Φ. Κουβέλης: Η ΔΗΜ.ΑΡ. θα κατέλθει αυτόνομα στις επόμενες εθνικές εκλογές

 Συνέντευξη στο Θ. Πυλιώτη

ΕΡ.: Τι καινούργιο φέρνει η Δημοκρατική Αριστερά;

ΑΠ.: Συγκροτήθηκε πριν από 5 περίπου μήνες, από δυνάμεις που προέρχονται από το Συνασπισμό και αποχώρησαν και από άλλους ανένταχτους πολίτες που προέρχονται από το χώρο της αριστεράς. Αριστεροί σοσιαλιστές σοσιαλδημοκράτες αριστεροί, προοδευτικοί πολίτες αλλά και πολίτες που δρουν στο χώρο της πολιτικής οικολογίας

Θέλει να υπηρετήσει τη σύγχρονη, ανανεωτική αριστερά που έχει σταθερά στον πυρήνα της, τον αριστερό ευρωπαϊσμό, το ριζοσπαστικό μεταρρυθμισμό και επίσης την πολιτική οικολογία.

Μια αριστερά που θέλει να είναι παρούσα στις πολιτικές εξελίξεις και η οποία υπηρετεί το στρατηγικό στόχο του δημοκρατικού σοσιαλισμού και βεβαίως επιλέγει το δημοκρατικό δρόμο προς το σοσιαλισμό.

Αυτό δεν είναι μια γενική και αφηρημένη αναφορά. Προσδιορίζει την καθημερινά ασκούμενη πολιτική μας. Δηλαδή, θεωρούμε ότι οι μεγάλες, οι ευρείες συσπειρώσεις και συναινέσεις είναι εκείνες που δίνουν τη δυνατότητα στο να έχουμε τις βαθιές τομές στις μεταρρυθμίσεις, προς την κατεύθυνση που προανέφερα.

ΕΡ.: Γιατί δημιουργήθηκε τώρα; Ήταν η κατάσταση μέσα στο Συνασπισμό ή τα κοινωνικά φαινόμενα που έκαναν την ανάγκη να υπάρξει μια διαφορετική πολιτική έκφραση;

ΑΠ.: Συντρέχουν και οι δύο λόγοι στα οποία αναφερθήκατε.

Είχαμε εξαντλήσει κάθε περιθώριο, τα ακραία όρια της πολιτικής υπομονής και των προσπαθειών μας, προκειμένου ο Συνασπισμός να ανακτήσει τα χαρακτηριστικά του ως δύναμη της ευρωπαϊστικής αριστεράς. Δυστυχώς αυτά τα χαρακτηριστικά  είχαν παραμορφωθεί. Ιδιαίτερα από τη διάχυση του Συνασπισμού μέσα στο χώρο του συμμαχικού σχήματος του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να μην υπηρετεί τη σύγχρονη αντίληψη για μία δημοκρατική αριστερά.

Αφού λοιπόν εξαντλήθηκαν τα περιθώρια αποχωρήσαμε, περίπου το 40% των μελών του Συνασπισμού από το συνέδριο, και αμέσως μετά προχωρήσαμε στην ίδρυση του νέου κόμματος. Της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ.

Ο δεύτερος λόγος, κοιτάξτε τα τελευταία χρόνια και ιδιαίτερα στη βάση της νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής που έχει ασκηθεί, έχουν επέλθει με την μετατόπιση μεγάλων στρωμάτων της κοινωνίας προς τα κάτω ανακαθορισμοί της ελληνικής  κοινωνίας. Έχουν ανακαθοριστεί οι κοινωνικοί συσχετισμοί και αυτοί αναζητούν την έκφρασή τους και στο επίπεδο της κεντρικής πολιτικής σκηνής.

Θεωρούμε ότι σ’ αυτό το ανακαθορισμένο κοινωνικό πολιτικό πλαίσιο η Δ.Α. είναι μία χρήσιμη δύναμη και μπορεί πράγματι να εκφράσει αυτή την καινούργια κατάσταση.

ΕΡ.: Σε περιφερειακό και τοπικό επίπεδο πόσο εύκολο είναι να αναγνωριστούν αυτές οι διαφορές, και με δεδομένο ότι τα στελέχη σας ήταν γνωστά μέσα από το ΣΥΝ και το ΣΥΡΙΖΑ, και να ενισχυθεί η ΔΑ.

ΑΠ.: Ναι, δεν υποτιμώ τις δυσκολίες. Πάντως είναι εξαιρετικά ενθαρρυντικό το γεγονός ότι ένα κόμμα 5 μηνών έχει καταστήσει γνωστή την πολιτική του παρουσία όχι γενικά και αόριστα, αλλά στη βάση συγκεκριμένων πολιτικών θέσεων που έχει πάρει, που έχει αναδείξει, που έχει διεκδικητικά προωθήσει. Σε μια μάλιστα εξαιρετικά δύσκολη όσο και σύνθετη χρονική περίοδο, που προσδιορίζεται από την έντονη οικονομική κρίση.

Έχουμε δρόμο να διανύσουμε. Μας έχουν ενθαρρύνει σημαντικά τα αποτελέσματα των αυτοδιοικητικών εκλογών. Ποτέ ένα κόμμα 3-3,5 μηνών περίπου δεν κατάφερε να έχει την αυτοδιοικητική του έκφραση σε ολόκληρη την Ελλάδα. Κατάφερε να επηρεάσει σημαντικά το αυτοδιοικητικό εκλογικό αποτέλεσμα στις μεγάλες περιοχές της  Αθήνας, Θεσσαλονίκη και της Πάτρας και μέσα από μία άντληση πολιτικής συμμαχιών και συνεργασιών κατέγραψε ένα σημαντικό αποτέλεσμα το οποίο μας αναγνωρίζουν φίλοι και αντίπαλοι.

Οι αυτοδιοικητικές εκλογές δεν είναι πρόκριμα συνεργασιών

ΕΡ.: Υπήρξαν αυτές οι πολύ καλές επιλογές προσώπων σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Βέβαια και εκεί δεχθήκατε κριτική σχετικά με τη συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ. Μήπως μελλοντικά η ΔΑ παίξει ένα τέτοιο ρόλο;

ΑΠ.: Όχι, έχω πει με διάφορους τρόπους, το λέω και στη συζήτησή μας απόψε (σ.σ. στην πολιτική ομιλία στη Χίο) ότι είναι άλλος ο χαρακτήρας των αυτοδιοικητικών εκλογών και τελείως διαφορετικός ο χαρακτήρας των εκλογών αλλά και της πολιτικής συμπεριφοράς σε επίπεδο κεντρικής πολιτικής σκηνής.

Οι αυτοδιοικητικές εκλογές ποτές δεν αποτέλεσαν το πρόκριμα ή το προανάκρουσμα επανάληψης συνεργασιών ή συμμαχιών σε επίπεδο εθνικών εκλογών.

Και είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι σε άλλες περιοχές δεν είχαμε τις συνεργασίες αυτές όπως ακριβώς έγιναν στην Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Το νικηφόρο αποτέλεσμα και στις δύο αυτές περιπτώσεις μαρτυρά συν τοις άλλοις την ορθότητα της πρότασης μας και της επιλογής μας να αναδείξουμε τις υποψηφιότητες του Γιώργου Καμίνη και του Γιάννη Μπουτάρη.

ΕΡ.: Τι περιμένετε από τους δύο Δημάρχους πλέον κ. Κουβέλη;

ΑΠ.: Να εφαρμόσουν, να υλοποιήσουν και να προωθήσουν το πρόγραμμα τους, διότι βασικό κριτήριο της επιλογής μας ήταν το πρόγραμμα και προφανέστατα η φερεγγυότητα των προσώπων.
Η δική μου προτροπή και στις δύο αυτές δημοτικές αρχές είναι να αξιοποιήσουν τη συλλογικότητα και να φανούν αντάξιοι του μηνύματος και της εντολής των πολιτών. Δεν θέλησαν οι πολίτες τη στενή κομματική υποψηφιότητα με το δεδομένο ότι και οι δύο αυτοί Δήμαρχοι δεν ανήκουν στην λειτουργία του κομματικού συστήματος.

Και βεβαίως το μήνυμα το οποίο στέλνεται αναφορικά με αυτές τις δύο υποψηφιότητες είναι ένα μήνυμα απόστασης του κόσμου και άρνησης τού έντονα κομματικοποιημένου συστήματος, πολύ δε περισσότερο του κομματισμού στις αυτοδιοικητικές εκλογές. Η συναγωγή του συμπεράσματος γίνεται ακόμα ευρύτερη αν συνυπολογίσουμε το τεράστιο ποσοστό της αποχής, του άκυρου, του λευκού. Στοιχεία που μαρτυράνε την απαξία που έχουν οι πολίτες απέναντι στη λειτουργία του πολιτικού συστήματος όσο και του κομματικού συστήματος.

ΕΡ.: Βρίσκεστε στη Χίο μια μέρα μετά την πανελλαδική απεργία της 15^ης Δεκεμβρίου που όπως είδαμε είχε πολύ μεγάλη συμμετοχή.

ΑΠ.: Ναι έχω αυθεντική μαρτυρία να σας δώσω, γιατί μετείχα της πορείας της διαδήλωσης. Πράγματι ήταν πολύ μεγάλη. Θα μπορούσα να τη συγκρίνω με εκείνη τη κινητοποίηση που έγινε με το ασφαλιστικό Γιαννίτση, το οποίο νομοσχέδιο απεσύρθη.

Κοιτάξτε, η αγανάκτηση του κόσμου είναι υπαρκτή. Το θέμα είναι αυτή η αγανάκτηση να μη γίνεται ατομική υπόθεση, να εκφράζεται συλλογικά και να παίρνει τη μορφή λαϊκού δημοκρατικού κινήματος. Διαφορετικά η όποια αγανάχτηση δεν θα έχει αποτελέσματα.

Και το λέω τούτο ανεξάρτητα από ένα γεγονός, το οποίο δεν μπορεί να αμαυρώσει τη μεγάλη συμμετοχή. Το γεγονός της βίαιης επίθεσης εναντίον ενός βουλευτή της αντιπολίτευσης του κ. Χατζηδάκη. Ήταν ένα περιστατικό το οποίο εμείς αποδοκιμάσαμε, ήταν στοιχείο βιαιότητας που δεν έχει καμία σχέση με το χαρακτήρα του δημοκρατικού κινήματος.

Χτύπημα του κοινωνικού Κράτους

ΕΡ.: Πως σχολιάζετε την επίθεση που δέχονται τα δικαιώματα των εργαζομένων, από τις αποδοχές μέχρι κατακτήσεις δεκαετιών;

ΑΠ.: Ο σχολιασμός μου είναι αυτός που έκανα στη Βουλή των Ελλήνων (σημείωση δυο μέρες πριν τη συνέντευξη) μιλώντας ως βουλευτής, Πρόεδρος της ΔΑ.

Βρισκόμαστε μπροστά στην πλήρη αποσάθρωση των συλλογικών  εργασιακών δικαιωμάτων. Η κατίσχυση της επιχειρησιακής σύμβασης έναντι της κλαδικής θα οδηγήσει σε ένα τεράστιο χτύπημα της αμοιβής της μισθωτής εργασίας. Θα διαμορφώσει συνθήκες έκρηξης της ανεργίας, θα προκαλέσει αθέμιτο ανταγωνισμό σε βάρος της μικρής και μεσαίας επιχείρησης έναντι της μεγαλύτερης (με δεδομένο ότι η μικρή επιχείρηση δεν μπορεί να συνάπτει, δεν έχει τη δυνατότητα επιχειρησιακής σύμβασης). Και οι μειωμένες αποδοχές των εργαζομένων θα οδηγήσουν σε συρρίκνωση των οικονομικών των ασφαλιστικών ταμείων, με βάση  το γεγονός ότι ασφαλιστικές εισφορές διαμορφώνονται με βάση τις αποδοχές των εργαζομένων.

Άρα αποδυναμωμένα ασφαλιστικά ταμεία, μειωμένες και απαξιωμένες υπηρεσίες ασφαλιστικού χαρακτήρα προς τους ασφαλισμένους. Δηλαδή χτύπημα και σε ένα βασικό τομέα της λειτουργίας του κοινωνικού κράτους.

Είναι απαράδεκτο, είναι πρωτόφαντο! Και μαρτυρά χτύπημα στην καρδιά του κοινωνικού κράτους.

Το γεγονός ότι επεκτείνεται το όριο της διαθεσιμότητας του εργαζόμενου στους 12 μήνες, και αν απολυθεί πριν τους 12 μήνες δε θα δικαιούται ούτε καν την αποζημίωση λόγω απόλυσης.

Οι λεγόμενοι, ακούστε την τραγικότητα της φράσης, «ενοικιαζόμενοι εργαζόμενοι». Φτάσαμε στο σημείο να μιλάμε για «ενοικιαζόμενους εργαζόμενους». Και αν ακόμα παρέλθει το 24μηνο, μέχρις ωσότου συμπληρωθούν 36 μήνες δεν θα έχουν το δικαίωμα να ζητήσουν τη μετατροπή της σύμβασης τους σε σύμβαση εργασίας  αορίστου χρόνου έναντι του εμμέσου εργοδότη. Έμμεσος εργοδότης θα είναι αυτός στον οποίο θα «ενοικιάζονται» οι εργαζόμενοι. Πράγμα που σημαίνει ότι ο «ενοικιαζόμενος» εργαζόμενος επί 36 ολόκληρους μήνες δεν αποκτά κανένα ουσιαστικά δικαίωμα στην εργασία του.

Και αυτά τα τελευταία που ανέφερα, κινούνται έξω του Μνημονίου. Δεν υπάρχει επιταγή του Μνημονίου. Και δεν είναι δυνατόν η Κυβέρνηση να θεωρεί ότι κάθε αφορά της αρκεί η αρχική  εξουσιοδότηση και να ενεργεί εντέλει χωρίς αυτήν, αναθεωρώντας συνεχώς το Μνημόνιο.

Σε ότι έχει σχέση με το Μνημόνιο οι βουλευτές της Δ.Α. το καταψηφίσαμε, όπως και τους εν συνεχεία του Μνημονίου νόμου.

ΕΡ.: Μήπως ήταν απαραίτητο να γίνει το Μνημόνιο;

ΑΠ.: Όχι! Δεν ήταν απαραίτητο να γίνει. Λαθεμένοι χειρισμοί, αποσπασματικές ενέργειες της Κυβέρνησης και βεβαίως η ευκολία των ημερών από αυτούς στην ΕΕ που τους βόλευε η ρύθμιση έφεραν το ΔΝΤ στη χώρα.

Η Ελλάδα θα έπρεπε να αναζητήσει τη στήριξη, πέρα από τις ευθύνες στην εσωτερική λειτουργία τους Κράτους μας, μόνο στην Ευρώπη.

Τότε οι Ευρωπαίοι, κάτω και από την πίεση του γερμανικού ηγεμονισμού της κυρίας Μέρκελ εξυπηρετήθηκαν. Κοιτάξτε σήμερα πόσο επιφυλακτικοί είναι για την περαιτέρω παρουσία του ΔΝΤ στην Ευρώπη.

Και μιας και ο λόγος για την Ευρώπη, νομίζω ότι βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή. Τα όσα συμβαίνουν στο επίπεδο της οικονομίας μαρτυράνε ότι δοκιμάζεται η πολιτική της συνοχή και αν δεν αναλάβει  η Ευρώπη η ίδια τον πολιτικό έλεγχο της οικονομίας όσο και τη διεύθυνση της, εάν δεν υπηρετήσει την επί της ουσίας πολιτική της ενότητα τότε η Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων, ή αν θέλετε ας είμαι επιεικής των 2 ταχυτήτων, είναι παρούσα.

Και ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα είναι εις βάρος και της Ευρώπης και των λαών της, με το δεδομένο ότι δεν θα μπορέσει να αναζητήσει μια σημαντική θέση στο γενικότερο διεθνή καταμερισμό μιας πολύ-πολικής παγκόσμιας πραγματικότητας.

Και βεβαίως είναι και οι ευθύνες της ασκούμενης πολιτικής στο εσωτερικό της χώρας. Είναι απαράδεκτο να διατηρείται το πελατειακό Κράτος. Είναι απαράδεκτο η παραοικονομία να εξακολουθεί να κρατά το 25% του ΑΕΠ. Η διαφθορά επίσης, σύμφωνα και με τις τελευταίες εκθέσεις της Διεθνούς Διαφάνειας, εξακολουθεί να έχει τα ίδια υψηλά ποσοστά, ένα 10- 12% του ΑΕΠ.

Η Κυβέρνηση βρίσκει τον εύκολο τρόπο της επιβολής των έμμεσων φόρων και του αυξημένου ΦΠΑ. Πρέπει να καταλάβει ότι από μία καθημαγμένη λειτουργία της αγοράς δεν πρέπει να προσδοκά ότι θα έχει έσοδα. Διότι δεν υπάρχει φορολογητέα ύλη.

Από την άλλη η ακρίβεια έχοντας αφομοιώσει τους εμμέσους φόρους οδεύει προς τα ύψη και η ύφεση το τελευταίο τρίμηνο έχει καταγράψει ρεκόρ -4,2%.

Άρα η Ελλάδα ετούτη την ώρα πρέπει να αντιμετωπίσει αυτά τα προβλήματα και κυρίως να ενεργοποιήσει αναπτυξιακές διαδικασίες.

Επιμήκυνση με χαμηλό επιτόκιο

ΕΡ.: Πως θα γίνει αυτό;

Απ.: Μπορεί να δρομολογήσει τις δημόσιες επενδύσεις για να εξασφαλίσει τη λειτουργία του ΕΣΠΑ. Αλλά βλέπετε ακόμα και σήμερα, ένα χρόνο και πλέον μετά τις εκλογές, η Βουλή θα συζητήσει αυτές τις ημέρες τον αναπτυξιακό νόμο. Δεν έχει γίνει καμία προσπάθεια, κανένας σχεδιασμός αναδιάρθρωσης των αγροτικών καλλιεργειών. Η επαναδιαπραγμάτευση της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής είναι προ των πυλών και δεν υπάρχει κανένας σχεδιασμός. Δεν είναι δυνατόν να ελπίζει αυτός ο τόπος να αντιμετωπίσει το υπαρκτό έλλειμμα, το υπαρκτό δημόσιο χρέος και τούτο ανεξάρτητα το γεγονός ποιος τα δημιούργησε. Τα δημιούργησε το πολιτικό στερεότυπο του δικομματισμού, με κορυφαία βεβαίως την ευθύνη της ΝΔ ιδιαίτερα την τελευταία 5ετία.

Οφείλει η Κυβέρνηση , ο Πρωθυπουργός να διεκδικήσει την επιμήκυνση αποπληρωμής μ’ ένα χαμηλό επιτόκιο και κυρίως χωρίς νέο αναθεωρημένο Μνημόνιο.

Και βεβαίως πρέπει η Κυβέρνηση να διαμορφώσει συμμαχίες στην Ευρώπη και όχι μόνο στον ευρωπαϊκό νότο. Γιατί όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα στην άμεση προοπτική αφορούν σε πάρα πολλές χώρες. Αφορούν την Ιρλανδία, την Πορτογαλία, και την Ισπανία και επηρεάζουν αναμφισβήτητα τη λειτουργία και των οικονομιών της βορείου και της κεντρικής Ευρώπης.

ΕΡ.: Θα έμπαινε η ΔΑ σε μια Κυβέρνηση συνεργασίας και τι όρους θα ζητούσε για να βγούμε από το σημερινό αδιέξοδο;

ΑΠ.: Κοιτάξτε οι κυβερνήσεις συνεργασίας και γενικότερα οι συγκλίσεις μπορεί να είναι χρήσιμες και ωφέλιμες υπό δύο προϋποθέσεις. Που είναι οι προγραμματικές συμπτώσεις και συμφωνίες καθώς και η φερεγγυότητα των πολιτικών πρακτικών που θα υλοποιούν τις προγραμματικές συμφωνίες στο βαθμό που υπάρχουν.
Δυστυχώς και οι δύο αυτές προϋποθέσεις απουσιάζουν.

Άρα όταν μιλάμε σήμερα για κυβερνήσεις συνεργασίας ερήμην αυτών των προϋποθέσεων φοβάμαι ότι κάνουν κάποιοι ασκήσεις επί χάρτου.

Και για να είμαι πιο σαφής. Οποτεδήποτε και αν γίνουν οι εθνικές εκλογές, η Δημοκρατική Αριστερά θα κατέλθει αυτόνομα στις εκλογές και θα διεκδικήσει την ψήφο του ελληνικού λαού.

//////////////////////////////////////

Σημείωση chiosnews.com: Τμήμα της συνέντευξης παρουσιάστηκε στην εβδομαδιαία περιφερειακή εφημερίδα "Ο ΣΥΝΗΓΟΡΟΣ του Βορείου ΑΙΓΑΙΟΥ"