Επιστροφή στο τείχος

ΡΙΧΑΡΔΟΣ ΣΩΜΕΡΙΤΗΣ |To Βήμα, Τρίτη 18 Ιανουαρίου 2011

Το πρώτο αντιμεταναστευτικό τείχος, για να αποκλειστούν «ξένα» παιδιά, ορθώθηκε από τον κ. Κακλαμάνη και τη Χρυσή Αυγή στην παιδική χαρά του Αγίου Παντελεήμονος. Το δεύτερο τείχος υψώθηκε μέσα μας με τις συχνά αλλά όχι πάντα στημένες περιγραφές των συνθηκών ζωής τραγωδίας όσων _ όχι όλων _ δηλώνουν κάτοικοι της περιοχής. Το τρίτο είναι το «τείχος Παπουτσή», στον Εβρο. Ή μάλλον το ξεκίνημά του. Γιατί ο υπουργός «προστασίας» του Πολίτη αποκάλυψε ήδη τα σχέδια γεωγραφικής και ηλεκτρονικής επέκτασής του.

Επιχείρημα: μα τόσες εκατοντάδες λαθρομετανάστες έρχονται κάθε μέρα, κάτι πρέπει να κάνουμε, καλές είναι οι ανθρωπιστικές αρχές αλλά υπάρχει και ο ρεαλισμός. Θα θυμίσω ότι με το «επιχείρημα» αυτό οι φιλελεύθεροι και δημοκράτες δεξιοί (υπάρχουν) αιτιολόγησαν τη Μακρόνησο, και πολλοί άλλοι τα δικά τους «ρεαλιστικά»: το τείχος που χωρίζει παράνομα την Παλαιστίνη, το τείχος που ορθώνεται στα σύνορα ΗΠΑ - Μεξικού, τον 38ο Παράλληλο στην Κορέα, το τείχος στην Κύπρο. Και παλαιότερα, το Τείχος του Βερολίνου. Για να μην αναφερθώ στις πολυδάπανες και τελικά άχρηστες «αμυντικές γραμμές» που δεν εμπόδισαν ποτέ τίποτε και κανέναν.

Και πώς θα μπορούσαμε να ανακόψουμε ένα παγκόσμιο ρεύμα απελπισίας που αυτή τη στιγμή περνάει από τη χώρα μας και δεν το αντέχει η κοινωνία και η οικονομία μας; Είναι γνωστές οι απαντήσεις, αν και αναγνωρίζω ότι απάντηση μία και πλήρης δεν υπάρχει. Πρώτον, το πρόβλημα είναι ευρωπαϊκό, οι περισσότεροι μετανάστες έρχονται εδώ για να πάνε αλλού. Δεύτερον, το πρόβλημα είναι διμερές, αφού από την Τουρκία περνάνε πρώτα όσοι θέλουν να φτάσουν ως εδώ, και αυτό το «εδώ» δεν είναι η Ελλάδα αλλά η Ευρωπαϊκή Ενωση. Τρίτον, το πρόβλημα αφορά και τη δική μας κρατική οργάνωση καθημερινής διαχείρισης του μεταναστευτικού ρεύματος, οικονομικού αλλά πολύ συχνά και πολιτικού (αναζήτηση ασύλου) ενώ, όλοι το ξέρουμε πια, αυτή η διαχείριση είναι και άθλια και αναποτελεσματική. Συνεπώς, μια σωστή μεταναστευτική πολιτική πρέπει να περιλαμβάνει όλα αυτά τα στοιχεία και δεν μπορεί να τη συνοψίζουν προστατευτικά τείχη.

Είναι όμως σημαντικό να σκεφτούμε και μερικά άλλα πράγματα. Το πρώτο: η απόφαση για το τείχος (παράκληση, να παρατήσουν οι οικοδόμοι του τα «οικολογικά» για «φράχτες» που ηχούν διαφορετικά) ελήφθη χωρίς καμιά περιττή προηγούμενη συζήτηση, λες και η Ακροδεξιά είχε, σαν άλλο ΔΝΤ, θέσει τελεσιγραφικούς όρους. Δεύτερον, η συζήτηση που ακολούθησε αποκάλυψε μιαν ανατριχιαστικά συντηρητική στροφή της κοινής γνώμης ακόμη και στην Αριστερά. Και τρίτον, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι έχουμε χάσει, συλλογικά, αρχές και πυξίδες. Οπως πολλοί άλλοι της ανερχόμενης εθνικολαϊκής Ακροδεξιάς στην Ευρώπη; Ασφαλώς. Αλλά αυτό δεν είναι παρηγοριά. Καμπάνα είναι!

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=6&artid=378675&dt=17/01/2011#ixzz1BMPLOhtM