Γιάννης Καρτάλης, ΒΗΜΑ, 23.1.11
Aκριβώς πριν από 15 χρόνια και συγκεκριμένα στις 25 Ιανουαρίου 1996 ο τότε δήμαρχος της Καλύμνου συνοδευόμενος από τον αστυνομικό διευθυντή, τον ιερέα και δύο ακόμη κατοίκους του νησιού ύψωνε υπερηφάνως την ελληνική σημαία στα Ιμια, απαντώντας με τον τρόπο του στις απαράδεκτες αξιώσεις που είχε εγείρει πριν από μερικές ημέρες η Αγκυρα. Μία ημέρα αργότερα, δύο τούρκοι δημοσιογράφοι της εφημερίδας «Χουριέτ» συνοδεία τηλεοπτικών συνεργείων κατέβαζαν την ελληνική σημαία και ύψωναν την τουρκική. Αυτή υπήρξε η αρχή της σοβαρότερης ελληνοτουρκικής κρίσης των τελευταίων ετών, η οποία και οδήγησε τις δύο χώρες στο χείλος του πολέμου. Τελικά με την παρέμβαση των Αμερικανών ο πόλεμος αποφεύχθηκε, εδραιώθηκε όμως έκτοτε η περιώνυμη θεωρία των γκρίζων ζωνών. Και όλα αυτά επειδή οι γνωστοί υπερπατριώτες και από τις δύο πλευρές θέλησαν να πάρουν τον νόμο στα χέρια τους και να υποκαταστήσουν τα αρμόδια γι΄ αυτές τις περιπτώσεις υπουργεία Εξωτερικών. Αποτελεί ίσως η ενέργεια αυτή το αποκορύφωμα ενός κακώς εννοούμενου πατριωτισμού, ο οποίος τελικά βλάπτει τα εθνικά συμφέροντα, τα οποία υποτίθεται ότι θέλει να υπερασπισθεί. Η υπενθύμιση αυτή αποκτά σήμερα πρόσθετη σημασία, καθώς επιχειρείται και από τις δύο χώρες μια νέα προσέγγιση για συνεννόηση με στόχο να αρθούν οι γνωστές αγκυλώσεις του παρελθόντος. Πρόκειται για μια πολιτική στην οποία έχει επενδύσει προσωπικά ο πρωθυπουργός κ. Γ. Α. Παπανδρέου, πιστεύοντας ότι έχει βρει στο πρόσωπο του τούρκου ομολόγου του έναν αξιόπιστο συνομιλητή. Ευνόητο είναι ότι, αν η πολιτική αυτή έχει θετική κατάληξη, τότε η Ελλάδα θα απαλλαγεί από τον βραχνά της ανεξέλεγκτης κούρσας των εξοπλισμών, που αποτελεί έναν από τους κύριους παράγοντες της σημερινής οικονομικής δυσπραγίας, για να μη μιλήσουμε για τα κυκλώματα διαφθοράς και παράνομου πλουτισμού που συνόδευσαν όλη αυτή την ιστορία. Μόνο που και η νέα αυτή προσπάθεια απεγκλωβισμού από μιαν αδιέξοδη πορεία υπονομεύεται και πάλι από τους γνωστούς κήρυκες του υπερεθνικισμού, οι οποίοι ούτε λίγο ούτε πολύ θεωρούν ότι κάθε ενέργεια, η οποία μπορεί ενδεχομένως να οδηγήσει σε μια κάποια συνεννόηση προς αμοιβαίο όφελος, αποτελεί προδοσία και εθνική υποχώρηση. Οι κύκλοι αυτοί ενισχύονται μάλιστα από τα κόμματα της αντιπολίτευσης, τα οποία για καθαρά κομματικούς λόγους ανεβάζουν τους τόνους εκμεταλλευόμενα τη γνωστή ευαισθησία των ελλήνων πολιτών για τα εθνικά θέματα.
Αυτή η εικόνα αναμένεται, δυστυχώς, να αναδειχθεί ανάγλυφη αύριο, κατά τη συζήτηση για την εξωτερική πολιτική σε επίπεδο αρχηγών κομμάτων στη Βουλή, και δεν θα είναι βέβαια ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά. Ο λαϊκισμός που επικρατεί γενικότερα στην πολιτική ζωή της χώρας, με στόχο την ψηφοθηρία, αποτελεί άλλωστε το κύριο εμπόδιο για τον εκσυγχρονισμό της ελληνικής κοινωνίας. Και είναι ο λαϊκισμός αυτός που μεταφράζεται σε εθνικιστικές κορόνες όταν θίγονται τα εθνικά θέματα, με αποτέλεσμα η εκάστοτε κυβέρνηση να διστάζει να προχωρήσει στους αναγκαίους συμβιβασμούς που απαιτούνται για τη λύση των γνωστών προβλημάτων, προκειμένου να μην πληρώσει το επακόλουθο πολιτικό κόστος. Ευνόητο είναι ότι, αν δεν σπάσει αυτός ο φαύλος κύκλος, όποιες και αν είναι οι προθέσεις του κ. Παπανδρέου, το αδιέξοδο θα συνεχισθεί. Γι΄ αυτό απαιτείται, στα εθνικά θέματα τουλάχιστον, να υπάρξει επιτέλους μια εθνική συνεννόηση χωρίς κομματικές παρωπίδες, διότι η σημερινή αδύναμη οικονομικά Ελλάδα, πέραν όλων των άλλων, δεν μπορεί να αντέξει το κόστος της παράτασης της αβεβαιότητας στις σχέσεις της με την Τουρκία.
Αυτή η εικόνα αναμένεται, δυστυχώς, να αναδειχθεί ανάγλυφη αύριο, κατά τη συζήτηση για την εξωτερική πολιτική σε επίπεδο αρχηγών κομμάτων στη Βουλή, και δεν θα είναι βέβαια ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά. Ο λαϊκισμός που επικρατεί γενικότερα στην πολιτική ζωή της χώρας, με στόχο την ψηφοθηρία, αποτελεί άλλωστε το κύριο εμπόδιο για τον εκσυγχρονισμό της ελληνικής κοινωνίας. Και είναι ο λαϊκισμός αυτός που μεταφράζεται σε εθνικιστικές κορόνες όταν θίγονται τα εθνικά θέματα, με αποτέλεσμα η εκάστοτε κυβέρνηση να διστάζει να προχωρήσει στους αναγκαίους συμβιβασμούς που απαιτούνται για τη λύση των γνωστών προβλημάτων, προκειμένου να μην πληρώσει το επακόλουθο πολιτικό κόστος. Ευνόητο είναι ότι, αν δεν σπάσει αυτός ο φαύλος κύκλος, όποιες και αν είναι οι προθέσεις του κ. Παπανδρέου, το αδιέξοδο θα συνεχισθεί. Γι΄ αυτό απαιτείται, στα εθνικά θέματα τουλάχιστον, να υπάρξει επιτέλους μια εθνική συνεννόηση χωρίς κομματικές παρωπίδες, διότι η σημερινή αδύναμη οικονομικά Ελλάδα, πέραν όλων των άλλων, δεν μπορεί να αντέξει το κόστος της παράτασης της αβεβαιότητας στις σχέσεις της με την Τουρκία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου