«Vattene!»

Μάταια κυνηγά η ιταλική Δικαιοσύνη τον Μπερλουσκόνι... (σκίτσο του Vadot)

 Του Μιχάλη Μητσού, ΝΕΑ 15.2.11

Οπως σηµειώνει ο Τζένκινς στην Γκάρντιαν, µας αρέσει να λέµε στην Αίγυπτο πώς να φέρεται, στο Ισραήλ πώς να φέρεται, στους Παλαιστινίους πώς να φέρονται, αλλά κανείς ευρωπαίος πολιτικός δεν γυρίζει να πει στον Μπερλουσκόνι πώς να φέρεται. Προτιµάµε, αντίθετα, να το ρίχνουµε στο κουτσοµπολιό, να χαχανίζουµε µε τους ιταλούς φαλλοκράτες, να λέµε ανέκδοτα για τη Μαφία κι όταν η συζήτηση σοβαρεύει να λέµε πως «η Ιταλία είναι Ιταλία». Γι’ αυτήν την Ιταλία, όµως, πληρώνει (και) ο ευρωπαίος φορολογούµενος. ∆εν πρέπει λοιπόν να έχει λόγο;

Dégage!», δηλαδή «Ξεκουµπίσου!»: το σύνθηµα αυτό, που το πρωτοχρησιµοποίησαν οι Τυνήσιοι για τον δικτάτορά τους και στη συνέχεια το υιοθέτησαν οι Αιγύπτιοι, έχει αρχίσει να δελεάζει και µερικούς Ευρωπαίους. Το γαλλικό περιοδικό Marianne το χρησιµοποίησε τις προάλλες στο εξώφυλλό του, δίπλα σε µια φωτογραφία του Νικολά Σαρκοζί. Αλλά ο ηγέτης στον οποίο ταιριάζει περισσότερο είναι µάλλον ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Με την ιταλική του εκδοχή, φυσικά: «Vattene!».

Τα «πάρτι µπούνγκα - µπούνγκα» του ιταλού πρωθυπουργού έχουν γίνει το τελευταίο ανέκδοτο στις παρέες. Χαζεύουµε τα όµορφα κορίτσια που πέρασαν από τις βίλες του Μπερλουσκόνι και σχολιάζουµε πως, αν µη τι άλλο, ο άνθρωπος έχει γούστο. Ο βρετανός δηµοσιογράφος Σάιµον Τζένκινς διηγείται ότι είπε γελώντας σε µια ιταλίδα φίλη του πως η αξιοπρέπεια του ιταλικού κράτους θα µπορούσε να βρει ένα ψίχουλο παρηγοριάς στη δροσιά αυτών των κοριτσιών. Αλλά εκείνη δεν είχε όρεξη για αστεία. «Θα ήθελα να µην το συζητήσω» του είπε. «Ολο αυτό είναι τροµερό. Ντρέποµαι πολύ».

Η ίδια ντροπή κινητοποίησε και τις εκατοντάδες χιλιάδες γυναίκες που διαδήλωσαν προχθές σε περισσότερες από 200 ιταλικές πόλεις. Κάποιες από τις γυναίκες αυτές αναρωτιούνται κατά πόσον θα µπορούσαν να χρησιµοποιήσουν τη στρατηγική των αιγύπτιων διαδηλωτών για να αναγκάσουν τον Μπερλουσκόνι να «ξεκουµπιστεί». Σύµφωνα µε µια πρόσφατη δηµοσκόπηση, το 25% των οπαδών της αντιπολίτευσης θα ήθελαν η κινητοποίησή τους να είναι διαρκής και όσο το δυνατόν ευρύτερη. Ο,τι έγινε δηλαδή στην Πλατεία Ταχρίρ. Η διαφορά είναι βέβαια πως ο Μπερλουσκόνι δεν είναι δικτάτορας. Και πως όσο µεγάλη κι αν είναι η δύναµη των µέσων ενηµέρωσης που ελέγχει, η κυβέρνηση της Ιταλίας είναι προϊόν ελεύθερων και πολυκοµµατικών εκλογών. Αρα; Τιµπορούν νακάνουν οι Ιταλοί που έχουν σιχαθεί πια τον «µπερλουσκονισµό» και όσα κουβαλά µαζί του – διαφθορά, χρηµατισµός δικαστών, εκχυδαϊσµός της δηµόσιας ζωής –, που δεν µπορούν να βλέπουν µια πόλη µε ιστορία 3.000 ετών όπως είναι η Νάπολι να καταρρέει, που διαπιστώνουν µε ντροπή ότι η ανοικοδόµηση της Αϊτής γίνεται µε ταχύτερους ρυθµούς απ’ ό,τι η ανοικοδόµηση της µεσαιωνικής Λ’ Ακουιλα; Και τι µπορούν να κάνουν οι Ευρωπαίοι για να τους βοηθήσουν να περάσουν ξανά στη «σωστή πλευρά της Ιστορίας»;

Οπως σηµειώνει ο Τζένκινς στην Γκάρντιαν, µας αρέσει να λέµε στην Αίγυπτο πώς να φέρεται, στο Ισραήλ πώς να φέρεται, στους Παλαιστινίους πώς να φέρονται, αλλά κανείς ευρωπαίος πολιτικός δεν γυρίζει να πει στον Μπερλουσκόνι πώς να φέρεται. Προτιµάµε, αντίθετα, να το ρίχνουµε στο κουτσοµπολιό, να χαχανίζουµε µε τους ιταλούς φαλλοκράτες, να λέµε ανέκδοτα για τη Μαφία κι όταν η συζήτηση σοβαρεύει να λέµε πως «η Ιταλία είναι Ιταλία». Γι’ αυτήν την Ιταλία, όµως, πληρώνει (και) ο ευρωπαίος φορολογούµενος. ∆εν πρέπει λοιπόν να έχει λόγο;