, Editorials  , τχ. 42
Το καλό νέο είναι ότι για πρώτη φορά μετά το 2001 η Ελλάδα εμφάνισε στους εταίρους πρωτογενές δημοσιονομικό πλεόνασμα. Μπορεί να υπάρχουν αντιρρήσεις και υπόνοιες για τον τρόπο δημιουργίας του αλλά το δεδομένο είναι ένα: το κράτος κάπως τακτοποίησε τα οικονομικά του. Ξοδεύει λιγότερα και εισπράττει περισσότερα... Τα κακά νέα είναι δύο. Πρώτον αυτό το πλεόνασμα –όσο κι αν διίστανται οι εκτιμήσεις για το ύψος του– δεν είναι βιώσιμο. Είναι περισσότερο προϊόν οριζόντιας μείωσης του κράτους και στραγγίσματος του υπάρχοντος ιδιωτικού πλούτου, αντί να είναι προϊόν φορολόγησης από τη δημιουργία νέου πλούτου. Χωρίς την εκ βάθρων μεταρρύθμιση των δομών του κράτους και της αγοράς, οι περιοριστικές πολιτικές και η υψηλή φορολογία θεραπεύουν περιστασιακά τα συμπτώματα της ασθένειας και δεν θεραπεύουν την οικονομία. Μπορεί αυτού του τύπου οι πολιτικές να είναι αναγκαίες μόλις εμφανιστεί η κρίση –όπως οι γιατροί ρίχνουν τον πυρετό μόλις εμφανιστεί η ασθένεια–, η συνέχισή τους όμως επί μακρόν δείχνει συντήρηση της κρίσης και όχι θεραπεία της. Κυρίως, δείχνει ότι το πολιτικό σύστημα θα κάνει τα πάντα για να διορθώσει την εικόνα της οικονομίας, ακόμη και σε βάρος της ίδιας της οικονομίας και των ανθρώπων, αλλά όχι να θεραπεύσει την ασθένεια. Δείχνει ένα πολιτικό σύστημα χωρίς θέληση για βαθιές μεταρρυθμίσεις που θα λύσουν τα προβλήματα.
Το δεύτερο κακό νέο είναι ότι, άμα τη εμφανίσει αυτού του πλεονάσματος, το πολιτικό σύστημα όχι μόνο μοιάζει να καθησυχάζει ότι δεν πρέπει να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις, αλλά προχωρά σε αντιμεταρρυθμίσεις, αναβιώνοντας το σπάταλο κράτος του παρελθόντος. Οι ακριβές παρελάσεις –με μηχανοκίνητα, μαχητικά αεροπλάνα και ελικόπτερα– που επανέφερε ο υπουργός Άμυνας Δημήτρης Αβραμόπουλος είναι απλώς η γραφική πινελιά της επιστροφής στο παρελθόν. Η κυβέρνηση νιώθει ασφαλής να διανέμει μέρος του πλεονάσματος με πελατειακά κριτήρια (για παράδειγμα, στους ένστολους) ή και να διορίζει σε θέσεις ευθύνης, όπως παλιά, αποτυχόντες πολιτευτές χωρίς καμιά αξιολόγηση ικανοτήτων.
Κάποιος είπε ότι «η μόνη αληθινή αποτυχία στη ζωή είναι αυτή που δεν έγινε μάθημα». Το υπάρχον πολιτικό σύστημα δεν απέτυχε μόνο επειδή με τις σπατάλες του μάς οδήγησε στην κρίση. Απέτυχε διότι συνεχίζει να πράττει σαν να μην απέτυχε το προηγούμενο μοντέλο με τις μεγαλοπρεπείς παρελάσεις και τους διορισμούς ημετέρων, σαν η κρίση να ήταν ένα κακό όνειρο και το πλεόνασμα να ηχεί ως εγερτήριο σάλπισμα για να συνεχίσει να πράττει όπως παλιά. Η νοοτροπία αυτή αφορά ολόκληρο το πολιτικό σύστημα, συμπεριλαμβανομένης της αντιπολίτευσης, σε όλες τις εκδοχές της. Με κορυφαία την αξιωματική αντιπολίτευση η οποία, στις κακές και σπάταλες πρακτικές της κυβέρνησης, υπόσχεται χειρότερες με αθρόους διορισμούς και επαναφορά όλων των παλιών δομών που χρεοκόπησαν τη χώρα.