Το μεγάλο κόλπο- Το μεγάλο πλιάτσικο

Του Νίκο Γραικούση, 20.2.11

Το μεγάλο κόλπο στήνεται σιγά σιγά και με αξιοζήλευτο τρόπο. Στόχος ένας και μοναδικός:  Η λεηλασία των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας σε εξευτελιστική τιμή. Η όλη διαχείριση  της κρίσης του δημόσιου χρέους της Ελλάδας,  αποβλέπει αποκλειστικά και μόνο στο σκοπό αυτό. Στο πλιάτσικο και την λεηλασία. Ο ξέφρενος δανεισμός της χώρας τα τελευταία χρόνια και οι ορατές συνέπειές του από αυτούς που μας δάνειζαν, από αυτούς που παρακολουθούσαν τα επίπεδα δανεισμού μας και φυσικά από αυτούς που τα έπαιρναν (Ελληνικές Κυβερνήσεις), είχε ένα συγκεκριμένο και αυστηρά  καθορισμένο ποσοτικό και χρονικό όριο, ύστερα από το οποίο οι στρόφιγγες θα έκλειναν και το σχέδιο θα έμπαινε στην τελική του φάση.

Όταν επήλθε το πλήρωμα του χρόνου και ο δρόμος δεν είχε πια επιστροφή, τότε ξεκίνησε η εκτέλεση του καλά οργανωμένου σχεδίου της επίθεσης του οργανωμένου κεφαλαίου στις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας μας.

Με δεδομένη την αδυναμία οποιασδήποτε αντίστασης από μια υπερχρεωμένη Κυβέρνηση του αποτελείται είτε από τεχνοκράτες είτε από ύποπτους περί της διαχείρισης του δημοσίου χρήματος, λόγω του ότι οι περισσότεροι έχουν διατελέσει κυβερνητικά στελέχη την εποχή του μεγάλου ΄΄γλεντιού΄΄,  οι εκπρόσωποι των διεθνών αγορών, ΔΝΤ, ΕΚΤ, Ευρωπαϊκή  Επιτροπή, αλωνίζουν την χώρα και επιβάλουν τη θέλησή τους χωρίς κανενός είδους αντίσταση.

Το περιβόητο μνημόνιο περιγράφει τον τρόπο δημοσιονομικής προσαρμογής των οικονομικών της χώρας μας, αποκλειστικά και μόνο από την οπτική γωνία της συρρίκνωσης του κόστους εργασίας και  του κράτους πρόνοιας.

Προετοίμασε δηλαδή το πεδίο της μεταμνημονιακής επιχειρηματικής δράσης στην Ελλάδα με συνθήκες τριτοκοσμικές, ασφαλώς επωφελείς για το μεγάλο κεφάλαιο και φυσικά επισφαλείς για τον κόσμο της εργασίας.

Ποιο μεγάλο κεφάλαιο όμως;

Αυτό που δεν έχει ακόμη επενδύσει στην Ελλάδα, πέρα από το χρέος και μερικές μεγάλες αλυσίδες super markets, σε τομείς της παραγωγής που έχουν μονοπωλιακό χαρακτήρα και είναι αποκλειστικό παγκόσμιο προνόμιό του.

Στην ενέργεια, στις τηλεπικοινωνίες, στις μεταφορές, τον ορυκτό πλούτο, στα λιμάνια, στα αεροδρόμια, στις κατασκευές κλπ.

Στις σίγουρες ΄΄ μπίζνες΄΄ μονοπωλιακού τύπου , που συνάμα ελέγχουν και το υπόλοιπο οικονομικό πεδίο.

Αυτά είναι τα φιλέτα προς πώληση του δημοσίου και όχι οι δημόσιες πολυκατοικίες ούτε τα παραλιακά οικόπεδα  που με τόσο φαμφαρονισμό ανακοινώθηκε ότι θα κάνουμε νόμο πως δεν ….πωλούνται.

Η κυβέρνηση εξάντλησε την μαγκιά της εκεί που δεν ενοχλεί κανέναν, εκεί που ξέρει  ότι οποιοδήποτε τέτοιου είδους  περιουσιακό στοιχείο του Δημοσίου θα έμενε στα αζήτητα.

Κουβέντα δεν είπε όμως για την ταμπακιέρα.

Οτιδήποτε χαρακτηρίζεται ως δημόσιο αγαθό, έχει αποφασιστεί να βγει στο σφυρί.

Και όχι τυχαία.

Γιατί μετά την πώλησή του παύει ο δημόσιος χαρακτήρας του, παύει κάθε δημοκρατικός έλεγχος επ΄ αυτού, ιδιωτικοποιείται ακόμη και η έννοια  του δημόσιου αγαθού, χάνεται ως εργαλείο κοινωνικής πολιτικής από τα χέρια του Κράτους και συνεπώς η χώρα κυβερνάται ουσιαστικά από τα οικονομικά συμφέροντα.

 Το πολιτικό σύστημα και το Κράτος αναλαμβάνει μόνο τη διαχείριση του κοινωνικού και πολιτικού περιβάλλοντος, ως καλός χωροφύλακας, για να μπορούν ανενόχλητα να κερδίζουν ότι επιθυμούν οι ελάχιστοι έχοντες και κατέχοντας ολόκληρο τον πλούτο της κοινωνίας.

Τυπικό παράδειγμα η κυβερνητική επιλογή στην πολιτική των διοδίων, για δρόμους που είτε δεν έχουν κατασκευαστεί είτε έχουν ήδη αποδώσει τα μέγιστα στους κατασκευαστές τους.

Ουσιαστικά στη χώρα μας πραγματώνεται ένα μοντέρνο είδος ιμπεριαλιστικής πολιτικής, που δεν χρειάζεται κανονιοφόρους και καταχτητές, παρά ελάχιστα κεφάλαια, μερικούς ανίκανους ή ενδοτικούς πολιτικούς και ένα ελεγχόμενο πολιτικό σύστημα, όπου κυριαρχούν η διαφθορά και η γραφειοκρατία.

Το πείραμα στην πρώτη του φάση πέτυχε με απόλυτη επιτυχία.

Η χώρα κατέρρευσε οικονομικά, το κατάλληλο κοινωνικό και οικονομικό περιβάλλον στήθηκε με τις επιταγές του μνημονίου, ο δημόσιος πλούτος πωλείται αντί ενός πινακίου φακής και χωρίς καμία προοπτική κέρδους για το Λαό.

 Το πολιτικό σύστημα αλυσοδένεται αφού απαξιώνει το ίδιο τα ίδια του τα εργαλεία  και οι πολιτικοί μετατρέπονται σε υπαλλήλους - διαχειριστές ( με το αζημίωτο φυσικά) των οικονομικών συμφερόντων, τα οποία και  πραγματικά κυβερνούν και αποφασίζουν.

Αν κάτι από τα παραπάνω αντίκειται στην  σημερινή πραγματικότητα, ευχαρίστως να δεχτώ την οποιαδήποτε κριτική και με ενδιαφέρον θα ακούσω την άλλη άποψη.

Το κύριο χαρακτηριστικό της σημερινής κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ είναι η απόλυτη αδυναμία της να διαπραγματευτεί το οτιδήποτε.

Έχει παραδοθεί στο ρεύμα που η ίδια επέλεξε να βάλει τον τόπο και η μόνη ελπίδα της είναι η ευρωπαϊκή διάσωση μέσα από ένα μηχανισμό στήριξης του ευρώ, όπου συμπτωματικά και μόνο θα διασωθεί και η Ελλάδα.

Και όταν λέμε διάσωση εννοούμε την αποφυγή της  ΄΄πανηγυρικής΄΄ πτώχευσης, και όχι την διάσωση της Ελληνικής οικονομίας, του κράτους πρόνοιας και του κοινωνικού ιστού.

                Η σημερινή κυβέρνηση αδυνατεί να διαχειριστεί το παρόν και το μέλλον της χώρας, όχι γιατί δεν γνωρίζει τι πρέπει να κάνει, αλλά γιατί δεν μπορεί να επιβληθεί ακόμα και στα παράλογα αιτήματα των ξένων δανειστών.

Η Ελλάδα οφείλει να δείξει ένα άλλο πρόσωπο στη διεθνή πολιτική σκηνή και στις διεθνείς αγορές και  να ξεπεράσει τη κομπλεξική συμπεριφορά του πτωχευμένου συγγενή.

  Αυτό μπορεί να γίνει αποκλειστικά και μόνο με την άνοδο στην εξουσία μιας άλλης κυβέρνησης.       

Μιας κυβέρνησης συνασπισμού πολλών ή και όλων των πολιτικών δυνάμεων του τόπου, με εθνική αποστολή τη δημιουργία των συνθηκών εξόδου από την κρίση και τη θεμελίωση θεσμών αποφυγής παρόμοιων καταστάσεων.

Συγκεκριμένα:

1.- Εγγύηση αποπληρωμής του δημόσιου χρέους προς όλους τους δανειστές με επιτόκιο αγοράς και σε  βάθος χρόνου τέτοιο, ώστε να μπορεί να αποπληρωθεί  χωρίς να διαρραγούν τα συνεκτικά στοιχεία της Ελληνικής κοινωνίας.

Σε μια τέτοια περίπτωση δεν απαιτούνται περισσότερο από 30 χρόνια.

2.- Δημιουργία ισοσκελισμένων προϋπολογισμών και αναδιάρθρωση όλων των Κρατικών Υπηρεσιών, με όποιες θυσίες και αν απαιτήσει μια τέτοια προσπάθεια και θεσμική κατοχύρωση για την αποφυγή κάθε μελλοντικού χρέους.

Ενδεχομένως και συνταγματική ρύθμιση  όπως απαιτεί η κα Μέρκελ ή  ειδικός νόμος αυξημένης ισχύος.

3.- Θεσμικός σχεδιασμός μηχανισμών αναδιανομής εισοδήματος, μέσω κατάλληλου προσανατολισμού της οικονομίας και  σχεδιασμός κράτους πρόνοιας και φροντίδας με αναπτυξιακό ειδικό βάρος.

Υπάρχει πολύ δουλειά  για μια κυβέρνηση που θα θέλει να δουλέψει.

Η φυγή προς τα εμπρός είναι μονόδρομος γιατί το χώμα που πατάμε είναι σάπιο και υποχωρεί.

Όσο πιο γρήγορα και αποφασιστικά τρέξουμε τόσο το καλύτερο για εμάς και τα παιδιά μας.