Του Ηλία Κανέλλη, NEA, 12.10.12
Είναι προφανές ότι, στο τέλος, τα ΜΑΤ έκαναν τη δουλειά τους έξω από το θέατρο Χυτήριο (αφού όμως καθυστέρησαν χαρακτηριστικά) και απώθησαν τους συγκεντρωμένους που προσπάθησαν να εμποδίσουν μια παράσταση να παρουσιαστεί. Ο λόγος; Διαφωνούσαν με το περιεχόμενό της, θεώρησαν ότι είναι βέβηλη αναπαράσταση της ζωής και της σχέσης του Χριστού με τους 12 μαθητές του. Και επειδή διαφωνούσαν, έσπευσαν να επιβάλουν τη λογοκρισία του όχλου: δεν συμφωνώ μαζί σου και στόχος μου είναι να σε κάνω να σιωπήσεις. Στο σάλπισμα στρατεύτηκαν πολλοί. Εκτός από τους ζηλωτές, που και το καλοκαίρι είχαν προσπαθήσει να σταματήσουν την παράσταση υποβάλλοντας μήνυση στους συντελεστές της, αυτή τη φορά, σύμφωνα με τις μαρτυρίες, έσπευσαν, πάντα πρόθυμα να κεφαλαιοποιήσουν μέρος του φανατισμού, και μέλη της Χρυσής Αυγής - ανάμεσά τους και ο βουλευτής Παναγιώταρος. Σύμφωνα με άλλες μαρτυρίες, ορισμένοι από αυτούς, και ο βουλευτής, χτύπησαν και προπηλάκισαν πολίτες. Για να επιβεβαιωθεί ακόμα μία φορά ότι η βία είναι το σύνηθες όπλο του φασισμού.
Τα χρόνια της μεταπολίτευσης υπήρξαν και άλλες περιπτώσεις στις οποίες έγιναν απόπειρες να περιοριστεί η ελευθερία της έκφρασης, ιδίως όταν αυτή αφορούσε θέματα που άπτονταν του θρησκευτικού συναισθήματος. Ολες ξεκίνησαν με μεμονωμένες αντιδράσεις, ορισμένες κατέληξαν στα δικαστήρια («Ο τελευταίος πειρασμός» του Σκορσέζε που στηριζόταν στο ομότιτλο μυθιστόρημα του «αφορεσμένου» Καζαντζάκη εν πρώτοις απαγορεύτηκε, ο συγγραφέας και σχεδιαστής του κόμικς «Η ζωή του Χριστού» παραπέμφθηκε, ομοίως παραπέμφθηκαν οι υπεύθυνοι της έκθεσης «Outlook»)... Ολες οι περιπτώσεις αυτές επιβεβαίωσαν ότι στο τέλος νικά η ελευθερία.
«Το συμπέρασμα είναι», ανέφερε ο καθηγητής Σταύρος Τσακυράκης, στο βιβλίο του «Θρησκεία κατά τέχνης», «ότι η αμφισβήτηση της καλλιτεχνικής δημιουργίας που οδηγεί στη λογοκρισία δεν στηρίζεται παρά σε υποκειμενικές ιδεολογικές και αισθητικές προτιμήσεις, οι οποίες σε μια φιλελεύθερη δημοκρατία δεν επιτρέπεται να επιβάλλονται με τον νόμο». Και όταν δεν είναι δυνατόν ο νόμος να επιβάλει τη λογοκρισία, θα ήταν οδυνηρό για τη δημοκρατία να μπορούσε να την επιβάλει ο όχλος. Θα ήταν οδυνηρό, δηλαδή, αν στη χώρα με τα άπειρα προβλήματα, προσετίθετο ένα ακόμα: ο φόβος των δημιουργικών δυνάμεών της από τους εγχώριους μουλάδες του φανατισμού.
ΥΓ: «Εντάξει, προσπάθησαν να τους σταματήσουν, αλλά δεν ήταν και πολύ σούπερ η παράσταση - ή το βιβλίο ή ο πίνακας ή το τραγούδι». Με αυτή τη φράση, συχνά, υποτιμάται η προσπάθεια να φιμωθούν κάποιοι με τους οποίους κάποιοι άλλοι δεν συμφωνούν. Οσοι χθες περικύκλωσαν το Χυτήριο, δηλαδή, δεν προάσπισαν την αισθητική μας, δεν έγιναν ξαφνικά κριτικοί θεάτρου. Επιχείρησαν να κάνουν κάποιους άλλους να σιωπήσουν. Και αυτό η δημοκρατία δεν πρέπει να το επιτρέψει σε κανέναν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου