Toυ Π. Κ. Ιωακειμίδη, ΝΕΑ, 18.2.11
Πολύς λογος γίνεται τελευταία από ορισµένους για την ανάγκη αναπροσανατολισµού της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής (γι’ αυτό και το ΕΛΙΑΜΕΠ περιέλαβε το θέµα στη σειρά συζητήσεων/ αντιπαραθέσεων). Προφανώς εννοείται αλλαγή κατεύθυνσης, στόχων, επιδιώξεων. Αποψή µου είναι ότι τέτοιος αναπροσανατολισµός δεν χρειάζεται, δεν είναι ούτε επιθυµητός ούτε εφικτός. Για δύο κυρίως λόγους: Πρώτον, διότι η ελληνική εξωτερική πολιτική ορίζεται από ορισµένες συντεταγµένες/σταθερές, που ούτε µπορεί ούτε πρέπει να αλλάξουν: τη συµµετοχή της χώρας στους ευρωατλαντικούς θεσµούς και ιδιαίτερα στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Η ενσωµάτωση στην Ενωση ορίζει σε σηµαντικό βαθµό το πλαίσιο στο οποίο µπορεί να κινηθεί η ελληνική εξωτερική πολιτική. Με άλλα λόγια, η εξωτερική πολιτική δεν µπορεί παρά να είναι ευθυγραµµισµένη µε την κοινή εξωτερική πολιτική της Ενωσης (ΚΕΠΠΑ) όπως αυτή διαµορφώνεται µε τη συµµετοχή και της Ελλάδας.
n Δεύτερον, διότι η ελληνική εξωτερική πολιτική υπήρξε διαχρονικά επιτυχής παρά τα επιµέρους προβλήµατα και δυσκολίες. Η πολιτική αυτή οδήγησε την Ελλάδα στην Ε.Ε. και στην ευρωζώνη πριν από κάθε άλλη χώρα της περιοχής, έφερε την Κύπρο επίσης στην Ενωση ως πλήρες µέλος, άνοιξε τον δρόµο για την ένταξη άλλων χωρών της περιοχής. Ετσι η εξωτερική πολιτική διασφάλισε, στο µέτρο που της αναλογεί, την εθνική κυριαρχία και ανεξαρτησία, αν και τα δύο αυτά αγαθά υπονοµεύτηκαν τελικά από την εσωτερική µας πολιτική και συµπεριφορά (υπερχρέωση της χώρας που µας οδήγησε στην τρόικα). Εποµένως, η πολιτική που χρειάζεται αναπροσανατολισµό είναι πρωτίστως η εσωτερική και όχι τόσο η εξωτερική. Αυτό δεν σηµαίνει ότι η εξωτερική πολιτική δεν χρειάζεται από καιρό σε καιρό επανεκτιµήσεις, προσαρµογές και αναδιατάξεις µέσα στο ευρύτερο πλαίσιο όπου κινείται. Αλλά πολύ περισσότερο αυτό που χρειάζεται είναι κάποιες αλλαγές (στο ευρύτερο κοινωνικό σώµα) σε ό,τι αφορά σκέψη, στερεότυπα, συµπεριφορές σχετικά µε τη διεθνή θέση της χώρας και τις σχέσεις µε τον έξω κόσµο, µε την εγκατάλειψη των έντονα εσώκλειστων εθνικιστικών περιχαρακώσεων και των στενών νοµικίστικων προσεγγίσεων.
n Δεύτερον, διότι η ελληνική εξωτερική πολιτική υπήρξε διαχρονικά επιτυχής παρά τα επιµέρους προβλήµατα και δυσκολίες. Η πολιτική αυτή οδήγησε την Ελλάδα στην Ε.Ε. και στην ευρωζώνη πριν από κάθε άλλη χώρα της περιοχής, έφερε την Κύπρο επίσης στην Ενωση ως πλήρες µέλος, άνοιξε τον δρόµο για την ένταξη άλλων χωρών της περιοχής. Ετσι η εξωτερική πολιτική διασφάλισε, στο µέτρο που της αναλογεί, την εθνική κυριαρχία και ανεξαρτησία, αν και τα δύο αυτά αγαθά υπονοµεύτηκαν τελικά από την εσωτερική µας πολιτική και συµπεριφορά (υπερχρέωση της χώρας που µας οδήγησε στην τρόικα). Εποµένως, η πολιτική που χρειάζεται αναπροσανατολισµό είναι πρωτίστως η εσωτερική και όχι τόσο η εξωτερική. Αυτό δεν σηµαίνει ότι η εξωτερική πολιτική δεν χρειάζεται από καιρό σε καιρό επανεκτιµήσεις, προσαρµογές και αναδιατάξεις µέσα στο ευρύτερο πλαίσιο όπου κινείται. Αλλά πολύ περισσότερο αυτό που χρειάζεται είναι κάποιες αλλαγές (στο ευρύτερο κοινωνικό σώµα) σε ό,τι αφορά σκέψη, στερεότυπα, συµπεριφορές σχετικά µε τη διεθνή θέση της χώρας και τις σχέσεις µε τον έξω κόσµο, µε την εγκατάλειψη των έντονα εσώκλειστων εθνικιστικών περιχαρακώσεων και των στενών νοµικίστικων προσεγγίσεων.
Ο Π. Κ. Ιωακειµίδης είναι καθηγητής του Πανεπιστηµίου Αθηνών και µέλος του ∆.Σ. του ΕΛΙΑΜΕΠ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου