Τρίτη 30 Απριλίου 2013

Ποιοι πληρώνουν την κρίση; Προτάσεις για έναν περισσότερο δίκαιο, λιγότερο ταραγμένο κόσμο


Του Θανάση Βασιλείου, Καθημερινή, 28.4.13

ΜΑΪΚΛ ΤΖ. ΚΕΪΣΙ
Η καταστροφή της μεσαίας τάξης
μτφρ.: Βιλελμίνη Σωσώνη
εκδ. Ψυχογιός, σελ. 566

Τα προνόμια –κληρονομημένα ή όχι–, οι άδικες κοινωνικές αφετηρίες υπήρχαν ανέκαθεν· μάλιστα, αποτελούσαν θεσμό σε ορισμένα στάδια των κοινωνιών. Σύμφωνα, όμως, με τη δημοφιλή άποψη της παγκοσμιοποίησης υποτίθεται ότι θα καταργούνταν, τουλάχιστον όσον αφορά τις ίσες ευκαιρίες. Τα έθνη-κράτη θα παρέδιδαν την εξουσία σε μια αυτορρυθμιζόμενη ελεύθερη αγορά στον «επίπεδο κόσμο» του Τόμας Φρίντμαν. Συνέβησαν ακριβώς τα αντίθετα, υποστηρίζει ο Μάικλ Κέισι, περιγράφοντας έναν κόσμο νικητών και ηττημένων. Ο συγγραφέας, αρχισυντάκτης και αρθρογράφος, που καλύπτει τις παγκόσμιες χρηματοπιστωτικές αγορές στον όμιλο Dow Jones, στη Wall Street Journal και στο κανάλι Fox Business, είναι γνωστός στο αγγλόφωνο κοινό από το βιβλίο του «Η μετά θάνατον ζωή του Τσε» («Che’s Afterlife», 2009). Εδώ, στο «The Unfair Trade», που κυκλοφορεί στα ελληνικά με τον υπότιτλό του, «Η καταστροφή της μεσαίας τάξης», ο Κέισι δείχνει ότι όχι μόνο δεν ικανοποιήθηκαν οι προγραμματικές εξαγγελίες του «καλύτερου κόσμου» της Συναίνεσης της Ουάσιγκτον, αλλά ότι ο υπέροχος κόσμος του Ανταμ Σμιθ έχει εξελιχθεί σε δυστοπία αστάθειας, αδικίας και αύξουσας ανισότητας. Στη διάρκεια της εικοσάχρονης καριέρας του, ο Κέισι εργάστηκε σε Αυστραλία, Ταϊλάνδη, Ινδονησία, Αργεντινή και, βέβαια, στις ΗΠΑ. Ταξίδεψε στον «επίπεδο κόσμο» και μας μεταφέρει τις πληγές που έχουν ανοίξει οι αγορές σε ανθρώπους της μεσαίας τάξης (ΗΠΑ, Αργεντινή, Μεξικό και Ευρώπη) που, με οικονομικούς όρους, δεν άξιζαν αυτήν τη μεταχείριση.

Οι εκλογές στο Εργατικό Κέντρο Ηρακλείου και τα ανθρωποδίκτυα του ΠΑΣΟΚ

Σχόλιο του politis in action

Σάρωσε στις εκλογές του ΕΚΗ ο συνδυασμός του ΠΑΣΟΚ.73,3% στις κάλπες. Καμιά έδρα από τον ΣΥΡΙΖΑ του 25% και των δύο βουλευτών.Η ΔΗΜΑΡ ούτε για δείγμα.
Είναι ένα πικρό μάθημα γι' αυτούς που θεωρούν δεδομένες τις αλλαγές που πρόσφατα αποτυπώθηκαν στις Εθνικές εκλογές.Δείχνει ξεκάθαρα ότι οι δεσμοί που δημιουργούνται από τις πάσης φύσεως συναλλαγές δεν σπάζουν εύκολα.Η αγανάκτηση μπορεί να είναι προσωρινή.Και δεν αρκεί.
Για πολλούς λόγους μπορεί να αμφισβητήσει κάποιος το πολιτικό σύστημα.Όμως όταν έλθει η ώρα της συναλλαγής οι δεσμοί γύρω του είναι σαν τον ιστό της αράχνης.Όσο προσπαθείς να ξεφύγεις τόσο περισσότερο μπλέκεσαι.Τόσες δεκαετίες κομματικό κράτος !Τόσες δεκαετίες πελατειακό σύστημα !

Δευτέρα 29 Απριλίου 2013

Η ελληνική περίπτωση


Του Βασίλη Μπογιατζή*, Εφημερίδα των Συντακτών (Αφιέρωμα στον Παναγιώτη Κονδύλη)
Η ανάγκη συλλογικής επίλυσης του προβλήματος οικονομίας- εθνικής επιβίωσης προσκρούει, θεωρεί, σε ανυπέρβλητα εμπόδια, τον παρασιτικό καταναλωτισμό, την «κλαδική» νοοτροπία και τη χαμηλότατη ποιότητα του «πολιτικού κόσμου» που μη διακρινόμενος ουσιωδώς από τον «λαό» επιβάλλει οικονομίες μόνο σε όσους δεν διαθέτουν ισχυρά μέσα εκβιασμού υπό «τον φόβο εξέγερσης των ισχυρών ομάδων της πελατείας
 Οι εξελίξεις των τελευταίων χρόνων επανέφεραν τις απόψεις του Παναγιώτη Κονδύλη για την ελληνική περίπτωση στο προσκήνιο. Αν εξαιρέσουμε την προχειρόλογη απόρριψή τους, εύκολα μπορεί να υποστηριχτεί ότι ο Κονδύλης θεωρήθηκε προφήτης της κρίσης: όλες οι ιδεολογικές τάσεις «κατασκεύασαν» τον «αληθινό» Κονδύλη, αυτοαναγορεύτηκαν σε αντιπροσώπους του και αποσύρθηκαν από τη σκηνή αφήνοντάς τον να μιλάει για λογαριασμό τους, επιδιώκοντας την «εξημέρωση» ενός δύσπεπτου στοχαστή. Αντί αυτού, στα όρια του παρόντος κειμένου και με αφετηρία τα όσα έγραψε για την ελληνική νεωτερικότητα, επιχειρούμε να πραγματευτούμε κριτικά τις αντινομικές και ενδιαφέρουσες θέσεις του.

Θρυμματισμένοι καιροί: κουλτούρα και κοινωνία στον 20ό αιώνα


6-HOBSBWAM-a
Tου Έρικ Χομπσμπάουμ, ΕΝΘΕΜΑΤΑ, 28.4.13
Τις επόμενες μέρες κυκλοφορεί, από τις εκδόσεις Θεμέλιο, σε μετάφραση Νίκου Κούρκουλου, το βιβλίο του Έρικ Χομπσμπάουμ Θρυμματισμένοι καιροί. Η μεταθανάτια αυτή συλλογή δοκιμίων, που κυκλοφόρησε στα αγγλικά μόλις πριν ένα μήνα, καλύπτει ένα ευρύ φάσμα θεμάτων, σχετικά με την κουλτούρα και την κοινωνία του 20ού αιώνα: ο Καρλ Κράους, η αρ νουβώ, ο μύθος του καουμπόι, η ποπ, τα φεστιβάλ του 21ου αιώνα, οι σχέσεις τέχνης και επανάστασης μετά το 1917, οι δεσμοί τέχνης και εξουσίας είναι ορισμένα από τα θέματα που θίγονται με τον γνωστό συναρπαστικό τρόπο του Χομπσμπάουμ. Προδημοσιεύουμε σήμερα ένα εκτενές απόσπασμα από τον Πρόλογο και μικρά αποσπάσματα από τρεις κριτικές: του Mark Mazower (Financial Times, 29.3.2013), του Jonathan Derbyshire (The New Statesman,9.4.2013) και του Roy Foster (The Irish Time, 13.4.2013).
ΕΝΘΕΜΑΤΑ
Όσο πρωτόφαντο κι αν ήταν, αυτό το πολιτιστικό σκηνικό είχε βαθιές ρίζες στην παλιά ηγεμονική, βασιλική και εκκλησιαστική κουλτούρα πριν τη Γαλλική Επανάσταση, δηλαδή στον κόσμο της εξουσίας και του μεγάλου πλούτου, τους κλασικούς πάτρωνες των υψηλών τεχνών και θεαμάτων. Επιβιώνει ακόμα σε σημαντικό βαθμό μέσα από τη διασύνδεση παραδοσιακού κύρους και οικονομικής δύναμης, που επιδεικνύεται σε δημόσιο θέαμα, αλλά δεν περιφράσσεται πια από την κοινωνικά αποδεχτή αύρα της γέννησης ή της πνευματικής αυθεντίας

Κυριακή 28 Απριλίου 2013

Η αιμομικτική σχέση μιντιακού λαϊκισμού και Χρυσής Αυγής


Του Πέτρου Παπασαραντόπουλου [1], Μεταρρύθμιση, 28.4.13

Η πρόσκληση τεσσάρων βουλευτών της Χρυσής Αυγής σε έναν τηλεοπτικό μονόλογο από την τηλεόραση του ΣΚΑΪ, με οικοδεσπότη τον Γιώργο Τράγκα [2], έθεσε επί τάπητος ένα ιδιαίτερα σημαντικό ζήτημα. Πρόκειται για τη σχέση των μέσων ενημέρωσης με τον λαϊκισμό και τον πολιτικό εξτρεμισμό. Η σχέση αυτή δεν συνιστά ελληνική πρωτοτυπία. Συναντάται σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες και έχει απασχολήσει την επιστημονική έρευνα, παρότι όχι τόσο συστηματικά όσο θα περίμενε κανείς. Άρα είναι πολλαπλά χρήσιμο να δούμε τι συμβαίνει σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες και να αντλήσουμε χρήσιμα συμπεράσματα, λαμβάνοντας υπόψη μας και τις ελληνικές ιδιομορφίες. Θα ξεκινήσουμε από τα θεμελιώδη. Ο ρόλος των μέσων ενημέρωσης στην πολιτική εδραίωση του ακροδεξιού λαϊκισμού, αλλά και του εξτρεμισμού, όπως αποδεικνύει η ελληνική περίπτωση, είναι κεφαλαιώδης. Τον ισχυρισμό αυτό αποδεικνύει η περίπτωση της εμβληματικής φυσιογνωμίας της ευρωπαϊκής λαϊκιστικής ακροδεξιάς, του Ζαν Μαρί Λεπέν.

Ο Μανιτάκης χτύπησε την καρδιά του πελατειακού συστήματος


Του Νίκου Μπίστη
Δεν ξέρω πόσοι κατάλαβαν ακριβώς τι παίχτηκε - και ελπίζω να μην χάθηκε οριστικά - πριν δυο μέρες με την απόσυρση της ρύθμισης Μανιτάκη για τους συμβασιούχους. Οι συμβασιούχοι και η περιπέτεια τους βρίσκονται στην καρδιά του πελατειακού κράτους. Όλα τα κόμματα έχουν ευθύνη για αυτήν την κατάσταση. Κυρίως τα κόμματα που άσκησαν την κεντρική εξουσία , αλλά και τα άλλα γιατί άσκησαν την τοπική. Και το πρόβλημα των συμβασιούχων στην Τοπική αυτοδιοίκηση είναι μείζον όπως φαίνεται και από τις κινητοποιήσεις της ΠΟΕΟΤΑ για να μην αλλάξει τίποτε στο φαύλο αυτό καθεστώς. Πριν δέκα χρόνια ήμουν υφυπουργός Εσωτερικών και το γραφείο μου ήταν εκεί που βρίσκεται σήμερα του Μανιτάκη. Επί τρεις μήνες μέχρι τις εκλογές το γραφείο επί της Βασιλίσσης Σοφίας ήταν καθημερινά αποκλεισμένο. Αποκλεισμένο από συμβασιούχους που ήθελαν διαβεβαίωση ότι θα μονιμοποιηθούν ( διαβεβαίωση που τους παρείχαν απλόχερα τα κόμματα της τότε αντιπολίτευσης) και από «επιτυχόντες» του ΑΣΕΠ που επέμεναν ότι παρότι είχε ολοκληρωθεί ο διαγωνισμός και είχαν προσληφθεί οι κατά σειρά επιτυχίας για τον συγκεκριμένο αριθμό θέσεων για τον οποίο είχε προκηρυχτεί , στο μέλλον έπρεπε να μην γίνει νέος διαγωνισμός αλλά να προσληφθούν αυτοί από μια οιωνοί επετηρίδα.

Ανοίξτε επιτέλους τα μάτια!


Tου Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ, 27.4.13, La Croix, www.ppol.gr/

Χρειαζόμαστε την Ευρώπη. Και μην θεωρήσετε πως έχουμε εδώ απλά μια διακήρυξη πεποιθήσεων. Για πρώτη φορά στην ιστορία τους, τα κράτη-έθνη δεν μπορούν πια να αντισταθούν στις επελάσεις της οικονομικής σφαίραΌσο κι αν δεν το παραδέχονται, οι ηγέτες τους δεν είναι πλέον εις θέση να τηρήσουν τις υποσχέσεις τους. Αρκεί λίγη διαύγεια για να κατανοήσει κανείς πωςξεχωριστά ποτέ δεν πρόκειται να κατορθώσουν να ρυθμίσουν τις αγορές, να ελέγξουν την χρηματοοικονομία, να αντισταθούν στην κλιματική υποβάθμιση, να επιλύσουν τις κοινωνικές και οικονομικές κρίσεις... Φυσικά δεν φτάσαμε εκεί απλά λόγω της «δύναμης των γεγονότων». Η συλλογική ευθύνη των πολιτικών ηγεσιών είναι μεγάλη. Αν μην τι άλλο, δεν κατόρθωσαν να εκτιμήσουν σε ποιο βαθμό ήταν αποσταθεροποιητική η παγκοσμιοποίηση. Απορροφημένοι από τις «εσωτερικές υποθέσεις»τους, δεν θέλησαν να εκμεταλλευθούν την ευκαιρία που πρόσφερε η δημιουργία του ευρωπαϊκού χώρου ώστε να επεκτείνουν ανάλογα και την κοινή πολιτική τους δράση. Η διαπίστωση είναι οδυνηρή, αλλά αμετάκλητη, αρκεί να κατανοήσουν όλοι πως η είναι πρωτίστως η παγκοσμιοποίηση που μας υπαγορεύει να προβούμε σε μεγάλες αλλαγές κλίμακας: σε τριάντα χρόνια, κανένα κράτος-μέλος δεν θα ανήκει στους G8. Η επιρροή της Γαλλίας δεν θα διαφέρει πολύ από εκείνη του Λουξεμβούργου.

Σάββατο 27 Απριλίου 2013

Ο κ. Μανιτάκης και η ουσία


Του Γιώργου Μπράμου, Μεταρρύθμιση, 27.4.13
Υποτίθεται ότι η κρίση θα δημιουργούσε ένα νέο, καθοριστικό πλαίσιο στον δημόσιο διάλογο, μακριά από τα σχήματα, τις ρητορείες, τις σιγουριές, τους λαϊκισμούς και τις μικροπολιτικές. Υποτίθεται, επίσης, ότι εξ ανάγκης και εκ των πραγμάτων θα σαρωνόταν ο παλιός γερασμένος κόσμος και στην θέση του θα αναδεικνυόταν η ριζοσπαστικότητα, η καινοτομία, ο ορθολογισμός και η προοπτική. Οικτρές διαψεύσεις. Η χώρα, η κοινωνία, το πολιτικό και οικονομικό σύστημα, έχουν πλήρως εγκλωβιστεί σε κατάσταση ακινησίας και σχεδόν όλοι, σαν τις άφρονες κόρες του Λοτ, κοιτάζουν προς τα πίσω, με μοναδική τους φιλοδοξία, την απόδοση της ενοχής για την σημερινή κατάντια, στους "ʼάλλους". Δεν είναι τυχαίο, ότι η περισσότερο παρεξηγημένη έννοια αυτές τις εποχές είναι η έννοια "Μεταρρύθμιση". Σ’ αυτήν χωράνε τα πάντα: η απορύθμιση των εργασιακών σχέσεων και η συμφορά της ανεργίας, οι περικοπές μόνο σε μισθούς και συντάξεις, τα παλαβά και αβάστακτα φορολογικά βάρη "εκεί που τους παίρνει" βέβαια, ο κυνισμός των τραπεζών και η καταδίωξη του κάθε φουκαρά που δανείστηκε, ο εκβιασμός με σχέδια και προγράμματα που είναι ανέφικτα και ταυτόχρονα απάνθρωπα.

Το... φάντασμα και οι προοδευτικές δυνάμεις της Ευρώπης!


Του Ανδρέα Παπαδόπουλου, Μεταρρύθμιση, 27.4.13
Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη, αυτό της σύνθεσης του επόμενου ευρωκοινοβουλίου. Δεδομένου ότι (σχεδόν) όλοι πλέον συμφωνούν ότι οι ασκούμενες πολιτικές λιτότητας έχουν αρνητικά αποτελέσματα για τη συνοχή της, η συζήτηση εσχάτως στα ευρωπαϊκά φόρα γίνεται υπό το φόβο ότι η ευρωκάλπη του επόμενου Μαϊου θα γεννήσει νέους Γκρίλο, Καμμένους, ευρωσκεπτικιστές, κόμματα εθνικής περιχαράκωσης, ή ακόμα και μορφώματα σαν αυτό της ναζιστικής Χρυσής Αυγής. Αρκούν λίγες ώρες στους διαδρόμους του ευρωκοινοβουλίου για να γίνουν τα παραπάνω κοινός τόπος, πόσο μάλλον αν συνομιλήσεις με κορυφαίους αξιωματούχους. Εδώ ισχύει βεβαίως το γνωστό ρητό «Το τυρί το ’δες, τη φάκα την είδες;», διότι ενώ όλοι αρχίζουν να συνομολογούν πως οι ακολουθούμενες πολιτικές γεννούν «τέρατα», προσώρας δεν κάνουν κάτι για να τις αλλάξουν! Με λίγα λόγια, αυτό προσπάθησαν ο πρόεδρος και η αντιπροσωπεία της ΔΗΜΑΡ να εξηγήσουν στις υψηλές επαφές που είχαν στις Βρυξέλλες. Μπαρόζο, Σουλτς, Σβόμποντα, αλλά και οι επίτροποι Άντορ, Χάαν και Δαμανάκη, γίνανε κοινωνοί των θέσεων της ΔΗΜΑΡ, θέσεις που κατά την εκτίμηση του γράφοντος ακούστηκαν απολύτως ρεαλιστικές στους συνομιλητές μας.

Η χούντα δεν ξεκίνησε το 73


Του Γιώργου Σιακαντάρη, Athens Voice
Πριν λίγες μέρες κλείσαμε, καθόλου αισίως, 46 χρόνια από το πραξικόπημα και τη κατάλυση της δημοκρατίας στη χώρα μας. Μάλλον όμως οι πολιτικές μνήμες είναι ιδιαίτερα αδύναμες, αφού σε μια δημοσκόπηση της Metron Analysis που δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία το 30% των ερωτηθέντων απάντησε πως «τότε» τα πράγματα ήταν καλύτερα σε σχέση με σήμερα. Βεβαίως τα πρώτα καμπανάκια θα έπρεπε να έχουν χτυπήσει, όταν σε «ανύποπτο» χρόνο, το 1998, σε μια πολύ σπουδαία έρευνα του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών (όταν χρηματοδοτούνταν το σοβαρό δημόσιο) η αποδοχή της δικτατορίας στη συνείδηση πολλών συμπολιτών μας ήταν επίσης ιδιαίτερα υψηλή. Η διαδικασία ιδεολογικής νομιμοποίησης της χούντας των απριλιανών συνταγματαρχών είχε ξεκινήσει πριν καν πραγματοποιηθεί το πραξικόπημα. Είχε ξεκινήσει όταν μεγάλα τμήματα του μετεμφυλιακού πολιτικού κόσμου αντιμετώπιζαν τη δημοκρατία όχι ως αυταξία,

Παρασκευή 26 Απριλίου 2013

Η οργή των ψηφοφόρων κλονίζει τη λιτότητα


Του  Peter Spiegel, The Financial Times,  http://www.euro2day.gr/
Υπάρχει ένα παλιό γνωμικό στους πολιτικούς κύκλους των ΗΠΑ ότι η Ουάσιγκτον κάνει γκάφα όταν κατά λάθος λέει την αλήθεια.  Αυτό ακριβώς φαίνεται πως έκανε ο Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο σε μία στιγμή αυτοσχεδιασμού, κατά τη διάρκεια ενός πάνελ συζήτησης στο θέμα που επικρατεί καθημερινά πλέον στις Βρυξέλλες. Δημοσίως δήλωσε αυτό που πολλοί Ευρωπαίοι ηγέτες μέχρι πρότινος αναγνώριζαν μόνο κατ’ ιδίαν: ότι η αντίδραση της ευρωζώνης στην κρίση με πολιτική λιτότητας προσκρούει στην αδυσώπητη οργή των ψηφοφόρων. «Γνωρίζω ότι υπάρχουν κάποιοι τεχνοκράτες σύμβουλοι που μας λένε ποιο είναι το τέλειο μοντέλο αντίδρασης σε μία κατάσταση, αλλά όταν τους ρωτούμε πώς θα εφαρμοστεί αυτό το μοντέλο απαντούν: 'Αυτή δεν είναι η δική μου δουλειά'», δήλωσε ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής μιλώντας όχι και τόσο διπλωματικά στους συνεργάτες του. «Χρειαζόμαστε μία πολιτική που να είναι σωστή. Συγχρόνως, όμως, πρέπει να έχουμε… αποδοχή, πολιτική και κοινωνική», είπε.  Η παραδοχή αυτή έγινε μετά από σειρά αρνητικών εξελίξεων για τους υποστηρικτές της λιτότητας. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο εξέδωσε νέες εκτιμήσεις βάσει των οποίων η ύφεση επιδεινώνεται στις οικονομίες της ευρωζώνης όπου επιβάλλεται η πιο σκληρή λιτότητα, όπως η Ισπανία, η Πορτογαλία και η Ελλάδα. Παράλληλα, μία από τις σημαντικότερες ακαδημαϊκές έρευνες, που συνδυάζει το υψηλό κρατικό χρέος με την οικονομική στασιμότητα, δέχθηκε ισχυρό πλήγμα αξιοπιστίας.

Ηγέτες περιορισμένου βεληνεκούς...


Του Προκόπη Δούκα, Athens Voice
H πρώτη μου σύγκρουση με τους (τότε) πολιτικούς συντάκτες ήταν με αφορμή τη μάχη Τσοχατζόπουλου - Σημίτη, για την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ. Η πλειονότητα υποστήριζε, χωρίς να δέχεται δεύτερη κουβέντα, ότι ο Άκης ήλεγχε τα κομματικά «κουκιά» κι ότι δεν υπήρχε περίπτωση να χάσει την προεδρία. Η αντίληψή μου ήταν ότι το ΠΑΣΟΚ, όπως και οποιοσδήποτε άλλος ζωντανός πολιτικός οργανισμός, θα άκουγε τελικά τη φωνή της κοινωνίας και της αυτοσυντήρησης – και θα προτιμούσε τον καθηγητή με τη διείσδυση στο δεξιό στρατόπεδο, παρά το «πρωτοπαλλήκαρο-κασέτα» του ιδρυτή, που αποχωρούσε τότε αναγκαστικά από την ηγεσία και λίγο αργότερα από τη ζωή. Ο Τσοχατζόπουλος θα συρρίκνωνε πρόωρα το ΠΑΣΟΚ, ενώ, όπως αποδείχθηκε, το κόμμα είχε άλλα 8 κυβερνητικά χρόνια μπροστά του. Σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης, όλοι οι πρωθυπουργοί (ακόμα και αυτοί που ξεσήκωσαν εξ αρχής ή στην πορεία, κύματα αντιπάθειας) είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό: Ήταν λιγότερο ή περισσότερο αποδεκτοί από την απέναντι παράταξη, ικανοί να διαβούν με κάποιο τρόπο τη διαχωριστική γραμμή, κάπου στο κέντρο του πολιτικού φάσματος. Πολλοί ακόμα πολιτικοί αρχηγοί είχαν μια διευρυμένη ικανότητα «διείσδυσης» σε αντίπαλα στρατόπεδα. Η ιδιότητα αυτή, με τον κατακερματισμό του πολιτικού σκηνικού, από την εφαρμογή του πρώτου μνημονίου εδώ και τρία χρόνια, χάθηκε.

Πέμπτη 25 Απριλίου 2013

Η συμμαχία του Νότου


Του Θεόδωρου Χατζηπαντελή, Εθνος, 24.4.13
Στη μακρινή Πορτογαλία η παρακολούθηση των μαθημάτων είναι υποχρεωτική. Οι φοιτητές τσεκάρουν την κάρτα τους στην είσοδο της αίθουσας διδασκαλίας. Αν δεν συμπληρώσουν τις απαιτούμενες παρουσίες, δεν έχουν τη δυνατότητα συμμετοχής στις εξετάσεις. Στην Ελλάδα μας η μη παρακολούθηση των μαθημάτων είναι «δημοκρατικό δικαίωμα». Τι και αν οι παρακολουθήσεις καταργήθηκαν επειδή η χούντα απαγόρευε την είσοδο στους φοιτητές; Η κατάργηση των παρακολουθήσεων διεκδικήθηκε, ώστε να είναι πράγματι προσβάσιμα τα μαθήματα. Αλλά κανείς δεν το θυμάται πλέον. Ούτε καν αυτοί που τότε ως φοιτητές το ζητούσαν... Στη μακρινή Πορτογαλία είναι περίπου αυτονόητο ότι κανείς δεν καπνίζει μέσα στα κτίρια. Ισως κάποιοι στα κρυφά. Επίσης δύσκολα θα δεις αφίσες, χυμένα ποτήρια, καφέδες, σκουπίδια. Στη δημοκρατική μας Ελλάδα είναι σχεδόν αυτονόητο ότι τα σκουπίδια αποτελούν δικαίωμα. Ιδιαίτερα στο ΑΠΘ που κατά καιρούς έχει απεριόριστους σωρούς. Στη μακρινή Πορτογαλία στα πανεπιστήμια υπάρχουν φοιτητικοί σύλλογοι. Μόνο που δεν ασχολούνται με το μνημόνιο και άλλα συναφή θέματα. Ασχολούνται με τις σπουδές τους και την οργάνωση της εσωτερικής ζωής. Ασε δε που οι εκλογές σε αυτούς γίνονται χωρίς παραταξιακά ψηφοδέλτια. Καταλήψεις, παρεμπόδιση εισόδου, ομηρείες είναι άγνωστες λέξεις. Στη δημοκρατική μας χώρα έγινε κατάληψη του ΕΜΠ για να μην εμποδιστεί το indymedia!

H Ελληνική Λέσχη της Απάτης


 Του Φώτη Γεωργελέ, Athnes Voice
Στην Ελληνική Λέσχη της Απάτης όλα μεταμφιέζονται στο αντίθετό τους. Προνόμια, κρυφές πρόσοδοι, ιδιοτελή συμφέροντα, με τη σημαία της αντίστασης στα μνημόνια και τις τρόικες, προσπαθούν να αποφύγουν τη συμμετοχή τους στις θυσίες. Να διατηρήσουν τον ομφάλιο λώρο με το κράτος, με το δημόσιο χρήμα. Μεταφέροντας επαναστατικά και ριζοσπαστικά, πάντα, το κόστος στους ασθενέστερους, σ’ αυτούς που δεν έχουν φωνή.
Πριν λίγες μέρες, ένα ασφαλιστικό ταμείο, αφού κατήγγειλε, φλογερά ως είθισται, τα «εγκληματικά μνημόνια, τους σφαγείς τροϊκανούς και τους άθλιους κυβερνώντες υπηρέτες τους», ανακοίνωσε ότι παρότι έχει καταργηθεί, θα δώσει δώρο Πάσχα στους δικούς του συνταξιούχους. Δεν ακούγεται πολύ προοδευτικό; Από πού δίνει δώρα Πάσχα το φιλολαϊκό ταμείο; Έχει λεφτά; Αφού όλο το ασφαλιστικό σύστημα είναι χρεοκοπημένο, θα είχε καταρρεύσει εντελώς χωρίς τις δόσεις της ανάλγητης τρόικας και το μπαράζ φόρων που προστίθενται ο ένας μετά τον άλλον όλα αυτά τα χρόνια. Ποιος θα τα πληρώσει;

Συντηρώντας το πελατειακό σύστημα


Του Πάσχου Μανδραβέλη, Καθημερινή, 24.4.13
Η αλήθεια είναι ότι πρώτα θα βγει η ψυχή της χώρας και μετά το χούι του παλιού πολιτικού συστήματος για διορισμούς και μικροπολιτικές διευθετήσεις. Αυτό πιστοποιείται και από την τελευταία τρικυμία στην κυβέρνηση μετά την απαίτηση του υπουργού Εργασίας για αποπομπή του διοικητή του ΟΑΕΔ. Ο κ. Ιωάννης Βρούτσης, σύμφωνα με τις πληροφορίες, ζήτησε την παραίτηση του κ. Ηλία Κικίλια με αφορμή την άρνηση του δευτέρου να αποδεχθεί την τοποθέτηση δύο συνδικαλιστών της ΔΑΚΕ στη θέση των περιφερειακών διευθυντών ΟΑΕΔ Θεσσαλονίκης. Είναι ανησυχητικό για μια χώρα που βρίσκεται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας να ασχολείται κοτζάμ υπουργός με δύο διευθυντές υπηρεσιών και είναι τραγικό όταν δουλειά αυτού του υπουργού είναι να χαράσσει πολιτικές για την εργασία σε μια χώρα που έχει 1,3 εκατομμύρια άνεργους και βρίσκεται στα πρόθυρα κοινωνικής έκρηξης. Οι προτεραιότητες του παλιού πολιτικού συστήματος είναι κι αυτές παλιές: διευθετήσεις για την προαγωγή ημετέρων, κι όλα τα άλλα έπονται. Ακόμη χειρότερα είναι όσα διαρρέουν από το Μέγαρο Μαξίμου και τη Λεωφόρο Συγγρού. Σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες στελέχη της Ν.Δ. «καταλογίζουν στον διοικητή του ΟΑΕΔ ότι “είχε αυτονομηθεί” και “λειτουργούσε τον οργανισμό σαν δικό του μαγαζί”, ενώ κάνουν λόγο για “αλαζονική συμπεριφορά” με την οποία βρέθηκαν αντιμέτωποι αρκετοί γαλάζιοι βουλευτές που απευθύνθηκαν στον ΟΑΕΔ με διάφορα αιτήματα» («Τα Νέα» 23.4.2013).

Τετάρτη 24 Απριλίου 2013

Στην κρίση του ευρώ οφείλεται ο λαϊκισμός;


Της Katinka Barysch, http://www.cer.org.uk/, www.capital.gr
Οι λαϊκιστές και οι εξτρεμιστές είναι σε άνοδο σε όλη την Ευρώπη. Ακόμη και η Γερμανία βλέπει τώρα την άνοδο ενός ευρωσκεπτικιστικού κόμματος. Η κρίση του ευρώ είναι ο λόγος για το αυξανόμενο πολιτικό ρίσκο στην ευρωζώνη. Ή μήπως είναι; Είναι αλήθεια ότι τα λαϊκιστικά κόμματα είναι περισσότερο σημαντικά σε διάφορες χώρες της ευρωζώνης. Αλλά οι λόγοι για αυτό είναι πολλαπλοί, και είναι δύσκολο να εντοπιστεί μια πανευρωπαϊκή τάση. Ένα τέλος στην κρίση του ευρώ δεν θα μπορούσε να εγγυηθεί μια επιστροφή στο προβλέψιμο πολιτικό σκηνικό των δύο στρατοπέδων. Τι είναι λαϊκισμός; Στο πιο βασικό επίπεδο, ένας λαϊκιστής είναι κάποιος που συνηγορεί υπέρ μέτρων που δεν σας αρέσουν. Για τον ακροδεξιό Τύπο, λαϊκιστές είναι οι άνθρωποι που κάνουν λόγο για υψηλότερους φόρους, μεγαλύτερη ευμάρεια και προστασία των βιομηχανιών. Για τα αριστερά μέσα ενημέρωσης, είναι άνθρωποι που αντιτίθενται στην μετανάστευση, στην πολυμορφία και την ΕΕ. Αυτό που οι λαϊκιστές τείνουν να έχουν από κοινού είναι ότι έρχονται οι ίδιοι σε αντίθεση με τις πολιτικές ελιτ. «Ο λαϊκισμός είναι τόσο στυλ, όσο και ουσία», δηλώνει ο Tim Bale, καθηγητής πολιτικής στο Πανεπιστήμιο Queen Mary στο Λονδίνο και ειδικός του θέματος. Οι λαϊκιστές συνήθως υποστηρίζουν ότι εκπροσωπούν μόνο τους ανθρώπους ενώ τα καθιερωμένα πολιτικά κόμματα παρουσιάζονται ως απόμακρα και διεφθαρμένα. Οι λαϊκιστές αντιπαθούν την αντιπροσωπευτική δημοκρατία και αγαπάνε τα δημοψηφίσματα.

Ώστε, «δεν έπεσε το ΄73»


Του Κώστα Σπυρόπουλου, www.protagon.gr
Ώστε εξεπλάγημεν από το εύρημα της δημοσκόπησης «30% πιστεύουν ότι τα πράγματα ήταν καλύτερα στη δικτατορία». Όμως, δεν είχαμε απορίες για το απεχθές σύνθημα «η χούντα δεν έπεσε το ΄73». Έλα, όμως, που και τα δυο είναι όψεις του ίδιου νομίσματος. Όχι, δεν εννοώ ότι οι μεν «δεν θυμούνται καλά» και οι δε ότι «κάνουν λάθος στην ημερομηνία» μόνο και μόνο για να ταιριάξουν τη ρίμα με το επόμενο στιχάκι «εμείς θα την γκρεμίσουμε σε τούτη την πλατεία» (εβδομήντα -τρία/πλα-τεία). Πιστεύω, αντίθετα, ότι και η δημοσκόπηση και το σύνθημα δείχνουν όχι μόνο όσα δεν ξέρουμε για τη δικτατορία, αλλά κάτι χειρότερο: όσα δεν θέλουμε να αγγίξουμε. Για το ίδιο το πραξικόπημα, για την επταετή παραμονή στην εξουσία, την πολιτική και τα στηρίγματα της δικτατορίας, αλλά και για την πτώση της… Η μεταπολίτευση -προκειμένου να αποσιωπήσει και, εν τέλει, να νομιμοποιήσει τη μειοψηφική αντίσταση και την ανοχή, που βρήκε η δικτατορία- δημιούργησε τον μύθο ότι «τη χούντα την έριξε το Πολυτεχνείο». Η άρρητη αποσιώπηση είχε ένα ρητό αποτέλεσμα: Γενιές και γενιές γαλουχήθηκαν ότι «τα πράγματα αλλάζουν» μόνο με μια ρήξη, σε μια στιγμή. Με μιαν εξέγερση η οποία, μάλιστα, αν δεν καταπνιγεί βίαια, δεν δικαιώνει ούτε τη φύση της, ούτε τον σκοπό της. ‘Όσοι αναρωτιούνται γιατί οι 18άρηδες την επομένη της εισαγωγής τους στα πανεπιστήμια, θέλουν να κάνουν «το δικό τους Πολυτεχνείο», έχουν μιαν απάντηση.

Τρίτη 23 Απριλίου 2013

Λίγο πιο χαλαρά, κομαντάντε...


Του Γιάννη Παντελάκη, www.protagon.gr
«Δεν με νοιάζει τι λέτε για εμάς στα κανάλια σας. Έτσι κι αλλιώς ο κόσμος δε σας πιστεύει πλέον. Τον έχετε συκοφαντήσει, τον έχετε προσβάλλει, τον έχετε εκβιάσει. Δεν με νοιάζει τι γράφουν οι εφημερίδες σας. Με έχετε αποκαλέσει Χρυσαυγίτη, αναρχικό, εθνικιστή, ακραίο και φίλο των τρομοκρατών. Μου προσάπτετε κατηγορίες για όλα τα γούστα. Σας λέω καθαρά το εξής: Ο καιρός που είχατε τον πολιτικό κόσμο στο χέρι πέρασε. Οι μάσκες σας έχουν πέσει. Είστε ταυτισμένοι με το μνημόνιο. Το υπερασπιστήκατε με λύσσα. Είστε τόσο ένοχοι, όσο είναι και οι μνημονιακές, πολιτικές δυνάμεις. Οι μέρες, όμως, που λύνατε και δένατε πέρασαν ανεπιστρεπτί».
Ηταν πολύ σκληρός ο... κομαντάντε Αλέξης εκείνο το απόγευμα στην Ξάνθη, πέρυσι, τέτοιες ημέρες. Δεν τον ένοιαζαν τα κανάλια, δεν τον ένοιαζαν οι εφημερίδες. Δεν τον ένοιαζε τίποτα. Προεκλογική περίοδος ήταν. Ας υποθέσουμε πως αυτές οι περίοδοι, δικαιολογούν και λίγο περισσότερη οργή και λίγο περισσότερη δημαγωγία. Στα μπαλκόνια βρίσκονται οι πολιτικοί, άλλωστε. Αλλά μετεκλογικά;

Βυθισμένοι στην ύφεση


Της Ελίζας Παπαδάκη, ΝΕΑ
Είναι κατανοητή η ανακούφιση που εκπέμπεται από την κυβέρνηση για τη θετική έκβαση της τελευταίας επιθεώρησης της τρόικας, ύστερα από πέντε εβδομάδες δύσκολων συζητήσεων. Το κρίσιμο ζήτημα των αποχωρήσεων υπαλλήλων από το Δημόσιο, βάσει των δεσμεύσεων που είχε αναλάβει πέρυσι η Ελλάδα, φαίνεται να διευθετήθηκε με τρόπο που δεν υπονομεύει τη σοβαρή προσπάθεια για τη μεταρρύθμιση στη δημόσια διοίκηση. (Αλλο αν προσκρούει στην αντίθεση της ΑΔΕΔΥ που άρχισε κινητοποιήσεις. Το μεγαλύτερό μας πρόβλημα τρία χρόνια τώρα είναι η αδυναμία των πολιτικών και συνδικαλιστικών δυνάμεων να διαπραγματευτούν πρακτικά εφαρμόσιμες πολιτικές που θα βγάλουν τη χώρα από την κρίση.)Αντίστοιχα επιλύθηκαν και τα λοιπά «αγκάθια»: η είσπραξη φόρου ακινήτων - κάπως μειωμένου - και φέτος μέσω της ΔΕΗ, οι δόσεις για όσους χρωστούν φόρους και ασφαλιστικές εισφορές, σε μικρότερο βαθμό για τραπεζικά δάνεια. Αναγνωρίζοντας ότι «η δημοσιονομική απόδοση είναι εντός των στόχων του προγράμματος», οι εκπρόσωποι της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου ελευθέρωσαν την εκταμίευση της επόμενης δόσης του δανείου.

Δευτέρα 22 Απριλίου 2013

Το ελληνικό 1989

 
Του Νίκου Μαραντζίδη*, Καθημερινή, 21.4.13
Ποιος θα στοιχημάτιζε μερικά χρόνια νωρίτερα πως θα ερχόταν μια μέρα που στη χώρα μας θα μπορούσαν να απολυθούν μαζικά επίορκοι ή ακατάλληλοι δημόσιοι υπάλληλοι; Πως το πολιτικό σύστημα, ή τουλάχιστον τα πιο έλλογα τμήματά του, θα αποδεχόταν την προοπτική περιορισμού του ανθρώπινου δυναμικού της κρατικής μηχανής μέσω απολύσεων; Ποιος θα στοιχημάτιζε, έστω και ένα ευρώ, πως θα ερχόταν μια μέρα που το πανεπιστημιακό άσυλο θα καταργείτο και η συντεταγμένη πολιτεία θα αναγνώριζε πως και στα ελληνικά πανεπιστήμια πρέπει να ισχύουν οι νόμοι του ελληνικού κράτους. Ποιος θα στοιχημάτιζε πως οι μεγάλες ιδιωτικοποιήσεις (ΟΤΕ, Ολυμπιακή, Λιμάνι Πειραιά) που προκάλεσαν θύελλα αντιδράσεων από τους οπαδούς του κρατισμού και του λαϊκισμού, σήμερα πλέον να θεωρούνται από όλους ως απολύτως απαραίτητες και βεβαίως η ιδέα της επανακρατικοποίησής τους να ηχεί εξωφρενική; Εντέλει, ποιος θα πίστευε πως τα θέματα ταμπού της μεταπολίτευσης θα μπορούσαν να μπουν στην ατζέντα της πολιτικής συζήτησης με τόση ευκολία και χωρίς ουσιαστικά μεγάλες αντιδράσεις; Οι καιροί άλλαξαν. Οποιος παρατηρεί προσεκτικά την Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, διαπιστώνει πως η χώρα, αργά αλλά σταθερά, μεταλλάσσεται. Καταρρέουν ιδεοληψίες και συμπεριφορές, θεσμοί και δίκτυα που όχι μόνο επιβίωσαν επί αρκετές δεκαετίες, αλλά διαμόρφωσαν και το βασικό ιδεολογικό πλαίσιο της περιόδου. Αυτές οι ιδεοληψίες και οι συμπεριφορές σχεδίαζαν, δυστυχώς, για χρόνια το μέλλον της χώρας, δηλαδή την πορεία προς την καταστροφή που ζήσαμε και ζούμε.

Αντιευρωπαϊστές με κοντή μνήμη


Του Άγγελου Στάγκου, Καθημερινή, 21.4.13
Δικαιώθηκαν όσοι εκτιμούσαν ότι μετά την κρίση και τις σχετικές αποφάσεις για την Κυπριακή Δημοκρατία, οι δανειστές θα υιοθετούσαν μια στάση μεγαλύτερης κατανόησης και επιείκειας απέναντι στις περιφερειακές προβληματικές χώρες της Ευρωζώνης. Επαναλαμβάνουν συνεχώς ότι αυτό που έγινε στην Κύπρο δεν αποτελεί μοντέλο και για τους υπόλοιπους, τονίζουν τώρα ότι ακόμη και η συγκεκριμένη μικρή χώρα αποτελεί συστημικό κίνδυνο αν χρεοκοπήσει, έδωσαν παράταση στην Ιρλανδία και την Πορτογαλία για την αποπληρωμή των δικών τους χρεών προς τους αντίστοιχους μηχανισμούς στήριξης και ειδικά στην Ελλάδα, η τρόικα έκανε τα στραβά μάτια απέναντι στις παραλείψεις και τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις, σε συνδυασμό με υποχωρήσεις σε αρκετά θέματα. Περιόρισε τον αριθμό των υπαλλήλων του Δημοσίου που αρχικά ζητούσε να απολυθούν, πρόσφερε χρόνο, δέχτηκε προσλήψεις νέων, αξιότερων, και κατάπιε τις δόσεις για την αποπληρωμή ληξιπρόθεσμων οφειλών προς το Δημόσιο, παρά τις διακηρυγμένες πεποιθήσεις της. Γιατί, πολύ σωστά, θεωρεί ότι η διευκόλυνση όλων εκείνων που για ποικίλους λόγους δεν είναι εντάξει με τις υποχρεώσεις τους αδικεί ουσιαστικά τους άλλους που θέλουν ή προσπαθούν να είναι. Αλλά, πώς είναι δυνατόν να το καταλάβει αυτό ένα κράτος που ακόμη και την εποχή των παχιών αγελάδων κατέφευγε σε συνεχείς «περαιώσεις» και άλλα τερτίπια για να καλύψει τις μόνιμες αναπηρίες των φοροεισπρακτικών μηχανισμών...

Κυριακή 21 Απριλίου 2013

Για μια ευρωπαϊκή δημοκρατία...


Των Robert Menasse & Ulrike Guérot, Frankfurter Allgemeine Zeitung, http://www.capital.gr/
Και οι ονειροπόλοι; Ήταν και είναι οι πραγματικοί ρεαλιστές. Σε αυτούς οφείλουμε τη ρεαλιστική και πρακτική εφαρμογή του εύλογου, το αποτέλεσμα που έμοιαζε ουτοπικό τη στιγμή εκείνη, οι συνέπειες αυτές που έπρεπε να αντληθούν από τις εμπειρίες με τον εθνικισμό και τα ευρωπαϊκά πολιτικά συμφέροντα που είχαν αφήσει στην ήπειρο μετά το πέρας τους ερείπια και στάχτη. Ο πρώτος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ο Walter Hallstein, ένας Γερμανός, δήλωσε: «Η κατάργηση του έθνους είναι το ευρωπαϊκό ιδεώδες!», μια φράση που ούτε ο πρόεδρος της σημερινής Επιτροπής, αλλά ούτε και η νυν Γερμανίδα καγκελάριος θα τολμούσε να ξεστομίσει. Ωστόσο, η δήλωση αυτή είναι η αλήθεια. Σήμερα, θα μπορούσαμε να ευχαριστούμε τους ονειροπόλους για την επίλυση της κρίσης. Το όνειρο, η λύση: η Ευρωπαϊκή Δημοκρατία, η ιδέα μιας Ευρωπαϊκής Δημοκρατίας, στην οποία οι περιφέρειες, χωρίς να εγκαταλείπουν την ταυτότητά τους, συνεχίζουν να ζουν σε μια ελεύθερη ένωση μέσα σε ένα κοινό νομικό πλαίσιο, αντί να παραμένουν οργανωμένες σε έθνη. Ο ανταγωνισμός του έθνους κράτους δεν επιλύει την κρίση, είναι αυτό που τη δημιουργεί. Η Ευρώπη στην οποία ζούμε δεν είναι βιώσιμη με το σημερινό πολιτικό και οικονομικό της πλαίσιο και θα καταρρεύσει επειδή η εθνική δημοκρατία και η διακρατική οικονομία καταρρέουν. Ζούμε σε μια νομισματική ζώνη κι ενεργούμε ακόμη σαν οι οικονομίες μας να ήταν ακόμα εθνικές και πρέπει κατ’ ανάγκη να ανταγωνιζόμαστε μεταξύ μας.

Μεταρρυθμίσεις χωρίς ιδεοληψίες και χαρακώματα


Του Θόδωρου Μαργαρίτη, Έθνος, 20.4.13

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το κομματικό πελατειακό σύστημα έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην απορρύθμιση και την απαξίωση του δημόσιου τομέα στην Ελλάδα. Παρακάμφθηκε το ΑΣΕΠ και επικράτησαν τα πελατειακά δίκτυα των προσλήψεων, δημιουργήθηκαν στρατιές συμβασιούχων, οι δημόσιες υπηρεσίες μετετράπησαν αρκετές φορές σε ψηφοθηρικούς μηχανισμούς. Σε αυτά τα φαινόμενα συνέβαλαν και οι συντεχνιακές συνδικαλιστικές πρακτικές, παράλληλα με την ευθύνη του κεντρικού πολιτικού συστήματος. Οι συνέπειες ήταν ορατές. Δυσαρέσκεια των πολιτών, αποθέωση της γραφειοκρατίας και αναποτελεσματικές υπηρεσίες. Πρόκειται για ακόμα μία εικόνα της ελληνικής κακοδαιμονίας. Που δεν συμπεριλαμβάνει μόνο τη δημόσια διοίκηση αλλά και τη στρεβλή οικονομική βάση, την παρασιτική επιχειρηματικότητα, το ακραίο καταναλωτικό μοντέλο.

Σάββατο 20 Απριλίου 2013

Σκέψεις για την αγροτική πολιτική

                          

Του Κωστή Κασαπάκη*,19.4.2013
Αφού αντέκρουσα στο προηγούμενο την προτεινόμενη από «αριστερά» πολιτική αυτάρκειας της χώρας στον αγροκτηνοτροφικό τομέα καθώς και την υπερεκτίμηση της συμβολής της πρωτογενούς παραγωγής στη συνολική ανάπτυξη που έχει ανάγκη η χώρα μας, θα προσπαθήσω να καταθέσω κάποιες σκέψεις και να θέσω στη σωστή, κατά τη γνώμη μου, βάση τη συζήτηση για την ανάπτυξη της ελληνικής γεωργίας.Κάθε χώρα ανέκαθεν συμμετέχει και εντάσσεται στο διεθνή καταμερισμό εργασίας αναπτύσσοντας κυρίως τους τομείς όπου έχει συγκριτικά πλεονεκτήματα, είτε λόγω των φυσικών της πόρων (έδαφος, υπέδαφος, κλίμα), είτε λόγω της γεωστρατηγικής της θέσης. Σήμερα επίσης η επιτυχία ή όχι μιας μικρής χώρας να επιβιώσει στο διεθνές περιβάλλον κρίνεται σε μεγάλο βαθμό από το επίπεδο ενσωμάτωσης, σε όλους τους παραγωγικούς τομείς, της σύγχρονης τεχνολογίας . Για να χαρακτηριστεί δε πραγματικά αναπτυγμένη πρέπει να στηρίζεται στην εκπαίδευση και την έρευνα ,να αποκτήσει δική της τεχνογνωσία και να εφαρμόσει καινοτομικές μεθόδους.

Πρωτογενής τομέας και ανάπτυξη


Του Κωστή Κασαπάκη*,19.4.2013
Τον τελευταίο καιρό πυκνώνουν οι αναλύσεις περί τα  «αναπτυξιακά», με επίκεντρο τις δυνατότητες που ανοίγονται, τάχα, στον αγροτικό τομέα να πρωταγωνιστήσει στην έξοδο από την κρίση. Πολλοί και διάφοροι παντογνώστες, πολιτικοί ή δημοσιογράφοι, συνδικαλιστές ή πανεπιστημιακοί, από όλους σχεδόν τους  πολιτικούς χώρους, εμφανίζονται ειδικοί στις νέες καλλιέργειες, στα αρωματικά και ενεργειακά φυτά, στις λευκωματούχες ζωοτροφές, στη βιολογική γεωργία κ.ο.κ.
Δημιουργείται έτσι μια ψευδαίσθηση στον κόσμο ότι θα μπορούσε να γίνει ο πρωτογενής τομέας «ατμομηχανή» της οικονομικής ανάκαμψης, που όσο περισσότερο «διακηρύσσεται» τόσο πιο πεισματικά αρνείται να μας έρθει. Μερικοί μάλιστα θεωρούν πλεονέκτημα την ένταση εργασίας, που είναι όντως χαρακτηριστικό της αγροτικής παραγωγής, γιατί θα επιδράσει, λένε, καταλυτικά στη μείωση της ανεργίας.

Ο Άκης και οι σιωπές των άλλων

Του Γιώργοy Λακόπουλου, www.protagon.gr, 20.4.13 
 Την επόμενη Δευτέρα αρχίζει μια μεγάλη δίκη. Ο Άκης Τσοχατζόπουλος κάθεται στο εδώλιο με ένα βαρύ κατηγορητήριο για διαφθορά. Ό,τι χειρότερο για έναν πολιτικό, είναι να κατηγορείται για ιδιοποίηση του δημοσίου χρήματος. Αλλά και ό,τι καλύτερο για έναν κατηγορούμενο είναι να βρίσκεται μπροστά τον φυσικό δικαστή του, όπου μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του και να μην κρεμάνε στα μανταλάκια. Αν όσοι τον κατηγορούν έχουν στοιχεία και τον κατηγορούν δίκαια, να καταδικαστεί. Αν όχι, να αποδοθεί στην κοινωνία χωρίς σκιές. Έτσι λειτουργούν τα πράγματα στις δημοκρατικές κοινωνίες. Οι άνθρωποι δεν καταδικάζονται ούτε από τα ΜΜΕ, ούτε από τους πολιτικούς αντιπάλους τους, ούτε με διαδόσεις. Καταδικάζονται από  τα συντεταγμένα δικαστήρια με στοιχεία. Μπορούν να ακούσουν από τα όργανα της πολιτείας για ποιο λόγο κατηγορούνται και μπορούν να αναπτύξουν τα επιχειρήματά τους. Και η δικαστική κρίση βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Αυτό ακριβώς συμβαίνει, επιτέλους, με τον Άκη Τσοχατζόπουλο. Και το μόνο που μπορεί να πει κανείς αυτή τη στιγμή είναι να έχει μια δίκαιη δίκη, όπως πρέπει να έχει κάθε κατηγορημένος.

Εξευτελισμός της δημοσιογραφίας


Του Κώστα Ρεσβάνη, Μεταρρύθμιση, 20.4.13
Με κομμένη την ανάσα οι τηλεθεατές του δελτίου ειδήσεων της ΝΕΤ περίμεναν προχθές να ακούσουν τα νέα για την -φιλοσαμαρική- εφημερίδα «Παρασκήνιο». Το δημοσιογραφικό δαιμόνιο του διευθυντή ενημέρωσης της δημόσιας τηλεόρασης, Αιμίλιου Λιάτσου, είχε διαισθανθεί την αγωνία του κοινού του. Δίνει εντολή, λοιπόν, να γραφτεί η είδηση. Ότι δηλαδή αυτή η εφημερίδα γιόρτασε στα γραφεία της τη νέα περίοδο, θα εμπλουτισθεί, θα ανανεωθεί, θα κυκλοφορεί κάθε Σάββατο και μπλα μπλα… Η εντολή του Λιάτσου είναι να διαβαστεί η είδηση στο κεντρικό δελτίο. Άλλωστε η μέρα ήταν φτωχή σε ειδήσεις- κάτι Βοστώνες, κάτι Μανωλάδες υπήρχαν μόνο. Η άνκορ γούμαν Έλλη Στάη, που δεν είναι χθεσινή και φροντίζει να προστατεύει τη δημόσια εικόνα της, αρνείται και του λέει καθαρά ότι πρόκειται για γκρίζα διαφήμιση. Για κατάμαυρη πρόκειται βεβαίως, αλλά αυτό δεν ενοχλεί τον διευθυντή, που βράχος της δημοσιογραφικής δεοντολογίας καθώς είναι, πλασάρει την είδηση-λαυράκι σε μια δυστυχή νεαρή συνάδελφο, η οποία την διαβάζει με σφιγμένα δόντια. Οι τηλεθεατές ανακουφισμένοι από την πληρότητα του δελτίου και ικανοποιημένοι για την τύχη της ΝΕΤ που της έλαχε τέτοιου μεγέθους δημοσιογράφος για διευθυντής, χαλάνε τον κόσμο με τα συγχαρητήρια τηλεφωνήματα…

Απόψε αυτοσχεδιάζουμε


Tου Γιώργου Τσακνιά, http://dimartblog.wordpress.com
Ο κ. Τζαβάρας και το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου
Ο κύριος Τζαβάρας, αναπληρωτής υπουργός Παιδείας επί του Πολιτισμού, είναι συμπαθέστατος: θερμός, προσηνής, φιλόξενος, ανθρώπινος. Δεν έχει ύφος, δεν είναι ψηλομύτης. Δεν κρατά απέναντί σου πόζα υπουργού. Σε ακούει και κουνάει το κεφάλι του με σημασία. Και μετά, αναπτύσσει τη δική του μακρόπνοη στρατηγική για την πολιτική για το βιβλίο: σου λέει ότι, για αυτόν, το βιβλίο είναι Βιβλίο, με βήτα κεφαλαίο. Είναι Πολιτισμικό Αγαθό. Αυτά. Θα μου πεις, «μακρόπνοη στρατηγική για την πολιτική για το βιβλίο» — ωραίο ακούγεται, και ποιος έχει, εδώ που τα λέμε; Πάντως, αν το ένα άκρο είναι να έχεις πλήρως επεξεργασμένη μακροπρόθεσμη πολιτική, το άλλο άκρο είναι να αυτοσχεδιάζεις, σαν μαθητευόμενος μάγος. Και να βάζεις διαρκώς αυτογκόλ. Η ιστορία με το ΕΚΕΒΙ, όπως την ξεκίνησε και τη χειρίστηκε ως τώρα ο υπουργός, τι είναι, αν όχι σειρά τραγικών αυτογκόλ; Ξαφνικά αποφάσισε να  εμφανιστεί ως ο «κύριος καθαρά χέρια» και καρατόμησε τους πάντες και τα πάντα. Η αφορμή της καρατόμησης ήταν ένα φάουλ, που όντως σήκωνε κίτρινη κάρτα, αλλά που δεν δικαιολογούσε το πλήρες ξήλωμα του Δ.Σ. (στο οποίο, σημειωτέον, συμμετείχε ex officio εκπρόσωπος της Διεύθυνσης Γραμμάτων του υπουργείου, τον οποίο ο πολιτικός του προϊστάμενος, αφού τον άδειασε κατ’ αυτόν τον τρόπο, τον τοποθέτησε και στο επόμενο Δ.Σ.), πόσο μάλλον το κλείσιμο με συνοπτικές διαδικασίες του φορέα.

Η καλοσύνη των ανθρώπων


Του Μιχάλη Μητσού, ΝΕΑ
Δεν με ενδιαφέρουν οι διαταραγμένοι εγκέφαλοι που οργάνωσαν και εκτέλεσαν αυτό το μακελειό. Αργά ή γρήγορα θα εντοπιστούν, θα δικαστούν και θα κλειστούν στη φυλακή. Ελπίζω μόνο μέχρι τότε να έχει κλείσει η αθλιότητα που λέγεται Γκουαντάναμο. Δεν με ενδιαφέρει ο συνεργάτης του Fox News που έγραψε στο twitter ότι «οι μουσουλμάνοι είναι κακοί και πρέπει να τους σκοτώσουμε όλους». Οσο δεν παίρνει ένα όπλο για να εκπληρώσει το όνειρό του, μπορεί να λέει ό,τι θέλει. Δεν με ενδιαφέρουν ούτε εκείνοι που βλέποντας τα ακρωτηριασμένα σώματα άρχισαν πάλι τα σαρκαστικά σχόλια, σαν τον συνάδελφο που είχε γράψει εκείνη τη 12η Σεπτεμβρίου «πονάει όταν σε βομβαρδίζουν». Ανόητοι είναι και αναίσθητοι, ο κόσμος τους είναι διαφορετικός από τον δικό μου. Με ενδιαφέρει εκείνος ο κάτοικος που μετά την καταστροφή έβαλε σε ένα θερμός πορτοκαλάδα και γύριζε τους δρόμους κερνώντας πανικόβλητους ανθρώπους και προσφέροντάς τους το σπίτι του για να κάνουν ένα μπάνιο. Εκείνος ο ιδιοκτήτης του εστιατορίου που ειδοποίησε ότι διαθέτει αναψυκτικά, μπάνια, φορτιστές τηλεφώνου και έναν ήρεμο χώρο για ανάπαυση. Ολοι εκείνοι οι Βοστωνέζοι που έστειλαν σε ειδική υπηρεσία της Google τα e-mails τους και μηνύματα σαν κι αυτά: «Προσφέρω έναν καναπέ και δύο όμορφα τσιουάουα για να σας κάνουν παρέα. Το διαμέρισμά μου είναι ανοιχτό για όποιον έχει ανάγκη». «Εχουμε έναν καναπέ και ένα φουτόν. Μπορούμε να φιλοξενήσουμε 2-3 άτομα».

Παρασκευή 19 Απριλίου 2013

Οι προθέσεις και τα αποτελέσματα


Του Πάσχου Μανδραβέλη, Καθημερινή, 18.4.13
Δεν θα αμφισβητήσουμε τις προθέσεις του κ. Αλέξη Τσιπρα. Οχι επειδή το ζήτησε ο ίδιος μιλώντας στο συνέδριο του Economist –«αμφισβητήστε την πολιτική μας, αλλά όχι τις προθέσεις μας», είπε– αλλά γιατί πιστεύουμε ότι οι προθέσεις οποιουδήποτε θέλει να αναλάβει τα ηνία της χώρας είναι καλές. Μπορούμε να μιλάμε για «ανεπαρκείς, κακούς, στραβούς, ανάποδους» κ.λπ. αρχηγούς, αλλά όχι για προδότες. Ολοι προσπάθησαν για το καλό της χώρας, απλώς άλλοι επέτυχαν λίγο κι άλλοι απέτυχαν πολύ. Το πρόβλημα, λοιπόν, με τον κ. Τσίπρα δεν είναι οι προθέσεις του. Αυτές είναι καλές. Δεν μπορούμε, όμως, να πούμε το ίδιο και για τη διακηρυγμένη πολιτική του. Μιλώντας στο συνέδριο ο κ. Τσίπρας ανακοίνωσε ότι «σχεδιάζουμε να εφαρμόσουμε τις μεγάλες, προοδευτικές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που... μόνον εμείς μπορούμε να εφαρμόσουμε, γιατί μόνον εμείς δεν είμαστε στο μισθολόγιο της διαπλοκής. Δεν είμαστε αποδέκτες πολιτικού χρήματος στα κομματικά ταμεία μας... Σχεδιάζουμε μεγάλες θεσμικές τομές για ένα νέο πολιτικό σύστημα. Απεγκλωβισμένο από τη Λερναία Υδρα της διαπλοκής. Αυτονομημένο από το καρτέλ της ολιγαρχίας... Θα αλλάξουμε το πλαίσιο λειτουργίας των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, αποκόπτοντας τον ομφάλιο λώρο που συνδέει το πολιτικό σύστημα με τις οικονομική διαπλοκή».

Παράνομες χωματερές: Μια ντροπή χωρίς συγνώμη



Του Λευτέρη Κουσούλη, www.aixmi.gr
Μέσα στα μεγάλα λόγια, χάνονται οι πραγματικές λύσεις. Τις τελευταίες δεκαετίες, έχουμε ακούσει πολλά μεγαλόσχημα σχέδια και ουρανομήκεις διακηρύξεις. Και δίπλα, η πραγματική ζωή τραβάει το μελαγχολικό της δρόμο. Σε όλη την Ελλάδα ανθούν οι παράνομες χωματερές. Είναι και αυτό ένα επίτευγμα του πολιτικού συστήματος φεουδαρχικού τύπου, τόσο σε κεντρικό όσο και σε τοπικό επίπεδο, που κράτησε καθηλωμένη τη χώρα. Ανοιχτές πληγές στο σώμα της Ελλάδας, οι παράνομες χωματερές αποτελούν μια ντροπή χωρίς συγγνώμη. Αντανακλούν την πολιτική αδυναμία αντιμετώπισης των πραγματικών προβλημάτων και μια στάση διαρκούς αναβολής της απόφασης μπροστά στο δύσκολο και συγκεκριμένο. Ταυτόχρονα, αντανακλούν την ουσιαστική αδιαφορία κεντρικών και τοπικών αρχόντων, για ένα ζήτημα και δημόσιας υγείας και συνολικής, με κάθε έννοια, αισθητικής. Μια ντροπή είναι ακόμη και η επιστολή του Επιτρόπου Χαν. Διπλή ντροπή για μας, γιατί μας υπενθυμίζει τα αυτονόητα, ντροπή όμως και για αυτόν, γιατί, διατηρώντας τις δικές του γραφειοκρατικές διαδικασίες, των Βρυξελλών, καθυστερεί ακόμη και τώρα την εκταμίευση πολύ περισσότερων πόρων από τα 500 εκατ. ευρώ των χωματερών. Οι παράνομες χωματερές, η συγκάλυψη του προβλήματος και η αποφυγή των λύσεων επί δεκαετίες, πρέπει να διδάσκονται ως παράδειγμα στο μάθημα Πολιτικής Επιστήμης. Πώς, δηλαδή, ένα λεγόμενο πολιτικό σύστημα αρνείται την πραγματικότητα, φοβάται τις αποφάσεις και αφήνει να γιγαντώνονται τα προβλήματα. Σταθερά ψηφιζόμενο, κατά τα άλλα.

Πέμπτη 18 Απριλίου 2013

Τρεις κηδείες και ένας... παρ’ ολίγον γάμος


Του Νίκου Γεωργιάδη,  Athens Voice
Αν τα παραπάνω ηχούν παράξενα, τότε κανείς θα πρέπει να παρακολουθήσει με προσοχή τις διακυμάνσεις των τιμών των μετοχών των δύο παρ’ ολίγον νεόνυμφων από το 2008 και μετά. Θα καταλάβει πολλά και θα αντιληφθεί ακόμη περισσότερα. Αρκεί να γνωρίζει ποιος ή ποιοι κρύβονται πίσω από τα θαλασσοδάνεια ύψους 3 δις ευρώ που βρέθηκαν κάτω από το χαλί, την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή. Όταν ανακαλύφθηκαν τα δάνεια αυτά και υπολογίστηκαν οι επισφάλειες του ενός εκ των δύο νεόνυμφων, τότε ψηφίστηκε εσπευσμένως στη Βουλή η περίφημη τροπολογία. Αυτή ντε που απαλλάσσει τις διοικήσεις των τραπεζών από χορήγηση δανείων. Όχι δεν ήταν μόνο τα δύο κόμματα, Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ, που πήραν τα δάνεια. Ήταν και επιχειρηματίες και εκδότες.
Eίναι απομεσήμερο στη Βοστώνη. Ο κόσμος τρέχει αλαφιασμένος να σωθεί. Το πνευματικό κέντρο της δημοκρατικής Αμερικής έχει πληγεί. Για τον πολύ κόσμο, ο εφιάλτης ξαναγύρισε.

Ο μελαγχολικός επαρχιωτισμός της ελληνικής Δεξιάς


Του Νίκου Μαραντζίδη, www.protagon.gr
Ιστορικά, η κυριαρχία του συντηρητισμού έναντι του φιλελευθερισμού στη χώρα μας, καθόρισε την ισχυρή και σχεδόν αναλλοίωτη στον χρόνο φύση της ελληνικής Δεξιάς. Αν και τα δύο ρεύματα υπήρξαν ανταγωνιστικά μεταξύ τους για κάποιο διάστημα και κατά τον μεσοπόλεμο κυρίως εκφράστηκαν μέσω της πολιτικής διαμάχης Λαϊκών-Φιλελευθέρων, η δικτατορία του Μεταξά και στη συνέχεια ο εμφύλιος πόλεμος ανέδειξαν τον συντηρητισμό ως το πρωτεύον ρεύμα του  αστικού κόσμου. Αυτός ο συντηρητισμός, έντονα εσωστρεφής, εξέφρασε την κουλτούρα της μικράς πλην εντίμου Ελλάδος όπως θα έλεγε κάποτε ο Γ. Βλάχος, στην εφημερίδα Καθημερινή. Είχε αναγορεύσει σε θεμέλια της κοινωνικής οργάνωσης στάσεις και συμπεριφορές όπως η εργατικότητα, το καθήκον, η πειθαρχία, ο σεβασμός στους νόμους, η εγκράτεια, η ταπεινοφροσύνη, η αφοσίωση στις παραδόσεις. Χρειάστηκε να αναδειχθεί μια φιλελεύθερη πολιτική ατζέντα στη δεκαετία του ’60, κυρίως μέσα από το αίτημα του εκδημοκρατισμού και τις διεκδικήσεις της πολιτικής και κοινωνικής φιλελευθεροποίησης για να ξαναανθίσει ένας φιλελεύθερος πλούτος ιδεών που έδινε ιδιαίτερη σημασία στα πολιτικά δικαιώματα, τον πλουραλισμό και τις ίσες ευκαιρίες μέσω της διεύρυνσης του δικαιώματος πρόσβασης των νέων στην εκπαίδευση. Η δικτατορία αποτέλεσε, αναμφίβολα, ένα ακόμη πισωγύρισμα, αλλά η πτώση της μια ευκαιρία.

Τετάρτη 17 Απριλίου 2013

«Homo Economicus - Homo Hellenicus»


ΒΗΜΑ
Πισσαρίδης και Ράμφος συζήτησαν για την κρίση
Πριν από λίγες ημέρες ο κ. Χριστόφορος Πισσαρίδης βρέθηκε στη μακρινή Κολομβία. Οι κυβερνώντες τον κάλεσαν και ζήτησαν τις συμβουλές του για τις μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας. «Αν κάνουμε αυτά που λέτε θα χάσουμε τις εκλογές!» του είπαν εν χορώ οι υπουργοί Οικονομικών και Εργασίας. «Βεβαίως και θα τις χάσετε, αλλά θα τις χάσετε για το καλό της πατρίδας σας, γι' αυτήν θα θυσιαστείτε!» τους απάντησε ο νομπελίστας οικονομολόγος από την Κύπρο. «Θα μπορούσαμε να το πούμε και κατάρα της δημοκρατίας αυτό» επανέλαβε ο ίδιος σε ένα μεγάλο ακροατήριο το απόγευμα της Δευτέρας (15/4) στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, όπου συνομίλησε με τον φιλόσοφο και συγγραφέα κ. Στέλιο Ράμφο στο πλαίσιο των εκδηλώσεων του προγράμματος Megaron Plus. Σε αυτή τη δημόσια συζήτηση που είχε τον τίτλο «Homo Economicus - Homo Hellenicus» και την οποία συντόνισε ο καθηγητής κ. Θάνος Βερέμης, οικονομική επιστήμη και ανθρωπολογία συμπορεύτηκαν διαλογικά με σκοπό να βγάλουν τις ρίζες της σημερινής κρίσης στην επιφάνεια. «Η οικονομική διάσταση της κρίσης είναι η πλέον σημαντική, καθώς, όπως πρώτος είπε ο Μαρξ, οι πολιτικές και κοινωνικές κρίσεις προκαλούνται από τα οικονομικά δεδομένα» είπε ο κ. Πισσαρίδης

Η πολιτική βία είναι πάντοτε συντηρητική


Του Δημήτρη Σκάλκου, Athnes Voice
Tο Φεβρουάριο του 1917 στην Αγία Πετρούπολη, λίγους μόλις μήνες πριν από την Οκτωβριανή Επανάσταση, ένα επτάχρονο παιδί γίνεται μάρτυρας ενός περιστατικού που θα σφραγίσει τη μνήμη του καθ’ όλη τη διάρκεια της μετέπειτα ενήλικης ζωής του. Ένας αστυνομικός σύρεται έξω από την κρυψώνα του από ένα πλήθος που τον οδηγούν προς άγνωστη κατεύθυνση. Η κατάληξη του περιστατικού δεν έγινε ποτέ γνωστή, η ανάμνηση όμως του κάτωχρου προσώπου του συλληφθέντος αστυνομικού ήταν αρκετή ώστε να καθορίσει τον τρόπο με τον οποίο θα προσέγγιζε τα πράγματα τα κατοπινά χρόνια. Το νεαρό παιδί ήταν ο Αζάια Μπερλίν, ένας από τους μεγαλύτερους στοχαστές των πολιτικών ιδεών του περασμένου αιώνα, και η αναζήτηση λειτουργικών τρόπων συνύπαρξης των αντιτιθέμενων συμφερόντων και αξιών των ατόμων αποτέλεσε τον πυρήνα του φιλοσοφικού έργου του.

Θα κλείσει την πόρτα;


Του Γιώργου Καρελιά, www.protagon.gr 
Από τη Μεταπολίτευση (1974) μέχρι τον Μάιο του 2012, το πολιτικό σκηνικό στην Ελλάδα παρέμενε σταθερό. Στην κυβέρνηση εναλλάσσονταν ένα κόμμα της Δεξιάς (ΝΔ) κι ένα κόμμα του Κέντρου (ΠΑΣΟΚ). Το ΚΚΕ ήταν σταθερά το τρίτο κόμμα, με ποσοστά συνήθως λίγο κάτω (και σπάνια λίγο πάνω) από το 10%. Τον Μάιο και, κυρίως, τον Ιούνιο του 2012 ήρθαν τα πάνω-κάτω. Τα δυο έως τότε κόμματα εξουσίας συρρικνώθηκαν. Ειδικά το ΠΑΣΟΚ έχασε τα δυο τρίτα της παραδοσιακής εκλογικής του δύναμης. Αλλά και το ΚΚΕ υπέστη βαριά ήττα, χάνοντας όχι μόνο τη μισή εκλογική του δύναμη, αλλά και την πρωτοκαθεδρία στο χώρο της Αριστεράς, την οποία κρατούσε σταθερά από το 1974. Η εξέλιξη αυτή είναι για το ΚΚΕ συντριπτική. Στην καρδιά της μεγαλύτερης οικονομικής κρίσης και με μεγάλο κομμάτι των λαϊκών στρωμάτων να έχει υποστεί πρωτοφανή πλήγματα, δεν καταφέρνει να αποκομίσει κανένα πολιτικό κέρδος. Αντίθετα, υφίσταται πρωτοφανή πολιτική ήττα. Το γεγονός έχει μεγάλη σημασία και από μια άλλη σκοπιά. Το ΚΚΕ είναι το μοναδικό κοινοβουλευτικό κόμμα που προσφέρει σταθερά την «εναλλακτική λύση», που τόσο επίμονα κάποιοι αναζητούν. Και αυτή είναι η αποχώρηση της Ελλάδας από την ευρωζώνη, ακόμα και από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η τέχνη της αντιπάθειας


Του Πάσχου Μανδραβέλη, Καθημερινή, 16.4.13
Δεν είναι ανάγκη να ανήκει κάποια στο γυναικείο φύλο για να γίνει αντιπαθής. Μπορεί μια χαρά να το κάνει από μόνη της, με τη συμπεριφορά της. Και είναι απορίας άξιον πώς όλες αυτές οι φεμινίστριες για χάρη της κ. Ζωής Κωνσταντοπούλου δεν είπαν κουβέντα για όσα «σεξιστικά» και «νεκρολαγνικά» ειπώθηκαν και γράφτηκαν με αφορμή τον θάνατο της Μάργκαρετ Θάτσερ. Αλλά ξεχάσαμε: αυτή είναι δεξιά και συνεπώς εξ ορισμού αντιπαθητική. Αριστερή ανάγωγη δεν μπορεί να υπάρξει. Και αν υπάρχει, δεν φταίει αυτή. Οι άλλοι είναι σεξιστές... Δηλαδή η κ. Κωνσταντοπούλου μπορεί να πετάει σε τηλεοπτική εκπομπή χυδαία υπονοούμενα περί ομοφυλοφιλίας του συνομιλητή της, αλλά αν κάποιος της προσάψει ότι είναι αγενής, προέχει το φύλο της και όχι η χυδαιότητά της. Μπορεί να ρωτάει κάποιον άνδρα αν «κυοφορεί», αλλά αν αντιστραφεί η ερώτηση, τότε έχουμε να κάνουμε με κάποιον σεξιστή. Ή όπως ορθώς έγραψε και ο Ανδρέας Πετρουλάκης, «αποκαλούσε Κασιδιάρη τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ (...) διαμαρτύρεται τώρα το κόμμα της ότι υπέστη τον ίδιο σχετικισμό και η ίδια. Αυτά αν επιτρέπονται επιτρέπονται για όλους. Δεν θα ’πρεπε για κανέναν» (protagon, 10.4.2013).

Τρίτη 16 Απριλίου 2013

Ντομένικο Λοζούρντο: Επιστρέφοντας στην πάλη των τάξεων


Από τον Θανάση Γιαλκέτση, Εφημερίδα των Συντακτών
Ο Ντομένικο Λοζούρντο είναι καθηγητής Ιστορίας της Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του Ουρμπίνο. Είναι επίσης πρόεδρος της Διεθνούς Εταιρείας Διαλεκτικής Φιλοσοφίας Societas Hegeliana. Στη γλώσσα μας κυκλοφορεί το βιβλίο του «Η γλώσσα της αυτοκρατορίας» (Α/συνέχεια, 2010). Η ακόλουθη συνέντευξη του Ντομένικο Λοζούρντο δόθηκε με αφορμή την έκδοση του τελευταίου βιβλίου του «La lotta di classe? Una storia politica e filosofica» (Laterza, 2013) και δημοσιεύτηκε στην περιοδική επιθεώρηση Critica liberale.
- Καθηγητή Λοζούρντο, εξηγήστε μας αυτήν την ιδέα ενός βιβλίου για την πάλη των τάξεων, μιαν έννοια που από πολλούς θεωρείται ξεπερασμένη. 
- Ενώ η οικονομική κρίση μαίνεται, πυκνώνουν τα δοκίμια που μιλούν για «επιστροφή της πάλης των τάξεων». Ηταν μια έννοια που είχε εξαφανιστεί; Στην πραγματικότητα, οι διανοούμενοι και οι πολιτικοί που διακήρυτταν την παρακμή της μαρξικής θεωρίας της ταξικής πάλης διέπρατταν ένα διπλό λάθος. Από τη μια μεριά εξωράιζαν την πραγματικότητα του καπιταλισμού.

Οι ελίτ της Γερμανίας ελκύονται από το κόμμα κατά το ευρώ


'Αποψη του ιδρυτικού συνεδρίου της AfD, την Κυριακή 14/4 στο Βερολίνο

Tων Νίκολας Κούλις και Μελίσα Έντι, New York Times, http://www.ppol.gr

Λιγότερο από έξι μήνες πριν ανοίξουν οι κάλπες στην Γερμανία ένα νέο πολιτικό κόμμα, που ζητάει να μπει ένα τέλος στο κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα, κερδίζει σε απήχηση. Η «εναλλακτική λύση για την Γερμανία» (AfD) διοργάνωσε την Κυριακή (14/4) το πρώτο της συνέδριο, σε ένα ξενοδοχείο του Βερολίνου. Αναδεικνύεται ως ένας αστάθμητος παράγοντας στις εκλογές του Σεπτεμβρίου και απειλεί εν δυνάμει να δυσχεράνει τις πιθανότητες επανεκλογής της καγκελαρίου'Ανγκελα Μέρκελ (Angela Merkel). Το ερώτημα είναι αν το κόμμα απλά αξιοποιεί το σύνηθες και βραχύβιο ενδιαφέρον γύρω από κάθε νέο πολιτικό φαινόμενο ή αν ζούμε τις απαρχές ενός κινήματος που θα μπορούσε να πλήξει καίρια το αγωνιζόμενο ευρώ. Οι πρώτοι υποστηρικτές του νέου κόμματος ανήκουν αδιαμφισβήτητα στη γερμανική ελίτ και όχι στο περιθώριο. Ο Μπερντ Λίκε (Bernd Lucke) π.χ. είναι ένας πενηντάχρονος καθηγητής οικονομικών από το Αμβούργο. Όπως πολλοί ακόμα από τους οπαδούς του νεοσύστατου κόμματος, ανήκε στο συντηρητικό κόμμα της κ. Μέρκελ, την «χριστιανική δημοκρατική ένωση» (CDU) ως ότου τα προγράμματα διάσωσης της Ελλάδας τον ανάγκασαν να αναθεωρήσει τις πολιτικές του απόψεις.
«Θέλουμε να βάλουμε ένα τέλος στην κατάφωρη παραβίαση των δημοκρατικών, νομοθετικών, και οικονομικών αρχών που βιώσαμε την περασμένη τριετία υπό το πρόσχημα της κυβέρνησης της κ.Μέρκελ

Και πατριώτης και γερμανοτσολιάς;


Του Νίκου Μπίστη, www.protagon.gr
Γίνεται; Δεν γίνεται. Για αυτό ας αφήσουν την Ιστορία ήσυχη. Ή τουλάχιστον ας την αφήσουν στους ιστορικούς. Ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ ότι η Δημόσια Τηλεόραση θα έκανε εκπομπή αποκατάστασης ενός καραμπινάτου συνεργάτη των Γερμανών, του Ιωάννη Βουλπιώτη, που αν είχε κάνει στη Γαλλία όσα έκανε κατά την Κατοχή στην Ελλάδα, ο Σαρλ Ντε Γκωλ (όχι ο κομμουνιστής Μωρίς Τορέζ) θα τον είχε στήσει στα έξι μέτρα. Έστησε ουκ ολίγους ο μεγάλος Κάρολος. Η έκπληξή μου μεγάλωσε γιατί την εκπομπή υπέγραφε ένας συντηρητικός στις απόψεις του αλλά ευπρεπής και με καλό τηλεοπτικό προϊόν δημοσιογράφος, ο Μανώλης Κοττάκης. Προσκαλεσμένη ήταν η Ιζαμπέλλα Παλάσκα, κόρη του Ιωάννη Βουλπιώτη, εκπροσώπου της Siemens στην Ελλάδα και συνεργάτη των Γερμανών και των ελληνόφωνων κατοχικών κυβερνήσεων. Ο λόγος της πρόσκλησης ήταν η έκδοση από μέρους της κας Παλάσκα ενός βιβλίου για τον πατέρα της με τίτλο «Άγγελος ή δαίμονας, ο αμφιλεγόμενος πατέρας μου».

Δευτέρα 15 Απριλίου 2013

Μανιτάκης: Ποιοτική αναβάθμιση των υπαλλήλων του Δημοσίου


Ολόκληρο το κείμενο της ομιλίας
BHMA
Για κάθε μία αναγκαστική αποχώρηση ακατάλληλου υπαλλήλου θα προσλαμβάνεται ένα νέος, καταρτισμένος υπάλληλος μετά από διαγωνισμό. Αυτό επεσήμανε, μεταξύ άλλων, ο υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης κ. Αντώνης Μανιτάκης κατά την ομιλία του στο συνέδριο του «Economist».  Ως επίτευγμα της ελληνικής πλευράς παρουσίασε την αποδοχή από την τρόικα του σχεδίου να ενταχθούν οι αναγκαστικές αποχωρήσεις δημοσίων υπαλλήλων στο πλαίσιο της ποιοτικής αναβάθμισης και ανανέωσης του ανθρώπινου δυναμικού και όχι στη βάση ποσοτικών στόχων (μείωση προσωπικού, εξοικονόμηση πόρων).  Σημείωσε ότι η αποχώρηση 15.000 υπαλλήλων μέχρι το τέλος του 2014 αφορά ακατάλληλους και ανεπαρκείς, αυτούς που θα κριθούν απολυτέοι από τα πειθαρχικά συμβούλια, όσοι κριθούν κατά την αξιολόγηση δομών και προσωπικού ότι έχουν τελικά ανεπαρκή και ελλιπή προσόντα ή υπηρετούν σε οργανισμούς που καταργούνται ή συγχωνεύονται.  «Ο ποιοτικός αυτός στόχος ήταν εξαρχής δικός μας στόχος (...). Δεν μας το επιβάλλει η τρόικα.
http://www.metarithmisi.gr/imgAds/epikentro_1.gif

Αναγνώστες