Ο Ανταίος και ο Μίλτος

Της Όλγας Σελλά, Καθημερινή

Εντελώς συμπτωματικά είναι και οι δύο απόγονοι δύο σημαντικών προσωπικοτήτων της Ανανεωτικής Αριστεράς. Ο Μίλτος Κύρκος είναι γιος του Λεωνίδα Κύρκου και ο Ανταίος Χρυσοστομίδης είναι γιος του παλαίμαχου πολιτικού συντάκτη και πρώην διευθυντή της «Αυγής» Σοφιανού Χρυσοστομίδη. Από χθες ξέρουμε όλοι ότι είναι και οι δύο υποψήφιοι στις ερχόμενες ευρωεκλογές. Σε διαφορετικά κόμματα όμως. Ο πρώτος με «Το Ποτάμι» και ο δεύτερος με τη ΔΗΜΑΡ. Και οι δύο δεν έχουν και δεν είχαν ποτέ επαγγελματική σχέση με την πολιτική. Είχαν όμως πάντα πολιτική θέση. Και είχαν, πάντα, επαγγελματική ενασχόληση από την οποία έβγαζαν και βγάζουν τα προς το ζην. Από χθες υπάρχουν πολλοί και πολλές, που ιστορικά ανήκουν σ’ αυτόν τον χώρο, που ρίχνουν κλήρο για το τι θα ψηφίσουν στις ευρωεκλογές. Κυρίως εκείνοι που έχουν μοιραστεί και με τους δύο δύσκολες και ωραίες περιπέτειες της ανανεωτικής Αριστεράς τα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια και τη δεκαετία του ’80. Και βεβαίως υπάρχουν κι άλλοι, αρκετοί επίσης, που ρίχνουν τρεις κλήρους -ο τρίτος γράφει «ΕΛΙΑ»- γιατί κι εκεί υπάρχουν αρκετοί που είχαν υπηρετήσει κάποτε (το ίδιο αισθάνονται και τώρα) τα οράματα της ανανεωτικής Αριστεράς. Αυτά τα δύο πρόσωπα σηματοδοτούν με τον πιο συμβολικό τρόπο την πολυδιάσπαση αυτού του χώρου, την απόγνωση πολλών που τον ακολούθησαν, σε διάφορες μορφές πολιτικών εκφράσεων, όλα αυτά τα χρόνια.

Η πιο πολιτικοποιημένη, κατά τεκμήριο, μερίδα της ελληνικής κοινωνίας βρίσκεται τώρα στη δυσάρεστη θέση να πρέπει να αποφασίσει τι θα ψηφίσει με προσωπικά κριτήρια, με το «αυτός είναι φίλος μου»! Αυτή η σχιζοειδής κατάσταση αφορά, βέβαια, όσους δεν αισθάνονται καθόλου καλά με τα μικρά κομματικά κουτιά στα οποία έχει χωριστεί η Κεντροαριστερά. Αφορά όλους εκείνους που, απογοητευμένοι για άλλη μια φορά, ακούνε επιχειρήματα για την «αναγκαιότητα» των ξεχωριστών και μοναχικών πολιτικών διαδρομών, που καθόλου δεν τους πείθουν. Γιατί θυμούνται πολύ καλά ότι η αναζήτηση συμβιβαστικών τρόπων συνύπαρξης και στην πολιτική ήταν μια αξία που από εκείνον τον χώρο πρωτοξεκίνησε και εκφράστηκε, οι γονείς αυτών των δύο υποψήφιων σε διαφορετικά κόμματα την πρωτοανέφεραν στην ελληνική κοινωνία, όντας στελέχη του ΚΚΕ Εσωτερικού, τότε.
Το κωμικοτραγικό σ’ αυτή την ιστορία (που προσωποποιείται γιατί εκφράζει πιο εύγλωττα την παράνοια αυτού του χώρου) είναι ότι αν κληθούν αυτοί οι συγκεκριμένοι δύο σε μια εκπομπή δεν θα έχουν καμία διαφωνία. Θα πουν ακριβώς τα ίδια πράγματα: για την Ευρώπη, για το πολιτικό σύστημα, για τη διαφθορά, για το περιβάλλον, για την ποιότητα ζωής... Για την ακρίβεια, θα δυσκολευτούν να βρουν κάτι να διαφωνήσουν. Κάνοντας έτσι ακόμα πιο «δύσπεπτο» το δίλημμα των φίλων τους...