Οι πικρές μέρες που βιώνουμε, κάτω από τις πιέσεις των εθνικών δανειστών μας και την αδυναμία του κράτους να πληρώνει μισθούς και συντάξεις δίχως αδιάκοπο επαχθή εξωτερικό δανεισμό, έδωσαν αρκετές αφορμές για να ξανασκεφθούμε το βαθμό αξιοπιστίας της επικαλούμενης αριστερής ιδεολογίας, τόσο της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης όσο και κάποιων αριστερών κομμάτων της αντιπολίτευσης, καθώς δεν απέφυγαν την πεπατημένη που ακολουθεί κάθε φρόνιμος επιχειρηματίας, δηλαδή ν' απολύει αθρόως εργαζομένους, όταν η επιχείρησή του αδυνατεί να τους απασχολεί.
Φυσικά, οι ίδιες απορίες αναδύονται, όταν γινόμαστε θεατές πανάκριβων εξορμήσεων υπουργών και της κουστωδίας τους σε πολυτελή ξενοδοχεία του εξωτερικού, δίχως να νιώθουν την ανάγκη να δώσουν κάποια έντιμη εξήγηση για τους απλήρωτους συμβασιούχους του υπουργείου τους, καθώς οι ειδήσεις αρκούνται στη μετάδοση μόνον εικόνων και περιγραφών έξαλλων διαδηλωτών, που κραυγάζουν, δίχως να εξηγούν συγκεκριμένα τι ακριβώς συμβαίνει στην περίπτωσή τους.
Ετσι, για παράδειγμα, είδαμε τις δυνάμεις των ΜΑΤ να συμπλέκονται έξω από το χώρο της Ακρόπολης με τους συμβασιούχους φύλακες, που φώναζαν πως επί 22 μήνες μένουν απλήρωτοι, δίχως μια καθαρή εξήγηση, αν μένουν εντελώς απλήρωτοι ή απλώς καθυστερεί κάποιο επίδομα.
Θυμάμαι, πριν από περίπου δεκαεφτά χρόνια, σε μια από τις ιδιαίτερες συναντήσεις και μακρές συζητήσεις μου με τον τότε πρωθυπουργό, είχα θέσει υπό την κρίση του την ανησυχία μου ότι ο κ. Μητσοτάκης, που προσφάτως είχε ηττηθεί στις εκλογές, επέσειε τον κίνδυνο από το μεγάλο δημόσιο χρέος. Η άμεση απάντηση του πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου ήταν: «Αγαπητέ μου, δεν είναι κακό να έχει μια χώρα μεγάλο δημόσιο χρέος... Η Αμερική έχει πολύ μεγαλύτερο!». Εγώ δε, άμοιρος οικονομικής παιδείας, είχα περιοριστεί στην παραδοχή ότι εκείνος γνωρίζει, έτσι που η δική μου άγνοια να μην επιτρέπεται να πολυπραγμονεί.
Ομως, ήδη, είναι ξεκάθαρο ότι «αριστερή», και μάλιστα δυσανάλογα στις ΔΕΚΟ σπάταλη, πολιτική με δανεικά δεν γίνεται. Μήτε με πολυτελή υπουργικά ταξίδια στο εξωτερικό! Πολύ περισσότερο, όταν πρόκειται για δανεικά με εξοντωτικό επιτόκιο! Μια αδυναμία, που παίρνει τις διαστάσεις παραλογισμού, όταν ο εκάστοτε πρωθυπουργός έχει πλήρη επίγνωση του ότι με τα υπέρογκα δανεικά το υπερχρεωμένο Δημόσιο δεν πληρώνει απλώς μισθούς και συντάξεις. Πληρώνει, επιπροσθέτως και κυρίως, κρυφές και καθόλου ευκαταφρόνητες μίζες τρωκτικών. Αφανή κέρδη, που δεν διακινούνται μακριά από το δικό του άμεσο πολιτικό περιβάλλον. Κέρδη που, όταν επήλθε ο κορεσμός των επενδύσεων σε ακίνητα, διοχετεύτηκαν και διασφαλίστηκαν στο εξωτερικό. Οχι μόνον από τους πρωτοκλασάτους του πολιτικού στερεώματος. Από τον κάθε λαδωμένο ποντικό: στις εφορίες, στις πολεοδομίες, στα τελωνεία. Κι όχι μόνον εκεί... Στους κόλπους τέτοιας καθολικής διαφθοράς ούτε αριστερή πολιτική έχει περιθώριο ν' ασκηθεί μήτε ουσιαστική κάθαρση μπορεί ν' αναμένεται.
Τ ι χρειάζεται; - Η απάντηση, με την πρώτη ματιά, θα ήταν πως ο τόπος έχει ανάγκη από μια επανάσταση. Ομως, ακόμη κι αν θα βρίσκονταν οι αριστεροί, δεξιοί ή άχρωμοι δυναμικοί αδιάφθοροι, που θα το τολμούσαν, οι παρενέργειες ενός πραξικοπήματος θα έφερναν τη χώρα σε τέτοια ασφυχτική απομόνωση, ώστε, δίχως περιστροφές, να λέμε «πάλι καλά!» που μας λείπει η πολυτέλεια των αψίκορων σωτήρων.
Περιστασιακά, κάποιοι κάνουμε διακριτικές αναφορές στην ευαισθησία των λίγων αξιοσέβαστων, που διστάζουν να προσφέρουν το ηθικό κύρος του υψηλού αξιώματος που κατέχουν ή κάποτε τίμησαν με την προσωπική ακτινοβολία τους. Θα μπορούσε ενδεχομένως (και ηθικώς θα ήταν πλήρως δικαιωμένη) μια πρωτοβουλία αδιάβλητων προσωπικοτήτων, που εξακολουθούν να είναι σεβαστοί στη συνείδηση του έθνους, με στόχο τη ριζική αναθεώρηση του Συντάγματος και του πολιτεύματος. Ομως αποφεύγουν να πάρουν την πρωτοβουλία, που το έθνος αναμένει από το δικό τους αυτοσεβασμό και από τις υπηρεσίες που αψεγάδιαστα στο παρελθόν είχαν προσφέρει.
Ετσι, συνεχίζουμε να σερνόμαστε, άπραγοι θεατές των παιδιών μας που, παρά τα πολλά και ουσιαστικά επιστημονικά εφόδιά τους, παίρνουν τα μάτια τους και αναζητούν καλύτερη τύχη στην ξενιτιά... Αυτό κατάφεραν οι αεριτζήδες της μίζας! Μάζεψαν, θησαύρισαν, επένδυσαν σε ακίνητα και υπεράκτιες εταιρείες, πρόσφεραν στα παιδιά τους καλές σπουδές. Μα τώρα, τα χάνουν αυτά τα παιδιά, καθώς (πάνω από μισό εκατομμύριο, το τελευταίο έτος) πήραν τα μάτια τους και έφυγαν στην ξενιτιά ή δεν αποτόλμησαν να γυρίσουν πίσω, στο τέλμα που τελικά τους προσφέρουν οι λαδωμένοι γονείς τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου