Οι επαναστάσεις των άλλων

 Της Άννας Δαμιανίδη, ΝΕΑ, 7.12.10

Παρακαλώ πολύ, στο όνοµα της επανάστασης και όχισε κάποιο άλλο, µήπως µπορείτε, επαναστάτες, να µην καταστρέφετε τις στάσεις των λεωφορείων; Κι εµείς για επανάσταση τα θέλουµε, δεν τα θέλουµε για τις µετακινήσεις. Ανήκουµε σεσυντροφικό κίνηµα πουαποφάσισενακάνει επανάσταση στις µεταφορές, να µην παίρνει αυτοκίνητο, ούτε µοτοσυκλέτα, ούτε κανποδήλατο, να ενισχύει τον κοινωνικό χαρακτήρα των µέσων µαζικής µεταφοράς. Καταλαβαίνουµε βεβαίως την επαναστατική οπτική πουθεωρεί ότι, αν καταστραφού ν οι υποδοµές του κοινω νικού κράτους και κάθε πράγµατος, αν εξαθλιωθεί η ζωή των ανθρώπων, τότετι θα κάνουν; Θα ξεσηκωθούν. Αλλάακόµακι αν γίνει έτσι, πουη Ιστορία διδάσκει ότι οι επαναστάσεις δεν ξεκινάνε σεεποχές εξαθλίωσης, αλλά πες ότι θα γίνει, κι ανξεκινήσει η επανάσταση, κι αν ολοκληρωθεί, κι αν πετύχει να καταστρέψει ταπάντα, κι αν ξυπνήσουµε µιαµέρα και δεν έχει µείνει τίποτε όρθιο και πρέπει όλα να ξαναγίνουν από την αρχή, πάλι υπάρχει πιθανότητα να θέλουνµερικοί κάπου να πάνε.

Μπορεί κάποιος κάπου να έχει ένα άλογο µε κάρο και να θέλει να µαζέψει επιβάτες. Φριχτό, αλλάηεµπορευµατοποίηση καραδοκεί, οπότε εντάξει, θαεπιταχθεί το άλογο µαζί µε το κάρο. Οµως πάλιδεν θα χρειαστεί µια στάση;

Εντάξει, δεν θα έχει φωτεινές διαφηµίσεις, αλλά εκτός από τις φωτεινές διαφηµίσεις στις στάσεις και τα στέγαστρα υπάρχουν κυρίως τα παγκάκια. Υποπτεύοµαι ότι ακόµα και η πιο πετυχηµένη επανάσταση δεν θα µπορεί νακαταργήσει την κούραση από τα σώµατα των ανθρώπων. Γι’ αυτό αφήστε, παιδιά, τις στάσεις των λεωφορείων στην ησυχίατους, σεβαστείτε λίγο την επανάσταση των άλλων, αφήστε τον καθένα να επαναστατεί ελεύθερα, µε τον τρόπο που επιλέγει.