Οι μοιρολογίστρες οδύρονται ότι στο τέλος της 3ετίας το δημόσιο χρέος θα είναι ίσο με το 149% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος (ΑΕΠ) και, άρα, θα κηρύξουμε πτώχευση. Εδώ και μερικούς μήνες γράφουμε ότι αυτό, απλά, δεν πρόκειται να συμβεί. Δεν θα συμβεί. Οχι επειδή το χρέος δεν θα φτάσει το 149% που προβλέπει το χειρότερο σενάριο, αλλά μάλλον θα συγκρατηθεί περί το 140% του ΑΕΠ - άλλωστε ούτε αυτό είναι λίγο, κάθε άλλο.
Δεν θα συμβεί, διότι οι δυνάμεις της τρόικας δεν πρόκειται να αποσύρουν την υποστήριξή τους από την Ελλάδα. Εφόσον υλοποιείται κανονικά η συμφωνία που έχει αποτυπωθεί στο Μνημόνιο, θα μας προτείνουν τη σύναψη μιας νέας 3ετούς συμφωνίας με ανάλογη χρηματοδοτική ρύθμιση, ώστε να ολοκληρωθεί η μεταρρύθμιση της χώρας με ασφάλεια. Αλλωστε, ποτέ και πουθενά δεν έχει ολοκληρωθεί η διάσωση μιας χώρας με μία μόνο 3ετή συμφωνία - η Τουρκία ξεκίνησε το 2002, τελείωσε μόλις πέρυσι.
Δεν θα συμβεί, διότι οι δυνάμεις της τρόικας δεν πρόκειται να αποσύρουν την υποστήριξή τους από την Ελλάδα. Εφόσον υλοποιείται κανονικά η συμφωνία που έχει αποτυπωθεί στο Μνημόνιο, θα μας προτείνουν τη σύναψη μιας νέας 3ετούς συμφωνίας με ανάλογη χρηματοδοτική ρύθμιση, ώστε να ολοκληρωθεί η μεταρρύθμιση της χώρας με ασφάλεια. Αλλωστε, ποτέ και πουθενά δεν έχει ολοκληρωθεί η διάσωση μιας χώρας με μία μόνο 3ετή συμφωνία - η Τουρκία ξεκίνησε το 2002, τελείωσε μόλις πέρυσι.
Μπορεί να μη χαϊδεύει τα «πατριωτικά» αυτιά μας, αλλά (όπως ο Διεθνής Οικονομικός Ελεγχος το 1897…) τρεις πανίσχυροι οργανισμοί, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, έχουν αποφασίσει να διασώσουν την Ελλάδα. Και θα κάνουν ό, τι μπορούν. Πρώτον, γιατί αν δεν καταφέρουν να διασώσουν μια μικρή χώρα, θα κλονιστεί η αξιοπιστία τους στις διεθνείς αγορές, με ό, τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για τη σταθερότητα της Ευρωζώνης - και όχι μόνο. Δεύτερον, η τρόικα δεν εγγυάται τη διάσωσή μας με λόγια, αλλά με ζεστό χρήμα, αφού βάζει στο τραπέζι υπέρ της Ελλάδας 210 δισ. ευρώ, έναντι δημοσίου χρέους 320 δισ. ευρώ -άρα, με έναν τρόπο, η αναδιάρθρωση του χρέους μας έχει γίνει ήδη. Τρίτον, η τρόικα συμμετέχει καθοριστικά στη διαμόρφωση του προγράμματος μεταρρυθμίσεων και (το σημαντικότερο…) εγγυάται την υλοποίησή του.
Αν καταφέρουμε να οχυρώσουμε την Ελλάδα απέναντι στις εσωτερικές δυνάμεις του τέλματος και του παρασιτισμού, εξαρτάται από εμάς και μένει να αποδειχθεί. Πάντως, στις δυνάμεις των διεθνών αγορών, όχι, η Ελλάδα δεν θα παραδοθεί απροστάτευτη. Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Και σε αυτήν την κατεύθυνση, μέσα σε λίγους μήνες, διανύσαμε πολύ μακρά απόσταση. Οι αποφάσεις του Μάαστριχτ για την ΟΝΕ και το ευρώ (Φεβρουάριος 1992) είχαν στηριχθεί σε τρία θεμέλια: Την ανεξαρτησία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, την απαγόρευση να αγοράζει κρατικούς τίτλους και τη ρήτρα μη διάσωσης κράτους-μέλους της Ευρωζώνης. Ισχυαν μέχρι πρόσφατα, τους πρώτους μήνες του 2010, ήταν οι ογκόλιθοι της νεοσυντηρητικής πολιτικής, το ευαγγέλιο της Γερμανίας.
Ενώπιον του κινδύνου η Ελλάδα να μετατραπεί στη Lehman Brothers της Ευρώπης και να πυροδοτηθεί μια πρωτοφανής κρίση χρέους που θα διέλυε την Ευρωζώνη και θα μεταπηδούσε στις ΗΠΑ, αυτή η κυρίαρχη πολιτική ανετράπη. Σήμερα, ο κ. Ζαν Κλοντ Τρισέ αγοράζει κρατικά ομόλογα, η ρήτρα περί μη διάσωσης πετάχτηκε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, η Ευρωζώνη συντονίζεται με το ΔΝΤ, η Ελλάδα διασώθηκε, μεγάλο Ταμείο Σταθερότητας συγκροτείται για να διασώσει όποια άλλη χώρα της Ευρωζώνης βρεθεί σε κίνδυνο. Σε λίγο θα γίνει ένα πολύ σημαντικό βήμα περαιτέρω ενοποίησης, καθώς μια σπουδαία ιδέα του Ντελόρ, η έκδοση του ευρωομολόγου, από το στάδιο της προεργασίας περνάει στην υλοποίησή της. Η έκδοση του πρώτου ευρωομολόγου επίκειται.
Ολα αυτά είναι στην κατεύθυνση ενίσχυσης της ρύθμισης και του συντονισμού για την υπέρβαση της κρίσης. Νεοσυντηρητική (νεοφιλελεύθερη) λύση θα ήταν η αποδυνάμωση της ρύθμισης και του συντονισμού.
Η κυριαρχία της αρχής ο καθένας μόνος του απέναντι στις αγορές, για την Ελλάδα θα σήμαινε πτώχευση. Θα υποχρεωνόταν να κόψει πολλούς από τους 14 μισθούς και τις 14 συντάξεις, να απολύσει μαζικά μισθωτούς από τον δημόσιο τομέα, να κλείσει δήμους, σχολεία και νοσοκομεία, να αθετήσει τις συμφωνίες της και, μέσω της επαναδιαπραγμάτευσης του δημοσίου χρέους της, να κλέψει λεφτά που της εμπιστεύθηκαν τα Ταμεία των Νορβηγών εργατών, να φτωχύνει στα επίπεδα του 1950. Αυτά αποφεύχθηκαν. Δεν θα πτωχεύσουμε, γιατί καμία χώρα δεν πτωχεύει εφόσον προλάβει να αρχίσει να αλλάζει. Η Ελλάδα αλλάζει με εποπτεία της τρόικα και βάση το Μνημόνιο. Οι μοιρολογίστρες το καταριούνται, πολιτευτές το φοβούνται, όλοι μπορούμε να συζητούμε στο διηνεκές κάποιες πλευρές του, αλλά η ουσία είναι ότι το Μνημόνιο περιέχει πολλά που οφείλαμε να είχαμε κάνει αλλά ως κοινωνία δεν διαθέταμε τις δυνάμεις να τα κάνουμε. Ούτε τις διαθέτουμε μόνοι μας - προς επίρρωσιν, δείτε το πολιτικό προσωπικό…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου