Μέρα Μαγιού, Μέρα Μαρφίν;

 Της Αφροδίτης Αλ Σάλεχ,  Αthens Voice, 3.5.11

Ήταν μέρα Μαγιού όταν η Αγγελική, η Παρασκευή και ο Επαμεινώντας έχασαν τα ζωή τους από επίθεση αγνώστων σε τράπεζα κατά τη διάρκεια κινητοποιήσεων κατά των μέτρων λιτότητας. Ένα χρόνο μετά, και οι νεκροί αυτοί είναι σαν να μην υπήρξαν ποτέ.

Για τα νεκρά αυτά παιδιά κανένας ποιητής δεν έγραψε, μήτε μουσικός θρήνησε. Τα νεκρά αυτά παιδιά δεν στοίχειωσαν τη μνήμη μας, δεν άλλαξαν τη ζωή μας. Κρυφτήκαμε όλοι πίσω από τη λέξη «προβοκάτσια» και συνεχίσαμε τις ζωές μας, βέβαιοι για τις πεποιθήσεις μας.

Μοναχά κάποιοι εγκαλούν ως είθισται την Πολιτεία για την αδυναμία της να συλλάβει τους δολοφόνους (ενός εγκλήματος που ουδέποτε διαπράχθηκε;). Και φυσικά η Ακροδεξιά αλλά και η Δεξιά εκμεταλλευόμενη την αμηχανία μας, προσπαθεί να καπηλευτεί τις σορούς των παιδιών για πολιτικό της όφελος. Τι θλίψη.

Κι η κοινωνική βία έχει πλέον εγκατασταθεί στις ζωές μας υπό το πρόσχημα της εξέγερσης, αντίστασης, αντίδρασης…. κατά των μέτρων λιτότητας. Με μεγάλη ευκολία η Μαρφίν, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, επιτυχώς ή φευ, ανεπιτυχώς, επαναλαμβάνεται καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους. Έκτοτε μετράμε τρείς νεκρούς αστυνομικούς, έναν πολιτικό και έναν σύμβουλο υπουργού ξυλοδαρμένο, δεκάδες πολίτες ξυλοδαρμένους είτε από την επίσημη βία (κράτος) είτε από την ανεπίσημη, χιλιάδες ανθρώπους φοβισμένους και μια απόπειρα επαναλήψεως των γεγονότων της Μαρφίν όταν άγνωστοι πέταξαν μολότοφ σε σπίτι αστυνομικού που βρίσκονταν με τα τέσσερα παιδιά του και την σύζυγό του, στη Κερατέα. Παράπλευρες απώλειες; Ίσως. Προβοκάτσια; Μπορεί. Όμως αν ξυλοκοπηθούν ή και δολοφονηθούν όλοι οι πολιτικοί, οι αστυνομικοί, και οι εργαζόμενοι (διότι αυτοί εργάζονται ενώ οι άλλοι έχασαν τη δουλειά τους) θα έχει επιτευχθεί ο στόχος; Κι αλήθεια ποιος είναι ο στόχος; Και ποιοι οι επαναστάτες; η ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ;

Οι δύο πλευρές μιας εξέγερσης (λανθάνουσας ή μη) ενίοτε ομοιάζουν, και θαρρώ πως δεν είναι καθόλου αυτονόητο ότι είμαστε πάντα από τη σωστή πλευρά.

Η Αγγελική, η Παρασκευή και ο Επαμεινώντας μπορεί να μην ήταν οι επαναστάτες που «ανέβαιναν στο λιακωτό και κοίταζαν», ήταν όμως εργαζόμενοι που κρυφοκοίταζαν από το παράθυρο, ελπίζοντας … και αυτούς τους χάσαμε για πάντα.