Της Ελίζας Παπαδάκη, ΝΕΑ, 22.12.10
"Μια ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ του χρέους θα έπληττε πολύ περισσότερο εγχώριες τράπεζες, ασφαλιστικούς φορείς, αποταµιευτές που έχουν επενδύσει σε οµόλογα. Θα κατέρρεε η οικονοµία µε βαρύτερες συνέπειες για τους πιο ευάλωτους, θα απειλούνταν ο κοινωνικός ιστός και η δηµοκρατία."
Πώς πρέπει να αξιολογήσουµε τα αποτελέσµατα της ευρωπαϊκής Συνόδου Κορυφής στις 16-17 Δεκεµβρίου; Ως πλήρη επικράτηση της γερµανικής άποψης – αρνητική για τα συµφέροντα των ασθενέστερων ειδικά, για την ευρωπαϊκήενότητα και προοπτική γενικότερα – όπως έγραψαν διάφοροι σχολιαστές εδώ, αλλά και ο γνωστός αρθρογράφος των «Financial Times» Βόλφγκανγκ Μίνχαου; Εκφράστηκαν και άλλες γνώµες. Η θεωρούµενη πιο έγκυρη ως προς τα οικονοµικά πολιτική εφηµερίδα στη χώρα της κ. Μέρκελ, η «Frankfurter Allgemeine Zeitung», επισήµαινε για παράδειγµα ότι το ζήτηµα που κεντρικά ενδιέφερε την καγκελάριο,
η συµµετοχή πιστωτών του ιδιωτικού τοµέα στον προς σύσταση µόνιµο Ευρωπαϊκό Μηχανισµό Σταθερότητας (ο οποίος, όπως αποφασίστηκε, τον Ιούνιο του 2013 θα υποκαταστήσει τον προσωρινό µηχανισµό που µέχρι στιγµής δανείζει εµάς και την Ιρλανδία)
θα εξετάζεται «κατά περίπτωση». Αυτό το «κατά περίπτωση» η εφηµερίδα το ερµήνευε ως πιθανότητα οι «πιστωτές του ιδιωτικού τοµέα» να µην εµπλακούν ποτέ στη διάσωση υπερχρεωµένων χωρών. Δύσκολα θα µπορούσε άρα η Μέρκελ να το πουλήσει ως επιτυχία, συνεπέραινε.
Η αποδυνάµωση του όρου για τους ιδιώτες είναι σηµαντική για εµάς. Κανείς δεν περιµένει να έχουµε ξεµπερδέψει το 2013 οπότε λήγει η τριετής συµφωνία µας µε την Ευρωπαϊκή Ενωση και το ΔΝΤ, µπορώντας να ανταποκριθούµε σε όλες µας τις υποχρεώσεις. Θα χρειαστεί να επιµηκυνθεί ο χρόνος αποπληρωµής του δανείου των 110 δισ. ευρώ, οπότε θα υπαχθούµε και στον µόνιµο Μηχανισµό. Αν είχε επικρατήσει η γερµανική άποψη, µέρος του βάρους να το επωµίζονται οπωσδήποτε οι ιδιώτες δανειστές, θα µειωνόταν το συνολικό ποσό του χρέους µας και θα έχαναν οι ξένες τράπεζες ένα ποσοστό της αξίας των οµολόγων του ελληνικού κράτους που κρατούν –π.χ., ένα µέρος από τα 65 δισ. ευρώ που κρατούν οι γερµανικές τράπεζες. Αυτό το «ηθικό» επιχείρηµα της κ. Μέρκελ υπέρ της αναδιάρθρωσης του χρέους χωρών που αναγκάζονται να καταφύγουν στον Μηχανισµό βρήκε απήχηση. Γιατί να επιβαρύνονται αποκλειστικά οι φορολογούµενοι, ενώ τράπεζες που κέρδιζαν δανείζοντας µένουν αλώβητες; Τη ζηµία θα την άντεχαν.
Μόνο που, µαζί µε τις ξένες, µια αναδιάρθρωση του χρέους θα έπληττε πολύ περισσότερο τις εγχώριες τράπεζες, ασφαλιστικούς φορείς, αποταµιευτές που έχουν επενδύσει σε οµόλογα.Προτού ακόµα συµβεί, ο φόβος µιας τέτοιας εξέλιξης θα ωθούσε σε φυγή κεφαλαίων, έχοντας µαταιώσει κάθε ελπίδα επιστροφής της Ελλάδας στις αγορές. Ποιος σε ξαναδανείζει όταν περιµένει να του φας µέρος από όσα του χρωστάς; Θα κατέρρεε η οικονοµία µε βαρύτερες συνέπειες για τους πιο ευάλωτους, θα απειλούνταν ο κοινωνικός ιστός και η δηµοκρατία, εξηγούσε πρόσφατα ξανά ο Λορέντσο Μπίνι Σµάγκι της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, αντικρούοντας τους προπαγανδιστές της χρεοκοπίας που βγαίνουν κάθεµέρα στα διεθνήµέσα.
Προχθές από τη γερµανική εφηµερίδα«Die Welt», ένας κύριος Μπόζοµουερθ, στέλεχος του επενδυτικού οίκουPimco, υποδείκνυε επιπλέον Ελλάδα, Ιρλανδία και Πορτογαλία να φύγουµε από το ευρώ. Χαρακτηρίζοντας άλλη µία φορά «εξωφρενική» την υπόθεση αποχώρησης χώρας µέλους από την ευρωζώνη, ο πρόεδρος της ΕΚΤ Ζαν-Κλοντ Τρισέ δεν κλείνει τη συζήτηση.
Μετά τις τελευταίες αποφάσεις δεν έχουµε γλιτώσει τον κίνδυνο, αλλάπαλεύεται ακόµα: από τις προσπάθειεςµέσα στη χώρα µας, από εξελίξεις στην Ευρώπη που θα ενδυνάµωναν την αλληλεγγύη _ εκδοχή όχι και τόσο απίθανη. Διότι δεναπειλούµαστε πια µόνον εµείς. Σοβαρά συζητείται η περίπτωση της Ισπανίας, όπου το επιτόκιο ανεβαίνει ανησυχητικά,µεθαύριο το Βέλγιο, η Ιταλία, ποιος ξέρει; Πολύ καλύτερα θα ήταν, αναµφίβολα, αν το Ευρωπαϊκό Συµβούλιο προχωρούσε ήδητην έκδοσηευρωοµολόγων συνενώνοντας µέρος των εθνικών χρεών, αναύξανε τους πόρους του Ταµείου ΧρηµατοοικονοµικήςΣταθερότητας, αν το εξουσιοδοτούσε νααγοράζει κρατικάοµόλογα. Θα τερµάτιζε τη σπέκουλαγια επερχόµενες χρεοκοπίες, θα µείωνε το κόστος δανεισµού τωνασθενέστερων, βοηθώντας στην ανάκαµψήτους. Οι προτάσεις υπήρχαν στο τραπέζι, αλλά δεν τιςπροώθησε. Κατατέθηκε και µια εξοργιστική πρωτοβουλία Βρετανίας, Γερµανίας, Γαλλίας, να παγώσει ο κοινοτικός προϋπολογισµός στα τωρινά επίπεδα έως το 2020. Την Ευρωπαϊκή Ενωση που συναποτελούµε, όµως, διέπουν αντιτιθέµενα συµφέροντα, διαφορετικές αντιλήψεις, καχυποψίες, προκαταλήψεις, που υπό συνθήκες κρίσηςκαι ανεργίαςµπορεί να οξύνονται. Στην πολιτική σύνθεση και αλληλοκατανόηση µείναµε πίσω.
Ας µην υποτιµάµε βήµατα που γίνονται. Το Μάιο έµοιαζε αδιανόητη η αποδοχή του Μηχανισµού,καθώς σήµαινε να εγκαταλειφθεί η καταστατική αρχή στην οποία είχε επιµείνει η Γερµανίαγια τη νοµισµατική ένωση, η απαγόρευσηδιάσωσης µιας χώρας µέλους από άλλες, υπογράµµιζε το ίδιο άρθροτης «FrankfurterAllgemeine Zeitung». Πέρασε σχεδόν αθόρυβα. Τελικά θα υιοθετηθούν καιτα ευρωοµόλογα, εκτιµούν οι αισιόδοξοι. Στο µεταξύ όµως οι καθυστερήσεις κοστίζουν ακριβά, τρέφουν κινδύνους διάλυσης.
η συµµετοχή πιστωτών του ιδιωτικού τοµέα στον προς σύσταση µόνιµο Ευρωπαϊκό Μηχανισµό Σταθερότητας (ο οποίος, όπως αποφασίστηκε, τον Ιούνιο του 2013 θα υποκαταστήσει τον προσωρινό µηχανισµό που µέχρι στιγµής δανείζει εµάς και την Ιρλανδία)
θα εξετάζεται «κατά περίπτωση». Αυτό το «κατά περίπτωση» η εφηµερίδα το ερµήνευε ως πιθανότητα οι «πιστωτές του ιδιωτικού τοµέα» να µην εµπλακούν ποτέ στη διάσωση υπερχρεωµένων χωρών. Δύσκολα θα µπορούσε άρα η Μέρκελ να το πουλήσει ως επιτυχία, συνεπέραινε.
Η αποδυνάµωση του όρου για τους ιδιώτες είναι σηµαντική για εµάς. Κανείς δεν περιµένει να έχουµε ξεµπερδέψει το 2013 οπότε λήγει η τριετής συµφωνία µας µε την Ευρωπαϊκή Ενωση και το ΔΝΤ, µπορώντας να ανταποκριθούµε σε όλες µας τις υποχρεώσεις. Θα χρειαστεί να επιµηκυνθεί ο χρόνος αποπληρωµής του δανείου των 110 δισ. ευρώ, οπότε θα υπαχθούµε και στον µόνιµο Μηχανισµό. Αν είχε επικρατήσει η γερµανική άποψη, µέρος του βάρους να το επωµίζονται οπωσδήποτε οι ιδιώτες δανειστές, θα µειωνόταν το συνολικό ποσό του χρέους µας και θα έχαναν οι ξένες τράπεζες ένα ποσοστό της αξίας των οµολόγων του ελληνικού κράτους που κρατούν –π.χ., ένα µέρος από τα 65 δισ. ευρώ που κρατούν οι γερµανικές τράπεζες. Αυτό το «ηθικό» επιχείρηµα της κ. Μέρκελ υπέρ της αναδιάρθρωσης του χρέους χωρών που αναγκάζονται να καταφύγουν στον Μηχανισµό βρήκε απήχηση. Γιατί να επιβαρύνονται αποκλειστικά οι φορολογούµενοι, ενώ τράπεζες που κέρδιζαν δανείζοντας µένουν αλώβητες; Τη ζηµία θα την άντεχαν.
Μόνο που, µαζί µε τις ξένες, µια αναδιάρθρωση του χρέους θα έπληττε πολύ περισσότερο τις εγχώριες τράπεζες, ασφαλιστικούς φορείς, αποταµιευτές που έχουν επενδύσει σε οµόλογα.Προτού ακόµα συµβεί, ο φόβος µιας τέτοιας εξέλιξης θα ωθούσε σε φυγή κεφαλαίων, έχοντας µαταιώσει κάθε ελπίδα επιστροφής της Ελλάδας στις αγορές. Ποιος σε ξαναδανείζει όταν περιµένει να του φας µέρος από όσα του χρωστάς; Θα κατέρρεε η οικονοµία µε βαρύτερες συνέπειες για τους πιο ευάλωτους, θα απειλούνταν ο κοινωνικός ιστός και η δηµοκρατία, εξηγούσε πρόσφατα ξανά ο Λορέντσο Μπίνι Σµάγκι της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, αντικρούοντας τους προπαγανδιστές της χρεοκοπίας που βγαίνουν κάθεµέρα στα διεθνήµέσα.
Προχθές από τη γερµανική εφηµερίδα«Die Welt», ένας κύριος Μπόζοµουερθ, στέλεχος του επενδυτικού οίκουPimco, υποδείκνυε επιπλέον Ελλάδα, Ιρλανδία και Πορτογαλία να φύγουµε από το ευρώ. Χαρακτηρίζοντας άλλη µία φορά «εξωφρενική» την υπόθεση αποχώρησης χώρας µέλους από την ευρωζώνη, ο πρόεδρος της ΕΚΤ Ζαν-Κλοντ Τρισέ δεν κλείνει τη συζήτηση.
Μετά τις τελευταίες αποφάσεις δεν έχουµε γλιτώσει τον κίνδυνο, αλλάπαλεύεται ακόµα: από τις προσπάθειεςµέσα στη χώρα µας, από εξελίξεις στην Ευρώπη που θα ενδυνάµωναν την αλληλεγγύη _ εκδοχή όχι και τόσο απίθανη. Διότι δεναπειλούµαστε πια µόνον εµείς. Σοβαρά συζητείται η περίπτωση της Ισπανίας, όπου το επιτόκιο ανεβαίνει ανησυχητικά,µεθαύριο το Βέλγιο, η Ιταλία, ποιος ξέρει; Πολύ καλύτερα θα ήταν, αναµφίβολα, αν το Ευρωπαϊκό Συµβούλιο προχωρούσε ήδητην έκδοσηευρωοµολόγων συνενώνοντας µέρος των εθνικών χρεών, αναύξανε τους πόρους του Ταµείου ΧρηµατοοικονοµικήςΣταθερότητας, αν το εξουσιοδοτούσε νααγοράζει κρατικάοµόλογα. Θα τερµάτιζε τη σπέκουλαγια επερχόµενες χρεοκοπίες, θα µείωνε το κόστος δανεισµού τωνασθενέστερων, βοηθώντας στην ανάκαµψήτους. Οι προτάσεις υπήρχαν στο τραπέζι, αλλά δεν τιςπροώθησε. Κατατέθηκε και µια εξοργιστική πρωτοβουλία Βρετανίας, Γερµανίας, Γαλλίας, να παγώσει ο κοινοτικός προϋπολογισµός στα τωρινά επίπεδα έως το 2020. Την Ευρωπαϊκή Ενωση που συναποτελούµε, όµως, διέπουν αντιτιθέµενα συµφέροντα, διαφορετικές αντιλήψεις, καχυποψίες, προκαταλήψεις, που υπό συνθήκες κρίσηςκαι ανεργίαςµπορεί να οξύνονται. Στην πολιτική σύνθεση και αλληλοκατανόηση µείναµε πίσω.
Ας µην υποτιµάµε βήµατα που γίνονται. Το Μάιο έµοιαζε αδιανόητη η αποδοχή του Μηχανισµού,καθώς σήµαινε να εγκαταλειφθεί η καταστατική αρχή στην οποία είχε επιµείνει η Γερµανίαγια τη νοµισµατική ένωση, η απαγόρευσηδιάσωσης µιας χώρας µέλους από άλλες, υπογράµµιζε το ίδιο άρθροτης «FrankfurterAllgemeine Zeitung». Πέρασε σχεδόν αθόρυβα. Τελικά θα υιοθετηθούν καιτα ευρωοµόλογα, εκτιµούν οι αισιόδοξοι. Στο µεταξύ όµως οι καθυστερήσεις κοστίζουν ακριβά, τρέφουν κινδύνους διάλυσης.
Μια ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ
του χρέους θα έπληττε πολύ περισσότερο εγχώριες τράπεζες, ασφαλιστικούς φορείς, αποταµιευτές που έχουν επενδύσει σε οµόλογα. Θα κατέρρεε η οικονοµία µε βαρύτερες συνέπειες για τους πιο ευάλωτους, θα απειλούνταν ο κοινωνικός ιστός και η δηµοκρατία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου