Η πολιτική λιτότητας όλων των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων

 Του Ρούσσου Βρανά, ΝΕΑ, 22.11.10

 Ούτε σηµάντορες ούτε σηµαντήρες. Αρχηγοί που σηµαίνουν σήµερα πια όλοι τα ίδια σήµατα. Η κρίση χρέους έχει πια µεταµορφωθεί σε κρίση λιτότητας. Και οδηγεί όλες τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις – κεντροδεξιές και κεντροαριστερές – στα ίδια απαράλλαχτα µέτρα. Με ή χωρίς ∆ιεθνές Νοµισµατικό Ταµείο. Μάλιστα η Ιρλανδία, µολονότι τα πήρε προκαταβολικά, οδηγείται και σε άλλα ακόµη σκληρότερα. Η Ιταλία έχει παγώσει για τρία χρόνια τους µισθούς του δηµοσίου τοµέα και µειώνει τον αριθµό των δηµοσίων υπαλλήλων κατά 300.000 έως το 2013. Συνεχίζοντας τη µισθολογική λιτότητα του σοσιαλδηµοκράτη καγκελάριου Σρέντερ, η δεξιά κυβέρνηση της Γερµανίας κόβει 15.000 δηµοσίους υπαλλήλους και 40.000 στρατιωτικούς, µειώνει το επίδοµα των µακροχρόνια ανέργων και ανεβάζει την ηλικία συνταξιοδότησης στα 67 έτη. Το προσεχές έτος, η σοσιαλιστική κυβέρνηση της Πορτογαλίας θα αυξήσει τον ΦΠΑ στο 23%, θα µειώσει κατά 5% τους µισθούς των δηµοσίων υπαλλήλων, θα παγώσει τις συντάξεις και θα µειώσει τις κοινωνικές δαπάνες. Η επίσης σοσιαλιστική κυβέρνηση της Ισπανίας θα παγώσει το προσεχές έτος τούς µισθούς των δηµοσίων υπαλλήλων, που φέτος µειώθηκαν 5%, θα περικόψει τις κοινωνικές δαπάνες για τις συντάξεις και τα επιδόµατα, θα καταργήσει το πριµ των 2.500 ευρώ για κάθε παιδί, θα αυξήσει την ηλικία συνταξιοδότησης στα 67 έτη, θα ανεβάσει τον ΦΠΑ στο 18%, θα παγώσει τις προσλήψεις στο ∆ηµόσιο και στα νοσοκοµεία και θα ψαλιδίσει την αποζηµίωση των απολυθέντων. Και η δεξιά κυβέρνηση της Βρετανίας, που έχει αναγγείλει την απόλυση 490.000 δηµοσίων υπαλλήλων, θα µειώσει 10% τις κοινωνικές δαπάνες και θα βάλει χέρι στο εθνικό σύστηµα υγείας.

Συµπεράσµατα
Η πολιτική λιτότητας των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων στρέφεται αποκλειστικά εναντίον των κοινωνικών δαπανών, των συντάξεων, του δηµόσιου τοµέα και της κοινωνικής αλληλεγγύης. Και σαν άλλοι κουκουλοφόροι, αυτές οι κυβερνήσεις υποδεικνύουν έτσι τους συνταξιούχους, τους δηµοσίους υπαλλήλους, τους ανέργους και τους φτωχούς ως τους βασικούς υπευθύνους για µια κρίση που ούτε ήταν ούτε είναι δική τους. Η διάκριση µεταξύ νεοφιλελεύθερων και σοσιαλιστών, κεντροδεξιών και κεντροαριστερών, δεν έχει πια κανένα νόηµα. Στην αστική επανάσταση του 1789, η Αριστερά ήταν το κόµµα της αλλαγής και η ∆εξιά το κόµµα που ήθελε να συντηρήσει την καθεστηκυία τάξη. Σήµερα πια, η Κεντροαριστερά και η Κεντροδεξιά εναλλάσσονται σε αυτούς τους ρόλους χωρίς κανένα υπαρξιακό πρόβληµα. Και εδώ ακριβώς βρίσκεται η ρίζα της αποτυχίας των κοµµάτων εξουσίας: ο λαός στέκεται απέναντί τους καχύποπτος και ενεός, παρατηρώντας αυτή την πρωτοφανή εκπόρνευση των ιδεολογικών αρχών τους.

Η αυθεντική...
... πολιτική σκέψη µοιάζει σήµερα να έχει αλωθεί από µια ευρύτατη «συνωµοσία των ασηµάντων», δηλαδή εκείνων που ο πολιτικός λόγος τους δεν σηµαίνει πια τίποτα και δεν µπορεί να δώσει διέξοδο σε κανένα.

Με πρόσχηµα την κρίση, µια «συνωµοσία της ηπιότητας» από κεντροδεξιά και κεντροαριστερά «κόµµατα πολυτελείας» αναλαµβάνει να αναιρέσει όλες τις λαϊκές κατακτήσεις των δύο τελευταίων αιώνων µε αψεγάδιαστες δηµοκρατικές λύσεις.