Place 2.0

Δημοσιεύουμε σήμερα ένα πολύ ενδιαφέρον, κατά τη γνώμη μου , κείμενο από ένα άνθρωπο του χώρου του Place Branding.Το κείμενο αυτό αξίζει να μελετήσουν πολλές ομάδες ενδιαφερομένων για τις Πόλεις και τις Πολιτικές τους.Ειδικότερα τώρα με την ευκαιρία των Δημοτικών εκλογών, που πολλοί άνθρωποι επικεντρώνουν την προσοχή τους σε προγράμματα και στρατηγικές για το μέλλον των πόλεων.Το κείμενο παρουσιάσθηκε το 2008 αλλά διατηρεί την επικαιρότητά του.Περιμένουμε τη συνέχεια με το Place 3.0.Την μετάφραση έκανε ο συνεργάτης του "Πόλεις και Πολιτικές" Λάζαρος Αγαπίδης

*Του Sicco van Gelder

Εισαγωγή

Πολύ αξία έχει δοθεί στο web 2.0, η συλλογή των «ιστο-υπηρεσιών» για online διαδικτυακές κοινότητες, για τη συμμετοχή στην συλλογική παραγωγή περιεχομένου από χρήστες, καθώς και για την ανάπτυξη της ιδιότητας του συν-κατασκευαστή, (co-makership )ένα εταιρικό κίνημα για τη συμμετοχή εταίρων και καταναλωτών στην ανάπτυξη ή βελτίωση προϊόντων και υπηρεσιών.
Το web 2.0 και το κίνημα του συν-κατασκευαστή ωθούνται από τη συνειδητοποίηση ότι υπάρχουν άλλα ενδιαφερόμενα μέρη που μπορούν και είναι πρόθυμοι να συμβάλλουν στην επιτυχία τους.

Οι κυβερνήσεις έχουν αρχίσει να καταλαβαίνουν ότι δεν είναι σε θέση να λύσουν όλα τα προβλήματα της πόλης, της περιοχής ή της χώρας τους από μόνοι τους. Η συνεργασία μεταξύ του δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα έχει γίνει πλέον συνηθισμένη, ωστόσο οι συνεργασίες αυτές εξακολουθούν κατά κύριο λόγο να αποσκοπούν στην παροχή λύσεων για τη χρηματοδότηση μεγάλων έργων υποδομής. Και συνήθως δεν συμπεριλαμβάνουν κι άλλους φορείς που μπορούν να συμβάλουν στην εξεύρεση λύσεων για τα μελλοντικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι περιοχές, όπως η γήρανση του πληθυσμού, την ενσωμάτωση των εθνοτικών μειονοτήτων, η κυκλοφοριακή συμφόρηση, υποβάθμιση του περιβάλλοντος και της παγκόσμιας ανταγωνιστικότητας.

Αυτό το άρθρο ισχυρίζεται ότι στο μέλλον, οι τόποι (Places) θα λειτουργούν με διαφορετικό τρόπο και οι διακυβερνήσεις τους εξελίσσονται σε μορφή όπου πολλοί ενδιαφερόμενοι φορείς θα συγκεντρωθούν για να επιλύουν συγκεκριμένα θέματα και οι κυβερνήσεις, αν και σχεδόν πάντα θα συμμετέχουν, θα είναι μόνο ένας από τους φορείς αυτών των νέων συμμαχιών και συνεργασιών.

Σε αυτό το άρθρο θα διερευνήσουμε το πώς λειτουργούσαν οι τόποι χρησιμοποιώντας ως παράδειγμα μία οντότητα που θα ονομάσουμε Τόπος 1.0, πως αυτοί οι τόποι κινούνται προς μια κατάσταση που θα ονομάσουμε Τόπος 2.0, και πως θα εξελιχθούν στο μέλλον.

Τόπος 1.0

Παραδοσιακά, οι τόποι αποτελούσαν διακριτές πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές και πολιτιστικές οντότητες. Παρά το εμπόριο και την μετανάστευση, φαινόμενα που παρατηρούνται από αρχαία χρόνια, η μετακίνηση των ανθρώπων, των κεφαλαίων και των αγαθών είναι συχνά αρκετά περιορισμένη. Οι περισσότεροι άνθρωποι γεννήθηκαν σε έναν τόπο, πήγαν στο σχολείο εκεί, παντρεύτηκαν εκεί, εργάστηκαν εκεί για όλη τους τη ζωή, υποστήριξαν την τοπική ομάδα ποδοσφαίρου και θάφτηκαν στο νεκροταφείο του χωριού. Οι επιχειρήσεις ήταν αφιερωμένες στις πόλεις τους και θα συχνά επένδυαν σε διάφορα είδη υπηρεσιών για τους υπαλλήλους τους και τους συγγενείς τους: π.χ. αθλήματα, πολιτισμού, της υγείας και της εκπαίδευσης. Οι μεγάλες και επιτυχημένες επιχειρήσεις αποτελούσαν πηγή τοπικής ή ακόμη και εθνικής υπερηφάνειας. Η κυβέρνηση αποφάσιζε τι ήταν καλό για την περιοχή, τις επιχειρήσεις, τα ιδρύματα και τον πληθυσμό. Η κυβέρνηση, επίσης, θεωρείται ότι ήταν συνώνυμη με τον τόπο. Πολλοί πρωθυπουργοί ή πρόεδροι ισχυρίζονται ακόμα και σήμερα ότι «διοικούν τη χώρα».

Γνωμοδοτήσεις διαμορφώθηκαν και αποφάσεις λήφθηκαν από την πολιτική ελίτ, καινοτομίες αναπτύχθηκαν και πλούτος δημιουργήθηκε από την οικονομική ελίτ και ηθικά πρότυπα και καλλιτεχνικά γούστα υπαγορεύτηκαν από την πολιτιστική ελίτ. Το σύνολο του πληθυσμού απλά θεωρείται ως εργατικό δυναμικό και μια αγορά για ότι οι ελίτ αποφάσισαν να παράγουν και να παρέχουν. Ο μαζικός εκδημοκρατισμός ποτέ δεν άλλαξε ριζικά την κατάσταση αυτή. Βεβαίως, με την πάροδο του χρόνου, οι πολίτες μεταμορφώθηκαν από το να είναι απλώς και μόνον μονάδες σε πελάτες του δημόσιου τομέα. Ωστόσο, οι άνθρωποι αυτοί έπρεπε να υποβληθούν στην ίδια μηχανή γραφειοκρατίας αν και με λίγο περισσότερη αποτελεσματικότητα, φροντίδα και κατανόηση. Αυτή η μηχανή πήγε από το να οδηγείται από τις εντολές και επιθεωρήσεις στο να οδηγείται από στόχους χρονοδιαγραμμάτων και λογιστικούς ελέγχους.

Μαζικός εκδημοκρατισμός και το νέο αυτό καθεστώς του πελάτη έχει μετατρέψει τους ανθρώπους σε κριτικούς και ηχηρούς πολίτες και καταναλωτές. Όλο και περισσότερο, η πολιτική ελίτ αδυνατεί να ανταποκριθεί στις αυξανόμενες και διαρκώς μεταβαλλόμενες ανάγκες και απαιτήσεις των εν λόγω πολιτών, η οικονομική ελίτ αλλάζουν θέσεων εργασίας και αφοσιώνονται σε άλλες περιοχές με φαινομενική ευκολία, και οι πολιτιστικοί ελίτ είτε έχουν χάσει την επαφή με τον πληθυσμό ή έχουν καταστεί μέρος των δημιουργικών βιομηχανιών (π.χ. ψυχαγωγία, σχεδιασμός, διαφήμιση). Σε αυτό το μεταβαλλόμενο περιβάλλον, οι παλαιές λύσεις για την επίλυση των προβλημάτων των περιοχών δεν λειτουργούν πλέον, επειδή στοχεύουν στην επίλυση σαφώς καθορισμένων λειτουργικών προβλημάτων: την κατασκευή περισσότερων δρόμων, σπίτια και σχολεία, η πρόσληψη περισσότερων αστυνομικών, δασκάλων, γιατρών και δημοσίων υπαλλήλων, επιδότηση του πολιτισμού, την επιβολή κυρώσεων κατά της αντικοινωνικής συμπεριφοράς, κλπ. Τα θέματα που πολλοί τόποι αντιμετωπίζουν σήμερα (και θα αντιμετωπίσουν στο μέλλον) δεν είναι ούτε διακριτά ούτε καθαρά λειτουργικά. Πρόκειται για σύνθετες περιπτώσεις, πολύπλευρες και συχνά περιλαμβάνουν πολλά συναισθήματα. Για παράδειγμα, ζητήματα όπως η ένταξη των μεταναστών στην κοινωνία, η κυκλοφοριακή συμφόρηση, την υγειονομική περίθαλψη και τις κρίσεις των συντάξεων, υποβάθμισης του περιβάλλοντος και η ανταγωνιστικότητα είναι ζητήματα που προκαλούν της δυνατότητες του γραφειοκρατικού μηχανισμού. Η αποτελεσματική ενασχόληση με τα θέματα αυτά απαιτεί την συμμετοχή όχι μόνον τον τοπικών αυτοδιοικήσεων, αλλά και του ιδιωτικού και δημοτικού τομέα, τα εκπαιδευτικά και πολιτιστικά ιδρύματα καθώς και άλλους παρόμοιους φορείς.

Η εμφάνιση του Τόπου 2.0

Η κοινότητα (πολίτες, επιχειρήσεις και οργανισμοί) που κάνει έναν τόπο αυτό που είναι. Δεν είναι τα τούβλα και το κονίαμα, οι αυτοκινητόδρομοι και οι σιδηρόδρομοι, τα αεροδρόμια, τα καλώδια, οι σωληνώσεις και οι αποχετεύσεις. Αυτή η υποδομή λειτουργεί ως πλατφόρμα για τις επενδύσεις, τις πρωτοβουλίες και τις δραστηριότητες της κοινότητας. Η ποιότητα της πλατφόρμας καθορίζει πολλές από τις ευκαιρίες της κοινότητας. Στον Τόπο 1.0, η πλατφόρμα χρησιμοποιήθηκε κυρίως για την παραγωγή, το εμπόριο και την κατανάλωση. Οι κύριες ευθύνες της κυβέρνησης ήταν να εξασφαλίσει την ανάπτυξη και τη συντήρηση της πλατφόρμας αυτής και την παραγωγή δημόσιων αγαθών, όπως η υγειονομική περίθαλψη, η εκπαίδευση, τις τέχνες και τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Ο τομέας των επιχειρήσεων πρόσφερε θέσεις εργασίας, προϊόντα και υπηρεσίες για τη δημόσια κατανάλωση, καθώς και τα φορολογικά έσοδα για την λειτουργία του τόπου. Ο πληθυσμός πρόσφερε την φυσική και πνευματική δύναμη ως εργατικό δυναμικό και κατανάλωνε τα αγαθά και αξιοποιούσε τις υπηρεσίες που παράγονταν από την κυβέρνηση και τις επιχειρήσεις.

Μια σειρά εξελίξεων ολοκληρώνουν αυτό το κομψό σχήμα. Πρώτον, οι περισσότεροι τόποι έχουν ένα όλο και πιο δραστήριο πληθυσμό που απαιτεί συμμετοχή σε θέματα που κάποτε ήταν αποκλειστικά της κυβέρνησης, όπως η αστική ανάπτυξη, τα προγράμματα ανάπτυξης υποδομών, η προστασία του περιβάλλοντος και διεθνές συνθήκες. Όπως αναμενόταν, οι πολίτες έχουν μέχρι σήμερα έχουν λειτουργήσει αντιδραστικά. Οργανώνουν διαμαρτυρίες, αιτούν αναιρέσεις σε αποφάσεις της κυβέρνησης και μπορούν να συμμετέχουν σε επίσημες διαβουλεύσεις και σε δημοψηφίσματα. Αυτό σημαίνει ότι οι πολίτες συνήθως αντιστέκονται στις αποφάσεις και στις προτάσεις που τους ανακοινώθηκαν αντί να συμμετέχουν οι ίδιοι και να αναλαμβάνουν την ευθύνη με τις προτάσεις νέων βελτιώσεων ή προσφέροντας εναλλακτικές λύσεις. Ορισμένοι τόποι (π.χ. Γαλλία, Ολλανδία, Ελβετία και Ηνωμένες Πολιτείες) επιτρέπουν πρωτοβουλίες πολιτών για να τεθούν θέματα στην πολιτική τους ατζέντα και μερικές φορές, ως αποτέλεσμα, έχει καταργηθεί, προταθεί η τροποποιηθεί ακόμα και η νομοθεσία. Ωστόσο, τέτοιες πρωτοβουλίες είναι περιορισμένες μορφές συμμετοχής των πολιτών παραμένουν αυστηρά στα πλαίσια της πολιτικής αρένας. Δημόσια διαβούλευση, δημοψηφίσματα και οι πρωτοβουλίες των πολιτών συχνά έχουν αυξήσει την απογοήτευση των πολιτών με την κυβέρνηση και την πολιτική. Αντί να μικρύνει το χάσμα μεταξύ της κυβέρνησης και του λαού, φαίνεται ότι διευρύνθηκε το χάσμα, καθώς οι πολίτες θεώρησαν ότι δεν είχαν ληφθεί σοβαρά υπόψη από τους πολιτικούς. Σύντομες μορφές διαβούλευσης που στοχεύουν να διατηρήσουν τους ανθρώπους μακριά, ελλιπή δημοψηφίσματα και μη δεσμευτικές πρωτοβουλίες των πολιτών έχουν αφήσει μια πικρή γεύση.

Η δεύτερη εξέλιξη που φέρνει τον Τόπο 1.0 στο τέλος του είναι η αύξηση της παγκοσμιοποίησης η οποία επέσπευσε την ροή κεφαλαίων και αγαθών σε όλο τον κόσμο και έχει κάνει πολλές επιχειρήσεις και ανθρώπους πιο ελεύθερους. Η πιστή και αφοσιωμένη πελατεία σε κάποιους τόπους καταρρεύει , ενώ σε άλλους υπάρχει νέα έλξη. Οι αποφάσεις, οι επενδύσεις και οι πρωτοβουλίες που λαμβάνονται για την κοινότητα του σήμερα μπορεί να μην είναι σωστές για την κοινότητα του αύριο. Και η κοινότητα του αύριο είναι βέβαιο ότι θα είναι επίσης προσωρινή. Αυτό σημαίνει ότι οι τόποι θα πρέπει να είναι δυναμικοί για να ικανοποιήσουν τις μεταβαλλόμενες ανάγκες και απαιτήσεις, αλλά και ότι οι ελίτ του σήμερα δεν μπορούν να αποφασίσουν τι είναι το σωστό για την κοινότητα του αύριο. Αυτό θέτει την ευθύνη στην ίδια την κοινότητα για να βρει λύσεις και όχι απλώς για είναι δέκτης των αποφάσεων άλλων.

Η τρίτη εξέλιξη είναι εν μέρει μια αντίδραση στις δύο πρώτες, δηλαδή η αυξανόμενη ανάγκη των κοινοτήτων (παρά την παροδικότητα τους) να προσδιορίζουν τον εαυτό τους ως προς τον πολιτισμό, την ταυτότητα, τις φιλοδοξίες και την ανταγωνιστικότητα. Πρόκειται για μια συνεχιζόμενη συζήτηση που είναι συχνά άβολη στα πλαίσια της συμβατικής σοφίας και των καθιερωμένων πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών δομών και διαδικασιών.

Οι εργασίες στον τομέα αυτό προωθούν την ανάπτυξη νέων τρόπων επιχειρησιακής λειτουργίας για τους τόπους. Αυτοί οι νέοι τρόποι λειτουργίας χαρακτηρίζονται από την ενεργή συμμετοχή και της αλληλεπίδρασης μεταξύ των δημόσιων, ιδιωτικών και πολιτικών φορέων. Επειδή τα θέματα αφορούν πολλούς και ποικίλους ενδιαφερόμενους και δεν μπορούν να αντιμετωπίζονται με τις παραδοσιακές λήψης αποφάσεων, οι νέες μορφές οργάνωσης και αλληλεπίδρασης αναζητούνται. Αυτές οι νέες μορφές οργάνωσης συχνά λαμβάνουν τη μορφή των συνασπισμών συμμαχιών, ή συμπράξεις μεταξύ των ενδιαφερομένων που είναι εγκατεστημένοι για το σκοπό της αντιμετώπισης των θεμάτων που ο Τόπος 1.0 βρίσκει πολύ δύσκολο να αντιμετωπίσει. Τα προβλήματα είναι άμορφα, τείνουν να μετατοπίζονται με την πάροδο του χρόνου και δεν μπορούν να λυθούν από έναν μοναδικό ενδιαφερόμενο και ιδιαιτέρα για έναν που τείνει να πλαισιώσει τις λύσεις του σε πολιτικές, στη νομοθεσία και στη φορολογία. Στα πλαίσια των συμμαχιών και των συνεργασιών, οι ενδιαφερόμενοι λαμβάνουν από κοινού την ευθύνη για τον καθορισμό και την εφαρμογή στρατηγικών που συμβάλλουν στη δημιουργία πιο ανταγωνιστικών τόπων με καλύτερη λειτουργία και περισσότερη αυτοπεποίθηση.

Ένας νέος τρόπος λειτουργίας για τους τόπους

Αντί να στηρίζεται σε παραδοσιακές ελίτ για να αποφασίζουν και να παρέχουν, ο Τόπος 2.0 βασίζεται στις συμμαχίες, στους συνασπισμούς και στις εταιρικές σχέσεις του δημόσιου, του ιδιωτικού και δημοτικές ομάδες ενδιαφερομένων για την αντιμετώπιση συγκεκριμένων ζητημάτων. Αυτές οι συμμαχίες, οι συνασπισμοί και οι εταιρικές σχέσεις θα διαφέρουν από θέμα σε θέμα (π.χ. μεταφορές, υγεία, περιβάλλον, ένταξη, αστική υποβάθμιση) και θα αλλάζει με την πάροδο του χρόνου καθώς κάποιοι εταίροι φεύγουν και άλλοι εισάγονται στην συμφωνία. Οι συμμαχίες και συνεργασίες για τους τόπους δεν είναι η συνηθισμένη συνεργασία μεταξύ του δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα ή μιας επιτροπής σοφών ανδρών και γυναικών. Είναι ένας επίσημος ή άτυπος οργανισμός στον οποίο οι βασικοί ενδιαφερόμενοι φορείς από κοινού αναπτύσσουν, δημιουργούν και καθοδηγούν την εφαρμογή της στρατηγικής για ένα συγκεκριμένο θέμα. Η δημιουργία αυτών των συμμαχιών ή συνεργασιών είναι το πρώτο βήμα για την αλλαγή του τρόπου λειτουργίας του τόπου, διότι γκρεμίζει χωρίσματα μεταξύ ανθρώπων υψηλότερου και χαμηλότερου επίπεδου μόρφωσης, μεταξύ κυβερνήσεων και επιχειρήσεων, μεταξύ των τεχνών και του αθλητισμού και μεταξύ του εμπορίου και του πολιτισμού. Η συμμαχία ή συνεργασία θα πρέπει να θεωρηθεί ως μία ομάδα που αποτελείται από ισότιμους φορείς που μπορούν να βοηθήσουν στην επίλυση των επίμαχων θεμάτων, μέσω δράσεων, επενδύσεων, αποφάσεων και επικοινωνιών.

Συμμαχίες και εταιρικές σχέσεις δεν είναι σαν τις κεντρικές κυβερνητικές υπηρεσίες, ή την τοπική κυβέρνηση ή τις ιδιωτικές επιχειρήσεις ή τον εθελοντισμό, την κοινότητα ή τις φιλανθρωπικές οργανώσεις. Πρόκειται για μια υβριδική μορφή οργάνωσης. Τα χαρακτηριστικά της καθορίζονται από εκείνους που την δημιούργησαν, από τον σκοπό για τον οποίο δημιουργήθηκε και από εκείνους που οδηγούν το έργο της εταιρικής σχέσης. Η μορφή της οργάνωσης και λειτουργίας σπάνια είναι δεδομένη. Πρέπει να διεξαχθούν διαπραγματεύσεις και να συμφωνηθεί από τους εμπλεκόμενους. Αυτό που απαιτείται είναι μια συμμαχία ή συνεργασία όπου η συμμετέχοντες θεωρούνται μεταξύ τους ως ίσοι, ανεξάρτητα από την εξουσία ή τους πόρους τους, όπου οι επιμέρους συνεισφορές τους θεωρούνται αξιόλογες.

Αφού η συμμαχία ή συνεργασία έχει δημιουργηθεί, η πρόκληση είναι να μπορεί να λειτουργήσει αποτελεσματικά. Οι εκπρόσωποι των οργανώσεων που αποτελούν τη συμμαχία ή την εταιρική σχέση έχουν τα δικά τους συμφέροντα και κίνητρα για τη συμμετοχή, καθώς και τους δικούς τους τρόπους εργασίας και λήψης αποφάσεων. Είναι ανάγκη να δημιουργήσουν ένα εντελώς νέο τρόπο να συνεργαστούν για να συνδυάζουν τους στόχους και τις πρακτικές τους και να καταστεί η συμμαχία ή η σύμπραξη ένα αποτελεσματικό εργαλείο για την επίλυση των επίμαχων θεμάτων ώστε να αναλαμβάνει την πρωτοβουλία για την εύρεση ή τη δημιουργία των απαιτούμενων πόρων. Η μοιρασμένη ηγεσία απαιτεί σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό κοινή αντίληψη και κοινή σκέψη από τις παραδοσιακές μορφές της ηγεσίας στο δημόσιο και στο ιδιωτικό τομέα.

Αυτό παρέχει ευκαιρίες για ομάδες πολιτών, επιχειρήσεις και ιδρύματα να συμβάλλουν στην ανάπτυξη του τόπου τους ως ενεργοί συμμετέχοντες στη διαδικασία και όχι μόνο ως παθητικοί θεατές. Η πρωτοβουλία για τη συγκέντρωση

μιας συμμαχία, ενός συνασπισμού ή μιας εταιρικής σχέσης στηρίζεται σε όλους τους πολίτες της κοινότητας.

Το μέλλον των τόπων

Η ανάπτυξη των Τόπων 2.0 σημαίνει ότι το μέλλον πολλών τόπων θα είναι αρκετά διαφορετικό από τη σημερινή τους κατάσταση. Αντί να διοικούνται από μια κυβέρνηση, οι τόποι ολοένα και περισσότερο θα διέπονται από διάφορες και ποικίλες συμμαχίες, εταιρικών σχέσεων και συνασπισμων αποτελούμενοι από μέλη του δημοσίου, του ιδιωτικού και του πολιτικού τομέα. Αυτό εγείρει μια σειρά σοβαρών ερωτημάτων, όπως:

• Προτίθεται η κυβέρνηση να χάσει τον έλεγχο σε όλο το πεδίο της;

• Ποιος θα έχει την τελική ευθύνη για τις δραστηριότητές τους;

• Πώς θα χρηματοδοτούνται οι δραστηριότητες αυτές;

• Πώς να διατηρήσει τη δημοκρατική εποπτεία των δραστηριοτήτων τους;

Οι απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά δεν είναι εύκολα, αλλά στη συνέχεια, ακολουθούν μερικές πιθανές απαντήσεις.

Οι τοπικές, περιφερειακές και εθνικές κυβερνήσεις θα πρέπει να συμμετέχουν ενεργά σε αυτές τις νέες ρυθμίσεις και δεν πρόκειται να εκχωρήσουν την ευθύνη τους εξ ολοκλήρου, αλλά θα ενεργούν όλο και περισσότερο ως ένας από τους πολλούς παράγοντες και όχι αυτός που κυριαρχεί. Την ίδια στιγμή, παραδοσιακές κυβερνητικές δραστηριότητες, όπως είναι η παροχή δημόσιων υπηρεσιών, τη χάραξη πολιτικής και διακυβερνητικές σχέσεις, δεν θα αλλάξουν ή θα πάψουν να υπάρχουν.

Οι συνεργάτες στις εταιρικές σχέσεις συμμαχιών και συνασπισμών θα μοιραστούν την ευθύνη για τις δραστηριότητές τους και θα πρέπει να καθοριστεί ποιος παίρνει ποιες ευθύνες. Αυτό σημαίνει ότι είναι υπόλογοι μεταξύ τους καθώς και στην ευρύτερη κοινωνία στην οποία λειτουργούν. Οι κυβερνήσεις θα εξακολουθούν να είναι υπόλογοι στους εκλεγμένους εκπροσώπους και στους ψηφοφόρους, καθώς και επιχειρήσεις και τα ιδρύματα μπορούν να δικαστούν εάν αποτύχουν στα καθήκοντά τους. Αυτές οι ειδικά κατασκευασμένες οργανώσεις εταιρικής σχέσης θα πρέπει να επιτρέψουν επαρκή δημόσιο έλεγχο των εργασιών και των δραστηριοτήτων τους ώστε η ευθύνη να πέφτει επάνω τους για να αποφευχθεί η μυστικότητα και η σιωπή. Αλλά δεδομένου ότι είναι συσταθεί από ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα των φορέων της κοινωνίας αυτό δεν πρέπει να αποτελεί σημαντικό θέμα γι’ αυτούς.

Η χρηματοδότηση αυτών των οργανισμών σύμπραξης θα προέλθει από τους ατομικούς πόρους των μελών και θα πρέπει να καταλογίζονται κατά τον ίδιο τρόπο που γίνονται και τώρα: κρατικοί προϋπολογισμοί, εταιρικοί λογαριασμοί, ιδιωτικές δωρεές, κλπ. Αυτό μπορεί να σημαίνει ότι γίνεται πιο δύσκολο να καθοριστεί το ακριβής κόστος ενός έργου, αλλά εξακολουθεί να είναι δυνατός ο εντοπισμός των δαπανών για κάθε μεμονωμένη οργάνωση που ασχολείται. Και κάθε οργανισμός θα είναι υπεύθυνος απέναντι στα δικά του ενδιαφερόμενα μέρη (π.χ. οι πολίτες, οι μέτοχοι, εργαζόμενοι) το κατά πόσον τα χρήματα και άλλοι πόροι δαπανώνται συνετά.

Το ζήτημα του δημοκρατικού ελέγχου μπορεί να είναι πιο περίπλοκο, επειδή οι ευθύνες μετακινούνται από μία μόνο κυβέρνηση σε λιγότερο καλά καθορισμένες οντότητες. Ωστόσο, οι κυβερνήσεις είναι πιθανό να είναι βασικοί εταίροι σε οποιαδήποτε από αυτές τις νέες ρυθμίσεις, συνεπώς, τα κοινοβούλια και τα συμβούλια θα εξακολουθούν να μπορούν να καλούν τις κυβερνήσεις τους να λογοδοτήσουν για τους ρόλους τους σε αυτές τις εταιρικές σχέσεις συμμαχιών και συνασπισμών. Αυτό δεν είναι τόσο πολύ διαφορετικός από τις ευθύνες της κυβέρνησης για τη δημόσια διοίκηση και για την εξωτερική ανάθεση δραστηριότητες. Οι ψηφοφόροι που είναι δυσαρεστημένοι με τα αποτελέσματα της κυβέρνησης συμμετοχής μπορούν να τους τιμωρήσουν στις επόμενες εκλογές.

Συμπέρασμα

Οι τόποι θα αλλάξουν τον τρόπο λειτουργίας τους, προκειμένου να είναι ανταγωνιστικοί, να λύσουν τα προβλήματα τους και να καινοτομούν πιο αποτελεσματικά. Οι ομάδες πολιτών, επιχειρήσεων και οργανώσεων που συμμετέχουν στο πλαίσιο αυτό θα πρέπει να επικροτηθούν, διότι μετατρέπονται από παθητικοί αποδέκτες των αποφάσεων, των πολιτικών και των δημοσίων υπηρεσιών σε παραγωγούς οι οποίοι μπορούν να χειριστούν καλύτερα τα θέματα του τόπου τους να διαμορφώσουν το μέλλον του. Αυτό επίσης θα συμβάλει στην ανάπτυξη πιο στενά δεμένων κοινοτήτων σε μια εποχή της απομόνωσης και της απομάκρυνσης. Είναι καλύτερο να ανήκει κανείς σε μια μετατοπιζόμενη κοινωνία για λίγο παρά σε μία σταθερή κοινωνία που χάνεται ή, ακόμη χειρότερα, να μην ανήκει ποτέ πουθενά.

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα

Ο Sicco van Gelder είναι ιδρυτής της Placebrands, μιας επιχείρησης που δραστηριοποιείται στη βοήθεια πόλεων , περιφερειών και χωρών να αναπτύξουν και να εφαρμόσουν τις στρατηγικές για την πολιτική τους ταυτότητα.Ο Sicco έχει συμβουλέψει, μεταξύ άλλων, το Άμστερνταμ, τη Μποτσουάνα, την Ανατολική Αφρική, τη Μαλαισία, το Σαουθάμπτον και τη Χάγη. Ο Sicco έχει ζήσει, εργασθεί και ταξιδεύσει σε πέντε ηπείρους. Η εμπειρία του με την πολυπολιτισμικότητα των ηπείρων αυτών τον έχει βοηθήσει ώστε να αναπτυχθεί η κατανόηση του και η ευαισθησία του σε διάφορα πολιτιστικά, οικονομικά, κοινωνικά και ανταγωνιστικά θέματα.

Ο Sicco είναι (συν) συγγραφέας αρκετών βιβλίων, μεταξύ των οποίων:

* Global Brand Strategy – Unlocking Branding Potential Across Countries Cultures and Markets (Kogan Page, 2003)

* Beyond Branding – How the New Values of Transparency and Integrity are Chaning the World of Brands (Kogan Page, 2003)

* New Age Branding (ICFAI Press, 2003)

* City Branding – How Cities Compete in the 21st Century (Placebrands, 2006)

* Global Branding Perspectives and Challenges (ICFAI Press, 2007)