Ο Γ. Μπουτάρης και η αδυσώπητη πραγματικότητα

Του Λεωνίδα Λιάμη, Ημερησία, 16.5.11 

Η οδός Ικτίνου είναι ένας πεζόδρομος που βρίσκεται στην «καρδιά» του πυρίκαυστου κέντρου της Θεσσαλονίκης. Διαθέτει λίγα εμπορικά μαγαζιά, ένα σχολικό συγκρότημα και πολλά -μα πολλά- cafe.

Επί σειρά ετών το να διαβεί κανείς τα -είναι δεν είναι- 150 μέτρα του πεζοδρόμου, συνιστούν ακροβατική γυμναστική. Τα τραπεζοκαθίσματα είναι ανεπτυγμένα σε κάθε δυνατή, εκμεταλλεύσιμη, σπιθαμή γης και δυσκολεύουν τη ζωή των πεζών -κυρίως εκείνων που έχουν και μια κάποια ηλικία- όταν αυτοί αποφασίζουν να περάσουν από το σημείο. Αυτά μέχρι τώρα. Ή, έτσι τουλάχιστον αφήνει να εννοηθεί η καινούρια δημοτική αρχή του κεντρικού δήμου της πόλης. Εντός της εβδομάδας, όπως ανέφερε προχθές ο αντιδήμαρχος Αστικού Σχεδιασμού, Πολεοδομίας και Δικτύων, Ανδρέας Κουράκης, συνεργεία του δήμου θα χρωματίσουν με ανεξίτηλη μπογιά στο πεζόδρομο το χώρο που αναλογεί σε κάθε κατάστημα, βάζοντας τάξη στην περιοχή, ώστε να διασφαλιστεί ο δημόσιος χώρος, αλλά και κυρίως η προσπελασιμότητα των πεζών. Αξιέπαινον.

Ιδίως αν το μέτρο επεκταθεί και σε άλλα σημεία της Θεσσαλονίκης, όπως, για παράδειγμα, η περιοχή πέριξ της πλατείας Αριστοτέλους, όπου, επίσης, γίνεται ο «κακός χαμός» με τα cafe.

Το διπλοπαρκάρισμα σε δρόμους είναι ένα άλλο πρόβλημα που συνεχίζει -σε ρυθμούς, «σαν να μην πέρασε μια ημέρα»- να ταλαιπωρεί την κίνηση στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Ιδιαίτερα σε κάποιες ώρες της ημέρας το μποτιλιάρισμα στην Β. Όλγας και τη Μητροπόλεως (ιδίως) σπάει νεύρα και σε... καλόγερο. Προχθές την Παρασκευή, είναι αλήθεια, το δημοτικό συμβούλιο ενέκρινε πρόταση για την τοποθέτηση, πιλοτικά, σταθερών κώνων επί της λευκής διαχωριστικής γραμμής στη Μητροπόλεως, αρχής γενομένης από τον προσεχή Ιούνιο. Είναι επίσης μια καλή αρχή. Μένει να το δούμε να εφαρμόζεται αποτελεσματικά και κυρίως να επεκταθεί και στους άλλους δρόμους της πόλης.

Ενθαρρυντικό μήνυμα αποτελεί και η πρόσφατη πρωτοβουλία της νέας δημοτικής αρχής να συγκαλέσει, για πρώτη φορά, λαϊκή συνέλευση - αυτό το δομικό κύτταρο της δημοκρατίας με τη συμμετοχή κατοίκων της πλατείας Ναυαρίνου και να τείνει ευήκοον ους στα προβλήματά τους. Δεν είχαμε συνηθίσει σε τέτοιες πρακτικές και πολιτικές.

Η καθημερινότητα όμως είναι αδυσώπητη και απαιτεί προσήλωση στη δράση σε πολλά επίπεδα και όχι μόνο επιλεκτικά. Τα πεζοδρόμια σε όλο το κέντρο της πόλης -με ή χωρίς την ύπαρξη καφετεριών- δυστυχώς έχουν καταστεί απροσπέλαστα για τους πεζούς από κάθε λογής εμπόδιο. Μηχανές παράνομα παρκαρισμένες, πλανόδιοι λιανοπωλητές, νόμιμοι και παράνομοι, που απλώνουν την πραμάτεια τους αδιαφορώντας αν εμποδίζουν, αλλά και περίπτερα με τα ψυγεία τους, που θυμίζουν, πλέον, μικρά σούπερ μάρκετ, έχουν κάνει κατάληψη ζωτικών χώρων για τους δημότες. Ταυτόχρονα, τα αδέσποτα συνεχίζουν σε πολλά σημεία της πόλης να κυκλοφορούν ελεύθερα και να συνιστούν δυνάμει κίνδυνο για τους περαστικούς, ο φωτισμός σε άλλες γειτονιές δεν είναι επαρκής και αυτό ευνοεί την ανάπτυξη της μικροεγκληματικότητας (τα κρούσματα που εκδηλώνονται τις τελευταίες μέρες στην Αθήνα δεν επιτρέπουν εφησυχασμό), ενώ και η καθαριότητα τόσο εντός του πολεοδομικού ιστού όσο και στα νερά του Θερμαϊκού που θυμίζουν, συχνά - πυκνά, έναν απέραντο σκουπιδότοπο, απαιτούν λύσεις.

Η δημοτική αρχή οφείλει να κινητοποιήσει άμεσα τους μηχανισμούς της και με αιχμή τη δημοτική αστυνομία να βάλει φρένο σε αυτά τα φαινόμενα, ενώ απαιτείται να συνεννοηθεί και με άλλους φορείς, αν δεν είναι σε θέση να το πράξει μόνη, προκειμένου να καθαρίσει την πόλη και το Θερμαϊκό. Το γεγονός ότι ο Γιάννης Μπουτάρης είναι μόλις 4 μήνες στη διοίκηση του δήμου, είναι ένα ελαφρυντικό, όπως και το ότι παρ' όλα αυτά σε κάποια προβλήματα έχει βάλει το... νερό στο αυλάκι για τη διευθέτησή τους. Δεν πρέπει, όμως, να επαναπαυτεί γιατί η μάχη είναι καθημερινή και τα ελαφρυντικά δεν αναγνωρίζονται εσαεί.