Του Γιάννη Η. Χάρη, ΝΕΑ, 21.5.11
Ο ένας δολοφονήθηκε για µια κάµερα, ο άλλος για το λάθος χρώµα δέρµα του – και τη συνθήκη του µετανάστη
Φόνος µε φόνο διαφέρει; Έγκληµα µε έγκληµα, προφανώς ναι. Αλλά φόνος µε φόνο; Θάνατος µε θάνατο; Πάντα µας συγκλονίζει ο θάνατος («πρόωρος χαµός») ενός νέου, ιδιαίτερα ενός παιδιού, και πολύ περισσότερο η δολο φονία του, η δολοφονία δηλαδή ενόςαθώου. Ανάλογα έντονα αισθήµατα µας προξενεί η δολοφονία ενός ανήµπορου ηλικιωµένου. Από κει και πέρα, πολλά και διάφορα στοιχεία µπορεί να ανεβάζουν τη συγκίνηση, να κορυφώνουν τον αποτροπιασµό: Στην περίπτωση του 44χρονου Μανόλη Καντάρη, που είναι προφανώς η αφορµή µου, το γεγονός ότι ετοιµαζόταν να µεταφέρει τη γυναίκα του στο µαιευτήριο να γεννήσει, το αντικείµενο-αιτία του φόνου, µια κάµερα, που την έπαιρνε µαζί του για να απαθανατίσει το κορυφαίο γεγονός του ερχοµού ενός νέου ανθρώπου, τέλος οι πισώπλατες µαχαιριές.
Ωστόσο, άλλο υπήρξε το ειδοποιό στοιχείο, δε λέω που πυροδότησε τα πογκρόµ κατά των µεταναστών, αυτό είναι άλλη, µεγάλη ιστορία, αλλά που οδήγησε στην έκφραση της οδύνης και του αποτροπιασµού µε λουλούδια, κεριά και σηµειώµατα στον τόπο του εγκλήµατος: το γεγονός ότι οι δράστες ήταν αλλοδαποί.
Εύλογη αυτού του τύπου η αντίδραση, όσο κι αν, εύλογα και πάλι, εµφανίζεται «επιλεκτική». Έτσι πάντως έγινε πρόσφατα µε τη δολοφονία των δύο αστυνοµικώνστου Ρέντη, πέρσι µε τους τρεις πυρποληµένους της Μαρφίν, έτσι και µε τον 15χρονο Αλέξη Γρηγορόπουλο κ.ά.
Στο άλλο άκρο, σχεδόν σιωπή για την επίσης άγρια δολοφονία τού επίσης νέου, τι νέου, παιδιού σχεδόν, του 20χρονου από το Μπαγκλαντές, που κλήθηκε να πληρώσει έπειτα από λίγες ώρες τη δολοφονία του 44χρονου. «Σιωπή»; Μπορεί, όχι µπορεί, σίγουρα και κάποια κρυφή ικανοποίηση.
Έτσι κι αλλιώς, δεν ήταν καν φόνος για φόνο, αυτοδικία δηλαδή απέναντι σε αυτουργό της δολοφονίας του 44χρονου, έστω δράστη κάποιου άλλου εγκλήµατος.
Με άλλα λόγια έχουµε δύο εξίσου αθώα θύµατα. Οι διαφορές; Πέρα από την προφανή, ότι ο ένας δολοφονήθηκε για µια κάµερα κι ο άλλος απλώς για το λάθος χρώµα δέρµα του –και τη συνθήκη του µετανάστη;
Στη δολοφονία του 44χρονου οι εγκληµατίες έδρασαν εν γνώσει ότι εγκληµατούν. Στη δολοφονία του 20χρονου οι εγκληµατίες έδρασαν µε τη βεβαιότητα ότι ευεργετούν τον τόπο.
Η µεγαλύτερη: Οι δολοφόνοι του 44χρονου έχουν απέναντί τους ολόκληρη την κοινωνία. Οι δολοφόνοι του 20χρονου έχουν µαζί τους µεγάλο µέρος της κοινωνίας: σχεδόν 50%, οι µισοί πολίτες, επικροτούν την αυτοδικία, όπως έδειξε έρευνα της Κάπα Research, που έγινε έπειτα από τη δολοφονία του Καντάρη.
Τελικά, αλίµονο, φόνος µε φόνο είναι ίδιος· εµείς είµαστε διαφορετικοί, όχι µε τους διαµετρικά αντίθετους ιδεολογικά, αλλά µε τον ίδιο µας τον εαυτό, τη δική µας ιδεολογία, ακόµα και µε τη θρησκεία τους µερικοί.
Ωστόσο, άλλο υπήρξε το ειδοποιό στοιχείο, δε λέω που πυροδότησε τα πογκρόµ κατά των µεταναστών, αυτό είναι άλλη, µεγάλη ιστορία, αλλά που οδήγησε στην έκφραση της οδύνης και του αποτροπιασµού µε λουλούδια, κεριά και σηµειώµατα στον τόπο του εγκλήµατος: το γεγονός ότι οι δράστες ήταν αλλοδαποί.
Εύλογη αυτού του τύπου η αντίδραση, όσο κι αν, εύλογα και πάλι, εµφανίζεται «επιλεκτική». Έτσι πάντως έγινε πρόσφατα µε τη δολοφονία των δύο αστυνοµικώνστου Ρέντη, πέρσι µε τους τρεις πυρποληµένους της Μαρφίν, έτσι και µε τον 15χρονο Αλέξη Γρηγορόπουλο κ.ά.
Στο άλλο άκρο, σχεδόν σιωπή για την επίσης άγρια δολοφονία τού επίσης νέου, τι νέου, παιδιού σχεδόν, του 20χρονου από το Μπαγκλαντές, που κλήθηκε να πληρώσει έπειτα από λίγες ώρες τη δολοφονία του 44χρονου. «Σιωπή»; Μπορεί, όχι µπορεί, σίγουρα και κάποια κρυφή ικανοποίηση.
Έτσι κι αλλιώς, δεν ήταν καν φόνος για φόνο, αυτοδικία δηλαδή απέναντι σε αυτουργό της δολοφονίας του 44χρονου, έστω δράστη κάποιου άλλου εγκλήµατος.
Με άλλα λόγια έχουµε δύο εξίσου αθώα θύµατα. Οι διαφορές; Πέρα από την προφανή, ότι ο ένας δολοφονήθηκε για µια κάµερα κι ο άλλος απλώς για το λάθος χρώµα δέρµα του –και τη συνθήκη του µετανάστη;
Στη δολοφονία του 44χρονου οι εγκληµατίες έδρασαν εν γνώσει ότι εγκληµατούν. Στη δολοφονία του 20χρονου οι εγκληµατίες έδρασαν µε τη βεβαιότητα ότι ευεργετούν τον τόπο.
Η µεγαλύτερη: Οι δολοφόνοι του 44χρονου έχουν απέναντί τους ολόκληρη την κοινωνία. Οι δολοφόνοι του 20χρονου έχουν µαζί τους µεγάλο µέρος της κοινωνίας: σχεδόν 50%, οι µισοί πολίτες, επικροτούν την αυτοδικία, όπως έδειξε έρευνα της Κάπα Research, που έγινε έπειτα από τη δολοφονία του Καντάρη.
Τελικά, αλίµονο, φόνος µε φόνο είναι ίδιος· εµείς είµαστε διαφορετικοί, όχι µε τους διαµετρικά αντίθετους ιδεολογικά, αλλά µε τον ίδιο µας τον εαυτό, τη δική µας ιδεολογία, ακόµα και µε τη θρησκεία τους µερικοί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου