Κριτική, όχι συκοφάντηση

 Του Κώστα Κάρη, Αυγή, 22.12.10

Μια ενδιαφέρουσα απόφαση για τις σχέσεις δημοσιογράφων και δημοσίων λειτουργών και υπαλλήλων έγινε γνωστή χθες. Είναι απόφαση του Εφετείου Αιγαίου για την αγωγή γιατρού, διευθυντή της Παθολογικής Κλινικής του νοσοκομείου Χίου, κατά δημοσιογράφου, ο οποίος σε δημοσίευμα τοπικής εφημερίδας τον χαρακτήρισε “γιατρό - φάντασμα”. Η πρωτόδικη απόφαση υποχρέωνε το δημοσιογράφο να καταβάλει στον γιατρό 50.000 ευρώ ως αποζημίωση για συκοφαντική δυσφήμηση. Το Εφετείο δικαίωσε τον δημοσιογράφο (Κ. Μαρδά). Αποδεχόμενο τη νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, δέχθηκε ότι: «Οποιοσδήποτε πολίτης και πολύ περισσότερο ο επιφορτισμένος με την ενημέρωση του κοινού δημοσιογράφος δικαιούται να προβεί σε κριτική για τις πράξεις και τις παραλείψεις των προσώπων που ασκούν δημόσια καθήκοντα και δη αυτών που σχετίζονται με την υγεία των πολιτών».

Επιπλέον, έγινε αποδεκτό ότι η φράση «έτσι κι αλλιώς, ο γιατρός μονίμως σε άδεια είναι» και ο χαρακτηρισμός «γιατρός - φάντασμα» δεν συνιστούν συκοφαντική δυσφήμηση, ούτε καν εξύβριση, καθώς συνιστούν «κριτική ως προς την άσκηση των καθηκόντων του γιατρού», επισημαίνοντας ότι «οι χαρακτηρισμοί κατά την άσκηση του νομίμου δικαιώματος ενημέρωσης της κοινής γνώμης και η κριτική ενδεχομένως να ενέχει στοιχεία δικαιολογημένης οξύτητας, εν όψει του ευαίσθητου τομέα της υγείας, που ανατέθηκε από την Πολιτεία στον ενάγοντα ιατρό να υπηρετήσει με την τακτική παρουσία του σε διευθυντική θέση».

Έως τώρα η πρακτική των ελληνικών δικαστηρίων στις περισσότερες περιπτώσεις ήταν να επιδικάζουν υψηλά ποσά για συκοφαντική δυσφήμηση, περιορίζοντας το δικαίωμα της δημόσιας κριτικής. Και η "Αυγή" είχε υποστεί τέτοιες αποφάσεις -όπως με την αγωγή του σημερινού βουλευτή του ΛΑΟΣ Κ. Βελόπουλου- αλλά δικαιωθήκαμε τελικά καθαρά από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.

Η πρώτη, βασική διάκριση που πρέπει να έχουν στον νου τους οι δημοσιογράφοι για να μην περνούν την κόκκινη γραμμή είναι ότι αξίζει να διεκδικούν την ελευθερία της κριτικής για τη ΔΗΜΟΣΙΑ δραστηριότητα, τις ΠΡΑΞΕΙΣ λειτουργών, υπαλλήλων, αιρετών ή μη. Και να σέβονται αυστηρά την ιδιωτική και οικογενειακή ζωή όλων. Το θέμα βεβαίως έχει μεγαλύτερο εύρος και θα άξιζε μια ουσιαστική δημόσια συζήτηση.