ο Gustave Flaubert
Ο Αλαβάνος έχει αναμφισβήτητα προσόντα. Κατά την περίοδο της προεδρίας πέτυχε εκείνη τη δημοσκοπική άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ η οποία έκανε τους πάντες να τον θαυμάζουν. Σε μια περίοδο που η αριστερά είχε μείνει στις ανούσιες απεραντολογίες του κομματικού λεξιλογίου, που έκαναν τον κάθε πολίτη να πλήττει αφόρητα, μίλησε στον κόσμο με μια απλή γλώσσα. Ήταν ο δεξιοτέχνης των πυροτεχνημάτων και της ατάκας.
Επέβαλε έναν πιτσιρικά στο τιμόνι της ηγεσίας και όταν μετάνιωσε άρχισε να ροκανίζει το ίδιο του κόμμα. Φτάσαμε μέχρι του σημείου να συγκεντρώνονται οι οπαδοί της ΚΟΕ έξω από τα γραφεία για να μην παραιτηθεί. «Χαίρε Καίσαρ». Μετέτρεψε του αριστερούς σε αγέλη χειροκροτητών. Γιατί ο Αλέκος ήταν ένας ηγεμών. Ένας αυτοκράτωρ. Ο άνθρωπος που απαξίωνε τη συλλογικότητα. Σπάνια συμμετείχε στις συνεδριάσεις, τις κεντρικές επιτροπές και τα συνέδρια. Άφηνε τους ύπατους να μιλούν γι’ αυτόν στους διαδρόμους, να κάνουν τα παζάρια στα γραφεία. Ήταν μόνον για τις μεγάλες δημόσιες εμφανίσεις.
Ήταν ένας ηγέτης. Είχε όμως μια κρίσιμη διαφορά με τους παλιούς αριστερούς. Ο Αλαβάνος όπως και οι περισσότεροι καρεκλοκένταυροι που συνωστίζονται στα κομματικά γραφεία, επαγγελματίες της πολιτικής που διαχειρίζονται την κρατική επιχορήγηση σε ένα καταχρεωμένο κόμμα, δεν δούλεψαν ποτέ. Τους λείπει η αγωνία του απλού εργαζόμενου. Το ήθος και η ανιδιοτέλεια του απλού αριστερού. Γι’ αυτό περισσεύει η έπαρση. Γι’ αυτό έφτασαν στο έσχατο σημείο εξευτελισμού στις εκλογές να θέλουν παρίστανται, αντί του Τσίπρα, και οι έντεκα στη σκηνή. O tempora, o mores! Κι όταν ο Αλέκος κατάλαβε ότι χάνει το παιχνίδι έκανε ό,τι και τα μικρά παιδιά. Ήθελε να σπάσει το παιχνίδι στο οποίο δεν κέρδιζε. Ο κυνισμός, όπως έλεγε και ο Καμύ, είναι ο κοινός πειρασμός για όλους τους ευφυείς. Ο Αλαβάνος, ένα βουνό εγωισμού, θα συμπαρασύρει στην πτώση του όλο το ετοιμόρροπο οικοδόμημα.
Σε λίγες μέρες θα θέσει ξανά υποψηφιότητα ενάντια στο κόμμα του. Κόντρα στην κοινή λογική. «Ποτέ δεν είναι αργά για να γίνεις γελοίος», λέει ένα ρητό. Όμως, υπάρχει ένα κρίσιμο σημείο για κάθε ηγέτη ο οποίος πρέπει να καθοδηγεί τον λαό του. Όταν ένας λαός βλέπει τόσο καθαρά κάτι το οποίο δεν βλέπει ο ηγέτης του, τον στέλνει στο σπίτι. Όπως έκανε με τον Καραμανλή και το σκάνδαλο του Βατοπεδίου. Αυτό που δεν βλέπει ο Αλέκος, και οι συν αυτώ, είναι ότι ο λαός του έχει αηδιάσει από τα καμώματα ενός εκκεντρικού και εγωιστή. Δεν θα αργήσει η στιγμή που θα τον στείλει κι αυτόν στο σπίτι του. Μόνο που πρέπει να γίνει προτού η Αριστερά γίνει κομμάτια και θρύψαλα. Προτού αρχίσει με τη θλιμμένη περηφάνια να μαζεύει πάλι τα ράκη της.
8 σχόλια:
Νομίζω η αριστερά στην οποία αναφέρεσαι είναι ήδη θρύψαλα, ένας Αλαβάνος απλά θα κάνει τη διάλυση πιο τηλεοπτική. Τονίζω αυτό που γράφεις που το θεωρώ καθοριστικό
Ο Αλαβάνος όπως και οι περισσότεροι καρεκλοκένταυροι που συνωστίζονται στα κομματικά γραφεία, επαγγελματίες της πολιτικής που διαχειρίζονται την κρατική επιχορήγηση σε ένα καταχρεωμένο κόμμα, δεν δούλεψαν ποτέ.
Αυτό ακριβώς τους κάνει να χάνουν την επαφή με την πραγματικότητα, μεγεθύνει το υπερεγώ τους και το κάνει το μέτρο τους για τον κόσμο.
Leo Συμφωνούμε. Καλώς ήλθες στην Πολιτική Επιθεώρηση. Δεχόμαστε τη συνεργασία σου...αν και το κάναμε ήδη υπεξαιρώντας τις αναρτήσεις σου, χωρίς να σε ρωτήσουμε. Παραφράζοντας τον Σεφέρη θα έλεγα ότι η πολιτική-όπως και η τέχνη- είναι μια απέραντη αλληλεγγύη.
Η σημερινή Αριστερά (σ΄αυτό συμφωνώ μαζί σας ,είναι κομμάτια και θρύψαλα ατάκτως εριμμένα....Το φαινόμενο Αλαβάνος μόνον στην Αριστερά μπορούσε να εμφανιστεί αλλά θετικά κατά την άποψή μου για να σπάσει τη γραφειογρατία των κομματικών (βολεμένων από πάσης απόψεως ) επιτελείων.Όλοι οι καρεκλοκέντραυοι των κομματικών γραφείων επιδιώκουν την διατήρηση των όποιων θέσεών τους χωρίς να τους ενδιαφέρει το τι πραγματικά συμβαίνει στην κοινωνία.Ο Αλαβάνος απέδειξε στην πράξη ότι δεν είναι καμματόσκυλο. Θα μπορούσε κάλλιστα να διατηρεί την ηγετική του θέση αλλά τα παράτησε όλα κάνοντας μια τομή στις πάγιες πρακτικές των κομματικών επιτελείων .Ειναι ανατρεπτικός και ασυμβίβαστος και αυτό δεν το συγχωρεί καμιά κομματική ιεραρχεία!!! και κύρια η αριστερά του σήμερα (αφορισμοί του τύπου < γελοίος > είναι συνήθης πρακτική των μη εχόντων τίποτα να πουν) .Εκτός από τους εργολαβικά αναλαμβάνοντες να αποδομήσουν τον Αλαβάνο υπάρχει κι ένας κόσμος αδολος ,μακριά από τα ξύλινα γραφεία ,που θα ήθελε παραγωγή πολιτικής και πολιτικού λόγου συνυφασμένο με τα τεράστια προβλήματα της σημερινής κρίσιμης εποχής και όχι αρθρογράφους εναντίον του πρώην ηγέτη της προκειμένου να στρουγγάρει τον κόσμο της στο μαντρί του Μητρόπουλου!!!Έλεος σύντροφοι......αφήστε μας να έχουμε άποψη για τους κατά καιρούς ηγέτες μας.Όταν ο Αλαβάνος ήταν στην ηγεσία του ΣΥΝ αυτά δεν τα γραφατε.Γιατί ...υπήρχε σκοπιμότητa ;
Maλλον ο παραπανω δεν καταλαβε τιποτα.Ουτε καν οτι ΔΕΝ στηριζουμε Μητροπουλο,αλλα τον Γρηγορη Ψαριανο[χε,χε].mike
«Ο Αλαβάνος όπως και οι περισσότεροι καρεκλοκένταυροι που συνωστίζονται στα κομματικά γραφεία, επαγγελματίες της πολιτικής που διαχειρίζονται την κρατική επιχορήγηση σε ένα καταχρεωμένο κόμμα, δεν δούλεψαν ποτέ. Τους λείπει η αγωνία του απλού εργαζόμενου. Το ήθος και η ανιδιοτέλεια του απλού αριστερού. Γι’ αυτό περισσεύει η έπαρση.» Μήπως ο φίλος ή σύντροφος (ότι προτιμάει) έχει κάτι αντίθετο σε αυτό το σημείο του άρθρου-σχόλιου; Αν ο Αλαβάνος είχε οποιαδήποτε σχέση με την μισθωτή εργασία (ως εργαζόμενος βεβαίως) θα ήξερε πολύ καλά ότι αυτό που διακυβεύεται σήμερα δεν είναι η ηγεμονία κάποιου ηγέτη ή ηγετίσκου αλλά το δικαίωμα των εργαζόμενων να ζουν αξιοπρεπώς και τώρα και – ιδιαίτερα- στο μέλλον. Και δυστυχώς ο Αλαβάνος έχει ξεχάσει ή δεν τον ενδιαφέρει πως χαρακτηρίζονται οι χώρες όπου οι εργαζόμενοι ζουν αναξιοπρεπώς. Βεβαίως συνεχίζω να ελπίζω γιατί σε μια ανάλογη περίπτωση χώρας «ηγέτης» με την «ηγεμόνισα» εκτελέστηκαν σαν τα σκυλιά στο δρόμο από αυτούς τους «αναξιοπρεπείς». Αλήθεια εσείς που ψηφίζεται Ψαριανό ξεχάσατε με ποιόν τρόπο ενισχύατε τα «Καισαρικά» καμώματα του Αλαβάνου την περίοδο που ήταν πρόεδρος του ΣΥΝ; και επίσης η υποψηφιότητα Ψαριανού (πέρα από κομματική καταγραφή) τι άλλο είναι; και τέλος η υποστήριξη των υποψηφίων του ΠΑΣΟΚ (π.χ. Αθήνα, Θεσσαλονίκη) με ποιόν ακριβώς τρόπο υπερασπίζεται την αξιοπρέπεια των εργαζόμενων; με την τρίτη την τέταρτη ή κάποια από τις επόμενες επικαιροποιήσεις του μνημόνιου; (μιας και εσείς κάτι καταλάβατε) nikrevolver
Σύντροφε Νίκο
Αξιοπρέπεια των εργαζόμενων νομίζω ότι σημαίνει όχι μόνον καταγγελίες του ιμπεριαλισμού αλλά αποτελεσματικές αλλαγές στην κοινωνία, στο μέτρο του δυνατού και ανάλογα με τον εκάστοτε συσχετισμό δυνάμεων. Έτσι, αξιοπρέπεια για έναν Θεσσαλονικιό πολίτη σημαίνει να απαλλαγεί η πόλη από τον εθνικισμό και τον συντηρισμό που βάζει το σφραγίδα του τα τελευταία 20 χρόνια και αποτελεί ντροπή.
Αν αυτό θα επιτευχθεί με τις ψήφους του ΠΑΣΟΚ, της Δημοκρατικής Αριστεράς ή του ΣΥΝ είναι ήσσονος σημασίας.
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ
Δήμοι χωρίς δημοκρατία
Tου Nικου Γ. Ξυδακη
Πόση αδημονία, πόσες προσδοκίες, πόση ρητορεία για τον «Καλλικράτη», πόσες συζητήσεις για την αξία της αυτοδιοίκησης ως θεμελίου της δημοκρατίας και για τον υπερκομματικό χαρακτήρα των εκλογών και την αξία προσώπων που συνθέτουν τάσεις και ενώνουν, για την εμπιστοσύνη στην κρίση των πολιτών... Πόσα μεγάλα λόγια... Παρακολουθούμε την επιλογή υποψηφίων δημάρχων και περιφερειαρχών. Προσοχή: λέμε «επιλογή», δηλαδή κάποιοι επιλέγουν τον δήμαρχο, δεν κατεβαίνει μόνος του, δεν υποβάλλει αυτόνομα την υποψηφιότητά του στην κρίση του λαού. Πράγματι: οι υποψήφιοι δήμαρχοι ζητούν από τα κόμματα το χρίσμα ή, έστω, τη στήριξη. Οι περισσότεροι υποψήφιοι, ιδίως στους μεγάλους δήμους, είναι τέτοιοι: εξαρτώμενοι από την κομματική ευλογία.
Η πείρα αυτοδιοίκησης, η γνώση του τόπου, η εξοικείωση με τους ανθρώπους, η υποστήριξη ενός ρεαλιστικού και πειστικού προγράμματος έρχονται σε δεύτερη μοίρα· σε πρώτη μοίρα έρχονται η αναγνωρισιμότητα και η κομματική ένταξη. Ετσι είδαμε τα τελευταία πολλά χρόνια την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, τον Πειραιά, άλλες μεγάλες πόλεις να διοικούνται από δήμαρχους-τουρίστες ή δήμαρχους-κομήτες, πολιτικούς που χρησιμοποιούν τις πόλεις για να κολλήσουν ένσημα καριέρας. Και ως κομματάρχες πολιτεύονται συνήθως στον δήμο, εφόσον εκλεγούν: με ρουσφέτια, με ημέτερους, με ταξίματα, με εξαργυρώσεις γραμματίων. (Να πώς έγιναν οι δήμοι άντρα αργόμισθων και διαφθοράς.)
Είδαμε ακόμη και τους παταγωδώς καταψηφισθέντες να αμείβονται εκ των υστέρων από τα κόμματα, επειδή «εξετέθησαν». Είδαμε την Αθήνα να εξαθλιώνεται, τον Πειραιά να καταρρέει, τη Θεσσαλονίκη να ασφυκτιά, ενόσω οι δήμαρχοί τους έχτιζαν όλο και λαμπρότερες καριέρες. Και είδαμε επίσης τον λαό να ψηφίζει τους εκλεκτούς του κόμματος, για το αμφίβολο μέλλον της πόλης! Θρίαμβος της δημοκρατίας...
Την ίδια ταινία βλέπουμε και πάλι. Τα κόμματα επιλέγουν τους υποψηφίους τους από τους δικούς τους. Κι αν ο δικός τους δεν έχει ελπίδες νίκης ή δεν υπάρχει καν ένας δικός τους αναγνωρίσιμος και στοιχειωδώς ικανός, τότε καταφεύγουν στη λύση ανάγκης και τακτικής: στη μεγαλόψυχη στήριξη υποψηφίου κοινής αποδοχής, ο οποίος βαφτίζεται και υπερκομματικός, ώστε αν ηττηθεί, να είναι σαφές ότι η ήττα είναι όλη δική του και όχι του κόμματος. Συνέβη στην Αθήνα προ ετών με την υποψηφιότητα της τότε προέδρου του Συνασπισμού Μαρίας Δαμανάκη, η οποία στηριζόμενη από το ΠΑΣΟΚ κατατροπώθηκε στις δημοτικές εκλογές και ακολούθως άλλαξε τροχιά και καριέρα.
Το ίδιο ενδέχεται να συμβεί τώρα με την υποψηφιότητα Γ. Καμίνη: αν χάσει την εκλογή, ο δήμος θα εξακολουθήσει να βουλιάζει, αλλά ο ίδιος μπορεί να βγει κερδισμένος ατομικά. Ολοι κερδίζουν; Ποιος χάνει; Οι δήμοι χάνουν, οι πόλεις χάνουν, οι δημότες χάνουν, η αστική ζωή, η δημοκρατία. Στο τέλος, όλοι χαμένοι είμαστε. Με τέτοια δημοκρατία, με τέτοια αξιοκρατία και αυτονομία στους δήμους, στις πόλεις, με τέτοια καθημερινότητα, φτάσαμε στην πολύπλευρη χρεοκοπία.
ΣΧΕΤΙΚΟ ΑΣΧΕΤΟ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΤΟ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΟΠΩΣ ΕΚΕΙΝΟΣ ΝΟΜΙΖΕΙ...
για την αντιγραφη
Λόγος Αλαλος
Διόρθωση.
ΣΧΕΤΙΚΟ ΑΣΧΕΤΟ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΟΠΩΣ ΕΚΕΙΝΟΣ ΝΟΜΙΖΕΙ...
Λόγος Αλαλος
Δημοσίευση σχολίου