Του Σ. Κούλογλου, Tvxs
Η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ με τις δύο υποψηφιότητες για την περιφέρεια Αττικής και τα όσα κωμικοτραγικά προηγήθηκαν, αποτελεί στρατηγική ήττα για το πιο μεγάλο τμήμα της ελληνικής ριζοσπαστικής και ανανεωτικής αριστεράς, που παρέμεινε υπό την ηγεσία του Αλ. Τσίπρα μετά την αποχώρηση της ανανεωτικής πτέρυγας τον Ιούνιο. Κατώτερο των περιστάσεων, όχι μόνο αδυνατεί να αξιοποιήσει την βαθιά, οικονομική, κοινωνική κρίση και πολιτική κρίση αλλά αποτελεί και επίσημα εκλεκτό μέρος της τελευταίας .
Για την εξέλιξη αυτή ευθύνονται τόσο ο Αλ. Αλαβάνος, που εδώ και μερικούς μήνες κινείται με μοναδικό στόχο την υπονόμευση της ηγεσίας Τσίπρα ώστε να πετύχει τη δική του επιστροφή στα πράγματα, όσο και η ηγεσία του Συνασπισμού που διέπραξε μια σειρά από λάθη στρατηγικής και τακτικής.Το Συνέδριο του Συνασπισμού τον Ιούνιο, πρόσφερε στον Αλ. Τσίπρα μια ιστορική ευκαιρία. Ξεπερνώντας τις πιέσεις που δεχόταν από «αριστερά» και «δεξιά», τις συνιστώσες δηλαδή που είχε προσεγγίσει ο Αλ. Αλαβάνος από την μια πλευρά και την Ανανεωτική Πτέρυγα από την άλλη, ο πρόεδρος του Συνασπισμού θα έπρεπε να βάλει τις βάσεις για τη δημιουργία ενός νέου κόμματος της Αριστεράς, στα πρότυπα του Πορτογαλικού ή του Γερμανικού. Ενός κόμματος δηλαδή το οποίο, ιδιαίτερα σε συνθήκες μνημονίου, θα μπορούσε όχι μόνο να ηγηθεί των αγώνων για την ανατροπή ή τον περιορισμό των αρνητικών συνεπειών του αλλά και να προτείνει λύσεις για την ανακούφιση της χώρας και των πολιτών της, καταλαμβάνοντας έτσι σημαντική θέση στο πολιτικό σκηνικό.
Οι δημοτικές και περιφερειακές εκλογές έδιναν μια μοναδική ευκαιρία: με τις κατάλληλες συμμαχίες, η αριστερά θα μπορούσε να κερδίσει τους περισσότερους δήμους στην ιστορία της καθώς και πολιτικά ερείσματα και στις περιφέρειες. Η πολιτική αυτή όχι μόνο αποτελεί την καλύτερη τακτική απέναντι σε μια κυβέρνηση που αξιοποιεί το γεγονός ότι δεν προτείνεται εναλλακτική λύση στη πολιτική της , αλλά θα συνένωνε όλες σχεδόν τις δυνάμεις του Συνασπισμού και του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα νέο πολιτικό σχέδιο. Κάποιες συνιστώσες, όπως και ο Αλ. Αλαβάνος για τους δικούς του λόγους ίσως αποχωρούσαν, αλλά χωρίς καμία προοπτική: αριστερότερα υπάρχει ήδη ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Ο κ. Τσίπρας δεν έκανε τίποτα από τα παραπάνω. Έμεινε καθηλωμένος στην αντιμετώπιση του κ. Αλαβάνου και στην διατήρηση των ισορροπιών ανάμεσα στις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ που έχουν χάσει όλη τη παλιά δυναμική τους: πρόκειται στην πραγματικότητα για αντιμαχόμενες, ολιγομελείς ομάδες με το κοινό σημείο που τις ενώνει να είναι όχι η ενότητα της αριστεράς αλλά η κρατική επιχορήγηση προς τα κοινοβουλευτικά κόμματα που μοιράζονται με τη μεγάλη δύναμη του χώρου, τον Συνασπισμό.
Στο Συνέδριο ο πρόεδρος του ΣΥΝ εκτίμησε λανθασμένα ότι οι Ανανεωτικοί μπλόφαραν και θα παρέμεναν στο κόμμα. Η διάσπαση του Συνασπισμού που ακολούθησε, υπονόμευσε την πολιτική των ανοιγμάτων προς τους διαφωνούντες του ΠΑΣΟΚ και τους ψηφοφόρους του, την οποία σχεδίαζε ο κ. Τσίπρας. Στελέχη όπως η κυρία Σακοράφα δεν δέχθηκαν να ηγηθούν της εκλογικής μάχης στη κρίσιμη περιφέρεια Αττικής , προτιμώντας να περιμένουν «καλύτερες μέρες» από το χώρο του ΠΑΣΟΚ παρά να ριψοκινδυνεύσουν με συμμάχους που ενώ επαγγέλλονταν το άνοιγμα προς το σοσιαλιστικό χώρο δεν μπορούσαν να συγκρατήσουν στο κόμμα τους ούτε την ανανεωτική πτέρυγα που υποστήριζε παρόμοια ανοίγματα.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ο κ. Μητρόπουλος,τελικώς υποψήφιος περιφερειάρχης στη Αττική αν δεν αλλάξει για μια ακόμη φορά γνώμη, δεν έχει παραιτηθεί ούτε από το Εθνικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ όπως δείχνει και η επιστολή του προς τον κ. Παπανδρέου με την οποία απλώς εξηγεί γιατί δεν παρευρέθηκε στη συνεδρίαση του Εθνικού Συμβουλίου.
Από σοβαρούς επιχειρηματίες μέχρι υπεύθυνους πολιτικούς αρχηγούς, όσοι αποφασίζουν να αποχωρήσουν από ένα χώρο στον οποίο κατείχαν ηγετική θέση, φροντίζουν να διασφαλίσουν και να διαφυλάξουν την συνέχεια του. Αυτό προφανώς δεν ισχύει για τον κ. Αλαβάνο. Ο πρώην πρόεδρος του Συνασπισμού αφού παρέδωσε στον κ. Τσίπρα την εξουσία, όχι μόνο χωρίς να τον πιέσει κανείς αλλά σχεδόν με το στανιό, άλλαξε στην συνέχεια γνώμη και βάλθηκε να ξαναπάρει πίσω το «δαχτυλίδι». Αν και που ήταν λάθος η αρχική του απόφαση, τι τον έκανε στην συνέχεια να αλλάξει γνώμη ή ποιες είναι αυτές οι τόσο σημαντικές πολιτικές διαφορές που τον χωρίζουν από τον κ Τσίπρα και οδήγησαν στη διάσπαση , ο κ. Αλαβάνος δεν έχει μπει στο κόπο να δώσει απαντήσεις στα προηγούμενα ερωτήματα ούτε στους οπαδούς του.
Οι πολιτικές θέσεις του πρώην προέδρου του ΣΥΝ είναι εύκολα προβλέψιμες: ακριβώς οι αντίθετες απ αυτές που υποστηρίζει ο κ.Τσίπρας. Ο τελευταίος, και πολύ σωστά, επέλεξε μια πολιτική ανοιγμάτων και συμμαχιών με τους διαφωνούντες από το χώρο του ΠΑΣΟΚ. Αν ήταν άλλωστε να μετρηθούν μόνο οι «βέροι» αριστεροί ή οι μαοϊκοί που υπάρχουν στη χώρα δεν χρειάζονται εκλογές: αρκεί μια συγκέντρωση στο Σπόρτινγκ ή σε μια ταβέρνα. Την ίδια άλλωστε πολιτική υποστήριζε τον Ιούλιο με συνεντεύξεις του ο κ. Αλαβάνος κάνοντας κατ επανάληψη λόγο για «για συνάντηση αριστερών με ανθρώπους προερχόμενους απ’ τον χώρο του ΠΑΣΟΚ», συνάντηση η οποία θα έπαιρνε μάλιστα «τις επόμενες μέρες» χαρακτήρα πρωτοβουλίας.
Οταν όμως ο Αλ. Τσίπρας έκανε γνωστές τις προτάσεις του για Σακοράφα- Μητρόπουλο, ο κ. Αλαβάνος ανέκρουσε πρύμνα, υποστηρίζοντας πιο …ριζοσπαστικές λύσεις. Αν ο Τσίπρας είχε ταχθεί υπέρ πιο ριζοσπαστικών λύσεων, ο Αλαβάνος θα υποστηρίζε τις «πολλαπλές διεργασίες συσπείρωσης και το άνοιγμα στον κόσμο του ΠΑΣΟΚ» για τα οποία έκανε λόγο σε άλλη συνέντευξη του.
Στη χωρίς προηγούμενο κρίση που συγκλονίζει τον Συνασπισμό τον τελευταίο χρόνο, ο Αλ. Τσίπρας έχει, για τα λάθη που έκανε, το ελαφρυντικό της απειρίας και μιας ειλικρινούς προσπάθειας κάτι να περισωθεί. Στην περίπτωση Αλαβάνου το ελαφρυντικό που υπάρχει είναι μια προσωπική ανάγκη ανάκτησης της χαμένης προεδρίας. Στο ΣΥΡΙΖΑ, το «Μέτωπο Ανατροπής» ή τον Παναθηναϊκό, για κάποιους που φιλοδοξούσαν να ηγηθούν της κακότυχης ελληνικής αριστεράς έχει, απ ότι φαίνεται, μικρή σημασία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου