Ο δανειστής και ο οφειλέτης από κοινού υπεύθυνοι για τα χρέη που δηµιούργησαν.

Του Ρούσσου Βρανά, ΝΕΑ, 20.10.10

Στις δύσκολες ώρες που περνούν, ολοένα και περισσότεροι Ιρλανδοί αρχίζουν πια να αντιλαµβάνονται πως οι πολιτικές αποφάσεις που τους αφορούν δεν λαµβάνονται στο Δουβλίνο, αλλά στις Βρυξέλλες. Και πως αυτές οι αποφάσεις τούς οδηγούν µε µαθηµατική ακρίβεια σε µια δεκαετία µηδενικής ανάπτυξης και µηδενικής ελπίδας. Πνιγµένοι στα δάνεια µέχρι τον λαιµό, οι ιρλανδοί πολίτες ακούνε έντροµοι τις δηλώσεις του Γιούργκεν Σταρκ ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ενδέχεται σύντοµα να αυξήσει τα ευρωπαϊκά επιτόκια. Και τρέµουν µπροστά στην απαίτηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής να µειωθεί το ιρλανδικό έλλειµµα στο 3% του ΑΕΠ µέχρι το 2014.

Επειδή γνωρίζουν καλά πού θα αναζητήσει η κυβέρνησή τους τα λεφτά που της λείπουν: στο διαθέσιµο εισόδηµά τους. Ακόµη και αν τα ευρωπαϊκά επιτόκια παραµείνουν αµετάβλητα, τα µέτρα λιτότητας της κυβέρνησης θα οδηγήσουν αναπόφευκτα σε αύξηση του φόρου εισοδήµατος. Και σε αύξηση του ΦΠΑ και άλλων έµµεσων φόρων. Οι ιρλανδοί πολίτες βλέ πουν ξεκάθαρα πως βρίσκονται µπροστά σε ένα αδιέξοδο. Δεν µπορούν πια να δανείζονται φθηνά. Εχουν ένα τεράστιο έλλειµµα. Και το ακριβό ευ ρώ κάνει πανάκριβες τις εξαγωγές τους για τις οποίες φηµίζονταν άλλοτε. Μπροστά σε αυτό το αδιέξοδο, κάποιοι από αυτούς, όπως ο αρθρογράφος Ντέιβιντ Μακουίλιαµς, αρχίζουν να ονειρεύονται πώς θα ήταν η ζωή τους αν δεν ζούσαν στην Ευρωπαϊκή Ενωση, όπου τα ισχυ ρά κράτη της κατασπαράσσουν ανελέητα τα αδύνα µα µε την ευκαιρία της οικονοµικής κρίσης.

Τα χρέη...
... θα µας ρίξουν στα δίχτυα του ευρωπαϊκού ταµεί ου σταθερότητας, λέει ο Μακουίλιαµς. Και τότε το Διεθνές Νοµισµατικό Ταµείο θα πάρει το κουµάντο. Γι’ αυτό ακριβώς, ο Μακουίλιαµς, όπως ίσως και άλλοι Ιρλανδοί, αρχίζει να µη σκέφτεται πια ως πολίτης ενός κράτους - µέλους της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αλλά ως πολίτης ενός ανεξάρτητου κράτους. Και προ τείνει κάτι που το έχουν κάνει πολλά άλλα ανεξάρτητα κράτη στο παρελθόν, πολύ πιο φερέγγυα και πιο αξιόπιστα από την Ιρλανδία: τη σεισάχθεια. Το έκα νε η Αµερική του Ρούζβελτ το 1935. Το έκανε και η Βρετανία. Το έχουν κάνει και πολλά άλλα µεγάλα ανεξάρτητα κράτη. Χωρίς συνολική αναδιαπραγµάτευση του χρέους, δηµόσιου και ιδιωτικού, γράφει ο Μακουίλιαµς, η Ιρλανδία δεν πρόκειται να βγει από τη µαύρη τρύπα. Γι’ αυτό προτείνει να ρυθµιστούν τα χρέη της µε βάση την αρχή της συνυπευθυνότητας. Να θεωρηθούν...
... δηλαδή ο δανειστής και ο οφειλέτης από κοινού υπεύθυνοι για τα χρέη που δηµιούργησαν. Σίγουρα οι τραπεζίτες θα εξοργιστούν, αλλά αυτό το «από κοινού» είναι ήδη από τη µεριά των οφειλετών µια µε γάλη παραχώρηση. Επειδή είναι πια σε όλους γνω στό πως οι οφειλέτες πληρώνουν διπλά για τα χρέη που δηµιούργησαν οι τραπεζίτες: µια ως οφειλέ τες και άλλη µια ως φορολογούµενοι, που όλα όσα έβαλαν στην άκρη µε κόπους µιας ολόκληρης ζωής, υπεξαιρούνται από τις κυβερνήσεις τους για να καταλήξουν, µέσω της ευρωπαϊκής υπερκυβέρνησης, στους τραπεζίτες.