Αξιολόγηση: Η απαγορευμένη λέξη

Του Φώτη Γεωργελέ, Athens Voice

 H απεργία στις συγκοινωνίες δεν είναι η πιο σημαντική. Ούτε η πιο αναίτια. Είναι όμως συμβολική και αποκαλυπτική. Δείχνει ότι η εποχή της παραπλάνησης έχει τελειώσει. Αν κάτι καλό μάς έμεινε απ’ αυτή την τριετία είναι ότι όλοι κάναμε ταχύρρυθμα μαθήματα οικονομίας. Μάθαμε να μετράμε. Καταλάβαμε ότι η ζωή δεν είναι μόνο πρόσθεση και πολλαπλασιασμός. Είναι και αφαίρεση. Ό,τι προστίθεται από κάπου αφαιρείται. Το τέλος της απεργίας ήταν προδιαγεγραμμένο. Γιατί δεν γινόταν αλλιώς. Η μετακύλιση της χρεοκοπίας του κράτους στην κοινωνία έφτασε στα όριά της. Τρία χρόνια προσπαθούν να κρατήσουν όσο το δυνατόν ανέγγιχτες τις δομές του χρεοκοπημένου Δημοσίου μεγαλώνοντας την ύφεση, διαλύοντας την οικονομία. Τώρα δεν γίνεται άλλο. Βάζουν φόρους στο πετρέλαιο, 70% των πολυκατοικιών της Αθήνας δεν ανάβει καλοριφέρ. Αυξάνουν τα τέλη κυκλοφορίας, 100άδες χιλιάδες παραδίδουν τις πινακίδες.

Απλή αναλογική ζητεί η ΔΗΜΑΡ για αλλαγή του πολιτικού συστήματος

Οι βασικοί άξονες και το πολιτικό πλαίσιο για την αλλαγή του πολιτικού συστήματος, τόσο σε θεσμικό επίπεδο όσο και στο επίπεδο του εκλογικού νόμου, προσδιορίστηκαν στη πρώτη εκδήλωση για τον εκσυγχρονισμό της πολιτικής ζωής που οργάνωσε η ΔΗΜΑΡ σε κεντρικό ξενοδοχείο το απόγευμα της Τετάρτης. Ο Φώτης Κουβέλης, συνοψίζοντας τις εισηγήσεις διακεκριμένων συνταγματολόγων, τόνισε ότι «μια στρατηγική εξόδου από την κρίση οφείλει να απαντήσει πειστικά στο πρόβλημα του πολιτικού συστήματος» και στην κατεύθυνση αυτή ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ καθόρισε τους παρακάτω στόχους. Την εξυγίανση και την διαφάνεια σε όλες τις πτυχές του πολιτικού συστήματος, με ριζική αλλαγή του νόμου περί ευθύνης υπουργών, με υπαγωγή των περιπτώσεων οικονομικών εγκλημάτων υπουργών στις διατάξεις του νόμου για τους καταχραστές του Δημοσίου, με την προφανή -όπως τόνισε- κατάργηση των συνταγματικών διατάξεων του άρθρου 86 του Συντάγματος που αφορά την παραγραφή των αδικημάτων.

Όλα βία: κι αυτά, κι εκείνα

Του Aνδρέα Παππά, Athnes Voice

Παλαιόθεν η κομμουνιστική αριστερά επιδιδόταν σε αυτό που στην πολιτική γλώσσα αλλά και ευρύτερα είναι γνωστό με την εμβληματική φράση «ναι, αλλά κι εσείς καταπιέζετε τους νέγρους». Η φράση προέρχεται, βέβαια, από το σχετικό ανέκδοτο με τους Aμερικανούς επισκέπτες που, όταν σχολίασαν την έλλειψη αγαθών, στην αλήστου μνήμης Σοβιετική Ένωση, έλαβαν αυτή την απάντηση. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στις μέρες μας με το επίκαιρο όσο και ακανθώδες θέμα της βίας. Σχεδόν κάθε φορά που ένας εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ καλείται να αποδοκιμάσει μια πράξη βίας, σπεύδει να εκφωνήσει ένα λογύδριο του τύπου «βία δεν είναι μόνο αυτό, βία είναι και οι απολύσεις, και η ανεργία, και οι μειώσεις των συντάξεων, και, και…». Όλα αυτά είναι όντως πολύ δυσάρεστα, πολύ «κακά» πράγματα. Ωστόσο, στην πλουσιότατη γλώσσα μας, υπάρχουν άλλες λέξεις εκτός της «βίας» για να τα κατονομάσουν.

Νενίκηκά σε, Ρουμπινί

 Της Αννας Δαμιανίδη, Εφημερίδα των Συντακτών

 Αγαπητέ κύριε Ρουμπινί, χαίρομαι για σας που κάνατε την αυτοκριτική σας. Είστε ώριμος άνθρωπος πρέπει να παραδεχτούμε. Μπορεί να σας έχουν ονομάσει «προφήτη», αλλά εσείς καταλαβαίνετε πως προφήτης δεν μπορεί να είναι κανένας. Το μέλλον δεν προβλέπεται, τι να κάνουμε. Υπάρχουν κι άλλα πράγματα στον κόσμο εκτός από τους δείκτες της οικονομίας. Υπάρχουν αστάθμητοι παράγοντες που δεν εκτιμήσατε καλά, όταν δηλώνατε σίγουρος ότι δεν θα ήταν στο ευρώ σε ένα χρόνο η Ελλάδα. «Επεσα έξω σαν πρωτάρης» είπατε στον ιστότοπο του Spiegel. Το Spiegel με τα προφητικά εξώφυλλά του, με το Akropolis adieu που είχε βάλει πέρσι τον Μάιο και τρέχαμε να βρούμε τη Mireille Mathieu να το τραγουδά σε αθώες δεκαετίες με φόντο τις κολόνες του Παρθενώνα. Αυτές οι κολόνες σάς έφαγαν νομίζω, η Ακρόπολη ακριβώς. Οι αστάθμητοι συναισθηματικοί παράγοντες. Ο Γκίντερ Γκρας. Δεν το είχατε υπολογίσει το καθήκον προς τους προγόνους, το αίσθημα προστασίας προς τη μητέρα που έχει μεταφερθεί προς την Ελλάδα από μια ολόκληρη Ευρώπη. Εγώ σας το έλεγα, αλλά δεν με ακούγατε, η Ευρώπη δεν θα εγκαταλείψει την Ελλάδα με τίποτε, είναι σαν τον Αινεία που πήρε τον πατέρα του στον ώμο ενώ η Τροία καιγόταν.

Μια «φιλελεύθερη» επανάσταση

Του Μιχάλη Μητσού, NEA, 29.1.13

Το πρωί της έναρξης της δεύτερης θητείας του, το 1973, ο Ρίτσαρντ Νίξον δέχθηκε ένα τηλεφώνημα από τον σύμβουλό του, τον Τσαρλς Κόλσον (που αργότερα θα φυλακιζόταν για παρακώλυση της δικαιοσύνης). Σύμφωνα με νέες έρευνες - του είπε εκείνος - το Δημοκρατικό Κόμμα υποστηρίζεται πλέον μόνο από τους μαύρους, τους φτωχούς και τους ομοφυλόφιλους. «Ξέχασες τους διανοούμενους» απάντησε ο Νίξον. Οι έρευνες εκείνες ήταν ορθές. Και αν το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα έχασε την εξουσία το 1976, ο λόγος ήταν φυσικά το σκάνδαλο Ουότεργκεϊτ. Αλλά το διάλειμμα δεν κράτησε πολύ. Τέσσερα χρόνια αργότερα, ο Ρόναλντ Ρίγκαν κέρδισε θριαμβευτικά την εξουσία και στην ομιλία με την οποία εγκαινίασε τη θητεία του έσπευσε να καταστήσει σαφή την πολιτική του φιλοσοφία: «Η κυβέρνηση δεν είναι η λύση στα προβλήματά μας· η κυβέρνηση είναι το πρόβλημα». Η συντηρητική επανάσταση που ακολούθησε, σε συνδυασμό με την αντίστοιχη επανάσταση της Μάργκαρετ Θάτσερ στη Βρετανία, θα σημάδευε την πολιτική ζωή σε όλο τον πλανήτη για τουλάχιστον μια δεκαετία. Στην πραγματικότητα, τα ίχνη της είναι ορατά ακόμη και σήμερα.

Ο Εβραίος 115.365

Της Χριστίνας Ταχιάου, www.protagon.gr

Η Κυριακή 27 Ιανουαρίου ήταν η Διεθνής Ημέρα Μνήμης Θυμάτων του Ολοκαυτώματος. Στη Θεσσαλονίκη, όπου ο αριθμός των Εβραίων προπολεμικά έφτανε 50.000, μεταπολεμικά συρρικνώθηκε σε περίπου 2.000 άτομα. Η λέξη «Ολοκαύτωμα» στη Θεσσαλονίκη έχει μεγάλο βάρος.Ένας από τους τελευταίους επιζώντες του Άουσβιτς είναι ο Ραφέλ Βαρσάνο. Πήγε τον Μάρτη του 1943, παιδάκι ακόμα, στο στρατόπεδο, ούτε τα 16 δεν είχε κλείσει καλά καλά. Στη διαδρομή με το τρένο, τους έλεγαν ότι πηγαίνουν στην Πολωνία για να δημιουργήσουν μια νέα πατρίδα. Στον δρόμο, ο κόσμος πέθαινε. Με την άφιξη στο Άουσβιτς, χώρισαν τους άντρες από τις γυναίκες. Χάθηκε με τη μητέρα του. Στη συνέχεια, τον χώρισαν από τον πατέρα και τον αδερφό του. Εκείνοι πήγαν κατευθείαν στους θαλάμους αερίων. Ο Ραφέλ έζησε, βίωσε όλη τη φρίκη ως το 1945, όταν έφτασαν οι Ρώσοι, μεταφέρθηκε στην Αυστρία, από εκεί στην Αθήνα και στη συνέχεια στη Θεσσαλονίκη. Μόλις 28 κιλά. Πώς συνεχίζει κάποιος τη ζωή του μετά από αυτό;

Δημοσιονομικοί πολλαπλασιαστές - oh yeah!

Του Μάνου Ματσαγγάνη, www.protagon.gr, 29.1.13

Συμβαίνει σπάνια ένα επιστημονικό ζήτημα με περίεργες τεχνικές πτυχές να συζητιέται ξαφνικά στα πρωτοσέλιδα του διεθνούς Τύπου. Αυτό ακριβώς φαίνεται να συμβαίνει τώρα, με τη διαμάχη γύρω από το ζήτημα των «δημοσιονομικών πολλαπλασιαστών», θέμα με το οποίο ομολογώ ότι και εγώ έχω ασχοληθεί ελάχιστα από τότε που ήμουν δευτεροετής φοιτητής στην ΑΣΟΕΕ. Τι είναι οι δημοσιονομικοί πολλαπλασιαστές; Με πολύ απλά λόγια, δείχνουν πόσο μειώνεται (αυξάνεται) το ΑΕΠ έπειτα από μια μείωση (αύξηση) του ελλείμματος. Όπως καταλαβαίνετε, το θέμα όμως είναι όντως ενδιαφέρον, αν και κατά τη γνώμη μου η πολιτική ερμηνεία θέλει προσοχή.

Λοιπόν, τα γεγονότα εν συντομία έχουν ως εξής:

Πριν από 3 μήνες, ρεπορτάζ των Financial Times (9 Οκτωβρίου 2012) ανέφερε ότι οι αξιωματούχοι του ΔΝΤ δεν θεωρούν πλέον ότι οι δημοσιονομικοί πολλαπλασιαστές είναι 0,5 (η υπόθεση εργασίας του ΔΝΤ στα Μνημόνια της Ελλάδας και των άλλων χωρών), αλλά πολύ υψηλότεροι: από 0,9 έως 1,7. Το ρεπορτάζ επιβεβαιώθηκε σε «κείμενο συζήτησης» που υπογράφουν οι Blanchard και Leigh (μεγάλα κεφάλια του ΔΝΤ, ιδίως ο πρώτος), και το οποίο κυκλοφόρησε λίγο πριν από τις γιορτές με τη διευκρίνηση ότι πρόκειται για «προσωπικές απόψεις» των συγγραφέων. Με λίγα λόγια, λένε οι συγγραφείς, μια μείωση του ελλείμματος κατά 5% (όπως συνέβη στην Ελλάδα το 2010) δεν προκαλεί ύφεση 2,5% (0,5 x 5%), αλλά 2 ή και 3 φορές παραπάνω.

Ευρώπη ή βαρβαρότητα

Των Βασίλη Αλεξάκη, Αντόνιο Λόμπο Αντούνες, Ουμπέρτο Εκο, Χουάν Λουίς Θεμπριάν, Γιόργκι Κόνραντ, Τζούλια Κρίστεβα, Μπερνάρ-Ανρί Λεβί, Κλάουντιο Μάγκρις, Χανς Κρίστοφ Μπουχ, Σαλμάν Ρούσντι, Φερνάντο Σαβατέρ, Πίτερ Σνάιντερ, NEA, 28.1.13

Η πολιτική ηγεσία της ΕΕ είναι ανάγκη να αποκτήσει όνειρο και σχέδιο

12 ευρωπαίοι συγγραφείς και διανοούμενοι κρίνουν τη χαλάρωση του ευρωπαϊκού οράματος, διεκδικούν μια Ελλάδα με κοινωνική συνοχή και μια δημοκρατική Ιταλία σε μια Ευρώπη αλληλεγγύης, ενώ κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου προς τους ηγέτες που διαχειρίζονται την κρίση: πολιτική ένωση ή έκρηξη, κοινωνική οπισθοδρόμηση, ανασφάλεια, ανεργία, φτώχεια

«Η Eυρώπη δεν είναι σε κρίση, πεθαίνει.

Οχι η Ευρώπη ως έδαφος, φυσικά.

Αλλά η Ευρώπη ως Ιδέα.

Η Ευρώπη ως όνειρο και ως σχέδιο».

Αυτή είναι η Ευρώπη, σύμφωνα με τον [φιλόσοφο και φαινομενολόγο] Εντμουντ Χούσερλ [στον οποίον ανήκουν τα λόγια που προηγούνται], έτσι όπως την επαίνεσε σε δύο μεγάλες διασκέψεις που πραγματοποιήθηκαν το 1938 στη Βιέννη και στην Πράγα, την παραμονή της ναζιστικής καταστροφής. Η Ευρώπη ως βούληση και ως έκφραση, ως όραμα και ως οικοδόμημα, αυτή η Ευρώπη που διαμόρφωσαν οι γονείς μας, αυτή η Ευρώπη που μετατράπηκε σε νέα ιδέα, ικανή να στηρίξει τους λαούς που μόλις είχαν βγει από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο με ειρήνη, ευημερία και διάδοση της δημοκρατίας άνευ προηγουμένου, διαλύεται και πάλι μπροστά στα μάτια μας.

Μισέλ Αλιετά: Η αντεπανάσταση του κεφαλαίου

Από τον Θανάση Γιαλκέτση, Εφημερίδα των Συντακτών

Η ασιατική κρίση του 1997 ήταν ένα προειδοποιητικό σήμα για την παγκόσμια κρίση που ζούμε μετά το 2008 [...] Μια νέα χρηματοπιστωτική ρύθμιση πρέπει να γίνει. Οι τράπεζες πρέπει να αναδιαρθρωθούν. Ο Γάλλος οικονομολόγος Μισέλ Αλιετά είναι ένας από τους ιδρυτές (μαζί με τον Robert Boyer) της Σχολής της Ρύθμισης. Ο Αλιετά είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Paris X-Nanterre και επιστημονικός σύμβουλος στο Κέντρο Ερευνών για τη διεθνή οικονομία CEPII. Στη γλώσσα μας κυκλοφορεί το βιβλίο του «Η οικονομική κρίση» (Πόλις, 2009). Η ακόλουθη συνέντευξη του Μισέλ Αλιετά δημοσιεύτηκε σε ειδικό τεύχος του περιοδικού Le Nouvel Observateur αφιερωμένο στον ρόλο του χρήματος (De l” argent roi à l” argent fou). 

-Οταν μιλάμε για χρηματοπιστωτική απορρύθμιση ο νους μας πάει πρώτα απ” όλα στη δεκαετία του 1980, στον Ρέιγκαν και στη Θάτσερ. Οι κυβερνήσεις τους δεν ήταν αυτές που εγκαινίασαν αυτή την πολιτική;

-Στην πραγματικότητα, η χρηματοπιστωτική απορρύθμιση αρχίζει πολύ πριν από τη δεκαετία του 1980.

Παρέμβαση πρυτανείας ΑΠΘ υπέρ «αντιεξουσιαστών»

Του Νίκου Ηλιάδη, Μακεδονία, 28.1.13

Την παραχώρηση του αμφιθεάτρου του Πολυτεχνείου σε αντιεξουσιαστικές ομάδες φοιτητών αλλά και εξωπανεπιστημιακών διέταξε την Παρασκευή ο αντιπρύτανης Γιάννης Παντής, παρά την ισχυρή αντίρρηση του εκτελώντος χρέη κοσμήτορα καθώς και των προέδρων των τμημάτων της Πολυτεχνικής σχολής. Ο κ. Παντής, παρά τις αντιδράσεις και τις επισημάνσεις που του έγιναν εκ μέρους του κοσμητορεύοντος καθηγητή Κώστα Κατσάμπαλου, αγνόησε πρόσφατη ομόφωνη απόφαση του κοσμητορικού συμβουλίου της Πολυτεχνικής να μη χορηγεί εφεξής τα αμφιθέατρα του Πολυτεχνείου για εκδηλώσεις αντιεξουσιαστικών ομάδων. Η απόφαση ελήφθη την περασμένη Τετάρτη μετά τη διαπίστωση εκ μέρους των μελών του κοσμητορικού συμβουλίου ότι το Πολυτεχνείο καταλαμβάνεται τα Σαββατοκύριακα από εξωπανεπιστημιακούς, οι οποίοι διοργανώνουν διάφορες εκδηλώσεις (συνήθως πάρτι), άσχετες με τη σχολή και τους φοιτητικούς συλλόγους του Πολυτεχνείου. Για τον λόγο αυτό στην ίδια συνεδρίαση αποφασίστηκε να κλείνει το Πολυτεχνείο τα Σαββατοκύριακα και να ανοίγει ξανά το πρωί της Δευτέρας.

Υπέρ Μαζάουερ ο Χριστιανόπουλος. Ο ποιητής "αθωώνει" τον ιστορικό

Του Απόστολου Λυκεσά, Έθνος, 28.1.13

Διαψεύστηκαν όσοι προσδοκούσαν ότι η ιστορική προσέγγιση της Θεσσαλονίκης που έκανε ο ιστορικός Μαρκ Μαζάουερ θα έβρισκε τον μάστορά της, έστω και με καθυστέρηση έξι χρόνων από την κυκλοφορία του βιβλίου του «Θεσσαλονίκη. Πόλη των φαντασμάτων».Το κοινό που κατέκλυσε την αίθουσα εκδηλώσεων της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών ήταν προδιατεθειμένο για έναν... θρίαμβο έναντι του «ασεβούς» Βρετανού και η παράταξη της εκδήλωσης προδιέθετε για κάτι τέτοιο.

Δεν βρίσκονται άλλωστε κάθε μέρα στο ίδιο πάνελ ο ποιητής Ντίνος Χριστιανόπουλος με τον πρόεδρο της ΕΜΣ Νίκο Μέρτζο να συνεπικουρούνται από τον ιστοριοδίφη Γιάννη Μέγα και τον συγγραφέα Γιώργο Καραμπελιά. Η σύμπραξη είχε σημείο εκκίνησης το βιβλίο του Γιάννη Ταχόπουλου «Η Θεσσαλονίκη, ο Μαζάουερ και τα φαντάσματα του οθωμανισμού», το οποίο προαναγγελλόταν ως «η πρώτη εμπεριστατωμένη κριτική των απόψεων που, με αφετηρία το βιβλίο του Μαζάουερ, έχουν κυριαρχήσει την τελευταία περίοδο στην ακαδημαϊκή και πνευματική σκηνή σχετικά με τη Θεσσαλονίκη».

Ωρολογιακή βόμβα πλέον η ανεργία

Του Δημήτρη Ρηγόπουλου, Καθημερινή, 27.1.12

Ο διάσημος Αμερικανός καθηγητής, κοινωνιολόγος και συγγραφέας Ρίτσαρντ Σένετ βρέθηκε στην Ελλάδα και ανέλυσε την κρίση

Tην τελευταία φορά που ο Ρίτσαρντ Σένετ βρέθηκε στην Ελλάδα ήταν το 2008: στην Κρήτη και σε μια πολύ διαφορετική χώρα. Ο διάσημος Αμερικανός κοινωνιολόγος της Νέας Αριστεράς, ο συγγραφέας της κλασικής πλέον «Τυραννίας της οικειότητας» (Νεφέλη, 1999) έκανε τη Δευτέρα το βράδυ από το βήμα της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών αυτό που κάνει εδώ και 30 χρόνια: «ανακάτεψε» πόλεις με πολιτική, κοινωνιολογία με πολεοδομία και αστικά κινήματα. Αυτήν τη φορά υπό το νέο φως μιας αναπάντεχης και εξοντωτικής κρίσης που χτύπησε πρώτα τη χώρα στην οποία είναι καλεσμένος. Ο Ρίτσαρντ Σένετ είναι το ακριβώς αντίθετο από το στερεότυπο που έχω για τους πολιτικοποιημένους ακαδημαϊκούς: αρκετά σοβαροί, λίγο θυμωμένοι και χωρίς ιδιαίτερο χιούμορ. Πράος, χαμογελαστός και πολύ απλός, προσπαθεί τις λίγες ώρες που θα βρίσκεται στην Αθήνα να αφουγκραστεί το «κλίμα» σε επίπεδο κοινωνίας. Το καταλαβαίνω πολύ γρήγορα όταν για λίγα λεπτά γίνομαι αυτός που δέχεται ερωτήσεις. Ο Σένετ διψάει να μάθει. Για έναν έντονα πολιτικοποιημένο και δραστήριο ακαδημαϊκό ο πειρασμός να σχολιάσει τα όσα ζουν η Ελλάδα και η Ευρώπη τα τελευταία τρία χρόνια είναι μεγάλος. «Ο βαθμός των προβλημάτων μέχρι το 2008 ήταν υπό έλεγχο. Οταν όμως κάποιοι εκεί έξω αποφάσισαν ότι το πιο σημαντικό πράγμα είναι η λιτότητα, τότε η κρίση χειροτέρευσε».

Ο μύθος της επανάστασης

Του Πέτρου Μάρκαρη, ΒΗΜΑ, 27.1.13

Στις χώρες στις οποίες εξαρθρώθηκε η «επαναστατική τρομοκρατία» ο κοινοβουλευτισμός, ως πολιτικό σύστημα, δεν ήταν μόνο θεσμικά κατοχυρωμένος αλλά και εμπεδωμένος στην πολιτική συνείδηση των πολιτών. Αντίθετα, στην Ελλάδα το κοινοβουλευτικό σύστημα αμφισβητείται από μια μερίδα των πολιτών σε κάθε ευκαιρία, όταν οι αποφάσεις που ψηφίζει το Κοινοβούλιο δεν τους είναι αρεστές. Σε καμία χώρα οι «αγανακτισμένοι πολίτες» δεν ζήτησαν να καεί η Βουλή. Σε καμία χώρα οι εκπρόσωποι των κλαδικών σωματείων δεν αποκαλούν την κυβέρνηση «χούντα», επειδή αρνείται να αποδεχθεί τα αιτήματά τους. Το τελευταίο παράδειγμα είναι η διαρκής άνοδος της Χρυσής Αυγής, η οποία δεν είναι ακροδεξιό αλλά εξωθεσμικό κίνημα. Αυτά τα φαινόμενα ενισχύουν την «επαναστατική τρομοκρατία», γιατί βρίσκει πρόσφορο έδαφος με την πεποίθηση ότι έχει εξασφαλισμένη, αν όχι τη στήριξη, τουλάχιστον όμως την ανοχή μιας μερίδας των πολιτών.

Μέσα στους άπειρους μύθους που καλλιεργήθηκαν στη δημόσια ζωή της Ελλάδας τα τελευταία τριάντα χρόνια εντάσσονται και οι μύθοι γύρω από την τρομοκρατία και την καταπολέμησή της.

ΕΚΕΒΙ: ΟΙ 170 ΥΠΟΓΡΑΦΕΣ ΕΓΙΝΑΝ 500!

 ΝΑ ΑΝΑΚΛΗΘΕΙ Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ

 Όλες οι υπογραφές

Μετά από τη συγκέντρωση των πρώτων 170 υπογραφών πνευματικών ανθρώπων και ανθρώπων του βιβλίου (συγγραφέων, εκδοτών, πανεπιστημιακών δασκάλων, κλπ.), μέσα στις πρώτες μέρες, για να ανασταλεί η απόφαση για το κλείσιμο του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου, δύο πολιτικά κόμματα (ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΔΗΜΑΡ), καθώς και ο ίδιος ο αναπληρωτής Υπουργός ΠΑΙΘΠΑ κ. Κ. Τζαβάρας, ανακοίνωσαν την πρόθεσή τους να ξεκινήσει μία ουσιαστική διαβούλευση για την Εθνική Πολιτική για το Βιβλίο.

Το κεντρικό ερώτημα σήμερα είναι αν η πολιτική για την προώθηση του βιβλίου θα ασκείται από ένα συλλογικό όργανο, όπως είναι ο θεσμός του ΕΚΕΒΙ,  με την εκπροσώπηση εκδοτών, βιβλιοπωλών, συγγραφέων, μεταφραστών  και βιβλιοθηκονόμων, οι οποίοι μαζί με τον εκπρόσωπο του Υπουργείου Πολιτισμού συνεργάζονταν και συναποφάσιζαν, ή θα επιστρέψουμε στην προ του 1995  «έρημο», στην απουσία εξωστρέφειας, πολιτικών για την ανάγνωση, δράσεων για τα σχολεία, κλπ., στη γραφειοκρατία των υπουργικών διαδρόμων, την αδιαφάνεια και τις παλαιοκομματικές πρακτικές.

Ωστόσο, θέλουμε να τονίσουμε ότι η δημόσια συζήτηση αυτή θα έπρεπε να έχει προηγηθεί και όχι να έπεται της διάλυσης και εκκαθάρισης του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου, η οποία δυστυχώς προωθείται ήδη με ταχείς ρυθμούς. Ο διάλογος έχει νόημα με το ΕΚΕΒΙ ανοιχτό και σε λειτουργία, αλλιώς αποτελεί μια παρωδία συζήτησης πάνω τα ερείπιά του.

Αυτό είναι το πνεύμα του διαβήματος 500, πλέον, πνευματικών ανθρώπων και ανθρώπων του βιβλίου, να  βάλουν την υπογραφή τους στο αίτημα να ανασταλεί η απόφαση για το κλείσιμο του ΕΚΕΒΙ, ως προϋπόθεση έναρξης του διαλόγου σχετικά με τον ρόλο και τη σκοπιμότητα ύπαρξής του -κατάλογο τον οποίο σας κοινοποιούμε ανανεωμένο, όπως σας είχαμε υποσχεθεί. Ταυτόχρονα, η συγκέντρωση υπογραφών μέσω των εργαζομένων στο ΕΚΕΒΙ για τον ίδιο σκοπό, ξεπέρασε ήδη τον αριθμό 6.000, περιλαμβάνοντας τους περισσότερους από τους 500 του καταλόγου αυτού.

H Επιτροπή Πρωτοβουλίας

Υπογραφές

-          Τατιάνα Αβέρωφ, συγγραφέας

Οι επτά παιδικές(;) ασθένειες του ΣΥΡΙΖΑ

 Του Ανδρέα Παππά, ΒΗΜΑ, 27.1.13                                                                                                       

Αναγκαία διευκρίνιση: δεν πρόκειται για κείμενο πολεμικής, ούτε για κείμενο που επιχαίρει για όσα επισημαίνει. Με άλλα λόγια, μακάρι ο ΣΥΡΙΖΑ να μπορούσε να ξεπεράσει τις παιδικές ασθένειές του, να γίνει ώριμη και υπεύθυνη πολιτική δύναμη, συμβάλλοντας στην ανάκαμψη της χώρας από τη βαθιά και πολύπλευρη κρίση στην οποία έχει βυθιστεί. Διαφορετικά, όλα τα αρνητικά χαρακτηριστικά που επισημαίνονται πιο κάτω, αλλά και άλλα ακόμη, στα οποία η έκταση αυτού του κείμενου δεν επιτρέπει να αναφερθώ, υπάρχει κίνδυνος από παιδικές ασθένειες να εξελιχθούν σε κάτι σαν (επτά) θανάσιμα αμαρτήματα. Και, ως γνωστόν, θανάσιμα αμαρτήματα, κατά την παράδοση, είναι εκείνα που όχι μόνο πολύ δύσκολα «κόβονται», αλλά και που μπορεί τελικά να αποβούν μοιραία για τον φορέα τους. Εχουμε λοιπόν και λέμε - με τη βοήθεια και της παιγνιώδους επιλογής του κοινού αρχικού γράμματος:

Ανευθυνότητα. Ασθένεια ιδιαίτερα βαριά, συχνά μοιραία τόσο για τον φορέα της όσο και για το περιβάλλον του, κατ' εξοχήν γνώρισμα των απανταχού λαϊκιστών και δημαγωγών.

Το νέο μανισφέστο

Του CHARLES M. BLOW, ΤΑ ΝΕΑ / THE NEW YORK TIMES  

Η εναρκτήρια ομιλία του Προέδρου Ομπάμα ήταν ένα κάθε άλλο παρά απολογητικό και αδιαμφισβήτητα προοδευτικό μανιφέστο εσωτερικής πολιτικής. Ο Μπαράκ Ομπάμα δεν έχασε χρόνο με κούφια λόγια αναφορικά με την ανάγκη βελτίωσης της κατάστασης σε μια διχασμένη Ουάσιγκτον ή της αντιμετώπισης του τοξικού κλίματος που επικρατεί στην αμερικανική πολιτική. Εμοιαζε να έχει καταλήξει στο ίδιο συμπέρασμα - και παράλληλα να το έχει αποδεχθεί με περισσότερη άνεση - στο οποίο αρκετοί είχαν καταλήξει καιρό πριν: ότι η παρουσία του, η ύπαρξή του και όλα όσα έχει έως τώρα καταφέρει είναι αυτά που πάρα πολλοί θεωρούν απαράδεκτα. Αποτελεί την ενσάρκωση της δυσφορίας τους και είναι η έκφραση των φόβων τους. Αντιπροσωπεύει τη σύγχρονη αλλά και τη μελλοντική Αμερική - περισσότερο φιλελεύθερη κοινωνικά, περισσότερο ποικιλόμορφη εθνοτικά, περισσότερο ανορθόδοξη οικογενειακά - από όσο μπορούν να αποδεχθούν. Σε γενικές γραμμές είναι αποδοτικός, πραγματιστής και υπομονετικός και δεν εμπλέκεται σε σκάνδαλα. Δεν είναι τέλειος, αλλά είναι εξαιρετικός.  

Στο πρόσωπο των μεταναστών η Χρυσή Αυγή εξευτελίζει τον Χριστό

Τζέικομπ Λώρενς, από τη σειρά “Μετανάστευση”, 1940-1941

 Tου μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης Παύλου, Αυγή, ΕΝΘΕΜΑΤΑ, 27.1.13

Για  μένα, σαν ποιμένα, ο μετανάστης μπορεί να αποκαλυφθεί ως ο ελάχιστος αδελφός του Χριστού, ως ο ξένος τον οποίο πρέπει να φροντίσω, και η στάση μου απέναντί του θα κρίνει την ποιότητα της σχέσης μου με τον Χριστό. Ο μετανάστης είναι πρόκληση για τη γνησιότητα της ιερατικής, χριστιανικής και ανθρώπινης αυτοσυνειδησίας μου· και τούτο γιατί εγώ, πέρα από κάθε άλλο, γνωρίζω ότι το μέτρο της ανθρώπινης αξίας είναι η Ενανθρώπιση του Θεού.  Γιατί περισσότερο από κάθε άλλον οφείλω να θυμάμαι ότι αυτός ο μετανάστης μπορεί να είναι ένας από αυτούς που θα έλθει από ανατολών και δυσμών και θα ανακληθεί στη Βασιλεία του Θεού και εγώ ως υιός της Βασιλείας να μείνω απέξω. Ο λόγος και η πράξη του Χριστού δεν αφήνουν περιθώρια για την όποια διαπραγμάτευση αυτής της αλήθειας. Δεν μπορούμε να διαπραγματευθούμε αυτή την αλήθεια στο όνομα κανενός εθνικισμού ή οποιουδήποτε άλλου «-ισμού».

Ποιος είναι ο μετανάστης

Θα ερωτήσει κάποιος: Για ποιον μετανάστη μιλάμε; –Για τον κάθε μετανάστη, και τον καλό και τον κακό.

Η κρίση είχε τη δική της ιστορία

Του Γιάννη Βούλγαρη, NEA, 26.1.13

Πέντε χρόνια μετά το ξέσπασμα της παγκόσμιας και τρία μετά την εκρηκτική εκδήλωσή της στην Ελλάδα, η κρίση έχει πια τη δική της ιστορία, τους δικούς της σταθμούς, τις δικές της αλλαγές φάσης. Η εξέλιξή της καθορίστηκε από τον τρόπο που συναρθρώθηκαν στη ζωή και στις αντιλήψεις των πολιτών η παγκόσμια και η ευρωπαϊκή κρίση με την εθνική. Μπορούμε να διακρίνουμε τρεις ώς τώρα φάσεις, αναλόγως με ποια διάσταση προείχε κάθε φορά στον δημόσιο λόγο και στον τρόπο που οι πολίτες προσλαμβάνανε την κρίση. Και η σειρά ήταν η παγκόσμια, η εθνική και τέλος η ευρωπαϊκή. Η βαρύτητα που κάθε διάσταση προσέλαβε δεν ήταν ένα αντικειμενικό μέγεθος, αλλά αποτέλεσμα της συγκυρίας, των λύσεων που δίνονταν ή επιχειρούνταν, του κομματικού ανταγωνισμού και της επικοινωνιακής προπαγάνδας. Η πρώτη φάση ήταν εκείνη της υποτιθέμενης ελληνικής «ανοσίας» που λανσαρίστηκε τη διετία 2008-09 από τους κυβερνητικούς ιθύνοντες της ΝΔ. Κατ' αυτήν, η κρίση ήταν παγκόσμια αλλά οι επιπτώσεις της στην Ελλάδα θα ήταν περιορισμένες γιατί η οικονομία της δεν ήταν «ανοιχτή» και οι τράπεζες δεν είχαν εμπλακεί στα τοξικά παράγωγα. Ο δημόσιος λόγος εστιαζόταν κυρίως στην παγκόσμια διάσταση της κρίσης και οι μαρξιστικές ή κεϊνσιανές ερμηνείες αναζωογονήθηκαν για να σηματοδοτήσουν την «αλλαγή εποχής» και το τέλος του «νεοφιλελευθερισμού».

Η αποτυχία των θεσμών. Οι οικονομικές επιδόσεις των κρατών βασίζονται στην ποιότητα κανόνων και αξιών

Του Π. Κ.Ιωακειμίδη, ΝΕΑ, 25.1.13

Στο σημαντικό βιβλίο τους «Γιατί τα έθνη αποτυγχάνουν: Οι καταβολές της ισχύος, της ευημερίας και της φτώχειας» («Why Nations Fail: the origins of Power, Prosperity and Poverty» - Profile Books, 2012), οι καθηγητές D. Acemoglu και J. Robinson διατυπώνουν τη βασική υπόθεση ότι «οι χώρες διαφέρουν στον βαθμό της οικονομικής τους επιτυχίας λόγω της ποιότητας των θεσμών και των κανόνων που προσδιορίζουν το πώς λειτουργεί η οικονομία καθώς και των αξιών και κινήτρων που εμπνέουν τους πολίτες». Οι συγγραφείς αποδίδουν δηλαδή την ύπαρξη ευημερίας ή φτώχειας καθώς και την οικονομική σταθερότητα σε μια χώρα σε πολιτικούς (θεσμούς) και πολιτιστικούς λόγους (κίνητρα για δράση). Μολονότι οι συγγραφείς μελετούν κυρίως αναπτυσσόμενες κοινωνίες και οικονομίες (Αφρικής, Λ. Αμερικής, Ασίας κ.ά.), η θέση τους ότι «οι θεσμοί είναι αυτοί που ευθύνονται, αυτοί που κρατούν τις φτωχές κοινωνίες φτωχές και τις εμποδίζουν να προωθήσουν τη διαδικασία ανάπτυξης ή ακριβώς το αντίθετο» προβάλλεται ως ισχύουσα και για άλλες περιπτώσεις ανεπτυγμένων κρατών. Και όταν αναφέρονται στους θεσμούς συμπεριλαμβάνουν το σύνολο των κρατικών, διοικητικών, πολιτικών δομών που συγκροτούν μια ορισμένη πολιτική οντότητα.

Η νέα παγκόσμια τάξη των κροίσων

The Observer, Καθημερινή

CHRYSTIA FREELAND

Plutocrats: The Rise of the New Global Super Rich

εκδ. AllenLane

Ποιος είναι ο πλουσιότερος άνθρωπος που έζησε ποτέ; Με δεδομένο ότι είναι αδύνατον να συγκρίνεις άρματα και ιδιωτικά αεροπλάνα, το ερώτημα είναι παράλογο. Οι οικονομολόγοι ωστόσο έχουν προσπαθήσει να το απαντήσουν, χρησιμοποιώντας ίσως το καλύτερο μέτρο -όπως το προσδιόρισε ο Ανταμ Σμιθ- βασισμένο στο ετήσιο εισόδημα ως πολλαπλάσιο του μέσου μισθού των συμπατριωτών του. Η απάντηση που δίνουν δεν είναι ο Μάρκος Κράσος, που η περιουσία του ήταν ίση με ολόκληρο το θησαυροφυλάκιο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Το ετήσιο εισόδημά του ήταν ασήμαντο για έναν πλουτοκράτη, ίσο με το μέσο ετήσιο εισόδημα 32.000 Ρωμαίων. Ούτε κάποιος από τους βαρώνους-ληστές της Χρυσής Εποχής των ΗΠΑ - ο Αντριου Κάρνεγκι, που ο πλούτος έφτασε στην κορύφωσή του το 1901, έβαζε στην τσέπη εισόδημα ισοδύναμο με εκείνο 48.000 τυπικών Αμερικανών, ενώ η τεράστια περιουσία του Τζον Ροκφέλερ του απέδιδε ετησίως εισόδημα όσο 116.000 συμπατριωτών του. Ο πλούτος αυτών των ιστορικών προσώπων ωχριά σε σύγκριση με τα εισοδήματα που κερδίζουν οι χρηματιστές της Γουόλ Στριτ, οι σπασίκλες δισεκατομμυριούχοι της Σίλικον Βάλεϊ και οι σκοτεινοί ολιγάρχες που λεηλάτησαν τη Ρωσία. Στην κορυφή της πυραμίδας βρίσκεται ο Κάρλος Σλιμ, ο Μεξικανός κροίσος των τηλεπικοινωνιών που η περιουσία του των 53 δισ. αποδίδει όσο εκείνη 400.000 συμπατριωτών του.

Ανάπλαση παραλιακού μετώπου και σύνδεση του αστικού ιστού με τη θάλασσα: Η περίπτωση του Ηρακλείου

Η παλιά Ηλεκτρική.Τώρα Μουσείο Φυσικής Ιστορίας

ΠΟΛΕΙΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ

#Α. Σαπουνάκης, Επίκουρος καθηγητής Πανεπιστημίου Θεσσαλίας 

Το δυτικό παραλιακό μέτωπο του Ηρακλείου είχε τον χαρακτήρα υποβαθμισμένης ζώνης για πολλές δεκαετίες. Ήδη από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα, η άναρχη ανάπτυξη της πόλης οδήγησε στην εγκατάσταση στην συγκεκριμένη περιοχή όχι μόνο οχλουσών χρήσεων αλλά και εκτεταμένων συστάδων αυθαίρετης κατοικίας. Η υποβάθμιση που χαρακτήριζε το μεγαλύτερο μέρος της ζώνης μεταξύ της εξόδου προς Χανιά και της θάλασσας τόσο εντός όσο και εκτός των τειχών της πόλης, επιδεινώθηκε ακόμα περισσότερο τις τελευταίες δεκαετίες με αποτέλεσμα την αποκοπή του αστικού ιστού από το θαλάσσιο μέτωπο.

Οκτώ περίπου χρόνια μετά την παρέμβαση τίθεται το ερώτημα εάν τα αποτελέσματά της ανταποκρίνονται στους στόχους του προγράμματος και συγκεκριμένα εάν η ανάπλαση του παραλιακού μετώπου συνήργησε στην πολεοδομική, οικονομική, περιβαλλοντική και κοινωνική αναβάθμιση της υπό εξέταση περιοχής. Επιπρόσθετα εξετάζεται η συνεργασία των διαφόρων επιπέδων οργάνωσης της τοπικής κοινωνίας σε συνδυασμό με τον ιδιωτικό τομέα για την εξυπηρέτηση των στόχων του συγκεκριμένου προγράμματος.

Απεργία στο μετρό. Πόσοι μπορούν να εξαιρούνται από το κόστος της προσαρμογής;

Της Ελίζας Παπαδάκη, NEA, 24.1.13

Παρατείνεται η απεργία στο μετρό της Αθήνας, επιβαρύνοντας την κοινωνική ζωή και τις οικονομικές δραστηριότητες στην πόλη. Μέσα από μιαν αντιπαράθεση που μοιάζει αδιέξοδη αναδεικνύεται και πάλι το αρχικό ερώτημα που τέθηκε πριν από τρία χρόνια, όταν η Ελλάδα βρέθηκε μπροστά στη χρεοκοπία: πώς κατανέμεται στην κοινωνία το κόστος της αναγκαίας, άμεσα αναπόφευκτης όπως προέκυψε τότε, οικονομικής προσαρμογής; Το ερώτημα είχε και διατηρεί καίρια σημασία. Διότι με την απάντηση συναρτάται το τελικό ύψος του συνολικού κόστους - με διαφορετική κατανομή θα μπορούσε να αποβεί μικρότερο - αλλά επίσης η έκταση και η διάρκεια της ύφεσης που επέφερε η προσαρμογή: δεν αποκλείεται να ήμασταν ήδη σε ανάκαμψη, με λιγότερους ανέργους. Για την άρνησή του να δεχθεί την υπαγωγή στο ενιαίο μισθολόγιο του δημόσιου τομέα, το σωματείο που εκπροσωπεί τους εργαζόμενους στο Αττικό Μετρό επικαλείται κυρίως δύο επιχειρήματα: τη συλλογική σύμβαση που έχει υπογράψει με τη διοίκηση της εταιρείας, σε ισχύ μέχρι τον Ιούνιο, και το γεγονός ότι θα εξομοιώνονταν προς τα κάτω οι αμοιβές εξειδικευμένων εργαζομένων με εκείνες συναδέλφων τους από άλλους χώρους, οι οποίοι έχουν λιγότερα προσόντα, μικρότερες ευθύνες και λιγότερο απαιτητικούς όρους εργασίας.

Εκπαιδεύοντας τον ΣΥΡΙΖΑ

Του Πάσχου Μανδραβέλη, Καθημερινή, 24.1.12

Η ενηλικίωση ενός κόμματος είναι πολύ μεγάλο πράγμα. Ειδικά αν το κόμμα αυτό προέρχεται από την Αριστερά, η οποία ιστορικά είχε την ιδεολογική κυριαρχία στη χώρα. Η «βίαιη», κατά Δραγασάκη, ωρίμανση του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι άξια χλευασμού. Αντιθέτως. Αποτελεί μέρος της ενηλικίωσης της κοινωνίας που μέχρι τώρα νεφελοβατούσε σε ιδεολογήματα για ανάπτυξη διά της κατανάλωσης χωρίς οργάνωση και παραγωγή, για συνωμοσίες που μας πήγαν στο ΔΝΤ κι άλλες παλαβομάρες που μας είχαν συνηθίσει στελέχη αυτού του χώρου. Υπό την έννοια αυτή είναι πολύ θετική εξέλιξη για τη χώρα η επίσκεψη του κ. Αλέξη Τσίπρα και των επιτελών του στις ΗΠΑ. Θετικότερη είναι η προβληματική που ανέπτυξε για την πολιτική του Αμερικανού προέδρου Μπαράκ Ομπάμα, όπως και οι παραπομπές του στον αρχιτέκτονα του New Deal Φραγκλίνο Ρούσβελτ. Οχι γιατί η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ κάνει στροφή στον ρεαλισμό, αλλά διότι εκπαιδεύει μια νέα γενιά (που είναι ο κύριος όγκος των ψηφοφόρων του) στην πραγματικότητα. Κι αυτό είναι ίσως το σημαντικότερο. Υπάρχουν και στον ΣΥΡΙΖΑ νέοι άνθρωποι που θέλουν και μπορούν να προσφέρουν στη χώρα, αλλά απλώς παραδέρνουν στην άρνηση των πάντων, φτάνοντας μέχρι σε πρακτικές μηδενιστικής καταστροφής. Αυτό το κομμάτι της νέας γενιάς δεν περισσεύει στη χώρα. Μπορεί να συμβάλει θετικά στην εξέλιξή της έστω και διά της αντιπαράθεσης απόψεων.

Προτάσεις για τη βία στα ΑΕΙ. Από τα τραπεζάκια των φοιτητικών παρατάξεων ως τη φύλαξη των Ιδρυμάτων

Του Λουκά Βλάχου, NEA, 24.1.13

Παρά την ευρεία καταδίκη της βίας στα πανεπιστήμια, δεν πρόκειται να ξεμπερδέψουμε με αυτήν μόνο με αφορισμούς και νομικές παρεμβάσεις (όπως η κατάργηση του ασύλου στα ΑΕΙ). Χρειάζονται συγκεκριμένα και αυστηρά μέτρα που δεν πήραμε ποτέ τα τελευταία τριάντα χρόνια, αλλά είναι απαραίτητα για να καμφθεί το κύμα της βίας που δυνάμωσε επικίνδυνα τελευταία. Ας δούμε όμως μερικές από τις κινήσεις που πρέπει να γίνουν άμεσα, αν θέλουμε να δώσουμε τέλος στη βία στα πανεπιστήμια. Να υπάρξει η βούληση, από τα νεοεκλεγέντα Συμβούλια των Ιδρυμάτων και τους εν ενεργεία πρυτάνεις, για να παρθούν όλα τα αναγκαία μέτρα για την οριστική καταπολέμηση των παράνομων πράξεων και της ωμής βίας στα πανεπιστήμια. Σύντομα τα πανεπιστήμια θα επεξεργαστούν τον Κανονισμό τους και σίγουρα εκεί πρέπει να υπάρχουν αυστηροί κανόνες για τις παραβιάσεις της νόμιμης και απρόσκοπτης λειτουργίας των Ιδρυμάτων. Η φύλαξη του πανεπιστημίου δεν είναι ακόμη μία εργολαβία, είναι ένα σοβαρό λειτούργημα που πρέπει να επιτελείται με σύγχρονα τεχνολογικά μέσα και από ανθρώπους επαρκείς και προσεκτικά επιλεγμένους για να φυλάσσουν ακαδημαϊκούς χώρους.

Ιστορίες του μετρό

Της Kατερίνας Παναγοπούλου, Athens Voice

Πληρωμένες απεργίες, χρυσοί μισθοί, προσλήψεις «μέσω φίλων» & άλλες ιστορίες.

Στην Ελλάδα του 2013 το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο είναι να απεργείς, να κάνεις πορείες και να κλείνεις δρόμους. Όταν μάλιστα οι ασκήσεις επαναστατικού συνδικαλισμού μπορούν να γίνουν εκ του ασφαλούς, χωρίς δηλαδή απώλεια χρημάτων και με τη βεβαιότητα ότι δεν πρόκειται να απολυθεί ποτέ και κανείς, τότε το δέλεαρ γίνεται ακαταμάχητο.
Άλλωστε, οι κομματικές ηγεσίες του τόπου είτε λόγω πολιτικής ατολμίας είτε για λόγους ψηφοθηρικούς έχουν εκπαιδεύσει τους εργαζόμενους του δημόσιου τομέα και δη τους συνδικαλιστές να θεωρούν το κράτος φέουδο. Έτσι όταν ένα «κεκτημένο δικαίωμα» –προνόμιο το ονομάζει η υπόλοιπη κοινωνία– απειλείται, ο δρόμος είναι ένας και όπως έχει δείξει το παρελθόν ένδοξος και αποτελεσματικός: Απεργία. Στην καλύτερη περίπτωση θα ικανοποιηθεί το αίτημα, έστω θα κερδηθεί κάτι παραπάνω στη διαπραγμάτευση, και στη χειρότερη θα χαθούν κάποιες μέρες εργασίας. Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα ούτε καν χρήματα. Άλλωστε… κόλπα υπάρχουν.

Το σκιάχτρο της Βαϊμάρης

Του Σταύρου Τσακυράκη, NEA, 23.1.13

Δεν συμμερίζομαι τις απόψεις όσων μπροστά στη γενικευμένη ανομία και τη συχνή χρήση βίας επισείουν το σκιάχτρο της Βαϊμάρης. Είναι βέβαιο ότι η ανομία που χαρακτηρίζει την κοινωνία μας από τις απλές εκδηλώσεις τής κοινωνικής ζωής, όπως το παρκάρισμα, έως τις δομικές κακοδαιμονίες μας, όπως η φοροδιαφυγή, δεν μπορεί να διατηρηθεί για πάντα. Το αίτημα για κοινωνική τάξη αργά ή γρήγορα θα κυριαρχήσει, είναι ζήτημα αυτοσυντήρησης. Μπορεί η υπακοή στους νόμους να επιβληθεί με αυταρχισμό; Ω, ναι. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για αυτό το ενδεχόμενο. Οσο πιο γενικευμένη είναι η ανομία τόσο πιο πολύ γιγαντώνει το αίτημα για τάξη άνευ όρων. Από τα δεξιά η τάξη προσφέρεται ως αυτοσκοπός, από τα αριστερά ως το σιδηρούν μέσο για τη δημιουργία της μελλοντικής κοινωνίας. Μεταξύ των δύο άκρων μπορεί να υπάρχουν χιλιάδες διαφορές, όμως ένα βασικό στοιχείο είναι κοινό: η βαθιά περιφρόνηση προς τη δημοκρατία και τα δικαιώματα του ανθρώπου. Μολονότι η δημοκρατία μας μπορεί να σπάσει είτε από τα δεξιά είτε από τα αριστερά, οι συγκρίσεις με ιδέες και καταστάσεις του παρελθόντος μού φαίνονται απλουστευτικές. Η οικονομική κρίση που διανύουμε δεν είναι όμοια με την κρίση του '29. Η πολιτική απαξίωση που επικρατεί δεν είναι ίδια με την απαξίωση της δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Οι ακραίες πολιτικές δυνάμεις σήμερα δεν είναι όπως οι ναζιστές ή οι κομμουνιστές της δεκαετίας του '30.

Το παιχνίδι της ακινησίας

Του Φώτη Γεωργελέ, Athens Voice

Δεν είναι τυχαίο, φοβάμαι, πως τώρα που τελείωσε αυτή η χαμένη τριετία και η κοινωνία είναι πιο ώριμη να αντιδράσει, ξαναρχίζει πάλι το γνωστό παιχνίδι. Ξαναπαίζουμε το 2010. Το πολιτικό σύστημα στήνει νέες αποπροσανατολιστικές συγκρούσεις για τον αριθμό των μελών της προανακριτικής, 13 ή 15, για τις κάλπες, αν θα ’ναι 2, 4 ή 7. Οι συγκοινωνίες πάλι είναι ακίνητες, ο εμπορικός κόσμος δηλώνει ότι αυτό θα είναι η χαριστική βολή. Βόμβες σε εμπορικά κέντρα, ταξιδιωτικές οδηγίες για να αποφεύγουν οι τουρίστες την Αθήνα. Στα τηλεοπτικά παράθυρα οι μεν κατηγορούν τους άλλους για «κλέφτες» και οι δε για «αλληλέγγυους της τρομοκρατίας». Η ίδια αυτοκαταστροφική ατμόσφαιρα σκεπάζει πάλι βαριά την πόλη, όπως το νέφος από τα καμένα ξύλα με τις μπογιές και τα καρκινογόνα βερνίκια.

Μισέλ Βιβιορκά: Η δύναμη και τα όρια της συλλογικής δράσης

 Από τον Θανάση Γιαλκέτση, Εφημερίδα των Συντακτών

"Οφείλουμε να μάθουμε να αναλύουμε τη σωστή σημασία των κινημάτων πολιτιστικού και ιστορικού τύπου και όχι μόνον των κοινωνικών κινημάτων με την κλασσική έννοια»

Ο Μισέλ Βιβιορκά διδάσκει κοινωνιολογία στην École des Hautes Études en Sciences Sociales. Συγγραφέας πολλών έργων, ο Βιβιορκά έχει ασχοληθεί ερευνητικά με τα κοινωνικά κινήματα, τον ρατσισμό, τη δημοκρατία και άλλα θέματα. Η ακόλουθη συνέντευξή του δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Reset.

-Ποια κατάσταση έχουμε στην Ευρώπη; Υπάρχουν από τη μια μεριά τα παλιά συνδικάτα, πολύ αποδυναμωμένα, και από την άλλη τοπικιστικά και εθνικιστικά ή ξενόφοβα κινήματα, που καλλιεργούν αντιευρωπαϊκά αισθήματα και μια διάχυτη δυσαρέσκεια κατά των πολιτικών.

-Για ενάμιση αιώνα στην Ευρώπη είχαμε ένα μεγάλο κοινωνικό κίνημα, το εργατικό κίνημα, του οποίου τώρα είμαστε όλοι ορφανοί κοινωνικά, πολιτικά και διανοητικά. Δυσκολευόμαστε πολύ να φανταστούμε ότι μπορούν να συγκροτηθούν μορφές δράσης που διαφέρουν πολύ από το εργατικό κίνημα. Αντιλαμβανόμαστε μια δυσκολία, ένα είδος κενού, στις παλιές κοινωνίες μας που δεν είναι πλέον βιομηχανικές και δεν ξέρουν ακόμα τι έχουν γίνει. Κι έπειτα, λησμονούμε ότι, ιστορικά, τα μεγάλα κινήματα που διαπέρασαν τις ευρωπαϊκές κοινωνίες ήταν και πολιτιστικά κινήματα διάφορων ειδών, ακόμα και θρησκευτικά, στα οποία η ιδέα του έθνους μπορούσε να είναι ισχυρή χωρίς γι” αυτό να γίνεται εθνικιστική ούτε αντιδραστική. Με δυο λόγια, υποτιμάμε τη δύναμη των πολιτιστικών κινημάτων στην αλλαγή, επειδή έχουμε στον νου μας το παράδειγμα του εργατικού κινήματος. (…)

Χωρίς συμψηφισμούς…

Του Νικηφόρου Αντωνόπουλου, 23.01.2013

Το τελευταίο δεκαήμερο δεν πρέπει να ήταν και το καλύτερο για τον Αλέξη Τσίπρα. Ολα ξεκίνησαν στραβά με την διαβόητη πλέον «βίλα Αμαλία» και τα όσα ακολούθησαν, για να καταλήξουν στο φιάσκο που υπέστη στη Βουλή, τόσο στη διάρκεια της πολύωρης συνεδρίασης, όσο και με το αρνητικό γι’ αυτόν αποτέλεσμα στη «δική του» κάλπη… Κι όμως, υπήρχαν όλες οι προϋποθέσεις για τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ να πάνε τα πράγματα πολύ καλύτερα. Μόλις είχε επιστρέψει από τις πολυήμερες διακοπές σε Βραζιλία και Αργεντινή, που συνδυάστηκαν με ενδιαφέρουσες συναντήσεις δημοσίων σχέσεων και ετοιμαζόταν για ένα ακόμη ταξίδι, αυτή τη φορά στην καρδιά του «Μερκελισμού», στο άντρο του Σόιμπλε, όπου και θα επισφράγιζε την τόσο καλά προετοιμασμένη στροφή του προς τον «πραγματισμό»… Ας όψονται, όμως, ο Δένδιας και ο Βενιζέλος, που τα χάλασαν όλα… Από τη μια ο πρώτος, που πήγε κι άδειασε τη «βίλα Αμαλία» από τους «αναρχοαυτόνομους» καταληψίες κι από την άλλη ο δεύτερος, που πήγε κι άδειασε κι αυτός με τη σειρά του τον ίδιο τον Αλέξη και του χάλασε το πολιτικό σόου που με τόση επιμέλεια είχε προετοιμάσει… Και στις δύο περιπτώσεις, τόσο με όσα εκτυλίχτηκαν μετά την επιχείρηση στη βίλα Αμαλία – επιθέσεις με εμπρηστικούς μηχανισμούς σε σπίτια δημοσιογράφων, καταλήψεις ραδιοφωνικών σταθμών, επίθεση με μολότοφ στο σπίτι του αδελφού του κυβερνητικού εκπροσώπου, επίθεση με καλάζνικοφ στα κεντρικά γραφεία της Ν. Δ. –

Οικονομική κρίση και οι "συρρικνούμενες" Ελληνικές πόλεις

ΠΟΛΕΙΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ
#Α. Γοσποδίνη

Καθηγήτρια Πολεοδομίας & Αστικού Σχεδιασμού, Τμήμα Μηχ. Χωροταξίας, Πολεοδομίας & Περιφερειακής Ανάπτυξης, Πολυτεχνική Σχολή, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας 

Το φαινόμενο της 'αστικής συρρίκνωσης' ('urban shrinkage') μπορεί να αφορά σε περιφέρειες, μητροπόλεις, πόλεις, ή τμήματα πόλεων που εμφανίζουν για περισσότερο από δύο χρόνια σημαντική μείωση της οικονομικής, κοινωνικής και δημογραφικής βάσης τους. Τα αίτια είναι πολλά και σύνθετα και περιλαμβάνουν έναν ή περισσότερους από τους εξής παράγοντες: αποβιομηχάνιση  προαστιοποίηση και εγκατάλειψη των κεντρικών αστικών περιοχών, οικονομική αναδιάρθρωση λόγω αλλαγής οικονομικού μοντέλου όπως για παράδειγμα, το πέρασμα από κεντρικά ελεγχόμενη οικονομία σε ελεύθερη οικονομία αγοράς, και τέλος, μια περιφερειακή, εθνική, ή διεθνής οικονομική κρίση. 

Υπό τις νέες συνθήκες της εξελισσόμενης οικονομικής κρίσης δημόσιου χρέους στην Ευρωζώνη και ιδιαίτερα στην Ελλάδα, οι ελληνικές πόλεις εμφανίζουν έντονα σημεία συρρίκνωσης σε οικονομικό, χωρικό, κοινωνικό και δημογραφικό επίπεδο: 

Μνημόνιο και μνήμη

Του Μιχάλη Τσιντσίνη, NEA, 22.1.13

Διαβάζεται σαν σύντομο ανέκδοτο. Η πρόεδρος της Κοινωνικής Συμφωνίας κατακεραυνώνει τον ανεξάρτητο βουλευτή και μέλος της Διοικούσας Επιτροπής της Ριζοσπαστικής Κίνησης Σοσιαλδημοκρατικής Συμμαχίας. Δεν είναι όμως πλάκα. Είναι ένας έμμεσος ορισμός αυτού που κάποτε αποκαλούσαμε ΠΑΣΟΚ. Μια φωτογραφία ενός άλλοτε κραταιού χώρου που τώρα φιλοξενεί μόνο κάτι ταμπέλες με γριφώδη αρκτικόλεξα.

Η δήλωση Λοβέρδου - ότι εκείνος είχε αντιταχθεί στο ΔΝΤ αλλά ο πρωθυπουργός είχε σχέδιο να μας οδηγήσει στη σιδηρά αγκάλη του Ταμείου - είναι απλώς άλλη μία μαρτυρία της υπαρξιακής αμηχανίας που μάστιζε ήδη το ΠΑΣΟΚ από την εποχή που κυβερνούσε μόνο του. Από την εποχή δηλαδή που κλήθηκε να κυβερνήσει μια χρεοκοπημένη χώρα. Λίγα στελέχη του είχαν τότε συνειδητοποιήσει ότι η πολιτική, όπως την ήξεραν και την είχαν επί δεκαετίες ασκήσει, είχε βρει βίαια το τέλος της. Γι' αυτό και ελάχιστοι τελικά αντιστάθηκαν στη σχιζοφρένεια να υποσκάπτουν την πολιτική που ανελάμβαναν να εφαρμόσουν. Τώρα, για να σταθούν όρθιοι στο μεταμνημονιακό σκηνικό, προσπαθούν να λύσουν τους λογαριασμούς τους με το χθες. Και αντί να επωμιστούν το βάρος των αποφάσεών τους, τις ξορκίζουν με ενοχικά μισόλογα. Με σου 'πα, μου 'πες, δεν ήξερα, δεν διάβασα, εγώ τους τα 'λεγα και τ' άκουγαν παράλογα. «Η γραφή της ιστορίας», αποφαίνεται ο Λοβέρδος, «θα είναι μια επώδυνη διαδικασία». Εχει δίκιο. Ακόμη όμως περισσότερο επώδυνη θα είναι η ανάγνωσή της. Ιδίως αν επιχειρήσουν να την καταστρώσουν άνθρωποι που αδυνατούν καν να διαχειριστούν τις ίδιες τις προσωπικές τους φιλοδοξίες.

Κρίση και Ιδεολογία στον Μεσοπόλεμο

Της Τζενης Λιαλιουτη*, Καθημερινή, 20.1.13

ΔΕΣΠΟΙΝΑ Ι. ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

Τα χρόνια της κρίσης στον Μεσοπόλεμο. Η ελληνική δημόσια συζήτηση εκδ. Ασίνη, σελ. 166

«Οι περισσότεροι θυσιάσαμε στα πείσματά μας τα εθνικά συμφέροντα, θεωρήσαμε τις πολιτικές ανωτέρας των εθνικών, ανταλλάξαμε την πατρίδα μας με το κόμμα». Π. Κανελλοπουλος, Ακρόπολις, 10-11-1935. (Παρατίθεται σελ. 97)

Πώς συγκροτείται η αντίληψη του έθνους και του εθνικού συμφέροντος σε περιόδους έντονων διχασμών όταν αναδύεται στη δημόσια σφαίρα η έννοια της κρίσης; Πώς διαμορφώνονται οι ιδεολογικές ταυτότητες και ο κομματικός ανταγωνισμός υπό την επίδρασή της; Αλλά και ποιες συγκλίσεις και συναινέσεις μεταξύ των επιμέρους ιδεολογικών ρευμάτων, αλλά και των διαμορφωτών της κοινής γνώμης, παράγει η κατάσταση της κρίσης; Και εν τέλει, ποιο νόημα αποδίδεται στην έννοια της κρίσης στην εκάστοτε συγκυρία; Αυτά είναι ορισμένα από τα ερωτήματα τα οποία διερευνά το παρόν έργο της επίκουρης καθηγήτριας του Παντείου Πανεπιστημίου Δέσποινας Παπαδημητρίου. Στη σημερινή συγκυρία, που η μνήμη και η Ιστορία βρίσκονται στο επίκεντρο της δημόσιας συζήτησης και υπηρετούν ποικίλες χρήσεις και λειτουργίες, η συγγραφέας αποφεύγει τις παγίδες τόσο του διδακτισμού όσο και της εντυπωσιοθηρίας, η οποία στηρίζεται στις «αναλογίες» με το σήμερα, προκειμένου να αναδείξει με νηφαλιότητα τις διεργασίες που τροφοδότησε στο επίπεδο της ιδεολογίας και της μαζικής επικοινωνίας η πλέον εμβληματική κρίση του καπιταλισμού στον εικοστό αιώνα, η κρίση του Μεσοπολέμου. Σε ό, τι αφορά την ελληνική περίπτωση, η κρίση αποτυπώθηκε και στη χρεοκοπία του 1932, την τελευταία, ιστορικά, χρεοκοπία του ελληνικού κράτους.

Απολογισμός 100 χρόνων απραξίας

Του Γιώργου Φρέρη*

 Με τη συμπλήρωση 100 χρόνων από την «απελευθέρωση» της Θεσσαλονίκης από τον οθωμανικό ζυγό και την ένταξή της στο σύγχρονο ελληνικό κράτος, θάθελα να εκφράσω κάποιες σκέψεις για όσα έγιναν υπάρξαν αλλά και για όσα δεν έγιναν στην πόλη μας και που πολύ φοβάμαι -μακάρι να διαψευστώ- ούτε και στο μέλλον θα γίνουν. Ανατρέχοντας λοιπόν στον αιώνα που πέρασε, θυμίζω ότι το 1912, το φυσικό λιμάνι της Βαλκανικής χερσονήσου μαζί με τα περίχωρα αποτελούσαν μια γοητευτική και πολυάνθρωπη κοσμοπολίτικη περιοχή, μ’ ένα πλήθος εθνοτήτων από Εβραίους, Τούρκους, Έλληνες, Σλάβους και Φραγκολεβαντίνους να συνυπάρχουν σχεδόν ειρηνικά, παρά τις θρησκευτικές ή πολιτιστικές τους διαφορές. Ήταν μια πόλη ζωντανή, με ποικίλες συνοικίες που σχηματίζονταν με κριτήριο την εθνότητα ή την κοινωνική τάξη, μια πόλη που ευημερούσε εξαιτίας του διαπολιτισμικού αυτού παντρέματος, μια πόλη που γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη στις αρχές του περασμένου αιώνα, σε πολλούς τομείς·

Με τις επιλογές μας δημιουργούμε τη χώρα μας

Του Χαρίδημου Κ. Τσούκα*, Καθημερινή, 20.1.113

Δείτε πώς υπερασπίζεται τη θαρραλέα πράξη της η κοινωνική λειτουργός που κατήγγειλε πέρυσι στις Αρχές γιατρό επαρχιακού νοσοκομείου ότι ζήτησε «φακελάκι» από ανάπηρο ασθενή που είχε υπό την επιμέλειά της: «Το χρωστάω στην πατρίδα, αλλά και στο παιδί μου, να καταγγέλλω συμπεριφορές που μας έφτασαν στο σημείο που βρισκόμαστε σήμερα» («Εθνος», 12/1/13). Δεν επικαλείται απλώς τον επαγγελματισμό της, αλλά το χρέος της προς μια υπερβατική και συνάμα τόσο απτή αξία («η πατρίδα μου») και το μέλλον της («το παιδί μου»). Η χρεοκοπία εντείνει την ταύτιση του πολίτη με την «πόλιν». Το όραμα της ενάρετης συλλογικότητας νοηματοδοτεί τον ατομικό βίο: δεν είμαστε ακοινώνητοι ιδιώτες, έχουμε προσωπική ευθύνη για ό,τι συλλογικά μας συμβαίνει, λογοδοτούμε στις επόμενες γενιές! ...Το μέλλον δεν είναι δεδομένο, τελεί πάντοτε υπό διαμόρφωση, μας θύμιζε ακούραστα ο νομπελίστας φυσικός Ιλια Πριγκοζίν. Περίοδοι κρίσης ρευστοποιούν τη φαινομενικώς συμπαγή πραγματικότητα και αναδεικνύουν την πλαστικότητά της. Συνειδητοποιούμε ότι συν-διαμορφώνουμε τη συλλογικότητα στην οποία μετέχουμε. Οι επιλογές μας δεν είναι ουδέτερες. Μπορούμε να μιμηθούμε τον Ψωμιάδη και τον Τζιτζικώστα ή την κοινωνική λειτουργό. Και θα έχουμε, ανάλογα με την επιλογή μας, την πατρίδα που μας αξίζει.

Από τις «κοινότητες» στις καταλήψεις

Του Ηλία Μαγκλίνη, Καθημερινή, 20.1.12

Από κατάληψη σε κατάληψη υπάρχει βέβαια διαφορά. Υπάρχουν οι καταλήψεις σχολείων, πανεπιστημίων, δημόσιων υπηρεσιών με στόχο κάποιο αίτημα, π.χ., να μην απολυθούν συμβασιούχοι. Μόλις ικανοποιηθεί πλήρως ή μερικώς το αίτημα, οι καταλήψεις αυτές λύονται. Υπάρχουν όμως και καταλήψεις χωρίς ημερομηνία λήξης, μέσα από τις οποίες προτείνονται εναλλακτικοί τρόποι κοινής ζωής ή έκφρασης. Η εδώ και μία εικοσαετία κατάληψη στη λεγόμενη βίλα Αμαλία είναι τέτοια περίπτωση. Η λήξη της επήλθε με την επέμβαση της αστυνομίας και κατόπιν αιτήματος φυσικού ή νομικού προσώπου, το οποίο ζήτησε την εκκένωση του κτιρίου. Αντίθετα, η επέμβαση της αστυνομίας στην επίσης πολύχρονη κατάληψη του κτιρίου επί της οδού Λέλας Καραγιάννη δεν είχε την ίδια κατάληξη: το κτίριο δεν εκκενώθηκε, οι προσαχθέντες αφέθησαν ελεύθεροι, αξιόποινες πράξεις δεν διαπιστώθηκαν, οπότε στο κτίριο επέστρεψαν οι καταληψίες. Ενδεχομένως, ορισμένοι να σκεφτούν ότι το φαινόμενο είναι καθαρά ελληνικό και δη μεταπολιτευτικό. Και όμως. Οι χρόνιες καταλήψεις που παίρνουν τη μορφή εναλλακτικών κοινοτήτων ή και κοινοβίων που λειτουργούν μέσα σε ένα πνεύμα κοινοκτημοσύνης είναι μια διεθνής υπόθεση με πολύ μακρά ιστορία, η οποία μάλιστα είναι στενά συνδεδεμένη με την εξέλιξη του χριστιανισμού.

Δ. Ραυτόπουλος: Η Αριστερά θέλει να αλλάξει όλον τον κόσμο εκτός από τον εαυτό της

Ένας από τους τελευταίους σημαντικούς κριτικούς της ελληνικής μεταπολεμικής λογοτεχνίας μιλάει για την πρόσφατη συλλογή δοκιμίων του με θέμα τον Εμφύλιο και τις συνέπειές του, για την Αριστερά, τη βία, την κριτική και τον δυτικό πολιτισμό. Συνέντευξη στον Γιάννη Μπασκόζο, ΒΗΜΑ, 20.1.13

Η λογοτεχνία μπορεί να διαβάσει καλύτερα τον Εμφύλιο γιατί βλέπει τα ανθρώπινα δράματα, τις συνειδήσεις και τις συμπεριφορές, θα πει ο Δημήτρης Ραυτόπουλος, ένας από τους τελευταίους μεγάλους κριτικούς της μεταπολεμικής λογοτεχνίας μας. Εχοντας βιώσει τις ψυχοφθόρες ιδεολογικές συγκρούσεις στον χώρο του περιοδικού «Επιθεώρηση Τέχνης», ο Δημήτρης Ραυτόπουλος κρίνει αυστηρά την Αριστερά λέγοντας ότι ακόμη και σήμερα παραμένει ένα κλειστό σύστημα, «θέλει να αλλάξει τον κόσμο χωρίς να αλλάξει η ίδια». Προσφάτως κυκλοφόρησε η συλλογή δοκιμίων του με τίτλο Εμφύλιος και λογοτεχνία(Εκδόσεις Πατάκη) που αναφέρονται στην εμπειρία του Εμφυλίου και των συνεπειών του. Κρίνονται έργα που βρίσκονται στον ανθρωπολογικό ορίζοντα του Εμφυλίου όπως εκφράζονται στη λογοτεχνία του Στρατή Τσίρκα, του Δημήτρη Χατζή, του Αρη Αλεξάνδρου, του Αντρέα Φραγκιά αλλά και νεότερων: του Θανάση Βαλτινού, της Ρέας Γαλανάκη, του Μισέλ Φάις κ.ά.

Γιατί επιλέξατε να μελετήσετε τη λογοτεχνική έκφραση του Εμφυλίου;

«Πρώτον, επειδή θεωρώ ότι ο Εμφύλιος είναι η σπορά και η φύτρα των δεκαετιών παρακμής, όχι μόνο πολιτικής βέβαια: γενικευμένη ανομία, θεσμική - εξωθεσμική βία, κιβδηλία, ψέμα, αρπακτικότητα, έξαρση του αντικοινωνικού εγωισμού κτλ.

Οι γκρίζες ζώνες στα κοινοτικά προγράμματα ανεργίας

Διαφθορά και αμέλεια τα χρόνια προβλήματα

Της Χρίστινας Κοψίνη, Καθημερινή, 20.1.13

Σκηνή πρώτη (από το παρελθόν): Τα πάντα ήταν προγραμματισμένα. Η συνέντευξη Τύπου αφιερωμένη στα νέα προγράμματα για την απασχόληση και την κατάρτιση. Τα ντοσιέ για τους δημοσιογράφους έτοιμα. Τα κανάλια ειδοποιημένα. Οι υπηρεσιακοί του υπουργείου σε ετοιμότητα. Αλλά το «θέμα» διέρρευσε στον Τύπο. «Θέλω να μου φτιάξεις νέα προγράμματα, μου κάψανε το θέμα» ακούστηκε να λέει ο υπουργός στον αρμόδιο συνεργάτη του λίγες μόνο ώρες πριν από την «επικοινωνιακή παράσταση» αφήνοντάς τον εμβρόντητο. Τόσο απλά μπορούσαν κάποτε να στηθούν τα προγράμματα κατάρτισης.

Σκηνή δεύτερη: Το πρόγραμμα δημοσιότητας που κάλυπτε το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Ταμείο για τα προγράμματα συνεχιζόμενης κατάρτισης, απεδείχθη πλουσιοπάροχο. Ο διαγωνισμός ανέδειξε την εταιρεία που θα αναλάμβανε και το προεκλογικό πακέτο του υπουργού. Τίποτε δεν χάλασε τη συμφωνία. Και η εταιρεία πήρε τη δουλειά και ο υπουργός πήρε το κατιτίς του σε είδος, προκηρύξεις, αφίσες και όλα τα συναφή. Οι εθνικές εκλογές πλησίαζαν.

Σκηνή τρίτη: Αφού διευθετήθηκαν στον διαγωνισμό οι ενστάσεις εκείνων που απερρίφθησαν (κάποιες από αυτές εξαγοράστηκαν στη συνέχεια με επωφελείς συμφωνίες από τα άλλα ΚΕΚ που πήραν την υψηλότερη βαθμολογία από «άτεγκτες» γνωμοδοτικές επιτροπές) φτάνει το «δωράκι» που αργότερα θα γίνει μια καλή μαγιά για τα έξοδα της προεκλογικής καμπάνιας του ανερχόμενου κομματικού στελέχους. Κάποιοι το υπολογίζουν στο 5% της αξίας των προγραμμάτων, άλλοι το ανεβάζουν στο «10%».

Το πρόβλημα είναι πως δεν υπάρχει κράτος

Κώστας Γαβράς: Συνέντευξη στην Ευάννα Βενάρδου, Ελευθεροτυπία, 19.1.13

 Εχετε πει πως η κρίση είναι μια ευκαιρία να αλλάξει ο Ελληνας νοοτροπία. Ομως αυτά ακριβώς λένε για μας με υψωμένο δάκτυλο και οι ξένοι. Αυτό δεν αποπροσανατολίζει λίγο από το πραγματικό πρόβλημα; Οτι δηλαδή η Ελλάδα ζει μια τραγωδία επιβίωσης;

«Ομως εγώ δεν είμαι ξένος. Είμαι Ελληνας. Και ξέρω τη νοοτροπία μας. Το βασικό πρόβλημα είναι πως δεν υπάρχει κράτος. Και γι' αυτό φταίμε και εμείς».

- Πώς βλέπετε να εξελίσσεται η κατάσταση στην Ελλάδα;

«Η Ελλάδα επιβίωσε και στο παρελθόν από όλες τις κακές ιστορίες. Ξέρετε πόσες χρεοκοπίες ζήσαμε; Τέσσερις! Εχουμε ζήσει και άλλη τρόικα. Και ο Μιαούλης τι έκανε, ξέρετε; Εκαψε το πρώτο πλοίο που αγόρασε ο Καποδίστριας για την Ελλάδα - και ας είχε τ' όνομά του. Διότι ο Μιαούλης και η κλίκα του ήθελαν να μαζεύουν όλους τους φόρους. Ξέρουμε ότι η Εκκλησία διαπραγματεύτηκε την πτώση της Κωνσταντινούπολης με τους Τούρκους; Εμείς το ξέρουμε, αλλά στα σχολεία δεν λέγονται αυτά... Είναι δυνατόν ένας υπουργός να λέει πως πήρε μια λίστα επισήμως από τη γαλλική κυβέρνηση και την... έχασε; Και όλος ο κόσμος το βρίσκει αυτό φυσικό; Ολη η Γαλλία γελάει με αυτό».

Ο Κώστας Γαβράς δεν μασάει τα λόγια του. Στη συνέντευξη που μας παραχώρησε μιλά για όλα: για το περίφημο στικάκι και τον Παπακωνσταντίνου, για τη Γαλλία που γελάει μαζί μας, ακόμα και για τις λαμογιές του Μιαούλη (αθάνατο ελληνικό πνεύμα...).