Οι όροι της επιμήκυνσης

Tου Πασχου Μανδραβελη, Καθημερινή, 

Υπάρχει ένα άγραφο έθιμο στον ελληνικό Τύπο. Οποτεδήποτε αναφερόμαστε σε ενέργειες της Τουρκίας ξεκινάμε το ρεπορτάζ με το επίθετο «προκλητικός» ή την έκφραση «νέα πρόκληση». Κάπως έτσι συμβαίνει πλέον και με τον κ. Θεόδωρο Πάγκαλο. Κάθε δήλωσή του εμπεριέχει πρόκληση ή, έστω, ερμηνεύεται ως τέτοια. Μπορεί να φταίει η τραχιά του γλώσσα. Για παράδειγμα είπε ο κ. Πάγκαλος «Αν διορίσεις έναν κοπρίτη στο Δημόσιο επειδή σε ψηφίζει η οικογένειά του, τότε το Δημόσιο θα τον υποστεί εσαεί, καθώς θα ξέρει ότι δεν θα απολυθεί». Αυτό μεταφράστηκε σε «όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι κοπρίτες». Ισως γιατί άπαντες πιστεύουν ότι όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι κάπως έτσι διορίστηκαν. Επειδή η οικογένειά τους ψήφιζε κάποιον πολιτικό. Το «μαζί φάγαμε τα λεφτά, αλλά μέσα στο πλαίσιο ενός φαύλου συστήματος πολιτικής με αθρόους διορισμούς στο Δημόσιο», μεταφράστηκε στην πρόκληση «μαζί τα φάγαμε», τελεία.

Η τελευταία πρόκληση του κ. Πάγκαλου ήταν μια αποστροφή του λόγου του σε συνέντευξη που έδωσε στον Αλέξη Παπαχελά για την εκπομπή του ΣΚΑΪ «Νέοι Φάκελοι». «Δεν πιστεύω στο κούρεμα, αλλά στην επιμήκυνση του χρέους, που, όπως λένε μερικοί στην Ευρώπη, μπορεί να αφορά όχι μόνο τα 110 δισ., αλλά συνολικά το χρέος», ήταν η αναφορά του κ. Πάγκαλου που προκάλεσε ασύμμετρο θόρυβο. Μέχρι και το Reuters ενδιαφέρθηκε για λίγο, αλλά πήρε την επίσημη διάψευση από το υπουργείο Οικονομικών.

Το θέμα όμως είναι ότι η επιμήκυνση είναι η φυσιολογική οδός για το τεράστιο χρέος της χώρας.

Για την ακρίβεια αυτή ήταν οδός που ακολουθούσαμε και πριν από την κρίση και δεν εννοούμε μόνο διά των περιβόητων swaps. Παίρναμε νέα δάνεια για να αποπληρώσουμε τα παλιά, και δυστυχώς δεν κάναμε μόνο αυτό. Μαζί με αυτά παίρναμε κι άλλα για να πληρώσουμε τις επιπλέον δαπάνες που δημιουργούσε το Δημόσιο. Στην ουσία δηλαδή, επί τριάντα χρόνια επιμηκύναμε το παλιό χρέος και προσθέταμε νέο. Το ίδιο ακριβώς κάνουμε και με τα 110 δισ. ευρώ του Μνημονίου. Επιμηκύνουμε το παλιό χρέος και συνεχίζουμε να πληρώνουμε (μέχρι το 2013, που ελπίζουμε να έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα) τα ελλείμματα του Δημοσίου που παραμένουν υψηλά.

Αρα η επιμήκυνση του χρέους θα γίνει αυτομάτως με τον νέο δανεισμό. Το ερώτημα όμως είναι οι όροι με τους οποίους θα γίνει αυτή του χρέους, μετά την επιμήκυνση που κάναμε διά του Μνημονίου.

Το πρόβλημα των αγορών, αλλά και των εταίρων μας, είναι το έλλειμμα αξιοπιστίας της Ελλάδος.

Είναι πολλοί εκείνοι που δεν πίστευαν (και παραμένουν αρκετοί εκείνοι που δεν πιστεύουν) ότι η Ελλάδα θα καταφέρει να συμμαζέψει τις δαπάνες του Δημοσίου, και δεν θα μπορέσει να κάνει τις δομικές αλλαγές ώστε να απελευθερωθεί η οικονομία για να παράγει νέο πλούτο. Δεν πιστεύουν γενικώς ότι η ελληνική οικονομία είναι βιώσιμη. Θεωρούν ότι η Ελλάδα είναι μια χαμένη περίπτωση και τα λεφτά που θα βάλουν για να επιμηκύνουν το χρέος μας θα πάνε τελικά χαμένα. Σ’ αυτό ακριβώς πρέπει να τους διαψεύσουμε. Ετσι ώστε η επιμήκυνση, που ούτως ή άλλως θα κάνουμε, να γίνει με τους καλύτερους δυνατούς όρους. Για τη χώρα μας...