Ποιος θα καταστραφεί, οι τραπεζίτες ή η εργασία;

 Του Ρούσσου Βρανά, ΝΕΑ 06.10.10

Με τις εικόνες από τις διαδηλώσεις και τις απεργίες της περασµένης εβδοµάδας, όλα δείχνουν ότι η Ευρώπη µπαίνει σε ένα θερµό φθινόπωρο και οδεύει σε έναν ακόµη πιο θερµό χειµώνα. Διαδηλώσεις κατά της ανεργίας. Διαδηλώσεις κατά της οικονοµικής ύφεσης. Τώρα µονάχα αρχίζει να φαίνεται πιο καθαρά η γενικότερη εικόνα. Οι δραστικές αλλαγές που συντελούνται στην ευρωπαϊκή κοινωνία θα σηµαδέψουν την επόµενη γενιά.

Αν οι αντεργατικές δυνάµεις επικρατήσουν, αυτό θα σηµάνει την καταστροφή της. Τόσο σοβαρά έχουν γίνει τα πράγµατα ύστερα από το τραπεζικό πραξικόπηµα. Και θα χειροτερέψουν γοργά, όπως δείχνει και η πρόσφατη υποβάθµιση της πιστοληπτικής ικανότητας της Ιρλανδίας. «Δεν βρισκόµαστε στο τέλος αλλά στην αρχή του αγώνα», έλεγε τις προάλλες ο Τζον Μονκς, επικεφαλής της συνοµοσπονδίας των ευρωπαϊκών συνδικάτων. Στην πρώτη γενική απεργία τους από το 2002, δέκα εκατοµµύρια ισπανοί εργαζόµενοι εναντιώθηκαν στη σοσιαλιστική κυβέρνησή τους που χρησιµοποιεί την τραπεζική κρίση ως πρόσχηµα για να αλλάξει τους νόµους, επιτρέποντας στις δηµόσιες και τις ιδιωτικές επιχειρήσεις να απολύουν κατά βούληση, να κόψει τις συντάξεις και να περιορίσει τις δηµόσιες δαπάνες για να δώσει το περίσσευµα στις τράπεζες. Τα ίδια συµβαίνουν και στην Πορτογαλία. Και σύντοµα θα ακολουθήσει και η Ιρλανδία. Στις χώρες δηλαδή όπου κερδοσκόπησαν περισσότερο, οι τραπεζίτες απαιτούν να αποκαταστήσουν τα αποθεµατικά τους εις βάρος της εργασίας. Και αυτό ακριβώς, ο καθηγητής των Οικονοµικών στο Πανεπιστήµιο του Μιζούρι Μάικλ Χάντσον το αποκαλεί «τραπεζικό πραξικόπηµα».

Οι πραξικοπηµατίες...
... έχουν για στενό συνεργάτη τους την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, που την περασµένη εβδοµάδα εξαπέλυσε έναν ολοκληρωτικό πόλεµο εναντίον του κόσµου της εργασίας. Χρησιµοποιεί την τραπεζική κρίση σαν µια ευκαιρία για να τιµωρήσει κυβερνήσεις και να εξωθήσει χώρες µέχρι και τη χρεοκοπία, προκειµένου να δεχτούν να περικόψουν το εργατικό κόστος. Υπαγορεύει στις κυβερνήσεις να δανείζονται µε τόκο από τις τράπεζες, αντί να αντλούν εισόδηµα φορολογώντας τις τράπεζες όπως συνέβαινε για πολλές δεκαετίες µετά τον Β’ Παγκόσµιο Πόλεµο.

Από τις Βρυξέλλες µέχρι τη Λετονία, νεοφιλελεύθεροι και σοσιαλφιλελεύθεροι πολιτικοί σκοπεύουν να επεκτείνουν τις περικοπές των µισθών του Δηµοσίου και στον ιδιωτικό τοµέα, µε το πρόσχηµα πως έτσι θα εξοικονοµηθούν χρήµατα για την αποπληρωµή του δηµόσιου χρέους. Φυσικά, κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συµβεί, λέει ο καθηγητής Χάντσον, αφού οι χώρες θα µπουν έτσι σε έναν φαύλο κύκλο που θα καταστέλλει την ανάπτυξη και θα τις φορτώνει µε νέα χρέη. Ο ευρωπαϊκός αντικειµενικός στόχος είναι να καταργηθούν όλες εκείνες οι δηµοκρατικές κοινωνικές µεταρρυθµίσεις που είχαν επιτευχθεί τον περασµένο αιώνα. Φορολογώντας µόνο την εργασία και όχι την τραπεζική βιοµηχανία, η Ευρώπη θα µετατραπεί σε µια µπανανία.

Η κατάσταση...
... που ζούµε σήµερα στην Ευρώπη µοιάζει µε µια πάλη ζωής και θανάτου. Ποιος θα καταστραφεί, οι τραπεζίτες ή η εργασία; Η ευρωπαϊκή ηγεσία φαίνεται να έχει κάνει την επιλογή της.