Μήπως η ηγεσία των Οικολόγων Πρασίνων κατά βάθος ενοχλήθηκε κιόλας από την πρόταση για διάλογο;

Του Γιώργου Παπασπυρόπουλου Η τρέχουσα ηγεσία των Οικολόγων Πρασίνων δεν αρνήθηκε μόνο την πρόταση συγκροτημένου διαλόγου που της έκανε επίσημα η Δημοκρατική Αριστερά αλλά με άρθρο του εκπροσώπου Τύπου της, αποκαλύπτει ότι κι αν γινόταν ο διάλογος αυτός, από μέρους τους θα ήταν προσχηματικός: "δεν τον υποτάσσουμε σε άλλους στόχους πέρα από το να εμπλουτίσουμε τις προτάσεις μας, να ελέγξουμε την εγκυρότητά τους και να πείσουμε κι άλλες δυνάμεις για κάποιες από τις θέσεις μας" - με λίγα λόγια, δεν έχουμε τίποτα να πάρουμε από τον συνομιλητή μας εκτός ίσως από ένα crash test των θέσεών ΜΑΣ. Νομίζω ότι πλησιάζουμε γοργά θαυμαστά επίπεδα αλαζονείας και ορολογία κλειστής σέκτας από έναν χώρο που συγκεντρώνει περιβαλλοντικά ευαίσθητους ανθρώπους και δεν μπορεί να δικαιολογεί τέτοιες "ιδεολογικές" συμπεριφορές. Το κείμενο είναι γεμάτο υπεκφυγές και λεκτικούς ελιγμούς με μοναδικό επίδικο να δικαιολογηθεί η "μοναδικότητα" και το αναντικατάστατο του κόμματος των ΟΠ. Μου μυρίζει όμως μάλλον σαν αγωνιώδη διαφύλαξη της οριοθέτησης ενός "χώρου" που αντλεί το μεγαλύτερο μέρος της επιρροής του (εκτός της παρακμής των άλλων κομμάτων)  από την "κατοχύρωση" του brand name "οικολόγοι" και "πράσινοι". Αν αυτό γινόταν στην αριστερά θα γελούσε και το παρδαλό κατσίκι - όμως στον χώρο της οικολογίας, η δημιουργία ενός περιβαλλοντικού κόμματος μοιραία θα πρέπει να δικαιολογήσει την ανάδειξη μιας οπτικής γωνίας σαν το Όλον - όπως ένα διεθνιστικό ή ένα εθνικιστικό κόμμα προσπαθούν να επιβάλλουν την ύπαρξή τους με γενίκευση της οπτικής τους. Τα πράγματα όμως δεν είναι έτσι. Οι ΟΠ δεν είναι ΤΟ κόμμα της οικολογίας, γιατί δεν μπορεί να υπάρξει τέτοιο - υπάρχουν πολλές οπτικές μέσα στο περιβαλλοντικό κίνημα ακόμα και για την ανάγκη ή δυνατότητα κομματικής έκφρασης της οικολογίας. Με αυτήν την έννοια, και πριν αποδείξουν καν ότι είναι ένα αληθινό κόμμα με συνολικές εναλλακτικές επεξεργασίες και θέσεις για την κοινωνία, δεν μπορούν κιόλας να γίνουν τιμητές της "οικολογικοσύνης" των άλλων - απλά δεν το δικαιούνται μόνο και μόνο επειδή έβαλαν απέξω την ταμπέλα "οικολόγοι". Παρ' όλα αυτά το επιχειρούν: "Η Οικολογία οικοδομεί λοιπόν το δικό της αυτόνομο πολιτικό σπίτι. Προς το παρόν άλλωστε κανένα από τα άλλα κόμματα δεν έχει πείσει, έστω κατ' ελάχιστο, την κοινωνία ότι είναι (και) οικολογικό." Δηλαδή ο Συνασπισμός πχ και η Δημοκρατική Αριστερά ούτε μυρουδιά οικολογίας δεν αποπνέουν; Μα τι λέμε ξαφνικά; Ότι είμαστε "εμείς, εμείς οι "μόνοι συνεπείς"; Κάπου το έχω ξανακούσει... Υπάρχουν ήδη άφθονα αριστερόμετρα στην πολυδιασπασμένη αριστερά - τώρα βγήκαν και τα οικολογικόμετρα στην φόρα: μα δεν καταλαβαίνουν ότι με την διεκδίκηση της οικολογικής ορθοδοξίας και αποκλειστικότητας θα προκαλέσουν άλλους διεκδικητές του ίδιου ρόλου και προφανώς την κομματική πολυδιάσπαση και της πολιτικής οικολογίας;  Ειδικά όσο νομίζουν ότι μπορούν να παραμείνουν "ανένταχτοι" στην σφοδρή πολιτική σύγκρουση δεξιάς - αριστεράς για το κοινωνικό σύστημα εκμετάλλευσης φύσης και ανθρώπου από άνθρωπο - κι όμως λένε: "Μια τέτοια στρατηγική είναι σαφώς ανταγωνιστική απέναντι στη «στρατηγική της ενότητας», που σφραγίζει τις αντιλήψεις άλλων πολιτικών χώρων και ιδιαίτερα της Αριστεράς. Συμβαδίζει επίσης με την παράδοση των Πράσινων να συνεργάζονται σε όλα εκτός από τις εκλογές, αλλά και με τη φιλοδοξία να διεμβολίζουμε εγκάρσια το πολιτικό σύστημα, αντί να επιδιώκουμε να τοποθετηθούμε σε κάποιο συγκεκριμένο σημείο του" Και φυσικά κάτι νέο και θεματικό μπορεί σε συνθήκες κρίσης να πάρει ψήφους από όλο το πολιτικό φάσμα αλλά όσο μένει θεματικό και απολίτικο. Και για πόσο μπορεί να γίνει αυτό; Πράγματι ο πόλεμος στην Γιουγκοσλαβία αποτέλεσε έναν δείκτη των ορίων αυτής της προσέγγισης - και βέβαια οι Πράσινοι χωρίστηκαν τότε σε αριστερούς και δεξιούς, πολιτικά ευαίσθητους και νεοφιλελεύθερα κυνικούς. Μη  ξεχνάμε άλλωστε ότι υπάρχει και ακροδεξιά οικολογία, δογματική οικολογία, φανατική οικολογία και αύριο θα δούμε φονταμενταλιστές πράσινους κλπ - όσα ρεύματα υπάρχουν δηλαδή σε κάθε θεματικό κίνημα. Όλα αυτά γράφονται γιατί είναι ζημιά για το οικολογικό κίνημα, η ενθυλάκωσή του σε οποιοδήποτε κομματικό οργανισμό και οι διαγκωνισμοί για την "αυθεντική" του αντιπροσώπευση - θα γίνει της αριστεράς... Φυσικά όσοι θεωρούν ότι έτσι πρέπει να γίνει, ας αναλάβουν τις ευθύνες τους αλλά ας μην διεκδικούν για τον εαυτό τους έναν ολόκληρο χώρο μόνο και μόνο γιατί κατοχύρωσαν τη λέξη - όσο κι αν "πουλάει" σύντομα θα πρέπει να "πουλήσουν" και την πολιτική τους εξίσου καλά μόλις καταλαγιάσει η σχετική μόδα: και τότε οι πληγές και η καχυποψία που η σημερινή τους τακτική θα έχουν ανοίξει θα είναι δύσκολο να επουλωθούν.. Ελπίζω, όπως ξανάγραψα να μην είναι πλειοψηφική τάση η άποψη αυτή της τρέχουσας ηγεσίας των ΟΠ  και στα μέλη τους - ή τουλάχιστον αν είναι τόσο όσο η πλειοψηφία στήριξης του Γ. Καμίνη (μία ψηφος) δηλαδή ανατρέψιμη. Γιατί οι καιροί δεν σηκώνουν νέα "μαγαζιά γωνία" στην οικολογία και την αριστερά, αλλά ισχυρά συλλογικά κινήματα πολιτών με σοβαρές προγραμματικές ανασυνθέσεις και αναθεωρήσεις σε συγχρονισμό με το παρόν και τις ανάγκες του. Και βέβαια μια θεμελιωμένη σε μια γενναία "δεύτερη" ιστορικά αναθεώρηση, Πράσινη Αριστερά. Όλο το κείμενο: ΣΤΟ ΤΟΠΙΟ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ: ΠΡΑΣΙΝΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΩΝ

Τρίτη, 01 Φεβ. 2011

Άρθρο του Γιάννη Παρασκευόπουλου στην "Αυγή" στις 30.1.2011 Στις σημερινές συνθήκες της κρίσης, συχνά ακούγεται ότι η αντιμετώπισή της  απαιτεί τη μεγαλύτερη δυνατή ενότητα. Δυστυχώς ή ευτυχώς, όμως, η κρίση αφορά και τις ίδιες τις βεβαιότητες που θα μπορούσαν να στηρίξουν μια τέτοια ενότητα. Σε ένα τέτοιο τοπίο, κερδίζουν σε επικαιρότητα δύο διαφορετικοί τύποι απαντήσεων: Η «απάντηση της ενότητας», που εστιάζει στη συσπείρωση των ευρύτερων δυνατών δυνάμεων στη βάση ενός ελάχιστου κοινού παρονομαστή. Η παράδοση της αριστεράς θέλει τις συσπειρώσεις αυτές να κορυφώνονται με κοινή εκλογική καταγραφή. Η «απάντηση της νέας δυναμικής», που αναγνωρίζει ότι οι παλιές διαφοροποιήσεις έχουν σε μεγάλο βαθμό ξεπεραστεί και ότι, στα νέα ερωτήματα που τίθενται,  χρειαζόμαστε νέες απαντήσεις με σαφές στίγμα. Οι Οικολόγοι Πράσινοι στηρίζουμε την πολιτική μας στην εκτίμηση ότι η ταυτόχρονη οικονομική, κοινωνική και περιβαλλοντική κρίση κάνει απαραίτητη την ανάδειξη ενός ισχυρού πράσινου πολιτικού πόλου. Ένας τέτοιος πόλος θα προωθεί απαντήσεις ταυτόχρονης διεξόδου από όλες αυτές τις όψεις της κρίσης και θα ασκεί πίεση στο πολιτικό σύστημα, επηρεάζοντας και θέσεις άλλων κομμάτων. Συσπειρώνοντας στο εσωτερικό μας ανθρώπους με διαφορετικές πολιτικές καταγωγές, εστιάζουμε στη δυναμική της συνάντησής μας  και στο διακριτό πράσινο στίγμα που μας συνενώνει. Η πολιτική συμμαχιών που ακολουθούμε, ακολουθεί την «προτεραιότητα του κοινωνικού»: συμμαχίες με κατά προτεραιότητα κοινωνικό χαρακτήρα, με κινήματα, πρωτοβουλίες πολιτών και ΜΚΟ, γύρω από συγκεκριμένους στόχους. Μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα, οι συμμαχίες αυτές αφορούν και την οικοδόμηση θεματικών πλειοψηφιών, πάλι γύρω από συγκεκριμένα ζητήματα. Εγχειρήματα για θεματικές και τοπικές πλειοψηφίες, προφανώς συμπεριλαμβάνουν και δυνάμεις από άλλους πολιτικούς χώρους, πάντα όμως σε συγκεκριμένη βάση.  Εξαίρεση αποτελεί το τοπικό επίπεδο, όπου η άμεση καθημερινή επαφή δημιουργεί κάποιες φορές χώρο για μονιμότερες κοινές πρωτοβουλίες και μεταξύ διαφορετικών πολιτικών χώρων. Κύριο όμως πεδίο συνάντησής μας με τις άλλες πολιτικές δυνάμεις, είναι ο προγραμματικός διάλογος. Το διαρκή αυτό διάλογο με όσους πολιτικούς χώρους δε έχουν αξίες διαμετρικά αντίθετες από τις δικές μας, θεσμοποιημένο ή άτυπο, δεν τον υποτάσσουμε σε άλλους στόχους πέρα από το να εμπλουτίσουμε τις προτάσεις μας, να ελέγξουμε την εγκυρότητά τους και να πείσουμε κι άλλες δυνάμεις για κάποιες από τις θέσεις μας. Στο διάλογο αυτό δεν υπάρχουν για μας προνομιακοί ή αποκλειστικοί συνομιλητές. Είναι ανοικτός όχι μόνο στα κόμματα αλλά και την Κοινωνία των Πολιτών. Μια τέτοια στρατηγική είναι σαφώς ανταγωνιστική απέναντι στη «στρατηγική της ενότητας», που σφραγίζει τις αντιλήψεις άλλων πολιτικών χώρων και ιδιαίτερα της Αριστεράς. Συμβαδίζει επίσης με την παράδοση των Πράσινων να συνεργάζονται σε όλα εκτός από τις εκλογές, αλλά και με τη φιλοδοξία να διεμβολίζουμε εγκάρσια το πολιτικό σύστημα, αντί να επιδιώκουμε να τοποθετηθούμε σε κάποιο συγκεκριμένο σημείο του. Σε όλα αυτά, παίρνουμε βέβαια υπόψη μας ότι άνθρωποι με οικολογικές ευαισθησίες, πιθανόν και με πράσινες αξίες, υπάρχουν και σε άλλα κόμματα: σεβόμαστε την επιλογή τους για διαφορετική πολιτική ένταξη, ενθαρρύνουμε διακριτικά ενδεχόμενες προσπάθειές τους να «οικολογοποιήσουν» και τα δικά τους κόμματα, έχουμε όμως επίγνωση ότι οι προσπάθειες αυτές έχουν μακροχρόνιο ορίζοντα. Η Οικολογία οικοδομεί λοιπόν το δικό της αυτόνομο πολιτικό σπίτι. Προς το παρόν άλλωστε κανένα από τα άλλα κόμματα δεν έχει πείσει, έστω κατ' ελάχιστο, την κοινωνία ότι είναι (και) οικολογικό. Γιάννης ΠαρασκευόπουλοςΕκπρόσωπος Τύπου των Οικολόγων Πράσινων