Ο Βοναπάρτης

ΤΟΥ ΑΝΤΑΙΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΙΔΗ

Πώς εμφανίστηκε ο Αλέκος Αλαβάνος στη συνέντευξη Τύπου που έδωσε ανακοινώνοντας την υποψηφιότητά του; Αυτό που ήταν πάντοτε. Ένα θολό ιδεολογικό σχήμα (ένα προεπαναστατικό κίνημα που μόνο αυτός βλέπει και που βασίζεται στους αγώνες κατά του άρθρου 16), μια ασαφής στρατηγική, ένας απροκάλυπτος σεχταρισμός (εμείς οι καθαροί, οι άλλοι οι γκρίζοι), ένα χάιδεμα κάθε αριστερίστικης πρακτικής και λογικής, ένας βοναπαρτισμός που δύσκολα μπορεί να κρυφτεί

 Ποιον αλήθεια ξάφνιασε η τριχοτόμηση (η λέξη από τίτλο των «Νέων» της Πέμπτης) της πέραν του ΚΚΕ Αριστεράς; Νομίζω κανέναν, τουλάχιστον από αυτούς που έχουν πολιτική διαίσθηση, γνώση, μνήμη και κοινή λογική. Η κίνηση του Αλέκου Αλαβάνου να κατέβει αυτόνομος υποψήφιος απλώς επισημοποίησε μια κατάσταση που οι εντός των τειχών (αλλά, νομίζω, και έξω από τα τείχη -δεν πρέπει να υποτιμούμε ποτέ τους ψηφοφόρους, διαισθάνονται πάντα καλύτερα την κατάσταση από πολλούς επαγγελματίες πολιτικούς) γνώριζαν πολύ καλά εδώ και καιρό. Χρόνια, θα έλεγα.

Από μια άποψη η κίνηση Αλαβάνου δικαιολογεί τις επιλογές που έκαναν τα στελέχη της Ανανεωτικής Πτέρυγας του ΣΥΝ όταν αποφάσισαν να αποχωρήσουν και να δημιουργήσουν τη «Δημοκρατική Αριστερά». Η άποψη του Φώτη Κουβέλη και των άλλων τριών βουλευτών που τον ακολούθησαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κατρακυλούσε προς έναν περίεργο αριστερίστικο δογματισμό και ότι ο ΣΥΝ, μένοντας πιστός σε αυτό το συμμαχικό σχήμα, κινδύνευε να δει αλλοιωμένη τη φυσιογνωμία του μοιάζει να επιβεβαιώνεται από τα πράγματα.

Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές ΣΥΡΙΖΑ, ουσιαστικά, δεν υπάρχει. Και το περίεργο είναι πως την εξέλιξη αυτή υπέγραψαν ο Αλέκος Αλαβάνος και όσες από τις συνιστώσες αποφάσισαν να τον υποστηρίξουν, όσοι δηλαδή μέχρι σήμερα επέμεναν περισσότερο για την ύπαρξη αυτού του «ενωτικού» σχήματος του ΣΥΡΙΖΑ, όσοι επέμεναν για τη μετατροπή του σε κόμμα ώστε να προωθηθούν «πιο αποτελεσματικά» οι «προωθημένες» ριζοσπαστικές τους απόψεις, όσοι θεωρούσαν ότι αυτό που δεν άφηνε τον ΣΥΝ να πετάξει ήταν οι ανανεωτικές απόψεις.

Πώς εμφανίστηκε ο Αλέκος Αλαβάνος στη συνέντευξη τύπου που έδωσε ανακοινώνοντας την υποψηφιότητά του; Αυτό που ήταν πάντοτε. Ένα θολό ιδεολογικό σχήμα (ένα προεπαναστατικό κίνημα που μόνο αυτός βλέπει και που βασίζεται στους αγώνες κατά του άρθρου 16), μια ασαφής στρατηγική (δεν εξήγησε γιατί ήταν απαραίτητη αυτή η νέα διάσπαση, ποιες είναι οι πολιτικές που τον διαφοροποιούν από την ηγεσία του ΣΥΝ), ένας απροκάλυπτος σεχταρισμός (εμείς οι καθαροί, οι άλλοι οι γκρίζοι), ένα χάιδεμα κάθε αριστερίστικης πρακτικής και λογικής, ένας βοναπαρτισμός που δύσκολα μπορεί να κρυφτεί.

Ναι, αυτός ήταν πάντα ο Αλέκος Αλαβάνος από τη μέρα που αποφάσισε να εγκαταλείψει το φλωρακικό ΚΚΕ. Σε αντίθεση με πολλούς από τους τότε συντρόφους του, ο Αλαβάνος δεν κοίταξε ποτέ κριτικά το κομματικό παρελθόν του, δεν αναρωτήθηκε ποτέ στα σοβαρά τι σημαίνει σταλινισμός και αυταρχισμός και, παρότι για χρόνια πολλά ευρωβουλευτής, δεν συμπάθησε ποτέ την Ευρώπη, κρατώντας τις ίδιες σχεδόν αποστάσεις που εξακολουθεί να κρατάει το ΚΚΕ.

Ως πρόεδρος του ΣΥΝ σκέφτηκε να διευρύνει την επιρροή του κόμματος απευθυνόμενος στους νέους με ένα λόγο που σπανίως έβαζε με σοβαρότητα τα θέματα του δημοκρατικού παιχνιδιού και της αντι-βίας. Η πολιτική του σκέψη έμεινε να μοιάζει με τούρτα, το παντεσπάνι της οποίας ήταν τα παλιά, γνωστά δογματικά του σχήματα, κρέμα ένας εύκολος λαϊκισμός και το κερασάκι ο «νέος» κόσμος που ανακάλυψε, αυτός του αριστερισμού. Διανύοντας την έκτη δεκαετία της ζωής του, ο Αλαβάνος σου δίνει την εντύπωση ότι ξανάρχισε να διαβάζει Μαρξ με τον τρόπο (και τη λογική) που τον είχαν μάθει να κάνει τότε παλιά, στην ΚΝΕ. Τόσο απλά.