Της Άννας Δαμιανίδη, ΝΕΑ, 31.1.11
Tο όµορφο κτίριο στην Πατησίων το έβλεπα να ανακαινίζεται και αναρωτιόµουν τι θα γίνει. Να τι έγινε: το περίσσευµα που έλειπε την κρίσιµη ώρα των διαπραγµατεύσεων. Θα µπορούσε να σκεφτεί κανείς ότι το ελληνικό πανεπιστήµιο µε τα τόσα κληροδοτήµατα θα έβρισκε µόνο του ένα κτίριο να παράσχει στους µετανάστες. Αλλά ίσως δεν ήθελε να δώσει ελπίδες σε περισσότερους και επιχειρήµατα στους µεν εξ αριστερών και στους δε εκ δεξιών, που καραδοκούσαν να αρπάξουν ό,τι επιχειρήµατα χάνανε τον δρόµο τους τις δύσκολες εκείνες ώρες. Ισως και ο ∆ήµος Αθηναίων θα µπορούσε να βρει χώρο, έχει κι αυτός διάφορα κτίρια.
Ή το υπουργείο Εσωτερικών, Προστασίας του Πολίτη κ.λπ. Η Εκκλησία της Ελλάδοςθα ήτανλογικό να τρέξει επίσης, µε πολλές προτάσεις, γιατί αυτή πια κι αν έχει ακίνητα, αφότου µάλιστα αντάλλαξε και κάτι λίµνες που της περίσσευαν από την οθωµανική περίοδο… Κι αυτήν ποιους θα έπρεπε να φοβάται, σε ποιον θα έδινε επιχειρήµατα; Οµως κανείς απ’ όλους αυτούς δεν τη ρισκάρισε την προσφορά. Μόνο ένας ιδιώτης βρέθηκε να προσφέρει το περίσσευµα που είχε γίνει τόσο τραγικό υστέρηµα. Αυτός δεν φοβήθηκε µην του µαγαρίσουν οι φτωχοί τα κάτασπρα µάρµαρα. Εκανε την υπέρβαση και έδωσε ένα µάθηµα σε όλους, σε Εκκλησία, σε πανεπιστήµιο, σε δήµο, σε υπουργεία, και στους υπόλοιπους µε τις προκαταλήψεις, τις φοβίες, τα κολλήµατά µας. Και µόνο οι εικόνες των απεργών πείνας µέσα στις κουβέρτες, δίπλα στα µαρµάρινα αγάλµατα, κάτω από πολυτελείς σκάλες, είναι τόσο ανατρεπτικές για τα κοινωνικά κλισέ, τόσο απρόσµενα ελπιδοφόρες, τόσο ταρακουνάνε µυαλά που δεν το έχουν καταφέρει χίλιες διακηρύξεις, τόσο εκπαιδεύουν που δεν το έχουν πετύχει χίλια µεταπτυχιακά. Μπορεί οι περισσότεροι να ξέρουµε κάθε στιγµή ότι δεν περισσεύει τίποτε σε κανέναν, πως ο καθένας για το ψίχουλό του θα αφήσει να καταστραφούν θεσµοί πολύτιµοι, µπορεί διάφοροι το µόνο που ελπίζουν να είναι εξέγερση και βία, µπορεί πολλοί να είναι έτοιµοι να διαλύσουν την εύθραυστη κοινωνική µας συνθήκη, αλλά λες υπάρχει ελπίδα τελικά, το έργο µας δεν είναι τραγωδία.
Ή το υπουργείο Εσωτερικών, Προστασίας του Πολίτη κ.λπ. Η Εκκλησία της Ελλάδοςθα ήτανλογικό να τρέξει επίσης, µε πολλές προτάσεις, γιατί αυτή πια κι αν έχει ακίνητα, αφότου µάλιστα αντάλλαξε και κάτι λίµνες που της περίσσευαν από την οθωµανική περίοδο… Κι αυτήν ποιους θα έπρεπε να φοβάται, σε ποιον θα έδινε επιχειρήµατα; Οµως κανείς απ’ όλους αυτούς δεν τη ρισκάρισε την προσφορά. Μόνο ένας ιδιώτης βρέθηκε να προσφέρει το περίσσευµα που είχε γίνει τόσο τραγικό υστέρηµα. Αυτός δεν φοβήθηκε µην του µαγαρίσουν οι φτωχοί τα κάτασπρα µάρµαρα. Εκανε την υπέρβαση και έδωσε ένα µάθηµα σε όλους, σε Εκκλησία, σε πανεπιστήµιο, σε δήµο, σε υπουργεία, και στους υπόλοιπους µε τις προκαταλήψεις, τις φοβίες, τα κολλήµατά µας. Και µόνο οι εικόνες των απεργών πείνας µέσα στις κουβέρτες, δίπλα στα µαρµάρινα αγάλµατα, κάτω από πολυτελείς σκάλες, είναι τόσο ανατρεπτικές για τα κοινωνικά κλισέ, τόσο απρόσµενα ελπιδοφόρες, τόσο ταρακουνάνε µυαλά που δεν το έχουν καταφέρει χίλιες διακηρύξεις, τόσο εκπαιδεύουν που δεν το έχουν πετύχει χίλια µεταπτυχιακά. Μπορεί οι περισσότεροι να ξέρουµε κάθε στιγµή ότι δεν περισσεύει τίποτε σε κανέναν, πως ο καθένας για το ψίχουλό του θα αφήσει να καταστραφούν θεσµοί πολύτιµοι, µπορεί διάφοροι το µόνο που ελπίζουν να είναι εξέγερση και βία, µπορεί πολλοί να είναι έτοιµοι να διαλύσουν την εύθραυστη κοινωνική µας συνθήκη, αλλά λες υπάρχει ελπίδα τελικά, το έργο µας δεν είναι τραγωδία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου