Του Τάσου Τέλλογλου, protagon.gr
Οι χθεσινοβραδυνές εξελίξεις στην Αίγυπτο με την εκδήλωση της θέλησης του νέου ισχυρού άνδρα του καθεστώτος Μουμπάρακ, Σουλεϊμάν για επαφές με την αντιπολίτευση και την ανακοίνωση του εκπροσώπου του στρατού ότι οι ένοπλες δυνάμεις της χώρας θα παραμείνουν ουδέτερες, δείχνουν ότι η Αίγυπτος αλλάζει σελίδα προς μία κυβέρνηση στην οποία το πολιτικό Ισλάμ και οι αδελφοί μουσουλμάνοι θα έχουν μεγαλύτερο βάρος.
Είναι κατά κάποιο τρόπο, αυτό που συμβαίνει σήμερα, το αντίστοιχο, για τη Μέση Ανατολή εκείνου που συνέβη στην κεντρική και ανατολική Ευρώπη το 1989. Το ελληνικό πολιτικό προσωπικό βαθιά προσανατολισμένο στην εκμετάλλευση της διπολικότητας του κόσμου, ακριβώς όπως είναι σήμερα προσηλωμένο στην μονοπολικότητά του, είχε χάσει τότε την ευκαιρία. Και το πιθανότερο είναι ότι θα την χάσει και σήμερα απορροφημένο τόσο βαθιά με την μάχη που δίνει για την προσωπική του επιβίωση που συχνά –πυκνά συγχέει με την επιβίωση της χώρας.
Υπάρχουν αρκετοί Έλληνες διπλωματικοί υπάλληλοι στο «τεραίν» που προσπάθησαν τις περασμένες εβδομάδες να επιστήσουν την προσοχή της Αθήνας σε όσα συμβαίνουν από το Αμμάν έως το Ραμπάτ. Από το καλοκαίρι η Αθήνα έχει κρεμάσει στις σχέσεις της με τον κόσμο της Μέσης Ανατολής την ταμπέλα «πιθανοί αγοραστές» και φυσικά συναλλάσσεται με τους κρατούντες στην προσπάθεια να βρει επενδυτές για το χρέος και την κρατική περιουσία. Αυτό δεν είναι αναγκαία κακό αν η πολιτική μας στην περιοχή δεν περιορίζεται μόνο σε αυτή την διάσταση.
Οι σχέσεις της ελληνικής διπλωματίας με το πολιτικό Ισλάμ που θα κληθεί να συμπληρώσει το πολιτικό κενό των καθεστώτων που καταρρέουν είναι ανύπαρκτη. Τους επόμενους 10-12 μήνες σε κάθε μεγάλη ή μικρή χώρα της μέσης Ανατολής αυτό το ρεύμα θα κυριαρχήσει και σε πολλές –και στην Αίγυπτο- θα εκπροσωπηθεί και στην κυβέρνηση. Πώς να το κάνουμε, για να γυρίσουμε στις αναλογίες του 1989, αυτοί είναι οι αντιφρονούντες στις χώρες της Μέσης Ανατολής.
Από αυτή την άποψη η Αθήνα έχει πολλά να μάθει από την Άγκυρα που την κατάλληλη στιγμή «γύρισε» από το Ισραήλ στην εμβάθυνση της πολιτικής, οικονομικής και πολιτισμικής της ηγεμονίας στην περιοχή. Δεν είναι τυχαίο ότι την περασμένη Κυριακή ο πρόεδρος Ομπάμα τηλεφωνούσε από κοινού με τον Τούρκο πρωθυπουργό Ερτντογάν στους πρωταγωνιστές του δράματος στο Κάιρο.
Μόνη παρηγοριά της Αθήνας είναι ότι βρέθηκε στην εξαιρετική συντροφιά των «κοιμώμενων» Ευρωπαίων, που με εξαίρεση τη Μ. Βρετανία, πάλι δεν πήραν «χαμπάρι» το παραμικρό. Πιθανά και καθοδηγούμενοι από τη Γαλλία να μην ήθελαν να «πάρουν χαμπάρι». Είναι χαρακτηριστικό ότι η ΕΕ «πάγωσε» τα περιουσιακά στοιχεία του Τυνήσιου δικτάτορα Μπέν Αλί μόλις τη Δευτέρα, μία εβδομάδα αργότερα απ’ ότι η Ελβετία!
Οι αλλαγές αυτές δεν θα ανακόψουν το κύμα μετανάστευσης από τις χώρες της Βόρειας Αφρικής προς την Ελλάδα, απεναντίας θα καταστήσουν πιο επιτακτική μια αναπτυξιακή πολιτική της Ελλάδας στις χώρες αυτές, ιδιαίτερα στην Αίγυπτο. Μία αναπτυξιακή πολιτική όχι μόνο για τους Χριστιανούς και μέσω του Πατριαρχείου αλλά για όλους με συνομιλητές της νέες δυνάμεις που αναδύονται από την εξέγερση. Για να γίνουν όλα αυτά χρειάζεται ένα σχέδιο. Που –για την ώρα –δεν υπάρχει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου