Α. Αλαβάνος: Η άνοδος και η πτώση ενός εκκεντρικού

 Σχολιάζει 
ο Gustave Flaubert

Ο Αλαβάνος έχει αναμφισβήτητα προσόντα.  Κατά την περίοδο της προεδρίας πέτυχε εκείνη τη δημοσκοπική άνοδο  του ΣΥΡΙΖΑ η οποία έκανε τους πάντες να τον θαυμάζουν. Σε μια περίοδο που η αριστερά είχε μείνει στις ανούσιες απεραντολογίες του κομματικού λεξιλογίου, που έκαναν τον κάθε πολίτη να πλήττει αφόρητα, μίλησε στον κόσμο με μια απλή γλώσσα. Ήταν ο δεξιοτέχνης των πυροτεχνημάτων και της ατάκας.

Επέβαλε έναν πιτσιρικά στο τιμόνι της ηγεσίας και όταν μετάνιωσε άρχισε να ροκανίζει το ίδιο του κόμμα. Φτάσαμε μέχρι του σημείου να συγκεντρώνονται οι οπαδοί της ΚΟΕ έξω από τα γραφεία για να μην παραιτηθεί. «Χαίρε Καίσαρ». Μετέτρεψε του αριστερούς σε αγέλη χειροκροτητών. Γιατί ο Αλέκος ήταν ένας ηγεμών. Ένας αυτοκράτωρ. Ο άνθρωπος που απαξίωνε τη συλλογικότητα. Σπάνια συμμετείχε στις συνεδριάσεις, τις κεντρικές επιτροπές και τα συνέδρια. Άφηνε τους ύπατους να μιλούν γι’ αυτόν στους διαδρόμους, να κάνουν τα παζάρια στα γραφεία. Ήταν μόνον για τις μεγάλες δημόσιες εμφανίσεις.

Ήταν ένας ηγέτης. Είχε όμως μια κρίσιμη διαφορά με τους παλιούς αριστερούς. Ο Αλαβάνος όπως και οι περισσότεροι καρεκλοκένταυροι που συνωστίζονται στα κομματικά γραφεία, επαγγελματίες της πολιτικής που διαχειρίζονται την κρατική επιχορήγηση σε ένα καταχρεωμένο κόμμα, δεν δούλεψαν ποτέ. Τους λείπει η αγωνία του απλού εργαζόμενου.  Το ήθος και η ανιδιοτέλεια του απλού αριστερού. Γι’ αυτό περισσεύει η έπαρση. Γι’ αυτό έφτασαν στο έσχατο σημείο εξευτελισμού στις εκλογές να θέλουν παρίστανται, αντί του Τσίπρα, και οι έντεκα στη σκηνή. O tempora, o mores!  

Κι όταν ο Αλέκος κατάλαβε ότι χάνει το παιχνίδι έκανε ό,τι και τα μικρά παιδιά. Ήθελε να σπάσει το παιχνίδι στο οποίο δεν κέρδιζε. Ο κυνισμός, όπως έλεγε και ο Καμύ, είναι ο κοινός πειρασμός για όλους τους ευφυείς. Ο Αλαβάνος, ένα βουνό εγωισμού, θα συμπαρασύρει στην πτώση του όλο το ετοιμόρροπο οικοδόμημα.

Σε λίγες μέρες θα θέσει ξανά υποψηφιότητα ενάντια στο κόμμα του. Κόντρα στην κοινή λογική. «Ποτέ δεν είναι αργά για να γίνεις γελοίος», λέει ένα ρητό. Όμως, υπάρχει ένα κρίσιμο σημείο για κάθε ηγέτη ο οποίος πρέπει να καθοδηγεί τον λαό του. Όταν ένας λαός βλέπει  τόσο καθαρά κάτι το οποίο δεν βλέπει ο ηγέτης του, τον στέλνει στο σπίτι. Όπως έκανε με τον Καραμανλή και το σκάνδαλο του Βατοπεδίου. Αυτό που δεν βλέπει ο Αλέκος, και οι συν αυτώ, είναι ότι ο λαός του έχει αηδιάσει  από τα καμώματα ενός εκκεντρικού και εγωιστή. Δεν θα αργήσει η στιγμή που θα τον στείλει κι αυτόν στο σπίτι του. Μόνο που πρέπει να γίνει προτού η Αριστερά γίνει κομμάτια και θρύψαλα. Προτού αρχίσει με τη θλιμμένη περηφάνια να μαζεύει πάλι τα ράκη της.