Η επιστροφή της πολιτικής της σύγκρουσης

 Του Τάσου Γιαννίτση, Καθημερινή
Τ​​ο σκηνικό που στήνεται με τις συνεχείς ακυρώσεις αποφάσεων που αφορούν μισθούς και συντάξεις διαφόρων επαγγελματικών ομάδων στο όνομα κάποιας υποθετικής αποκατάστασης κοινωνικών αδικιών ή κάποιας υποθετικής ανατροπής αντιλαϊκών μέτρων αποτελεί μια στυγνή επίδειξη δύναμης της πολιτικής και άλλων τμημάτων της ελίτ της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στις έννοιες της αλληλεγγύης και της ισονομίας και απέναντι σε εκατομμύρια ανέργους, φτωχούς ή τσακισμένους της ίδιας της πολιτικής. Όπως σε πολλά άλλα ζητήματα, χρησιμοποιείται ως προκάλυμμα η επίκληση μιας αδύναμης κοινωνικής ομάδας για να δικαιολογηθεί και να στοιχηθεί πίσω της μια προκλητικά προνομιακή μεταχείριση κοινωνικών ομάδων με μηδενική ή δυσανάλογα μικρή συμμετοχή στην αδυσώπητη ανατροπή που υπέστησαν εκατομμύρια πολίτες των πιο ευάλωτων κοινωνικών ομάδων.
Σε όλο αυτό το σκηνικό τίθενται επτά ζητήματα:
1. Οταν για την αντιμετώπιση της εθνικής οικονομικής, αλλά και γενικότερης, κατάρρευσης μειώνονται οι αμοιβές σε οποιαδήποτε έκταση, μια γενικότερη κατανομή της μείωσης αυτής σε όλους, έστω με κάποιες –όχι ισχυρές– διαφοροποιήσεις, διατηρεί όλους στην ίδια σχετική θέση. Ο καθένας ζημιώνεται π.χ. κατά 25%. Σκληρό για τον απλό εργαζόμενο των 700 (προ κρίσης) ευρώ, σκληρό και για τον εργαζόμενο των 4.000 ευρώ.

Στην Ευρώπη Κέινς, στην Ελλάδα μεταρρύθμιση

Του Γιώργου Παγουλάτου, Καθημερινή

Ν​​α μη μαθαίνεις από τα λάθη είναι πρόβλημα. Να τα επαναλαμβάνεις ακόμα χειρότερο. Να το κάνεις όταν έχουν ήδη στοιχίσει πολύ ακριβά, είναι ασυγχώρητο. Ελπίζω ότι κάνω λάθος, αλλά η κυβέρνηση δείχνει να ετοιμάζεται για ένα γύρο χαλάρωσης. Ενδεχομένως να τον βαφτίσει κοινωνική στροφή. Πιθανόν να τον ντύσει και με τα χρώματα της εθνικής ομάδας. Μεταρρυθμιστική κόπωση; Εξοικονόμηση δυνάμεων ενόψει της μεγάλης διαπραγμάτευσης του φθινοπώρου; Ή η τυπική αγωνία κυβέρνησης που βλέπει στον ορίζοντα εκλογές; Ο,τι και να ’ναι, αν είναι, θα έχει κόστος. Δεν είναι μόνο ο φαύλος κύκλος του μπρος-πίσω, που πληρώσαμε ακριβά με ελλείμματα, αναξιοπιστία, υπερχρέωση και κρίση. Είναι ότι είμαστε στη φάση που η κυβέρνηση θα έπρεπε να σκέφτεται στρατηγικά και να δρα γενναία – γιατί ο μπούσουλας των εξωτερικά επιβεβλημένων αλλαγών πλησιάζει στο τέλος του. Να σκέφτεται στρατηγικά, δηλαδή να σχεδιάζει πώς η διάθεση των περιορισμένων δημόσιων πόρων θα έχει τη μέγιστη πολλαπλασιαστική επίδραση σε ανάπτυξη και θέσεις εργασίας. Να δρα γενναία, δηλαδή να αρνείται στα στελέχη της τη δυνατότητα να σπαταλήσουν τους πολύτιμους πόρους σε σπασμένες δαπάνες και πελατειακές διευθετήσεις. Κάποια στιγμή, πέρα από τις δραματικές απώλειες, θα γραφτεί και ο αφανής θετικός απολογισμός της τελευταίας τετραετίας. Το κράτος έμαθε πόσους απασχολεί και πόσα ξοδεύει, διεφθαρμένοι υπάλληλοι απολύθηκαν, η χώρα απέκτησε σύγχρονη φορολογική διοίκηση και βρέθηκε τόσο κοντά στο να αποκτήσει μια ανεξάρτητη Γραμματεία Δημοσίων Εσόδων.

Ούτε ο διασυρμός, ούτε ο εκβιασμός είναι δημοσιογραφία

Tου Νίκου Κ. Αλιβιζάτου, Αυγή, ΕΝΘΕΜΑΤΑ

 Ο τελευταίος εκβιασμός του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου συμπυκνώνει καλύτερα από πολλά άλλα περιστατικά των ημερών το νομικό και το ηθικοπολιτικό στίγμα της εποχής μας. Ενώ από τη μια ο γνωστός δημοσιογράφος συνεχίζει ανενόχλητος το θεάρεστο έργο του, η κοινωνία φαίνεται να τον απορρίπτει. Η γαργαλιστική αποκάλυψη την άφησε παγερά αδιάφορη. Το ίδιο και τους πολιτικούς αντιπάλους του Γαβριήλ Σακελλαρίδη, οι οποίοι όχι μόνο δεν ενέδωσαν στον πειρασμό να εκμεταλλευθούν το επίμαχο βιντεάκι, αλλά, σε αρκετές περιπτώσεις, έσπευσαν να συμπαρασταθούν στον θιγόμενο. Ήταν μια ένδειξη πολιτισμού. Ίσως γι’ αυτό και ο «εθνικός» μας δημοσιογράφος δεν βρίσκει πια βήμα σε κανένα από τα μεγάλα κανάλια. Για κάποιον, όπως ο γράφων, που παρακολουθεί εδώ και χρόνια τα νομικά της κρυφής κάμερας και της λεγόμενης ερευνητικής δημοσιογραφίας, οι εξελίξεις αυτές χρειάζονται σχολιασμό: Στο μεν νομικό επίπεδο, είναι αδιανόητο ο κύριος υπεύθυνος της αθλιότητας να εξακολουθεί να κυκλοφορεί ελεύθερος ανάμεσά μας, χωρίς να έχει πληρώσει ποτέ τίμημα ανάλογο με τη σοβαρότητα των απανωτών ανοσιουργημάτων του. Είναι αλήθεια βέβαια ότι του έχουν επιβληθεί στο παρελθόν διάφορες κυρώσεις, χρηματικές και άλλες. Καμιά εν τούτοις δεν φαίνεται να τον άγγιξε. Ίσα ίσα, τελικά τον ενίσχυσαν.

Πώς τον λεν τον ποταμό

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου, Καθημερινή
Η ​​διαφορά είναι ότι η μεν κίνηση των «58» έμοιαζε με ακέφαλο σώμα, το δε «Ποτάμι» μοιάζει με ασώματο κεφαλή. Οπου κεφαλή είναι, εννοείται, ο Σταύρος Θεοδωράκης, το δε σώμα μένει να συγκροτηθεί σε σώμα. Αυτό δεν σημαίνει ότι ανάμεσα στους συμμετέχοντες δεν υπάρχουν άνθρωποι με συγκροτημένη πολιτική σκέψη, οι οποίοι θα μπορούσαν να αρθρώσουν λόγο εκεί όπου σήμερα υπάρχει το κενό. Αρκεί να ξεπεράσουν δύο σύνδρομα. Το ένα είναι το σύνδρομο της κεφαλής. Είναι προφανές πως μετά την αποτυχία της κίνησης των «58» ορισμένοι σκέφτηκαν πως για να υπάρξει μια πολιτική κίνηση χρειάζεται τα χαρακτηριστικά ενός προσώπου, ονοματεπώνυμο, φωνή, ύφος. Χρειάζεται, είναι απαραίτητο, αλλά δεν φτάνει. Χρειάζεται και ο χώρος του οποίου τα χαρακτηριστικά θα αναδείξει αυτό το πρόσωπο. Και όταν λέω «χώρος» δεν αναφέρομαι στη φαντασιακή περιοχή της Κεντροαριστεράς, αναφέρομαι σε αυτόν τον πολιτικό λόγο που θα χαράξει τα όριά της, θα την «περιγράψει» ως κάτι διαφορετικό από το υπόλοιπο περιβάλλον, αν και μέρος αυτού του περιβάλλοντος. Προς το παρόν, διακρίνω στη συγκρότηση του πολιτικού λόγου που αρθρώνει το «Ποτάμι» ένα είδος φοβίας. Η εμμονή του Σταύρου Θεοδωράκη, αλλά και των στελεχών του, στην προβολή θέσεων «κοινής λογικής» με τις οποίες θα αντιμετωπισθεί ο «παραλογισμός» της υπάρχουσας κατάστασης, είναι και αυτή ενδεχομένως απαραίτητη, αλλά δεν είναι αρκετή.

Μανιφέστο υγιούς ευρωσκεπτικισμού

Του Γρηγόρη Μπέκου, ΒΗΜΑ

 Με την ήπια μορφή εξουσίας που ασκεί η Ευρωπαϊκή Ενωση, πατά το πόδι της σε άγνωστη γη. Είναι, με τη διπλή σημασία της λέξης, χίμαιρα - ουτοπικό πρότζεκτ και συνάμα μυθολογικό τέρας που πασχίζει να επιβάλει με πονηρία και καρτερικότητα τις προθέσεις του, οι οποίες, αν και φιλάνθρωπες, προωθούνται με αυταρχική αδιαλλαξία και πιεστικές μεθόδους διαπαιδαγώγησης» γράφει ο Εντσενσμπεργκερ.

Ο 85χρονος Χανς Μάγκνους Εντσενσμπεργκερ, εξέχουσα μορφή των γερμανικών γραμμάτων, είναι περισσότερο γνωστός στην Ελλάδα για το βιβλίο του «Το σύντομο καλοκαίρι της αναρχίας», ένα μυθιστόρημα για τον Μπουοναβεντούρα Ντουρούτι και τον ισπανικό εμφύλιο. Είναι ίσως ο σημαντικότερος ποιητής που εμφανίστηκε στη Γερμανία μετά τον Μπρεχτ και κορυφαίος δοκιμιογράφος. Το 2011 εξέδωσε τη συλλογή δοκιμίων «Sanftes Monster Brüssel» που μόλις κυκλοφόρησε στην ελληνική γλώσσα (Γλυκό τέρας Βρυξέλλες, εκδόσεις Νεφέλη). Η βασική διαπίστωση του βιβλίου - μια σύντομη αλλά αιχμηρή απόπειρα να ακτινογραφηθεί η «εσωτερική ζωή» της Ευρωπαϊκής Ενωσης, οι γραφειοκρατικοί κανόνες και τα διοικητικά ήθη που την κινούν - είναι ότι «οι Βρυξέλλες βρίσκονται μεν στην Ευρώπη, αλλά η Ευρώπη δεν βρίσκεται στις Βρυξέλλες».

Η κρίση και το «προπατορικό αμάρτημα» του Μνημονίου

Του Γιάννη Παλαιολόγου, Καθημερινή

Η λάθος στρατηγική κυβέρνησης και τρόικας δημιούργησε νέα προβλήματα, κατά τον ομιλητή. Οδήγησε στην εξόντωση μέσω υπερφορολόγησης του παραγωγικού τομέα. Επιπλέον, η αύξηση των έμμεσων φόρων απέτρεψε την επιθυμητή μείωση των τιμών. Εξίσου εσφαλμένη θεωρούν οι συγγραφείς και την πολιτική ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας που προώθησε η τρόικα στην Ελλάδα, που έδωσε προτεραιότητα στη μείωση του μισθολογικού κόστους. «Οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα δεν ήταν ποτέ πραγματικά το πρόβλημα στην Ελλάδα», είπε ο καθηγητής Πελαγίδης, παρουσιάζοντας στοιχεία προ κρίσης που δείχνουν ότι το διοικητικό κόστος των επιχειρήσεων στη χώρα μας ήταν εξαιρετικά υψηλό, αλλά ότι η ιδιωτική μισθολογική δαπάνη, ως ποσοστό του ΑΕΠ, η χαμηλότερη στον ΟΟΣΑ.

Τα αίτια και τις κεντρικές πτυχές διαχείρισης της ελληνικής κρίσης αναδεικνύει το βιβλίο «Ελλάδα: Από την Εξοδο στην Ανάκαμψη;» των οικονομολόγων Θεόδωρου Πελαγίδη (Πανεπιστήμιο Πειραιώς) και Μιχάλη Μητσόπουλου (ΣΕΒ), που εκδόθηκε στο πλαίσιο του προγράμματος European Growth του ινστιτούτου Brookings, σε συνεργασία με το Ιδρυμα Σταύρου Νιάρχου.

Λυκούδης: «Δεν θα πάω στο συνέδριο της ΔΗΜΑΡ»

Δεν θα πάει στο συνέδριο της ΔΗΜΑΡ δήλωσε ο βουλευτής Επικρατείας Σπύρος Λυκούδης και σε όσους ρωτούν αν θα φύγει από το κόμμα ή θα μείνει, απάντησε ως εξής: «Ο Λυκούδης θα κάνει αυτό που έκανε πάντα. Θα δώσει, με όλη του τη δύναμη, τη μάχη για να μπορέσει να επαναφέρει τον χώρο-λέω τον χώρο γιατί έτσι όπως είναι σήμερα η ΔΗΜΑΡ είναι εξαιρετικά δύσκολο να λέω για αισιόδοξες προοπτικές-σε μια κατεύθυνση που θα μπορέσει να του δώσει μια καινούρια δυνατότητα να παρέμβει. Δεν είμαι πολύ αισιόδοξος, αλλά νομίζω ότι αυτή τη μάχη, μέχρις ότου πιστέψω ότι δεν υπάρχει άλλο περιθώριο, θα τη δίνω, αλλά ξαναλέω δεν είμαι αισιόδοξος». Ο κ. Λυκούδης μίλησε σε εκδήλωση της μεταρρυθμιστικής τάσης της ΔΗΜΑΡ στη Θεσσαλονίκη και είπε ότι το κόμμα βρίσκεται σε ένα πάρα πολύ άσχημο σημείο. «Το 1% είναι ένα ποσοστό ταπεινωτικό για τη ΔΗΜΑΡ. Είναι θέμα να αναζητήσουμε υπαρξιακού χαρακτήρα δυνατότητες για το κόμμα και όχι μόνο καλών ή κακών πολιτικών. Να δούμε αν και πόσο μπορούμε να είμαστε μια υπαρκτή πολιτική δύναμη», επισήμανε. Τόνισε την ανάγκη ανασυγκρότησης της δημοκρατικής παράταξη, καθώς, όπως είπε, υπάρχει ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας που δεν θέλει να εκφραστεί ούτε με τον κ. Σαμαρά, ούτε με τον κ. Τσίπρα, και σε σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ είπε ότι αφού ο χώρος αποκτήσει ειδικό πολιτικό βάρος, τότε θα είχε κάποιο νόημα να συζητήσει και με τον ΣΥΡΙΖΑ και όχι απλώς ένα κομμάτι να «προσκολληθεί» στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Which side were you on boys?

 Τoυ Γιάννη Παντελάκη, www.protagon.gr

Ο Αλέξης Τσίπρας, επιχειρεί να δημιουργήσει συμμάχους. Πολιτικούς και κοινωνικούς. Καλά κάνει. Θα τους χρειαστεί αν το κόμμα του κερδίσει τις επόμενες εκλογές. Το ενδεχόμενο αυτοδυναμίας δεν είναι απλά απίθανο. Δεν υπάρχει. Χθες, έκανε μια πρώτη τέτοια προσπάθεια, καλώντας δυνάμεις της αντιπολίτευσης να ανταποκριθούν σ' ένα κοινό μέτωπο για το θέμα της ΔΕΗ. Εκεί, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είπε πολλά. Προφανώς για να κάνει πιο ελκυστικό τον λόγο του, επικαλέστηκε ένα παλιό, πραγματικά υπέροχο τραγούδι της δεκαετίας του 30. "Which side are you on boys?". Και είπε, μεταξύ άλλων, ότι «στη μεγαλύτερη οικονομική και ανθρωπιστική κρίση που γνώρισε ο τόπος, όλες οι δυνάμεις, προσωπικότητες και  διανοούμενοι,  συλλογικότητες, πρέπει να διαλέξουν πλευρά. Και στο ζήτημα της ενεργειακής πολιτικής δύο κόσμοι συγκρούονται». Το τραγούδι "Which side are you on boys?", γράφτηκε με αφορμή τις μεγάλες απεργίες των ανθρακωρύχων στο Κεντάκυ και χρησιμοποιήθηκε σαν ύμνος των εργατών στη συνέχεια. Ακόμα και στους αγώνες για τα πολιτικά δικαιώματα στην Αμερική. Η ιστορία του τραγουδιού, είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Η κυρία Ρις (στην οποία αποδίδονται και οι στίχοι), ήταν σύζυγος του Σαμ, ενός απο τους ηγέτες του σωματείου των ανθρακωρύχων. Ο σερίφης της περιοχής (J.H.Blair, γίνεται αναφορά στο τραγούδι στο όνομά του), μπήκε με άλλους αστυνομικούς στο σπίτι του Σαμ ένα βράδυ της απεργίας και τον αναζήτησε. Δεν τον βρήκαν, έστησαν ενέδρα και τον περίμεναν.Τότε η Ρις έγραψε σ' ένα λευκό χαρτί τους στίχους.

Δέκα δυσάρεστες αλήθειες

Του Φώτη Γεωργελέ, Athens Voice

1. Στην προεκλογική συγκέντρωση του ΠΑΣΟΚ είχαν εμφανιστεί κάποιοι εκπρόσωποι των ομολογιούχων για να αποδοκιμάσουν τον Βενιζέλο. Επειδή με το PSI «κουρεύτηκαν» τα ομόλογα του δημοσίου που κατείχαν και έχασαν σημαντικό μέρος της περιουσίας τους. Την επόμενη μέρα οι ομολογιούχοι με τα πανό τους επευφημούσαν τον Α. Τσίπρα στην προεκλογική συγκέντρωση του ΣΥΡΙΖΑ. Ο οποίος ζητάει τη διαγραφή του χρέους. Ήταν ένα ενδεικτικό παράδειγμα του παραλογισμού που κυριαρχεί στην ελληνική κοινωνία ακόμα και σήμερα. Θέλουμε να διαγραφεί το χρέος μας, να μη δώσουμε φράγκο στους «τοκογλύφους». Αλλά είμαστε φυσικά αντίθετοι και διαδηλώνουμε όταν διαγράφεται το χρέος που κατέχουν 15.000 Έλληνες ομολογιούχοι, τα πανεπιστήμια, τα νοσοκομεία, το ΙΚΑ, οι ασφαλιστικές εταιρείες. Ακόμα και οι τράπεζες, γιατί εκεί έχουμε τις καταθέσεις μας. Είμαστε σύμφωνοι αν χάσουν τα λεφτά τους οι αντίστοιχοι Ευρωπαίοι καταθέτες και συνταξιούχοι. Αρκεί να μην είμαστε εμείς και όποιος άλλος ας είναι. Αυτό στην Ελλάδα ονομάστηκε αριστερή και πατριωτική πολιτική. Στον υπόλοιπο κόσμο λέγεται παρασιτισμός. Δυστυχώς στον αληθινό κόσμο δεν μπορείς συνέχεια να πουλάς τρέλα, όπως πουλάς στις τηλεοπτικές εκπομπές της χώρας μας.

2. Οι ηρωικοί αγώνες για το χρέος είναι το θέμα που διαχωρίζει τους πραγματικούς πατριώτες από τους «υποτελείς» και τους «δοσίλογους». Λένε οι απατεώνες. Τίποτα δεν μας έχει συμβεί προς το παρόν εξαιτίας του χρέους.

Καλά δημόσια Πανεπιστήμια επειγόντως

 Του Ορέστη Καλογήρου, Μακεδονία

Μία άτυπη συζήτηση άρχισε πάλι για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, δηλαδή πρακτικά για την αναθεώρηση του άρθρου 16 του συντάγματος. Κατά το γράφοντα δεν χρειάζονται πολλά επιχειρήματα. Αρκούν δύο, το ένα είναι άμεσα κατανοητό, το άλλο χρειάζεται περισσότερη ανάλυση. Πρώτον, η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα κοινοβουλευτικής δημοκρατίας στην οποία απαγορεύεται από το σύνταγμα η ίδρυση ιδιωτικών ή μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων και δεύτερον, όπως αναφέρει ο συνταγματολόγος Ν. Αλιβιζάτος στο βιβλίο του “Πέρα από το 16” (Μεταίχμιο 2007), το άρθρο 16 διαιωνίζει τον ασφυκτικό κρατικό έλεγχο στα δημόσια πανεπιστήμια, λειτουργεί δηλαδή εις βάρος τους. Το ερώτημα “ναι ή όχι ιδιωτικά πανεπιστήμια” είναι το λάθος ερώτημα. Αυτό που πρέπει να μας απασχολήσει είναι αν η Ελλάδα χρειάζεται ή όχι ιδρύματα ελίτ, που θα μορφώνουν τις ελίτ της χώρας. Για κάποιους/ες ίσως (προϋπο)τίθεται το ερώτημα αν είναι καλό ή κακό οι χώρες να έχουν (μορφωμένες) ελίτ. Όλες οι χώρες της Ευρώπης και της Β. Αμερικής έχουν απαντήσει καταφατικά σε αυτό το ερώτημα. Για ιστορικούς λόγους στην Ευρώπη τα ιδρύματα-ελίτ είναι δημόσια, ενώ στη Β. Αμερική, ιδιαίτερα στις ΗΠΑ, είναι κυρίως μη κερδοσκοπικά, αν και ανήκουν εκεί και ορισμένα δημόσια, ιδιαίτερα του συστήματος πολιτειακών πανεπιστημίων στην Καλιφόρνια. Ιδρύματα ελίτ υπήρχαν ακόμη και στην ΕΣΣΔ, επ’ εσχάτοις δε αναδύονται και στην Κίνα. Στην Ελλάδα το ρόλο αυτό έπαιξαν μέχρι μία χρονική περίοδο το ΕΚΠΑ, το ΕΜΠ και το ΑΠΘ, μέχρις ότου μπήκαμε στην κοινωνικά απαραίτητη εποχή της μαζικοποίησης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

ΣΥΡΙΖΑ, Quo Vadis? Οι διαφορετικές ιδεολογικές ταυτότητες της αξιωματικής αντιπολίτευσης

 Του Γιώργου Σιακαντάρη, www.metarithmisi.gr

Άνοιγμα προς την Κεντροαριστερά - με ισχυρή την αντίθετη άποψη της Αριστερής Πλατφόρμας - αποφάσισε χθες η Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ. Το πρόβλημα όμως του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι απλώς πως δεν είναι ενιαίος αλλά ότι τα τμήματα που τον αποτελούν ζουν σε διαφορετικές πραγματικότητες. Παραφράζοντας τη γνωστή ρήση του Μαρξ θα έλεγα ότι αν ο κινηματογράφος αποτυπώνει την πραγματικότητα, τότε η επανάληψή του στη ζωή συνθέτει τη φάρσα της. Στην ταινία του Μπράιαν ντε Πάλμα «Διχασμένο κορμί» ο πρωταγωνιστής παρακολουθεί με το τηλεσκόπιό του μια πολύ όμορφη κοπέλα. Κάποια στιγμή γίνεται μάρτυρας της δολοφονίας της. Αργότερα όμως τη βλέπει ξανά μπροστά του, ολοζώντανη. Αρχίζει τότε να αναρωτιέται αν βλέπει την ίδια κοπέλα ή κάποια άλλη. Περίπου το ίδιο συμβαίνει και στον «Δεσμώτη του ιλίγγου» (Vertigo) του Χίτσκοκ. Ο Τζέιμς Στιούαρτ βλέπει την Κιμ Νόβακ να αυτοκτονεί, αλλά στη συνέχεια τη συναντά εκ νέου μπροστά του. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια κινηματογραφική ταινία με πολλαπλά επίπεδα πραγματικότητας. Είναι ένα κόμμα που τα μέρη του ζουν σε διαφορετικές πραγματικότητες. Ετσι είναι τα πολυσυλλεκτικά κόμματα λέει ο αντίλογος. Αυτά έχουν δύο δρόμους προς την επιτυχία. Ο πρώτος είναι να μοιάσουν στον απερχόμενο ανταγωνιστή τους (ΠαΣοΚ) και ο δεύτερος να εμφανίζονται ως ο μοναδικός φορέας που μπορεί να συνδέσει ολόκληρο τον πληθυσμό με την κυβερνητική προοπτική.

Είμαστε ακόμη ζωντανοί

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου, Καθημερινή

 Δεν βρήκα καλύτερη εικόνα για να περιγράψω τα αισθήματα που μου προκαλεί η κατάσταση στη ΔΗΜΑΡ από αυτήν της πολυκατοικίας με τους συνταξιούχους. Εξουθενωμένη εκλογικά, συμπαθής όπως όλοι όσοι δεν απειλούν τίποτε και κανέναν, προσπαθεί να βρει τη θέση της στο πλέγμα της Κεντροαριστεράς, προς το παρόν όμως το μόνο που έχουν επιτύχει είναι ο κ. Κουβέλης να ανταγωνίζεται επάξια στο ευγενές αγώνισμα της φλυαρίας τον κ. Βενιζέλο. Αναρωτιέμαι ειλικρινά αν πιστεύουν ότι κάποιοι, εκτός από τους ίδιους, ενδιαφέρονται αν η Δημοκρατική Αριστερά με το «ένα κόμμα κάτι» των προτιμήσεων του εκλογικού σώματος θα πάει δεξιότερα, αριστερότερα ή θα παραμείνει στο κενό που βρίσκεται σήμερα. Στη ΔΗΜΑΡ υπάρχουν άνθρωποι σοβαροί, με πολιτική συνείδηση, οι οποίοι, αν απεμπλακούν από τον κομματικό ιδρυματισμό -παλιά ασθένεια της αριστεράς- θα μπορούσαν να ανεβάσουν το επίπεδο του πολιτικού λόγου και όχι μόνον στην κεντροαριστερά.

Φαντασθείτε μια πολυκατοικία κάπου στο κέντρο της Αθήνας, σε μια από τις πρώην αστικές περιοχές, οι οποίες τώρα έχουν υποβαθμιστεί και τα ακίνητα διατηρούν την αξία τους μόνον για την εφορία του «πρωτογενούς πλεονάσματος». Εκεί πλέον μένουν μερικοί συνταξιούχοι, των οποίων τα παιδιά έχουν φύγει πριν από χρόνια και έχουν μετακομίσει σε άλλες γειτονιές, ή στα προάστια με τα νεόκτιστα.

Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!

 Του Γρηγόρη Ψαριανού, Παρασκήνιο
Ανασχημάτισε λοιπόν ο πρωθυπουργός το κυβερνητικό σχήμα κι από πολύγωνο το ΄κανε σφαίρα. Για ν΄ αποφύγει τις αιχμές της δυσαρέσκειας λόγω λιτότητας και διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων και γιατί, όπως και να το κάνουμε, μια στρογγυλεμένη αντιευρωπαϊκή λαϊκή εθνικοφροσύνη τσουλάει ευκολότερα στην αντιμνημονιακή κατηφόρα προς τις εκλογές. Μα, θα μου πεις τώρα εσύ ο αριστερός, είσαι αντίθετος με όσα υποσχέθηκε ο Πρωθυπουργός, τη χαλάρωση της λιτότητας και την αποκατάσταση των αδικιών της κρίσης; Αντίθετος δεν είμαι αλλά ούτε εύπιστος. Γιατί όποιος – αριστερός, δεξιός, κεντρώος – εκτός από ιδεολογικό φρόνημα διαθέτει και μνήμη και κρίση, καταλαβαίνει ότι η κυβέρνηση μετά τον ανασχηματισμό ανεβάζει μια παράσταση, στη μαρκίζα της οποίας φιγουράρουν οι αδύναμοι αλλά στο ταμείο κάθονται άλλοι, οι γνωστοί από τα παλιά. Γιʼ αυτό 4 χρόνια τώρα κάνουμε επιτόπιο τροχαδάκι αντί αγώνα δρόμου στις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που θα εξασφάλιζαν όχι μόνο μείωση δαπανών αλλά και αύξηση του ΑΕΠ και ορθολογικότερη χρήση των πόρων (δημοσιονομικών και ανθρώπινων) και παραγωγικότερες διαδικασίες στο δημόσιο, την επιχειρηματικότητα, την αγροτική οικονομία κ.α. Γιʼ αυτό 4 χρόνια τώρα υπό την πίεση των δανειστών ψηφίζουμε στη Βουλή μεταρρυθμίσεις, οι οποίες ή μένουν στα χαρτιά ή εφαρμόζονται ελλιπώς και αναποτελεσματικά ή αλλάζουν αργότερα με διαπαραταξιακές υπογραφές.

Μισέλ Φουκό: «Τι με συνδέει με τον Μαρξ»

Από τον Θανάση Γιαλκέτση, Εφημερίδα των Συντακτών

Στις 25 Ιουνίου 2014 συμπληρώνονται ακριβώς τριάντα χρόνια από τον θάνατο του Γάλλου φιλοσόφου Μισέλ Φουκό (1926-1984). Το κείμενο που ακολουθεί είναι απόσπασμα μιας συνέντευξης που έδωσε ο Μισέλ Φουκό στους μελετητές του έργου του, Κόλιν Γκόρντον και Πολ Πάτον, τον Απρίλιο του 1978. Η συνέντευξη αυτή παρέμενε επί μακρόν ανέκδοτη και δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 2012, στην περιοδική επιθεώρηση «Cités», με τίτλο «Considérations sur le marxisme, la phenoménologie et la pouvoir».

Κόλιν Γκόρντον: Υπάρχει ένα ερώτημα που κυκλοφορεί επίμονα μεταξύ των Αγγλων αναγνωστών σας: εσείς έχετε μια γνώμη για τη σχέση (ή την απουσία σχέσης) που συνδέει την τωρινή και πρόσφατη εργασία σας με τον μαρξισμό όπως αυτός γίνεται κοινά αντιληπτός ή, απλούστερα, με τον Μαρξ;

Μισέλ Φουκό: Με ρωτάτε τι είδους σχέση εδραιώνω εγώ ο ίδιος μεταξύ του έργου μου και του μαρξισμού; Θα έλεγα ότι δεν εδραιώνω καμιά. Οχι με τον μαρξισμό, από τη στιγμή που αυτός μου φαίνεται ως μια πραγματικότητα τόσο περίπλοκη, μπερδεμένη και ιστορικά διαφοροποιημένη και ταυτόχρονα έρμαιο τόσων πολλών πολιτικών στρατηγικών, για να μη μιλήσουμε για τις μυριάδες τακτικές των διάφορων γκρουπούσκουλων, ώστε στο βάθος δεν με ενδιαφέρει και πολύ να ξέρω πώς τα πάει ο μαρξισμός και ποια σχέση έχω εγώ με αυτόν. Εντελώς διαφορετική απάντηση πρέπει να δοθεί για τη σχέση που συνδέει την ερευνητική εργασία μου με το έργο του Μαρξ. Προσωπικά, για να το πω λίγο χοντροκομμένα και απλουστευτικά, θεωρώ ότι οι έρευνές μου πηγάζουν κατά κάποιον τρόπο από το δεύτερο βιβλίο του «Κεφαλαίου». Θα μπορούσαμε να πούμε, μιλώντας πάντα πολύ απλουστευτικά, ότι υπάρχει μια ολόκληρη κληρονομιά, μια ανάκτηση, ένας στοχασμός για το πρώτο βιβλίο του «Κεφαλαίου», δηλαδή για το εμπόρευμα, την αγορά, την αφαίρεση του εμπορεύματος και εκείνη της ανθρώπινης ύπαρξης που πηγάζει από αυτήν κ.λπ. Πρόκειται για μια μεγάλη παράδοση που, στη Γαλλία, είναι δυνατό να ανευρεθεί για παράδειγμα στον Λεφέβρ και νομίζω ότι και ο ίδιος ο Μαρκούζε πρέπει να τοποθετείται, ώς έναν βαθμό τουλάχιστον, στο εσωτερικό της κριτικής αυτού του είδους.

Στέλιος Ράμφος: Η Δημοκρατία είναι σε κρίση όταν δεν έχει στο μυαλό της την αξιοκρατία

 Συνέντευξη στο Έθνος

Ολος ο κόσμος ή οι περισσότεροι γύρω μας, αυτό τον καιρό, βλέπουν Μουντιάλ... Αν καθίσεις μπρος στην οθόνη της τηλεόρασης μια φράση που κυριαρχεί είναι: «Σημασία έχει ποια ομάδα θα κυριαρχήσει στο κέντρο... Στόχος είναι ποια ομάδα θα πάρει το κέντρο». Το ίδιο μεγάλο ενδιαφέρον παρατηρώ στην πολιτική σκηνή της χώρας... Και στην πολιτική το Κέντρο είναι το ζητούμενο για την εκλογική νίκη. Εσείς τι πιστεύετε για το Κέντρο;
Νιώθω πάντα άνετα στο Κέντρο... Γιατί το Κέντρο είναι κατεξοχήν απενοχοποιητικό, ενώ τα άκρα είναι πάντοτε ενοχικά και το ένα άκρο θέλει να φορτώσει ενοχές στο άλλο, νομίζοντας ότι το υπόλοιπο μέρος του εκλογικού σώματος θα αποφασίσει ποια είναι η πιο βολική ενοχή. Επομένως το Κέντρο βολεύει, όπως βολεύει και το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα γιατί ήταν απενοχοποιητικό, ήταν μαλακό, άφησε ερωτηματικά προς όλες τις μεριές...

Γιατί προτιμάτε την απενοχοποίηση από την ενοχοποίηση;

«Οι ιδεολογίες έχουν πεθάνει εδώ και δεκαετίες. Αντίθετα δεν έχουν πεθάνει οι μύθοι, οι μεγάλοι μύθοι» λέει ο Ελληνας στοχαστής. Γιατί η απενοχοποίηση σου λέει: Σκέψου... Ενώ η ενοχοποίηση σου λέει: Μη σκεφτείς, καταδίκασε! Η ενοχή σου λέει «καταδίκασε», ενώ αυτό που έχουμε ανάγκη πάντα είναι το «κατάλαβε»!

Αλέκος Παπαδόπουλος: O λαϊκισμός διατρέχει οριζόντια τα κόμματα

Συνέντευξη στην Καθημερινή

Τον δρόμο των μεταρρυθμίσεων, του ρεαλισμού και του ορθολογισμού απέναντι στον «ιδεολογικά πολυμορφικό λαϊκισμό» θεωρεί μοναδική λύση για τη διάσωση της χώρας ο κ. Αλέκος Παπαδόπουλος. Αυτός ο δρόμος θα πρέπει να οδηγήσει στη συγκρότηση ενός «αντιποπουλιστικού - αντιπερονικού δημοκρατικού μετώπου», από κοινωνικές δυνάμεις οι οποίες υπάρχουν, αλλά όπως λέει, αργούν «απαράδεκτα». Στη συνέντευξη, την οποία παραχωρεί σήμερα στην «Κ», ο πρώην υπουργός απορρίπτει τον όρο «Κεντροαριστερά» ως «τεχνικό και απολίτικο» και τονίζει, αντιθέτως, την ανάγκη να προκύψει ένας δεύτερος πόλος «απέναντι σε όλο το λαϊκίστικο σύστημα». Δεν φιλοδοξεί να έχει κάποιον οργανικό ρόλο, ωστόσο επισημαίνει πως θα βοηθήσει με όλες τις δυνάμεις του. Σύμφωνα με τον ίδιο, οι δύο «γνωστοί κομματικοί πόλοι» δεν είναι παρά οι «δύο όψεις του ίδιου νομίσματος», ενώ επισημαίνει πως ο λαϊκισμός «διατρέχει οριζόντια» όλα τα κόμματα. Ο κ. Παπαδόπουλος θεωρεί τον ανασχηματισμό επιστροφή σε ένα καθεστώς «χαμηλής πολιτικής διαχείρισης», ενώ χαρακτηρίζει «πολιτικό σκάνδαλο» την απομάκρυνση του κ. Αθ. Τσαυτάρη. Εκτιμά ότι η Ελλάδα δεν είναι ακόμη έτοιμη να εξέλθει στις αγορές «παρά μόνο τεχνητά», προειδοποιώντας ότι αν η σημερινή κυβέρνηση ή η αντιπολίτευση πέσουν ξανά στην παγίδα του δανεισμού, τότε «θα οδηγήσουν τη χώρα σε μια νέα καταστροφική περιπέτεια». – Πώς είδατε τον τελευταίο ανασχηματισμό;
– Μετά μία διετή προσπάθεια της κυβέρνησης να διατηρηθεί η χώρα στην Ευρωζώνη, δυστυχώς ο ανασχηματισμός αυτός την επαναφέρει σε καθεστώς χαμηλής πολιτικής διαχείρισης. Αυτό προκύπτει τόσο από πρόσωπα που επελέγησαν όσο κυρίως από τα ψελλίσματα για χαλάρωση της δημοσιονομικής προσαρμογής, εγκατάλειψη του Μνημονίου και άλλα φληναφήματα που προέρχονται από την εκπαιδευμένη πλέον φύση του ελληνικού λαϊκισμού που διατρέχει οριζόντια όλα, χωρίς εξαίρεση, τα ελληνικά πολιτικά κόμματα.

Η επιστροφή του φασισμού

 Αυγή, Αναγνώσεις

Συνέντευξη του  Ρίτσαρντ Έβανς στον Πέτρος Ιωσήφ Στανγκανέλλη, με αφορμή την έκδοση στην Ελλάδα του τρίτομου έργου του Το Γ΄Ράιχ στην εξουσία, από τις εκδόσεις Αλεξάνδρεια

Κυκλοφόρησε, πρόσφατα, από τις εκδόσεις Αλεξάνδρεια, ο δεύτερος τόμος της Τριλογίας του Τρίτου Ράιχ του Ρίτσαρντ Έβανς, ένα σημαντικό έργο για την δημόσια πρόσληψη της συγκεκριμένης ιστορικής περιόδου. Ο Έβανς, βέβαια, δεν είναι ο συγγραφέας του ενός βιβλίου, ούτε ένας ερμητικός μελετητής. Από τη σκοπιά της ιστοριογραφίας, προσπάθησε να συνδυάσει την αγγλική κοινωνική ιστορία με τα επιτεύγματα των Annales, ενώ συνδέθηκε, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1970, με το «κίνημα» της «ιστορίας από τα κάτω», συγκρουόμενος με την «σχολή του Μπίλεφελντ», κατά τη διάρκεια της διαμονής του στην Γερμανία. Άσκησε δριμεία κριτική, τόσο εναντίον των γερμανών ιστορικών που υποστήριζαν θεωρίες περί «μοναδικότητας» και «εξαίρεσης» της γερμανικής ιστορίας, όσο και σε αυτούς οι οποίοι προέβαλλαν μια θεώρηση της ιστορίας της Γερμανίας επικεντρωμένη στα συμβάντα της διπλωματίας και της «υψηλής πολιτικής», και παρουσίαζαν ως αίτιο όλων όσα θα ακολουθούσαν την «αποτυχημένη φιλελεύθερη επανάσταση» σε αυτή την χώρα, η οποία «μοιραία» θα οδηγούσε στην άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία. Υπήρξε πάντοτε σφόδρα αντίθετος με ιστορικούς όπως ο Ερνστ Νόλτε, οι οποίοι υποστήριξαν ότι η γερμανική κατάκτηση της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης ήταν μια «νόμιμη άμυνα» ή ότι ο διωγμός των εβραίων έγινε για «λόγους ασφαλείας». Αλλά ούτε και οι νεο-συντηρητικοί βρετανοί ιστορικοί, όπως ο Robert Conquest, γλύτωσαν από την κριτική του. Αναμενόμενο για έναν ιστορικό σαν τον Έβανς, ο οποίος «επέλεξε» το θέμα του, διότι έβρισκε παραλληλισμούς μεταξύ του γερμανικού ιμπεριαλισμού και του πολέμου στο Βιετνάμ.

Πατριωτικός ΣΥΡΙΖΑ

 Του Ηλία Κανέλλη, ΝΕΑ

O μακαρίτης Ευάγγελος Αβέρωφ, που διαδέχθηκε τον Γεώργιο Ράλλη στην ηγεσία της ΝΔ την πιο πέτρινη περίοδο για το κόμμα, όταν έχασε την εξουσία από το ΠαΣοΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, είχε επιχειρήσει οργανωτική και ιδεολογική ανασυγκρότηση. Τον ριζοσπαστικό φιλελευθερισμό, που είχε ηττηθεί κατά κράτος, τον αντικατέστησε η ιδεολογία της λαϊκής Δεξιάς, στο πλαίσιο της οποίας έδρασαν οι Ρέιντζερ και οι Κένταυροι. Στόχος του Αβέρωφ ήταν η πόλωση. Και, σύμφωνα με τη στρατηγική του, δόθηκε έμφαση στο «έθνος» και στην «πατρίδα». Η περισσότερη Ευρώπη, ως διεκδίκηση, έμεινε πίσω. Ούτε το ΠαΣοΚ, άλλωστε, διακινούσε ευρωπαϊκά συνθήματα, «η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες» έλεγε. Η ιδεολογική κληρονομιά εκείνης της περιόδου άνοιξε τη βεντάλια της συντηρητικής παράταξης και επέτρεψε στους παραδοσιακούς δεξιούς της μετεμφυλιακής περιόδου να συγκατοικήσουν στο ίδιο κόμμα με συντηρητικούς ευρωπαϊστές και συνειδητούς εκπροσώπους της αστικής τάξης. Και στην πορεία να υπερισχύσουν. Το ΠαΣοΚ, από τη δική του σκοπιά, είχε ιδρυθεί με έμφαση στον «λαό» και στην «πατρίδα». Ο Ανδρέας Παπανδρέου, παρ' όλα αυτά, παρά και την αντιευρωπαϊκή ρητορική του, συνειδητά και ενεργά προώθησε την ευρωπαϊκή πορεία της Ελλάδας.

Κοινωνία σε νευρική κρίση

 

Του Π.Κ. Ιωακειμίδη, ΝΕΑ

«Η Ελλάδα βγαίνει πιο ισχυρή από την κρίση» ελέχθη πρόσφατα. Ας το δεχθούμε. Η κοινωνία όμως πώς βγαίνει από τις πρόσφατες ευρωεκλογές; Περισσότερο ισχυρή και ώριμη, συνειδητοποιημένη, με μεγαλύτερα περιθώρια αυτογνωσίας, ή μια κοινωνία περισσότερο ζαλισμένη, αποπροσανατολισμένη, αβέβαιη, «παράλογη», γενικά περισσότερο ανώριμη; Μπορεί, συνεπώς, να αναγνωσθούν το εκλογικό αποτέλεσμα και οι εκλογικές επιλογές τώρα που πέρασαν οι πρώτες εντυπώσεις, χωρίς να προσβάλλεται η ευρύτερη παραδοχή ότι «ο λαός είναι πάντοτε σοφός» και ως εκ τούτου οι επιλογές του είναι υπεράνω κριτικής. Πρώτα απʼ όλα, είτε μας αρέσει είτε όχι, η κοινωνία βγαίνει από τις εκλογές με ένα στίγμα. Το στίγμα της Χρυσής Αυγής. Ούτε λίγο ούτε πολύ, πάνω από μισό εκατομμύριο Ελληνες (536.910 άτομα) ψήφισαν ένα ναζιστικό, φασιστικό μόρφωμα και έστειλαν τρεις ναζιστές εκπροσώπους στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να... υπερασπιστούν τα ελληνικά συμφέροντα και να εκφράσουν τις ελληνικές απόψεις. Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα μέλος της Ενωσης στην οποία ένα αμιγώς ναζιστικό κόμμα καταλαμβάνει την τρίτη θέση σε εκλογική δύναμη και έχει τρία μέλη στην Ευρωβουλή. Το γεγονός λέει πολλά για την ελληνική κοινωνία. Και, ας είμαστε ειλικρινείς, οι 536.910 συμπολίτες μας δεν είναι ούτε παραστρατημένοι ούτε αποπροσανατολισμένοι ούτε τίποτα παρεμφερές. Είναι συνειδητοί οπαδοί της Χρυσής Αυγής, οπαδοί δηλαδή μιας βίαιης ολοκληρωτικής ιδεολογίας.

Διαθεσιμότητα για κλάματα. Η αξιολόγηση των υπαλλήλων, οι πρυτάνεις και ο κυνισμός πάνω από τα ΑΕΙ

 

Της Βάσως Κιντή, ΝΕΑ

Στη Βραζιλία παίζουν ποδόσφαιρο αλλά στην Ελλάδα έχει χαθεί η μπάλα. Εχουμε καταλάβει από τον ανασχηματισμό ότι έχουμε έναν - δύο υπουργούς για την Ευρώπη και τους υπολοίπους για τους ιθαγενείς στους οποίους, χωρίς δισταγμό, κουνάνε χάντρες και καθρεφτάκια για να τους σύρουν στις εκλογές, θαμπώνοντας μερικούς και κλείνοντας το μάτι σε άλλους. Ο καθένας στην κυβέρνηση (πρόσωπο, κόμμα ή παράγοντας) κάνει του κεφαλιού του, δίνει υποσχέσεις, δεσμεύεται, χωρίς να υπολογίζει τους άλλους και κυρίως το εκάστοτε πρόβλημα. Στο μεταξύ, οι ζωές των ανθρώπων που απολύονται ή μπαίνουν σε διαθεσιμότητα θυσιάζονται με αβάσταχτη ελαφρότητα στον βωμό του μικροκομματικού συμφέροντος ενώ θεσμοί, το συμφέρον και το μέλλον της χώρας εγκαταλείπονται στην τύχη τους (αλλά και στα άτσαλα, αλλοπρόσαλλα, πλην όμως υπομονετικά, χέρια του ΣΥΡΙΖΑ) με μόνη μέριμνα την παραμονή στην εξουσία. Επιστρέφουμε πλέον απροκάλυπτα στο παρελθόν, στις ασύδοτες πρακτικές του και στις κακοδαιμονίες του, που μας οδήγησαν με αδήριτο τρόπο στη χρεοκοπία. Ας δούμε το πρόβλημα με τη διαθεσιμότητα στα ΑΕΙ. Στους διοικητικούς υπαλλήλους τούς έπεσε ξαφνικά ο κλήρος το καλοκαίρι του 2013 να μπουν στον χορό της διαθεσιμότητας αφού επί μήνες, παρότι υπήρχε μνημονιακή υποχρέωση, οι τότε υπουργοί Παιδείας και Διοικητικής Μεταρρύθμισης έκρυβαν, κωλυσιεργώντας, το πρόβλημα κάτω από το χαλί.

Oι ποπουλιστές, οι συναινέσεις και η Προεδρική εκλογή

 Του Νίκου Γκιώνη, www.metarithmisi.gr/
Πριν πολύ λίγα χρόνια ο Τζ. Ναπολιτάνο, κινούμενος επί των ορίων του πλαισίου των καθηκόντων του , αποδόμησε τον δημαγωγό της Δεξιάς Σ. Μπερλουσκόνι. Η ανάληψη της Πρωθυπουργίας από τον Μ. Μόντι ,ήταν το απαραίτητο ανάχωμα μιας κατασκευής, που σταδιακά και μέσα σε τρία- τέσσερα χρόνια οδήγησε στην ηγεσία Ρέντσι, αφού μεσολάβησε και η χρήσιμη διακυβέρνηση από τον Ενρίκο Λέτα. Στην Ελλάδα, πέρα από την τελική αποτίμηση της θητείας του κάθε Προέδρου, η πολιτική συμπεριφορά των πολιτικών παικτών παραπέμπει, σε υπόγειες – κι όχι πάντα στέρεες- πολιτικές συμπεριφορές. Συνήθως όμως, αυτές οφείλονται στην εκ προοιμίου αντιθετική πόλωση, που καλλιεργείται από την μείζονα κοινοβουλευτική αντιπολίτευση, με μόνες τις εξαιρέσεις του Κ. Στεφανόπουλου στην δεύτερη θητεία του και του Κ. Παπούλια , για προφανείς λόγους, που αφορούσαν στο νικημένο ΠΑΣΟΚ του 2004. Κι έτσι όμως, η χώρα ευτύχησε να έχει τον Κων/νο Καραμανλή και τον Κωστή Στεφανόπουλο, ως συνετούς και συναινετικούς Προέδρους, στην τελική κρίση γι’ αυτούς. Μάλιστα πιο πολύ εξέπληξε η σταδιακή μετεξέλιξη ενός παραδοσιακού δεξιού της δεκαετίας του 1960, του Κ. Στεφανόπουλου , σ΄έναν πολίτη προσηλωμένο στην Ευρωπαϊκή ιδέα και κάθετα αντίθετο σε κάθε πατροπαράδοτο αναχρονισμό, με χαρακτηριστική την οργισμένη αντίδρασή του στην υπόθεση των ταυτοτήτων και την ύπουλη προσπάθεια επιβολής μιας κληρικαλιστικής ιδεολογικής κηδεμονίας.

Ο Σύριζα κι εμείς

Του Παναγιώτη Δημητρακά

Η  παραδοχή ότι η ΔΗΜΑΡ ως αριστερό κόμμα πρέπει να αυτοτοποθετείται στο μπλοκ των δυνάμεων της αλλαγής, απέναντι στις δεξιές συντηρητικές πολιτικές και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη και επομένως ενδιαφέρεται για μια νέα διακυβέρνηση της χώρας, σε συνδυασμό με την παραδοχή ότι εναλλακτική διακυβέρνηση δεν γίνεται χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι εντελώς διαφορετική εκτίμηση, από “ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι προ των πυλών της κυβερνητικής εξουσίας”. Ο ΣΥΡΙΖΑ αναδείχθηκε πρώτο κόμμα με 27%, 4 μονάδες μπροστά από την Ν.Δ., όμως πιστεύει κανείς ότι υπάρχουν οι προϋποθέσεις να κυβερνήσει; Το κυβερνητικό μπλοκ έστω και αν έχασε 11 μονάδες είναι στο 32%, μπορεί να κυβερνά διότι όταν εκλέχθηκε είχε 43% και γιατί στηρίζεται στο πολιτικό μιντιακό και οικονομικό σύστημα και το ευρωπαϊκό κατεστημένο. Για να υπάρξει μια νέα διακυβέρνηση χρειάζεται μια μεγάλη κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία ικανή να ξεπερνά τις δυσκολίες που θα παρεμβληθούν , η οποία βεβαίως δεν υπάρχει και για να δημιουργηθεί χρειάζονται δύο αλληλένδετες προϋποθέσεις, ο προσδιορισμός το χαρακτήρα και του προγράμματος της κυβέρνησης και η πολιτική συμμαχιών. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ το πρόβλημα το έχει μπροστά της, η δε πορεία θα εξαρτηθεί από τον τρόπο που θα το αντιμετωπίσει.

Ο Παναγιότατος και το Pride

 

Του Ηλία Κανέλλη, ΝΕΑ

Ο παππούλης Ανθιμος της Θεσσαλονίκης είναι ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου. Πιο άγιος κι από Παναγιότατος, όπως πρέπει να τον προσφωνούν όσοι πιστοί τού απευθύνονται στα όρια της περιοχής όπου ασκεί το ποιμαντικό του έργο. Εχει μόνο ένα ελάττωμα. Ανακατεύεται με την πολιτική. Επειδή έρχεται από τα παλιά, δεν του αρέσουν αυτά τα καινούργια πράγματα της δημόσιας ζωής. Αυτός είχε μάθει ο μητροπολίτης, ο στρατηγός, ο νομάρχης κι ο δήμαρχος να είναι το κέντρο του κόσμου - και ο καινούργιος κόσμος έχει αφήσει πίσω, μεταξύ πολλών άλλων, και τον μητροπολίτη. Χθες συνάντησε τον συντηρητικό περιφερειάρχη Γιώργο Τζιτζικώστα. Και επειδή πίστεψε ότι αρκεί ένας συντηρητικός περιφερειάρχης για να αλλάξει η φορά της ζωής, επιτέθηκε στο αντίστοιχο του αθηναϊκού Gay Pride, Thessaloniki Pride, oι εκδηλώσεις του οποίου θα γίνουν Παρασκευή και Σάββατο στην πόλη του. Είπε «αίσχος», μίλησε για διαστροφή και απείλησε ότι θα κάνει μια ολονυκτία κατά των εκδηλώσεων. Και με παράπονο πρόσθεσε ότι δεν έχει επικοινωνήσει για το θέμα με τον Γιάννη Μπουτάρη. Και ορθώς. Αλλωστε, ο δήμαρχος Γιάννης Μπουτάρης τέτοιες εκδηλώσεις που γιορτάζουν και διεκδικούν ταυτόχρονα το δικαίωμα στη σεξουαλικότητα και στην αυτοδιάθεση του σώματος τις θεωρεί αυτονόητο δικαίωμα και εξίσου αυτονόητη διεκδίκηση, είναι λοιπόν εύλογο ότι όπως και ο αθηναίος συνάδελφός του θα παραστεί σε αυτές.

Η Σοσιαλδημοκρατία είναι κίνηση, αλλά όχι «Δράση»

 Του Γιώργου Σιακαντάρη, www.metarithmisi.gr

Μέχρι το ξέσπασμα της κρίσης η Σοσιαλδημοκρατία στην Ελλάδα προκαλούσε, το λιγότερο, καχυποψία στους κόλπους όλων των εκδοχών της Αριστεράς (κομμουνιστογενούς, ανανεωτικής, ριζοσπαστικής και σοσιαλιστικής). Ανεξάρτητα από τις ιστορικές και ιδεολογικές αιτίες γι’ αυτήν την καχυποψία, νομίζω ότι αξίζει να αναφερθώ εν συντομία στο τι διαφορετικό κόμισε αυτή στην πολιτική ζωή της ευρωπαϊκής Ηπείρου. Η διαμορφούμενη ακόμη από την εποχή του Μπερνστάιν Σοσιαλδημοκρατία απέρριψε τον οικονομισμό, ο οποίος ήταν η κυρίαρχη σκέψη στην Αριστερά της εποχής. Ιστορικά η Σοσιαλδημοκρατία δεν αποτέλεσε κάποιο συμβιβασμό μεταξύ του Φιλελευθερισμού και του Μαρξισμού, αλλά μια νέα πρόταση για το πρωτείο της πολιτικής έναντι της οικονομίας. Πρωτείο που ούτε ο Φιλελευθερισμός ούτε ο Μαρξισμός αναγνώριζαν. Σήμερα ο οικονομισμός κυριαρχεί στη νεοφιλελεύθερη σκέψη. Αυτό αντανακλάται στην αντίληψη που επικρατεί στις συνθήκες για την ευρωπαϊκή ενοποίηση. Η ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία εισήλθε σε βαθιά κρίση, όταν εισχώρησε στη λογική που παρέδιδε το πρωτείο στην οικονομία αντί στην πολιτική, στο χρηματοπιστωτικό αντί στο παραγωγικό κεφάλαιο, στο λιγότερο κράτος αντί στο κράτος των υπηρεσιών… Η όποια εκδοχή της ελληνικής Σοσιαλδημοκρατίας απέτυχε, όταν ακολούθησε ανορθολογικές δαπάνες στο όνομα των συντεχνιακών συμφερόντων και του λαϊκισμού και όχι πολιτικές για τη συγκρότηση ενός μοντέλου παροχής κοινωνικών υπηρεσιών.

Μεταρρυθμίσεις ή λαϊκισμός. Η ώρα της επιλογής πλησιάζει.

Του Φώτη Γεωργελέ, Athens Voice

Στην πραγματικότητα, οι πρώην υπουργοί του ΠΑΣΟΚ και οι βουλευτές της ΔΗΜΑΡ έχουν δίκιο που θέλουν να πάνε στο ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί εκεί ανήκουν. Όλα τα κόμματα στην Ελλάδα, κεντροδεξιά, κεντροαριστερά, αριστερά, σ’ αυτή τη μεγάλη καθεστωτική παράταξη ανήκουν, στον κρατισμό, στο πελατειακό κράτος, στην κομματοκρατία. Η Ευρώπη πιέζει για να εκσυγχρονίσει βίαια το οικονομικό και πολιτικό μας σύστημα και αυτά αντιστέκονται μέχρι θανάτου. Έστω και αν έτσι παρατείνεται η κρίση, δεν μπαίνει τέλος στην ύφεση. Όλα τα σημάδια δείχνουν ότι το πολιτικό σύστημα και στις δύο κατευθύνσεις, δεξιά και αριστερά, δεν μπορεί και δεν θέλει να απομακρυνθεί από αυτό το μοντέλο που καταδικάζει σε υπανάπτυξη και οπισθοδρόμηση τη χώρα. Έτσι εξηγείται και το παράδοξο φαινόμενο: Ενώ, υποτίθεται, το ζητούμενο ήταν να μετατοπιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ προς πιο ρεαλιστικές και ευρωπαϊκές θέσεις, συμβαίνει το αντίθετο. Μετατοπίζονται τρέχοντας οι άλλοι προς αυτόν. Γιατί αυτές ήταν πάντα οι κρυφές τους επιδιώξεις. Να διατηρήσουν τη χώρα στην κατάσταση του 2009. Αυτή την υπέροχη εποχή των δανεικών, της αργομισθίας, της μίζας, της διαφθοράς, της συντεχνιακής προσοδοθηρίας, των κομματικών διορισμών και των πρόωρων συντάξεων.

Σε ένα τηλεοπτικό πάνελ, ανήμερα των εκλογών, ένας πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ που μετακόμισε στη ΔΗΜΑΡ για ένα μήνα, δηλώνει: Η Ελιά έχει μέλλον, αρκεί να γεφυρώσουμε το ρήγμα ανάμεσα στον Βενιζέλο και τον Παπανδρέου, εμείς θα φροντίσουμε γι’ αυτό. Τι μεσολάβησε και ο καλός αυτός άνθρωπος από το ίδιο εκείνο απόγευμα επέστρεψε αυτομάτως στο παλιό του κόμμα; Το 1,20% της ΔΗΜΑΡ. Μία και είκοσι είναι πολύ αργά για οτιδήποτε, οχτώ και δέκα έχεις λίγη ώρα ακόμα στο παιχνίδι.

Μίλτος Κύρκος: Οι ηγέτες μας είναι ανεπαρκείς επειδή το μόνο που έχουν στο στόχαστρό τους είναι η επιβίωση των κομματικών τους μηχανισμών

Συνέντευξη στον Άρη Παπαδόπουλο,  Εθνικός Κήρυξ

Ο Μιλτιάδης Κύρκος δείχνει να ακολουθεί τα χνάρια του πατέρα του Λεωνίδα, αξέχαστου ηγέτη της ανανεωτικής Αριστεράς, τουλάχιστον ως προς την Ευρωβουλή όπου είχε υπηρετήσει και εκείνος το 1981 και το 1985. Εκεί όμως σταματάει κάθε σύγκριση. Ο γιος δεν προτίμησε κάποιο παραδοσιακό κόμμα της Αριστεράς, αλλά εκλέχθηκε ευρωβουλευτής με το Ποτάμι, όπου θα βρεθεί στην Ευρωβουλή μαζί με τον Γιώργο Γραμματικάκη, φυσικό και συγγραφέα, πρώην πρύτανη Πανεπιστημίου Κρήτης. Κι όπως δηλώνει στον «Εθνικό Κήρυκα», δεν ένοιωσε ποτέ να κουβαλά το βάρος μίας αριστερής κληρονομιάς λόγω του πατέρα του. «Θα έλεγα ότι η σχέση με τον πατέρα μου πολιτικά ήταν πολύ υγιής. Ημασταν μακριά και αγαπημένοι. Τον στήριζα στη ζωή του, αλλά δεν συμμετείχα στα κόμματά του. Οπότε δεν κουβαλούσα τέτοια κληρονομιά, ούτε και κουβαλούσα το όνομά του στην καθημερινότητα. Ηταν ο Λεωνίδας και ήμουν ο Μίλτος». Ανθρωπος χαμηλού προφίλ, τα τελευταία χρόνια απασχολείται σε επιχείρηση εισαγωγής και παραγωγής επιτραπέζιων παιχνιδιών. Εν τούτοις έχει εμπειρία στο Ευρωκοινοβούλιο, όπου έχει εργαστεί ως επιστημονικός σύμβουλος. Παράλληλα, είναι συνεργάτης του Προγράμματος Εκπαίδευσης Μουσουλμανοπαίδων για την εκμάθηση ελληνικών και αναπτύσσει εκπαιδευτικές εφαρμογές σε υπολογιστές και στο Διαδίκτυο. Στόχος του είναι η δημιουργική χρήση των νέων τεχνολογιών με σκοπό την ευαισθητοποίηση της νέας γενιάς στα κοινωνικά ζητήματα της εποχής μας.

ΔΗΜΑΡ: μια ιστορία πολιτικών αντιφάσεων και προσωπικών τακτοποιήσεων

Του Γεράσιμου Γεωργάτου

 Το κόμμα οργανώθηκε εντελώς προεδροκεντρικά με τυπικές δημοκρατικές διαδικασίες επικύρωσης προειλημμένων αποφάσεων. Κάθε έκφραση διαφωνίας οδηγούσε στο περιθώριο και έτσι η ΔΗΜΑΡ πολύ γρήγορα στερήθηκε πολλούς αξιόλογους και ικανούς ανθρώπους. Η ηγετική ομάδα διαμορφωνόταν κάθε φορά με όρους θρησκευτικής πίστης προς τον Πρόεδρο και όχι με όρους πολιτικής συμφωνίας και όσοι την συναπάρτιζαν φρόντισαν για τις απαραίτητες συναλλαγές, εξαρτήσεις και ανταλλάγματα, με αποκορύφωμα τις επιλογές προσώπων κυρίως με «αριστερό πρόσημο» και κατά κανόνα ήδη βολεμένους, στο πλαίσιο του 4-2-1 και όχι μόνο.

Το εγχείρημα φαίνεται πως ήταν από την αρχή ναρκοθετημένο. Η ΔΗΜΑΡ ήθελε να είναι κάτι που δεν μπορούσε να γίνει, όπερ και η σημερινή της κατάληξη. Στο ιδρυτικό συνέδριο (2011), απορρίπτονται μετ` επαίνων η πρόταση Ματσαγγάνη για «δίκαιη λιτότητα» και η συμβιβαστική - βελτιωτική πρόταση για «δίκαιη κατανομή των βαρών της κρίσης». Οι αριστερές αγκυλώσεις του τύπου, «οι εργαζόμενοι δεν θα πληρώσουν για την κρίση», με συνέπεια να πληρώσουν περισσότερα, ενυπήρχαν ήδη.

"Ο προπομπός του νεοναζισμού!"

 http://athensreviewofbooks.com

Ποιος ήταν ο «προπομπός του νεοναζισμού», σύμφωνα με το προπαγανδιστικό όργανο του ΠΑΣΟΚ; «ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΗΔΑΚΗΣ: Ο ΠΡΟΠΟΜΠΟΣ ΤΟΥ ΝΕΟΝΑΖΙΣΜΟΥ», έγραφε στην πρώτη της σελίδα στις 8 Σεπτεμβρίου 1987 η «εφημερίδα της κυβερνήσεως» του ΠΑΣΟΚ και του Καθεστώτος του Υπαρκτού Λαϊκισμού της δεκαετίας του 1980, η «Αυριανή» – την οποία ο Ανδρέας Παπανδρέου χαρακτήρισε «υπόδειγμα δημοσιογραφίας». Είκοσι χρόνια μετά τον θάνατο του Μάνου Χατζιδάκι, η εφημεριδοσύνη ούτε γράφει ούτε λέει λέξη για τις διώξεις που υπέστη από το Καθεστώς του Ολοκληρωτικού Τριτοκοσμισμού του Ανδρέα Παπανδρέου καθ’ όλη τη δεκαετία του ’80.

Το «υπόδειγμα δημοσιογραφίας» και όργανο του Α. Παπανδρέου έγραφε ότι «οργή και αγανάκτηση για τις φασιστικές δηλώσεις [του Χατζιδάκι] κατά της “Αυριανής”» κατέλαβε σύμπασα την Κυβέρνηση. «Επώνυμοι και ανώνυμοι, εκπρόσωποι κομμάτων, του πολιτικού και καλλιτεχνικού και δημοσιογραφικού κόσμου, αλλά και χιλιάδες λαού… ένωσαν τη φωνή τους στην αποφασιστική απόκρουση του όζοντος νεοφασισμού του Μ. Χατζηδάκη», ο οποίος «επέλεξε την επικίνδυνη μεθοδολογία του χιτλερισμού». Εκείνη την ημέρα ο υπουργός του Ανδρέα και «συγκεντρωσιάρχης» του ΠΑΣΟΚ Κίμων Κουλούρης εδήλωνε: «Τι εκφράζει και τι εκπροσωπεί σε τούτο τον τόπο ο Μάνος Χατζιδάκις;», ενώ ο Θεόδωρος Πάγκαλος υπογράμμιζε «την τεράστια σημασία της “Αυριανής” για τη δημόσια ζωή».

Το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα κήρυξε τη Νέα Εθνική Αντίσταση και έδωσε πολλές μάχες προκειμένου να απελευθερώσει τη χώρα από τους «ντόπιους και ξένους» δυνάστες και βεβαίως από τον… νεοναζισμό του Μάνου Χατζιδάκι! Το τι υπέστη ο Μάνος Χατζιδάκις από το ΠΑΣΟΚ περιγράψαμε στο άρθρο «Περί “κοινωνικής επιθετικότητας του Μάνου Χατζιδάκι” και άλλων δεινών» στο τεύχος 26 (Φεβρουάριος 2012) της Athens Review of Books.

Τα αυγά των φιδιών τότε εκκολάπτονταν υπό τον λαϊκιστικό ήλιο του ΠΑΣΟΚ. Τώρα στεγάζονται αλλού. Αλλά το σύνθημα του Ανδρέα Παπανδρέου «Η Ελλάδα στους Έλληνες» τώρα το χρησιμοποιεί η Χρυσή Αυγή.

Ανατομία του λαϊκισμού

Από τον Θανάση Γιαλκέτση, Εφημερίδα των Συντακτών

 Ο Νικόλαο Μέρκερ είναι ομότιμος καθηγητής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο La Sapienza της Ρώμης. Η ακόλουθη συνέντευξή του δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «L’ Unità».

■ Καθηγητή Μέρκερ, ο λαϊκισμός γεννιέται στην Αριστερά τον 19ο αιώνα, στη Ρωσία και στην Αμερική. Επειτα μεταναστεύει στη Δεξιά, από τον 20ό αιώνα μέχρι σήμερα. Πώς έγινε αυτό;

■ Ο λαϊκισμός είναι ένα πλάσμα που αποκτά παράξενα γνωρίσματα μέσα στον χρόνο. Το αμερικανικό People’s Party των ετών 1899-90 απέρριπτε την κοινοβουλευτική αντιπροσώπευση και βασιζόταν στις αγροτικές κοινότητες. Ηταν αντίθετο προς την «εγκληματική» πολιτική τάξη, προς τους διανοούμενους και τους μετανάστες, αλλά παρέμενε μια πτέρυγα του Δημοκρατικού Κόμματος. Ο ρωσικός λαϊκισμός αντίθετα, ο οποίος βασιζόταν στη συμμαχία διανοουμένων και αγροτών, πρέπει να εντάσσεται στην πάλη εναντίον του τσαρικού απολυταρχισμού και ανήκει στην ιστορία του σοσιαλισμού.

■ Η μεταφύτευση του λαϊκισμού στην Ευρώπη είναι μια αληθινή αντιδραστική μεταλλαγή του, με αφετηρία όμως τη θανάσιμη πάλη εναντίον του 1789. Ετσι δεν είναι;

■ Στην Ευρώπη αλλάζει ο χαρακτήρας του φαινομένου, παρά το ότι υπάρχουν ορισμένες αναλογίες. Αυτό που υποκινεί αυτήν τη μεταβολή είναι η παλαιά απέχθεια εναντίον της Γαλλικής Επανάστασης και όλων όσα πηγάζουν από αυτήν: από την αντιπροσώπευση ώς την ισότητα και τα δικαιώματα του ανθρώπου. Στην ευρωπαϊκή ήπειρο γεννιέται η ιδέα του λαού ως μυστικιστικής και αδιαίρετης κοινότητας.

Η νέα κρίση που έρχεται

Του Γιάννη Βούλγαρη, ΝΕΑ

Στη διάρκεια της παγκόσμιας κρίσης το 2007-08 δύο λατινικά γράμματα προβλημάτιζαν τους αναλυτές. Το V και το W. Θα ήταν η κρίση μια βύθιση που θα ακολουθηθεί από την ανάκαμψη, όπως το V, ή θα σημειωνόταν μια νέα βύθιση μετά την πρόσκαιρη ανάκαμψη, όπως το W; Τελικά χάρη στην έγκαιρη και μαζική παρέμβαση των κρατών στην οικονομία η κρίση συγκρατήθηκε και δεν σημειώθηκε νέα βύθιση. Το σοκ ξεπεράστηκε σχετικά γρήγορα στις περισσότερες χώρες διαψεύδοντας την υπόθεση ότι η μεγάλη ύφεση θα είχε ριζικές πολιτικές επιπτώσεις. Μάλιστα, η σχετικά γρήγορη επιστροφή του κλίματος business as usual συνοδεύεται από την αναπαραγωγή της ισχύος του χρηματοπιστωτικού συστήματος χωρίς να έχουν πραγματοποιηθεί οι μεγάλες τομές που χρειάζονταν για την αποτελεσματικότερη θεσμική ρύθμισή του. Αντίθετα με τις άλλες μεγάλες δυνάμεις της παγκόσμιας οικονομίας οι οποίες πέρασαν γρήγορα την κρίση, η Ευρώπη αποτέλεσε εξαίρεση. Η ιδιαίτερη και ατελής νομισματική αρχιτεκτονική της, μετέτρεψε τη χρηματοπιστωτική σε παρατεταμένη κρίση δημόσιου χρέους, ενώ η οικονομική ανάκαμψη είναι αναιμική. Μέσα στην ευρωπαϊκή ιδιαιτερότητα, η Ελλάδα αποτέλεσε ιδιαιτερότητα της ιδιαιτερότητας. Τόσο ως προς το βάθος της ύφεσης όσο και ως προς τη διάρκεια. Οι αιτίες ήταν δομικές και συγκυριακές.

Η λογική ως πολιτικό πρόταγμα

   Του Αρίστου Δοξιάδη, Καθημερινή

 Η πλειονότητα του πολιτικού προσωπικού, σε κυβέρνηση και αντιπολίτευση, χειρίζεται καλά την εξουσία της υποκρισίας και της υφαρπαγής: άλλα να λένε, άλλα να νομοθετούν, και άλλα να συμβαίνουν. Δίπλα τους υπάρχουν μερικοί «χρήσιμοι ηλίθιοι», που ειλικρινά νομίζουν ότι η πολιτική εξουσία, με αυτούς τους θεσμούς, μπορεί να εφαρμόσει κάποιο συνεκτικό πρόγραμμα, είτε σοσιαλιστικό είτε φιλελεύθερο. Και τέλος υπάρχουν οι λίγοι πραγματιστές με σχέδιο, που ξέρουν ότι το μεγάλο ζητούμενο δεν είναι ένα ιδεολογικό πρόσημο, αλλά το να έχουμε κράτος που μπορεί να σχεδιάζει και να εφαρμόζει με συνέπεια τις δημόσιες πολιτικές. Μόνο αυτοί εργάζονται πραγματικά για κάποιο γενικό συμφέρον, όπως κι αν το ορίζουν. Πολιτική της λογικής είναι οι θεσμικές μεταρρυθμίσεις που χρειάζονται για να υπάρχει αντιστοιχία ανάμεσα στις διακηρύξεις, στα μέσα, και στο αποτέλεσμα. Πολιτική της υφαρπαγής είναι αυτή που υπερισχύει σήμερα σε όλα σχεδόν τα κόμματα. Η αντίθεση αυτή είναι πιο ουσιαστική στη σημερινή Ελλάδα από την ιστορική, και συχνά ψευδεπίγραφη, αντίθεση δεξιάς-αριστεράς. Εχουμε ανάγκη από ένα συγκροτημένο, διακομματικό, μέτωπο της λογικής. Και από έναν φορέα στο κέντρο του πολιτικού φάσματος που συμπυκνώνει αυτά τα προτάγματα.

Καθώς καταλαγιάζει το σοκ από την κρίση, και υποχωρεί η αίσθηση της έκτακτης ανάγκης, πολλοί είναι αυτοί που προτείνουν να γυρίσουμε στις παλιές διαχωριστικές γραμμές της πολιτικής. Να επιλέξουν οι πολίτες δεξιά/αριστερά, ή έστω κεντροδεξιά/κεντροαριστερά, και ειδικότερα για την οικονομία, φιλελεύθερες ή σοσιαλδημοκρατικές συνταγές. Και να αφήσουν κατά μέρος τις εκκλήσεις για την πολιτική του «αυτονόητου» ή της «κοινής λογικής». Οσο κι αν φαίνονται εύλογα τα επιχειρήματα, η εμμονή σε αυτές τις σταθερές διαχωριστικές κρύβει μια μεγάλη παγίδα. Οτι δηλαδή, όπως στο παρελθόν, οι διαμάχες για το «πρόσημο» των πολιτικών θα είναι προπέτασμα καπνού για να κάνουν τη δουλειά τους οι ομάδες συμφερόντων που καρπώνονται τα χρήματα και τα προνόμια, ανεξάρτητα από διακηρύξεις και νόμους.

Ζίγκμουντ Μπάουμαν, Πλούτος και ανισότητα. Μας ωφελεί όλους ο πλούτος των ολίγων;

Περιοδικό Εντευκτήριο

Σύμφωνα με μια κοινή αντίληψη, ο καλύτερος τρόπος να βοηθήσουμε τους φτωχούς και να τους απαλλάξουμε από τη δυστυχία τους είναι να επιτρέψουμε στους πλουσίους να γίνουν πλουσιότεροι: αν οι πλούσιοι πληρώνουν λιγότερους φόρους, τότε εμείς οι υπόλοιποι θα βρεθούμε σε καλύτερη κατάσταση. Συνεπώς, ο πλούτος των ολίγων μάς ωφελεί όλους. Αυτές οι κοινές αντιλήψεις έρχονται ωστόσο σε αντίθεση με την καθημερινή μας εμπειρία, με μια πληθώρα ευρημάτων βασισμένων σε μελέτες και φυσικά με τη λογική. Αυτό το παράδοξο χάσμα ανάμεσα στα αδιάσειστα τεκμήρια και τις κοινές αντιλήψεις μάς κάνει να σταθούμε και να αναρωτηθούμε: γιατί αυτές οι αντιλήψεις είναι τόσο διαδεδομένες και γιατί αντιστέκονται στα συσσωρευμένα και διαρκώς αυξανόμενα τεκμήρια που αποδεικνύουν το αντίθετο; Αυτό το μικρό βιβλίο αποπειράται να δώσει μια απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Ο Bauman καταγράφει και αναλύει τις υπόρρητες υποθέσεις και τις αστόχαστες πεποιθήσεις στις οποίες βασίζονται οι παραπάνω αντιλήψεις και βρίσκει πως, μία προς μία, είναι ψευδείς, απατηλές και παραπλανητικές. Αυτές οι αντιλήψεις δύσκολα θα διατηρούνταν στο προσκήνιο αν δεν υπεράσπιζαν –ουσιαστικά, αν δεν προωθούσαν και δεν ενίσχυαν– την παρούσα, άνευ προηγουμένου, αδικαιολόγητη και ολοένα επιταχυνόμενη αύξηση της κοινωνικής ανισότητας, καθώς επίσης το διευρυνόμενο χάσμα ανάμεσα στην ελίτ των πλουσίων και την υπόλοιπη κοινωνία.

Ο συγγραφέας 

Ο Ζίγκμουντ Μπάουμαν γεννήθηκε στο Πόζναν της Πολωνίας το 1925. Σε ηλικία 18 ετών κατετάγη στον Ελεύθερο Πολωνικό Στρατό και πολέμησε ενάντια στη ναζιστική κατοχή. Παρέμεινε στο στρατό και μετά τη λήξη του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου αλλά τελικά αποστρατεύτηκε εξαιτίας της αντισημιτικής εκκαθάρισης.

Η απλή λογική επιβάλλει αναλογική

 Του Κωνσταντίνου Ζούλα, Καθημερινή

Οσοι προεξοφλούν ότι οι εκλογές θα προκληθούν το αργότερο σε έξι μήνες λόγω της αδυναμίας της Bουλής να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας και σεναριολογούν και για τον διάδοχο του κ. Κάρολου Παπούλια ξεχνούν μία σημαντική λεπτομέρεια. Το άρθρο 32 του Συντάγματος όντως προβλέπει τη διάλυση της Βουλής εν τη αδυναμία της να εκλέξει Πρόεδρο. Παράλληλα, όμως, υποχρεώνει την επόμενη Βουλή να αναδείξει Πρόεδρο Δημοκρατίας πριν σχηματισθεί κυβέρνηση (!) και μάλιστα όχι κατ’ ανάγκην με 151 ψήφους όπως πιστεύουν οι περισσότεροι. «Αν δεν επιτευχθεί ούτε η πλειοψηφία των 151 ψήφων, η ψηφοφορία επαναλαμβάνεται ακόμη μία φορά μεταξύ των δύο προσώπων που πλειοψήφησαν και θεωρείται ότι έχει εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας εκείνος που συγκέντρωσε τη σχετική πλειοψηφία», αναφέρει επί λέξει το άρθρο. Τι σημαίνει αυτό με απλά λόγια; Οτι αν τελικά το σενάριο των εκλογών επιβεβαιωθεί, το κόμμα που θα τις κερδίσει θα μπορεί να αναδείξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας όποιο πρόσωπο επιθυμεί, χωρίς καν να έχουν αρχίσει οι διερευνητικές εντολές σχηματισμού κυβέρνησης! Εν προκειμένω, δηλαδή, αν τις εκλογές τις κερδίσει ο κ. Τσίπρας, θα μπορεί να «επιβάλει» ως Πρόεδρο ακόμη και τον... κ. Παναγιώτη Λαφαζάνη χωρίς να χρειάζεται την παραμικρή συναίνεση των άλλων κομμάτων.

Εχει άλλη ευκαιρία η ΔΗΜΑΡ; Η αλλαγή ηγεσίας δεν αρκεί από μόνη

 

Του Ηλία Ευθυμιόπουλου, ΝΕΑ

Εχει ήδη ειπωθεί ότι δύο ήταν τα μεγάλα λάθη της ηγεσίας της ΔΗΜΑΡ το τελευταίο διάστημα. Πρώτον, η αποχώρηση από την κυβέρνηση. Το επιχείρημα του «κακού ΠαΣοΚ» δεν έπεισε βέβαια κανέναν, αφού όλα αυτά ήταν γνωστά, και το επιφώνημα της έκπληξης (άλλα περιμέναμε) δεν είχε επίσης αποδέκτη. Να σημειώσω ακόμη ότι η απόσυρση από τον κυβερνητικό συνασπισμό είχε παράπλευρη συνέπεια την ακύρωση ολόκληρου του έργου που επετεύχθη στον έναν περίπου χρόνο της συγκυβέρνησης από τα πρόσωπα που τοποθετήθηκαν σε υπεύθυνα πόστα (υπουργοί, γενικοί γραμματείς και πρόεδροι οργανισμών), αφού ως γνωστόν η συνέχεια είναι όρος άγνωστος στο ελληνικό σύστημα άσκησης της εξουσίας. Επιπλέον, χάθηκε και η ευκαιρία απόκτησης εμπειρίας από τη συμμετοχή στα κοινά, κάτι εξαιρετικά χρήσιμο σε μια Αριστερά που για δεκαετίες είχε αναλωθεί στον φαύλο κύκλο μιας αυτοκαταστροφικής εσωστρέφειας. Το δεύτερο λάθος ήταν, προφανώς, η άρνηση συμμετοχής στις διαδικασίες για την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς, πράγμα που από την αρχή ακρωτηρίασε το εγχείρημα και άφησε τελείως ελεύθερο το πεδίο στο ΠαΣοΚ, που έραψε το κοστούμι της Ελιάς στα δικά του μέτρα. Η θεωρία ενός αυτόνομου πόλου, απαλλαγμένου από αμαρτωλούς συνεταίρους, που αντέταξε προεκλογικά ο κ. Κουβέλης σε μια προσπάθεια να σώσει την παρτίδα δεν βρήκε επίσης ανταπόκριση, αφού ήδη οι καλές θέσεις ήταν από καιρό καπαρωμένες. Μήπως τον αιφνιδίασε Το Ποτάμι;

Κωδικός Αρτζεντίνα

 Του Μιχάλη Τσιντσίνη, ΝΕΑ

Πού θα μπει το όριο αναλήψεων; Εκατό ευρώ την εβδομάδα; Εκατόν πενήντα; Τι θα γίνει με τους τουρίστες; Θα μπορούν να σηκώνουν όσα λεφτά θέλουν; Πόσες μέρες θα μείνουν οι τράπεζες κλειστές; Και στα ΑΤΜ που θα είναι ανοιχτά; Δεν πρέπει να υπάρχει φρουρά; Δεν έπρεπε να έχουμε ειδοποιήσει και το υπουργείο Δημόσιας Τάξης;

Ιούνιος 2012. Λίγες ώρες πριν ανοίξουν οι κάλπες, μια πυρετώδης σύσκεψη βρίσκεται σε εξέλιξη στην Τράπεζα της Ελλάδος. Με εντολή του διοικητή της Γιώργου Προβόπουλου και του υπηρεσιακού υπουργού Οικονομικών Γιώργου Ζαννιά, διοικητικά στελέχη και νομικοί σύμβουλοι του υπουργείου και της κεντρικής τράπεζας συντάσσουν το σχέδιο μιας απόφασης. Αντικείμενό της είναι να μην ανοίξουν τράπεζες τη Δευτέρα. Η απόφαση που έπρεπε να απαντάει σε όλα τα παραπάνω ερωτήματα τελικά δεν υπογράφηκε ποτέ. Ομως, ο κίνδυνος που καθιστούσε τη σύνταξή της αναγκαία ήταν κάθε άλλο παρά μακρινός. Ακόμη και ο προβληματισμός, αν έπρεπε να είχε κληθεί και η Αστυνομία, ήταν βάσιμος. «Σκεφτείτε τι έκρηξη θα είχαμε» λέει σήμερα ένας από τους χειριστές της υπόθεσης. «Επί δύο χρόνια αφήναμε τους εύπορους να φυγαδεύουν τα λεφτά τους στο εξωτερικό. Και θα λέγαμε σε αυτούς που είχαν αφήσει τις οικονομίες τους στην Ελλάδα ότι δεν μπορούν να πάρουν πάνω από εκατό ευρώ την εβδομάδα;».

9 απαισιόδοξες σκέψεις για τον ανασχηματισμό

Του Φώτη Γεωργελέ, Athens Voice

1. Αυτό που φανταζόμασταν τα προηγούμενα χρόνια, με τον ανασχηματισμό έγινε πιο φανερό. Το κυβερνητικό στρατόπεδο έχει στόχο να κάνει το απολύτως μίνιμουμ για να διατηρηθεί η χώρα στην Ευρωζώνη. Μόλις έφτασε στο επιθυμητό σημείο να ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό διά της υπερφορολόγησης, νομίζει ότι το δύσκολο κομμάτι τελείωσε, ότι οι υποχρεώσεις έπαψαν. Ετοιμάζεται για την αυτοαναπαραγωγή του. Αυτή δεν είναι κυβέρνηση που λύνει προβλήματα. Είναι κυβέρνηση μάχιμη, με αντίπαλο όχι τα προβλήματα της χώρας αλλά τους άλλους διεκδικητές της εξουσίας.

2. Ο πρόσφατος ανασχηματισμός είχε ως κατάληξη τη δημιουργία όχι μιας νέας κυβέρνησης, αλλά δυο. Μια κυβέρνηση εξωτερικού και μια κυβέρνηση εσωτερικού. Στην κυβέρνηση εξωτερικού υπάρχουν οι 2-3 υπουργοί-άλλοθι που μπορούν να συνομιλήσουν με τους διεθνείς οργανισμούς, τα άλλα ευρωπαϊκά κράτη. Στην κυβέρνηση εσωτερικού συναθροίζονται οι μαχητές των τηλεπαραθύρων, το «γαλάζιο αντιμνημόνιο», ο δεξιός λαϊκισμός για να αντιμετωπίσει τον αριστερό λαϊκισμό.

3. Χαρδούβελης, Στουρνάρας, Ράπανος, Παπαδήμος. Δεν είναι τυχαίο ότι για τη σοβαρή δουλειά επιστρατεύονται πάντα ονόματα από την ολιγόχρονη δεξαμενή του εκσυγχρονισμού της εποχής Σημίτη. Γιατί η δεκαετία του ’90 ήταν η τελευταία εποχή που η ελληνική κοινωνία είχε ακόμα το δυναμισμό να επιτυγχάνει στόχους, να αναβαθμίζει τη θέση της χώρας στο διεθνή χώρο. Δεν ήταν μια ανέφελη περίοδος χωρίς προβλήματα. Ο κρατισμός, το πελατειακό κράτος, η διαπλοκή βασίλευαν και τότε.

Η διαμάχη γύρω από το τι σημαίνει Αριστερά

Του Γιώργου Γιαννουλόπουλου, Εφημερίδα των Συντακτών

 Ο τίτλος «Πρώτη δύναμη η Αριστερά. Και τώρα τι;» που δόθηκε σ’ αυτή την έρευνα παραπέμπει εκ πρώτης όψεως σε κάτι επίκαιρο και απλό. Αρχίζει με μια προφανή διαπίστωση και καταλήγει σε ένα εύλογο ερώτημα. Τις απαντήσεις δεν είναι δύσκολο να τις μαντέψουμε επειδή, όπως συμβαίνει συνήθως, θα προδιαγραφούν από την πολιτική ή κομματική τοποθέτηση του καθενός. Ετσι, για άλλη μια φορά θα μπούμε στον πειρασμό να μετατρέψουμε τις ελπίδες μας σε προβλέψεις με απώτερο και ανομολόγητο στόχο να ανακαλύψουμε ό,τι αρχικά υποθέσαμε. Επιπλέον δε, σύμφωνα με τους κανόνες του γνωστού παιχνιδιού, θα αποδώσουμε στους ιδεολογικούς μας αντιπάλους αυτό το διαβλητό κίνητρο γιατί εμείς, ως γνωστόν, ενδιαφερόμαστε για την αλήθεια και μόνο την αλήθεια. Κι επειδή η μομφή τούτη μπορεί να μου επιστραφεί, θα προσπαθήσω – χωρίς καμία πιθανότητα επιτυχίας – να την αποσείσω αποφεύγοντας τον ψόγο ή τον έπαινο προσώπων και κομμάτων και αντ’ αυτού θα υποδείξω πού πρέπει να στραφεί η προσοχή μας και πώς να ψάξουμε – όχι να προβλέψω τι θα βρούμε. Νομίζω λοιπόν ότι στο πεδίο προβληματισμού μας θα πρέπει, μεταξύ άλλων, να συμπεριλάβουμε τους εξής δύο τόπους: ο πρώτος έχει να κάνει με την εκτίμηση ότι η τύχη της Αριστεράς – ή μάλλον του ΣΥΡΙΖΑ – θα κριθεί κυρίως από τη διάκριση μεταξύ ωρίμανσης και κωλοτούμπας.

Βορά στα θηρία του λαϊκισμού

Του Αλέξη Παπαχελά, Καθημερινή

Εχουμε μπλέξει σε ένα φαύλο κύκλο και δεν ξέρω πώς και αν θα βγούμε απ’ αυτόν. Γκρινιάζουμε νυχθημερόν για την ποιότητα αυτών που μας κυβερνούν και μας εκπροσωπούν και μετά στέλνουμε, με το χεράκι μας, στο Ευρωκοινοβούλιο ό,τι χειρότερο και πιο ελαφρύ έχουμε στείλει ποτέ. Βρίζουμε όλη μέρα τα τηλεοπτικά κανάλια και μετά αποθεώνουμε με την ψήφο μας μόνο ό,τι μας σερβίρουν, τους τηλεμαϊντανούς και τους φωνακλάδες των πρωινάδικων. Είμαστε όλοι εγκλωβισμένοι σε αυτόν τον μεγάλο φαύλο κύκλο: πολιτικοί, δημοσιογράφοι, πολίτες, όλοι. Πρόκειται για ένα «μαύρο κουτί» που παράγει μετριότητες, φαυλότητα και πετάει στα αζήτητα οτιδήποτε πιο σεμνό, επαγγελματικό ή σοβαρό. Κοιτάξτε τι συνέβη τώρα με τον ανασχηματισμό. Κάποιο... φωτεινό πολιτικό μυαλό εισηγήθηκε ότι ο κυβερνητικός θίασος έπρεπε εν μέρει να αποτελεί μπουλούκι, που θα μπορούσε εύκολα να συμμετάσχει σε επαρχιακή επιθεώρηση. Και δεν μπορείς να πεις και τίποτα γιατί η απάντηση είναι αφοπλιστική: «Με αυτή την κοινοβουλευτική ομάδα που έχουμε δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα καλύτερο. Οταν κάποιος σου δίνει ντομάτα και αγγούρια φτιάχνεις χωριάτικη και δεν μπορείς να φτιάξεις ομελέτα με μπέικον, όσο και αν προσπαθείς». Μιλώντας περί αυγών, όμως, δεν είναι ανατριχιαστικό το πως στέλνουμε μονίμως στα αζήτητα όποιον πολιτικό τολμήσει να σπάσει αυγά; Ο Γιαννίτσης, η Γιαννάκου, η Διαμαντοπούλου, ο Αδωνις και πολλοί άλλοι αποτελούν κομμάτι μιας ένδοξης παράδοσης που συνεχίζεται ακόμη και σήμερα. Το εκπληκτικό είναι πως αφού τους εξοντώσαμε πολιτικά αρχίσαμε να τους εξυμνούμε. Ακούς τώρα διάφορους να μουρμουρίζουν «εκείνος ο Στουρνάρας ήταν τελικά πολύ καλός, κρίμα ρε παιδί μου που έφυγε».