Κατήφορος χωρίς τέλος

Έθνος-31.1.2011
Από τον Νίκο Μπίστη, Mέλος του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ

Ευτυχώς όλα τέλειωσαν -σε αυτήν τη φάση- κατ’ ευχήν। Το πρόβλημα όμως παραμένει και θα οξύνεται. Στην αρχή νόμιζα ότι είναι απλώς ανόητοι που δεν αντιλαμβάνονται ότι με τον «αντιρατσισμό» τους τρέφουν τον ρατσισμό, την ξενοφοβία και την ακροδεξιά. Μετά όμως την «κατάληψη» στη Νομική, είναι φανερό ότι το μεταναστευτικό είναι το πρόσχημα για όσους την οργάνωσαν. Πολιτικό ρόλο αναζητούν και κατασκευάζουν με όχημα το άσυλο μία σύγκρουση που μπορούσε κάλλιστα να καταλήξει σε αιματοχυσία.

Ξέρουν καλά ότι μαζική και άνευ όρων νομιμοποίηση όλων εκείνων που εισέρχονται παράνομα στη χώρα δεν θα αποδεχθεί η κυβέρνηση. Αλλά δεν είναι οι μετανάστες που τους ενδιαφέρουν. Είναι η απείθεια, η ανομία και η γενικευμένη αναμπουμπούλα την οποία θεωρούν πρελούδιο επαναστατικής δράσης. Οι προστάτες των μεταναστών από τη μία, οι αναξιοπαθούντες φαρμακοποιοί του Πειραιά από την άλλη, το ΤΕΕ που οργάνωσε ανεπιτυχή προσπάθεια κατάληψης της Πολεοδομίας Αγίας Παρασκευής, οι δικηγόροι επαρχιών που απέχουν για τα κεκτημένα τους, οι αρνούμενοι να πληρώσουν διόδια σήμερα, εισιτήρια αύριο και το νοίκι μεθαύριο, οι ψοφοδεείς πρυτανικές αρχές διά βίου όμηροι των φοιτητικών παρατάξεων, όλα μαζί ένα απίθανο κουβάρι διάλυσης του κοινωνικού ιστού και -ακόμα και αν είναι έξω από τις προθέσεις τους- υπονόμευσης της εμπιστοσύνης του πολίτη προς τους δημοκρατικούς θεσμούς.

Και σε ό,τι αφορά τους αριστεριστές που, πιστοί στη γραμμή «όσο χειρότερα τόσο καλύτερα», νομίζουν ότι όλα αυτά τα γραφικά και επικίνδυνα οδηγούν σε συνειδητοποίηση των μαζών για το επαναστατικό άλμα, δεν έχει νόημα οποιαδήποτε συζήτηση. Τόσο μυαλό κουβαλάνε και δεν καταλαβαίνουν ότι το μόνο απτό αποτέλεσμα των ενεργειών τους είναι η αύξηση του ρατσισμού και της ξενοφοβίας και η μετατόπιση της κοινωνίας σε πιο συντηρητικές απόψεις. Και αυτή είναι μία επιεικής εκδοχή (η απαλλαγή λόγω βλακείας, δηλαδή), γιατί υπάρχει και μία άλλη: ότι συνειδητά ορισμένοι κατασκευάζουν ενδοχώρα για την τρομοκρατία. Αλλά εκεί που ο κατήφορος φαίνεται να μην έχει τέλος είναι στον πολύπαθο ΣΥΝ. Τους προειδοποιούσαμε εδώ και δέκα χρόνια ότι η ώσμωση με τις αριστερίστικες ομάδες που στέγασαν στον ΣΥΡΙΖΑ αναπόφευκτα θα οδηγούσε σε βίαιη απομάκρυνση από τις αρχές και τις πρακτικές της ανανεωτικής Αριστεράς.

Πρώτα μολύνθηκε η νεολαία του ΣΥΝ και τώρα πια οι μεταστάσεις έχουν προχωρήσει στο κομματικό σώμα. Παρακολουθούσα με θλίψη τους βουλευτές του στις τηλεοπτικές συζητήσεις να συναγωνίζονται -και δυστυχώς να κερδίζουν- σε παραλογισμό τους βουλευτές του ΛΑΟΣ. Οι τελευταίοι επείγονταν για την «επιβολή του νόμου και της τάξης» και αγωνιούσαν μπας και πετύχει η συνετή πολιτική της κυβέρνησης και εκτονωθεί η κρίση. Οι βουλευτές του ΣΥΝ και ο εκτός συναγωνισμού Αλαβάνος αδιαφορούσαν για το κλίμα ανομίας και υπεράσπιζαν το ταλαιπωρημένο από τους ίδιους και τους ακροαριστερούς πανεπιστημιακό άσυλο.

Αλλά και το ΚΚΕ, ενώ ξεκίνησε καλά με μία προσεκτική ανακοίνωση αποδοκιμασίας της «κατάληψης», στην πορεία ανακάλυψε κίνδυνο καταπάτησης του ασύλου από την κυβέρνηση. Καιρός είναι όλοι αυτοί που κόπτονται για το άσυλο να καταλάβουν ότι μόνο αυτοί το παραβιάζουν . Και ότι το πρόβλημα του ελληνικού Πανεπιστημίου στη μεταδικτατορική δημοκρατική Ελλάδα δεν είναι ότι διώκονται ιδέες. Είναι ότι δεν παράγονται.