Ένας αμετανόητος αντικομμουνιστής

Του Τριαντάφυλλου Καρατράντου, www.booksjournal.gr

Στην αυλή του Αντώνη Σαμαρά, ο Μπαλτάκος δεν ήταν ένα ζιζάνιο που φύτρωσε τυχαία, αλλά το κυρίαρχο άνθος

Ήταν η τελευταία φορά που ο Παναγιώτης Μπαλτάκος μας απασχόλησε με την ακροδεξιά ρητορική και πρακτική του από τη θέση του γενικού γραμματέα του Υπουργικού Συμβουλίου, σίγουρα όμως δεν ήταν η πρώτη. Όταν αντέδρασε σφοδρά για το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο με αποτέλεσμα την απόσυρσή του,  τον δικαιολογήσαμε γιατί υπήρχε θεσμικό πλαίσιο και αρκούσε απλώς η εφαρμογή του. Όταν δήλωσε γεννημένος αντικομμουνιστής, πάλι τον δικαιολογήσαμε γιατί καθένας έχει το δικαίωμα στην ιδεολογία του. Ο Παναγιώτης (Τάκης) Μπαλτάκος είναι ένας συνειδητοποιημένος ακροδεξιός, άλλωστε το έχει δηλώσει και ο ίδιος. Η εποχή του Μνημονίου τού εξασφάλισε την ευκαιρία να κατέχει μία κομβική θέση στον κυβερνητικό μηχανισμό και συνάμα να πορεύεται εφαρμόζοντας πρακτικά τις ιδεολογικές του πεποιθήσεις. Ο Μπαλτάκος δεν κρύφτηκε ποτέ, δήλωνε ακροδεξιός, εθνικιστής, αντικομμουνιστής, πατριώτης και τα λοιπά χαρακτηριστικά του καλού νοικοκύρη. Μπορεί πριν λίγα χρόνια να ήταν αδιανόητο κάποιος, πέραν των κλασσικών γραφικών, να δηλώνει ακροδεξιός και να επιχαίρει επί τούτου, στην εποχή του Μνημονίου όμως όλα είναι δυνατά. Η πλοκή του διχοτομικού μύθου μνημόνιο-αντιμνημόνιο είχε πολλαπλές επιδράσεις στη δημόσια σφαίρα και στην πολιτική ιδεολογία (ή καλύτερα: ιδεοληψία).

Η αντιπαράθεση γύρω από το φαουστικό αυτό κείμενο δημιούργησε μία μετα-ιδεολογικοποίηση, την ιδεολογία των αντιμνημονιακών πατριωτών, η οποία δομήθηκε πάνω στην αποδόμηση κάθε λογικής της μεταπολίτευσης. Ο αντιμνημονιακός μύθος δικαιολόγησε κάθε παιδική ασθένεια της πολιτικής μας κουλτούρας (ανάδελφο έθνος, παγκόσμια συνωμοσία εναντίον μας κ.λπ.) τέμνοντας οριζόντια τις παραδοσιακές διαχωριστικές γραμμές της μεταπολίτευσης Αριστερά-Δεξιά και δημιούργησε νέα δεδομένα, φέρνοντας στην ίδια πλατεία ακροδεξιούς και νεο-κομμουνιστές, δίνοντας σάρκα και οστά στη θεωρία των δύο άκρων. 

Η νέα αυτή διχοτομία είχε ως αποτέλεσμα την απενοχοποίηση της ιδιότητας του δεξιού, του σκληρού ή ακροδεξιού καλύτερα, η οποία μετά την κυριαρχία του ΠΑΣΟΚ είχε γίνει είδος προς εξαφάνιση στον δημόσιο διάλογο. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ο Παναγιώτης Μπαλτάκος κινήθηκε άνετα και έκανε αισθητή την παρουσία του, επηρεάζοντας μάλιστα το έργο της κυβέρνησης πιστός στις ιδεολογικές του πεποιθήσεις.

Η υποκλαπείσα συνομιλία του με τον Ηλία Κασιδιάρη (ή το μέρος της που έχουμε λάβει γνώση) και οι θέσεις που διατύπωσε σχετικά με τους χειρισμούς της κυβέρνησης στο ζήτημα της αντιμετώπισης της Χρυσής Αυγής (ΧΑ) δεν είναι απλώς η τελευταία αναλαμπή  του. Το ζήτημα της αντιμετώπισης της ΧΑ είναι δομικό στον τρόπο λειτουργίας του πρωθυπουργικού επιτελείου, τον συντονισμό του οποίου είχε ο Μπαλτάκος, λειτουργώντας ως ο απόλυτος αντ’ αυτού του Αντώνη Σαμαρά. Όταν ξεκίνησε η νομική αντιμετώπιση της ΧΑ, αρκετοί (και σημαντικοί) νομικοί και συνταγματολόγοι είχαν εκφράσει τις επιφυλάξεις τους για τον τρόπο που επέλεξε η Κυβέρνηση να αντιμετωπίσει τη φασιστική οργάνωση, διατυπώνοντας ενστάσεις για το βαθμό στον οποίο η υπόθεση θα μπορούσε να καταλήξει αισίως ή αν θα δημιουργούνταν μία απίστευτη διαμάχη από ενδεχόμενες αστοχίες στην πορεία.

Πέρα όπως από τη συζήτηση για τη νομική στρατηγική, υπήρξε ένας πιο σοβαρός προβληματισμός: η πολιτική αντιμετώπιση της ΧΑ και κυρίως των αιτιών που τη γιγάντωσαν. Η ΝΔ στάθηκε συνειδητά διστακτική απέναντι στην επιλογή μιας πολιτικής και ιδεολογικής αντιπαράθεσης με την εκλογική βάση της ΧΑ, επιλέγοντας μια ήπια στάση, φιλοδοξώντας τον επαναπατρισμό ψηφοφόρων πίσω στο μαντρί. Πρωτοστάτης αυτής της λογικής ήταν ο Παναγιώτης Μπαλτάκος, αλλά κι ο Φαήλος Κρανιδιώτης, άνθρωποι του πολύ στενού πυρήνα του Αντώνη Σαμαρά.

Μία πεταλούδα, η συνομιλία Μπαλτάκου - Κασιδιάρη, δημιούργησε ό,τι περιγράφει η θεωρία του χάους: σεισμικές δονήσεις που αγγίζουν θεμελιακά ζητήματα της λειτουργίας όχι μόνο της πολιτικής, αλλά της πολιτείας συνολικότερα. Στην αυλή του Αντώνη Σαμαρά, ο Μπαλτάκος δεν ήταν ένα ζιζάνιο που φύτρωσε τυχαία, αλλά το κυρίαρχο άνθος.