Του Ρούσσου Βρανά, ΝΕΑ, 15.12.10
"Σε όλες τις δηµοκρατίες παρατηρείται σήµερα µια τάση ευτελισµού του «πολιτικού προσωπικού», πουπαραδίδει όλους τους πολιτικούς στη χλεύη ως αργυρώνητους, ανίκανους και ανέντιµους."
Με τρενάκι µοιάζουν οιχώρες του ευρώ.Με δεκαέξι βαγόνια δεµένα σε έναν συρµό που οδεύει προς τον γκρεµό. Μα είναιαυτό ένα πολύ ανάποδο τρενάκι. Με την Ιρλανδία και την Ελλάδα πρώτες πρώτες και ξοπίσω τους εκείνες ακριβώς τις χώρες και εκείνους τους οργανισµούς που κάποτε τις έσπρωχναν σε αυτόν τον δρόµο, να προσπαθούν σήµερα απεγνωσµένα να τους βάλουν φρένο. Το προφανές δίδαγµα είναι πως δεν πρέπει κανείς να εµπιστεύεται κανέναν. Και κυρίωςτις συµβουλέςκαι τις αναλύσεις των διεθνών οργανισµών, όσο κι αν είναι τα ονόµατά τους βαρύγδουπα. Επειδή τέτοιοι ακριβώς οργανισµοί, όπως το ∆ιεθνές Νοµισµατικό Ταµείο, ο Οργανισµός Οικονοµικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης και οι οίκοι πιστοληπτικής αξιολόγησης στήριζαν κάποτε το στάτους κβο και ενθάρρυναν την αυταπάτη, υπονοµε ύοντας όλουςόσοι αµφισβητούσαν την αξιοπιστία τους. Οι ίδιοι οργανισµοί που κάποτεµας διαβεβαίω ναν ότι όλα βαίνουν καλώς, σήµερα επιχειρούν να µας πείσουν για το αντίθετο. Και το πιο παράδοξο από όλα είναι πως απαιτούν να τους πάρουµε στα σοβαρά. Πώς συνέβησαν όλα αυτά; Ποιοι µας είπαν ψέµατα; Ποιοι αποδέχτηκαν τυφλά τα απατηλά στοιχεία τους; Πόσο φταίνε γι’ αυτό οι πολιτικοί µας; Σε όλες...
... τις δηµοκρατίες παρατηρείται σήµερα µια τάση ευτελισµού του «πολιτικού προσωπικού», πουπαραδίδει όλους τους πολιτικούς στη χλεύη ως αργυρώνητους, ανίκανους και ανέντιµους. Αυτός ο γενικός ευτελισµός είχε εκφραστεί και από τον Ουίλιαµ Μπάροους: «Πού είναι το ιππικό, το διαστηµόπλοιο, η οµάδα διάσωσης; Εχουµε εγκαταλειφθεί σε αυτόν τον πλανήτη να κυβερνιόµαστε από ψευταράδες µε µέτρια νοηµοσύνη. ∆ίχως ίχνος λογικής. ∆ίχως την παραµικρή καλή πρόθεση. Αχρηστοι ψευταράδες». Μάλιστα, ο συγγραφέας Γκορ Βιντάλ δεν έβλεπε καµιά προοπτική για λίγη ποιότητα: «Η πολιτική είναι ένα πολύ ενδιαφέρον παιγνίδι για ανθρώπους που δεν έχουν κανέναταλέντο, που δενέχουν τίποτα να πουν και που προωθούν ανέξοδα τα δικάτους συµφέροντα. Η πολιτική είναι για δραστήριες µετριότητες. Και ευτυχώς, υπάρχει ανεξάντλητη προσφορά από τέτοιες». Οµως, όπως παρατηρεί ο ιρλανδός καθηγητής τηςπεριβαλλοντικής πολιτικής Φρανκ Κόβενρι, η αλήθεια είναι πως, όπως σε κάθε άλλο χώρο της ζωής, έτσι και στην πολιτική οι αρετές και τα πάθηείναι κατανεµηµένα πάνωκάτω µε τον ίδιο τρόπο: ένας µικρός αριθµός πραγµατικά µισητών ανθρώπων, ένας µεγάλος αριθµός βολεψάκηδων και ένας µικρός αριθµός εξαιρετικών ταλέντων.
Η τελευταία...
... αυτή κατηγορία πολιτικών µάς κάνει να ελπίζουµε για το καλύτερο. Ωστόσο φοβόµαστε για το χειρότερο. Επειδή δεν υπάρχειαντικειµενικόςτρόπος που να εξασφαλίζει την επικράτηση των εξαίρετων και τηνεξάλειψη των ανίκανων. Το σύστηµα στο οποίο ζούµε καλλιεργεί τη µετριότητα. Γι’ αυτό είναι πάντα προτιµότερο να εµπιστεύεται κανείς το τιµόνι της χώρας του σεπολιτικές παρά σε πολιτικούς.
... τις δηµοκρατίες παρατηρείται σήµερα µια τάση ευτελισµού του «πολιτικού προσωπικού», πουπαραδίδει όλους τους πολιτικούς στη χλεύη ως αργυρώνητους, ανίκανους και ανέντιµους. Αυτός ο γενικός ευτελισµός είχε εκφραστεί και από τον Ουίλιαµ Μπάροους: «Πού είναι το ιππικό, το διαστηµόπλοιο, η οµάδα διάσωσης; Εχουµε εγκαταλειφθεί σε αυτόν τον πλανήτη να κυβερνιόµαστε από ψευταράδες µε µέτρια νοηµοσύνη. ∆ίχως ίχνος λογικής. ∆ίχως την παραµικρή καλή πρόθεση. Αχρηστοι ψευταράδες». Μάλιστα, ο συγγραφέας Γκορ Βιντάλ δεν έβλεπε καµιά προοπτική για λίγη ποιότητα: «Η πολιτική είναι ένα πολύ ενδιαφέρον παιγνίδι για ανθρώπους που δεν έχουν κανέναταλέντο, που δενέχουν τίποτα να πουν και που προωθούν ανέξοδα τα δικάτους συµφέροντα. Η πολιτική είναι για δραστήριες µετριότητες. Και ευτυχώς, υπάρχει ανεξάντλητη προσφορά από τέτοιες». Οµως, όπως παρατηρεί ο ιρλανδός καθηγητής τηςπεριβαλλοντικής πολιτικής Φρανκ Κόβενρι, η αλήθεια είναι πως, όπως σε κάθε άλλο χώρο της ζωής, έτσι και στην πολιτική οι αρετές και τα πάθηείναι κατανεµηµένα πάνωκάτω µε τον ίδιο τρόπο: ένας µικρός αριθµός πραγµατικά µισητών ανθρώπων, ένας µεγάλος αριθµός βολεψάκηδων και ένας µικρός αριθµός εξαιρετικών ταλέντων.
Η τελευταία...
... αυτή κατηγορία πολιτικών µάς κάνει να ελπίζουµε για το καλύτερο. Ωστόσο φοβόµαστε για το χειρότερο. Επειδή δεν υπάρχειαντικειµενικόςτρόπος που να εξασφαλίζει την επικράτηση των εξαίρετων και τηνεξάλειψη των ανίκανων. Το σύστηµα στο οποίο ζούµε καλλιεργεί τη µετριότητα. Γι’ αυτό είναι πάντα προτιµότερο να εµπιστεύεται κανείς το τιµόνι της χώρας του σεπολιτικές παρά σε πολιτικούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου