Του Ρούσσου Βρανά, ΝΕΑ, 25.10.10
Οι κληρονόμοι της Θάτσερ κάνουν το όνειρό της να βγει πραγµατικό. Μπορεί η άλλοτε σιδηρά κυρία να κείτεται άρρωστη στο κρεβάτι ενός ιδιωτικού (φυσικά) νοσοκοµείου στην Μπελκγράβια, αλλά τα πολιτικά παιδιά της προωθούν το πρόγραµµά της µε ακόµη περισσότερο πείσµα από όσο θα µπορούσε η ίδια να ονειρευτεί. «Πρόκειται για ένα πολιτικό πραξικόπηµα», γράφει η «Γκάρντιαν». «Η κυβέρνηση δεν είχε λαϊκή εντολή γι’ αυτήν την οµοβροντία περικοπών των δηµόσιων δαπανών». Οι κυβερνήσεις οι οποίες έχουν αναλάβει να διαχειριστούν την οικονοµική κρίση διαπιστώνουµε κάθε µέρα πως κυβερνούν πραξικοπηµατικά. Οχι µόνο στη Βρετανία του Κάµερον ή στη Γαλλία του Σαρκοζί, αλλά και στην Αµερική. Πριν όµως από το πολιτικό πραξικόπηµα είχε προηγηθεί ένα άλλο.
Για το «Αθόρυβο πραξικόπηµα» των τραπεζιτών έγραφε στο περιοδικό «Ατλάντικ» ο Σάιµον Τζόνσον, πρώην επικεφαλής των οικονοµολόγων του Διεθνούς Νοµισµατικού Ταµείου: «Η χρηµατοπιστωτική βιοµηχανία ουσιαστικά έχει αλώσει την κυβέρνησή µας. Η ανάκαµψη θα αποτύχει, αν δεν συντρίψουµε τη χρηµατοπιστωτική ολιγαρχία που εµποδίζει κάθε ουσιώδη µεταρρύθµιση. Τα περιθώρια στενεύουν». Και εξηγούσε πώς τα κέρδη του χρηµατοπι- στωτικού τοµέα έφτασαν στη δεκαετία του 2000 στα πρωτοφανή ύψη του 41% του συνολικού επιχειρηµατικού κέρδους, «δίνοντας στους τραπεζίτες τεράστιο πολιτικό ειδικό βάρος». Να γιατί οι πολιτικές που ακολουθούν οι κυβερνήσεις για να αντιµετωπίσουν την κρίση µοιάζουν πανοµοιότυπες, όλες κοµµένες και ραµµένες στα µέτρα που υποδεικνύουν οι τραπεζίτες. Και να γιατί βαυκαλίζονται όσες παραγωγικές τάξεις περιµένουν ανάπτυξη από αυτές τις πολιτικές: η παραγωγική διαδικασία έχει υποταχθεί στη συσσώρευση ολοένα και περισσότερων κερδών από το χρηµατοπιστωτικό σύστηµα.
Το αόρατο...
... χέρι των αγορών γίνεται κάποτε γροθιά, ιδιαίτερα όταν αυτές συνδυάζονται µε ένα αχόρταγο τραπεζικό σύστηµα. Οµως τα πράγµατα δεν ήταν πάντα έτσι, έγραφε ο οικονοµολόγος Μανάς Τσακραβάρτι στην εφηµερίδα «Γουόλ Στριτ Τζόρναλ». Κάποτε, το χρηµατοπιστωτικό σύστηµα δεν ήταν παρά ένα απλό εργαλείο της παραγωγής το οποίο διευκόλυνε το εµπόριο. Εκτοτε, οι ραγδαίες εξελίξεις στις τηλεπικοινωνίες και η απελευθέρωση της κυκλοφορίας του κεφαλαίου έφεραν την επικυριαρχία των τραπεζιτών στην πραγµατική οικονοµία. Ετσι, ο τζίρος τους είναι σήµερα πολύ µεγαλύτερος από τον τζίρο του παγκόσµιου εµπορίου. Το 70% των χρηµατοπιστωτικών συναλλαγών στις µεγάλες αγορές του κόσµου διεξάγεται σήµερα από κοµπιούτερ υψηλής συχνότητας που αγοράζουν και πωλούν τίτλους σε κλάσµατα του δευτερολέπτου. Οπως έγραψαν οι «Τάιµς της Νέας Υόρκης», ο µέσος χρόνος διακράτησης ενός τίτλου είναι ένδεκα δευτερόλεπτα. Δεν πρόκειται δηλαδή πια για πραγµατικές αγορές µε πραγµατικούς συναλλασσόµενους που λειτουργούν µε βάση τον νόµο της προσφοράς και της ζήτησης. Και οι αποτιµήσεις τους δεν έχουν σχέση µε τις πραγµατικές τιµές των προϊόντων, αλλά µόνο µε την κερδοσκοπία.
Η ανάπτυξη...
... µπορεί να έρθει, γράφει η αρθρογράφος των «Τάιµς του Λονδίνου» Κάµιλα Κάβεντις, πανηγυρίζοντας για τις περικοπές και τις απολύσεις που ανακοίνωσε ο βρετανός πρωθυπουργός, µόνο από τον χρηµατοπιστωτικό τοµέα. Είναι σαν να ελπίζει στη σωτηρία από όπλα µαζικής καταστροφής.
Για το «Αθόρυβο πραξικόπηµα» των τραπεζιτών έγραφε στο περιοδικό «Ατλάντικ» ο Σάιµον Τζόνσον, πρώην επικεφαλής των οικονοµολόγων του Διεθνούς Νοµισµατικού Ταµείου: «Η χρηµατοπιστωτική βιοµηχανία ουσιαστικά έχει αλώσει την κυβέρνησή µας. Η ανάκαµψη θα αποτύχει, αν δεν συντρίψουµε τη χρηµατοπιστωτική ολιγαρχία που εµποδίζει κάθε ουσιώδη µεταρρύθµιση. Τα περιθώρια στενεύουν». Και εξηγούσε πώς τα κέρδη του χρηµατοπι- στωτικού τοµέα έφτασαν στη δεκαετία του 2000 στα πρωτοφανή ύψη του 41% του συνολικού επιχειρηµατικού κέρδους, «δίνοντας στους τραπεζίτες τεράστιο πολιτικό ειδικό βάρος». Να γιατί οι πολιτικές που ακολουθούν οι κυβερνήσεις για να αντιµετωπίσουν την κρίση µοιάζουν πανοµοιότυπες, όλες κοµµένες και ραµµένες στα µέτρα που υποδεικνύουν οι τραπεζίτες. Και να γιατί βαυκαλίζονται όσες παραγωγικές τάξεις περιµένουν ανάπτυξη από αυτές τις πολιτικές: η παραγωγική διαδικασία έχει υποταχθεί στη συσσώρευση ολοένα και περισσότερων κερδών από το χρηµατοπιστωτικό σύστηµα.
Το αόρατο...
... χέρι των αγορών γίνεται κάποτε γροθιά, ιδιαίτερα όταν αυτές συνδυάζονται µε ένα αχόρταγο τραπεζικό σύστηµα. Οµως τα πράγµατα δεν ήταν πάντα έτσι, έγραφε ο οικονοµολόγος Μανάς Τσακραβάρτι στην εφηµερίδα «Γουόλ Στριτ Τζόρναλ». Κάποτε, το χρηµατοπιστωτικό σύστηµα δεν ήταν παρά ένα απλό εργαλείο της παραγωγής το οποίο διευκόλυνε το εµπόριο. Εκτοτε, οι ραγδαίες εξελίξεις στις τηλεπικοινωνίες και η απελευθέρωση της κυκλοφορίας του κεφαλαίου έφεραν την επικυριαρχία των τραπεζιτών στην πραγµατική οικονοµία. Ετσι, ο τζίρος τους είναι σήµερα πολύ µεγαλύτερος από τον τζίρο του παγκόσµιου εµπορίου. Το 70% των χρηµατοπιστωτικών συναλλαγών στις µεγάλες αγορές του κόσµου διεξάγεται σήµερα από κοµπιούτερ υψηλής συχνότητας που αγοράζουν και πωλούν τίτλους σε κλάσµατα του δευτερολέπτου. Οπως έγραψαν οι «Τάιµς της Νέας Υόρκης», ο µέσος χρόνος διακράτησης ενός τίτλου είναι ένδεκα δευτερόλεπτα. Δεν πρόκειται δηλαδή πια για πραγµατικές αγορές µε πραγµατικούς συναλλασσόµενους που λειτουργούν µε βάση τον νόµο της προσφοράς και της ζήτησης. Και οι αποτιµήσεις τους δεν έχουν σχέση µε τις πραγµατικές τιµές των προϊόντων, αλλά µόνο µε την κερδοσκοπία.
Η ανάπτυξη...
... µπορεί να έρθει, γράφει η αρθρογράφος των «Τάιµς του Λονδίνου» Κάµιλα Κάβεντις, πανηγυρίζοντας για τις περικοπές και τις απολύσεις που ανακοίνωσε ο βρετανός πρωθυπουργός, µόνο από τον χρηµατοπιστωτικό τοµέα. Είναι σαν να ελπίζει στη σωτηρία από όπλα µαζικής καταστροφής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου