Το σόου με τα φαρμακεία

 Του Πάσχου Μανδραβέλη, Καθημερινή, 4.1.11

Ωραία! Διασκεδάσαμε αφάνταστα με το πολεμικό σόου που ανέβασε αυτές τις μέρες το υπουργείο Υγείας μαζί με τους φαρμακοποιούς. Γελάσαμε με τη «μάχη» που δίνει το κράτος να μένουν κάποια φαρμακεία ανοιχτά το Σάββατο. Συγκινηθήκαμε από τη μεγαθυμία των φαρμακοποιών να επιτρέψουν τη συστέγαση νέων παιδιών, επιστημόνων που το κράτος δεν τους επιτρέπει να κάνουν τη δική τους δουλειά. Μήπως όμως ήρθε η ώρα να σοβαρευτεί η κυβέρνηση στο μέτωπο της απελευθέρωσης των κλειστών επαγγελμάτων;

Ας ξεχάσουμε προς στιγμήν όλες τις εκθέσεις των επιστημονικών φορέων που αποδεικνύουν ότι η απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων αυξάνουν τον πλούτο μιας χώρας.

Ας υποθέσουμε επίσης ότι δεν μας ενδιαφέρουν οι ξένες επενδύσεις, διότι όπως λέει η συντεχνία των φαρμακοποιών αυτές θα γίνουν από τις καταραμένες πολυεθνικές (λες και ξένες επενδύσεις θα μπορούσαν να τις κάνουν οι μπακάληδες της Κένυας). Ας ξεχάσουμε επίσης ότι η υπάρχουσα κατάσταση έκανε την Ελλάδα πρωταθλήτρια στη φαρμακευτική δαπάνη. Ετσι κι αλλιώς, τα ταμεία πληρώνουν το μεγαλύτερο ποσοστό των εννέα δισ. που ξοδεύουμε κάθε χρόνο για φάρμακα. Για να συντηρηθεί το υψηλότατο ποσοστό κέρδους των φαρμακοποιών (και όσων άλλων λυμαίνονται τον χώρο) έχουμε την απλή λύση: κόβουμε τις συντάξεις.

Ας ξεχάσουμε επίσης τους χιλιάδες νέους άνεργους φαρμακοποιούς, στους οποίους το κράτος απαγορεύει να δοκιμάσουν την τύχη τους. (Σ.Σ.: είναι αστείο, αλλά ενώ κάνουμε ακριβά προγράμματα επιδοτήσεων θέσεων εργασίας, από την άλλη μεριά απαγορεύουμε διά νόμου σε διάφορες ομάδες νέων να εργασθούν. Ισως να ισχύει αυτό που κάποτε είχε πει ο Ρόναλντ Ρέιγκαν: «Οικονομική πολιτική σημαίνει: αν κινείται, φορολόγησέ το. Αν συνεχίζει να κινείται, ρύθμισέ το νομοθετικά. Αν σταματήσει να κινείται, επιδότησέ το»).

Ας ξεχάσουμε λοιπόν όλα τα οικονομικά οφέλη της απελευθέρωσης. Ετσι κι αλλιώς, ποτέ στην Ελλάδα η ανάπτυξη δεν ήταν προτεραιότητα. Διαρκής στόχος της οικονομικής πολιτικής είναι κάποια ασαφή «κοινωνικά» κριτήρια, δηλαδή κάποια μικροσυμφέροντα κάποιων συντεχνιών. Εδώ όμως προκύπτει ένα ζήτημα αρχής: καμιά ευνομούμενη πολιτεία δεν μπορεί και δεν πρέπει να θέτει φραγμούς στο δικαίωμα κάποιου να εργασθεί όπως αυτός θέλει.

Το Σύνταγμα είναι σαφές: «Καθένας έχει δικαίωμα να αναπτύσσει ελεύθερα την προσωπικότητά του και να συμμετέχει στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της χώρας» (άρθ. 5.1) και «Η εργασία αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται από το κράτος, που μεριμνά για τη δημιουργία συνθηκών απασχόλησης όλων των πολιτών και για την ηθική και υλική εξύψωση του εργαζόμενου αγροτικού και αστικού πληθυσμού» (άρθ. 22.1). Τα γεωγραφικά και πληθυσμιακά κριτήρια δεν επιτρέπουν σε νέους ανθρώπους να κάνουν τη δουλειά που θέλουν. Με βάση αυτά τα κριτήρια, δεν υπάρχει χώρος να δραστηριοποιηθεί κάποιος, μπορούν να ανοίξουν φαρμακείο μόνο οι γόνοι φαρμακοποιών ή όποιοι πληρώσουν 100-300.000 ευρώ για να αγοράσουν από ιδιώτες την κρατική άδεια (Σ.Σ.: είναι αστείο, αλλά η παλαβή Αριστερά ανησυχεί για κάθε ιδιωτικοποίηση δημόσιας περιουσίας, εκτός από τις κρατικές άδειες εξάσκησης επαγγέλματος).

Γι’ αυτό επαναλαμβάνουμε: μήπως ήρθε η ώρα να σοβαρευτεί η κυβέρνηση;