Αυγή, 23.10.10
"Κάνω έκκληση στην υπευθυνότητα του συνόλου των παραγόντων" τόλμησε να δηλώσει χθες ο Νικολά Σαρκοζί. Σαν ο ίδιος να επεδείκνυε υπεύθυνη στάση! Τι να πει κανείς για έναν πρόεδρο που περιφρονώντας τη λαϊκή κυριαρχία, που αποτελεί το βάθρο της Δημοκρατίας, προσπαθεί να επιβάλει τη θέλησή του προκειμένου να διαλύσει το δικαίωμα στη σύνταξη των μισθωτών;
Τι να σκεφθεί κανείς για έναν αρχηγό κράτους που αλλοιώνει τους αριθμούς της συμμετοχής των διαδηλωτών ή των απεργών στους σιδηροδρόμους; Πώς να χαρακτηρίσει κάποιος έναν πρωθυπουργο που ισχυρίζεται ενάντια σε κάθε λογική ότι "το κοινωνικό κίνημα έχει φθάσει στα όριά του" και ότι "δεν κατέβηκαν ποτέ πάνω από ένα εκατομμύριο άτομα στους δρόμους";
Πώς να πάρει κανείς στα σοβαρά τους ταχυδακτυλουργούς του κυβερνώντος κόμματος που ισχυρίζονται ότι δεν υφίσταται πρόβλημα προμήθειας καυσίμων όταν εκατοντάδες χιλιάδες Γάλλοι τραβούν τα πάνδεινα για να γεμίσουν το ρεζερβουάρ τους;
Αυτή η εξουσία ανήγαγε την ψευδή είδηση στο επίπεδο της βιομηχανίας, τη μόνη που αναπτύσσεται στη διάρκεια της δικής της κυριαρχίας. Επιπλέον καθιστά την πρόκληση για βία ένα μέσο ενάντια στην ισχύ του κινήματος διαμαρτυρίας. Σε μια περίπτωση στέλνει τις ορδές των ειδικών δυνάμεων ασφαλείας κατά των εργαζομένων στα διυλιστήρια. Σε άλλη περίπτωση ρίχνει ξύλο και πετάει δακρυγόνα κατά των μαθητών λυκείου που διαδηλώνουν ειρηνικά στα Ηλύσια Πεδία. Παντού, με την αδιαλλαξία της έναντι των κοινωνικών ανησυχιών, προκαλεί θλιβερές καταστάσεις και δίνει τροφή σε όσους "τα σπάνε".
Μην αναζητήσετε τους τελευταίους μεταξύ των διαδηλωτών -δεν θα τους βρείτε εκεί. Οι μισθωτοί που απεργούν δείχνουν ψυχραιμία την οποία θα ζήλευαν οι ελεύθεροι σκοπευτές του κυβερνώντος κόμματος, ενώ τα συνδικάτα καταφέρνουν να θέσουν εκτός διαδηλώσεων εκείνους που αναζητούν ευκαιρία για αταξία.
Αυτή είναι άλλωστε και η μόνιμη ένοια των αγωνιζόμενων μαθητών Λυκείου. Και μπορεί εδώ ή εκεί οι μαθητές -που έχουν αγανακτήσει από την έλλειψη προσοχής που επιδεικνύει η κυβέρνηση απέναντί τους- να παρασύρονται από βίαιες ομάδες και αναμφίβολα από προβοκάτορες που έχουν σταλεί από τα γνωστά, για τις ενέργειές τους αυτές, γραφεία, ωστόσο πρόκειται για μια μειοψηφία που δεν μπορεί να αποκρύψει το τεράσιο, αποφασισμένο και μαχητικό πλήθος που διαδηλώνει στους δρόμους. Χθες ακόμη, ήταν ακόμη μεγαλύτερο από την τελευταία φορά.
Ο Νικολά Σαρκοζί μπορεί να κάλεσε για συμπαράσταση την Άγγελα Μέρκελ, στο πλαίσιο μιας προπαγανδιστικής συνάντησης, το βράδυ στο δημόσιο κανάλι France 2, ωστόσο τίποτε δεν αλλάζει την πραγματικότητα. Η δημοτικότητά του βυθίζεται στην άβυσσο και ακόμη και οι εντολείς του, της εργοδοτικής οργάνωσης Medef, ανησυχούν για την υποβάθμιση της οικονομίας. Η κ. Παριζό, που τροφοδότησε την ένταση ζητώντας αυτή την αντι-μεταρρύθμιση, επιθυμεί πλέον "την όσο το δυνατόν γρηγορότερη εκτόνωση της κατάστασης"...
Στο έργο της δραματοποίησης τα μεγάλα ΜΜΕ παίζουν κακής ποιότητας ρόλους περιγράφοντας μια χώρα που βυθίζεται στον "ανταρτοπόλεμο πόλης". Χρησιμοποιείται το παλιό μέσο πίεσης, αυτό του φόβου. Σε αυτό προσφεύγει πάντα η δεξιά σε περιπτώσεις ύστατης ανάγκης.
Η εντιμότητα στην επεξεργασία της ενημέρωσης θα έπρεπε να οδηγήσει στη διαπίστωση ότι η συνδικαλιστική ενότητα δίνει πάντα τον τόνο, ότι κανείς δεν ταυτίζεται με τις σειρήνες του σύγκρουσης γενεών, που προτείνει η Ραμά Γιάντ, και ότι, αντιθέτως, μισθωτοί και νέοι βρίσκονται ισχυρά αλληλέγγυοι. Σε κάθε φάση το κίνημα λαμβάνει δημοκρατικά τις αποφάσεις του στη βάση. Οι μορφές του προσαρμόζονται στους μακρούς ρυθμούς που έχει επιβάλει η εξουσία και υιοθετούν μια νέα ευλυγισία.
Όσο περνάει ο καιρός και η εξουσία εγκλωβίζεται στον αυταρχισμό, οι επικρίσεις γίνονται αιχμηρότερες και συγκεκριμενοποιούνται. Συχνά η απόρριψη υπερβαίνει το κείμενο που προωθεί ο Ερίκ Βερτ. Αυτή η κινητοποίηση θα έχει συνέχεια. Στους δρόμους. Και στις κάλπες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου