Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011

Η Υπατία και ο Ύπατος(;) Ραγκούσης


Του Θέμη Δημητρακόπουλου*
Τις μέρες αυτές παίζεται ένα δράμα με άγνωστο και ας ελπίσουμε όχι απευκταίο τέλος: οι μετανάστες απεργοί πείνας που μεταφέρθηκαν, ύστερα από τη γνωστή κωμικοτραγική περιπέτεια, από τη Νομική στο μέγαρο Υπατία πριν ένα μήνα, φτάνουν πλέον στα όρια των αντοχών τους. Είναι πια ζήτημα ημερών ή και ωρών να έχουμε θύματα, πέρα από τις όποιες μη αναστρέψιμες βλάβες έχει υποστεί ήδη η υγεία τους από την παρατεινόμενη απεργία τους.

Ένα κοινό όραμα για city branding στις Ευρωπαϊκές πόλεις.Για ποιό λόγο πρέπει να υπάρχει στρατηγική city brand (1)

Αρχίζουμε σήμερα τη δημοσίευση μιας σειράς αναρτήσεων με τίτλο "Ένα κοινό όραμα για city branding στις Ευρωπαϊκές πόλεις".Είναι το αποτέλεσμα πολύμηνης επεξεργασίας της ομάδας “Branding Management & City Attractiveness” 40 περίπου  Ευρωπαϊκών πόλεων , μεταξύ των οποίων και ο Δήμος Ηρακλείου.Την μετάφραση των κειμένων έχουν επιμεληθεί ο Μανώλης Τσαγκαράκης και ο Λάζαρος Αγαπίδης. 

Η αστική ανάπτυξη είναι μια συνεχώς εξελισσόμενη έννοια. Αρχικά επικεντρώθηκε χωροταξικά, στην ασφάλεια, και σε θέματα υγιεινής, ενώ πλέον συμπεριλαμβάνει και μια οικονομική διάσταση, με στόχο την αύξηση της ελκυστικότητας μιας πόλης και τη διεθνή της προβολή. Σε μια παγκόσμια οικονομία, οι πόλεις ανταγωνίζονται για την προσέλκυση ταλέντων, επενδυτών, σε εκδηλώσεις και στους τουρίστες. Για την αντιμετώπιση αυτής της πρόκλησης, οι πόλεις επιδίδονται στο μάρκετινγκ και στο branding για να βελτιώσουν την εικόνα τους και τη θέση τους στη διεθνή σκηνή.
Το city Branding έχει μετατραπεί σε βασικό αστικό εργαλείο ανάπτυξης, οπότε οι υπεύθυνοι ανάπτυξης της πόλης έρχονται αντιμέτωποι με ένα πλήθος από νέα ερωτήματα: Τι είναι η επωνυμία της πόλης (city brand); Πώς πρέπει να αναπτυχθεί και με ποιον; Ποια μέσα επικοινωνίας πρέπει να χρησιμοποιούνται; Πώς θα πρέπει να γίνεται η διαχείριση της επωνυμίας (brand);

Μελαγχολικός Μικρός Ηρως

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου, ΝΕΑ, 28.2.11
Μέρες τώρα φαντάζοµαι τον κ. Τσίπρα να περιµένει ένα νεύµα από τους εξεγερµένους Αραβες, Μικρός Ηρως σε εκδοχή 2011 που µε το αυτί κολληµένο στον ασύρµατο περιµένει το σύνθη µα από το στρατηγείο της Μέσης Ανατολής. Και ο Μικρός Ηρως έχει αρχίσει να µελαγχολεί. Τι στην ευχή, τόσος κόσµος µαζεµένος, έτοιµος να θυσιαστεί και να µη βρεθεί ένας να φωνάξει κάτι για τον ιµπεριαλισµό, για την πλουτοκρατία και για την άγρια παγκοσµιοποίηση; Αυτά τα παιδιά έχουν αλλού τον νου τους. Ζητούν αξιοπρέπεια, καίνε το πράσινο βιβλίο του αδέσποτου Καντάφι και είναι έτοιµα να δώσουν και τη ζωή τους για να ζήσουν σ’ αυτόν τον σύγχρονο κόσµο που µέχρι τώρα µόνον ως εικονική πραγµατικότητα τον ξέρουν µέσα από το ∆ιαδίκτυο.
Εδώ και µέρες προσπαθώ να αποκρυπτογραφήσω το αίσθηµα της ευφορίας που προκαλεί στους ηγέτες της καθ’ ηµάς επανάστασης το άκουσµα του ονόµατος Ταχρίρ. Οπου βλέπουν συγκεντρω- µένο πλήθος να διεκδικεί τα όποια δίκαιά του νοµίζουν πως ήρθε η ώρα να γίνουν πρωταγωνιστές στο δράµα που τους καταδίκασε στον ρόλο του καρατερίστα.

Εργαστήρια πειραµατισµού

 Του Μιχάλη Μητσού, ΝΕΑ, 28.2.11
Ας πάρουµε τον Ούγκο Τσάβες, τον οποίο συµπαθούν τόσοι και τόσοι ανά τον κόσµο αριστεροί, από τον Νέγκρι µέχρι τον Αλέξη Τσίπρα (που χρησιµοποιούσε χθες στο ραδιόφωνο το παράδειγµα της Τυνησίας για να πει ότι και η Ελλάδα µπορεί να αποτελέσει την αρχή ενός ντόµινο…). Τον Σεπτέµβριο του 2009, υποδέχθηκε στο Καράκας τον συνταγµατάρχη Καντάφι, του απένειµε την υψηλότερη τιµήτης Βενεζουέλας και του είπε: «Ο,τι είναι ο Σιµόν Μπολίβαρ για τον λαό της Βενεζουέλας είναι ο Καντάφι για τον λαό της Λιβύης. Μοιραζόµαστε την ίδια µοίρα, δίνουµε την ίδια µάχη στο ίδιο χαράκωµα εναντίον ενός κοινού εχθρού και θα νικήσουµε».
Τι σχέση µπορεί να έχουν οι εξεγερµένοι της Τυνησίας, της Αιγύπτου και της Λιβύης µε τους αντάρτες τηςΛατινικής Αµερικής, τους πολέµιους της παγκοσµιοποίησης στο Σιάτλ και τους διαδηλωτές κατά της τρόικας στην Αθήνα; Πέρα από τις φαντασιώσεις του Αλέκου Αλαβάνου για µια αναπαραγωγή της Πλατείας Ταχρίρ στο Σύνταγµα, έχουν αυτές οι εξεγέρσεις κάποια κοινά σηµεία και κάποιους κοινούς στόχους, υπακούουν µήπως σε µια κοινή λογική;

ΝΟΑΜ ΤΣΟΜΣΚΙ: «Η Λιβύη είναι στα πρόθυρα φριχτής αιματοχυσίας»

Εδώ και δεκαετίες από τους κορυφαίους αναλυτές του Μεσανατολικού, ο Νόαμ Τσόμσκι, κατά γενική ομολογία «ο μεγαλύτερος διανοούμενος εν ζωή στον κόσμο», έχει κυριολεκτικά βομβαρδιστεί αυτές τις μέρες από τα διεθνή ΜΜΕ για σχόλια και αναλύσεις γύρω από τις δραματικές και συγκλονιστικές εξεγέρσεις στη Μέση Ανατολή. Πάντως, για μας, βρήκε πάλι λίγο χρόνο να μας αφιερώσει (μάλλον πολύ χρόνο!) και οι απόψεις του, όπως πάντα, έχουν τρομερή σπουδαιότητα, αφού στηρίζονται μόνιμα σε ακλόνητες λογικές βάσεις, σε αναμφισβήτητα ιστορικά γεγονότα και σε αυστηρές, ενδελεχείς αναλύσεις.
Για να ξεκινήσουμε, ποια είναι η γενική εντύπωσή σας για το τι συνέβη στην Αίγυπτο και για τη φωτιά που απλώνεται σε όλη την υπόλοιπη Μέση Ανατολή;
Τα γεγονότα είναι πραγματικά θεαματικά. Το θάρρος, η αποφασιστικότητα και η αφοσίωση των διαδηλωτών είναι απερίγραπτα. Είναι η πιο εκπληκτική περιφερειακή εξέγερση στη σύγχρονη εποχή και οι συνέπειες είναι τεράστιες.

Τοπική Αυτοδιοίκηση και Πράσινη Κοινωνική Οικονομία

Των Γιάννη Σακιώτη- Θέμη Δημητρακόπουλου*
Στην εξαιρετικά δύσκολη εποχή που ζούμε, οι ΟΤΑ βρίσκονται αντιμέτωποι με νέα οξύτατα προβλήματα και οφείλουν να βρουν τρόπους να ανταποκριθούν.
Με τις δυσκολίες και τη δραματική πτώση των δεδομένων της ποιότητας ζωής στις ελληνικές πόλεις, το αίτημα για την προώθηση της αειφόρου ανάπτυξης στον αστικό χώρο είναι ένα κάθε άλλο παρά ανεπίκαιρο «αίτημα-ομπρέλα» για τους αγωνιώντες πολίτες. Σήμερα, μπορούμε να διεκδικούμε μια πόλη αξιοβίωτη, με υψηλή ποιότητα ζωής και οικολογική διαχείριση του αστικού περιβάλλοντος, μια πόλη που δρομολογεί αναπλάσεις με άξονα την εξυπηρέτηση του δημοσίου συμφέροντος.

Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011

Η ανανέωση της αλληλεγγύης

"Βλέπουμε αξιοθαύμαστες επιλογές, υποδειγματικές συμπεριφορές, ωστόσο δεν θα είναι αρκετές για να αποτρέψουν την τάση για υπερκατανάλωση, αν δεν συνδεθούν με μια «μεγάλη αφήγηση», δηλαδή με ένα κοινό και δυνητικά «οικουμενικό» λόγο, ο οποίος θα δίνει συνεκτικό νόημα στη ζωή μας, όπως το έκαναν άλλοτε οι θρησκείες και οι ιδεολογίες. Αλλά οι μεταμοντέρνες κοινωνίες μας χαρακτηρίζονται από την έκλειψη των μεγάλων αφηγήσεων. Αρνούνται κάθε σφαιρικό και συνεκτικό λόγο προς όφελος θραυσμάτων λόγου, που δεν μας επιτρέπουν να συνειδητοποιήσουμε αυτό που έχουμε κοινό. Η αντιμετώπιση όμως των προβλημάτων που γεννάει η γενίκευση της ανασφάλειας απαιτεί αξιοσημείωτες ηθικές και οικονομικές ανατροπές. Το θεμελιώδες διακύβευμα είναι η πάλη εναντίον αυτού που ο φιλόσοφος Κορνήλιος Καστοριάδης αποκαλούσε υπερβολή και έλλειψη ορίων. Δηλαδή έλλειψη ορίων της φτώχειας από τη μια μεριά και έλλειψη ορίων του πλούτου από την άλλη. Συγκεκριμένα προτείνω την αρχή ενός ελάχιστου εισοδήματος για όλους, που θα εγγυάται μιαν αξιοπρεπή ζωή όποιες και αν είναι οι ικανότητές τους. Από την άλλη μεριά, το μόνο μέσο για να παλέψουμε εναντίον της υπερβολής, που συγκεντρώνει τα εισοδήματα στα χέρια μιας μειονότητας και καθιστά δύσκολη τη συλλογική άσκηση της αλληλεγγύης, είναι να θεσμοθετήσουμε το ότι κανένα πρόσωπο δεν πρέπει να ξεπερνάει ένα ορισμένο επίπεδο πλούτου."

Περί κατάργησηs της «εκτός σχεδίου δόμησης»

της Μάρως Ευαγγελίδου, Η Αυγή 27.2.2011, ΕΝΘΕΜΑΤΑ, enthemata.wordpress.com
Aρκεί η πολιτική βούληση χωρίς επαρκή επιστημονική υποστήριξη;

Στον πρόσφατο δημόσιο διάλογο για τη θέσπιση των 10 στρεμμάτων ως ορίου αρτιότητας και κατάτμησης στις περιοχές Natura, (ΣΝ βιοποικιλότητας) κάθε συνεπής οικολόγος θα συντασσόταν με την Υπουργό, και όχι με τις φωνές που συντήρησαν μέχρι σήμερα την οικοπεδοποίηση της ελληνικής υπαίθρου. Έτσι συμβαίνει πάντα στην πολιτική: οφείλεις να διαλέξεις με ποιον θα πας και ποιον θ’ αφήσεις. Επειδή όμως η πολιτική δεν προχωράει μόνο με επιλογές αλλά και με επεξεργασίες, γεννάται το ερώτημα αν αυτή η διλημματική στάση –που ανάγεται συνήθως σε μείζονες ιδεολογικές άρα προειλημμένες τοποθετήσεις– μας βοηθάει να προχωρήσουμε την πολιτική μας σκέψη και να υποστηρίξουμε την πολιτική μας θέση στον δημόσιο διάλογο.

Εθνικισμός και κοσμοπολιτισμός

 Του Νίκου Μουζέλη, ΒΗΜΑ, 27.2.11
Με την ένταση της οικονομικής κρίσης αναπτύσσεται ραγδαία ένας ακραίος, αμυντικός εθνικισμός και στον δημόσιο χώρο και σε αυτόν της πολιτικής πρακτικής. Λόγω αυτού αξίζει τον κόπο να εξετάσει κανείς τις αλληλοσυνδεόμενες έννοιες του εθνικισμού, του πατριωτισμού και του κοσμοπολιτισμού- έννοιες που παίζουν κεντρικό ρόλο στις διαμάχες περί έθνους και εθνικής ταυτότητας.
Εθνικισμός
Ο εθνικισμός, στην κλασική εκδοχή του, είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με το κράτος-έθνος- όπως αυτό αναπτύχθηκε στον 19ο και στον 20ό αιώνα. Το κράτος-έθνος κατόρθωσε να διεισδύσει στην περιφέρεια της κοινωνίας σε βαθμό που ήταν αδιανόητος σε προνεωτερικές εποχές, κατόρθωσε δηλαδή να κινητοποιήσει και να εντάξει ολόκληρο τον πληθυσμό μιας επικράτειας στο εθνικό κέντρο.

Λαϊκή Τζαμαχιρία* της Λιβύης

 Του Στρατή Μπουρνάζου,
Αυγή,  27.2.11, http://enthemata.wordpress.com/
Για να έρθουμε στα καθ’ ημάς, ποιος ξεχνάει τις στενές ιδεολογικοπολιτικές και κομματικές σχέσεις του ΠΑΣΟΚ, από τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, με τον Καντάφι: «Ο στρατός [στη Λιβύη] δεν θα έχει καμιά ανάμειξη στην πολιτική. Καταργούνται τα κόμματα. Κι αυτό αποτελεί υλοποίηση της απόφασης του Επαναστατικού Συμβουλίου να προχωρήσει στην δόμηση μιας αταξικής κοινωνίας. Στόχος, η άμεση δημοκρατία, με βάση την λειτουργία του Δήμου των [αρχαίων] Αθηναίων. Και θα ’πρεπε, νομίζω, να δούμε αυτή την πορεία σαν την πιο επαναστατική στις μέρες μας», δήλωνε ενθουσιωδώς το 1977, μετά την επιστροφή του από τη Λιβύη, ο Ανδρέας Παπανδρέου (Το Βήμα, 26.2.1977).[2] Θα ήταν όμως πολύ βολικό, αλλά άδικο να περιοριστούμε στο ΠΑΣΟΚ·[3] η στάση αυτή δεν άφηνε αδιαπέραστη την Αριστερά.

ΒΑΣΩ ΚΙΝΤΗ - « Δεν μπορούμε να απεργούμε για τα κουρέλια του κράτους»

 Συνέντευξη, ΒΗΜΑ, 27.2.11
Η επίκουρη καθηγήτρια Φιλοσοφίας μιλάει για την πρωτοβουλία 20 πανεπιστημιακών οι οποίοι εξέδωσαν κείμενο όπου εξηγούν γιατί δεν απεργούν
Την περασμένη Τετάρτη η πανεργατική απεργία και οι κινητοποιήσεις που έγιναν σε όλη την Ελλάδα ήταν, σύμφωνα με εκτιμήσεις, οι μεγαλύτερες της τελευταίας εικοσαετίας. Ο κόσμος δρα- και αντιδράόταν «ο κόμπος φτάνει στο χτένι».Μια διαφορετική αντίδραση όμως ήρθε από τον χώρο του Πανεπιστημίου την Τρίτη, παραμονή της απεργίας. Είκοσι πανεπιστημιακοί υπέγραψαν και έδωσαν στη δημοσιότητα κείμενο στο οποίο εξηγούν γιατί δεν απεργούν. « Η απόφασή μας βασίζεται στην άποψή μας ότι την ώρα της κρίσης δεν μπορούμε να λέμε “η κρίση δεν αφορά εμένα, ας πληρώσουν οι άλλοι”, ούτε μπορούμε να κρατάμε όμηρο την κοινωνία απαιτώντας να πληρώσουν τον μισθό μας οι άνεργοι και οι συνταξιούχοι» υποστηρίζουν.

Βραχνάς το χρέος όσο δεν σχεδιάζεται ανάπτυξη

Της Ελίζας Παπαδάκη, Αυγή, 27.2.11
Δύσκολες διαγράφονται οι προοπτικές για την ελληνική οικονομία στην τελευταία έκθεση της Επιτροπής για το Μνημόνιο: τόσο οι άμεσες, η επίτευξη των στόχων που έχουν τεθεί για φέτος, όσο όμως και οι μεσομακροπρόθεσμες, οι δυνατότητες που θα έχουμε τη διετία 2014-15 και τα χρόνια που θα ακολουθήσουν. Ο μεγάλος βραχνάς παραμένει το δημόσιο χρέος. Αλλά τέσσερις εβδομάδες πριν από την αποφασιστική Ευρωπαϊκή σύνοδο κορυφής, ουδείς γνωρίζει αν τελικά θα επιτευχθεί συμφωνία για να αντιμετωπιστεί η κρίση του χρέους, όχι στην Ελλάδα μόνο - σε ολόκληρη την Ευρωζώνη που απειλείται.

Φράκο ή φουστανέλα;


Tου Θανου Bερεμη*, Η Καθημερινή, 27.2.2011
Πρέπει να ομολογήσω ότι πολλά από τα σχόλια που γράφτηκαν από πολέμιους της τηλεοπτικής σειράς του «1821» με εντυπωσίασαν με την οξύτητά τους και ενίοτε με την παραποίηση του θεάματος. Ανάλογα με ξάφνιασαν οι διαστρεβλώσεις επιστολογράφων, όπως εκείνη που δημοσιεύτηκε στην «Ελευθεροτυπία» της περασμένης εβδομάδας, η οποία μου απέδωσε –μηδέποτε υπάρξασα– ομιλία σε πανεπιστήμιο της Κωνσταντινουπόλεως, όπου φέρομαι ειπών σε τουρκικό κοινό ότι οι Ελληνες διέπραξαν γενοκτονίες και όχι οι Τούρκοι. Το πάθος του συγγραφέα της επιστολής προφανώς ξεπέρασε τη στοιχειώδη ευθυκρισία. Ή ακόμα το παραλήρημα επιστολογράφου της Πελοποννήσου, ο οποίος διατρέχει αιώνες ιστορίας σαν να είναι ημέρες και καταλήγει στη γνωστή πλέον επωδό του ενόχου για όλες τις αμαρτίες, ΕΛΙΑΜΕΠ. Για τους μηδέποτε αναγνώσαντες οτιδήποτε κυκλοφόρησε από το Ιδρυμα αυτό και τα κατά καιρούς μέλη του Δ.Σ., το ΕΛΙΑΜΕΠ αποτελεί μόνιμο στόχο εκτόνωσης.

Το δεύτερο έλλειμμα Παιδείας


Tου Πασχου Mανδραβελη, Η Καθημερινή, 27.2.2011
Κάποτε η Αριστερά ήταν ένα μεγάλο και συμπληρωματικό σχολειό. Δίπλα στη χρήσιμη από πολλές σκοπιές, αλλά και αποστεωμένη από τις περισσότερες, «αστική εκπαίδευση», η Αριστερά ήταν ένας γόνιμος χώρος ανταλλαγής ιδεών. Χωρίς να εξωραΐζουμε όσα συνέβαιναν στις κομματικές οργανώσεις (υπήρχαν, ίντριγκες, πισώπλατες μαχαιριές, δογματισμοί και κυριαρχούσε ο σταλινισμός) ο ευρύτερος χώρος ήταν ένα εργαστήρι της νεωτερικότητας που στην Ελλάδα ήρθε με καθυστέρηση. Πολλά από τα παιδιά της μεταπολίτευσης, για παράδειγμα, έμαθαν ότι υπάρχει ο Δαρβίνος και η Εξέλιξη, όχι στο σχολείο (όπως θα έπρεπε), αλλά στο φροντιστήριο της νεωτερικότητας που ήταν ο ευρύτερος αριστερός χώρος.

Σάββατο 26 Φεβρουαρίου 2011

e-ΚΦΟΒΙΣΜΟΣ Η κατάληψη του διαδικτύου και η νέα θεοκρατία των τοξικών e-βριστών!


 Του Νίκου Ζαχαριάδη, Αthens Voice
Το χειρότερο είναι ότι η µόλυνση που προκαλούν έχει αρχίσει να γίνεται εµφανής: να θυµηθούµε πώς µιλάει ο Βερέµης στο Skai µετά από τις επιθέσεις; Τις απειλές για τη ζωή σε Πάσχο Μανδραβέλη, Πέτρο Τατσόπουλο και άλλους επώνυµους στοχοποιηµένους αρθρογράφους που λένε ακόµα τη γνώµη τους κόντρα στις απαιτήσεις και τους αφορισµούς του όχλου; Το απεγνωσµένο «...κανένας άνθρωπος µε αγαθές προθέσεις, µε νου και σκέψη δεν µπορεί να αντέξει όλη αυτή τη βία, όλη αυτή τη δυσοσµία» που έγραφε η Αφροδίτη Αλ Σαλέχ, πρόσφατα, στο προφίλ της στο Facebook;
Σιγά-σιγά, το δίκτυο µοιάζει να παραδίδεται σε αυτά τα «ιντερνετικά τάγµατα ασφαλείας» που απειλούν όποιον δεν έχει την ίδια άποψη µε τους ίδιους. Που ξερνάνε µισαλλοδοξία, µίσος και απειλές και βρίσκουν νόηµα στην ανύπαρκτη ζωή τους µέσα από τον e-κφοβισµό.

Ο δεκάλογος του καλού δημαγωγού

Ο δημαγωγός δεν αρνείται ότι κι εμείς κάναμε λάθη. Πιστεύει όμως ότι τα λάθη μας δεν έχουν συνέπειες αν τα παραδεχθούμε. Αρα εκείνοι που μας αδικούν είναι μόνο οι πλούσιοι, οι ξένοι και γενικά όσοι συστηματικά επιβουλεύονται τον περιούσιο ελληνικό λαό.
Ο δημαγωγός μάς διαβεβαιώνει ότι τα δύσκολα θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί αν οι κυβερνώντες ήταν διατεθειμένοι να επιδείξουν το πνεύμα της αντίστασης που -ως γνωστόν- χαρακτηρίζει διαχρονικά τους Ελληνες και το οποίο ο δημαγωγός ενσαρκώνει. Με άλλα λόγια, αν χτυπούσαν τη γροθιά στο τραπέζι, οι έμφοβοι ξένοι θα εξακολουθούσαν να μας δανείζουν αφειδώς και η ζωή στην Ελλάδα θα συνεχιζόταν κανονικά.

Σχολείο: κόντρα για την Ιστορία από το 1920!

 
Διδασκαλείο Θηλέων Θεσσαλονίκης (1929). Ο Μίλτος Κουντουράς σε συγκέντρωση της σχολικής κοινότητας του Διδασκαλείου. Ο Κουντουράς ήταν διευθυντής στο Διδασκαλείο και κατά το 1928 δέχθηκε τις καταγγελίες από εκκλησιαστικούς κύκλους, που αντιδρούσαν στο έργο του. Τελικά, απαλλάχθηκε από τις κατηγορίες
Του Μανώλη Πιμπλή, ΝΕΑ, 26.2.11
Μια πρωτοπόρα εκπαιδευτικός και ερευνήτρια, η Ρόζα Ιμβριώτη, έγινε για πρώτη φορά αντικείμενο ενδελεχούς ιστορικής έρευνας, η οποία αποκαλύπτει πως το μάθημα της Ιστορίας στο σχολείο ήταν ήδη τη δεκαετία του 1920 αντικείμενο σκληρών ιδεολογικών αντιπαραθέσεων. Τη διετία 2006-2007 ζήσαμε έναν τραγέλαφο γύρω από ένα βιβλίο Ιστορίας που απευθυνόταν σε παιδιά της ΣΤ΄ Δημοτικού. Πολιτικοί, ιερείς, δημοσιογράφοι, παραγωγοί ραδιοφώνου, μπλόγκερ και λοιποί κοινοί θνητοί μετατράπηκαν σε ιστορικούς με τα γνωστά αποτελέσματα: διαπόμπευση της συγγραφέως, απόσυρση του βιβλίου, παραίτηση μιας υπουργού που έχασε αργότερα και τη βουλευτική έδρα της. Η Ιστορία καίει, και ένα σχολικό βιβλίο μπορεί να γίνει βορά σε έναν άναρχο δημόσιο λόγο που εδράζεται σε βαθύτατες ιδεολογικές αντιθέσεις.

Θα γίνει η Κούβα Αίγυπτος;


Της Νίνας-Μαρίας Πασχαλίδου, protagon.gr, 26.2.11
Προχθές μια φίλη με ρώτησε αν θα συμβεί ποτέ αυτό που έγινε στην Αίγυπτο ή στην Λιβύη στην Κούβα. Κοντοστάθηκα για μερικά λεπτά και απάντησα όχι. Ένας λόγος είναι ότι ο Φιντέλ και ο Ραούλ Κάστρο έχουν στο πλευρό τους, τους στρατηγούς τους. Στην Αίγυπτο και στην Λιβύη οι στρατηγοί δεν ήθελαν τους υιούς στην εξουσία και είχαν εκφράσει ανοιχτά την αντίθεση τους στη Δυναστεία. Στο δικό τους μυαλό οι υιοί Μουμπάρακ και Καντάφι δεν είναι παρά δυο κακομαθημένα πλουσιόπαιδα, τα οποία σε πολλές περιπτώσεις προκάλεσαν με την συμπεριφορά τους.Ο Κάστρο έχει κατορθώσει να πάρει τους στρατηγούς με το μέρος του δίνοντας τους αυτό που ήθελαν, εξουσία και χρήματα. Οι πιο κερδοφόροι τομείς βρίσκονται στα χέρια του στρατού, ο τουρισμός, το λιανικό εμπόριο και οι υπηρεσίες.

ΔΗΜΑΡ: Για ένα δημόσιο πανεπιστήμιο που αυτοδιοικείται, αξιολογείται και λογοδοτεί


Οι θέσεις της Δημοκρατικής Αριστεράς για τη μεταρρύθμιση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση
1. Ενιαίο μεταρρυθμιστικό σχέδιο για την Παιδεία
Η Δημοκρατική Αριστερά έχει επανειλημμένα εκφραστεί υπέρ της μεταρρύθμισης της εκπαίδευσης στην Ελλάδα και έχει συγκεκριμένα εκδηλώσει την βούλησή της να συμβάλει ουσιαστικά στα μεταρρυθμιστικά σχέδια που στοχεύουν στην κατοχύρωση του κριτικού και αναπτυξιακού ρόλου της γνώσης ως δημόσιου και κοινωνικού αγαθού και συνεπώς στην ανασυγκρότηση του δημόσιου χώρου της εκπαίδευσης. Η εκπαίδευση χρειάζεται άμεση και ουσιαστική μεταρρύθμιση. Κάθε καθυστέρηση υπονομεύει την προοπτική της ανάπτυξης της χώρας.

Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου 2011

Τυνησία και Αίγυπτος: όταν ο άνεμος της Ανατολής σαρώνει την υπεροψία της Δύσης

Του Αλεν Μπαντιού,  ΒΗΜΑ- Le Monde , 22.2.11
Ως πότε η αποκαμωμένη Δύση, η «διεθνής κοινότητα» εκείνων που θεωρούνται άρχοντες του κόσμου, θα συνεχίσει να παραδίδει μαθήματα καλής διακυβέρνησης και συμπεριφοράς σε ολόκληρο τον κόσμο; Δεν είναι αστείο να βλέπουμε μερικούς επαγγελματίες διανοούμενους να προσπαθούν να μάθουν στους εκπληκτικούς λαούς της Αιγύπτου και της Τυνησίας την αλφάβητο της «δημοκρατίας»; Οποία επιμονή αποικιακής υπεροψίας! Εν μέσω της πολιτικής μιζέριας που μας κατακλύζει τις τρεις τελευταίες δεκαετίες, δεν είναι προφανές ότι εμείς πρέπει να διδαχτούμε τα πάντα από τις τρέχουσες λαϊκές εξεγέρσεις;

Έλενα Χουζούρη: Μήπως είμαστε συνένοχοι;

 Tvxs, 25.2.11
Δεν είσαι συνένοχος όταν δεν κόβεις καμιά απόδειξη, όταν δηλώνεις απίστευτες ψευτιές στην Εφορία, όταν λαδώνεις τους Έφορους και αυτοί ευχαρίστως με τη σειρά τους λαδώνονται/ και όχι ελέγχους δεν κάνουν αλλά σου κάνουν και τεμενάδες [ αθάνατε οθωμανικέ…πολιτισμέ]; Δεν είσαι συνένοχος όταν, όταν, όταν…είναι μακρύς ο κατάλογος δυστυχώς. Βέβαια η, γνωστή οθωμανικοανατολίτκου τύπου «φταίει το κισμέτ» ή η σύγχρονη και δυτικογενής « για όλα φταίει το γκαζόν», απάντηση «για όλα φταίει το σύστημα», νισάφι πια καρντάσια και μας πήραν μυρωδιά. Το «σύστημα» δεν είναι κάτι μεταφυσικό που ίπταται κάπου στους αιθέρες και σαν το Δία ρίχνει τις αστραπές και τις βροντές του επάνω μας. Το «σύστημα» είμαστε εμείς. Το «σύστημα» εμείς το έχουμε φτιάξει. Αυτοί που μας κυβερνούν εικόνα μας είναι. Αν δεν μας αρέσουν δεν τους ψηφίζουμε. Όλα τα «συστήματα» ακόμη και τα πιο αυταρχικά δεν είναι δυστυχώς καθόλου λίγες οι περιπτώσεις στην παγκόσμια Ιστορία που στην αρχή τους τουλάχιστον υποστηρίχτηκαν στον ένα ή στον άλλο βαθμό [ η και σε μεγάλο βαθμό βλέπε ναζιστική Γερμανία] και από τους λαούς.

Süddeutsche Zeitung: «Ελληνική απογοήτευση»

 Tvxs, 25.2.11
«Ο πρωθυπουργός υπόσχεται περαιτέρω μεταρρυθμίσεις, οι πολίτες απεργούν. Όλοι γνωρίζουν ότι οι περικοπές δεν αρκούν», γράφει η εφημερίδα Süddeutsche Zeitung, σε δημοσίευμά της με τίτλο «Ελληνική απογοήτευση».
Από το Βερολίνο, ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου υπόσχεται ότι η Ελλάδα θα επιστρέψει όλα τα δάνεια με τόκους. Οι πολίτες εντός της χώρας είναι στους δρόμους, γνωρίζοντας ότι αυτό δεν γίνεται. Κανείς δεν πιστεύει ότι η χώρα μπορεί να αποπληρώσει τα χρέη της. Αντίθετα είναι σίγουροι ότι θα υπάρξει αναδιάρθρωση. 
Μετά από μια χρονιά σκληρών περικοπών οι Έλληνες περιμένουν τα χειρότερα. Η κυβέρνηση περιέκοψε μισθούς, αύξησε τα όρια συνταξιοδότησης και τους φορολογικούς συντελεστές. Το ποσοστό της ανεργίας είναι στο 13%. 

Τη θέληση για περικοπές αναγνωρίζει όλος ο πλανήτης, η καγκελάριος Μέρκελ, όπως επίσης και η τρόικα που ελέγχει τα οικονομικά της χώρας. Απλά, από μέρα σε μέρα γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο ότι οι περικοπές δεν αρκούν.

Το βαρετό κριτήριο

 Της Άννας Δαμιαννίδη, ΝΕΑ, 25.2.11
Κι όµως, ο Καντάφι υπήρξε κάποτε επαναστάτης. ∆εν ξέρω αν το καθεστώς του βασιλιά που ανέτρεψε ήταν λιγότερο ή περισσότερο τυραννικό από το δικό του, πάντως ήταν σίγουρα φιλοαµερικανικό. Το ανέτρεψε µε µια οµάδα αξιωµατικών και κήρυξε ∆ηµοκρατία. Ισλαµική, άµεση, τζαµαχιριγιανή, της άλλαζε διάφορα ονόµατα κατά καιρούς, και κάθε τόσο την κήρυττε από την αρχή µε αλλαγές προς το λαϊκότερο και το αµεσότερο. Πώς µπορεί λοιπόν κανείς να καταλάβει αν ένας αντιαµερικανός ανατροπέας βασιλείας, σπουδασµένος στην ελληνική Σχολή των Ευελπίδων είναι αρκετά εντάξει για να τον κάνει παρέα και να µην κινδυνεύει στο µέλλον να βρεθεί εκτεθειµένος; Γιατί πρέπει να παραδεχτούµε πως όλα τα καλά τα είχε ο Καντάφι. Αντιιµπεριαλιστής δεδηλωµένος. Προστάτης όλων των αντιιµπεριαλιστών τουκόσµου. Εµπνευστής ιδεών για τρίτοδρόµο, τέταρτο,πέµπτο.

Διαμαρτυρία χωρίς πολιτική μορφή

 Tου Νικου Ξυδακη, Kαθημερινή, 25.2.11
Το πλήθος ήταν μεγάλο προχθές στους δρόμους της Αθήνας, μέρα γενικής απεργίας. Αλλά τα πρόσωπα ήταν σκυθρωπά. Περίσσευε η απογοήτευση, σχεδόν απόγνωση· αυτή έδινε τον τόνο και όχι η οργή. Και κυριαρχούσαν συντριπτικά άνθρωποι ώριμοι, μεσήλικοι και μεγαλύτεροι, άνθρωποι της εργασίας, κάτω από πανό επαγγελματικών ενώσεων και συχνά με στολές εργασίας. Κάθε ομάδα έχει τα δικά της προβλήματα, δικά της αιτήματα, βιώνει το δικό της βάσανο· οι διαμαρτυρίες τους ακούγονταν παράλληλες, αποσπασμένες η μία από την άλλη και ως εκ τούτου, ελάχιστα δραστικές. Μένουν διαμαρτυρίες, κλαδικές, επαγγελματικές, οικονομικές· εκφράζεται ο φόβος της καταστροφής, εκφράζεται η απελπισία, αλλά αυτά δεν μετασχηματίζονται σε πολιτικό αίτημα, σε πολιτικό λόγο. Εξ ου και η διάχυτη αμηχανία.

Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου 2011

20 πανεπιστημιακοί: Γιατί δεν θα συμμετάσχουμε στην απεργία


Το Βήμα on line, 24.2. 2011 [ 14:50 ]
«Στις 23 Φεβρουαρίου πλήθος συνδικάτων καλούν τα μέλη τους να απεργήσουν για να απαλλαγούμε από το μνημόνιο και να γυρίσουμε την παλιά καλή προ ΔΝΤ εποχή. Η ΠΟΣΔΕΠ μας ζητά επίσης να κινητοποιηθούμε για την υπεράσπιση του (ήδη ελαττωμένου λόγω περικοπών) μισθού μας αλλά και για δίκαια ασφαλώς αιτήματα όπως ο διορισμός των εκλεγμένων μελών ΔΕΠ και την μη εφαρμογή του κανόνα 5:1 στα Πανεπιστήμια. Δεν θα συμμετάσχουμε σε αυτή την κινητοποίηση παρότι μας έχουν θίξει οικονομικά τα μέτρα, παρότι οι μισθοί μας είναι από τους μικρότερους στην Ευρώπη και παρότι τα αιτήματα της ΠΟΣΔΕΠ δεν μπορούν να θεωρηθούν συντεχνιακά.

«Η επιστροφή στη δραχμή δεν έχει κανένα νόημα»

Tvxs, 24.2.11
Οικονομολόγοι κριτικάρουν την πρόταση για επαναφορά της δραχμής, αναφέρει η εφημερίδα «WELT» σε χθεσινό της δημοσίευμα υπό τον τίτλο «η Αθήνα ανησυχεί την Ευρώπη». Προστίθεται ακόμα ότι οι χρηματαγορές είναι και πάλι ανήσυχες καθώς τα ασφάλιστρα κινδύνου (risk premium) για τα κρατικά ομόλογα της Πορτογαλίας προσεγγίζουν ιστορικά υψηλά.
Ακολουθούν αποσπάσματα του άρθρου:
Η κατάσταση στις αγορές οφείλεται σε δηλώσεις πολιτικών. Ο Έλληνας πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου από το Βερολίνο, προειδοποίησε για τις υπερβολικές απαιτήσεις από τη χώρα του: «Πρέπει να προσέξουμε ώστε τα επιτόκια της ευρωπαϊκής βοήθειας να μην είναι πολύ υψηλά, διαφορετικά επαπειλείται η ικανότητα αποπληρωμής» είπε ο Παπανδρέου.

Σ. Λυκούδης: Λάθος οι παραιτήσεις των αντιδημάρχων

Ο Σπύρος Λυκούδης, συντονιστής της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΔΗΜΑΡ, σε συνέντευξή του στο ραδιοφωνικό σταθμό Αθήνα 9,84 και τους δημοσιογράφους Νόνη Καραγιάννη και Άρη Τόλιο και σχετικά με το θέμα που προέκυψε στο Δήμο Αθηναίων και τις παραιτήσεις των αντιδημάρχωνδήλωσε μεταξύ αλλων: "Στο χώρο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης η πολυμορφία στη σύνθεση των δημοτικών συμβουλίων και οι διαφορετικές προσεγγίσεις, τις περισσότερες φορές είναι ζωντάνια και οξυγόνο. Η συζήτηση στα δημοτικά συμβούλια και οι πιθανές διαφωνίες, ακόμα και στις ενιαίες παρατάξεις, προφανώς δεν δημιουργεί πρόβλημα, τελικώς, όμως, η συνεννόηση και βεβαίως η αποτελεσματικότητα είναι αυτό που πρέπει να πρυτανεύει. Αλίμονο αν οι οποιεσδήποτε διαφορετικές προσεγγίσεις και μάλιστα για ζητήματα περισσότερο διατυπώσεων παρά ουσίας, οδηγούν σε εξελίξεις που ατυχώς δραματοποιούνται.

Το πρόσωπο των νέων ποιητών της Θεσσαλονίκης

Μια πρώτη γνωριμία με τους νέους ποιητές της Θεσσαλονίκης έγινε την Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 2011 στις 8μ.μ. στα γραφεία της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ (Αριστοτέλους 26, 4ος όροφος). Στην εκδήλωση, που περιελάμβανε ζωντανή μουσική και προβολές εικαστικού περιεχομένου, παρουσίασαν ένα δείγμα γραφής τους οι ποιητές Γιώργος Αλισάνογλου, Πέτρος Γκολίτσης, Έλσα Κορνέτη, Κώστας Παπαθανασίου, Γεωργία Τριανταφυλλίδου, Γεωργία Τρούλη, Νίκη Χαλκιαδάκη. Οι απαγγελίες ήταν χωρισμένες σε πέντε θεματικές ενότητες.Έρωτας και Αγάπη, Χρόνος και Μνήμη, Κοινωνία κι επανάσταση, Ύπαρξη, Ποίηση για την ποίηση.  Ακολούθησε συζήτηση στην οποία έγινε μια πρώτη απόπειρα για να χαρτογραφηθούν τα χαρακτηριστικά και το πρόσωπο των νέων ποιητών της πόλης. Παραθέτω για τον καθένα σύντομο βιογραφικό, βιβλιογραφία και μερικά  ποιήματα. 
Ο Γιώργος Αλισάνογλου γεννήθηκε στην Καβάλα το 1975. Σπούδασε κοινωνιολογία και ακολούθησε μεταπτυχιακές σπουδές στην κλινική κοινωνιολογία και στις διεθνείς σχέσεις.

'Ελληνες στα σύννεφα

 Του  Σταύρου Θεοδωράκη, protagon.gr, 23.2.11
Τα θυμάμαι και θλίβομαι αλλά έτσι ακριβώς είχε συμβεί. Η χώρα και κυρίως η «προοδευτική παράταξη» (από το «κέντρο» και το ΠΑΣΟΚ μέχρι την «άκρα» αριστερά) θεωρούσε τον Καντάφι ως σύμμαχο και κυρίως ως φίλο και σύντροφο (την συμμαχία μπορείς αν είσαι και λίγο κυνικός να την δικαιολογήσεις, την φιλία με ένα δικτάτορα όμως πώς να την χωνέψεις;). Ποιος πραγματικά είναι (ή μήπως ήταν;) ο Καντάφι το μαθαίνουμε αυτές τις μέρες έστω και από σπόντα. Τελευταίο του επίτευγμα ο βομβαρδισμός των εξεγερμένων πολιτών του! Αυτό που μένει να μάθουμε είναι ποιοι είμαστε εμείς. Πόσα ψέματα έχουμε πει στους εαυτούς μας; Πόσους παραλογισμούς έχουμε υπερασπιστεί; Πόσους λαϊκισμούς έχουμε εκθρέψει;

ΜΜΕ-το πάρτι έληξε

 Του Φώτη Γεωργελέ, Athens Voice, 23.2.11
Οι δημοσιογράφοι δεν λένε τίποτα για τη διανοµή της κρατικής διαφήµισης στα Μέσα του Εκβιασµού. Για τα έντυπα που κυκλοφορούν στο όνοµα µιας ταχυδροµικής θυρίδας, χωρίς υπογραφές αλλά µε 2-3 καταχωρήσεις ∆ΕΚΟ µέσα. Για τις εφηµερίδες που υπάρχουν µόνο για να κρεµάνε στο περίπτερο έναν τίτλο, χωρίς αναγνώστες. Τίποτα για τα περίεργα δάνεια δανεικά κι αγύριστα, τις επιδοτήσεις που καταλήγουν στις τσέπες αντί στον εκσυγχρονισµό των Μέσων. ∆εν αποκαλύπτουν τις εκδοτικές οφειλές από φόρους και ΦΠΑ, τη µη καταβολή των ασφαλιστικών εισφορών στα ταµεία. ∆εν λένε τίποτα που µια δεκαετία δεν προκηρύσσονται οι ραδιοτηλεοπτικές άδειες και έχουν γίνει τα ραδιόφωνα και οι τηλεοράσεις «κλειστό επάγγελµα» όπου κάποιοι πλουτίζουν πουλώντας και αγοράζοντας τις «άδειες», την περιουσία δηλαδή του δηµοσίου.

«Δεν είδα κανένα κίνημα ανυπακοής ενάντια στο φακελάκι»

Συνέντευξη του Ηλία Mόσιαλου, Athens Voice, 23.2.11 
Η φαρμακευτική δαπάνη αυξήθηκε από 980 εκ. ευρώ το 2000 σε 4,5 δις ευρώ το 2009.
«Πού ήταν οι συνδικαλιστές γιατροί όλο αυτό το διάστημα; Οι υπουργοί Υγείας; Οι διοικητές των ασφαλιστικών ταμείων; Τι έκαναν; Και κάτι ακόμα. Οι δαπάνες δεν προκύπτουν αν δεν τις συνταγογραφήσει κάποιος. Οι ελεγκτικές αρχές έχουν πολύ σημαντικές ευθύνες. Αν όμως η μια ευθύνη ανήκει στην πολιτική ηγεσία, η άλλη ανήκει σε αυτούς που προκάλεσαν τη δαπάνη. Οι ακτιβιστές της Υγείας δεν έβλεπαν το πάρτι που γινόταν από μερίδα γιατρών –γιατί πιστεύω ότι η πλειοψηφία είναι έντιμοι γιατροί–, όταν έβαζαν τις υπογραφές τους σε συνταγές που διόγκωναν τα ελλείμματα; Δεν είδα κανένα κίνημα ανυπακοής ενάντια στη σπατάλη και το φακελάκι, αντίθετα βλέπω κίνημα ανυπακοής στο συμμάζεμα της σπατάλης, το οποίο θεωρώ βαθύτατα αντιδραστικό. Αν υπήρχε ένα κίνημα υπέρ των δικαιωμάτων των ασθενών (που πληρώνουν τις σπατάλες και τα φακελάκια) τα τελευταία χρόνια, θα κατανοούσα και την προτροπή ορισμένων γιατρών ενάντια στο τίμημα των 5 ευρώ. Όμως δεν αντιστάθηκαν. Υπήρξε εκκωφαντική σιωπή».

Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 2011

Σοβαρά επεισόδια στην Αθήνα

Σύμφωνα με το Ρώϋτερ η  αστυνομία συγκρούστηκε με διαδηλωτές την Τετάρτη, καθώς χιλιάδες εργαζόμενοι έκαναν πορεία προς το κοινοβούλιο για να διαμαρτυρηθούν εναντίον της πολιτικής λιτότητας. To πρακτορείο μιλάει για αρκετούς γύρους με δακρυγόνα και βόμβες λάμψης σε διαδηλωτές που πετούσαν βόμβες μολότοφ μπροστά από το κοινοβούλιο. Περίπου 100.000 Έλληνες διαδήλωσαν στους δρόμους της Αθήνας φωνάζοντας «Δεν πληρώνω" και "Όχι θυσίες για την πλουτοκρατία."  Η αστυνομία ανέφερε ότι  ένας δημοσιογράφος τραυματίστηκε ελαφρά από μια βόμβα μολότωφ. Οι διαδηλωτές έσπασαν μάρμαρα από τα  πεζοδρόμια και τα πετούσαν στους αστυνομικούς ενώ έβαλαν φωτιά σε κάδους απορριμμάτων και κατέστρεψαν στάσεις λεωφορείων.

Ο δόκτωρ - μαϊμού

Ο  Καρλ-Τέοντορ τσου Γκούτενμπεργκ
 Της Κάκης Μπαλλή, Αυγή, 23.2.11
Τι κράτησε ξάγρυπνη το βράδυ της Δευτέρας τη Γερμανίδα καγκελάριο Άγκελα Μέρκελ; Η επικείμενη επίσκεψη του Γιώργου Παπανδρέου; Σίγουρα, δεν ήταν μια συνάντηση ρουτίνας, σίγουρα το ελληνικό πρόβλημα του χρέους είναι και γερμανικό, αλλά η ψύχραιμη Μέρκελ δεν χάνει εύκολα τον ύπνο της. Μήπως, έφταιγε η συντριπτική ήττα του κόμματός της στις εκλογές της Κυριακής στο Αμβούργο; Σίγουρα, ήταν το χειρότερο εκλογικό αποτέλεσμα όλων των εποχών για τους Χριστιανοδημοκράτες, αλλά η Μέρκελ έχει ζήσει δεκάδες εκλογικές ήττες σε τοπικό επίπεδο- ενώ η ήττα του Αμβούργου αφενός ήταν αναμενόμενη, αφετέρου οφειλόταν σε μεγάλο βαθμό σε τοπικές ιδιαιτερότητες. Γιατί, λοιπόν, ήταν τόσο ανήσυχη η σιδηρά καγκελάριος;

Η βία κατά των νόµων

Νόρµπερτ Ελίας
Του Γιώργου Σιακαντάρη, ΝΕΑ, 23.2.11
Οι συµπεριφορές ανοµίας που περιέγραψα στην αρχή δεν είναι πολιτικές συµπεριφορές, αλλά αποτέλεσµα απουσίας µιας πολιτισµικής διαδικασίας, όπως αυτή που περιέγραψα. Και επειδή κάποιοι ταυτίζουν την άρνηση του νόµου ως τρόπου επίλυσης των κοινωνικών διαφορών µε τα κινήµατα ανυπακοής θα πρέπει να γνωρίζουν το εξής. Το κίνηµα ανυπακοής στην Αµερική του Θορό και του πρόσφατα θανόντος Χάουαρντ Ζιν ήταν κινήµατα που στην ανυπακοή κατά του νόµου προσέθεταν την αποδοχή της τιµωρίας για την παραβίαση του νόµου. Ηταν κινήµατα που δεν αµφισβητούσαν την αναγκαιότητα και την καθολικότητα των νόµων. Ηταν απλώς µια µέθοδος αλλαγής τους.

Πλατεία Ταχρίρ, πρώην... Συντάγµατος

 Του Ηλία Κανέλλη, ΝΕΑ, 23.2.11
Ο Αλέκος Αλαβάνος, πρώην πρόεδρος τουΣΥΝ, εµπνευστής του ΣΥΡΙΖΑ και σήµερα εκπρόσωπος µιας από τις συνιστώσες του, διακήρυξε δηµοσίωςχθες τη φαντασίωσή του, σύµφωνα µετην οποία το Σύνταγµα µπορεί να γίνεικάτι ισοδύναµο της Πλατείας Ταχρίρ του Καΐρου! Ο κ. Αλαβάνος αυθαιρετεί κατάσύστηµα. Απόπολιτικό τυχοδιωκτισµό; Μάλλον από επιπολαιότητα. Στη γωνία πλέον των πολιτικών εξελίξεων, από δικές του λανθασµένες επιλογές, θεωρεί ότι µπορεί να ανακάµψει στο προσκήνιο εν µέσω µιας γενικευµένης αναµπουµπούλας. ∆εν διδάχθηκε ούτε από την αποδοκιµασία της πολιτικής του στις πρόσφατες αυτοδιοικητικές εκλογές. Φαντασιώνεται εξεγέρσεις εκεί όπουυπάρχει σκεπτικισµός για τη δυσµενή θέση της χώρας. Επικροτεί την κοινωνική αποδιάρθρωση, µάλιστα επενδύει σ’ αυτήν ποντάροντας σε ενδεχόµενο χάος. Ποιος θα µπορούσε να επωφεληθεί απ’ αυτό; Οχι πάντως οι πολίτες οι οποίοι ήδη έχουν κάνει τόσες θυσίες και το τελευταίο που θα επιθυµούσαν θα ήταν µία εκτροπή.

Τρίτη 22 Φεβρουαρίου 2011

H Ευρώπη δέσμια εθνικών εκλογικοπολιτικών στοχεύσεων

 Του Γεράσιμου Γεωργάτου
Ενώ στον αραβικό κόσμο επικρατεί μια πρωτόγνωρη άνοιξη με ζωντανή την ελπίδα ότι θα ακολουθήσει και το καλοκαίρι, στην Ευρώπη μετά από ένα παρατεταμένο φθινόπωρο είναι εμφανής η πιθανότητα επερχόμενου βαρύ χειμώνα. Στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, στις 4/2/11, η Γερμανία, συνεπικουρούμενη από τη Γαλλία, παρουσίασε ένα σχέδιο αποτελεσματικότερου οικονομικού συντονισμού για την αντιμετώπιση της κρίσης, με τη φιλόδοξη ονομασία «Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας» (Σ.Α), όπου προβλέπονται: η αποσύνδεση των μισθών από τον πληθωρισμό και η σύνδεσή τους με την παραγωγικότητα, η προς τα άνω εναρμόνιση της ηλικίας συνταξιοδότησης, η κοινή φορολογία για τις επιχειρήσεις, η κοινή στρατηγική διάσωσης των τραπεζών, η νομοθετική έως συνταγματική ρύθμιση του επιτρεπτού ορίου για το έλλειμμα και το χρέος.

Π. Τατσόπουλος: Ακούω Τράγκες να ωρύονται

Ο συγγραφέας Πέτρος Τατσόπουλος παραχώρησε συνέντευξη στο Tvxs,  στην Κρυσταλία Πατούλη, με αφορμή την πολύκροτη σειρά "1821" που προκάλεσε πλήθος αντιδράσεων.
Τι αντιδράσεις περίμενες από τον κόσμο για τη σειρά του 1821 και γιατί;
Από την αρχή περίμενα ότι θα υπάρχουν θετικές και αρνητικές αντιδράσεις. Δεν περίμενα όμως ότι οι αρνητικές θα εκφραστούν με τόσο βίαιο τρόπο, παρόλο που είναι σαφώς πολύ λιγότερες συγκριτικά με τις θετικές (αυτό φαίνεται και από τον πολύ μικρό αριθμό εκείνων που διαμαρτύρονται έξω από το σταθμό). Δεν είναι βέβαια μία σειρά που στρογγυλεύει τα πράγματα, που έρχεται να μας πει κάποια παραμύθια που έχουμε ακούσει τα τελευταία 190 χρόνια. Φέρει δηλαδή η ίδια η σειρά το σπέρμα της αντίδρασης μέσα της, αλλά από τη στιγμή που στοχοποιήθηκε πολύ πριν αρχίσει να προβάλλεται, φάνηκε εξ αρχής και το ποιόν αυτών των αντιδράσεων. Όταν π.χ. αρχίζεις και βρίζεις πατόκορφα και θεωρείς «έμμισθο πράκτορα», «υπηρέτη», «γιουσουφάκι» -

Ένταση

Του Κώστα Κάρη, Αυγή, 22..2.11
Η ένταση που γεμίζει την Αθήνα -ίσως και άλλα αστικά κέντρα- δεν είναι τυχαία. Έχει αιτίες. Αλλά το πού μπορεί να οδηγήσει δεν είναι προβλέψιμο, τυχαίοι λόγοι μπορεί να οδηγήσουν σε απρόβλεπτες εξελίξεις.Τα γεγονότα του Σαββάτου στο γήπεδο έχουν αφήσει ουρές. Οι εντάσεις -όχι μόνον όσες έχουν σχέση με το ποδόσφαιρο- θα μας συνοδεύουν για πολύ καιρό. Και το σημαντικό είναι να μην κλιμακώνονται φθάνοντας σε εκρήξεις που τροφοδοτούν με τη σειρά τους νέες εντάσεις.
Οι πηγές της έντασης είναι δύο: η επιδεινούμενη οικονομική και κοινωνική κρίση συναντά την κρίση αξιοπιστίας των θεσμών και της εκπροσώπησης.

Η απονομιμοποίηση των εθνικών κυβερνήσεων

Τζον Λοκ
 Του Ρούσσου Βρανά, ΝΕΑ, 22.2.11
Το σύγχρονο κράτος φαίνεται να έγινε πράγµατι ό,τι βλέπει σ’ αυτό ο Μαξ βέµπερ: µια µεγάλη επιχείρηση». Μια µεγάλη επιχείρηση όµως δεν µπορεί να ελπίζει στη νοµιµοποίησή της από τον λαό, αλλά µόνο από τη γενική συνέλευση των µετόχων της. Στα κράτη  ενδηµούσαν πάντα οι εσωτερικές συγκρούσεις, αλλά υπήρχαν και οι µηχανισµοί νοµιµοποίησης που ανέστειλαν αυτές τις συγκρούσεις. Η υποταγή του κράτους στην παγκόσµια διακυβέρνηση και της πολιτικής του στα υπερεθνικά οικονοµικά συµφέροντα απονοµιµοποιεί και τα δύο, όπως δείχνει ξεκάθαρα η αναταραχή στον αραβικό κόσµο, αλλά και τα κινήµατα αµφισβήτησης και ανυπακοής στον δυτικό κόσµο. οπως είχε γράψει ο δικός µας Παναγιώτης Κονδύλης, «το µοναδικό πράγµα που ένα παγκόσµιο κράτος θα µπορούσε να εγγυηθεί είναι η µετατροπή όλων των πολέµων σε εµφύλιους πολέµους».

Φόβοι και ταµπού

Του Μιχάλη Μητσού, ΝΕΑ< 22.2.11
Η είδηση που έφτασε στους υπολογιστές µας χθες το απόγευµα κυριολεκτικά µας συγκλόνισε – και είναι βέβαιο ότιάλλαξε ριζικά τους συσχετισµούς δυνάµεων στο εσωτερικότης Λιβύης: «Οι 27 χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης καταδίκασαν µε κοινή τους δήλωση την καταστολή των διαδηλώσεων στη Λιβύη και ζήτησαν να δοθεί αµέσως τέλος στη βία πουµαστίζει τη χώρα». Μη χαµογελάτε ειρωνικά. ∆εν είναι λίγο πράγµα να εκδίδει µια κοινή ανακοίνωση η Ευρωπαϊκή Ενωση για τα γεγονότα στη ΒόρειαΑφρική. Για ναπετύχει κάτι τέτοιο,πρέπει πρώτα απ’όλα να ξεπεράσει την αδράνεια και απάθεια που αποτελούν κυρίαρχα χαρακτηριστικά της. Ναφτάσει σε συµβιβασµό µεταξύ διαφόρων οικονοµικών συµφερόντων. Να αφήσει πίσω της φόβους και ταµπού δεκαετιών – που, γιανα είµαστε δίκαιοι, δεν φωλιάζουν µόνο στην Ευρώπη, αλλά σε ολόκληρη τη ∆ύση.

Λίγκα της σούπερ παρακμής

Tου Νίκου Γ. Ξυδάκη, Καθημερινή, 22.2.11
Οσα διαδραματίστηκαν το Σαββατοκύριακο στο γήπεδο Καραϊσκάκη, εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου, σε τηλεοπτικούς σταθμούς, γραφεία και σπίτια, με κροτίδες, φωτοβολίδες, καπνογόνα, γροθιές, κλωτσιές, προπηλακισμούς, η κατάλυση κάθε έννοιας έλλογου συλλογικού βίου, δεν αφορούν πλέον μόνο την ΠΑΕ Ολυμπιακός, την ΠΑΕ Παναθηναϊκός, τη Σούπερ Λίγκα, τους διαιτητές, τους παίκτες· δεν αφορούν καν το ποδόσφαιρο, σαν βιομηχανία. Οσα διαδραματίστηκαν στο ντέρμπι αφορούν την ελληνική κοινωνία, την ήδη σκληρά δοκιμαζόμενη: πώς αυτή η κοινωνία αντιλαμβάνεται τον εαυτό της, πώς αυτοπροσδιορίζεται. Είναι αγέλη αλληλοσπαρασσόμενων θηρίων; Είναι όχλος ανδρείκελων του Στοιχήματος; Είναι άβαταρ σε πίστα του Playstation; Είναι δούλοι φυλάρχων;

Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 2011

Κρίση στην παράταξη Καμίνη λόγω μεταναστών

Ελευθεροτυπία, 21.2.11
Ρωγμές στην παράταξη Καμίνη προκάλεσε η πρόταση του δημάρχου Αθηναίων προς τους μετανάστες του Μεγάρου Υπατίας, να σταματήσουν την απεργία πείνας και να ανοίξουν διάλογο με την κυβέρνηση με μεσολαβητή τις δημοτικές αρχές. Η πρόταση καταψηφίστηκε, καθώς έξι σύμβουλοι της πλειοψηφίας ψήφισαν «παρών». Αμέσως μετά, ο αντιδήμαρχος Οικονομικών, Γιώργος Αναγνωστόπουλος, ανέλαβε την ευθύνη για την ψήφο του, σημειώνοντας ότι ψήφισε με βάση την συνείδησή του και την αίσθηση πολιτικής ευθύνης. Υπέβαλε την παραίτησή του από την αντιδημαρχία, η οποία έγινε αποδεκτή. Στη συνέχεια, την παραίτησή του υπέβαλε και ο αντιδήμαρχος Πολεοδομίας και Διαμερισμάτων, Φώτης Προβατάς.

ΔΗΜΑΡ: Αδρανεί η κυβέρνηση για τους μετανάστες

 Ανακοίνωση της Δημοκρατικής Αριστεράς για την απεργία πείνας στο κτήριο Υπατία και το πρόβλημα του μεγάλου αριθμού συγκεντρωμένων μεταναστών στην Ηγουμενίτσα
Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ έχει διατυπώσει τη διαφωνία της με τον τρόπο με τον οποίο επιχειρήθηκε να ανοίξει το ζήτημα της νομιμοποίησης όσων μεταναστών ζουν για πολλά χρόνια στη χώρα μας. Η απουσία μεταναστευτικής πολιτικής δεν υποκαθίσταται με πράξεις που μπορεί να επιφέρουν αντίθετα αποτελέσματα από την αλληλεγγύη στους μετανάστες. Ανεξάρτητα από αυτό, η ζωή των απεργών μεταναστών σήμερα κινδυνεύει από την απεργία πείνας στο κτήριο της Υπατίας. Η κυβέρνηση πρέπει να εξετάσει κάθε μία περίπτωση ξεχωριστά, με το δεδομένο ότι πολλοί από αυτούς διαμένουν επί μακρόν στη χώρα και για λόγους αντικειμενικούς δεν μπόρεσαν να εξασφαλίσουν τις προϋποθέσεις για τη συνέχιση της νόμιμης παραμονής τους. Η καθυστέρηση στην αντιμετώπιση του προβλήματος δεν υπηρετεί την υπεύθυνη και ανθρωπιστική ευαισθησία που πρέπει να επιδείξει το κράτος.

Κοινή λογική και ελληνική πολιτική

Του  Κώστα Χρυσόγονου, καθηγητή Νομικής του ΑΠΘ, Έθνος, 21.2.11
Ωστόσο στη δανειακή σύμβαση με τα άλλα κράτη της Ευρωζώνης και το ΔΝΤ προβλέπεται ότι αυτοί μπορούν να επιδιώξουν την ικανοποίηση των απαιτήσεών τους έναντι του ελληνικού κράτους με εκτέλεση σε βάρος κάθε περιουσίας του τελευταίου, ενώ η σύμβαση δεν διέπεται από το ελληνικό αλλά από το αγγλικό δίκαιο. Με άλλες λέξεις, το ελληνικό κράτος θα έπρεπε να είχε ήδη προβεί στην πώληση (ή ανταλλαγή με ομόλογα) ενός μέρους της περιουσίας του όσο διέθετε ακόμα διαπραγματευτική δύναμη απέναντι σε ιδιώτες δανειστές. Δυστυχώς ο πολιτικός κόσμος αντί να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα, εξακολουθεί να επιδίδεται σε δημαγωγίες. Υπό τις προϋποθέσεις αυτές τα χειρότερα φαίνεται μάλλον να βρίσκονται μπροστά μας.

Οριζοντίως και καθέτως

 Του Χρήστου Χωμενίδη, protagon.gr, 20.2.11
Έχει επισημανθεί εδώ και χρόνια ότι το εκλογικό σώμα στην Ελλάδα τέμνεται όχι μόνο καθέτως, σε κόμματα, αλλά και οριζοντίως: Στους κόλπους κάθε πολιτικού σχηματισμού –ιδίως δε των δυό παρατάξεων που εναλλάσσονται στην κυβέρνηση- συνυπάρχουν άνθρωποι που τους χωρίζει ιδεολογικό, αισθητικό, υπαρξιακό χάσμα. Οι μεν, για να το πω χονδρικά, πιστεύουν στον Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό και στις αξίες του και λειτουργούν με βασικό γνώμονα τον ορθό λόγο. Οι δε καθοδηγούνται από οράματα και θάματα. Ομνύουν στα πεπρωμένα της φυλής, στο δίκιο του εργάτη, στο ελληνικό μεράκι και στα ιερά μας τέρατα, με τελευταίο εν ζωή τον Μίκη Θεοδωράκη.  

Αλλάζει το σκηνικό

 Του Ρούσσου Βρανά, ΝΕΑ, 21.2.11
Οι δηµοσκοπήσεις είναι ίσως ο µόνος χώρος όπου εκδηλώνεται η οργή των ανθρώπων για τις κυβερνητικές πολιτικές που χαϊδεύουν τους πλούσιους και θυσιάζουν τους φτωχούς. Ωστόσο, τα πλήθη στο Μάντισον έδειξαν ότι κάτι αλλάζει. από την αµερική µέχρι την ευρώπη και την αφρική, η οργή των ανθρώπων γεφυρώνει τρεις ηπείρους όπου θύτες και θύµατα µένουν χρόνια τώρα τα ίδια.
Εστίες «φωτιάς» ανάβουν τις τελευταίες εβδοµάδες στις αµερικανικές Πολιτείες. Και το αµερικανικό περιοδικό «Γιες» τις αποδίδει στις σπίθες που ξεπήδησαν από την εξέγερση που σαρώνει την αίγυπτο, την Τυνησία και τη Λιβύη και από το κίνηµα ανυπακοής των πολιτών που εξαπλώνεται σε χώρες της ευρώπης.

Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011

Ο Αλαβάνος φεύγει, οι Οικολόγοι Πράσινοι έρχονται; Προσχηματικού διαλόγου συνέχεια...


http://aristeristrouthokamilos.blogspot.com/2011/02/blog-post_20.html
Στην Κουμουνδούρου ποιούν την νήσσαν όσον αφορά την προαναγγελία αποχώρησης του Αλέκου Αλαβάνου και του Μετώπου του από τον Συριζα. Ο Αλέκος, που ακόμα δεν έχει χωνέψει πως ένα "κ...παιδο" που ο ίδιος επέλεξε, κατάφερε με την παρέα του να τον πετάξει έξω από τον Συν/Συριζα, μετά την ήττα του στις περιφερειακές αποφάσισε (επιτέλους) ότι αν δεν κοντράρει στα ίσα την παρέα των νεοκομσομόλων της πλατείας, δεν πρόκειται να δει φως στα πολιτικά του σχέδια.

Δημόσια περιουσία και φοροδιαφυγή στο στόχαστρο Κουβέλη

Eλευθεροτυπία. 20.2.11
Η κυβέρνηση περίμενε τη συνέντευξη των εκπροσώπων της τρόικας για να εμφανιστεί υπερασπιζόμενη το δημόσιο πλούτο δήλωσε ο πρόεδρος της Δημοκρατικής Αριστεράς, Φώτης Κουβέλης, σε εκδήλωση του κόμματος στο δημαρχείο της Κηφισιάς.
Ο κ. Κουβέλης δήλωσε ότι η υπόθεση της δημόσιας περιουσίας είναι παλιά και ότι όταν τον Απρίλιο ο ίδιος είχε αναφερθεί στην ανάγκη αξιοποίησής της ο υφυπουργός Οικονομικών κ. Σαχινίδης είχε συμφωνήσει ότι το 27,5% αυτής δεν είναι καταγεγραμμένο, ένα μεγάλο ποσοστό είναι λεηλατημένο κι ένα άλλο αναξιοποίητο.

Ουμπέρτο Γκαλιμπέρτι-"Λίφτινγκ: Το προσωπείο της φθοράς"

Στην κοινωνία του θεάματος, η εξωτερική εικόνα ενός προσώπου αποκτάει μεγαλύτερη σημασία από τον εσωτερικό, ψυχικό και πνευματικό του κόσμο. Η ομορφιά και η νεότητα, που σήμερα θεωρούνται από πολλούς αναγκαία και πρωταρχική προϋπόθεση της επιτυχίας, γίνονται αντικείμενο μαζικής λατρείας. Ακόμα και η εξουσία, που είναι παλιά όσο και ο κόσμος, θέλει να επιδεικνύει ένα ελκυστικό, όμορφο και νεανικό πρόσωπο. Από τη μια μεριά υπάρχει η φύση με τους νόμους της, που ισχύουν για όλους. Και από την άλλη είναι η εξουσία και τα είδωλά της, με την ανάγκη τους να διατηρούν την ίδια άφθαρτη εικόνα μέσα στον χρόνο, να παραμένουν σύμβολα δύναμης, ζωτικότητας και νεότητας. Πότε θα γεράσει άραγε ο 74χρονος σήμερα Σίλβιο Μπερλουσκόνι;

Απλά, χαθήκαμε!


ΤΟ ΒΗΜΑ
ΡΙΧΑΡΔΟΣ ΣΩΜΕΡΙΤΗΣ | Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011

Υπόθεση εργασίας: αν όλα πάνε καλά, θα ξαναζήσουμε σε μερικά χρόνια χωρίς μνημόνιο και με μια νέα ανάπτυξη δεν αποκλείεται να έχουμε καλύτερους μισθούς και καλύτερες συντάξεις. Αυτό που αποκλείεται όμως, τουλάχιστον για κάμποσες γενιές, είναι, αν δεν προσέξουμε, να επουλωθούν όσες θανάσιμες πληγές θα προκαλέσει στον τόπο όχι η απαραίτητη ανάπτυξη αλλά μια απερίσκεπτη αποδοχή κάθε επικίνδυνου σχεδίου βιαστικών επενδυτών.
Απόδειξη: η Ελευσίνα, ο Ασωπός, ο θεσσαλικός κάμπος. Την Ελευσίνα, αυτή τη θαυμάσια ιστορική και πανέμορφη περιοχή, την προσφέραμε στην πρώτη (και αναγκαία) ανάπτυξη βαριάς βιομηχανίας στη χώρα. Πόσα δισεκατομμύρια θα κόστιζε τώρα η αποκατάστασή της; Δεν είναι διαφορετική ως προς τις συνέπειες η περίπτωση του Ασωπού. Και όλοι πρέπει πια να έχουν μάθει ότι πρέπει να αλλάξουν τα πάντα για να ξαναβρεί καθαρό νερό ο θεσσαλικός κάμπος.

Πόση Ιστορία μπορούμε ν’ αντέξουμε;

 Tου Παντελή Μπουκάλα, Καθημερινή, 20.2.11
Το ερώτημα πόση ιστορία αντέχουμε, και ποια ακριβώς, πόση ιστορία είμαστε διατεθειμένοι να αντέξουμε ελέγχοντας και επανελέγχοντας τις βεβαιότητές μας, δεν είναι νέο, των ημερών μας. Δεν είναι νέα, δηλαδή, η τάση να στοιβάζουμε στην κατηγορία των «ου φωνητών» οτιδήποτε στενάχωρο, να αφήνουμε εκτός πλαισίου ό, τι δεν συμφωνεί με το ιδεώδες που έχουμε πλάσει ή έχουμε υιοθετήσει έτοιμο, και να καταγγέλλουμε σαν ελλειμματικό πατριώτη, μειοδότη, συνωμότη και λοιπά ομοιοκατάληκτα όποιον διαφωνεί μαζί μας. Ως πατέρας της Ιστορίας αναγνωρίζεται βέβαια ο Ηρόδοτος, αυτό όμως δεν τον έθεσε στο απυρόβλητο: όπως κι άλλη φορά έχω σημειώσει εδώ, κατηγορήθηκε ήδη στην αρχαιότητα σαν ανθέλληνας, φιλοβάρβαρος, φιλοχρήματος και καταψευδόμενος, στο σύγγραμμα «Περί της Ηροδότου κακοηθείας» που αποδίδεται στον Πλούταρχο, επειδή έγραψε εκτός των άλλων πως οι Ελληνες δανείστηκαν στοιχεία του πολιτισμού τους από λαούς με τους οποίους συγχρωτίζονταν.
http://www.metarithmisi.gr/imgAds/epikentro_1.gif

Αναγνώστες