Σάββατο 28 Μαΐου 2011

Π. Κονδύλης: Οι αιτίες της παρακμής της σύγχρονης Ελλάδας

Του Γιώργου Σιακαντάρη, ΝΕΑ, 28.5.11 
Για τον Κονδύλη, η αιτία της παρακµής και των δεινών της χώρας δεν οφείλεται στους αστούς αλλά στην απουσία τους. Στην Ελλάδα ο όρος αστική τάξη εισήχθη µε την αρνητική σηµασία του, δηλαδή ως ο αντίπαλος της εργατικής τάξης. Αντιθέτως, στη ∆υτική και Κεντρική Ευρώπη ο αστός εµφανίζεται ιστορικά ως ο κύριος κοινωνικός αντίπαλος της αριστοκρατίας και της κληρικοκρατίας. Αυτή η έλλειψη θα ήταν το λιγότερο, αν δεν συνοδευόταν από την απαξίωση των αξιών του αστισµού και της νεωτερικότητας. Από τον ελληνικό ορίζοντα του νόθου αστισµού απουσιάζει η προµηθεϊκή διάσταση του αστικού πολιτισµού, σύµφωνα µε την οποίαο αστός είναι ο καινοτόµος φορέας της πειθαρχηµένης ζωής και των µακροπρόθεσµων στόχων, όπως αυτός – θα πρόσθετα – περιγράφεται στο «Κοµµουνιστικό Μανιφέστο».
Ηταν ένας από τους κορυφαίους διανοούµενους τον οποίο η ελληνική πανεπιστηµιακή κοινότητα δεν εδέησε να κάνει µέλος της. Η αναγνώρισή του όµως σε ευρωπαϊκό επίπεδο ήταν µεγάλη. Σήµερα o Παναγιώτης Κονδύλης (1943-1998) επιστρέφει στο προσκήνιο
Αν ο Κώστας Αξελόςτο 1954 στο «Η µοίρα της σύγχρονης Ελλάδας» (πρόσφατα επανεκδόθηκε απότην Εστία)επιχειρηµατολογούσε γιατί η Ελλάδα δεν είναι νεωτερική κοινωνία, εδώ ο Παναγιώτης Κονδύλης καταδεικνύει γιατίη Ελλάδα δεν ήταν ποτέ αστική κοινωνία. Κάτι που κατάτη γνώµη µου είναι το ίδιο. Το µικρό από άποψη µεγέθους και τεράστιο από άποψη ιδεών αυτό βιβλίο είχε δηµοσιευθεί το 1991 ως εισαγωγή στην ελληνική έκδοση του βιβλίου «Η παρακµή του Αστικού Πολιτισµού» (εκδ. Θεµέλιο).

Για τον Κονδύλη, η αιτία της παρακµής και των δεινών της χώρας δεν οφείλεται στους αστούς αλλά στην απουσία τους. Στην Ελλάδα ο όρος αστική τάξη εισήχθη µε την αρνητική σηµασία του, δηλαδή ως ο αντίπαλος της εργατικής τάξης. Αντιθέτως, στη ∆υτική και Κεντρική Ευρώπη ο αστός εµφανίζεται ιστορικά ως ο κύριος κοινωνικός αντίπαλος της αριστοκρατίας και της κληρικοκρατίας. Αυτή η έλλειψη θα ήταν το λιγότερο, αν δεν συνοδευόταν από την απαξίωση των αξιών του αστισµού και της νεωτερικότητας. Από τον ελληνικό ορίζοντα του νόθου αστισµού απουσιάζει η προµηθεϊκή διάσταση του αστικού πολιτισµού, σύµφωνα µε την οποίαο αστός είναι ο καινοτόµος φορέας της πειθαρχηµένης ζωής και των µακροπρόθεσµων στόχων, όπως αυτός – θα πρόσθετα – περιγράφεται στο «Κοµµουνιστικό Μανιφέστο». Η απελευθερωµένη από την οθωµανική κυριαρχία Ελλάδα ήταν µια τερατογένεση, αποτέλεσµα της διασταύρωσης των πιο προηγµένων τότε πολιτικών θεσµών, όπως ο κοινοβουλευτισµός και η καθολική ψηφοφορία, µε µια κοινωνία διεπόµενη από πατριαρχικές σχέσεις, αξίες και νοοτροπίες. Η όποια εγχώρια αστική τάξη γεννήθηκε από αυτές τις πατριαρχικές σχέσεις και όχι ως άρνηση του φεουδαλισµού. Είχαµε εποµένως µια αστική τάξη ανοµοιογενή και αδύναµη, στον ρόλο του διαµεσολαβητή των συµφερό ντων – κυρίως εµπορικών – των ευρωπαϊκών αστικών τάξεων.

Στον βαθµό που οι υπάρχουσες αστικοκαπιταλιστικές σχέσεις δεν µπορούσαν να ικανοποιήσουντις φιλοδοξίεςτων ευρύτερων µαζών που συνέρρεαν από την ύπαιθρο στην πόλη, ο κοινοβουλευτισµός και το πολιτικό σύστηµα για να διατηρηθούνστην εξουσία δενείχαν άλλοδρόµο να διαλέξουν από αυτόν της δηµιουργίας ενός πανίσχυρου κράτους- εργοδότη. Για τους ίδιους λόγους, σήµερα οι συντεχνίες και τα τµήµατατου πολιτικού συστήµατος αγωνίζονται να διατηρήσουν αυτό το κράτος.

Εφόσον ο µόνος µαζικός εργοδότηςήταν τοκράτος, η κατάκτησή του και η νοµή του έγινετο κύριο µέληµα των πολιτικών κοµµάτων. Επειδή όµως – για να µη ξεχνάµε– όλα αυτά γίνονταν στοέδαφος µιας πατριαρχικής κοινωνίας, το µόνο µέσο για την εφαρµογή αυτής της πολιτικής ήταν οι πελατειακές σχέσεις. Επίσης για να είναι σε θέση το πολιτικό σύστηµα να ικανοποιήσει τα πολυάριθµα πελατειακά αιτήµατα, υποχρεώθηκενα δίνει χαµηλές αµοιβές και να προσλαµβάνει τη µεγάλη µάζα των δηµοσίων υπαλλήλων από στρώµατα καθυστερηµένα ως προς την πολιτισµική άποψη.Ετσι, αν και έχουµε έναν διογκωµένο δηµόσιο τοµέα, δεν έχουµε µια ικανή γραφειοκρατική ελίτ. Πόσο σηµαντικό είναι αυτό το βλέπουµε σήµερα που οι όποιες µεταρρυθµίσεις σκοντάφτουν και στην αδυναµία της ∆ιοίκησης να τις εφαρµόσει.

Στη µεταπολεµική Ελλάδα – και όχι στη µεταπολιτευτική που οι συνήθεις απλουστεύσεις προτείνουν– τα κόµµατα δεν µοιράζουν πλέον µόνο θέσεις αλλά υποχρεώνονται να συναγωνίζονται το ένα το άλλο στην «υιοθέτηση και στην προάσπιση των οποιωνδήποτε αιτηµάτων από οπουδήποτε και αν προέρχονται». Ετσι, υποστηρίζει προφητικά ο Κονδύλης, υποτιµήθηκε η απλούστερησκέψη πως η εθνική ανάπτυξη µπορεί να γίνει µόνο µε την αύξηση των παραγωγικών επενδύσεων ή, αλλιώς, µε τον περιορισµό της βασιζόµενηςσε δάνεια κατανάλωσης.

ΗάποψητουΚονδύλη πρέπειναεµπλουτιστεί και µετην ανάλυσητού πόσο έχει βλάψει τον τόπο η απουσία της αριστοκρατικής τάξης και της ευγένειας που την ακολουθεί (Νόρµπερτ Ελίας, «Η εξέλιξη του Πολιτισµού») ως µέσο γιατον µετριασµό της βίας. ∆ανεισµός και βία, τα δύο µεγαλύτερα προβλήµατα της σηµερινής Ελλάδας.

Θέλουµεκαλύτερηαπάντησηγια το πόσο έβλαψαν τον τόπο όσοι για παράδειγµα αντιστάθηκαν διαχρονικά στους όποιους αναγκαίους εκσυγχρονισµούς; Μάλλον όχι.
http://files.plus4u.gr/images/108/BIG/108088679.jpg

6 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

ΤΟΙΣ ΤΩΝ (ΦΙΛΟΚΑΛΟΥΝΤΩΝ ΜΥΡΙΩΝ;) ΜΙΜΗΤΑΙΣ ΤΟΙΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΤΩΝ ΒΑΡΒΑΡΩΝ ΚΑΙ ΚΡΥΠΤΟΒΑΡΒΑΡΩΝ (ΔΙΣ ΕΚΑΤΟΝΤΑΚΙΣ ΜΥΡΙΩΝ; ΜΕΤΟΙΚΩΝ ΕΝ ΑΘΗΝΙΣΙ) ΩΜΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΑΠΙΣΤΙΑΝ ΚΑΙ ΑΣΕΒΕΙΑΝ (ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗΝ ΤΕ ΚΑΙ ΠΟΙΗΣΙΝ) ΚΑΙ ΛΟΓΩΙ ΚΑΙ ΕΡΓΩΙ ΑΓΩΝΙΣΑΜΕΝΟΙΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΙΣ ΧΑΙΡΕΙΝ ΚΑΙ ΝΙΚΑΝ
Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΥΣ

ΚΑΙ ΔΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗΝ
ΕΙΣ ΑΦΩΤΙΣΤΟΣ ΦΙΛΕΛΛΗΝ

Ανώνυμος είπε...

Φαινεται λιγο ασχετο, αλλα δες τε το πιο βαθια.

Αφωτίστου Φιλέλληνος,

Η ΜΥΩΠΙΑ ΤΗΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΟΚΙΜΙΟΓΡΑΦΙΑΣ
Η Η ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΕΘΝΙΚΗ ΑΣΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΜΕΤΑ 70 ΕΤΗ ΕΛΛΕΙΨΗΣ ΤΗΣ

Γράφει λοιπόν ο κριτικός(;)
“Το 1914 ο Viktor Šklovskij, …, τόνιζε τα εξής:
Στις μέρες μας η παλαιά τέχνη είναι ήδη νεκρή, ενώ η νέα δεν έχει ακόμα γεννηθεί. Τα πράγματα είναι επίσης νεκρά – έχουμε χάσει την αίσθηση του κόσμου. […] Μόνον η δημιουργία νέων καλλιτεχνικών μορφών μπορεί να αποκαταστήσει την αντίληψη του ανθρώπου για τον κόσμο, να αναστήσει τα πράγματα και να άρει την απαισιοδοξία .”
…”Μετά τη γενιά του ’30 και τις δύο πρώτες μεταπολεμικές γενιές φαίνεται πως η ποιητική γραφή ολοένα και συχνότερα εμφανίζει πολλαπλά δείγματα μιας αναιμικής κατάπτωσης και εν γένει ανικανότητας να εκφράσει αισθητικές αξίες εφάμιλλες των προαναφερθεισών γενεών. …”
Η όποια τέχνη θέλει (εκτός από ταλέντο και ευασθησία) και συνεχή καλλιέργεια, γι αυτό συνήθως άνθιζε από τα “κακά παιδιά” των πλουσίων.
Για να μην αναφερθώ στου Άγγλους ποιητές του 19ου αιώνα (βρεττανική αποικιοκρατία), ας θυμηθούμε ότι ο Ελύτης είχε πουλήσει το εργοστάσιο σαπωνοποιίας Αλεπουδέλη στα Καμίνια του Πειραιά, ενώ ο Σεφέρης ήταν κρατικός μεγαλουπάλληλος (πρέσβυς) .
Από το 1945 διοίκησε ίσως η χειρότερη αστική τάξη της Ευρώπης με πνευματικούς ηγέτες τον Π. Κανελλόπουλο που υμνούσε τους ..παρθενώνες αναμόρφωσης στην Μακρόνησο.
Στη συνέχεια από το 1960, τα απομεινάρια της πάντα ξενόδουλης αστικής μας τάξης σε συμμαχία με μαυραγορίτες και κλέφτες περιουσιών εβραίων της Θεσσαλονίκης συνέπηξαν τον επιχειρηματικό κόσμο της χώρας.
Από την άλλη η ηττημένη αριστερά δημιουργεί την λογοτεχνία και ποίηση της ήττας και της κατάθλιψης(σταλινικοί και μη με ελάχιστες εξαιρέσεις ).
Μετά το 1974 ανεβαίνει στο επιχειρηματικό προσκήνιο μια περίεργη συμμαχία γόνων μαυραγοριτών και αριστερών (που ήδη είχαν γίνει ελεύθεροι επαγγελματίες και επιχειρηματίες αφού δεν μπορούσαν να διορισθούν, λόγω πολιτικών φρονημάτων), υπό την ευλογία των πολιτικών κομμάτων.

Ανώνυμος είπε...

Αφωτίστου Φιλέλληνος, (ΣΥΝΕΧΕΙΑ)


Επίσης μετά την δικτατορία και έως σήμερα διπλασιάζεται ο πληθυσμός της πρωτεύουσας με εσωτερικούς μετανάστες όχι πια κυνηγημένοι από τους κακούς δεξιούς, αλλά για να σπουδάσουν τα παιδιά και εσχάτως τα εγγόνια τους.

Θυμάστε την κακοποίηση της Αθήνας με την κατεδάφιση όλων σχεδόν των αξιόλογων κτιρίων
για ανοικοδόμηση εκτρωματικών πολυκατοικιών με την μέθοδο της αντιπαροχής σε μικρά οικόπεδα και την αρχιτεκτονική χωρίς αρχιτέκτονες στα περισσότερα ιδιωτικά κτίρια;

Θυμάστε την διαφήμιση πολυτελών προϊόντων και του αντίστοιχου τρόπου ζωής (χωρίς όμως αντίστοιχη οικονομική βάση) μέσα από serial στην τηλεόραση στα χωριά της υπαίθρου και των πόλεων και την εξαιρετική επιρροή τους με δημιουργία τεχνητών αναγκών στους εσωτερικούς μετανάστες της πρωτεύουσας;

Παράλληλα από το 1981 και μετά αποδιοργανώνεται η πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση(κατάργηση αρχαίων, γεωμετρίας, τρόπου διδασκαλίας, τρόπου βαθμολόγησης (το άριστα από 17 έγινε 20 και ο μέσος όρος από 13,5 έγινε 17,5) εισαγωγή μαθητών πρότυπων γυμνασίων-λυκείων με …κλήρωση, αντί πολλαπλασιασμός τους και εισαγωγή με εξετάσεις), ΔΗΛ. ΟΙ ΑΡΙΣΤΟΎΧΟΙ …ΣΧΕΔΟΝ ΑΓΡΆΜΜΑΤΟΙ

Επιλέγεται νέος τρόπος εισαγωγής στα πανεπιστήμια που πολλαπλασιάζονται επί αυστηρά της διδαχθείσας ύλης και όχι επί παντός επιστητού
(Θυμάστε τις διαδηλώσεις των γονέων υποψηφίων όταν το θέμα στην έκθεση ήταν “Αρωγή και …”).

Παράλληλα πολλοί σπουδάζουν στο εξωτερικό.

Το όνειρο των περισσότερων ήταν μια καλή θέση στο Δημόσιο, ΔΕΚΟ κ.λ.π. Το όνειρο της γενιάς μου έγινε σήμερα εφιάλτης των παιδιών της γενιάς μου, με μηχανικούς, γιατρούς, δικηγόρους, οικονομολόγους, πολλαπλάσιους των αναγκών της χώρας.

Η πτώση και η έκπτωση των αξιών προηγήθηκε και είναι επόμενο να ακολουθήσει όπως γράφετε “η ποιητική γραφή ολοένα και συχνότερα εμφανίζει πολλαπλά δείγματα μιας αναιμικής κατάπτωσης και εν γένει ανικανότητας να εκφράσει αισθητικές αξίες εφάμιλλες των προαναφερθεισών γενεών. …”

Όλα τα παραπάνω που εμπειρικά προσπάθησα να θίξω δηλ. από την λεξιπενία, την παπαγαλία, την εγωϊστική παραμόρφωση της νεολαίας, την καταστροφή του αστικού περιβάλλοντος, κ.λ.π. δεν τα βλέπετε κύριοι κριτικοί και δοκιμιογράφοι ώστε να τα πάρετε υπόψη σας όταν γράφετε;

Και ιδού μια μεγάλη ευκαιρία από την δημιουργία μεγάλης μάζας επιστημονικού προλεταριάτου υψηλών ικανοτήτων (μηχανικούς, γιατρούς, δικηγόρους) που δεν πρέπει να χαθεί. !!!

Αν στον νέο νόμο για τα ΑΕΙ προβλεφθεί ότι 15 έως 20 % των μαθημάτων κάθε σχολής πρέπει να είναι ανθρωπιστικών σπουδών(αρχαία, φιλοσοφία, ιστορία, λογοτεχνία, κ.λ.π.) και γλώσσες, τότε αναμένουμε η επόμενη γενιά που θα αποφοιτήσει και στην πλειονότητα της θα είναι άνεργη, θα μεταναστεύσει έστω και προσωρινά , θα ανακατευθεί με τους διάφορους πολιτισμούς, θα διαβάσει λογοτεχνία και ποίηση και τελικά μερικοί απ΄ αυτούς/ές θα αποτελέσουν την γενιά του 2030 (κατά το η γενιά του 30).

Ανώνυμος είπε...

Αφωτίστου Φιλέλληνος, (ΣΥΝΕΧΕΙΑ)
@Γιώργος Μίχος
Συγχαρητήρια, παντα εύστοχος
Σημειώνω τα πιο βασικά και συμπληρώνω :

“Η όποια τέχνη θέλει (εκτός από ταλέντο και ευασθησία) και συνεχή καλλιέργεια, γι αυτό συνήθως άνθιζε από τα “κακά παιδιά” των πλουσίων…”

(Η πτώση και η έκπτωση των αξιών προηγήθηκε και είναι επόμενο να ακολουθήσει όπως γράφετε “η ποιητική γραφή ολοένα και συχνότερα εμφανίζει πολλαπλά δείγματα μιας αναιμικής κατάπτωσης και εν γένει ανικανότητας να εκφράσει αισθητικές αξίες εφάμιλλες των προαναφερθεισών γενεών. …”)

Συνοπτικά: Οι ποιητές εσχάτως είναι παιδιά φτωχών που δεν έγιναν “κακά”.Το φέρουν βαρέως και στέγνωσαν να περιμένουν να τους κάνουν αποδεχτούς τα άλλα παιδιά των φτωχών που έγιναν της πιάτσας, οι δημοσιογράφοι…:)

Η ποίηση καταρρέει από αδυναμία υπέρβασης του φαντάσματος του αστού, μην έχοντας τίποτα να αντιτάξει ώστε να γίνει αρεστή στην ἀρχουσα τάξη της χώρας που έχει μαυραγορίτικη καταγωγή.

Αντί η ποίηση να αποτελεί έμπρακτη περιφρόνηση της άρχουσας τάξεως της χώρας, και να την υποχρεώνει να επιθυμεί στέγη παιδείας εκεί για να ψιλοαθωώνεται, έγινε το αντίθετο. Η ποίηση εκλιπαρεί αναγνώριση από τους μαυραγορίτες…

(και πρώην αριστερούς (που ήδη είχαν γίνει ελεύθεροι επαγγελματίες και επιχειρηματίες αφού δεν μπορούσαν να διορισθούν, λόγω πολιτικών φρονημάτων))
και η αγωνία της μη αναγνώρισης της τρώει το στίχο…

Ως μέρος της κρίσεως, ο κος Βαγενάς την περιγράφει αρκετά τα τελευταία χρόνια, αλλά αδυνατεί να βρει που έχουν πάει τα “κακά παιδιά”
που τη συνεχίζουν…:)

…….εσχάτως τα μαγαζιά εισαγωγών εξαγωγών ποιήσεως, κατά τα πρότυπα των κακών παιδιών των αστών, φέρνουν πραμάτεια χειρότερη από την εγχώρια…

Η ποίηση στην Ελλάδα είναι η μοτοσυκλέτα Ένφιλντ… Δεν παράγεται πια στην Αγγλία, αλλά στην Ινδία κάνει χρυσές δουλειές…

Κατά τούτο θέλει νοοτροπία εξαγωγέα και όλοι όσοι τη διακινούν έχουν νοοτροπία εισαγωγέα…
…….

Μετά τα μέσα της δεύτερης μεταπολεμικής γενιάς, η ποίηση δεν είναι του ιδιωτικού οράματος, είναι αναπλήρωση του συμπλέγματος κατωτερότητας που συνέχει τους ποιητές ως κοινωνικά όντα.

Αυτό τους εμπόδισε να σπάσουν το κοινωνικό τσόφλι και να κάνουν αντίκοσμο όπως της Αριστεράς… ώστε να διαδεχτούν τους αριστερούς ως οι κατ’ εξοχήν διανοούμενοι…

Καλοπερασάκηδες κομφορμιστές και άκαπνοι οι πιο πολλοί, χαμηλά ηθικά αναστήματα που περιφέρονται… με κουτσομπολίστική λογική στον καθημερινό συγχρωτισμό τους, πιο γρήγορα ασήμαντοι ως πρόσωπα από την ποίησή τους …….

(Και ιδού μια μεγάλη ευκαιρία από την δημιουργια μεγάλης μάζας επιστημονικού προλεταριάτου υψηλών ικανοτήτων (μηχανικούς, γιατρούς, δικηγόρους, οικονομολόγους κ.λ.π.) που δεν πρέπει να χαθεί. !!!
Αν στον νέο νόμο για τα ΑΕΙ προβλεφθεί ότι 15 έως 20 % των μαθηματων καθε σχολής πρέπει να είναι ανθρωπιστικών σπουδών(αρχαία,φιλοσοφία, ιστορία, λογοτεχνία, κ.λ.π.) και γλώσσες, τότε αναμένουμε η επόμενη γενιά που θα αποφοιτήσει και στην πλειονότητα της θα είναι άνεργη, θα μεταναστεύσει έστω και προσωρινά , θα ανακατευθεί με τους διάφορους πολιτισμούς, θα διαβάσει λογοτεχνία και ποίηση και τελικά μερικοί απ΄αυτούς/ές (με το ταλέντο που θα το καλλιεργήσουν) θα αποτελέσουν την γενιά του 2030 (κατά το η γενιά του 30) με υποδιαιρέσεις:
η γενιά του 2030 της μόνιμης διασποράς
η περιφερόμενη γενιά του 2030 (οι “οδυσσείς”)
η γενιά του 2030 της παλινόστησης

Ανώνυμος είπε...

ΤΟ ΒΗΜΑ 17.06.2011
"Γενικός γραμματέας του ΚΚΙ είναι ο Ενρίκο Μπερλιγκουέρ, από αστική οικογένεια της Σαρδηνίας, μαρξιστικά μορφωμένος, διανοούμενος. Ο βιογράφος του, Αμιντόρε Τζιομπατίνι, αναφέρει ένα περιστατικό που φαίνεται ότι σημάδεψε από πολύ νωρίς την κομματική στρατηγική του. Νέος ακόμη, γευμάτιζε κάποτε με έναν σοσιαλιστή φίλο του όταν τους πλησίασε ο γνωστός τους επίσκοπος Τσέκο και άρχισε να συζητεί μαζί τους πολιτικά, φυσικά, και για την άθλια οικονομική κατάσταση των λαϊκών στρωμάτων. «Ο κόσμος των απόκληρων πρέπει να συσπειρωθεί κάτω από το λάβαρο της Χριστιανικής Δημοκρατίας» λέγει ο επίσκοπος. «Για να αλλάξει η κατάσταση πρέπει ο κόσμος των απόκληρων Καθολικών να ενωθεί με τους μαρξιστές για μια καινούργια λαϊκή συμμαχία» απαντά ο Μπερλιγκουέρ. «Ποτέ. Αυτό δεν θα γίνει ποτέ» εκρήγνυται ο επίσκοπος. «Και όμως θα γίνει κάποτε αυτό» ανταπαντά ο κομμουνιστής. "

Ξερετε πολλους στην ανανεωτικη αριστερα στην χωρα μας σαν τον Μπερλιγκουερ, τον Βισκοντι;
Πως να παμε μπροστα;

Αφωτιστος Φιλέλλην,
ιδρυτικο και μοναδικο -προς το παρον-μελος της οργανωσης για την δημιουργια Ελληνικης Εθνικης Αστικης Ταξης.

Ανώνυμος είπε...

Η ελληνική πραγματικότητα ουδεμία σχέση έχει με την Ιταλία ή την Ευρωπαϊκή ιστορική εξέλιξη, έτσι κάθε προσπάθεια αναζήτησης αντιστοιχιών με την ευρωπαϊκή ιστορία είναι εκ προοιμίου ανεπιτυχής. Σήμερα αυτό που συμβαίνει είναι η πλήρης αποικιοποίηση της Χώρας μας μέσω της οικονομικής της εξάρτησης από τα δάνεια, που μας δίνονται, η σημερινή κατάσταση ουσιαστικά είναι μία συνέχεια της νεότερης Ιστορίας μας, μίας Χώρας, που από την πρώτη στιγμή της ανεξαρτησίας της μετά το 1821, σημαδεύτηκε από την πολιτική και οικονομική κηδεμονία των εκάστοτε ισχυρών χωρών.

http://www.metarithmisi.gr/imgAds/epikentro_1.gif

Αναγνώστες