Του Π. Τσάρτα, Καθημερινή
Κάποιες κυρίαρχες τάσεις και χαρακτηριστικά των κομματικών επιλογών στις δημοτικές εκλογές της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Τάση για «πολιτικοποίηση/κομματικοποίηση» των δημοτικών εκλογών και δήμαρχοι επιλεγμένοι είτε για «κάψιμο» είτε με βάση βραχυχρόνιες πολιτικές στρατηγικές. Αποτελέσματα της παραπάνω πολιτικής: Βουλευτές με πολιτικές «βλέψεις» χρησιμοποιούν τους δήμους ως εφαλτήριο ανόδου στο κόμμα (Εβερτ, Αβραμόπουλος, Μπακογιάννη) και συχνές ηχηρές αποτυχίες προβεβλημένων στελεχών (Μελίνα, Πάγκαλος, Γκιουλέκας, Παπαγεωργόπουλος). Σταθερό έλλειμμα επί πολλά χρόνια, και με ευθύνη των μεγάλων κυρίως κομμάτων, σοβαρών και πραγματικά πετυχημένων υποψηφίων δημάρχων στα δύο μεγάλα αστικά κέντρα με αφοσίωση στο λειτούργημα (ελάχιστες οι αντίθετες εξαιρέσεις!). Απαξίωση του θεσμού και της σημασίας των δημοτικών εκλογών στους μεγάλους δήμους σε συνδυασμό με την εκτεταμένη διαφθορά αδρανοποιούν τελικά τους πολίτες. Νέα δεδομένα για τους ΟΤΑ και ανάγκη διαφορετικών επιλογών στην εποχή του Μνημονίου. Καταρρέει σταδιακά η μονοσήμαντη και μανιχαϊστική προσέγγιση στην πολιτική της χώρας ανάμεσα σε «μνημονιακούς» και «αντιμνημονιακούς» οπαδούς. Εμπεδώνονται κάποιες βασικές αρχές στη διοίκηση τον καιρό του Μνημονίου: ήθος, διαφάνεια, οικονομικά, crisis management, αυστηρή τήρηση των νόμων, αυτονομία από το κόμμα. Οι δημαρχίες Καμίνη, Μπουτάρη ταυτίστηκαν χρονικά με μια περίοδο όπου: 1. Υπήρξαν νέα χρηματοδοτικά αναπτυξιακά δεδομένα για τους μητροπολιτικούς δήμους, τα οποία με συνετό και πετυχημένο τρόπο διεκδίκησαν και παραγωγικά χρησιμοποίησαν.
2. Αποδείχθηκε στη συγκεκριμένη περίοδο πολιτικά και ιστορικά ώριμη πλέον η προσπάθεια αναζήτησης υπερκομματικών υποψηφίων.
3. Διαδέχθηκαν δημάρχους οι οποίοι κατηγορήθηκαν για απραξία ή οικονομικά σκάνδαλα και αντέστρεψαν το κλίμα διαμορφώνοντας μια νέα θετική «εικόνα» για την πόλη τους.
Ο Καμίνης, ο Μπουτάρης και ξανά οι κομματικές υποψηφιότητες.
Οι δύο εκ νέου υποψήφιοι δήμαρχοι βρίσκονται ξανά απέναντι σε στενά κομματικές επιλογές οι οποίες τελικά είναι συντηρητικές και δεν βοηθούν στην υπέρβαση και την ανάγκη διατύπωσης ενός σύγχρονου πολιτικού λόγου για την Τοπική Αυτοδιοίκηση και με θέσεις. Ο Καμίνης και ο Μπουτάρης, αντίθετα, είναι η καλύτερη απόδειξη ότι ο ανεξάρτητος δεν είναι και πολιτικά ουδέτερος, αλλά απλά αυτόνομος και τελικά ικανότερος να ασκήσει διοίκηση.
Ο Καμίνης χαρακτηρίζεται από την υψηλού κύρους προηγούμενη θητεία του σε σημαντική ανεξάρτητη αρχή, την επιστημονική του προέλευση, το πετυχημένο έργο σε ζητήματα αναβάθμισης του οικονομικά και κοινωνικά απαξιωμένου κέντρου της Αθήνας, την προβολή του πολιτισμού και το κοινωνικό έργο για τον φτωχοποιημένο πληθυσμό της πρωτεύουσας. Ως στυλ διοίκησης έχει όλα τα θετικά δεδομένα της «οικειότητας της απόστασης», η οποία στοχεύει στο απτό αποτέλεσμα και όχι στον εντυπωσιασμό. Ο Μπουτάρης πάλι προέρχεται από το καινοτόμο βορειοελλαδίτικο επιχειρηματικό περιβάλλον με συστηματική τη τάση για καινοτομίες και επενδύσεις σε σημαντικούς παραγωγικούς τομείς: τουρισμός, οινοποιία, αλλά πάντοτε σε σύνδεση με τον πολιτισμό. Εχει κάνει ουσιαστικές προσπάθειες ανάδειξης της Θεσσαλονίκης σε μητροπολιτικό κέντρο της χώρας και συνέβαλε στην τουριστική της ανάπτυξη. Ως στυλ διοίκησης έχει όλα τα θετικά δεδομένα μιας πολιτικής ανορθόδοξης και με ρίσκα διοικητικής πρακτικής, η οποία επιδιώκει τομές.
Και στις δύο -διαφορετικές- περιπτώσεις υπάρχει όμως ένας κοινός παρονομαστής: τα πολλά και πετυχημένα αποτελέσματα ερήμην του μιζεραμπιλισμού της εποχής και της ισχυρής τάσης ακύρωσης της λειτουργίας των θεσμών, σε όλα τα επίπεδα λειτουργίας των δήμων. Και οι δύο εκπροσωπούν το πραγματικά νέο σε μια εποχή στην οποία απαιτούνται καλά και πετυχημένα παραδείγματα στη διοίκηση και την πολιτική. Υπερκομματικοί όχι απολιτικοί, σε έναν χώρο στον οποίο η ικανότητα να διοικείς ανθρώπους αλλά και να προτείνεις λύσεις προσφέροντας κοινωνική στήριξη, ανάπτυξη και θέσεις εργασίας είναι καθοριστική. Επιπλέον, αποτελούν εγγύηση της συνέπειας σε ένα πρότυπο διοίκησης το οποίο στέκεται απέναντι σε όσους θεωρούν τις αυτοδιοικητικές εκλογές πεδίο των δημοσκοπικών τεστ για τις εθνικές, αγνοώντας το πραγματικό συμφέρον των πολιτών αλλά και των δήμων. Απέναντι σε αυτή τη συντηρητική και παλαιοκομματική αντίληψη, πρέπει να αντιδράσουν οι πολίτες της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης αλλά και όσων πόλεων διαθέτουν παρόμοια παραδείγματα πολιτικά «ανορθόδοξων» -με βάση τα κρατούντα - και συχνά πετυχημένων δημάρχων. Η υπόθεση των δημοτικών εκλογών είναι πολύ σοβαρή για να αφεθεί στον υπόλογο για τη χρεοκοπία της χώρας «σκληρό πυρήνα» της κομματικής νομενκλατούρας.
*Ο κ. Τσάρτας είναι πρύτανης Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου