Ευρωπαϊκή εγγύηση των ελληνικών καταθέσεων ζητά η ΔΗΜΑΡ

 Σε δηλώσεις του στα ΜΜΕ της Αιτωλοακαρνανίας (στο πλαίσιο περιοδείας) ο πρόεδρος της Δημοκρατικής Αριστεράς αναφέρθηκε στο θέμα της προστασίας των καταθέσεων, προαναγγέλλοντας ότι θα αναλάβει σχετική πρωτοβουλία στο πλαίσιο των επαφών που θα πραγματοποιήσει στις αρχές της εβδομάδας με ευρωπαίους αξιωματούχους. Η δήλωση του προέδρου της ΔΗΜΑΡ έχει ως εξής:

Ο Φώτης Κουβέλης ανακοίνωσε ότι την επόμενη εβδομάδα θα προωθήσει ο ίδιος την εγγύηση από την ΕΕ των ελληνικών καταθέσεων μέχρι του νόμιμου ορίου, ώστε να ανακοπεί η εκροή κεφαλαίων. «Οι Ελληνες καταθέτες, στην πλειονότητά τους μικρομεσαίοι, υφίστανται ένα πρωτοφανή πόλεμο νεύρων και γίνονται αποδέκτες υποβολιμαίων σχολίων, φημών η και σεναρίων, περί εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ.

Το αποτέλεσμα είναι η φυγή κεφαλαίων από τη χώρα, ο κλονισμός της εμπιστοσύνης και η δοκιμασία του ελληνικού τραπεζικού συστήματος. Αποτελεί στοιχειώδη εκδήλωση κοινοτικής αλληλεγγύης προς τους Έλληνες η Ευρωπαϊκή Εγγύηση των καταθέσεών τους, στο ύψος που ορίζει και ο Ελληνικός νόμος.

Οι άνθρωποι που πίστεψαν τα ψέματά τους

 Προδημοσίευση του editorial της "The Athens Review of Books» Ιουνίου (Κυκλοφορεί την Παρασκευή 1 Ιουνίου)
ΝΑ ΛΥΠΑΣΑΙ ΤΟ ΕΘΝΟΣ…

Να λυπάσαι το έθνος με το πλήθος τα δόγματα και την κούφια θρησκεία.
Να λυπάσαι το έθνος οπού ρούχα φορεί που δεν ύφανε το ίδιο
ψωμοτρώει από στάρι που εκείνο δε θέρισε
το κρασί του δεν γίνηκε απ’ τις δικές του πατούσες.

Να λυπάσαι το έθνος που δοξάζει μ’ εγκώμια
τον τραμπούκο σαν ήρωα
και τον κατακτητή του με την κίβδηλη λάμψη
θεωρεί ευεργέτη.

Να λυπάσαι το έθνος που αψηφά τους κινδύνους
μοναχά στα ονείρατα
μα και πάλι κιοτεύει το πρωί σαν ξυπνήσει.

Να λυπάσαι το έθνος που υψώνει φωνή
σε κηδείες μονάχα
και φουσκώνει σα διάνος σε ερείπια αρχαία.
Και που δεν ξεσηκώνεται παρά μόνο ανίσως
ο λαιμός του βρεθεί ανάμεσα σε σπαθί και κουτσούρι.

Να λυπάσαι το έθνος που έχει πολιτικό την αλεπού
τον σαλτιμπάγκο για φιλόσοφό του
και που η τέχνη του είναι τέχνη
πιθηκισμού και μπαλωμάτων.

Να λυπάσαι το έθνος που δέχεται
κάθε νέο αφέντη με σάλπιγγες
και τον διώχνει πνιγμένο στα «γιούχα»
για να φέρει μετά τον επόμενο με σαλπίσματα πάλι.

Να λυπάσαι το έθνος που οι σοφοί του από χρόνια βουβάθηκαν
κι οι σπουδαίοι του άντρες είν’ ακόμα στην κούνια.

Να λυπάσαι το έθνος που έχει γίνει κομμάτια
και που κάθε κομμάτι του παριστάνει το έθνος.

(Χαλίλ Γκιμπράν, από τον Κήπο του Προφήτη, 1933, μετάφραση για την ARB: Χ.Ε. Μαραβέλιας).

Κόμμα-θύμα

 Του Ανδρέα Πετρουλάκη, www.protagon.gr,  31.5.12

Για δεκαετίες και μέχρι σήμερα, αν κάποιος ήθελε να εμβαθύνει στις στοχεύσεις του ΚΚΕ στο κοινοβουλευτικό μας σύστημα και πλησίαζε το σκληρό τους πυρήνα, έπεφτε σε έναν τοίχο. «Αντικομμουνισμός». Το απόλυτο επιχείρημα, ο χαρακτηρισμός που έβαζε τα πράγματα στη θέση τους, η λέξη επίλογος κάθε συνομιλίας. Άπαξ και εκστομιζόταν από τους εκπροσώπους του ΚΚΕ οι γέφυρες επικοινωνίας χάνονταν γιατί η άλλη πλευρά γινόταν αυτομάτως ένα με τον Παπάγο, τον Θρασύμβουλο Τσακαλώτο, τον Μποδοσάκη, τον βασιλιά, την CIA,τον Αιζενχάουερ, το Αμερικανικό Πεντάγωνο, την καρφίτσα, τον Γκοτζαμάνη, την ΕΣΑ, τον Παττακό, το αιμοδιψές ντόπιο και ξένο κεφάλαιο. Ήταν η λέξη αυτοαθώωσης του Κομμουνιστικού Κόμματος, η σύγχρονη ψυχολογία θα το ονόμαζε «θυματοποίηση».

Το όραμα του για μια νέα μορφή δουλείας παρουσίασε ο Θάνος Τζήμερος

http://www.parapolitiki.com, 30.5.12
Από τα ΝΕΑ:

Την άποψη ότι «κάθε μετανάστης που εργάζεται παίρνει μια θέση από τους Έλληνες» εξέφρασε μιλώντας στον ΒΗΜΑ 99,5 το πρωί της Τετάρτης ο πρόεδρος της Δημιουργίας Ξανά Θάνος Τζήμερος. Στην παρατήρηση ότι οι Έλληνες δεν ανταποκρίθηκαν σε συγκεκριμένη αγγελία για αγροτικές εργασίες, ο κ. Τζήμερος απάντησε ότι οι Έλληνες δεν πήγαν γιατί το ημερομίσθιο που προσφερόταν ήταν πολύ χαμηλό. Ο κ. Τζήμερος διατύπωσε την άποψη ότι οι μετανάστες θα... ...μπορούσαν να αξιοποιηθούν ως φθηνά εργατικά χέρια σε επιχειρήσεις που πρέπει να ανταγωνιστούν αντίστοιχες στη Βουλγαρία, όπου το μισθολογικό κόστος είναι πολύ χαμηλό. Παράλληλα, σημείωσε ότι η διαβίωση για τους μετανάστες στην Ελλάδα θα πρέπει να είναι τέτοια, ώστε όταν τηλεφωνούν στα χωριά τους να μην λένε ότι η ζωή στη χώρα μας είναι αρκετά καλύτερη από ό,τι στις πατρίδες τους. Με αυτόν τον τρόπο θα αποτρέπονται άλλοι μετανάστες από το να σκέφτονται την Ελλάδα ως πιθανό προορισμό τους.

Μετά τη “Ρόζα” και συνιστώσα “Άκης” στον ΣΥΡΙΖΑ

Χθες 127 στελέχη του ΠΑΣΟΚ εξέφρασαν την υποστήριξή τους στον ΣΥΡΙΖΑ. Στην πλειοψηφία τους είναι μέλη του Ρεύματος Νέων Σοσιαλιστών, με διαδρομή στο εθνικό συμβούλιο της νεολαίας του Κινήματος, αλλά και στο εθνικό συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ. Το ανώτερο καθοδηγητικό όργανο μεταξύ δύο συνεδρίων. Χαρακτηριστικές περιπτώσεις είναι οι Ελευθεριάδης Αντώνιος πολιτικό συμβούλιο νεολαίας ΠΑΣΟΚ,  Ζερβάκη Μαρία μέλος εθνικού συμβουλίου ΠΑΣΟΚ, Θέμης Τζήμας μέλος εθνικού συμβουλίου ΠΑΣΟΚ, Ρέντζου Πετρούλα εθνικό συμβούλιο νεολαίας ΠΑΣΟΚ, Σκουλάς Μανώλης στέλεχος της ΠΑΣΠ, Στεφάνου Νίκος εθνικό συμβούλιο νεολαίας ΠΑΣΟΚ, Τσουκαλάς Κώστας εθνικό συμβούλιο νεολαίας ΠΑΣΟΚ και άλλοι. Οι περισσότεροι συνδέονται με τον Δημήτρη Σακελλάρη, ο οποίος παραιτήθηκε προ εβδομάδων από το πολιτικό συμβούλιο του κόμματος και οι πληροφορίες τον φέρνουν να συζητά με τον ΣΥΡΙΖΑ. Πρόκειται για στελέχη που είχαν διαχρονικά προνομιακές σχέσεις με τον Άκη Τσοχατζόπουλο, αλλά και τη Λούκα Κατσέλη στα χρόνια της κυριαρχίας του Γιώργου Παπανδρέου, ειδικά την περίοδο της αντιπολίτευσης.

Γλυκιές συμμορίες

Του Σωτήρη Γκορίτσα, www.protagon.gr, 30.5.12

Μια «Αριστερή» ή μια «Δεξιά» Ελλάδα ίσως να ήταν μια κάποια λύση για το  ανατολιτικοδυτικό υβρίδιο που προέκυψε από την σύγκρουση των συμμοριών μετά το 1821 και ονομάστηκε «Ελληνικό κράτος». Θα έλυνε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο  τον γόρδιο αυτόν δεσμό που δεν ήταν τίποτα άλλο παρά το μέσο για πλιάτσικο «της δικής μας» συμμορίας έναντι «της άλλης». Bρεθήκαμε μέσα σε μία νύχτα στον καπιταλισμό υπερπηδώντας την όποια συγκρότηση εθνικής αστικής τάξης και τον Διαφωτισμό. Δεν μας έγινε ποτέ συνείδηση ότι η μοναδική αντίσταση στο πλιάτσικο της οικονομίας μέσω της επιβολής της εκάστοτε ισχυρής συμμορίας πάνω στην αδύναμη είναι μόνον οι θεσμοί, οι νόμοι και οι κανόνες. Γι’ αυτό και όποτε κάποιος κυβερνήτης προσπάθησε, μιμούμενος τους Ευρωπαίους, να τoυς εγκαθιδρύσει φροντίσαμε γρήγορα να τον εξολοθρεύσουμε. Ο καλύτερος μαθητής και συνεχιστής της ληστρικής συμμορίας της Δεξιάς που εγκαινίασε το πλιάτσικο αποδεικνύεται σήμερα η Αριστερά. Το υπερηφανεύεται κιόλας μιας και επιβραβεύεται από τον λαό που έτσι είναι μαθημένος. Τον δεξιό κομματάρχη φύλαρχο διαδέχτηκε μετά την μεταπολίτευση αρχικά ο γνωστός μας «ΚΝίτης», που από τον «διαλεκτικό υλισμό» κράτησε μόνο τον «υλισμό», τον οποίο   μεταλαμπάδευσε στα παιδιά του ώστε αυτά να συνεχίζουν σήμερα την παράδοση της ανομίας -καλούμενης και «επανάστασης»- με το να συλλαμβάνουν τους εισβολείς των κρουαζιερόπλοιων, να τους εξηγούν «Πίσω ρε και out of the Greece!» και η νίκη αυτή του «λαϊκού κινήματος» να επιβραβεύεται με τον εξοβελισμό της Ελλάδας από προορισμό διακοπών των πάσης φύσεως «ιμπεριαλιστών». 

Ευρωπαϊκή Αριστερά και λαϊκισμός

Του Πέτρου Παπασαραντόπουλου, Μεταρρύθμιση, 30.5.12

Τα αποτελέσματα των εκλογών της 6 ^ης Μαΐου 2012 και η σημαντική ενίσχυση πολιτικών κομμάτων με έντονη λαϊκιστική ρητορεία, κάνουν επιτακτική την ανάγκη να εξετάσουμε τη σχέση ανάμεσα στις βασικές ιδεολογικές και πολιτικές παραμέτρους της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και του λαϊκισμού, προσπαθώντας να εντοπίσουμε αποκλίσεις και συγκλίσεις. Για να γίνει αυτό δυνατό, πρέπει να προσπαθήσουμε να ορίσουμε τι εννοούμε με αυτές τις δύο έννοιες.

Η Ευρωπαϊκή Αριστερά

Ως Ευρωπαϊκή Αριστερά, στο κείμενο που ακολουθεί, νοείται η πολιτική οικογένεια που έχει προκύψει από τα σοσιαλδημοκρατικά και σοσιαλιστικά κόμματα που διέρρηξαν, από πολλές δεκαετίες, κάθε δεσμό με τον τριτοδιεθνιστικό μαρξισμό-λενινισμό, καθώς και με τα κόμματα που έλκουν την κληρονομιά τους από την απόπειρα να ανανεωθεί εκ των ένδον το κομμουνιστικό πείραμα, αυτό που είχε αποκληθεί ευρωκομμουνισμός.

ΔΗΜ.ΑΡ: στο Επικρατείας Βασιλικός και Μοδινός

Ο λογοτέχνης Βασίλης Βασιλικός και ο περιβαλλοντολόγος και οικολόγος Μιχάλης Μοδινός θα είναι υποψήφιοι στις εκλογές της 17ης Ιουνίου στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας της ΔΗΜ. ΑΡ σύμωνα με όσα δήλωσε στη συνέντευξη στο webtv του ΑΠΕ, o πρόεδρος του κόμματος κ. Φώτης Κουβέλης.  Ο κ. Κουβέλης σημείωσε επίσης ότι αυτές οι δύο υποψηφιότητες θα είναι οι μόνες αλλαγές στα ψηφοδέλτια του κόμματός του και πως οι υπόλοιποι υποψήφιοι θα μπουν στη λίστα σύμφωνα με τη σειρά εκλογής τους στις εκλογές της 6ης Μαΐου. Στην ίδια συνέντευξη ο κ. Κουβέλης, προτείνει την χρονική επιμήκυνση της δημοσιονομικής προσαρμογής μέχρι τις αρχές του 2018 τονίζοντας ότι η πρόταση για την κατάργηση του μνημονίου «χαϊδεύει αυτιά». Ο κ. Κουβέλης τόνισε ότι πρέπει άμεσα να καταργηθούν οι νομοθετικές ρυθμίσεις που αφορούν στο ύψος του κατώτατου μισθού και να αποκατασταθούν τα εργασιακά δικαιώματα. «Οι εργαζόμενοι είναι αιχμάλωτοι στα χέρια οποιουδήποτε εργοδότη με τις ατομικές συμβάσεις» είπε.

Μποτίλιες στο πέλαγο

Του Γιώργου Μπράμου, ΒΗΜΑ, 29.5.12

Οι επιθέσεις εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα, υπερβολικές κι άδικες ή δίκαιες και επιβεβλημένες, νομίζω πως έχουν πενιχρά αποτελέσματα. Ο νεαρός αρχηγός, έχει αέρα στα πανιά του, δύσκολα αντιμετωπίζονται ο παραλογισμός και η αλαζονεία του, η κομπορρημοσύνη και η παλινωδία του, ή, ακόμα η τόλμη και η ορμή του, η φρεσκάδα και η ελπίδα του. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας έχουν πολλούς και διαφορετικούς μεταξύ τους, προγόνους. Δεν είναι μόνο ο παλιός ανδρεοπαπανδρεϊσμός, δεν είναι μόνο η μεγάλη κι ανίκητη παράδοση του λαϊκισμού, δεν είναι μόνο η επένδυση σε ελπίδες, (φρούδες ίσως, αλλά ελπίδες), δεν οφείλεται μόνο στην ψευδαίσθηση ότι όλα είναι ένας μεγάλος εφιάλτης και το πρωί θα μας βρει πάλι αγκαλιασμένους με το ταίρι μας, απόλυτα προστατευμένους στην οικογενειακή θαλπωρή. Πριν, λοιπόν, καταδικάσουμε ή αποδεχθούμε το φαινόμενο Τσίπρα, είναι ανάγκη να εξετάσουμε λίγο την σημερινή συγκυρία. Γιατί, μόλις τις τελευταίες μέρες της προηγούμενης προεκλογικής περιόδου, ο ΣΥΡΙΖΑ εκτοξεύτηκε, στο δυσθεώρητο, για την ιστορική του διαδρομή 17%;

Τζήμερος ή tea party

Του Νίκου Μπίστη, Μεταρρύθμιση, 29.5.12

Αυτοί οι φιλελεύθεροι μας επιφυλάσσουν την μια έκπληξη μετά την άλλη. Μετά την επιστροφή της κας Μπακογιάννη στην ΝΔ ήρθε η συμμαχία της «Δράσης» του Στέφανου Μάνου με την «Δημιουργία ξανά» του κ. Τζήμερου. Θέλω, λοιπόν, να απευθυνθώ σε εκείνους τους αριστερούς που κατά την διάρκεια της προηγούμενης προεκλογικής περιόδου μετακόμισαν από την ΔΗΜΑΡ στην Δράση επειδή δεν έβρισκαν αρκούντως αποσαφηνισμένη και φιλελεύθερη την γραμμή της ΔΗΜΑΡ και να τους ρωτήσω: Το πρόγραμμα του κ. Τζήμερου το έχουν διαβάσει; Ξέρουν ότι ο κ. Τζήμερος και τους μετανάστες κακοπληρωμένους θέλει, και αρχαία ελληνικά υποχρεωτικά στην Πέμπτη και Έκτη Δημοτικού ζητάει και τη διατήρηση στρατιωτικών ιερέων επιθυμεί και τη αναγνώριση τού αυτοπροσδιορισμού των μειονοτήτων αρνείται και πολλά άλλα; Πως χαρακτηρίζουν την συνεργασία αυτή καθ’ εαυτή του Στέφανου Μάνου με τον Τζήμερο; Συμφωνούν με τον ρατσιστικό εξοστρακισμό από τις εκλόγιμες θέσεις της «Φιλελεύθερης Συμμαχίας» και του Γεράσιμου Βαλλιανάτου; Ακόμα και αν ισχύει η επίσημη δικαιολογία για τις αντιεθνικιστικές θέσεις της «Φιλελεύθερης Συμμαχίας δεν αποτελεί αυτό λόγο διακοπής της συμβίωσης με το tea party του κ. Τζήμερου; Για πολύ λιγότερους λόγους δεν εγκατέλειψαν την ΔΗΜΑΡ; Δεν είναι κρίμα να προσπαθήσουν να βάλουν στην Βουλή τον Τζήμερο και τους συνεργάτες του και να στερήσουν και πάλι ένα μικρό αλλά κρίσιμο και ποιοτικά πολύτιμο ποσοστό από την ΔΗΜΑΡ; Δεν ήρθε η ώρα να γυρίσουν σπίτι τους;

O Φώτης Κουβέλης και η Δημοκρατική Αριστερά στο Bloomberg

Left-wing Democratic Left party leader Fotis Kouvelis speaks during his party's main pre-election rally in central Athens.

Η Δημοκρατική Αριστερά απαιτεί δεσμεύσεις για την υποστήριξη του ΣΥΡΙΖΑ
Greek Democratic Left Demands Euro Pledge To Back Syriza

Η Δημοκρατική Αριστερά, η οποία ενδέχεται να παίξει αποφασιστικό ρόλο στη διαμόρφωση του κυβερνητικού συνασπισμού μετά τις εκλογές της 17ης Ιουνίου, ζητά από το μεγαλύτερο αντιμνημονιακό κόμμα εγγυήσεις ότι η χώρα θα παραμείνει στο ευρώ, προκειμένου να του παράσχει ψήφο εμπιστοσύνης και στήριξης! Η Ελλάδα έχει και πάλι την τιμητική της στα διεθνή πρακτορεία κι αυτή τη φορά ήταν η σειρά του επικεφαλής της ΔΗΜΑΡ Φώτη Κουβέλη να «παίξει πρώτο θέμα» στην ηλεκτρονική σελίδα του αμερικανικού πρακτορείου Bloomberg, το οποίο προχώρησε σε μια εκτενή ανάλυση των συσχετισμών στην ελληνική πολιτική σκηνή κα επέλεξε να προβάλλει την τελευταία συνέντευξη του προέδρου της ΔΗΜΑΡ στην οποία ο ίδιος εμφανίζεται έτοιμος να στηρίξει μετεκλογικά τον ΣΥΡΙΖΑ υπό την προϋπόθεση ότι η χώρα θα μείνει στο ευρώ. «Έχουμε δύο κόκκινες γραμμές: η πρώτη αφορά στην διασφάλιση της σταθερής παρουσίας μας στην Ευρώπη και στο ευρώ κα η δεύτερη η εξεύρεση τρόπων αμοιβαίας απεμπλοκής από όρους του Μνημονίου», δηλώνει ο Φώτης Κουβέλης, για να συμπληρώσει πως σε τελική ανάλυση δεν είναι οι κόκκινες γραμμές που έχουν σημασία αλλά οι εκάστοτε πολιτικές επιλογές και τα αποτελέσματά τους.

Η ιδεολογία της χρεοκοπίας; (Κύριο Άρθρο Ελευθεροτυπίας, 1998)

Του Άρη Δημοκίδη, Lifo, 28.5.12

Έχει ενδιαφέρον να κοιτάς προς τα πίσω έχοντας τη γνώση του τι συνέβη μετά. Πέρσι ξεθάφτηκε (και παρουσιάστηκε εδώ στα Μικροπράγματα) ένα κύριο άρθρο της Ελευθεροτυπίας απ' το 1998 στο οποίο με γλώσσα ελληνοπερήφανη παρουσιάζεται η ωχαδερφίστικη τακτική της δεκαετίας του '90. Τις τελευταίες μέρες, που είναι και πάλι επίκαιρο, ξανακυκλοφόρησε στο ίντερνετ - και το ξαναβάζω κι εγώ. Η ιδεολογία της χρεοκοπίας; "Κάτσε να φάμε και να πιούμε εμείς τώρα, αφού είμαστε οι καλύτεροι και πάντα θα επιβιώνουμε. Κι αν όχι ας γκρινιάζουμε κατηγορώντας τους άλλους". Ένα άρθρο που με εκπλήσσει με το (ας το πω αγγλικά) cockiness του και την (ας την πω ελληνικά) αβάσιμη αλαζονεία του. Οι πολιτικές μας στον τωρινό αιώνα συμπυκνώθηκαν στο υπερκομματικό "Άσε, θα δούμε αργότερα" που προσωποποίησε ο αναποφάσιστος Καραμανλής, ο δε ΓΑΠ προσπάθησε να περάσει κάποια μέτρα, αλλά δειλιασε και τελικά έκοβε ξανά και ξανά μισθούς και συντάξεις. Αυτά τα "καλά είμαστε, άσε τα μόνιμα, διαρθρωτικά, δύσκολα μέτρα και την πάταξη της φοροδιαφυγής για αργότερα" και τα "μωρέ έχει ο Θεός για την Ελλαδίτσα μας" μας έδιναν ελπίδα για δεκαετίες.   Ο Θεός όμως δεν είχε, τα σωστά μέτρα δεν τα πήρε κανένας και το κύριο άρθρο της "Ε" δεκατρία χρόνια μετά, μοιάζει με μπλακ χιούμορ - και μπορεί να είναι...

Dani Rodrik: "Το παράδοξο της παγκοσμιοποίησης"

Σε αυτό το πρωτότυπο βιβλίο, ο συγγραφέας παρουσιάζει το πολιτικό «τρίλημμα» της παγκόσμιας οικονομίας: είναι αδύνατον να προωθήσουμε, όπως λέει, ταυτόχρονα τη δημοκρατία, την εθνική κυριαρχία και την οικονομική παγκοσμιοποίηση. Αν θέλουμε να προωθήσουμε την παγκοσμιοποίηση, θα πρέπει να εγκαταλείψουμε το έθνος-κράτος. Αν πάλι διατηρήσουμε και εμβαθύνουμε τη δημοκρατία, θα πρέπει να επιλέξουμε ανάμεσα στο έθνος-κράτος και τη διεθνή οικονομική ολοκλήρωση. Τέλος, αν επιθυμούμε να διατηρήσουμε  την εθνική κυριαρχία, θα πρέπει να επιλέξουμε ανάμεσα στην εμβάθυνση της δημοκρατίας και την εμβάθυνση της παγκοσμιοποίησης. Κάποιες επιλογές είναι συνεπώς αναγκαίες. Με ισχυρά επιχειρήματα, ο Dani Rodrik υποστηρίζει ότι η δημοκρατία και η εθνική κυριαρχία πρέπει να υπερισχύσουν της υπερπαγκοσμιοποίησης. Οι δημοκρατικές χώρες έχουν το δικαίωμα να προστατεύουν τις κοινωνικές αποφάσεις τους. Κάθε χώρα δικαιούται να ακολουθήσει τον δικό της δρόμο, ανάλογα με τις ανάγκες και τις αξίες της, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα την παγκόσμια οικονομία. 

Προδημοσίευση: Πρόλογος

Είναι η ελληνική κρίση ένα ακόμα «παράδοξο της παγκοσμιοποίησης»;

Η αλήθεια για το σύμπαν της διεθνούς ψευδολογίας

Του Θανάση Bασιλείου, Καθημερινή, 27.5.12

Ενας οδικός χάρτης για το ψέμα ως εργαλείο διακυβέρνησης και ως μέσο παραπλάνησης στην εξωτερική πολιτική

John J. Mearsheimer

"Γιατί οι πολιτικοί λένε ψέματα

Η αλήθεια για το ψέμα στη διεθνή πολιτική σκηνή"

μετ. Νίνα Μπούρη εκδ. Πατάκη, σελ. 220.

Αν πιστεύουμε ότι η πρασινάδα ζει κάτω από την κρούστα του πάγου της βαρυχειμωνιάς, αυτό σημαίνει ότι προσδοκάμε στην αλήθεια, ακόμα κι όταν στη διεθνή πολιτική ζωή υπάρχει ένα μείζον θέμα: κυκλοφορούν τα ψέματα, οι αποκρύψεις της αλήθειας, οι παραπλανήσεις… Δηλαδή, αυτό που ο Τζόναθαν Σουίφτ είχε αποκαλέσει, καιρό τώρα, «εκδημοκρατισμό του ψεύδους». Ο συγγραφέας Τζον Μιρσχάιμερ, γεννημένος το 1947 στο Μπρούκλιν της Ν. Υόρκης, είναι από τους εγκυρότερους νεορεαλιστές Αμερικανούς θεωρητικούς των Διεθνών Σχέσεων. Από το 1982 είναι καθηγητής Πολιτικών Επιστημών στην έδρα R. Wendell Harrison Distinguished Service του Πανεπιστημίου του Σικάγου, πρόεδρος του τμήματος της Πολιτικής Επιστήμης την περίοδο 1989-92 και συνδιευθυντής του προγράμματος Πολιτικής Διεθνούς Ασφάλειας.

Το χρονοντούλαπο της ελπίδας

Του Ανδρέα Πανταζόπουλου, ΒΗΜΑ, 27.5.12

Η εκλογική άνοδος του ΣYΡΙΖΑ στηρίχθηκε στην εργαλειοποίηση της απόγνωσης, της απελπισίας, του θυμού μέρους των κοινωνικών δυνάμεων που δεν θέλουν ή και δεν μπορούν να διαχειρισθούν το πλήγμα που υπέστη τα τελευταία δύο χρόνια η κοινωνική θέση και το κύρος τους. Μεθοδικός εκφραστής μιας τέτοιας κοινωνικής πτώσης, ο ΣYΡΙΖΑ έχει επιστρατεύσει το τελευταίο διάστημα το σύνολο σχεδόν της «συνθηματολογικής σκέψης», αλλά και τον γενικευμένο τακτικισμό, του εθνικο-λαϊκιστικού ΠαΣοΚ του τέλους της δεκαετίας του 1970: το «κατεστημένο», την «ολιγαρχία», τον «λαό», τους «μη προνομιούχους», την «εθνική κυριαρχία», τη «λαϊκή κυριαρχία», τη «νέα Ελλάδα», το δημαγωγικό αίτημα για διενέργεια «δημοψηφίσματος» που κράδαινε τότε το ΠαΣοΚ ως προς την παραμονή ή την αποχώρηση της χώρας από την ΕΟΚ, ακόμη και το «εδώ και τώρα» της ανδρεοπαπανδρεϊκής μυθικής υπόσχεσης, που σήμερα εικονογραφείται στα λεγόμενα μέτρα άμεσης απόδοσης που θα λάβει μια κυβέρνηση της Αριστεράς. «Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω» τιτλοφορούσε η «Αυγή» την παράθεση της κεντρικής προεκλογικής ομιλίας του ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ στην Ομόνοια. Μπορεί η «Αλλαγή» να έχει υποκατασταθεί από την «Ανατροπή», και το «ραντεβού με την Ιστορία» από τους «κλειδοκράτορες της Ιστορίας», το «χρονοντούλαπο» όμως της δημαγωγικής ελπίδας, σύμφωνα με τη διατύπωση του Αλ. Τσίπρα, είναι πάντα παρόν.

Παρασιτικός καπιταλισμός

Του Κώστα Καλλίτση, Καθημερινή, 27.5.12

Για να λύσεις ένα πρόβλημα προϋπόθεση είναι να το κατανοήσεις. Και το πρόβλημα της χώρας δεν είναι το χρέος. Η υπερχρέωση του κράτους είναι εκδήλωση του προβλήματος. Το πρόβλημα είναι το μοντέλο του παρασιτικού καπιταλισμού.bΜελέτη της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών (2011) δείχνει ότι ο δανεισμός των ελληνικών νοικοκυριών είναι μικρότερος από τον μέσο όρο 18 ανεπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών (65% έναντι 94% του ΑΕΠ), όπως και των επιχειρήσεων (65% έναντι 126%). Αντιθέτως, το ελληνικό κράτος είναι καταχρεωμένο. Το ελληνικό παράδοξο εξηγείται: Το κράτος έπαιρνε το ρίσκο του δανεισμού και εκχωρούσε στους «πελάτες» το προϊόν του, με τη μορφή της προσόδου με κρατική εγγύηση. Δανειζόταν για να τροφοδοτεί τη συνολική ζήτηση και να κινείται η οικονομία χωρίς να υποχρεωθεί σε μεταρρυθμίσεις, δημιουργία ισχυρών παραγωγικών δομών, βελτίωση παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας. Δανειζόταν για να διαιωνίζεται η καθυστέρηση και να ευημερούν τα παρασιτικά κοινωνικά συμφέροντα που διαπλέκονταν με το πολιτικό σύστημα. Ουσιαστικά, το κράτος χρηματοδοτούσε την οικονομική μεγέθυνση εμποδίζοντας την ανάπτυξη.

Ο κ. Τσίπρας και τα λαμπόγυαλα της Ευρώπης

Του Κώστα Λογαρά, www.protagon.gr, 27.5.12

Δεν ξέρω αν ευδοκιμήσουν τελικά οι απειλές του κ. Τσίπρα, αν «οι μεγάλοι» φοβηθούν και κάνουν πίσω. Όλα μπορούνε να συμβούν, ακόμα και στις καλύτερες των οικογενειών. Όταν ο επαναστατημένος γιός τα παίρνει στο κρανίο — οι ορμόνες τον έχουν βαρέσει στο κεφάλι— και δεν αφήνει όρθιο λαμπόγυαλο. Ποιος τολμάει τότε να του πάει κόντρα; Του κάνεις όλα τα χατίρια, πετάει ο γάιδαρος πετάει, κι αφήνεις να καταλαγιάσει η εφηβική αντάρα. Ούτε ξεσυνερίζεσαι τον παραλογισμό του ούτε απαντάς στις (δίκαιες ή) άδικες αιτιάσεις τού τύπου: ‘σου είπα εγώ να με γεννήσεις; Ποιος με ρώτησε εμένα;’. Απλώς, αποφεύγεις να οξύνεις καταστάσεις. Αυτά για τον δεκαεφτάχρονο. Όμως αν παραμένει αλλοπρόσαλλος και στα 38, δεν μπορείς να έχεις πια καμιά εμπιστοσύνη. Τον ξαποστέλνεις κι ας πάει να βρει τον δρόμο του. Το ίδιο συμβαίνει με τον Πρόεδρο του Σύριζα. Αναρωτιέσαι από πού πηγάζει η θεωρητική του βεβαιότητα, το ζοριλίκι και η εμμονή. Ίσως –λες– οι μαθητικές επιτυχίες του, ο αέρας των Βορείων Προαστίων ή, το πιθανότερο, η άγνοια. Γιατί στην ουσία ο κ. Τσίπρας είναι μόρφωμα της Πασοκικής τριακονταετίας. Εκπαιδεύτηκε με τις μεθόδους αμφοτέρων των κομμάτων εξουσίας και με μέσα εποπτικά τη συνδικαλιστική κουλτούρα τού εκβιασμού, της ήσσονος προσπάθειας και της ατιμωρησίας.

Η Ελλάδα δεν παίζεται σε πόκερ

Του Γιάννη Βούλγαρη, ΝΕΑ, 27.5.12

Αυτή την εβδομάδα η αντιπαράθεση για το μέλλον της Ελλάδας εξελίχθηκε ταυτόχρονα στον ελληνικό και στον ευρωπαϊκό πολιτικό στίβο. Το μήνυμα των ευρωπαίων πολιτικών ηγετών όλων σχεδόν των αποχρώσεων ήταν κατηγορηματικό. «Θέλουμε και μας συμφέρει κατ' αρχάς η Ελλάδα να μείνει στο ευρώ, αρκεί, πρώτον, να το θέλει και η ίδια, δεύτερον, να παίζει με τους κοινούς ευρωπαϊκούς κανόνες σύμφωνα με τους οποίους οι αλλαγές γίνονται με διαπραγμάτευση και όχι με μονομερείς καταγγελίες των συμφωνηθέντων, τρίτον, αν δεν θέλετε ή δεν το καταλαβαίνετε, έχουμε πλέον σχέδιο Β χωρίς εσάς». Αντιθέτως η απάντηση των ελλήνων ηγετών, οι οποίοι μετέφεραν αυτοπροσώπως τις θέσεις τους στο εξωτερικό, ήταν διαφορετική. Οι ηγέτες της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ (από το εσωτερικό) διεκδικούν μια αντιυφεσιακή αναπτυξιακή πολιτική εντός του ευρώ παίζοντας με τους ευρωπαϊκούς κανόνες και επομένως χτίζοντας συμμαχίες σε μια φάση ευνοϊκού για την Ελλάδα αναστοχασμού της ευρωπαϊκής πολιτικής.

Η Ευρώπη ίσως αλλάξει. Εμείς;

Του Γεράσιμου Γεωργάτου, Μεταρρύθμιση, 26.5.2012

Αμέσως μετά την άτυπη Σύνοδο Κορυφής της 23ης Μαΐου, οι πολιτικές δυνάμεις, εκτός από εκείνες που προκρίνουν ως λύση την εγκατάλειψη της Ευρώπης και του ευρώ, έσπευσαν να διαπιστώσουν ότι με τις προτάσεις Ολάντ νέος άνεμος ετοιμάζεται να πνεύσει στα ευρωπαϊκά πράγματα. Οι δύο κατηγορίες ευρωομολόγων, για έργα και ανάπτυξη και για κοινή διαχείριση του χρέους, αναπτερώνουν τις ελπίδες και το ηθικό πολιτών και κυβερνήσεων στον ευρωπαϊκό νότο και μια νέα σανίδα σωτηρίας εμφανίζεται για πολίτες και πολιτικούς στη χώρα μας. Όμως η Ευρώπη είναι ένα πεδίο διαρκών διαπραγματεύσεων και συμβιβασμών. Οι συντηρητικοί προκρίνουν την ολοκλήρωση της δημοσιονομικής προσαρμογής και συζητούν ως επόμενο βήμα και στάδιο την υιοθέτηση των ευρωομολόγων. Οι σοσιαλιστές αποδέχονται τη δημοσιονομική προσαρμογή συμπληρωμένη με τα ευρωομόλογα και την ανάπτυξη.

ΣΥΡΙΖΑ 2012: «Ή Εμείς ή Αυτοί»

Των Λεωνίδα Καστανά και Άστριντ Ζωή Όκλαντ, http://mhmadas.blogspot.com/

Όταν τα μακρινά και πρωτόγνωρα και πολύπλοκα πράγματα επικοινωνούνται στις μάζες, η αλήθεια υφίσταται μια σημαντική και συχνά ριζική στρέβλωση. Το σύνθετο μετατρέπεται σε απλό, το υποθετικό σε δογματικό και το σχετικό σε απόλυτο. Walter Lippmann

Παραδοσιακά, η ανανεωτική αριστερά ποτέ δεν ήταν δογματική, διχαστική, απλουστευτική. Ανέκαθεν αναζητούσε απαντήσεις, υπερβαίνοντας τη διχοτομία των πολωτικών διακρίσεων “δεξιό-αριστερό” και “συντηρητικό-προοδευτικό”∙ έπραττε διακρίνοντας μεταξύ σωστού και λάθους, δίκαιου και άδικου∙ προάσπιζε τις έννοιες της προόδου και του ριζοσπαστισμού μέσω τομών, ρήξεων και συγκρούσεων, για έναν κόσμο πιο δημοκρατικό, ισότιμο, καλύτερο. Σήμερα; Η Αριστερά καλείται να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων. Βρίσκεται ανάμεσα σε δύο αντίρροπες δυνάμεις και πρέπει να επιλέξει. Ο προεκλογικός αγώνας επικεντρώνεται στο μνημόνιο και έτσι ο διαχωρισμός των πολιτικών δυνάμεων περιορίζεται στο απλουστευτικό και παραπλανητικό δίπολο “φιλομνημονιακές / αντιμνημονιακές”.

Ο Χέγκελ στην παραλία

Του Στίλπωνος Νέστωρος, NEA, 25.5.12

Με την οξεία κρίση που περνά η χώρα μας - αλλά και όλος ο ευρωπαϊκός Νότος - δεν περνά ημέρα που να μην ταλανιζόμαστε με το τι έχει πάει τόσο στραβά τις τελευταίες δεκαετίες. Τι φταίει για τη χαμηλή παραγωγικότητα, την έλλειψη κοινωνικής συνείδησης, την ανικανότητα των κρατικών υπηρεσιών, την ανευθυνότητα των ιθυνόντων; Κατά τη γνώμη μου, όλα αυτά τα κακά συντίθενται σε έναν και μόνο μεγάλο εχθρού του Νότου: το (σύγχρονο) κράτος του. Δεν πρόκειται βέβαια για κράτος αγγλοσαξονικού τύπου, νυχτοφύλακα και διαιτητή συγκρουόμενων ιδιωτικών συμφερόντων. Οπως και σε πολλές άλλες χώρες της Κεντρικής και Βόρειας ηπειρωτικής Ευρώπης, οι περισσότερες κοινωνίες του Νότου περιβάλλονται από ένα κράτος που «τα πάντα πληροί», που ρυθμίζει και προσδιορίζει κάθε πτυχή της ζωής των πολιτών του. Πρόκειται για την «οικουμενική συνείδηση» κατά Χέγκελ, από την οποία πηγάζει σχεδόν αποκλειστικά η εξουσία στην κοινωνία.

Η κρίση και η δημοκρατία: Τα λάθη των ευρωπαίων ηγετών και η πολιτική νομιμοποίηση

Του Amartya Sen, THE NEW YORK TIMES, ΝΕΑ, 24.5.12

Αν ο αφορισμός ότι ο δρόμος προς την Κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις χρειάζεται απόδειξη, η οικονομική κρίση στην Ευρώπη την προσφέρει. Οι αξιέπαινες, αλλά στενές προθέσεις αυτών που καταστρώνουν την πολιτική της ΕΕ ήταν ανεπαρκείς για μια υγιή ευρωπαϊκή οικονομία και παρήγαγαν αντιθέτως έναν κόσμο φτώχειας, χάους και σύγχυσης. Για δύο λόγους: Ο πρώτος: Οι προθέσεις μπορεί να είναι αξιοσέβαστες χωρίς να είναι ξεκάθαρες και τα θεμέλια της σημερινής πολιτικής λιτότητας, σε συνδυασμό με τις ακαμψίες της Νομισματικής Ενωσης της Ευρώπης (καθώς απουσιάζει η δημοσιονομική ένωση), δεν αποτέλεσαν πρότυπο πειστικότητας και οξυδέρκειας. Ο δεύτερος: Προθέσεις που μπορεί να είναι από μόνες τους θαυμάσιες, μπορεί να έρχονται σε σύγκρουση με μια πιο επείγουσα προτεραιότητα - στην προκειμένη περίπτωση, τη διατήρηση μιας δημοκρατικής Ευρώπης που ενδιαφέρεται για την κοινωνική ευημερία. Είναι αξίες για τις οποίες η Ευρώπη πολέμησε επί δεκαετίες.

Το Κουτί της Πανδώρας

Του Βασίλη Πεσμαζόγλου, www.protagon.gr

«Αποφάσισαν χωρίς εμάς. Προχωράμε χωρίς αυτούς». Με τα λόγια αυτά, χαμηλόφωνα, ηγέτες της Ευρωζώνης ίσως αποφασίσουν προσεχώς να διακόψουν τη χρηματοδότηση, οδηγώντας την οικονομία μας σε ασφυξία. Εξωθώντας μας έτσι εκτός Ευρωζώνης, θα διαψεύδουν τους βαρύγδουπους νομικισμούς περί αδυναμίας αποβολής. Η εξέλιξη αυτή δεν θα αποτελεί εκδήλωση «ανθελληνισμού» αλλά προϊόν σύνθετου υπολογισμού κόστους-οφέλους, με απρόβλεπτες παραμέτρους για τις οποίες θα έχουν κάπως προετοιμαστεί. Θεωρία παιγνίων, «chicken game»: δύο αυτοκίνητα οδεύουν προς μετωπική σύγκρουση. Ποιος θα παραμερίσει; Ποιος έχει αερόσακους; Η Ελλάδα δεν διαθέτει. Δεν μπόρεσε να διαχειριστεί την κρίση αποτελεσματικά και δίκαια. Ορισμένοι αποδέχθηκαν αδιαπραγμάτευτα και εφάρμοσαν άγαρμπα το διαβόητο Μνημόνιο, άλλοι το καταγγέλλουν ανέξοδα. Με τέτοιο πολιτικό σκηνικό, η διαχείριση τυχόν Ευρωεξόδου («Grexit») θα ανοίξει το κουτί της Πανδώρας. Όσοι πρεσβεύουν τη συγκρουσιακή στρατηγική επικαλούνται την εθνική κυριαρχία-δημοκρατία. Ευλόγως. Όμως, δεν είναι επίσης αντιδημοκρατικό το 3% της ΟΝΕ να βαστάει σε οιονεί ομηρία τους υπολοίπους, εξ ων άλλοι αδύναμοι που υφίστανται τα απόνερα;

Οι τέσσερις υπεύθυνοι για την Ελληνική Τραγωδία

Του  Μοχάμεντ Α. Ελ Εριάν, TO BHMA - Τhe Project Syndicate, 15.5.12

Η Ελλάδα δείχνει να ακολουθεί το μονοπάτι πάνω στο οποίο πορεύτηκαν πολλές χώρες που βυθίστηκαν στην οικονομική ύφεση τα τελευταία 30 χρόνια. Όπως είχα επισημάνει σε πρόσφατο άρθρο μου, υπάρχουν μερικές εκπληκτικές ομοιότητες ανάμεσα στην Ελλάδα του σήμερα και την Αργεντινή πριν από την κρίση του 2001. Η Ελλάδα βιώνει αυτή τη στιγμή μια εσωτερική έκρηξη (implosion) σε όλα τα επίπεδα -οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό- που απειλεί να την καταστρέψει, πυροδοτώντας τον διάλογο αναφορικά με το «τις πταίει» για την φτώχεια και την απελπισία που βιώνουν καθημερινά χιλιάδες Ελληνες. Οι «ύποπτοι» είναι τέσσερις:

1. Οι ελληνικές κυβερνήσεις

Πολλοί θα σπεύσουν να κατηγορήσουν τις ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων ετών κι ειδικά τα δυο κυρίαρχα πολιτικά κόμματα, την ΝΔ και το ΠαΣοΚ. Αμφότερα αποδείχτηκαν ανίκανα να φέρουν οικονομική ευημερία στην Ελλάδα, αφού διόγκωσαν το κυβερνητικό χρέος, μειώνοντας ταυτόχρονα, δραματικά, την ανταγωνιστικότητα και, εύλογα, καταστρέφοντας κάθε προοπτική ανάπτυξης στη χώρα.

«Η ΔΗΜ.ΑΡ. λέει πως στις 18 Ιουνίου θα έχουμε κυβέρνηση»

http://www.metrogreece.gr, 24.5.12

Την ανάγκη για εθνική συνεννόηση επισημαίνει σε συνέντευξή του στη «metro» ο καθηγητής Εγκληματολογίας και βουλευτής της ΔΗΜ.ΑΡ., Γιάννης Πανούσης. Τονίζοντας την ανάγκη να έχει η χώρα κυβέρνηση στις 18 Ιουνίου, κάνει λόγο για το συγκροτημένο πρόγραμμα της ΔΗΜ.ΑΡ., προσθέτοντας πως ο ΣΥΡΙΖΑ εκμεταλλεύεται τη «μαγκιά» που αρέσει στον Έλληνα, αλλά είναι επικίνδυνη για τη χώρα μας.

Είπατε πρόσφατα σε συνέντευξή σας πως είναι υπαρκτό το ενδεχόμενο κυβέρνησης συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρχει τέτοια σκέψη; 

Η Δημοκρατική Αριστερά έχει ένα πρόγραμμα και στις θέσεις της ήταν να προσυπογράψουν και άλλοι, και μάλιστα και γραπτά, ένα πρόγραμμα για την ανάπτυξη της χώρας και την απαγκίστρωση από το Μνημόνιο. Σε αυτό δεν υπάρχουν περιορισμοί, αν εξαιρέσει κανείς τη Χρυσή Αυγή, αφού η ΔΗΜ.ΑΡ. λέει πως στις 18 Ιουνίου θα έχουμε κυβέρνηση. Και προσπαθεί να είναι η εγγύηση τόσο εκλογικά, όσο και μέσα από το λαϊκό αίσθημα. Σε αυτή την κατεύθυνση, δεν υπάρχουν φιλίες, ούτε προνομιακή μεταχείριση κάποιου κόμματος.

ΣΥΡΙΖΑ ο Τζάμπας!

Του Κώστα Πέτρουλα, Μεταρρύθμιση, 24.5.12

Είναι ίσως ελληνικό παράδοξο ότι πηγαίνουμε σε τόσο κρίσιμες εκλογές και προαπαιτούμενο της πολιτικής είναι κόλπα και νεφελώματα που καταργούν τη στοιχειώδη λογική. Τα προφανή πολιτικά διλήμματα, είναι, ευρωζώνη ή πτώχευση, σκληρή διαπραγμάτευση ή παραίτηση. Εδώ μπορούν όλοι να πουν τα πάντα. Το «καταγγέλλω το μνημόνιο και παίρνω τα δάνεια που χρειάζομαι, διότι θα μου τα δώσουν, επειδή μονομερώς ο δανειζόμενος θα συμφωνήσει με τον εαυτό του, τους όρους που θα επιβάλλει στο δανειστή», τι είναι; Στάχτη από καμένες θεωρίες και στάχτη σκέτη. Τι να πούμε; Δεν υπάρχουν περιθώρια να συγκρίνουμε πολιτικές, όταν μας στέλνουν στην πρώτη δημοτικού με αποστολή να σώσουμε τον κοινό νου. Μας θυμίζει όλο αυτό, εκείνον τον καχεκτικό «τζάμπα» της διαφήμισης, που τρίβει το σώμα του σε έναν χοντρό λουόμενο, πασαλειμμένο με αντηλιακό, για να μην πληρώσει να το αγοράσει. Τα επιχειρήματα του τζάμπα;

«Θα πάθουν ζημιά μεγάλη αν μας πτωχεύσουν.»

-Ναι, αλλά ως το σημείο που θα την υπολογίσουν μικρότερη από εκείνη που θα πάθουν αν μας πληρώσουν χωρίς όρους.

«Είναι επαχθές και αδιέξοδο το μνημόνιο.»

-Ναι, αλλά ο δανειζόμενος διαπραγματεύεται σκληρά την τροποποίηση με τον δανειστή του, όχι με τον ποπό του.

Μάνος, Τζήμερος και Βαλλιανάτος

Του Δημήτρη Φύσσα, Athens Voice, 23.5.12

Ως γνωστόν, επισημοποιήθηκε η εκλογική συνεργασία της «Δράσης» του κ. Στέφανου Μάνου με τη «Δημιουργία, ξανά!» του κ. Θάνου Τζήμερου. Κατ΄ απαίτηση του τελευταίου, έπρεπε να μείνει έξω από την εκλογική συνεργασία η «Φιλελεύθερη Συμμαχία», συμμαχικό σχήμα του κ. Μάνου στις 6 του Mάη. Επίσημη αιτιολογία από την πλευρά του κ. Τζήμερου δεν υπήρξε, ανεπίσημα προβλήθηκαν, πρώτο, η ομοφυλοφιλική ιδιότητα του προέδρου της «Συμμαχίας», του κ. Βαλλιανάτου, και, δεύτερο, οι αντιεθνικιστικές θέσεις της τελευταίας. Ο συμβιβασμός που τελικά επήλθε είναι να μη διώξουν τελείως τη «Συμμαχία», αλλά απλώς να βάλουν τους ανθρώπους της σε μη εκλόγιμες θέσεις (θυμίζω ότι οι εκλογές θα γίνουν με λίστα και όχι σταυροδοσία). Ως προς τη «Δημιουργία, ξανά!», καμία έκπληξη. Άλλωστε ο κ. Τζήμερος και τους μετανάστες κακοπληρωμένους θέλει, και αρχαία ελληνικά υποχρεωτικά στην Πέμπτη και Έκτη Δημοτικού ζητάει και τη διατήρηση στρατιωτικών ιερέων επιθυμεί και τη μη αναγνώριση τού αυτοπροσδιορισμού των μειονοτήτων αρνείται και με τον ορθόδοξο αρχιεπίσκοπο συναντήθηκε χτες και πολλά άλλα. Όλα αυτά δεν είναι ακριβώς φιλελεύθερα.

Για τον Λεωνίδα Κύρκο

Tου Hλία Mαγκλίνη, Καθημερινή. 23.5.12

Ιδιαιτέρως συγκινητική ήταν η προχθεσινή εκπομπή των «Φακέλων» στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ, εξ ολοκλήρου αφιερωμένη στον Λεωνίδα Κύρκο. Μια συνέντευξη - ποταμός, η εκ βαθέων εξομολόγηση μιας πολύ σημαντικής προσωπικότητας που βρισκόταν στο λυκόφως του βίου. Η παράκληση του Λ. Κύρκου προς τον κ. Αλέξη Παπαχελά ήταν η συνέντευξη να προβληθεί μετά τον θάνατο που ήξερε ότι θα ερχόταν σύντομα. Ετσι και έγινε και, τελικώς, προβλήθηκε σε μια μάλλον καίρια στιγμή για τα πολιτικά πράγματα και την ιστορική πορεία της χώρας. Εχουμε από αυτήν τη στήλη μνημονεύσει τον Λεωνίδα Κύρκο και τον λόγο του. Στις 31 Αυγούστου της περασμένης χρονιάς είχαμε αφιερώσει όλη τη στήλη σε μια συζήτησή του με τον Μάνο Χατζιδάκι, η οποία είχε δημοσιευθεί στο παρθενικό τεύχος του ιστορικού περιοδικού «Τέταρτο» (Μάιος 1985). Τότε, επρόκειτο για μια μακρά και ειλικρινή συνομιλία μεταξύ δύο φωτισμένων ανθρώπων της νεώτερης Ελλάδας. Η προχθεσινή, μετά θάνατον, συνέντευξη ήταν ένας πηγαίος μονόλογος δίχως ίχνος θεατρινισμού, αλλά γεμάτος θεατρική ένταση. Γεμάτος τραγικότητα αλλά και χιούμορ, γεμάτος δραματική ένταση, γεμάτος μοναξιά αλλά και από τον εσωτερικό πλούτο ενός ανθρώπου που έχει συνείδηση της ακεραιότητας του χαρακτήρα του - που σημαίνει, ξέρει καλά τις ήττες του και τις έχει κάνει δεύτερο δέρμα του, χωρίς να λησμονεί τις νίκες του.

ΜΜΕ: παράθυρο με θέα. Είναι η δημοσιογραφία υπεύθυνη για το κακό επίπεδο του δημόσιου διαλόγου;

Του Γιώργου Σιακαντάρη, ΝΕΑ, 22.5.12

Ο αναπληρωτής καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου Σταύρος Τσακυράκης δημοσίευσε (στα «ΝΕΑ» της 12ης Μαΐου) ένα σημαντικό άρθρο, που συζητήθηκε πολύ. Εκεί ο Τσακυράκης ασκούσε εξοντωτική κριτική στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν τα ΜΜΕ την πολιτική ως θέαμα. Γράφει ο καθηγητής: «Μην απορείτε για τη μεγάλη αντίφαση να θέλει ο κόσμος Ευρώπη και όχι Μνημόνιο. Αυτό ακριβώς προπαγανδίζεται δύο χρόνια τώρα από τη ραδιοτηλεόραση. Μην απορείτε γιατί ο κόσμος είναι τυφλωμένος από οργή και αγανάκτηση. Συνεχώς ακούει για "κατοχή", για "δωσίλογους" και "τοκογλύφους". Μην παραξενεύεστε που ο κόσμος δεν υποψιάζεται την καταστροφή που επέρχεται». Αυτά τα λόγια ήταν ο ήχος μιας ευχάριστης βροχής που έπεσε σ' ένα χωράφι έτοιμο να δεχτεί τον σπόρο της κριτικής του μιντιακού μας τοπίου. Φοβάμαι όμως πως η δαιμονοποίηση του ραδιοτηλεοπτικού τοπίου μπορεί να ακούγεται ευχάριστη, αλλά αποτελεί βήμα στη μονομερή αντιμετώπιση πολυσύνθετων κοινωνικών καταστάσεων.

Ποιο δίκιο, ποια Αριστερά

Της Αγγελικής Σπανού, Μεταρρύθμιση, 22.5.12

Η Αριστερά έχει δίκιο: Οι αγορές κυβερνούν τον κόσμο. Ασθενείς πολιτικές ηγεσίες υποτάσσονται σε πανίσχυρα οικονομικά κέντρα και διαλύουν τις ζωές των ανθρώπων, εξυπηρετώντας συμφέροντα. Οι Γερμανοί, που μας υποδεικνύουν το δρόμο της δημοσιονομικής αρετής, μας μπούκωναν με πανάκριβα εξοπλιστικά προγράμματα για να πλουτίσει η δική τους αμυντική βιομηχανία και έκαναν εξαγωγή διαφθοράς μοιράζοντας μίζες για την προώθηση των προϊόντων δικών τους εταιρειών. Η κρίση γίνεται πρόσχημα για να καταργηθεί η κοινοτική διαδικασία (το Βερολίνο αποφασίζει και οι άλλοι ακολουθούν), για να ανατραπεί το δημοκρατικό κεκτημένο δεκαετιών (υπάλληλοι δίνουν εντολές σε εκλεγμένες κυβερνήσεις), για να υπηρετηθεί μία πλήρης ανατροπή αξιακού συστήματος: Η εργασία δεν είναι δικαίωμα, αλλά προνόμιο, η πρόσβαση στο κράτος πρόνοιας δεν είναι αυτονόητη, αλλά ανταμοιβή, η εξαθλίωση δεν είναι απαράδεκτη, αλλά φυσική εξέλιξη σε χώρες που έχουν χρέη και ελλείμματα. Αλλάζει και ο ορισμός της αξιοπρέπειας: Θα δουλεύεις για ένα μισθό πείνας και θα λες «ευχαριστώ» που δεν συγκαταλέγεσαι στα εκατομμύρια των ανέργων.

«Κυβέρνηση αριστεράς;» Όχι ευχαριστώ.

Του Νίκου Μπίστη, Tvxs 21.5.12

Με δυο συνθήματα ενισχύθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 6ης Μαΐου. Πρώτον με την μονομερή καταγγελία της δανειακής σύμβασης. Και δεύτερον με την  συμπάθεια που προκαλούσε το σύνθημα για «κυβέρνηση της Αριστεράς». Το πρώτο κάτω από τα ανελέητα κτυπήματα της πραγματικότητας μετατρέπεται σε μπούμερανγκ  με αποτέλεσμα την συνεχή αιώρηση ανάμεσα στην αρχική θέση και προτάσεις που μοιάζουν όλο και περισσότερο με την θέση της ΔΗΜΑΡ για σταδιακή απαγκίστρωση από το μνημόνιο. Ότι και να λέει ο κ. Τσίπρας περί του αντιθέτου η αλήθεια είναι με το μέρος του κ. Αλαβάνου: μονομερής καταγγελία της δανειακής σύμβασης συνεπάγεται έξοδο από το ευρώ και επιστροφή στην δραχμή. Ουσιαστικά δυο γραμμές υπάρχουν στην αριστερά για το μνημόνιο: αυτή του ΚΚΕ και αυτή της ΔΗΜΑΡ. Η γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ συνιστά μια ευχάριστη ψευδαίσθηση και  μια επικίνδυνη οφθαλμαπάτη.

Νοικοκυραίοι ή καμικάζι ; Ο τρίτος πόλος της ΔΗΜΑΡ

Του Γιάννη Παπαθεοδώρου

Υπάρχουν καλά και κακά νέα για το περίφημο «τέλος της μεταπολίτευσης». Τα καλά νέα είναι ότι ο παλιός δικομματισμός τέλειωσε. Τα κακά νέα είναι πως ο νέος (σύντομος) δικομματισμός - και μάλιστα στην πιο γκροτέσκο εκδοχή του (ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ)- κατασκευάζεται με τα υλικά του παλιού : τον ακραίο λαϊκισμό, την ανεύθυνη δημαγωγία, το νέο ευρωσκεπτικισμό. Τις τελευταίες μέρες παρακολουθούμε στα μέσα μαζικής ενημέρωσης και στη δημόσια σφαίρα δύο διακριτά και εξίσου επικίνδυνα πολιτικά σενάρια για το μέλλον της χώρας. Το ένα σενάριο περιλαμβάνει την πλήρη παλινόρθωση της Δεξιάς (από την εθνικιστική ακροδεξιά ως τους φανατικούς «μνημονιακούς» κεντροδεξιούς) στο όνομα των «νοικοκυραίων» ∙ το άλλο σενάριο προτείνεται από τονΣΥΡΙΖΑ και εμπεριέχει τη θεωρία του «καμικάζι», που απειλεί ότι θα ανατινάξει τη χώρα και Ευρωζώνη, αν δεν γίνει κατάργηση του Μνημονίου, «εδώ και τώρα». Πρακτικά, από τη μια μεριά έχουμε επιστρέψει στην αβερωφική Δεξιά και από την άλλη, στο αλήστου μνήμης σύνθημα «στις 18 με σοσιαλισμό». Η νέα μεταπολίτευση άρχισε ως παρωδία του ιστορικού εαυτού της.

Το μίσος, το καλό

Του Μάνου Στεφανίδη, www.protagon.gr, 21.5.12

Με μίσος καλό σας εχθρεύομαι
Γ. Χειμωνάς

Το kitsch είναι εδώ, ακατανίκητο. Το kitsch μεταμορφώνει αυτόματα σε καγχασμό την οποία μελαγχολία. Η γελοιότητα κυρίαρχη αβρύνει το άγχος, το άγος των ημερών. Είναι τρομερό, κανείς δεν έχει καταλάβει τίποτε, σπιθαμιαία μεγέθη, κανείς δεν δέχεται ν' αλλάξει ούτε στο απειροελάχιστο. Η πολιτική ως απελπισμένη απόπειρα αντιψυχανάλυσης. Ο τόπος βαδίζει χωρίς μνήμη, χωρίς κρίση, χωρίς (αυτό)κριτική, χωρίς τρόμο για την ύβρη που συντελείται και συνεπώς χωρίς ελπίδα καθάρσεως. Νομίζω πάντως πως και μόνο η συνειδητοποίηση της γελοιότητας που καθημερινά βιώνουμε από παντού, μπορεί να λειτουργήσει παιδαγωγικά, δηλαδή καθαρτικά! Το κουτί της Πανδώρας άνοιξε και δεν ανέβλεψαν μόνο οι τετρακόσιοι τυφλοί της Ζακύνθου. Κάθε μέρα το έθνος παρακολουθεί εμβρόντητο και από μια -καινούρια- αποκάλυψη της -δικής του- αθλιότητας. Μόνη ελπίδα: Η ξεγύμνωμα των πάντων, το ξεβράκωμα των ειδώλων, μπας και εξορκιστεί το κακό. Αυτό το μεταφυσικό κακό που μας ταλανίζει εδώ και τριάντα χρόνια μεταμορφώνοντας την κοινωνία μας σε αγορά του παραλόγου και τους πολίτες σε γουρούνια μια αδηφάγας Κίρκης.

Πώς κατασκευάστηκε η "προσβολή" της Μαρίας Ρεπούση εναντίον των Ποντίων.

Του Άρη Δημοκίδη, Lifo, 20.5.12

Πρώτα πρώτα να πω ότι είμαι Πόντιος, αλλά μπορώ να δεχτώ και να σεβαστώ τη γνώμη ανθρώπων που με διαφορετικές απόψεις ή θεωρίες από μένα. Οπότε ήδη βρίσκω απαράδεκτη τη στοχοποίηση (και μάλιστα απ' τον "Στόχο") της Μαρίας Ρεπούση επειδή κάποιοι πίστεψαν ότι σνόμπαρε την ενός λεπτού σιγή στη Βουλή. Και να σνόμπαρε επειδή η συνείδησή της δεν της επέτρεπε να σηκωθεί (παρ' ό,τι εγώ θα σηκωνόμουν!) δεν θα το θεωρούσα φριχτό. Αντίθετα, αν όντως είχε συμβεί, θα το θεωρούσα τίμιο. Και μάλιστα πολύ πιο τίμιο κι ειλικρινές απ' τη στάση όλων αυτών των βουλευτών που απ' τη μία τιμούν με κάθε επισημότητα την Πατρίδα, την Εκκλησία και την Οικογένεια -με τρόπο γλοιώδη και υποκριτικό- κι απ' την άλλη κάνουν αίσχη σε κάθε τομέα και με κάθε ευκαιρία.

Οι Ελληνες βουλιάζουν στον χρόνο. Το βάθος της σημερινής πνευματικής κρίσης και τα αίτια όπως τα περιγράφει ο Στέλιος Ράμφος

Του Ανδρέα Πανταζόπουλου, ΒΗΜΑ, 20.5.12

Βουλιάζουμε ασάλευτοι στο παρόν, χωρίς σχέση με παρελθόν και μέλλον. Το παρελθόν μπορεί να το αναπολούμε το πολύ μόνο με νοσταλγία, παθητικά και συγκινησιακά, το μέλλον δεν το δημιουργούμε, χωμένοι καθώς είμαστε μέσα στην ικανοποίηση δύο αδιαπραγμάτευτων ταυτοτικών αιτημάτων: των υλικών αναγκών ζωής και της αέναης διεκδίκησης της αναγνώρισής μας από τους άλλους. Βρισκόμαστε διαρκώς εκτός χρόνου, πάντα όμως εντός του οικείου μας «τόπου»: μέσα στην κλεισούρα που κατεξοχήν συμβολίζει η ελληνική οικογένεια, που είναι «ένα είδος μικρής φυλής», και η εστία της, το σπίτι, το «ακίνητο», αξία ανεξάλειπτη, τρόπος και τόπος πετρωμένης ζωής. Οι δείκτες του ρολογιού κινούνται κυκλικά γύρω από τέτοιες«συνέχειες», από τέτοιες σημαδούρες. Ανακυκλώνουμε αενάως τον χρόνο σε χώρο, σαν να υπακούουμε σε ένα θρησκευτικής προέλευσης αίτημα αιωνιότητας. Σαν να είμαστε σημαδεμένοι από μια άχρονη μοίρα, ένα κακό ριζικό, παθογενές σύμπτωμα της«ελλειμματικής μας σχέσης με τον χρόνο».

Συνεννόηση εντός της Ευρώπης

Του Μάνου Ματσαγγάνη, ΒΗΜΑ, 20.5.12

Σε ομαλές περιόδους το «εθνικό συμφέρον» φαντάζει ρητορική κατασκευή, χρήσιμη κυρίως για την απόσπαση της συναίνεσης εκείνων που μένουν πίσω καθώς η κοινωνία προχωράει. Στη σημερινή περίοδο κρίσης, το τι ακριβώς υπαγορεύει το εθνικό συμφέρον εμφανίζεται με όλο και καθαρότερη μορφή. Η Ελλάδα πρέπει να μείνει πάση θυσία στην Ευρώπη, με νόμισμα το ευρώ. Το αντίθετο θα ήταν καταστροφή, όχι τόσο για τις εύπορες τάξεις (που έχουν ήδη πάρει τα μέτρα τους), όσο για τις ασθενέστερες (που θα βρεθούν απροετοίμαστες και απροστάτευτες στη δίνη του κυκλώνα). Διάφοροι δημαγωγοί και στα δύο άκρα του πολιτικού φάσματος πασχίζουν να μας πείσουν ότι η επιστροφή στη δραχμή δεν θα ήταν δα και τίποτε σπουδαίο. Θα περάσουμε, λένε, στην αρχή μερικές δυσκολίες, αλλά μετά μας περιμένει ζωή χαρισάμενη. Και αν όχι ζωή χαρισάμενη, η έξοδος από την Ευρώπη θα φέρει πιο κοντά τη σοσιαλιστική επανάσταση. Ή αν όχι τη σοσιαλιστική επανάσταση, τότε σίγουρα την εθνική παλιγγενεσία. Αφόρητες και επικίνδυνες ανοησίες.

Οι δύο εβδομάδες που μεσολάβησαν από τις εκλογές έδειξαν ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που στις προσεχείς εκλογές φιλοδοξεί να αποσπάσει τη σχετική πλειοψηφία, δεν έχει σαφή ιδέα για το τι πρέπει να γίνει με την οικονομία. Ο ΣΥΡΙΖΑ έσυρε τη χώρα στις κάλπες χωρίς ακόμη να έχει αποφασίσει για τα βασικά: Μέσα στο ευρώ ή έξω; 

Απο εδώ οι πεθαμένοι, από εκεί τα φαντάσματα.

Του Δημοσθένη Κούρτοβικ, ΝΕΑ, 19.5.12
Οι πολίτες είπαν «όχι» στον δικομματισμό αλλά και σε ολόκληρο το πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης

Ας το δούμε κι αλλιώς. Ας πούμε ότι τα δύο τέως μεγάλα κόμματα συγκέντρωσαν μαζί γύρω στο 50 - 55% των ψήφων και σχημάτισαν κυβέρνηση συνεργασίας με άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Πώς θα μας φαινόταν αυτό; Πέρα από τη βέβαιη εντατικοποίηση (ή περαιτέρω εκτράχυνση) του «αντιμνημονιακού αγώνα», δεν θα παραπονιόμασταν άραγε και πάλι, επειδή ο λαός διαιώνισε, έστω υπό τον φόβο της ακυβερνησίας, την κυριαρχία δύο κομμάτων φθαρμένων και διεφθαρμένων, απαξιωμένων στην ίδια τη συνείδησή του και πασιφανώς ανίκανων ν' αποβάλουν την παραδοσιακή πολιτικάντικη νοοτροπία τους; Οι εκλογές της 6ης Μαΐου έθαψαν ένα πτώμα που έμενε άταφο από καιρό και μόλυνε την ατμόσφαιρα με την αποφορά του. Αυτό που αποχαιρέτησαν δεν ήταν απλώς ο δικομματισμός αλλά ολόκληρο το πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης, συμπεριλαμβανομένου του τρίτου μεγάλου και μόνου απλανούς πόλου του, του ΚΚΕ, το οποίο έμεινε καθηλωμένο στα συνήθη ποσοστά του μέσα σ' ένα κλίμα πρωτοφανούς κοινωνικής αναταραχής, που θα νόμιζε κανείς ότι θα τα εκτίνασσε.

Α. Τσίπρας: Εγγυόμαστε τις καταθέσεις

Στην αρχή -προ κρίσης - ήταν η Φάνη- Πάλη Πετραλιά. Με εκείνη την αργή προφορά και νεοδημοκρατικό στόμφο να μας διαβεβαιώνει ότι οι συντάξεις είναι εγγυημένες και τα ταμεία μας ασφαλή, την ώρα που τα πιράνχας της υγείας τα λήστευαν μέρα μεσημέρι, αλλά η αριστερά και οι συνδικαλιστές απαξιούσαν να ασχοληθούν με τέτοια ταπεινά θέματα, γιατί προείχε η καταγγελία του καπιταλισμού. 
Μετά ήταν ο Γιώργος Παπανδρέου. «Λεφτά υπήρχαν» και γι αυτό με τα σπασμένα ελληνικά μας διαβεβαίωνε –«δεσμεύομαι και εγγυώμαι»- ότι οι συντάξεις όχι μόνον θα καταβάλλονται κανονικά αλλά θα αυξηθούν κιόλας. Δυστυχώς ήρθε η εποχή του Στρατούλη και του Τσίπρα οι οποίοι με περισσή προπέτεια και ύφος χιλίων καρδιναλίων εγγυώνται τις καταθέσεις μας και τις συντάξεις. Μου θυμίζουν όλοι τον Ροίδη: «Εκ πάντων των ανθρώπων ο Έλλην είναι ο μείζων έχων κλίσιν εις το να νομίζη εαυτόν μόνην αιτίαν παντός κύκλω του γινομένου θορύβου, ως ο μέθυσος εκείνος, όστις ουρών πλησίων βρύσεως έμεινεν εκεί όλην την νύκτα, νομίζων ότι εξ αυτού εκπορεύεται όλον το ύδωρ το οποίο ήκουε να τρέχη»
Οι ψηφοφόροι πάντως ξέρουν ότι οι εγγυήσεις και δεσμεύσεις όλων είναι για τα σκουπίδια. Μόνον οι ηγέτες και τα κόμματα δεν κατάλαβαν ότι σ΄αυτή την εποχή της κρίσης όλοι τους είναι αναλώσιμοι και θα καταλήξουν μαζί με τις "εγγυήσεις" τους στην ανακύκλωση.

"Gustave Flaubert"

Αλήθεια, πώς την λέγανε τη γυναίκα του Λωτ;

Της Κατερίνας Επιτροπάκη, 19.5.12

Ζούμε σε μέρες που οι σελίδες γυρίζουν γρήγορα. Η επόμενη σελίδα,  η επόμενη μέρα, λέγεται 18 Ιουνίου. Η σελίδα της 6ης Μάη, όπως και οι προηγούμενες, πέρασαν με κινηματογραφική ταχύτητα από το προσκήνιο, σχολιασμένες εν πολλοίς αλλά και ασχολίαστες στα επί μέρους τους. Σημασία έχει ότι σήμερα είναι περίπου ακυρωμένες. Τόσο ακυρωμένες, όσο και τα προεκλογικά συνθήματα που τα κόμματα εμφάνισαν, οι προγραμματικές ελλείψεις ή παραλήψεις τους.
Σήμερα όλοι καλούνται να απαντήσουν στο ερώτημα της επόμενης μέρας.
Το διάστημα, ωστόσο, των πρώτων μετά την 6η Μάη ημερών, προσδιόρισε αρκετά πράγματα για την ουσιαστική φυσιογνωμία,  την ειλικρίνεια, τις αμφισημίες, τη συνέπεια και τη σοβαρότητα του κάθε πολιτικού χώρου. Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, πανθομολογουμένως, κράτησε την κατ’ εξοχήν σοβαρή στάση στα πράγματα, όπου, αν και επέμεινε στις βασικές προεκλογικές διακηρύξεις της, δεν φάνηκε άκαμπτη και αδιάλλακτη, ενώ συγχρόνως έλαβε σοβαρά υπόψη της τα μηνύματα της κάλπης. Δεν επιχείρησε να ακυρώσει την πραγματικότητα, δεν προσπάθησε να φέρει τον κόσμο στα μέτρα της.
Τι γίνεται όμως από δω και πέρα;

Η Αποκάλυψη πλησιάζει

Του Πωλ Κρούγκμαν, ΤΟ ΒΗΜΑ - NEW YORK TIMES, 19.5.12

Αίφνης, εύκολα διαπιστώνουμε ότι το ευρώ _ αυτό το μεγαλοπρεπές, ατελές πείραμα νομισματικής ένωσης χωρίς πολιτική ένωση _ μπορεί να διαλυθεί. Δεν μιλάμε για μακροχρόνια προοπτική. Θα μπορούσε να καταρρεύσει με εκπληκτική ταχύτητα, σε διάστημα μηνών. Και το κόστος, τόσο οικονομικό όσο και πολιτικό, θα είναι τεράστιο. Αυτό δεν είναι απαραίτητο να συμβεί. Το ευρώ (ή τουλάχιστον το μεγαλύτερο μέρος του) θα μπορούσε να σωθεί. Προϋπόθεση όμως είναι οι ευρωπαίοι ηγέτες, ιδίως στη Γερμανία και στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ), να αρχίσουν να ενεργούν πολύ διαφορετικά απ' ότι τα τελευταία χρόνια. Πρέπει να σταματήσουν να ηθικολογούν και να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα. Να σταματήσουν να κωλυσιεργούν και, για μια φορά, να προκαταλάβουν τα γεγονότα. Μακάρι να μπορούσα να πω ότι είμαι αισιόδοξος.

12 προτάσεις για ένα οικονομικό πρόγραμμα

Του Ηλία Ευθυμιόπουλου, http://www.metarithmisi.gr, 19.5.12

-ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΩΝ ΔΕΣΜΕΥΣΕΩΝ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΑΝΕΙΑΚΗΣ ΣΥΜΒΑΣΗΣ ΜΕΧΡΙ ΠΙΘΑΝΗΣ ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ ΓΙΑ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΧΩΡΙΣ ΜΟΝΟΜΕΡΕΙΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ

Ανεξάρτητα από τις προσεγγίσεις για τον χρόνο και την ορθότητα της προσφυγής στη δανειακή σύμβαση και τους όρους που τη συνοδεύουν, το γεγονός ότι έγινε εντός της ΕΕ και της Ευρωζώνης συνιστά συνθήκη, η μονομερής παραβίαση της οποίας μας θέτει αυτομάτως εκτός. Η μονομερής αθέτηση των συμφωνηθέντων υπονομεύει περαιτέρω και τις σημαντικές ευκαιρίες για την εισροή πόρων ενίσχυσης της ανάπτυξης. Το εύρος αυτών των πόρων, μαζί με τους ειδικούς δανειακούς όρους από την ΕΙΤ (και ομοειδείς) είναι επαρκές για την χρηματοδότηση της πρώτης φάσης της ανάκαμψης.

-ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΑΝΕΙΑΚΗΣ ΣΥΜΒΑΣΗΣ ΠΑΝΩ ΣΤΗ ΒΑΣΗ ΤΗΣ ΑΝΑΔΙΑΝΟΜΗΣ ΕΠΙΒΑΡΥΝΣΕΩΝ/ΠΗΓΩΝ ΕΣΟΔΩΝ

Η πιθανή βελτίωση των όρων του μνημονίου, είναι εφικτή με διαπραγμάτευση και υπό το φως των νέων συσχετισμών (Ολάντ) και μπορεί να αποφέρει πρόσθετους στοχευμένους πόρους για το κοινωνικό κράτος και τη στήριξη του ασφαλιστικού συστήματος. Ο όρος ισοδύναμα μέτρα πρέπει να συνοδεύεται από ισοδύναμους και αυστηρά προσανατολισμένους πόρους. Τα έσοδα θα προέλθουν κατά κύριο λόγο από τη μείωση του κράτους (βραχυπρόθεσμα) και μακροπρόθεσμα από αποκρατικοποιήσεις και την φορολογική εξυγίανση.

Η ρητορική της λάσπης

Tου Σταυρου Τζίμα, Καθημερινή, 18.5.12

Μου τηλεφώνησε μετά από καιρό. Παλιός αριστερός, με αγώνες. Αν και αποστασιοποιημένος από τα πολιτικά δρώμενα, παρακολουθεί τον δημόσιο διάλογο και σπανίως πέφτει έξω όταν διατυπώνει κρίσεις και εκτιμήσεις. «Πώς σου φάνηκε η παρομοίωση του Φώτη Κουβέλη με τον Καρατζαφέρη που έκανε ο Τσίπρας στον μέχρι πρότινος σύντροφό του;». «Ας το πάρουμε ως ένα φαιδρό ευφυολόγημα, όπως το χαρακτήρισε στο ραδιόφωνο ο Σπύρος Λυκούδης, της ΔΗΜΑΡ» είπα. «Μόνο αυτό; Ο Αλέξης, να μου το θυμηθείς, έκανε κακό ξεκίνημα. Εδειξε να ακολουθεί τα χνάρια του Ανδρέα στην αντιμετώπιση των πολιτικών αντιπάλων». «Και ποια ήταν αυτή;», επέμεινα. «Η χλεύη, η λάσπη και ο εξευτελισμός σε όποιον ένιωθε ότι τον απειλεί».Γυρίσαμε πίσω στη μηχανή του χρόνου και βρήκαμε τη μνήμη της γεμάτη. Η αθλιότητα της φωτογραφίας του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, δήθεν συνεργάτη των ναζί, δώρο της ΣΤΑΖΙ στον Ανδρέα, παραμονές εκλογών του 1985. Εκατοντάδες χιλιάδες ΠΑΣΟΚοι στην πλατεία Συντάγματος, την Αριστοτέλους, το Ηράκλειο, τη Λάρισα κ.α. αξίωναν στις προεκλογικές συγκεντρώσεις «φόλα στον σκύλο των Ες Ες», με τον Ανδρέα χαμογελαστό στην εξέδρα να σιγοντάρει

Αριστερά και ανεδαφικά. Μια κριτική του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ

Του Πάνου Καζάκου, NEA, 18.5.12

Η δημόσια συζήτηση μετά τις εκλογές κυριαρχήθηκε από τη δαιμονοποίηση της τακτικής του ΣΥΡΙΖΑ. Απαίτησαν από αυτόν «να αναλάβει τις ευθύνες του», δηλαδή να απεμπολήσει την προγραμματική δέσμευσή του για καταγγελία του «Μνημονίου». Από τη σκοπιά αυτή, η ηθική (ή ό,τι απέμεινε από πολιτική ηθική στον τόπο) ήταν με το μέρος του ΣΥΡΙΖΑ. Οχι όμως η οικονομική λογική και το δημόσιο συμφέρον. Πράγματι, το πρόβλημα δεν είναι η μετεκλογική τακτική του ΣΥΡΙΖΑ αλλά η ποιότητα του προγράμματός του: οι βασικές θέσεις και η ορολογία του αντανακλούν κυρίως ένα ιδιότυπο μείγμα αναπαλαιωμένων αντικαπιταλιστικών ρητορικών σχημάτων και πατερναλιστικού κρατισμού! Είναι προϊόν της συμμετοχής εν πολλοίς εξτρεμιστικών «συνιστωσών». Αν επιχειρηθεί η εφαρμογή τους θα οδηγήσουν τη χώρα σε περιπέτειες. Αναμφίβολα ο ΣΥΡΙΖΑ αναπαλαιώνει τον λαϊκισμό του 1980 με αναφορές στο συνεταιριστικό κίνημα, την κρατική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, τη δημοψηφισματική δημοκρατία κ.ά. Πρέπει, διακηρύσσει το πρόγραμμα ενδεικτικά,«να επιστρέψουν στο Δημόσιο οι Επιχειρήσεις και Οργανισμοί που έχουν εν μέρει ή συνολικά ιδιωτικοποιηθεί (ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΟΣΕ, ΕΛΤΑ, ΕΥΔΑΠ, Μέσα Μεταφοράς)».

Γιατί ο λαλίστατος κος Τσίπρας σωπαίνει για το Δημόσιο;

Tου Θανάση Λυρτσογιάννη, Ημερησία, 18.5.12

Ενώ το μεγάλο ζήτημα και ζητούμενο είναι οι μεταρρυθμίσεις στο Δημόσιο, η πάταξη της γραφειοκρατίας, η κατάργηση νεκρών οργανισμών, η ριζική αλλαγή της λειτουργίας όλου του Δημοσίου, ο ΣΥΡΙΖΑ σιγοσφυρίζει στο αυτί άλλες υποσχέσεις. Λαλίστατοι ο κύριος Τσίπρας, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και των άλλων κομμάτων για τον ιδιωτικό τομέα, τις μειώσεις μισθών και συντάξεων, τις κλαδικές συμβάσεις και τα μέτρα που οδηγούν την οικονομία σε βαθύτερη ύφεση. Εχουν δίκιο όταν υποστηρίζουν πως χρειάζεται ένα στοπ, γιατί οδηγούν στην κόλαση. Ομως, γιατί αυτή η μονομέρεια; Γιατί η προεκλογική αντιπαράθεση επικεντρώνεται στον ιδιωτικό τομέα ή πιο σωστά γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ τεχνηέντως οδηγεί τη συζήτηση σε αυτό το πεδίο; Μα, γιατί μπορεί να υπερθεματίσει σε φιλολαϊκές κορώνες, σε μέτρα προστασίας του εισοδήματος, σε αγώνα για την αποτροπή της ύφεσης, χωρίς κανείς να μπορεί να υποστηρίξει τα αντίθετα, Παίζει εν ου παικτοίς και επικοινωνιακά κατάφερε να το κάνει δικό του γήπεδο κυριολεκτικά. Αλλά τι γίνεται με τον μεγάλο ασθενή; Τι προτείνει για το Λεβιάθαν που οδήγησε τη χώρα στον γκρεμό; Σιωπή ή περίπου σιωπή. Ενώ το μεγάλο ζήτημα και ζητούμενο είναι οι μεταρρυθμίσεις στο Δημόσιο, η πάταξη της γραφειοκρατίας, η κατάργηση νεκρών οργανισμών, η ριζική αλλαγή της λειτουργίας όλου του Δημοσίου, ώστε με το χαμηλότερο δυνατό κόστος (γιατί το επιφορτίζονται οι φορολογούμενοι) να προσφέρει υπηρεσίες υψηλού επιπέδου αντί να ταλαιπωρεί τους πολίτες, ο ΣΥΡΙΖΑ σιγοσφυρίζει στο αυτί άλλες υποσχέσεις. Πώς το κάνει; Μα, με το να υπόσχεται 100.000 διορισμούς και κατώτατο μισθό 1.300 ευρώ, που αποτελεί την κορύφωση του λαϊκισμού. Το υπόλοιπα υπονοούνται και ψηφοθηρικά αποδίδουν, όπως έδειξε η μετακίνηση των εκλογέων. Ομως, που δεν μας είπε ποιος θα πληρώσει έναν τέτοιο πολυτελή δημόσιο τομέα, γιατί κοστίζει... εκλογικά.

Εκλογές μέσα στο ζόφο

Κώστας Ντιος

 Του Παύλου Αθανασόπουλου, http://www.metarithmisi.gr, 18.5.12
Το ζοφερό περιβάλλον στο οποίο εισέρχεται η χώρα, περιέγραψε ίσως με τον καλύτερο τρόπο ο ανερχόμενος αστέρας του νέου πολιτικού σκηνικού, Αλέξης Τσίπρας, λέγοντάς μας ότι το μήνυμα των εκλογών προσωποποιείται στο Γεράσιμο Αρσένη, τον οποίο πρότεινε για υπηρεσιακό πρωθυπουργό. Εξάλλου, η Αυριανή κάθε μέρα μας θυμίζει ότι ο Τσίπρας είναι ο νέος Ανδρέας. Τυχοδιώκτες των Ιμίων, έμποροι του πατριωτισμού, κρατικοδίαιτοι, συντεχνίες-λαμόγια, μετακομίζουν μαζικά από το ΠΑΣΟΚ στο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι φανερό πια τι παίζεται. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο χώρος συσπείρωσης όλων εκείνων των κοινωνικών στηριγμάτων της μεταπολιτευτικής περιόδου που έφεραν τη χώρα στο σημερινό χάλι και προσπαθούν απεγνωσμένα να κρατήσουν τα προνόμια και την ισχύ τους.

Ευρωπαϊκή Ελλάδα; Γιατί και πώς μπορεί να εκφραστεί εκλογικά ότι «ανήκομεν εις την Δύσιν»

 Του Παναγιώτη Θανασά, ΝΕΑ, 18.5.12

Αυτοί που πέρυσι μούντζωναν, τώρα είναι μέσα. Η φωνή τους κυριαρχεί στον δημόσιο λόγο. Ονειρεύονται (όχι αβάσιμα) ότι σε λίγο θα αποτελούν και την πλειοψηφία στην ελληνική Βουλή. Οι εκπρόσωποι του πιο σκοτεινού αρχαϊκού συντηρητισμού είναι προορισμένοι να βαδίσουν χέρι χέρι, εκφράζοντας όλες τις παθογένειες ενός «παλαιού καθεστώτος» που αρνείται να αναγνωρίσει την κατάρρευσή του. Θα διαφωνούν, βέβαια, για τη Μακεδονία και για τους μετανάστες. Αλλά θα συμφωνούν σε όλα τα υπόλοιπα, συντασσόμενοι πίσω από τα λάβαρα ενός νέου «αντικατοχικού αγώνα».

Σε πολλούς από τους πολίτες αυτής της χώρας που επιμένουν να σκέπτονται, το αποτέλεσμα των εκλογών έγινε δεκτό με αντικρουόμενα συναισθήματα. Την ικανοποίηση για την κατάρρευση των βασικών πολιτικών υπαιτίων της οικτρής κατάστασης στην οποία βρίσκεται η χώρα αντιστάθμισε η θλίψη για το ποιόν των νικητών. Για όσους δεν το κατάλαβαν: νικητές των εκλογών ήταν η Πλατεία Συντάγματος και οι «Αγανακτισμένοι». Η Πλατεία μορφοποίησε πολιτικά τον κυρίαρχο τηλεοπτικό λόγο των τελευταίων ετών («κατοχή», «δωσίλογοι», «τοκογλύφοι» - βλ. και το εξαίρετο κείμενο Τσακυράκη στα «ΝΕΑ», 12/5).