Κινητοποιήσεις

Παρασκευή, 21 Ιανουαρίου 2011 | ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ
ΤOY ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΡΙΠΙΔΗ

Η φούσκα της δάνειας ελληνικής ευημερίας έσπασε. Τα εισοδήματα μειώνονται. Αλλά όταν μειώνονται τα εισοδήματα, όταν ακόμη καταργούνται προνόμια και εξασφαλίσεις δεκαετιών, θα ήταν αφύσικο να έμεναν οι θιγόμενοι απαθείς. Οι θιγόμενοι λοιπόν κινητοποιούνται. Το ερώτημα που τίθεται αφορά τη διεκδικητική και πολιτική κατεύθυνση που έχουν οι κινητοποιήσεις. Αυτή η κατεύθυνση μπορεί (δυστυχώς) να καθοριστεί από τον ελλοχεύοντα λαϊκισμό στις τρεις κύριες εκδοχές του. Πρώτον, από τον εθνικιστικό λαϊκισμό: για όλα φταίνε οι ξένοι, η Ευρώπη, η Αμερική, ο ιμπεριαλισμός... άρα, πρέπει να σπάσουμε τα δεσμά της υποταγής, να φύγουμε από την ΕΕ, να επιστρέψουμε στη δραχμή, να απαντήσουμε στην παγκοσμιοποίηση αντιτάσσοντας ηρωική εθνική άμυνα. Αλλά αυτήν την καταστροφική παριχαράκωση μόνο ένας Εμβέρ Χότζα θα τολμούσε να εφαρμόσει.

Δεύτερον, από τον κοινωνικό λαϊκισμό: φταίνε οι «άλλοι», οι πλούσιοι. Οι υπόλοιποι, δηλαδή εμείς, είμαστε όλοι φτωχοί και αθώοι. Αλλά η κοινωνία, μόνο στα παραμύθια χωρίζεται απλώς σε πλούσιους και φτωχούς. Στην πραγματικότητα ανάμεσα σ' αυτούς κατατάσσεται κλιμακωτά η μεγάλη πλειοψηφία του οικονομικά ενεργού πληθυσμού. Δεν είμαστε ούτε όλοι φτωχοί ούτε όλοι αθώοι. Αυτό που κινδυνεύουμε να χάσουμε δεν είναι μόνον οι αλυσίδες μας.

Τρίτον, από τον συνενοχικό λαϊκισμό: να μην πληρώσει κανείς. Αλλά εάν δεν πληρώσει κανείς, τότε θα χρεοκοπήσουμε όλοι (δεξιοί και αριστεροί, δίκαιοι και άδικοι). Τελικά ο λαϊκισμός (όλων των ειδών), ενώνει διά της ρητορικής και διασπά στην πράξη. Πίσω από τα μεγάλα λόγια κρύβεται η αρχαία ματαιοπονία: ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Και αυτοί που συνήθως σώζονται είναι οι ισχυρότεροι.

Γι' αυτό και η κατεύθυνση των κινητοποιήσεων, ώστε αυτές να είναι αποτελεσματικές και χρήσιμες στους ίδιους τους εργαζόμενους, πρέπει να αναζητηθεί πέραν του λαϊκισμού. Πρέπει να στηρίζεται στη ρεαλιστική ανάγνωση της πραγματικότητας και στην κοινωνική συνεννόηση.

Η οικονομική κρίση είναι μια πραγματικότητα που πλήττει τους πάντες. Η έξοδος από την κρίση δε θα γίνει με ευχολόγια, αλλά με συγκεκριμένες πολιτικές, που έχουν οικονομικό κόστος, επίσης για όλους. Αυτό που πρέπει και μπορούν να διεκδικήσουν οι εργαζόμενοι είναι η δίκαιη κατανομή των βαρών, δηλαδή η επιβάρυνση του καθενός ανάλογα με τις δυνάμεις του. Και ακόμη ότι οι οικονομικές θυσίες θα πιάσουν τόπο. Θα αξιοποιηθούν για να οδηγήσουν στην έξοδο από την κρίση και όχι στην πάχυνση των -ως συνήθως- καραδοκούντων επιτηδείων. Αυτά δεν είναι λίγα, ακριβώς γιατί είναι τα περισσότερα που μπορούμε να κερδίσουμε σήμερα.