Η δυναμική της σταθερότητας. Γιατί η Ελλάδα κινείται προς τη λογική μιας κανονικής ευρωπαϊκής χώρας

Του Παναγιώτη Ιωακειμίδη,ΝΕΑ, 28.06.13

Οι καταιγιστικές εξελίξεις των τελευταίων ημερών που οδήγησαν στον σχηματισμό νέας κυβέρνησης πιστοποίησαν, χωρίς να το συνειδητοποιήσουμε ίσως πλήρως, ότι η «Ελλάδα της κρίσης» φαίνεται να κινείται προς την κατηγορία των χωρών που χαρακτηρίζονται ως «χώρες δημοκρατικής πολιτικής συστημικής σταθερότητας». Υπάρχει μια ταξινόμηση των κρατών-μελών σύμφωνα με τη σημασία που αποδίδουν στην αξία της πολιτικής σταθερότητας (κυρίως) σε δημοκρατικές βάσεις ή, εναλλακτικά, την επιλογή της πολιτικής ανατροπής. Η προσήλωση στη σταθερότητα δεν σημαίνει απόρριψη της αλλαγής. Το αντίθετο, φαίνεται εδώ ότι ισχύει η λογική του Τζ. Λαμπεντούζα όπως αποτυπώνεται στον «Γατόπαρδο»: «Για να μείνουν όλα σταθερά, πρέπει να αλλάξουν όλα», μια λογική που παντρεύει την αξία της σταθερότητας με την επιλογή των μεταρρυθμίσεων και της αλλαγής. Οι σύγχρονες ευρωπαϊκές πολιτικές κοινωνίες είναι κατά βάση κοινωνίες σταθερότητας, αν και σε συγκεκριμένες ιστορικές στιγμές οι ανατροπές καθίστανται αναπόφευκτες ή και επιθυμητές (π.χ. η Ιταλία πριν από περίπου μια εικοσαετία). Αλλά η πολιτική σταθερότητα μέσα σε ένα πολιτικό, δημοκρατικό, θεσμικό πλαίσιο κανόνων και διαδικασιών που επιτρέπει «οργανωμένη αλλαγή» (orderly change) προσδίδει την προβλεπτικότητα (predictability) στο πολιτικό και κοινωνικό σύστημα - στοιχείο απαραίτητο για την πολιτική, της οικονομική ζωή και επενδυτική δραστηριότητα κ.λπ.

Κυβερνώσα Αριστερά

Του Κίμωνα Χατζημπίρου, NEA, 28.6.13

Πριν δώδεκα μήνες, επιχειρήθηκε ένα πολιτικό πείραμα πρωτόγνωρο για την χώρα. Μια μικρή Αριστερά, θεωρώντας ότι διακυβέρνηση σημαίνει ευθύνη, τόλμησε έναν ιστορικό συμβιβασμό και συνετέλεσε αποφασιστικά στην αποφυγή εθνικής καταστροφής. Δύσκολα αμφισβητείται ότι, αν τα πράγματα είχαν εξελιχθεί αλλιώς, η χειροτέρευση της οικονομίας και της διεθνούς θέσης της χώρας θα ήταν αναπόφευκτη και ολέθρια.  Όμως, μια αποστολή σωτηρίας είναι βραχύβια. Μπορεί άραγε η υπεύθυνη Αριστερά να μετεξελιχθεί από στυλοβάτης έκτακτης ανάγκης σε μοχλό συνεργασίας των μετριοπαθών προοδευτικών στοιχείων; Να αποκτήσει δηλαδή μονιμότερο ρόλο, μετατρεπόμενη σε προωθητική μεταρρυθμιστική δύναμη; Μια συνεργατική διακυβέρνηση απαιτεί συμβιβαστικές λύσεις στις οποίες συγκλίνουν τα συμφέροντα διαφορετικών κοινωνικών ομάδων. Η Αριστερά καλείται να συνεργαστεί με άλλα κόμματα στο πλαίσιο κυβερνήσεων που κάποτε χαρακτηρίζονταν ως «αστικές». Η παλιά ιδεολογική υπεροχή λείπει, η δε χρόνια διεθνής κρίση της Αριστεράς παραπέμπει τις όποιες προσδοκίες ριζικών αλλαγών και τις χίμαιρες αριστεριστών φιλοσόφων σε ένα αβέβαιο μέλλον. Σήμερα δεν υπάρχει σαφής πρόταση για εναλλακτική οργάνωση της κοινωνίας.

Stephen King: Αυτή η κρίση δεν είναι συγκυριακή, αλλά μόνιμη

Le Monde, www.ppol.gr

Ο οικονομολόγος και επικεφαλής της τράπεζας HSBC Στέφεν Κινγκ (Stephen King, SK), είναι συγγραφέας του βιβλίου «όταν τελειώνει το χρήμα: το τέλος της δυτικής επιρροής». Προειδοποιεί πως για τις δυτικές κοινωνίες, τα ψέματα τελείωσαν: ο λογαριασμός της κρίσης μένει να πληρωθεί και όλος ο κόσμος οφείλει να προετοιμάζεται.

Αντριάν Ντε Τρικορνό (Adrien de Tricornot, ADT

ADT: Η θέση του βιβλίου σας είναι πως στις αναπτυγμένες χώρες η ανάπτυξη ουδέποτε θα ξαναφτάσει στα επίπεδα που βρέθηκε στο παρελθόν. Μα είστε τόσο απαισιόδοξος;

 SK: Ναι. Συνεχίζουμε να υποσχόμαστε στον εαυτό μας πως θα επιστρέψουμε στους αλλοτινούς ρυθμούς ανάπτυξης. Και οι πολιτικοί συνεχίζουν να μας διαβεβαιώνουν πως η ανάπτυξη βρίσκεται επί θύραις. Αν όμως η ενεργή οικονομική στήριξη των τραπεζών απέτρεψε την επανάληψη της «μεγάλης ύφεσης», δεν αρκεί για να αποκαταστήσει την ανάπτυξη του παλιού καλού καιρού, πράγμα που σημαίνει πως οι σχετικές προσδοκίες θα  διαψευσθούν. Αυτή η κρίση είναι μόνιμη. Οι προσδοκίες από το ασφαλιστικό σύστημα και τα συστήματα παροχής υγείας και παιδείας δεν είναι δυνατό να ικανοποιηθούν. Το ίδιο θα συμβεί με τις προεξοφλημένες από τις αγορές αποδόσεις των παραγώγων και των μετοχών. Μόλις η κοινωνία συνειδητοποιήσει πως η κατάσταση είναι χειρότερη του αναμενομένου, θα αρχίσει μια διαδικασία ανάληψης των οικονομικών απωλειών. Θα έχουμε σημαντική παράταση του εργασιακού βίου και μεταρρύθμιση των συστημάτων υγείας· στάσεις πληρωμών στον χρηματοπιστωτικό τομέα, ακόμα και αναζωπύρωση του πληθωρισμού, που θα επιβαρύνει το σύνολο της κοινωνίας. Θα χρειαστεί να γίνουν δύσκολες επιλογές. Προς το παρόν, όλοι προσπαθούν να αποφύγουν τις συνέπειες της κρίσης, αλλά στο τέλος κανείς δεν θα τα καταφέρει.

ΕΕ: Η κρίση σας δεν είναι δική μου

Του Jose Ignacio Torreblanca, http://www.ecfr.eu, http://www.capital.gr

Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο αυτής της εβδομάδας δε θα λάβει τα αναγκαία μέτρα που απαιτούνται για να απαλύνει τον πόνο στη νότια Ευρώπη. Ρίξτε μια ματιά σε αυτό το γράφημα και θα καταλάβετε το γιατί:  Η πηγή είναι το Ευρωβαρόμετρο 78/2012 σ. 13 και το ερώτημα ( Ποιά  από τις παρακάτω φράσεις εκφράζει καλύτερα την κατάσταση του νοικοκυριού σας;) προσπαθεί να μετρήσει το πόσο ανησυχούν οι Ευρωπαίοι για το μέλλον τους. Εξετάζει την προσωπική κατάσταση των πολιτών, αντί για την γενική τους αντίληψη για την κρίση. Οι επιλογές που δόθηκαν στους ερωτηθέντες είναι: «ζεις μέρα με τη μέρα» (κόκκινο), «Ξέρεις τί θα κάνεις στους επόμενους έξι μήνες» (μπλε), ή «Έχεις μια μακροπρόθεσμη προοπτική για τα επόμενα 1 ή 2 χρόνια» (μαύρο).  Οι απαντήσεις απεικονίζουν σαφώς το επίπεδο της προσωπικής ασφάλειας και της ανασφάλειας των πολιτών σε ολόκληρη την Ευρώπη. Επιπλέον, όταν ομαδοποιούνται ανάλογα με τη χώρα, αυτό που προκύπτει είναι ένας σαφής διαχωρισμός μεταξύ των χωρών οφειλετών και χωρών πιστωτών. Από την Ελλάδα (άκρα αριστερά), όπου το 70 τοις εκατό των πολιτών παραδέχονται ότι «ζει μέρα με την μέρα», μέχρι την Ισπανία, όπου σχεδόν το ήμισυ του πληθυσμού (47%) δηλώνει ότι η σημερινή του κατάσταση δε του επιτρέπει να κάνει μακροπρόθεσμα σχέδια για  το μέλλον. Ανάμεσα στις δύο χώρες και αντιμετωπίζοντας παρόμοια διλήμματα, βρίσκουμε τη Μάλτα, την Κύπρο, τη Βουλγαρία, την Πορτογαλία, τη Ρουμανία και τη Λετονία. 

Η επόμενη μέρα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Του Γιάννη Παπαθεοδώρου, http://mhmadas.blogspot.gr/

Αμέσως μετά τις περσινές εκλογές της 17^ης Ιουνίου, η ΔΗΜΑΡ είχε να λύσει το πιο σύνθετο ίσως πρόβλημα στον πολιτικό της βίο. Είχε μόλις κατοχυρώσει την αυτόνομη πολιτική παρουσία της, πετυχαίνοντας το πιο υψηλό εκλογικό ποσοστό της «ανανεωτικής αριστεράς» από τη μεταπολίτευση και έπειτα (6,2%), είχε δηλώσει πως αποδέχεται την «εντολή για λύση» συμμετέχοντας στην τρικομματική κυβέρνηση προγραμματικής συμφωνίας, και ταυτόχρονα είχε διακηρύξει ότι αναλαμβάνει την ευθύνη της συγκρότησης του «τρίτου πόλου» για τον ευρύτερο χώρο του δημοκρατικού σοσιαλισμού. Ένα χρόνο μετά, η ΔΗΜΑΡ αποχώρησε από την τρικομματική, αφήνοντας πίσω της ένα δυσαναπλήρωτο κενό στη διακυβέρνηση της χώρας και ένα μεγάλο ερωτηματικό στους ψηφοφόρους της. Είναι ώρα για συζήτηση, λοιπόν ∙  χωρίς εσωστρέφεια και έτοιμες απαντήσεις αλλά πάντως, με ανοιχτά χαρτιά. Στο δικό μας χώρο, άλλωστε, ο διάλογος δεν είναι ευκαιριακή λύση αλλά μόνιμη συνθήκη της πολιτικής μας ύπαρξης.

Tο τέλμα

Του Φώτη Γεωργελέ, Athens Voice

Αν περάσεις μια βόλτα από τη Μεσογείων, θα νομίσεις ότι οι συγκεντρωμένοι άνθρωποι εκεί κάνουν κάποιο τεράστιο λάθος. Κάτω από πλακάτ «δεν πληρώνω» διαδηλώνουν υπέρ της κρατικής τηλεόρασης της οποίας αρνούνται να πληρώσουν την υποχρεωτική εισφορά για να λειτουργήσει. Η αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία λίγες μέρες πριν κατήγγελλε την ΕΡΤ ως προπαγανδιστικό μηχανισμό της κυβερνητικής πολιτικής των μνημονίων, τώρα φρίττει μπροστά στο ενδεχόμενο να μειωθεί και κηρύσσει ανένδοτο αγώνα. Ώστε να συνεχίσει προφανώς την προπαγάνδα των μνημονίων. Ακόμα και ομάδες αναρχικές, αντιεξουσιαστικές, που σε κάθε ευκαιρία φώναζαν το σύνθημα «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι», τώρα δίνουν αγώνα υπέρ εκείνων των «ρουφιάνων» που αμείβονται άμεσα από το κράτος. Στην πραγματικότητα δεν κάνουν κανένα λάθος. Ασχέτως πώς ονομάζονται και τι ταμπέλα κρατάνε, δεξιά ή αριστερή αναλόγως με τα ακροατήρια, στ’ αλήθεια ένα πράγμα τους ενδιαφέρει. Να μη θιγεί ο τροφοδότης λογαριασμός, το κράτος. Είναι οικολόγοι, δίνουν μάχες ακόμα και με τα όπλα για να μη γίνει μια επένδυση στα ορυχεία της Χαλκιδικής. Η ΔΕΗ είναι η πιο ρυπογόνος βιομηχανία, όχι της Ελλάδας, της Ευρώπης ολόκληρης. Κανείς ποτέ δεν σκέφτηκε να διαδηλώσει στην Πτολεμαΐδα ή τη Μεγαλόπολη.

Μετά την αποχώρηση, τι;

Του Ανδρέα Παπαδόπουλου, www.metarithmisi.gr/

Τόνοι μελάνι έχουν χυθεί για την απόφαση της ΔΗΜΑΡ να αποχωρήσει από την κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας. Επειδή το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω, θεωρώ ότι πλέον η συζήτηση έχει ουσιαστικό νόημα για το τι γίνεται από δω και πέρα: Ποιος θα είναι ο ρόλος της ΔΗΜΑΡ στο νέο πολιτικό χάρτη, ποιες θα είναι οι σχέσεις της με τα άλλα κόμματα, αλλά και ποια θα είναι η στάση της απέναντι στην κυβέρνηση. Μια κυβέρνηση, που, ειρήσθω εν παρόδω, κατά την εκτίμηση του γράφοντος δεν είναι μακράς πνοής. Δεδομένης της ισχνής πλειοψηφίας, αλλά και της αδυναμίας συγκατοίκησης στην πορεία του χρόνου της ΝΔ με το ΠΑΣΟΚ. Δεδομένης της τοποθέτησης ή της παραμονής σε κρίσιμα υπουργεία αποτυχημένων προσώπων και της επιλογής υπερσυντηρητικών στοιχείων για βασικά πόστα (χαρακτηριστικό παράδειγμα ο κ. Αθανασίου στο υπ. Δικαιοσύνης). Και -πρωτίστως- λόγω των τεράστιων δυσκολιών που θα κληθεί να αντιμετωπίσει το παρόν (εκλογικό;) κυβερνητικό σχήμα.

Ο μονόδρομος της ΔΗΜΑΡ

Το ζητούμενο όμως για τη ΔΗΜΑΡ, δεν είναι πλέον τα προβλήματα της κυβέρνησης, αλλά τα δικά της. Η ΔΗΜΑΡ, επιβάλλεται να συνεχίσει στο δρόμο που άνοιξε το περασμένο καλοκαίρι, με την ιστορική απόφαση να στηρίξει την κυβέρνηση εθνικής ευθύνης.

Ανεκπλήρωτος Δημοκρατικός Συμβιβασμός

Του Κώστα Σπυρόπουλου, www.protagon.gr

Πέρα από το επείγον, ζέον και -δυστυχώς- ακόμη επίκαιρο καθήκον να αποτραπεί η χρεοκοπία, το τρικομματικό πείραμα του Ιουνίου 2012 είχε μιαν ευρύτερη αποστολή: Να ολοκληρώσει τον Δημοκρατικό Συμβιβασμό, που άρχισε με το Σύνταγμα του 1975, προχώρησε με την εναλλαγή στην εξουσία του 1981, αλλά, έκτοτε, έμεινε μετέωρος. Ο Δημοκρατικός Συμβιβασμός προσδιορίζει τα όρια της συνύπαρξης, αλλά και της αντιπαράθεσης των πολιτικών δυνάμεων, της δημοκρατικής νομιμοποίησης της εξουσίας, αλλά και της αμφισβήτησής της, της ισορροπίας των εξουσιών, αλλά και των θεσμικών αντίβαρων που επικοινωνούν και οξυγονώνουν τους θεσμούς με την κοινωνία των πολιτών. Ήταν και είναι αναγκαίο η αντιπαράθεση και ο διάλογος Αριστεράς-Δεξιάς (με όλες τις εκδοχές των εκατέρωθεν παρατάξεων) να μη γίνεται με μετεμφυλιακούς όρους ούτε ως συνέχιση του εμφυλίου με άλλα μέσα. Δείτε, όμως, πώς έγινε ο «διάλογος» για το αντιρατσιστικό για να δούμε πόσο βαριά τραυματίστηκε το πνεύμα του Δημοκρατικού Συμβιβασμού. Ήταν ανάγκη και τα τρία ρεύματα, που συνεργάστηκαν στην προηγούμενη κυβέρνηση, αλλά και όλα τα δημοκρατικά κόμματα, με πρώτο τον ΣΥΡΙΖΑ, να διαμορφώσουν με νέους θεσμούς, αλλά και με νέες πρακτικές ένα σύγχρονο, δημοκρατικό, διαφανές, ανανεωμένο και ανοικτό στην κοινωνία των πολιτών, πολιτικό σύστημα.

Μανιτάκης: Οχι σε τυφλές απολύσεις. Καθιερώσαμε τη μόνη αξιολόγηση που υπάρχει

Απέστειλε στα κόμματα το νομοσχέδιο για τη Δημόσια Διοίκηση

Το έργο του στο υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης τόνισε κατά την τελετή παράδοσης- παραλαβής του υπουργείου ο απερχόμενος υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης, Αντώνης Μανιτάκης. «Καθιερώσαμε τη μόνη αξιολόγηση που υπάρχει στην ισχύουσα νομοθεσία. Ήδη έχουμε προχωρήσει ό,τι πρέπει στα υπουργεία», ανέφερε.   Μεταξύ άλλων ο κ. Μανιτάκης σημείωσε ότι «το μεγάλο στοίχημα πλέον είναι η σωστή αξιολόγηση του κάθε υπαλλήλου ξεχωριστά». Ο κ. Μανιτάκης πριν αποχωρήσει από το κτίριο της Βασ. Σοφίας, θέλησε να αποδείξει ότι έχει διευθετήσει εκκρεμότητες σε «ώριμα» ζητήματα, όπως σημειώνουν συνεργάτες του. Ετσι, το μεσημέρι της Τρίτης, λίγο πριν από την τελετή παράδοσης και παραλαβής στο υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης, εκδόθηκε το τελευταίο δελτίο Τύπου της θητείας του ως υπουργού. Ενημέρωνε ότι το νομοσχέδιο «Οργάνωση Δημόσιας Διοίκησης και άλλες διατάξεις» που επεξεργάστηκε το υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης και για το οποίο ολοκληρώθηκε η δημόσια διαβούλευση, έχει αποσταλεί στους κοινοβουλευτικούς εκπρόσωπους των κομμάτων.

Τα βασικά σημεία του νομοσχεδίου, όπως περιγράφονται στη σχετική ανακοίνωση:

1. Εφαρμόζεται νέα μεθοδολογία για την αναδιάρθρωση των δομών της δημόσιας διοίκησης. Η διοικητική αναδιάρθρωση επιτελείται κατ' εφαρμογή των πολιτικών και των αποφάσεων του Κυβερνητικού Συμβουλίου Μεταρρύθμισης, σύμφωνα με τα σχέδια στελέχωσης των υπηρεσιών και τα περιγράμματα θέσεων των υπαλλήλων. Με αυτόν τον τρόπο διασφαλίζεται η ορθολογικότητα και η λειτουργικότητα του εγχειρήματος. Πριν αποτυπωθεί νομικά η μεταρρύθμιση προετοιμάζεται και δοκιμάζεται διοικητικά, με γνώμονα επιστημονικές υλικοτεχνικές μελέτες που εκπονεί η ίδια η διοίκηση.

Ακόμα ένα ρέκβιεμ για τη ΔΗΜΑΡ;

Της Αντιγόνης Λυμπεράκη,www.protagon.gr

Είναι σίγουρο ότι χωρίς τη ΔΗΜΑΡ και την απόφασή της να συμμετάσχει στην τρικομματική κυβέρνηση πριν από έναν χρόνο, δεν θα μπορούσαμε ούτε να σκεφτούμε για κυβερνητική σταθερότητα και ακόμα λιγότερο για success story αντί του Grexit. Είναι, όμως, επίσης σίγουρο πως αυτή η «εθνική επιτυχία» καταγράφεται -και πρώτα από τους ίδιους τους ΔΗΜΑΡίτες- κυρίως ως κομματική αποτυχία και ήττα της ΔΗΜΑΡ. Πώς γίνεται αυτό;

Α. Η εθνική επιτυχία

Η ΔΗΜΑΡ έκανε σημαντικές και γενναίες υπερβάσεις. Τις έκανε συλλογικά αλλά αρκετά στελέχη της τις έκαναν και ατομικά. Στην πρόσφατη φιλολογία κριτικής στη ΔΗΜΑΡ συχνά ξεχνιέται πως πρόκειται για ένα μικρό κόμμα που γεννήθηκε σαν μειοψηφικό ρεύμα στο εσωτερικό ενός επίσης μικρού κόμματος της Αριστεράς, χωρίς προηγούμενη κυβερνητική θητεία και, εν πολλοίς, χωρίς καν τέτοιες βλέψεις και προσδοκίες. Θεωρητικά, δικομματική κυβέρνηση χωρίς τη ΔΗΜΑΡ θα ήταν δυνατή και αμέσως μετά τις εκλογές πέρσι. Θα ήταν «αριθμητικά» δυνατή. Αλλά όχι πολιτικά. Το ΠΑΣΟΚ (ο μεγάλος τιμητής των τελευταίων ημερών) δεν ήταν έτοιμο να συγκυβερνήσει, και απαιτούσε τη συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ (αρχικά, θυμηθείτε, απαιτούσε και συμμετοχή ΣΥΡΙΖΑ).

Η Κεντροδεξιά ...μόνη στο σπίτι !

Σχόλιο του politis in action

Από την κυβέρνηση Σαμαρά με κριτική υποστήριξη ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ περάσαμε σε κυβέρνηση της Κεντροδεξιάς.Είναι μια ουσιώδης διαφορά γιατί επαναφέρει τον καθένα στα κιλά του.

Τώρα όλοι μπορούν να λένε το μακρύ τους και το κοντό τους.Εγώ ,για παράδειγμα , υποστήριζα την πλήρη πολιτική συμμετοχή στη κυβέρνηση.Θεωρούσα ότι η ΔΗΜΑΡ μπορούσε να διεκδικήσει πολιτικά περισσότερα από ότι της αντιστοιχούσαν στην πραγματική εκλογική της δύναμη.Έδινε στην κυβέρνηση μια απαραίτητη εκείνη τη στιγμή , ηθική διάσταση από ένα άφθαρτο πολιτικά κόμμα.Η πλήρης συμμετοχή θα διασφάλιζε αρτιότερα την επιρροή στις κινήσεις της κυβέρνησης και θα δέσμευε ισχυρότερα τους συμμάχους.Ας είναι !

Η επιλογή του Βενιζέλου μπορεί να ανακούφισε πολλούς - και εμένα - γιατί αποφύγαμε τις εκλογές και μια μακριά περίοδο οικονομικής αβεβαιότητας.Κάποιος άλλος έβγαλε το φίδι από την τρύπα.

Όμως, κάθε πράξη έχει πολλές παρενέργειες.Ενώ εσύ κοιτάς από τη μια πλευρά άλλοι κοιτάνε στη λιγότερο φωτεινή πλευρά του φεγγαριού.Κοιτάζοντας, λοιπόν, και εγώ προς τα εκεί κάνω μια πρόβλεψη και μια ευχή.

Τα δύο κόμματα, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, φέρουν την κύρια ευθύνη για την χρεωκοπία της χώρας.Τα γεγονότα τα έφεραν έτσι ώστε να προσπαθούν να λύσουν μόνοι τους το πρόβλημα.Προς ποια κατεύθυνση όμως ;

Γιαν-Βέρνερ Μίλερ: Η αποτυχία των διανοουμένων

Από τον Θανάση Γιαλκέτση , Lettera Internazionale, Εφημερίδα των Συντακτών

 Γεννημένος στη Γερμανία, ο Γιαν-Βέρνερ Μίλερ είναι σήμερα καθηγητής Πολιτικής Θεωρίας στο Πανεπιστήμιο του Πρίνστον. Στη γλώσσα μας κυκλοφορούν τα βιβλία του «Ενας επικίνδυνος νους: Η επίδραση του Καρλ Σμιτ στον ευρωπαϊκό μεταπολεμικό στοχασμό» (Πόλις, 2010) και «Συνταγματικός πατριωτισμός» (εκδ. Παπαζήση, 2012). Το κείμενο που ακολουθεί είναι απόσπασμα άρθρου του Γιαν-Βέρνερ Μίλερ, που δημοσιεύτηκε στην περιοδική επιθεώρηση «Lettera Internazionale».

 Προς τα τέλη του 2012 και ενώ η κρίση της ευρωζώνης άγγιζε το απόγειό της, διάφοροι δημοσιογράφοι του γερμανικού Τύπου προειδοποιούσαν τους αναγνώστες τους για μια όψη της κρίσης, που μέχρι τότε δεν είχε προσεχθεί αρκετά. Πράγματι, αν με την κρίση του ευρώ αναδείχτηκαν η αποτυχία των κεντρικών τραπεζιτών των ευρωπαϊκών χωρών, οι Ελληνες γραφειοκράτες, οι Ιταλοί φοροφυγάδες, η Ανγκελα Μέρκελ (ανάλογα με την οπτική γωνία), δεν είχε ωστόσο αναδειχτεί η γενική αποτυχία των διανοουμένων. Γιατί οι διανοούμενοι δεν είχαν υπερασπιστεί τις μεγάλες κατακτήσεις της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης; Γιατί δεν είχαν εκφράσει κάποιο θετικό όραμα για το μέλλον της ηπείρου, αντί να κατασπαταλούν τη μεγάλη κληρονομιά εμπιστοσύνης και κατανόησης μεταξύ των Ευρωπαίων, που είχε καλλιεργηθεί στην πορεία δεκαετιών; Τι έκαναν; Κοιμούνταν παρά την κρίση, η οποία θα μπορούσε να οδηγήσει στην απεχθή επιστροφή των εθνικισμών ή ακόμη και σε ένοπλες συγκρούσεις (…). Θα μπορούσε κάποιος να θεωρήσει αυτήν την αντίληψη για τον ρόλο των διανοουμένων λίγο απογοητευτική. Δεν θα έπρεπε αυτοί να παλεύουν για να είναι κάτι περισσότερο σε σχέση με αυτό που στις ΗΠΑ αποκαλείται γενικά «δημόσιος διανοούμενος» (ορισμός με τον οποίο οι Αμερικανοί εννοούν απλώς τους πανεπιστημιακούς που απευθύνονται σε ένα καλλιεργημένο κοινό), με μια λέξη «ειδικός»;

Ο «τρίτος δρόμος» για την ΕΡΤ

Του Δημήτρη Κ. Ψυχογιού, BHMA, 23.6.13

Αφού δεν υπάρχουν «δημόσιοι εκδοτικοί οίκοι», «δημόσιες κινηματογραφικές εταιρείες», «δημόσιες εφημερίδες», γιατί να υπάρχει «δημόσια τηλεόραση»; Το ερώτημα δεν τέθηκε στον δημόσιο διάλογο που γίνεται αυτές τις ημέρες με αφορμή τη βίαιη κατάργηση της ΕΡΤ· θεωρείται αυτονόητο πως πρέπει να υπάρχει, αφού όλες οι χώρες του κόσμου έχουν δημόσια τηλεόραση - με μία σημαντική εξαίρεση, τις ΗΠΑ. Οπως αυτονόητο ήταν πριν πολλές (ή και μερικές μόνο) δεκαετίες ότι τα βιβλία έπρεπε να έχουν την άδεια των ηγεμόνων ή των εκκλησιών προτού τυπωθούν, ότι εφημερίδες μπορούν να εκδίδουν μόνο όσοι έπαιρναν σχετική άδεια από τις Αρχές και ότι οι ταινίες έπρεπε να ελέγχονται προτού προβληθούν - η προληπτική λογοκρισία σε ταινίες και τραγούδια καταργήθηκε στη χώρα μας μόλις το 1982. Η απελευθέρωση του λόγου από την πολιτική εξουσία κατακτήθηκε αργά και βασανιστικά κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα, ήταν μέρος του συνολικού εκδημοκρατισμού των κοινωνιών που επιτεύχθηκε με τις αστικές επαναστάσεις. Ακόμα και σε χώρες όπως η Αγγλία, όπου η ελευθερία έκδοσης βιβλίων και εφημερίδων κατακτήθηκε λίγο πριν από το 1700, υπήρχαν δρακόντειοι νόμοι περί «περιύβρισης αρχής» και «έσχατης προδοσίας» που χρησιμοποιούνταν εναντίον των εφημερίδων και αντίστοιχοι νόμοι περί «προσβολής της δημοσίας αιδούς» που χρησιμοποιούνταν για την απαγόρευση βιβλίων.

Εγκαταλείψατε το πλοίο

Tου Ευθύμη Δημόπουλου, mhmadas.blogspot.gr

Εντάχθηκα στη Δημοκρατική Αριστερά από την ίδρυσή της και μετά από δεκαετίες αποχής από κάθε οργανωμένη κομματική δραστηριότητα. Υπήρχε λόγος σοβαρός. Στη χώρα είχε εγκαθιδρυθεί ένα καθεστώς άγριας ιδιοτέλειας προνομιούχων ομάδων. Σπαταλώντας δημόσιο χρήμα τύλιξε τη δημόσια ζωή σε έναν ιστό ρεμπουμπλικάνικης διαφθοράς και αναξιοκρατίας. Οι δικτυωμένοι κομματικοί κυριαρχούσαν πάνω στους απλούς πολίτες και οι καπάτσοι πάνω στους νομοταγείς. Ήταν κάτι που το ζούσαμε στη δουλειά, στις σπουδές, στις συναλλαγές, στις πόλεις μας. Ταυτόχρονα μια αλλοπρόσαλλη ή ύπουλη τραπεζική πολιτική σκορπούσε δάνεια και φτηνό χρήμα παράγοντας μαζικά ψευδαισθήσεις καταναλωτισμού και αλλαγής status ενώ την ίδια στιγμή έδενε ανυποψίαστους ή άπληστους πολίτες με σφιχτές θηλιές για την υπόλοιπη ζωή τους. Η χώρα έτρεχε ολοταχώς στο βάραθρο της χρεωκοπίας. Η κατάσταση δε σήκωνε άλλη «έντιμη ιδιώτευση». Έπρεπε να προσπαθήσουμε μέσα από μια συλλογικότητα. Η συλλογικότητα της ΔΗΜΑΡ γεννήθηκε μέσα στην κρίση. Εμφανίστηκε ως φορέας ενός πολιτικού, ανθρώπινου και ηθικού κυρίως κεφαλαίου που θα εξευγένιζε την ελληνική πολιτική σκηνή με αυτοκριτικό λόγο και μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα. Αρκετοί νιώσαμε πως εκφράζει τις ελπίδες ενός μέρους της ελληνικής μεσαίας τάξης που ζητούσε να υπερβεί την πολιτική του μειονεξία και προσδοκούσε «να γίνωμεν επιτέλους φράγκικο». Να αγγίξουμε δηλαδή το όραμα πολλών δεκαετιών του ελληνικού εκσυγχρονισμού: τα δυτικά πρότυπα οργάνωσης κοινωνίας και οικονομίας.

Η ΔΗΜΑΡ, ο Μιχάλης και ο Σημίτης

Του Γιώργου Σιακαντάρη, www.metarithmisi.gr/

Το 2001 μερικοί άνθρωποι από τον χώρο της Ανανεωτικής Αριστεράς, εκφραζόμενοι κυρίως από μια κίνηση πολιτών την Πρωτοβουλία (της οποίας κληρονόμος και συνεχιστής σήμερα είναι η Πρωτοβουλία Β΄) πήραμε την απόφαση να εκφράσουμε την υποστήριξή μας στην προσπάθεια Σημίτη υπέρ του εκσυγχρονισμού της χώρας. Ολοκληρώθηκε τότε μια πορεία που για λίγους είχε ξεκινήσει τον Ιανουάριο του 96 και για τους περισσότερους το 1999. Τότε μερικοί με πόνο ψυχής έπρεπε να εγκαταλείψουμε τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη, τον δεύτερο- μετά τον Σημίτη- σοσιαλδημοκράτη του πολιτικού μας συστήματος, ο οποίος και προτίμησε να παραμείνει στον Συνασπισμό. Βεβαίως με τον Μιχάλη χώρισαν μόνο οι πολιτικοί μας δρόμοι, γιατί οι ψυχικοί και ιδεολογικοί δεν χώρισαν ποτέ. Ο Μιχάλης πρωτοπόρος στην αμφισβήτηση ακόμη και του ευρωκομμουνισμού, σοσιαλδημοκράτης στην ιδεολογία, εξακολουθούσε να τάσσεται υπέρ της αυτόνομης κομματικής παρουσίας της Ανανεωτικής Αριστεράς. Και αυτό την ίδια στιγμή που το ευρωκομουνιστικό ρεύμα έκανε σαφή βήματα προς τον εκσοσιαλδημοκρατισμό του. Τι ήταν όμως αυτή η Ανανεωτική Αριστερά; Ήταν ένα υπαρκτό ρεύμα, αλλά δεν ήταν ένα υπαρκτό πολιτικό κόμμα. Ναι, η ΕΑΡ, ο αποκομμουνιστικοποιημένος Συνασπισμός, αλλά και η σημερινή ΔΗΜΑΡ δεν ήσαν και δεν είναι πολιτικά κόμματα.

Ποιους υπουργούς «δείχνει» ο Μανιτάκης

Του Τάσου Τέλλογλου, Καθημερινή, 23.6.13

Ποιοι και γιατί δεν προχωρούσαν τις μετακινήσεις υπαλλήλων στο Δημόσιο. Το email από τους εκπροσώπους των δανειστών, το παζάρι και η έγκριση της δόσης.

Στις 15 Ιουνίου η κυβέρνηση και το υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης λάμβαναν ένα μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου από τους εκπροσώπους των δανειστών μας σύμφωνα με το οποίο οι μετακινήσεις 12.500 υπαλλήλων του ευρύτερου δημόσιου τομέα, ώς τις 8 Ιουλίου 2013, αποτελούσε προαπαιτούμενη ενέργεια (prior action) για την έγκριση της δόσης των 8 δισ. ευρώ τον Αύγουστο. Το «τελεσίγραφο» θεωρήθηκε πρόκληση από το υπουργείο, καθώς μόλις πριν από λίγες μέρες διάφορα στελέχη του είχαν καταστήσει σαφές στους εκπροσώπους των δανειστών μας ότι η τήρηση αυτού του χρονοδιαγράμματος ήταν εκ των πραγμάτων αδύνατη. Κάποιοι στη ΔΗΜΑΡ και το ΠΑΣΟΚ θεώρησαν το διάβημα των δανειστών μας ως «υποκινούμενο» εξαιτίας της απροθυμίας του ΔΝΤ να καταβάλει τη δόση λόγω του χρηματοδοτικού κενού. Αλλά δεν ήταν μόνο εξωτερικοί οι λόγοι. Η κινητικότητα δεν προχωρούσε «κυρίως εξαιτίας της άρνησης των δικών μας υπουργών», εξομολογείται πηγή κοντά στον πρωθυπουργό. Το «παζάρι» για την καταγραφή των υπαλλήλων που θα έπρεπε να μετακινηθούν από τα υπουργεία (Παιδείας, Εσωτερικών, Εθνικής Αμύνης, Προστασίας του Πολίτη και Νησιωτικής Πολιτικής), με τους μεγαλύτερους «στρατούς» υπαλλήλων, είχε αρχίσει από την άνοιξη και προχωρούσε με εξαιρετικά αργούς ρυθμούς. Είναι ενδεικτικό ότι, σύμφωνα με πληροφορίες από τρεις διαφορετικούς αξιωματούχους μέσα στην κυβέρνηση, οι αρχικοί υπολογισμοί του υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης έδειχναν την ανάγκη να μετακινηθούν 25.000 καθηγητές από το υπουργείο Παιδείας (κυρίως σε σχέση με τα αντικείμενα της φυσικής αγωγής και της πληροφορικής).

Η ΔΗΜΑΡ και το… πήδημα

Του Κώστα Κoυτσομυτέλη, www.egnatiapost.gr/

Τελικά, η ΔΗΜΑΡ δεν άντεξε την κυβερνητική πίεση, παρέδωσε την εξουσία και απομένει να δούμε το δρόμο που θα επιλέξει για να συνεχίσει το βίο της. Θα αναδιπλωθεί στη βολική γωνία της διαμαρτυρίας ή θα επιμείνει στην προώθηση προοδευτικής διεξόδου από την κρίση; Ο δρόμος της αναδίπλωσης είναι πολύ γνώριμος στα γήπεδα της ελληνικής αριστεράς: αντιπολίτευση, πετροβόλημα της εξουσίας, άρνηση και αποφυγή, όπως ο διάβολος το λιβάνι, κάθε κυβερνητικής ευθύνης. Η ΔΗΜΑΡ τόλμησε να υπερβεί αυτή την παραδοσιακή συμπεριφορά και δικαιούται να έχει πολλές ενστάσεις για το σικέ παιχνίδι που παίχθηκε τα τελευταία εικοσιτετράωρα. Διότι, ο Σαμαράς συμπεριφέρθηκε -εκτός από ανόητα και ερασιτεχνικά- και αυταρχικά και αντιδραστικά και, τελικά, πολύ δεξιά. Αφόρητα δεξιά. Θα είχε ίσως κάθε δικαίωμα να πολιτευτεί έτσι αν διέθετε και την αντίστοιχη κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Όταν όμως στηρίζεσαι και σε άλλους πολιτικούς σχηματισμούς, με διαφορετικές αφετηρίες και ευαισθησίες, οφείλεις να τους παίρνεις στα σοβαρά, αλλιώς πληρώνεις το τίμημα. Το οποίο βεβαίως θα κληθεί να το πληρώσει και η ΔΗΜΑΡ αν παραμείνει στη γωνία των πολιτικών εξελίξεων -περήφανη μεν, μια από τα ίδια δε. Ο άλλος δρόμος υποχρεώνει τη ΔΗΜΑΡ να αποπειραθεί να καταστεί ο πόλος της σοσιαλδημοκρατικής εκδοχής για την έξοδο από την κρίση. Είναι δεδομένο ότι η Ελλάδα θα αλλάξει, είτε διά πυρός και σιδήρου (δεξιά εκδοχή) είτε με δίκαιη και ισόρροπη κατανομή των βαρών. Και, φυσικά, δεν πρόκειται να αλλάξει χωρίς να ανοίξει μύτη (αυτά μόνο στη φαντασία αριστερών ονειροπόλων ή επαγγελματιών λαοπλάνων υπάρχουν). Ωστόσο, αυτή η οδυνηρή μετάβαση επιβάλλεται να γίνει με πρόνοιες υπέρ των αδυνάτων.

Οι χθεσινοί φίλοι του Κουβέλη θα γίνουν ορκισμένοι εχθροί του

Του Τάσου Παππά, www.aixmi.gr

«Μα, θα ρίξεις την κυβέρνηση για το αντιρατσιστικό;», «καλά, θα φύγεις από την κυβέρνηση για την ΕΡΤ;».Όσοι τα έλεγαν αυτά -και ήταν πολλοί μέσα και έξω από το κόμμα του-στον Φώτη Κουβέλη δεν μπορούσαν να συμφιλιωθούν με την ιδέα ότι ο αρχηγός της ΔΗΜΑΡ θα δημιουργούσε πρόβλημα στην κυβέρνηση για ένα τόσο ασήμαντο [κατά την άποψη τους] ζήτημα. Βεβαίως, ποτέ οι ίδιοι δεν είχαν προσδιορίσει ποιο ακριβώς είναι σημαντικό θέμα, για το οποίο αξίζει να πάρεις το ρίσκο να αποσταθεροποιήσεις μια κυβέρνηση. Δεν περίμεναν ότι θα κάνει το «απονενοημένο διάβημα» ο πολιτικός που στήριξε τα σκληρά πακέτα μέτρων, που ψήφισε τον προϋπολογισμό, που δέχθηκε -έστω και με γκρίνιες- το χαράτσι. Κι, όμως, τους διέψευσε. Προφανώς δεν ήταν μια απόφαση εν θερμώ. Από καιρό ψαχνόταν ο κ. Κουβέλης. Όσο τον έπαιρνε απέφευγε τον συγχρωτισμό με την τρόικα, έβαζε εμπόδια στις πρωτοβουλίες υπουργών της Νέας Δημοκρατίας που είχαν άρωμα ακροδεξιάς [ιθαγένεια], δοκίμαζε τις ιδεολογικές αντοχές της εκλογικής βάσης της Νέας Δημοκρατίας και των βουλευτών της με επιλογές στα όρια της πρόκλησης [αντιρατσιστικό νομοσχέδιο], διατύπωνε προκαταβολικά αντιρρήσεις για επερχόμενες ρυθμίσεις, εξέφραζε διαφωνίες κάθε φορά που το μέγαρο Μαξίμου προωθούσε πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και επιστράτευε απεργούς.

Κάποιος να κουρέψει το χόρτο

Του Ηλία Κανέλλη, www.metarithmisi.gr/

Οι ποδοσφαιρικές ομάδες συχνά κρίνονται από τον τρόπο που αποδέχονται τις ήττες τους. Σύμφωνα με τον θρύλο, όταν στον Ολυμπιακό ήταν προπονητής ο Τάκης Λεμονής και έχανε η ομάδα του, ξεκινούσε τις δικαιολογίες από τον χλοοτάπητα. «Δεν είχαν κουρέψει το χόρτο, γι’ αυτό δεν μπορέσαμε να ξεδιπλώσουμε το ταλέντο μας», είχε πει κάποτε… Έπειτα από την εκλογική ήττα στην ΕΣΗΕΑ της Συσπείρωσης, της παράταξης του κυρίου Τρίμη (ο γνωστός «φονεύς της δημοσιογραφίας»), ο συνταξιούχος πρόεδρος της ΠΟΕΣΥ (Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Συντακτών) κύριος Σαββίδης, απέστρεψε το βλέμμα από το πτώμα της δημοσιογραφίας για να εξηγήσει τους λόγους της ήττας. Τα επιχειρήματά του έμοιαζαν με του Λεμονή: κάποιοι αγωνιστές περιφρουρούσαν την ΕΡΤ και, επίσης, έκανε ζέστη και δεν μπορούσαν να προσέλθουν στην ψηφοφορία οι συνταξιούχοι. Και σίγουρα, το χόρτο ήταν ακούρευτο. Ο άνθρωπος που έβαλε την υπογραφή του στο ανεκδιήγητο, σταλινικής ομοιομορφίας φύλλο της απεργιακής «Αδέσμευτης Γνώμης», είναι προφανές ότι δεν έχει τα κριτήρια που απαιτούνται ώστε να βγάλει συμπεράσματα με βάση τα πραγματικά δεδομένα. Αλλά οι ομοϊδεάτες του πρέπει να έχουν καταλάβει διάφορα πράγματα.

Η τοξική κληρονομιά της ελληνικής κρίσης

Tου Μάρτιν Γουλφ, The Financial Times, www.ppol.gr/

Δυόμισι χιλιάδες χρόνια πριν, η Ελλάδα διαμόρφωσε το ελληνικό πνεύμα. Πιο πρόσφατα, διαμόρφωσε την απάντηση στην οικονομική κρίση. Η Ελλάδα καταστράφηκε και ο φόβος των υπόλοιπων κρατών πως θα πάθαιναν το ίδιο δικαιολόγησε τη στροφή στη λιτότητα. Το αποτέλεσμα ήταν μια αναιμική ανάκαμψη από την ύφεση που προκάλεσε η κρίση, ιδίως στην ευρωζώνη και το Ηνωμένο Βασίλειο. Δυστυχώς, η Ελλάδα υπήρξε η λάθος κρίση στη λάθος ώρα. Ο Σάιμον Ούρεν-Λιούις (Simon Wren-Lewis) του πανεπιστημίου της Οξφόρδης αφηγείται αυτή την ιστορία σε μια εξαιρετική ανάρτησή του. Επισημαίνει την κριτική εκτίμηση του «διεθνούς νομισματικού ταμείου» (ΔΝΤ) για το πρόγραμμα διάσωσης που συμφωνήθηκε τον Μάιο του 2010. Να τι γράφεται εκεί σχετικά με τα ελαττώματά του: «η εμπιστοσύνη των αγορών δεν αποκαταστάθηκε, το τραπεζικό σύστημα απώλεσε το 30% των καταθέσεών του, και η οικονομία βυθίστηκε σε μια πολύ μεγαλύτερη του αναμενομένου ύφεση με εντυπωσιακά υψηλή ανεργία. Το δημόσιο χρέος παρέμεινε σε πολύ ψηλά επίπεδα και τελικά αναδιαρθρώθηκε αναγκαστικά, με παράπλευρες απώλειες στους ισολογισμούς των τραπεζών, που είχαν εξασθενήσει και από την ύφεση. Η ανταγωνιστικότητα κάπως βελτιώθηκε λόγω της μείωσης του μισθολογικού κόστους, αλλά οι διαρθρωτικές αλλαγές καρκινοβατούν και τα κέρδη στην παραγωγικότητα αποδεικνύονται απατηλά».

Δήλωση μελών της ΕΕ της ΔΗΜΑΡ

ΔΗΛΩΣΗ ΜΕΛΩΝ ΤΗΣ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΤΗΣ ΔΗΜΑΡ ΑΝΑΦΟΡΙΚA ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ ΤΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

  

Το άλμα στο κενό έγινε. Η Δημοκρατική Αριστερά μεγεθύνοντας αδικαιολόγητα μια διαφωνία της ως προς το εργασιακό καθεστώς στη Δημόσια Ραδιοτηλεόραση, αποφάσισε  να εγκαταλείψει την κυβέρνηση. Η κίνηση αυτή φοβόμαστε πως επικαλείται τον αδιαμφισβήτητο  πολιτικό τυχοδιωκτισμό της ΝΔ ως πρόσχημα για την απόσειση του βάρους των κυβερνητικών ευθυνών. Η ΔΗΜΑΡ, ενώ η κρίσιμη κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα επιβάλλει ενεργότερη  συμμετοχή και επιτάχυνση των μεταρρυθμίσεων, εγκαταλείπει την εθνική προσπάθεια εξόδου της χώρας από την κρίση, αποδομεί την ιδέα της αριστεράς της ευθύνης, επιστρέφοντας ουσιαστικά στα ειωθότα του αριστερού αρνητισμού, ως μια ήπια εκδοχή ΣΥΡΙΖΑ. Το αφήγημα της ανοχής και της προγραμματικής αντιπολίτευσης που θα προβληθεί ως εναλλακτική στην κυβερνητική συμμετοχή δεν έχει ακροατήριο  και θα είναι αυτοκτονικό ως προς τα αποτελέσματά του.

                                                                                                               Γιάννης Αντωνίου

                                                                                                                     Γεράσιμος Γεωργάτος

                                                                                                             Σταύρος Λιβαδάς

                                                                                                                Δώρα Τσικαρδάνη

Το κρίσιμο δίλημμα. Στην ΕΡΤ συμπυκνώνεται όλο το ελληνικό πρόβλημα

Της Ελίζας Παπαδάκη

Πριν από δέκα μέρες ακόμα διαπιστώναμε κάποια δειλά σημάδια ανάκαμψης της οικονομίας, μια βελτίωση του ευρωπαϊκού και του διεθνούς κλίματος απέναντι στη χώρα μας. Εφόσον οι εθνικές πολιτικές προσπάθειες θα συγκεντρώνονταν στην εμπέδωση και διεύρυνση αυτών των πρώτων ευνοϊκών εξελίξεων, μπορούσαμε να ελπίζουμε σε μιαν αργή, δύσκολη έξοδο από την κρίση που δοκιμάζει την ελληνική κοινωνία τέσσερα χρόνια τώρα. Αλλά ήρθε η μονομερής απόφαση του Πρωθυπουργού για την άμεση κατάργηση της ΕΡΤ – χωρίς δημοκρατική νομιμοποίηση, αφού, κατά τεκμήριο, είχε αντίθετη την πλειοψηφία της Βουλής – να μας επαναφέρει εκεί όπου ήμασταν πριν από ένα χρόνο: στην πλήρη αβεβαιότητα για την επιβίωση εντός της Ευρωπαϊκής Νομισματικής Ένωσης, άρα και για την αποτροπή οικονομικών, κοινωνικών, εντέλει και πολιτικών συνεπειών πάρα πολύ βαρύτερων από όσες υποστήκαμε έως τώρα. Στην ΕΡΤ θα δούμε να συμπυκνώνεται όλο το ελληνικό πρόβλημα: Είναι μια δημόσια επιχείρηση η οποία παρέχει ανεκτίμητα δημόσια αγαθά – σοβαρή ενημέρωση και πεδίο δημοκρατικού διαλόγου, έρευνα και πολιτισμό μοναδικά στην εγχώρια ραδιοτηλεοπτική αγορά, εκπομπή προγράμματος μέχρι τα πιο απομακρυσμένα σημεία της επικράτειας και στα πέρατα της Γης, συνδέοντας κάθε κάτοικο με την υπόλοιπη χώρα και τον κόσμο, ομογενείς και ναυτικούς με την πατρίδα.

Η Αριστερά που ξέρουμε δεν μπορεί να είναι μεταρρυθμιστική

Tου Λεωνίδα Καστανά, http://mhmadas.blogspot.gr

Ας υποθέσουμε ότι ο Αντώνης δεν έκλεινε άγαρμπα την ΕΡΤ και ήθελε να την αναδιαρθρώσει επί της ουσίας. Όχι σε χρόνο αόριστο, αλλά σε 6 μήνες. Όχι μεταφέροντας τις ξανθιές στο ισόγειο και τους ψηλούς στον τρίτο,  αλλά περιορίζοντας το μέγεθος και τις δραστηριότητές της  στα μέτρα που μπορεί να σηκώσει μια πτωχευμένη χώρα με άλλες σοβαρότερες προτεραιότητες. Με ανεξάρτητη διοίκηση όπως προβλέπει το σχέδιο της επιτροπής Αλιβιζάτου. Με αξιολόγηση του προσωπικού από ανεξάρτητη αρχή. Χωρίς κομματικά κριτήρια. Με απολύσεις όσων δεν χρειάζονται, με προσλήψεις μέσω ΑΣΕΠ.  Πόσοι εργαζόμενοι θα συμφωνούσαν; Ποια συνδικάτα θα συνέβαλαν στην αναδιάρθρωση; Πόση και ποια Αριστερά θα αποδέχονταν τη διαδικασία; Πανώ, κατάληψη, Άξιον Εστί, Συριζαίικα συνθήματα και μια δυο τρεις….. πολλές βίλες «Αμαλία». «H EΡT χρειάζεται αναδιάρθρωση αλλά όχι απολύσεις εργαζομένων.» Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι η ΕΡΤ. Η κυβέρνηση δεν κινδυνεύει επειδή σήμερα κλείνει την ΕΡΤ. Αύριο θα κλείσει 500 μικρά σχολεία, 100 ανύπαρκτα πανεπιστημιακά  τμήματα, 10 νοσοκομεία που υπολειτουργούν. Η κυβέρνηση θα πάρει την απόφαση, αλλά δεν θα τα κλείσει αυτή, ούτε η τρόικα. Θα τα κλείσει η ίδια η ζωή. Η απλή αριθμητική των εσόδων-εξόδων.

 Η κυβέρνηση αυτή και κάθε κυβέρνηση θα κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή επειδή θα είναι υποχρεωμένη να περιορίσει το κράτος.

Σταμάτης Κραουνάκης. Ξυνή νευρική Τέχνη

Του Ανδρέα Πετρουλάκη, www.protagon.gr

Το τραγούδι παλιό και αγαπημένο. Ο τίτλος του, «Αδωνις» -ένα δοξασμένο, τα χρόνια του ΄80, Καφέ της Νέας Σμύρνης. Η πρόκληση μεγάλη. Το ίδιο όνομα έχει ένας αρκετά εκτεθειμένος βουλευτής της ΝΔ, εύκολος στόχος. Η νέα καριέρα του τραγουδιού, με πρώτη εκτέλεση μπροστά στο οργισμένο κοινό του Ραδιομέγαρου, προδιαγράφεται σίγουρη. Το πλήθος παραληρεί. Το πάθος μεγάλο. Το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα θλιβερό. Το ηθικό άστα να πάνε. Ο Σταμάτης Κραουνάκης είναι από τους καλύτερους και παραγωγικότερους Έλληνες συνθέτες, με μεγάλη διάρκεια. Πραγματικά, μας έχει χαρίσει κάποια υπέροχα τραγούδια. Τους καλλιτέχνες που μας προσφέρουν παντοτινά δώρα τους συγχωρούμε πιο εύκολα. Κλασσικό παράδειγμα ο Μίκης Θεοδωράκης. Τους θεωρούμε κομμάτι του ηχητικού τοπίου που μάς περιβάλλει. Αυτός όμως είναι και ο λόγος που μας στενοχωρούν και μας απογοητεύουν και πιο έντονα. Η Τέχνη δεν αντέχει ούτε λογοκρισία, ούτε προσωπικά δεδομένα, ούτε καθωσπρεπισμούς. Πρέπει να αντέχει όμως την κριτική. Το «ξανθιά, κουλή να σε λέει μπουμπούκο», «ξυνή, νευρική Ευγενία», «αναρωτιέμαι η καριόλα τι χρώμα φοράει βρακί», «τα βούρλα φυτρώνουν στο βούρκο», «ένα σόι ένα τίποτα», δεν κρίνονται με όρους ούτε Τέχνης, ούτε Επιθεώρησης, ούτε Σάτιρας. Ο συνθέτης έχει κατεβάσει το επίπεδο στα συνθήματα της πάνω πλατείας και έχει ενσωματώσει την καλή Τέχνη του στην αισθητική της μάζας. Δεν είναι ούτε αιρετικό, ούτε αντισυμβατικό, ούτε αντισυστημικό, ούτε βέβηλο το τραγούδι αυτό. Είναι χυδαία χοντράδα, για να συνεννοούμαστε, μεγάλη γαϊδουριά.

Μεταρρυθμίσεις: το πραγματικό πολιτικό πρόβλημα

Του Φώτη Γεωργελέ, Athens Voice

Ποτέ δεν ακούσαμε τόσο πολλούς ανθρώπους να μιλάνε για μεταρρυθμίσεις όσο αυτές τις μέρες. Οι μεν τις προωθούν αλλά δεν τους αφήνουν οι άλλοι και οι άλλοι διακαώς τις επιθυμούν επίσης, αρκεί να γίνονται σωστά. Μιλώντας πάντα για αλλαγές, έχουμε καταφέρει τόσα χρόνια να τρέχουμε με ιλιγγιώδη ταχύτητα στο ίδιο σημείο. Το κράτος είναι πάντα το ίδιο, όπως ήταν και πριν, δομές και λειτουργία μένουν ανέπαφες. Πριν κάποιες μέρες, στην ηλεκτρονική athensvoice, μια αναγνώστρια μου έγραψε ένα σχόλιο: Έχεις εμμονή, γράφεις συνέχεια το ίδιο πράγμα. Έχει δίκιο, γράφω συνέχεια το ίδιο άρθρο. Έχει όμως και εντελώς άδικο. Γράφω τα ίδια γιατί έχουμε πάντα το ίδιο πρόβλημα. Εκτός εάν πιστεύετε ότι το πρόβλημα ήταν η ΕΡΤ. Οπότε πρέπει να συνταχτούμε είτε με το «μεταρρυθμιστή» πρωθυπουργό που «έχει κάνει σε ένα χρόνο όσες μεταρρυθμίσεις δεν έχουν γίνει σε 20», είτε να πάμε στη Μεσογείων να τραγουδάμε «με το σουγιά στο κόκκαλο και το λουρί στο σβέρκο», γιατί ως γνωστόν το δίλημμα είναι «δημοκρατία ή μνημόνιο» και το «μαύρο είναι χούντα».

Η διαβούλευση των μεταρρυθμίσεων

Του Πάσχου Μανδραβέλη, Καθημερινή, 19.6.13

Σε ένα κόσμο που γίνεται όλο και πιο σύνθετος κανείς δεν ξέρει εκ των προτέρων τις επιπτώσεις μιας απόφασης και από πού θα του έρθουν οι αντιδράσεις. Το έμαθε με σκληρό τρόπο ο κ. Ταγίπ Ερντογάν που δεν περίμενε «το μεγαλύτερο βάσανο του κόσμου», δηλαδή το twitter· το έμαθε και ο κ. Αντώνης Σαμαράς, που μπορεί μεν να περίμενε αντιδράσεις των κυβερνητικών εταίρων και κοινωνικών φορέων για το κλείσιμο της κρατικής ραδιοτηλεόρασης, αλλά προφανώς δεν περίμενε τον ομόθυμο σχεδόν ψόγο των Ευρωπαίων εταίρων. Η πολυπλοκότητα που κάνει ελλιπείς τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς φάνηκε ανάγλυφα και στην περίπτωση του σήματος της ΕΡΤ. Ενώ, όπως δείχνουν τα πράγματα, η κυβέρνηση είχε σχέδιο να κλείσει τους πομπούς των κρατικών καναλιών δεν υπολόγισε την παράμετρο ΕΒU, την ένωση δηλαδή ευρωπαϊκών καναλιών που συνέχισε την αναμετάδοση από την υπό κατάληψη ΕΡΤ. Κυρίως δεν υπολόγισε την εκστρατεία βάσης (grassroot campaign) που παρέκαμψε διά του Διαδικτύου την κυβερνητική απαγόρευση μετάδοσης μετά το κλείσιμο. Πώς μπορεί, λοιπόν, να αποφασίζει ένας οργανισμός -και στην περίπτωσή μας μια κυβέρνηση- σε ένα διαρκώς πιο σύνθετο περιβάλλον, μεγιστοποιώντας τις πιθανότητες επιτυχίας μιας πολιτικής; Πώς μπορεί να αποτιμήσει εκ των προτέρων τις περισσότερες δυνατές παραμέτρους μιας απόφασης σε ένα εξαιρετικά σύνθετο περιβάλλον;

Ενός λάθους, μύρια έπονται.

Του Προκόπη Δούκα, Dim/art
Το κείμενο αυτό βασίζεται στην εισήγηση του Προκόπη Δούκα στη χθεσινή (18/6/2013) εκδήλωση του Κέντρου Πολιτικού Προβληματισμού «Μιχάλης Παπαγιαννάκης» με θέμα: «Δημόσια Τηλεόραση: η επόμενη μέρα».

Ενός (τραγικού) λάθους, μύρια έπονται. Αυτό που έγινε με την ΕΡΤ είναι μια συνολική κακοήθεια, από ανθρώπους που δεν έχουν σχέση με τον πολιτισμό. Σύμφωνα με όλες τις πληροφορίες, η ηγεσία της κυβέρνησης αποπειράται να φτιάξει ένα παραμάγαζο, με μερικές δεκάδες εργαζομένους, προφανώς ελεγχόμενους και εκτός ΕΡΤ, που θα βγάλουν «πρόγραμμα». Ποιος ξέρει τι θα περιλαμβάνει αυτό, ποιος θα το παρουσιάζει και ποια «ανεξαρτησία» θα έχει. Είναι αστείος και τραγικός μαζί ο «κλεφτοπόλεμος», ώστε να μην ανοίξει η ΕΡΤ κανονικά, όπως λογικά θα ερμήνευε κανείς τη χθεσινή προσωρινή διαταγή του Προέδρου του ΣτΕ. Η προσπάθεια να μη φανεί ότι ο πρωθυπουργός υποχωρεί και χάνει το κύρος του οδηγεί σε ακόμα πιο σπασμωδικές κινήσεις. Και οι αντιδράσεις των υπολοίπων κομμάτων ακόμα πιο έντονες. Πώς θα σταθεί αυτό το μόρφωμα «ημετέρων», που θα επιλεγούν βιαστικά, κάτω από αδιαφανείς διαδικασίες; Πού θα εργαστούν αυτοί οι «προσωρινοί» εργαζόμενοι – και πώς θα δικαιολογηθεί η χρήση ιδιωτικών στούντιο; Και ποιος στην EBU και στους ευρωπαϊκούς θεσμούς θα «χάψει» ότι αυτή είναι η κανονική, «διάδοχη» ΕΡΤ;

Το χέλι

Του Χάρη Βλαβιανού, ΒΗΜΑ, 18.6.13

Aυτοί που γέμισαν το καλάθι με φίδια δεν μπορούν να πείσουν κανέναν ότι ξαφνικά θα βγάλουν από μέσα του χέλι. Οι άλλοι, που δεν είχαν ως τώρα λόγο στην υπόθεση, αν αναλάβουν τα ηνία της χώρας, θα το γεμίσουν ασφαλώς με τα δικά τους. Επομένως μην τρέφουμε αυταπάτες: η ΕΡΤ δεν θα γίνει ποτέ δημόσια τηλεόραση. Θα είναι πάντοτε κρατική - γιατί ενώ όλοι ομνύουν στην ελευθερία της έκφρασης, κανένα κόμμα όταν βρεθει στην εξουσία, δεν μπορεί ν' αντισταθεί στον πειρασμό να την ελέγξει με το ενα μέσο που διαθέτει.  Η ιστορία της ΕΡΤ είναι τόσο αμαρτωλή που δεν χρειάζεται να συζητάμε σε ποιο κύκλο του δαντικού inferno θα την τοποθετούσαμε. (Ο φλωρεντίνος θα την έβαζε ίσως μαζί με τους τοκογλύφους και τους καταχραστές του δημοσίου χρήματος). Υπήρξαν βέβαια και οι εξαιρέσεις - εργάστηκαν στην ΕΡΤ άνθρωποι έντιμοι και αξιοπρεπεις πού έδωσαν τη δική τους μάχη να μην καταντήσει κομματικό παραμάζαγο, αλλά δυστυχώς ηττήθηκαν κατά κράτος. Οσο για τον "λαό" που απαιτεί αυτό το "δημόσιο αγαθό", όπως διάβασα σε άλλη εφημερίδα, αυτός δεν ξεπερνά το 7%! Τόση είναι η τηλεθέαση που απολαμβάνει η ΕΡΤ. Το 93% προτιμά τα "ιδιωτικά αγαθά" ("σκουπίδια" αν προτιμάτε) της τηλεόρασης. Το γιατί είναι άλλη κουβέντα - διόλου ευχάριστη, αφού θα βγάλει στην επιφάνεια το χειρότερο, το πιο άξεστο πρόσωπό μας.  Ομως αυτή είναι η αλήθεια και ας μη κρυβόμαστε πίσω από βολικές, αλλά κενές περιεχομένου, έννοιες. Για κάθε 7 τηλεθεατές που θέλουν να βλέπουν "Παρασκήνιο" ή "Μονόγραμμα", 93 κρέμονται από τα χείλη του Σουλειμάν, του Αναστασιάδη και του Λαζόπουλου. 

Η μηχανική των μεταρρυθμίσεων

Του Πάσχου Μανδραβέλη, Καθημερινή, 18.6.13

Απέτυχε το «μεταρρυθμιστικό Μπλίτσκριγκ» που επιχείρησε την προηγούμενη εβδομάδα ο κ. Σαμαράς. Η ΕΡΤ όχι μόνο δεν έκλεισε, αλλά άνοιξε αμέσως σαν κάτω Πλατεία Συντάγματος. Μια σειρά ανθρώπων –εντός κι εκτός του οργανισμού– δούλεψε γρήγορα και εθελοντικά για να αποκαταστήσει το σήμα· πρώτα διαδικτυακά και μετά στα ερτζιανά. Τα κατάφεραν μια χαρά· τώρα σχεδόν όλοι βλέπουν ΕΡΤ. Εκτός αυτού υπήρξαν κι ευφάνταστες κινήσεις με την κατοχύρωση του διαδικτυακού ονόματος nerit.gr, διά του οποίου μεταδιδόταν το πρόγραμμα της «υπό εργατικό έλεγχο ΕΡΤ». Το τελευταίο έκανε τον ειδησεογραφικό οργανισμό Bloomberg να σκάσει στα γέλια, χλευάζοντας την κυβέρνηση ότι «ήταν πολύ αργή σε ό,τι αφορά την κατοχύρωση του ονόματος, όταν έβαλε το στοίχημα να κλείσει τον οργανισμό». Η κυβέρνηση απέτυχε και σε ένα άλλο επίπεδο. Κίνητρο της τολμηρής αυτής κίνησης ήταν να δείξει στους Ευρωπαίους δανειστές μας ότι είναι αποφασισμένη «να σπάσει αυγά», αλλά τελικά έσπασε τα μούτρα της και στο εξωτερικό. Οι περισσότεροι Ευρωπαίοι, ακόμη κι αυτοί που επιμένουν να κάνουμε γρήγορα μεταρρυθμίσεις, θεωρώντας προφανώς ότι η ΕΡΤ είναι κάτι σαν το BBC, την Deutsche Welle, τη RAI κ.λπ., φρίκαραν από το «μαύρο» της ελληνικής κρατικής τηλεόρασης. Οι επικρίσεις κατά της Ελλάδας ήταν μεγαλύτερες και από τις προηγούμενες, εκείνες που εμπεριείχαν τον ψόγο περί αδυναμίας της «να κλείσει έστω έναν οργανισμό».

Συνδικαλιστικά προβλήματα, διανοητικές και ψυχικές διαταραχές

Της Σώτης Τριανταφύλλου, www.protagon.gr

Διαβάζω το λήμμα «αυτισμός» στη Βικιπαιδεία: ο αυτισμός είναι διάχυτη αναπτυξιακή διαταραχή που χαρακτηρίζεται από μειωμένη κοινωνική αλληλεπίδραση και επικοινωνία, καθώς κι από περιορισμένη, επαναλαμβανόμενη και στερεότυπη συμπεριφορά. Διαβάζω, στη συνέχεια, την ανακοίνωση της ΕΣΗΕΑ «η οποία επαναβεβαίωσε την απόφασή της για την απεργιακή κινητοποίηση κατά του πραξικοπηματικού λουκέτου στην ΕΡΤ σε όλα τα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα». Η απεργία, λοιπόν, συνεχίζεται όπως συνεχίζεται η μειωμένη κοινωνική αλληλεπίδραση, όπως συνεχίζεται η επαναλαμβανόμενη και στερεότυπη συμπεριφορά. Κρίμα για την εξέλιξη μεγάλων, ιστορικών σωματείων: από τότε που βρέθηκαν ανάμεσα στους μεγαλοϊδιοκτήτες και στην άκρα Αριστερά, έχασαν κάθε κύρος και λογική. Σήμερα, οι συνδικαλιστές στα μέσα ενημέρωσης, χρησιμοποιώντας το τετριμμένο λεξιλόγιο των εξωκοινοβουλευτικών φυλλαδίων, καταγγέλλουν «την εκστρατεία εκφοβισμού και εκβιασμού των εργαζομένων και τους απεργοσπαστικούς μηχανισμούς που έστησαν εκδότες και καναλάρχες, οι οποίοι συντάσσονται με τον τρόπο αυτό με την προκλητική, αντιδημοκρατική στάση της κυβέρνησης Σαμαρά.».

Γιατί έκλεισε η ΕΡΤ;

Του Νίκου Μουζέλη, ΒΗΜΑ, 16.6.13

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως χρειάζονται ριζικές αλλαγές στην κρατική ραδιοτηλεόραση. Πέρα από τις σπατάλες, την αδιαφάνεια και τον πελατειακό τρόπο γιγάντωσής της, η πιο βασική αδυναμία του οργανισμού είναι πως υπήρξε και παραμένει εργαλείο της εκάστοτε κυβέρνησης - εργαλείο χρήσιμο για την τοποθέτηση «ημετέρων» σʼ όλες τις διοικητικές βαθμίδες. Ολα τα παραπάνω όμως δεν δικαιολογούν τον σπασμωδικό και πολιτικά ακατανόητο τρόπο που ο Πρωθυπουργός προσπαθεί να λύσει το πρόβλημα. Σε μια περίοδο κοινωνικά εκρηκτική, περίοδο κατά την οποία μια λάθος κίνηση μπορεί να οδηγήσει σε απρόβλεπτες και συγχρόνως καταστροφικές καταστάσεις, ο αρχηγός της ΝΔ ρίχνει λάδι στη φωτιά με μια κίνηση που δείχνει πως το θυμικό και το παράλογο εξαφανίζουν τελείως το λογικό. Πώς εξηγείται η ακατανόητη αυτή κίνηση του Πρωθυπουργού; Νομίζω το επιχείρημα πως ο Αντώνης Σαμαράς πιέστηκε από την κυρία Μέρκελ δεν ευσταθεί. Η γερμανίδα καγκελάριος είναι η τελευταία που έχει συμφέρον να προκαλέσει τη διάλυση της τρικομματικής κυβέρνησης και την επιστροφή σε νέες εκλογές.

Ανοίξτε την ΕΡΤ, κύριε Σαμαρά

Του Προκόπη Δούκα, Athens Voice

Eίναι εντυπωσιακό, κύριε Πρωθυπουργέ, ότι στο χθεσινό σας άρθρο στην Καθημερινή, επιμένετε στην προσέγγιση, που σας οδήγησε στην αιφνίδια παύση όλων των λειτουργιών της ΕΡΤ, παρά το γεγονός ότι τα 2/3 του ελληνικού λαού, σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις, αποδοκιμάζουν την ενέργεια σας αυτή. Οι μόνοι που σας έχουν μείνει να εγκρίνουν τις κινήσεις σας (ούτε καν το ένα τρίτο των ερωτώμενων) είναι όσοι ψηφίζουν τη Χρυσή Αυγή, ενώ είναι ζήτημα αν σας επιδοκιμάζουν οι μισοί ψηφοφόροι σας. Αλλά αν δεν σας τρομάζει η αποδοκιμασία του εκλογικού σώματος εδώ, δεν σας απασχολεί η εικόνα της χώρας διεθνώς; Δεν σας ανησυχεί το γεγονός ότι δεκάδες θεσμικοί και μη παράγοντες σας λοιδορούν για το «μαύρο» στις τηλεοπτικές οθόνες, που είναι ασύμβατο με ευρωπαϊκό κράτος; Δεν σας σοκάρει ότι τηλεοπτικοί σταθμοί εκπέμπουν με το σήμα της ΕΡΤ, δελτία ειδήσεων εκφωνούνται στα ελληνικά σε ένδειξη συμπαράστασης, πρωτοσέλιδα μεγάλων εφημερίδων «μαυρίζουν«, με αναφορές σε εποχές αντιδημοκρατικών εκτροπών;

Στη Δημοκρατία του Τσαμπουκά...

Του Πάσχου Μανδραβέλη,  Καθημερινή, 16.6.13

Από την αρχή της κρίσης, ο Πολ Κρούγκμαν παρατηρούσε για την Ελλάδα ότι «το μόνο πράγμα που θα μπορούσε να μειώσει την ανάγκη για μέτρα λιτότητας θα ήταν... η αύξηση των εξαγωγών, που μπορεί να επιτευχθεί μόνον εάν μειωθούν δραστικά το ελληνικό κόστος και οι τιμές, σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη. Εάν η Ελλάδα ήταν μια συνεκτική κοινωνία με σύστημα συλλογικής ρύθμισης των μισθών, ένα είδος Αυστρίας στο Αιγαίο, θα ήταν πιθανό να επιτευχθεί κάτι τέτοιο, μέσω μιας συλλογικά συμφωνημένης μείωσης των μισθών – μέσω μιας “εσωτερικής υποτίμησης”. Αλλά, όπως δείχνουν τα θλιβερά γεγονότα σήμερα, δεν είναι». Τα έγραφε αυτά στις 5 Μαΐου του 2010, την ίδια μέρα που κάποιοι «επαναστάτες» έκαψαν ζωντανούς στη Marfin τρεις ανθρώπους. Στην Αυστρία του Αιγαίου, επίσης, η αναδιάρθρωση της ΕΡΤ θα γινόταν με άλλο τρόπο. Θα κατέθετε ο υπουργός μία πρόταση, θα αντιπρότειναν τα κόμματα και οι συνδικαλιστικές ενώσεις διάφορες τροποποιήσεις, θα γινόταν συζήτηση και κάποιος συμβιβασμός και μια μικρότερη και καλύτερη ΕΡΤ θα ήταν εφικτή, χωρίς να κλείσει και χωρίς να περάσουμε όλα αυτά που τώρα περνάμε. Οποιοσδήποτε όμως διαβάζει εφημερίδες γνωρίζει ότι στη Δημοκρατία του Τσαμπουκά αυτά δεν γίνονται. Στην κατά τα άλλα νομοταγή Ελλάδα, προϋπόθεση κάθε διαλόγου είναι να αποσυρθούν οι προϋποθέσεις του διαλόγου. Πόσες φορές δεν διαβάσαμε «επαναστατικά μανιφέστα», ότι «δεν μπορεί να γίνει συζήτηση αν η κυβέρνηση δεν αποσύρει την πρότασή της για... συζήτηση».

Οι ερυθροί ΧμΕΡΤ

Της Χριστίνας Ταχιάου, www.protagon.gr

Το πρόγραμμα του Σαββάτου του τρίτου καναλιού της ελληνικής τηλεόρασης ήταν άκρως ενημερωτικό. Είχε και ρεπορτάζ από την κατάληψη της Σχολής Κινηματογράφου για την ΕΡΤ, και το φεστιβάλ υπερηφάνειας της Θεσσαλονίκης (sic), και αντιρατσιστικό και μεταναστευτικό κίνημα (sic), και το αυτοδιαχειριζόμενο εγχείρημα της ΒΙΟΜΕ, και τον αγώνα ενάντια στο Σταθμό Μεταφόρτωσης Απορριμμάτων Ευκαρπίας, και τοΚίνημα των Σκουριών (sic), και ανοιχτή συζήτηση με θέμα «Οι πλατείες της αξιοπρέπειας και της Δημοκρατίας (sic)» κι επικοινωνία με πλατεία Ταχρίρ-Ταξίμ. Επειδή καλή είναι η πλάκα αλλά δε φτάνει για να γίνει επανάσταση, ας πούμε και δυο λόγια για το πώς αποφασίζεται αυτό το «πρόγραμμα». Στην κατάληψη της ΕΡΤ3 έχουν μπει μέσα άτομα που δεν έχουν καμιά σχέση με την ΕΡΤ. Αυτό προέκυψε από την ανάγκη περιφρούρησης προκειμένου να μην μπει η αστυνομία στο χώρο. Ζητήθηκε η συνδρομή κάποιων οργανωμένων ομάδων που ξέρουν τη δουλειά και, σε αντάλλαγμα για την «προστασία», βλέπουν το όραμα της επανάστασης να μεταδίδεται από αυτή που κάποτε ήταν γνωστό ως δημόσια ή κρατική τηλεόραση. Αριστεριστές, τροτσκιστές κι αντιεξουσιαστές έχουν γίνει προσωρινή κυβέρνηση της Λεωφόρου Στρατού (εκεί βρίσκεται το «Ραδιομέγαρο» της Θεσσαλονίκης), δίπλα ακριβώς στο Γ’ Σώμα Στρατού. Πόσο πιο σουρεάλ;

Ξεπλένοντας τους νεοναζί στο πλυντήριο του lifestyle

Παραπαπολιτική

Αυτό είναι το πρωτοσέλιδο με το οποίο κυκλοφορεί σήμερα το lifestyle ένθετο της εφημερίδας Realnews του Νίκου Χατζηνικολάου το οποίο και μας καλεί να μάθουμε περισσότερα για την ερωτική ζωή κάποιου που περιγράφεται ως «Ο Ηλίας».

Όπως καταλαβαίνετε, αυτός ο Ηλίας...είναι ένας δικός μας άνθρωπος, έναν πολύ οικείο πρόσωπο για το οποίο είναι πλήρως περιττή η αναφορά του επωνύμου του. Δεν είναι λοιπόν πολύ σημαντικό να μάθουμε αν ο Ηλίας μας είναι καλά στην προσωπική του ζωή;

Έχει καμία σημασία ότι αυτός ο Ηλίας χαστουκίζει γυναίκες σε ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση; Μόνο για αυτές να μαθαίνουμε; Να μην μαθαίνουμε και για αυτές στις οποίες χαρίζει την αγάπη του αυτό το βαρβάτο αρσενικό;

Ευχαριστούμε πολύ το Νίκο Χατζηνικολάου καθώς κάθε μέρα που περνάει, η συμβολή του στην ελληνική πολιτική ζωή του τόπου καθίσταται ακόμα πιο σπουδαία. Ποιος να την περίμενε τέτοια εξέλιξη από τον πάλαι ποτέ σύντροφο του Σαμαρά στους rangers του Αβέρωφ...

Πίσω, γενναίοι μου

Του Νίκου Μπίστη, www.protagon.gr

1. Αν πριν έναν μήνα κάποιος σας έλεγε ότι υπήρχε μία στο εκατομμύριο πιθανότητα να πάμε για εκλογές το καλοκαίρι λόγω της... ΕΡΤ, θα τον βάζατε σε ταξί για το Δαφνί. Τώρα το «ατύχημα» είναι μπροστά μας παρότι ουδείς εκτός της Χρυσής Αυγής το επιθυμεί γιατί είναι βέβαιο ότι θα τιναχτεί στον αέρα η προσπάθεια του ελληνικού λαού, ενώ και η κάλπη θα γεννήσει το απόλυτο αδιέξοδο. Το πρώτο και ακλόνητο συμπέρασμα, λοιπόν, είναι ότι όλοι πρέπει να κόψουν τον λαιμό τους να βρεθεί λύση. Όλοι ένα βήμα πίσω.

2. Τη βασική ευθύνη για την εμπλοκή -όχι, όμως, την αποκλειστική- την έχει ο κ. Σαμαράς, που θυμήθηκε τον χειρότερο εαυτό του. Αυτόν που με προσπάθεια δική του και μεγαλύτερη δική μας είχαμε αρχίσει να λησμονούμε, κατάφερε με μια αυτοκτονική κίνηση να ανεβάσει πάλι στη σκηνή. Με μια πράξη νομοθετικού περιεχομένου, που δύσκολα θα αποδεχτεί το Συμβούλιο Επικρατείας (όταν θα διαβάζετε αυτές τις γραμμές πιθανώς να ξέρετε την απόφασή του) και χωρίς πολιτική νομιμοποίηση από τους συγκυβερνώντες εταίρους. Του δείξανε μετρήσεις που λένε ότι το 75% των Ελλήνων είναι κατά της ΕΡΤ και της ΠΟΣΠΕΡΤ και έβγαλε το συμπέρασμα ότι το 75% επικροτεί τον αυταρχισμό και το στυλ «όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω». Δεν διανοήθηκε ότι είναι δυνατόν να διαφωνούν και με την ΕΡΤ και με αυτόν. Θα μπορούσε κάποιος να προσυπογράψει πολλές από τις αιτιάσεις του για τον τρόπο λειτουργίας της ΕΡΤ, τις αλλεπάλληλες αδικαιολόγητες απεργίες, τη μη κάλυψη σημαντικών επισκέψεων και άλλα πολλά. Μόνο που ο πρότερος «ανέντιμος βίος» της ΝΔ και η πολιτεία του κ. Κεδίκογλου στα της ΕΡΤ για έναν χρόνο απονομιμοποίησαν το επιχείρημα.

Το προαύλιο της ΕΡΤ...

Του Λεωνίδα Καραγεώργου, Αντίλογος 

Χτες λοιπόν στο προαύλιο της ΕΡΤ με «ενόχλησαν» αρκετά που είδα. Πρώτα από όλα οι κομματικές σημαίες και μάλιστα χωροταξικά παραταγμένες. Το ΠΑΜΕ μπροστά στα σκαλιά, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ παραδίπλα, ο ΣΥΡΙΖΑ πιο πίσω και πάει λέγοντας. Στη δική μου οπτική θα ήθελα να μην υπάρχουν. θα τις δεχόμουν αν ήταν ανακατεμένες και όχι σε μπλοκ μαζί με σημαίες της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ. Ίσως να ακούγεται παράλογο μόνο που η δημοκρατία δεν είναι ζητούμενο της εκάστοτε αντιπολίτευσης και πολλοί ψηφοφόροι της τρικοματικής είναι αγανακτισμένοι όχι μόνο με αυτό που έγινε αλλά και με την πορεία των κομμάτων της. Εξάλλου πολλοί απολυμένοι ανήκουν σε αυτά τα κόμματα. Βέβαια στα ήθη μας κάτι τέτοιο θα σήμαινε στην καλύτερη περίπτωση «αποβολή» ή και προπηλακισμούς Αντίστοιχα, με «ενόχλησε» η συνθηματολογία. Πάλι προερχόμενη από διάφορα μπλοκ. Δεν είχε σχέση με το αίτημα ή τα αιτήματα. Ήταν η κλασική που σε όσες διαδηλώσεις, διαμαρτυρίες έχω βρεθεί ήξερα το τι ακριβώς θα άκουγα. Για παράδειγμα, ο διεθνής ιμπεριαλισμός ενοχλεί και εμένα μόνο που νομίζω πως είναι άσχετος με το ζητούμενο της συγκεκριμένης απεργίας.