Αντ. Μανιτάκης: «Ζητούμενο να μη διαλυθεί η διοίκηση»

Συνέντευξη στη Φωτεινή Καλλίρη, Καθημερινή, 30.89.12

Φραγμό στις απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων ορθώνει ο υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης Αντ. Μανιτάκης. Μιλώντας στην «Κ», παραδέχεται ότι «έχει μπει στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης η διαθεσιμότητα 15.000 υπαλλήλων», διευκρινίζοντας ότι υποκρύπτει απολύσεις. Και προσθέτει: «Κατανοώ ότι η τρόικα, θέτοντας θέμα απολύσεων, θέλει να περάσει ένα μήνυμα: δυστυχώς όμως το μήνυμα αυτό συγχέει επικοινωνιακούς και δημοσιονομικούς στόχους και είναι αμφίβολης πολιτικής αποτελεσματικότητας».

– Υπάρχει θέμα απολύσεων 15.000 υπαλλήλων; Το δέχεστε;

– Πράγματι, έχει μπει στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης να τεθούν σε διαθεσιμότητα 15.000 υπάλληλοι. Μόνο που εδώ η διαθεσιμότητα δεν λέει το όνομά της. Στην πραγματικότητα, καταλήγει σε απολύσεις και ως τέτοια πρέπει να τη δούμε. Σε κανένα κράτος της Ευρώπης δεν μπορούν, πάντως, να γίνουν απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων αυθαίρετα, χωρίς νόμιμες διαδικασίες. Δεν δικαιολογούνται ούτε προκύπτουν από πουθενά κριτήρια, οι λόγοι ή το δημοσιονομικό όφελος της απόλυσης. Απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων δεν μπορούν να γίνουν παρά μόνο με νόμιμες διαδικασίες. Αυτές δηλαδή που προβλέπει ο υπαλληλικός κώδικας. Εξάλλου, το θέμα της διαθεσιμότητας δεν έχει ενταχθεί στον στόχο για μείωση του προσωπικού του Δημοσίου, αναφέρεται απλώς στη μείωση των δαπανών, που και αυτή είναι αμφίβολη και αβέβαιη.

Ετιέν Μπαλιμπάρ: Ποια δημοκρατική Ευρώπη; Απάντηση στον Γιούργκεν Χάμπερμας

Το κείμενο του Γιούργκεν Χάμπερμας, του   Πέτερ Μπόφινγκερ και του Γιούλιαν Νίντα-Ρίμελιν, στο οποίο απαντάει ο Ετιέν Μπαλιμπάρ, δημοσιεύθηκε στα ελληνικά, σε μετάφραση Κάκης Μπαλή, στην Αυγή στις 19.8.2012. Η απάντηση του Ετιέν Μπαλιμπάρ, δημοσιεύθηκε στη Liberation, στις 3.9.2012.

ΕΝΘΕΜΑΤΑ   30.9.12

 Η απαραίτητη συνθήκη για κάτι τέτοιο όμως είναι ο «πραγματικός» εκδημοκρατισμός των κοινοτικών θεσμών: εδώ, ο Γιούργκεν Χάμπερμας εννοεί  κυρίως την συγκρότηση μιας κοινοβουλευτικής αντιπροσώπευσης των πληθυσμών που να είναι πράγματι αποτελεσματική (με άξονα ένα σύστημα δύο επιπέδων διαφορετικό από τη γερμανικού τύπου «ομοσπονδία»), αλλά και προικισμένη με ελεγκτικές πολιτικές εξουσίες σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τη φορολογική βάση και την επιβολή φόρων που  θα στήριζαν το κοινό νόμισμα, σύμφωνα με την αρχή των αμερικανών επαναστατών: «No taxation without representation!».Ο Γιούργκεν Χάμπερμας τοποθετήθηκε ξεκάθαρα όσον αφορά την κατάσταση στην Ευρώπη και τις αποφάσεις που απαιτεί: μετά το Zur Verfassung Europas(Για το ευρωπαϊκό Σύνταγμα), που μεταφράστηκε τον Μάη στα γαλλικά, η εφημερίδα Le Monde δημοσίευσε στις 27.8.2012 το άρθρο «Ευρώπη, περισσότερο παρά ποτέ», που ο γερμανός φιλόσοφος συνυπογράφει με τον Π. Μπόφινγκερ και τον Γ. Νίντα-Ρίμελιν.

Για την εναλλακτική πολιτική σκέψη του Σάκη Καράγιωργα

Του Λαοκράτη Βάσση, Αυγή, ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ, 30.9.12

Η μορφή του Σάκη Καράγιωργα είναι αμείλικτο μέτρο ελέγχου των πολιτικών λογικών και των πολιτικών συμπεριφορών, που προδιέγραψαν και οδήγησαν στην οδυνηρή για τον τόπο μας έκβαση της Μεταπολίτευσης. Κι αυτό γιατί συμβολίζει την άλλη πολιτική σκέψη, την άλλη πολιτική στάση ζωής, το άλλο πολιτικό ήθος, που και τα τρία μαζί σηματοδοτούσαν μια εναλλακτική στρατηγική και συνέθεταν μια υψηλή και απαιτητική κλίμακα πολιτικών και ηθικών αξιών, που τόσο είχε ανάγκη ο τόπος μας για να μπει, μετά το σκότος της χουντικής εφταετίας, σε τροχιά αληθινής δημοκρατικής και προοδευτικής ανασυγκρότησης. Για τον Καράγιωργα, αυτή η υψηλή και απαιτητική κλίμακα αξιών, με ρίζες στην προδικτατορική περίοδο, σφυρηλατείται και παγιώνεται στο καμίνι του αντιδικτατορικού αγώνα, που στην περίπτωσή του είχε και πολύ μεγάλο τίμημα. Θα αποπειραθώ να ιχνηλατήσω βασικά σημεία της μεταπολιτευτικής πολιτικής του διαδρομής, φωτίζοντας κρίσιμες ορίζουσες της πολύ προωθημένης πολιτικής του σκέψης, που εξακολουθεί, στον ενδότερο πυρήνα της, να είναι απολύτως επίκαιρη και να σηματοδοτεί τη στρατηγική υπέρβασης των πνιγηρών μας αδιεξόδων. Προφανώς σε αντινεοφιλελεύθερη ή, όπως θα έλεγε ο ίδιος, σε αντιμονεταριστική κατεύθυνση.

Οταν φεύγουν οι βάρβαροι

Μαξ Μπέκμαν, «Η αρπαγή της Ευρώπης»

Του Δημοσθένη Κούρτοβικ, NEA, 29.9.12

Πριν από μερικές εβδομάδες το γνωστό γερμανικό περιοδικό «Stern» δημοσίευσε ένα ρεπορτάζ με τίτλο «Σε αναζήτηση της ευρωπαϊκής ταυτότητας». Επρόκειτο για ένα οδοιπορικό νέων ανθρώπων ανά την Ευρώπη, με κατάθεση των εμπειριών τους στις διάφορες χώρες τις οποίες επισκέπτονταν. Το ενδιαφέρον για μας είναι ότι, κρίνοντας από τα δρομολόγια που ακολούθησαν οι νεαροί Ευρωπαίοι, η Ευρώπη τελειώνει στο Ζάγκρεμπ. Ο,τι βρίσκεται νοτιότερα και ανατολικότερα δεν αφορά την «ευρωπαϊκή ταυτότητα». Πώς να μη νιώσεις παράξενα, ως Ελληνας, γι' αυτή την οριοθέτηση; Μέχρι τώρα ξέραμε ότι ήμασταν τα γουρούνια (PIIGS) της Ευρώπης, αλλά πάντως ευρωπαϊκά γουρούνια και με παρέα άλλα ευρωπαϊκά γουρούνια. Να όμως που μαθαίνουμε ότι είμαστε σκέτα γουρούνια, μη Ευρωπαίοι (πράγμα που δεν είναι από μόνο του τόσο κακό) ή ίσως πρώην Ευρωπαίοι (πράγμα πολύ χειρότερο, γιατί εκτός από το όνειδος της αποβολής συνεπάγεται ένα συνειδησιακό κενό, έναν ξαφνικό πολιτισμικό αποπροσανατολισμό). Σύμφωνοι, πρόκειται μόνο για ένα άρθρο σε περιοδικό και όχι (ακόμα;) για την επίσημη θέση της ιθύνουσας ελίτ που αποφασίζει για την πορεία της Ευρώπης.

Τα δικαιώματά μας τα έκανες κουρέλι…

Του Λεωνίδα Καστανά, Μεταρρύθμιση, 30.9.12

Κατανοώ απολύτως την οργή των νέων που μέσα από μπλοκ αριστερών διαδηλωτών έβριζαν χυδαία το Φώτη Κουβέλη. Στο πρόσωπο του ΦΚ κάποιοι βλέπουν έναν πολιτικό που έκανε κουρέλι όχι απλά τα δικαιώματά, αλλά και τα όνειρά τους. Κάποιον που αγωνίζεται με τον τρόπο του για να μη χρεοκοπήσει η χώρα τους, για να μείνει μέσα στο Ευρώ, για να γίνουν μεταρρυθμίσεις, για να δουλέψουν καλύτερα τα πανεπιστήμια, για να υποχωρήσει η βία, για να ανακάμψει η οικονομία. Για να συνεχίσουν να πληρώνονται οι ΔΥ και οι συνταξιούχοι. Αυτό τους γεμίζει οργή. Γιατί πιστεύουν ότι αν όλα τα προηγούμενα γίνονταν αντίθετα, αυτές και αυτοί θα ένιωθαν καλύτερα, και τα όνειρά τους θα δικαιώνονταν. Ενώ τώρα, αν οι υβριστές είναι φοιτητές «επαναστατικών απόψεων» μπορεί να έχουν πρόβλημα με την κατάργηση του ασύλου και τη μη συμμετοχή τους στην εκλογή των πρυτάνεων, ρυθμίσεις που εμπνεύστηκε και υποστήριξε, στο νέο νόμο 4009, η ΔΗΜΑΡ του Φώτη Κουβέλη. Η κατάργηση του ασύλου μπορεί αύριο να μην τους επιτρέπει να χρησιμοποιούν την αγαθή επαναστατική βία ως μέσο προώθησης της αντισυστημικής ιδεολογίας της δικής τους Αριστεράς στο χώρο της εκπαίδευσης.

Οι πέντε λόγοι για τους οποίους η Ελλάδα θα παραμείνει στο ευρώ*

Του Μιχάλη Μητσού, ΝΕΑ, 29.9.12

Ας βάλουμε ένα αίνιγμα. Ποια χώρα, ποιος οργανισμός, ποιος πολιτικός έχει αναδειχθεί στον πιο ένθερμο υποστηρικτή της παραμονής της χώρας μας στο ευρώ; Ο Φρανσουά Ολάντ; Σε μεγάλο βαθμό ναι, για λόγους όμως κυρίως συναισθηματικούς. Ο Ομπάμα; Φυσικά, αν και η υποστήριξη αυτή έχει ημερομηνία λήξεως: τις αμερικανικές εκλογές. Η γερμανική αντιπολίτευση; Μπα, άνθρωποι που ξέρουν πρόσωπα και πράγματα λένε πως αν υπουργός Οικονομικών δεν ήταν ο Σόιμπλε αλλά ο (υποψήφιος του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος για την Καγκελαρία) Πέερ Στάινμπρουκ, ίσως το Grexit να είχε γίνει ήδη πραγματικότητα. Ο Γιούνκερ; Εντάξει, μας συμπαθεί, αλλά το ειδικό του βάρος δεν είναι μεγάλο. Ε, λοιπόν, εκείνοι που την κρίσιμη στιγμή (το καλοκαίρι) είπαν στον κατάλληλο άνθρωπο (τη Μέρκελ) την πολύτιμη φράση («Κάτω τα χέρια από την Ελλάδα») ήταν οι Κινέζοι. Στη διάρκεια της τελευταίας επίσκεψης της Καγκελαρίου στο Πεκίνο, ο Πρωθυπουργός Γουέν Τζιαμπάο είπε πως τυχόν έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη θα είχε απρόβλεπτες συνέπειες. Κι ότι η Κίνα δεν είχε καμιά όρεξη να υποστούν αυτές τις συνέπειες οι οικονομικές της σχέσεις με την Ευρωπαϊκή Ενωση, που είναι ο μεγαλύτερος εμπορικός της εταίρος.

Η βρισιά ως επιχείρημα

Του Ηλία Κανέλλη, NEA, 28.9.12

Το 1983, ο Μάνος Χατζιδάκις, δεξιός κατά δήλωσή του, επέλεξε να εμφανιστεί στο Φεστιβάλ Αυγής - Θούριου, το φεστιβάλ της νεολαίας της τότε ανανεωτικής Αριστεράς, έγραψε μάλιστα ένα τραγούδι ειδικά για εκείνη τη γιορτή, βασισμένο στο ποίημα του Νίκου Εγγονόπουλου «Μπολιβάρ». Το μελοποιημένο απόσπασμα μάλιστα έκανε αναφορά σε πρόσωπα που συμβολίζουν τη θυσία για τις ιδέες της χειραφέτησης και της αδελφοσύνης, τον Ρήγα Φεραίο και τον Αντώνιο Οικονόμου... Η επιλογή του Χατζιδάκι είχε συμβολικό χαρακτήρα: επέλεξε να συμπαραταχθεί με έναν νεολαιίστικο πολιτικό χώρο στον οποίο, πλάι στη χειραφέτηση από τον κοινωνικό συντηρητισμό και την επιθυμία των «ρηγάδων» να αλλάξουν τον κόσμο, καλλιεργούνταν η νηφαλιότητα, η διεκδίκηση της γνώσης, ο διάλογος και οι τεχνικές της πειθούς. Με τα χρόνια, το πολιτικό εκείνο ρεύμα ηττήθηκε. Οι ιδέες έπαψαν να παίζουν ρόλο στη ζωή, η νηφαλιότητα στις συζητήσεις αντικαταστάθηκε από τον φανατισμό, η αντίθετη άποψη ενοχοποιήθηκε. Σε μια κοινωνία, λοιπόν, που σε γενικές γραμμές η γνώση ταυτίζεται απλώς με ένα εργαλείο όπως το πτυχίο, χρήσιμο απλώς για να βρει κανείς δουλειά, ήταν μοιραίο να θρονιαστεί στην καθημερινότητά μας το λούμπεν. Πολλοί από τους επιγόνους της παλαιάς ανανεωτικής Αριστεράς, που είχε τιμήσει το 1983 ο Χατζιδάκις, βρίσκονται σήμερα στεγασμένοι σε δυο κόμματα της ευρύτερης Αριστεράς, τον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΔΗΜΑΡ.

Είναι τρέλα η μανία με τη λιτότητα στην Ευρώπη

ΤουPaul Krugman, ΤΟ ΒΗΜΑ - THE NEW YORK TIMES, 29.9.12

Φτάνει πια τόση αυταρέσκεια. Μέχρι και πριν από λίγες μέρες «κοινή πεποίθηση» ήταν ότι η Ευρώπη επιτέλους έθεσε την κατάσταση υπό έλεγχο. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, υποσχόμενη ότι εν ανάγκη θα αγοράσει κρατικά ομόλογα προβληματικών κρατών, εξευμένισε τις αγορές. Το μόνο που έπρεπε να κάνουν τα κράτη-οφειλέτες, σύμφωνα με αυτό το παραμύθι, ήταν να συμφωνήσουν σε περισσότερη και πιο σκληρή λιτότητα - ο όρος για να δανειοδοτηθούν - κι όλα θα πήγαιναν καλά. Αλλά όσοι σερβίρουν «κοινές πεποιθήσεις» ξέχασαν ότι εδώ εμπλέκονται και οι λαοί. Ξαφνικά, στην Ισπανία και την Ελλάδα ξεσπούν απεργίες, οργανώνονται τεράστιες διαδηλώσεις. Ο κόσμος σε αυτές τις δύο χώρες λέει, πολύ απλά, ότι έφτασε στα όριά του: με την ανεργία σε επίπεδα Μεγάλης Υφεσης και με τους πρώην εργαζόμενους της μεσαίας τάξης να γυρεύουν τροφή στα σκουπίδια, η πολιτική της λιτότητας ήδη έχασε το μέτρο. Κι αυτό δείχνει ότι τα συμπεφωνημένα μπορεί πλέον να μην ισχύουν. Αρκετοί σχολιαστές υποστηρίζουν ότι Ισπανοί και 'Ελληνες απλώς καθυστερούν την έλευση του αναπόφευκτου, διαδηλώνοντας εναντίον θυσιών τις οποίες πρέπει ούτως ή άλλως να υποστούν. Ομως η αλήθεια είναι ότι οι διαδηλωτές έχουν δίκιο. Η επιπλέον λιτότητα δεν εξυπηρετεί κανέναν χρήσιμο στόχο. Οι παράλογοι παίκτες εδώ είναι οι, υποτίθεται, σοβαροί πολιτικοί και αξιωματούχοι που απαιτούν από τον κόσμο να υποφέρει κι άλλο.

Η διαφθορά και η δημοκρατία

Του Γιώργου Σιακαντάρη, NEA, 28.9.12

Οι κατηγορίες περί πολιτικού χρήματος και πολιτικής διαφθοράς δεν είναι καινούργιες, αλλά στην παρούσα συγκυρία κάθε καινούργια κατηγορία επιταχύνει τη φθορά του πολιτικού συστήματος. Στη λίστα των φακέλων με κατηγορίες για 32 πολιτικά πρόσωπα για «αθέμιτο» πλουτισμό προστέθηκαν οι κατηγορίες πως οι αγοραπωλησίες τριών πολιτικών, του προέδρου της Βουλής κ. Μεϊμαράκη και δυο πρώην υπουργών, των κυρίων Μιχάλη Λιάπη και Γιώργου Βουλγαράκη, μπορούσαν να κρύβουν συναλλαγές για ξέπλυμα μαύρου χρήματος. Ολα αυτά είναι πολύ δυσάρεστα, αλλά συμβαίνουν και στα καλύτερα ευρωπαϊκά και αμερικανικά σπίτια. Αυτό που εδώ κάνει τους πολίτες να αισθάνονται ανήμποροι μπροστά στην πολιτική υποκρισία και διαφθορά, είναι το ίδιο που κάνει το πολιτικό σύστημα να υποφέρει από την αδυναμία του να ξεκαθαρίσει την πραγματική από την ψευδή καταγγελία. Είναι οι δυσκίνητοι, δύσκαμπτοι και γραφειοκρατικοί διοικητικοί μηχανισμοί, οι οποίοι, σύμφωνα με ρεπορτάζ των «ΝΕΩΝ» της 26ης Σεπτεμβρίου, έκαναν ενάμιση χρόνο να στείλουν από τη μια υπηρεσία του υπουργείου Οικονομικών στο ΣΔΟΕ τους φακέλους 54.000 φορολογουμένων που δήλωναν εισοδήματα που ούτε κατά διάνοια δεν ανταποκρίνονταν στα χρήματα που έβγαλαν στο εξωτερικό. Αλλά και μια δικαστική εξουσία που στη θέση της δίκαιης και γρήγορης απονομής της δικαιοσύνης έχει βάλει τον εντυπωσιασμό και την έκθεσή της στα φώτα των ΜΜΕ.

Ένα εφιαλτικό σενάριο

Tου Σταύρου Τζίμα, Καθημερινή, 28.9.12

Το πακέτο με τα επώδυνα μέτρα φτάνει τις επόμενες μέρες στη Bουλή και ας υποθέσουμε ότι καταψηφίζεται. Τι γίνεται μετά; Η κυβέρνηση δεν έχει άλλη επιλογή από αυτήν της παραίτησης και νέες εκλογές. Οι άνθρωποι τρέχουν στις τράπεζες για να σηκώσουν τις καταθέσεις που τους έχουν απομείνει, οι δανειστές παγώνουν τη δόση των τριάντα ενός δισ. ευρώ, το κράτος δεν έχει να πληρώσει μισθούς και συντάξεις και καταρρέει, οι μισές επιχειρήσεις από αυτές που άντεξαν έως τώρα βάζουν λουκέτο, οι ξένοι μάς λένε «βγάλτε τα πέρα μόνοι σας» και η χώρα βυθίζεται στο χάος. Οι δυνάμεις της «ανατροπής» πανηγυρίζουν, οι κήρυκες του πατριωτισμού, ανεβασμένοι στους «άμβωνες», θριαμβολογούν για το «ΟΧΙ» του έθνους στη σύγχρονη υποδούλωση, «τάγματα εφόδου» ψάχνουν να βρουν στα ξενοδοχεία και να διώξουν με τις κλωτσιές τους μισητούς Πόουλ Τόμσεν και Χορστ Ράιχενμπαχ, και εν τω μεταξύ διαλύονται τα πάντα. Οδεύουμε στην κάλπη σε κλίμα πρωτοφανούς έντασης, με συσσωρευμένο μίσος, προδότες και πατριώτες, λιντσαρίσματα, βία και εξοστρακισμούς, η χώρα ζει ατμόσφαιρα εμφυλίου. Στις εκλογές η οργή του λαού, «μεγάλο φουσκωμένο ποτάμι» σαρώνει τα κόμματα της «υποτέλειας» και διαμορφώνει νέο πολιτικό σκηνικό με πρώτο κόμμα τον ΣΥΡΙΖΑ και αξιωματική αντιπολίτευση τη Χρυσή Αυγή.

Απ’ τον Παστίτσιο στον Παΐσιο

Του Ηλία Κανέλλη, NEA, 27.9.12

Tώρα που εμπεδώσαμε τα πάντα για τον Πατέρα Παστίτσιο, μέχρι και την μπεσαμέλ της συνταγής του που λέει ο λόγος, ήρθε η ώρα να δούμε λίγο και το υλικό από το οποίο συντίθεται ο Παΐσιος. Διαβάζω ότι ο συγκεκριμένος ορθόδοξος μοναχός, ο οποίος εξεδήμησε εις Κύριον το 1994, θεωρείται μια από τις μεγαλύτερες μορφές της σύγχρονης Ορθόδοξης Εκκλησίας λόγω της προσωπικότητας, της πνευματικότητας και των χαρισμάτων του. Πώς, όμως, μπορεί να συγκαταλέγεται στις μεγάλες θρησκευτικές μορφές, μάλιστα για την πνευματικότητά του, ένα πρόσωπο το οποίο, πρωτίστως, ισχυρίζεται, στο βιβλίο του «Αγιορείται Πατέρες και Αγιορείτικα», ότι «στην εποχή μας, που έχουν αυξηθεί οι γνώσεις, δυστυχώς η λογική κλόνισε την πίστη των ανθρώπων από τα θεμέλια και γέμισε τις ψυχές από ερωτηματικά και αμφιβολίες». Γιατί, άραγε, τα ερωτηματικά και οι αμφιβολίες είναι κακό πράγμα; Και πώς μπορεί να πορευθεί ο άνθρωπος, να βελτιώσει τη ζωή του και των συνανθρώπων του χωρίς ερωτηματικά και αμφιβολίες; Πώς μπορεί να προοδεύσει ο κόσμος χωρίς τη γνώση; Και παραπέρα: ποια σχολή σκέψης, ακόμα και σοβαρής θεολογικής σκέψης, αντιτίθεται στη λογική και στις επιστήμες που στηρίζονται στη λογική;

Μαθήματα από την Πορτογαλία

Της Ελίζας Παπαδάκη, NEA, 27.9.12

Σε κάθε περίπτωση, ωστόσο, και στη δύσκολη παραμονή που έχουμε συνηθίσει να προεξοφλούμε, και στην πολύ χειρότερη έξοδο, αν αποτύχουμε τελικά να την αποφύγουμε, το κεντρικό πολιτικό ζήτημα είναι πώς κατανέμονται οι μειωμένοι διαθέσιμοι πόροι στη χώρα. Ολοκληρωμένα δεν το έχουν θέσει κυβέρνηση και κόμματα, δεν εξετάζεται στα μέσα ενημέρωσης, ενώ μεγάλα τμήματα της κοινωνίας θέλουν πάντα να το αγνοούν. Και στη χθεσινή γενική απεργία ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ - 23η από την άνοιξη του 2010 τη μετρούν εργατικοί συντάκτες -, όπου συμμετείχαν επίσης επαγγελματικές και επιχειρηματικές ενώσεις, ο κοινός παρονομαστής των διεκδικήσεων στρεφόταν στο κράτος: όλοι ζητούν να τους πληρώσει αυτά που τους οφείλει, όλοι αντιστέκονται σε πρόσθετους φόρους (και στους υφιστάμενους), όλοι θέλουν συνάμα να διατεθούν περισσότερα για την Παιδεία, την ανάπτυξη, για κοινωνικές πολιτικές. Στα οποία «όλα» το κράτος δεν μπορεί να ανταποκριθεί, γιατί δεν έχει. Εναλλακτική συγκεκριμένη πρόταση - ποια να πληρώσει και από πού - δεν προβάλλει κανένας.

Η ιστορική ευθύνη της ΔΗΜΑΡ για «ένα καλύτερο παρελθόν»

Του Κώστα Κούρκουλου, Μεταρρύθμιση, 27.9.12

Α) Η γενεαλογία του συλλογικού μίσους

Ίσως δεν υπάρχει πολίτης αυτής της χώρας, που να μην εκβιάστηκε για την καταβολή λύτρων σε κάποιο δημόσιο λειτουργό, στις συναλλαγές του με το δημόσιο. Αν κατονομάσουμε κάποιες υπηρεσίες, θα «αδικήσουμε» πολλές άλλες. Πληρώνοντας όμως λύτρα για το υπηρεσιακά αυτονόητο, γνωρίζει ότι γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης μιας κρατικής γραφειοκρατίας, η οποία ενεργεί «δι’ εαυτήν», ως  αυτονομημένη συμμορία.

Γι’ αυτό ακριβώς, έστω και αν «γίνεται η δουλειά», εξευτελίζεται και αισθάνεται ότι αδικείται. Και όχι μόνον, αλλά οδηγείται στην απόγνωση, γιατί η αμεσότητα της σχέσης εξουσίας είναι τέτοια, που δεν του επιτρέπει οποιαδήποτε αντίδραση. Ποιος θα μπορούσε, π.χ., να καταγγείλει τον εφοριακό που τον εκβίασε, όταν πιστεύει ότι την επομένη θα τον καταστρέψει; Ή το γιατρό που πήρε «φακελάκι»; Αν μάλιστα συνδυαστούν τα παραπάνω με την περιφρόνηση, την αδιαφορία και τον εξουσιαστικό κουτσαβακισμό του κάθε μικρού δικτατορίσκου, που συγκροτούν το κυρίαρχο ήθος αυτής της κρατικής γραφειοκρατίας απέναντι στον πολίτη, ο εξευτελισμός είναι καθεστώς. Και εισπράττεται και αυτός, ως μεγαλύτερη ακόμη αδικία.

Δημοκρατία ή βαρβαρότητα

Του Γιώργου Σιακαντάρη, Αthens Voice

 Tα τρία τελευταία χρόνια όσο περισσότερο ανθεί η πραγματική βία στην ελληνική κοινωνία, τόσο και πολλαπλασιάζονται τα κείμενα και οι απόψεις, που αντί να επιχειρούν να εξετάσουν πολιτικά το φαινόμενο της βίας, το ανάγουν σε ζήτημα ηθικής και ηθικολογικής διάστασης, του τύπου δεν «επιτρέπεται να δέρνουμε τους άλλους». Οι ανιστόρητες ταυτίσεις των διαφόρων μορφών βίας, ταυτίσεις που υποτίθεται ότι καταδικάζουν τη βία απ’ όπου και αν αυτή προέρχεται, το μόνο που κατορθώνουν είναι να αναπαράγουν τις κυρίαρχες αντιλήψεις μιας εποχής που σηματοδοτούσε το λυκόφως της προνεωτερικής κοινωνίας και το λυκαυγές της νεωτερικής. Ο Χόμπς έκανε τότε το πρώτο βήμα δείχνοντας πως η πολιτική πράξη είναι ένα κοινωνικό συμβόλαιο μεταξύ ατόμων και εξουσίας. Αυτό το βήμα όμως περιορίζονταν από την αντίληψή του, πως τα άτομα για να αποφύγουν τη ενυπάρχουσα μέσα στη κοινωνία βία οφείλουν υπό όλες τις συνθήκες να υποτάσσονται στις επιταγές και διαταγές του μονάρχη.

Η συμβολή της Ποιότητας του Κτισμένου Περιβάλλοντος στο Branding των Πόλεων

#Πόλεις και Πολιτικές
ΓΕΩΡΓΙΑ ΛΑΛΟΥ , Διπλωματούχος Αρχιτέκτων Μηχανικός ΑΠΘ Μεταπτυχιακή φοιτήτρια ΠΜΣ 'Πολεοδομία-Χωροταξία' Τμήμα Μηχανικών Χωροταξίας, Πολεοδομίας και Περιφερειακής Ανάπτυξης. Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας

Το μάρκετινγκ του τόπου αποτελεί εφαρμοσμένη πρακτική εκατοντάδων ετών, παρά το εντεινόμενο πολιτικό και ακαδημαϊκό ενδιαφέρον τις τελευταίες μόλις δεκαετίες. Η ανάγκη των πόλεων να αποκτήσουν διακριτά χαρακτηριστικά ισχυροποιήθηκε τον 20ο αιώνα με την ανάδυση του μετα­βιομηχανικού τοπίου στο οικονομικά διεθνοποιημένο περιβάλλον. Επικράτησε νέα τάση διαμόρφωσης ανταγωνιστικών πλεονεκτημάτων προσβλέποντας στην τοπική ανάπτυξη των πόλεων και την αναρρίχησή τους στη διεθνή ιεραρχική κλίμακα των αστικών κέντρων μέσω πολιτικών μάρκετινγκ. Το αστικό μάρκετινγκ είναι στενά συνδεδεμένο με τη διαμόρφωση, την επικοινωνία και τη διαχείριση της εικόνας της πόλης. Η τελευταία αποτελεί το σημείο εκκίνησης για τη δημιουργία του brand της πόλης.

Περί των πραγματικών ενόχων της κρίσης

Tου Αλφρέντ Γκροσέ,  La Croix, www.ppol.gr

Στην Γαλλία, η αντιπαράθεση είναι οξεία, αλλά δικαιολογημένη: γιατί άφησαν οι Νικολά Σαρκοζί(Nicolas Sarkozy) και Φρανσουά Φιγιόν (François Fillon) να «ξεφύγει» το έλλειμμα και η ανεργία; Κι ο Φρανσουά Ολάντ (François Hollande), έδινε συνειδητά ψεύτικες προεκλογικές υποσχέσεις, εν γνώσει του πως δεν θα μπορούσε να τις τηρήσει; Δεν θα ήταν καλύτερο όμως να εξετάσουμε μαζί τους μηχανισμούς της διεθνούς οικονομικής κρίσης που έχουν στερήσει από τους ηγέτες μας κάθε δυνατότητα παρέμβασης; Υπάρχουν πράγματι οι αληθινοί ένοχοι, που στην μεγάλη τους πλειοψηφία βρίσκονται στις Ηνωμένες Πολιτείες. Απέτυχαν, διότι ήταν ανίκανοι ή απατεώνες. Επικεφαλής τους είναι ένας άνθρωπος που όλος ο κόσμος υμνολογούσε επί πολλά χρόνια, από το 1987 ως το 2005 οπότε παρέμενε επικεφαλής της αμερικανικής κεντρικής τράπεζας επί τεσσάρων διαδοχικών προέδρων: ο 'Αλαν Γκρίνσπαν (AlanGreenspan) τελικά παραδέχτηκε μετά την αντικατάστασή του, πως η πολιτική του τού εύκολου δανεισμού, ιδίως για την απόκτηση ακινήτων, αποδείχθηκε καταστροφική. Ήδη το 2007 έγινε έξωση επτά εκατομμυρίων οικογενειών από τα σπίτια τους που τα είχαν αποκτήσει με δάνεια που δεν ήταν εις θέση να αποπληρώσουν. Στην συνέχεια, με ανέντιμο τρόπο, αυτά τα επισφαλή δάνεια κρύφτηκαν μέσα σε άλλα τραπεζικά παράγωγα, που οι «ειδήμονες» του κλάδου σε όλα τα κράτη τα αποδέχτηκαν ευχαρίστως, λόγω εθελοτυφλίας ή συνειδητής συμμετοχής στην κομπίνα.

Ο cappuccino κι ο espresso θύματα της κρίσης

By Emiko Terazono, Financial Times , http://www.euro2day.gr

Σαν να μην έφταναν όλα όσα έχουν να αντιμετωπίσουν οι οικονομικά καταπονημένες χώρες της Ευρωπαϊκής περιφέρειας, τώρα και η κουλτούρα του καφέ,  ένα βασικό στοιχείο της ζωής στον ευρωπαϊκό Νότο, βρίσκεται υπό πολιορκία.  Οι Ιταλοί καλούνται να μειώσουν τους cappuccino και τους espresso και οι Ισπανοί ελαχιστοποιούν τους cortados, συμβάλλοντας στην απότομη μείωση των τιμών χονδρικής του καφέ.  Μέχρι πρότινος, όλοι στη βιομηχανία του καφέ θεωρούσαν ότι η ζήτηση ήταν ανελαστική και αλώβητη από τις οικονομικές διακυμάνσεις. Τώρα όμως, η κατανάλωση του κατά κεφαλή καφέ μειώθηκε στην Ιταλία και στην Ισπανία στα επίπεδα προ εξαετίας, με βασική αιτία τον αντίκτυπο από την κρίση κρατικού χρέους.  Το κόστος του υψηλής ποιότητας καφέ Arabica στη Νέα Υόρκη, που είναι και σημείο αναφοράς για τον κλάδο διεθνώς, έχει υποχωρήσει κατά 43% από τα υψηλά 34 ετών που είχε αγγίξει τον προηγούμενο χρόνο, στα 1,75 δολ. ανά λίβρα. Οι τιμές του καφέ Arabica εκτινάχθηκαν τον προηγούμενο χρόνο στα 3,089 δολ. ανά λίβρα, καθώς η Κολομβία, η χώρα με την μεγαλύτερη παραγωγή κόκκων κάφέ υψηλής ποιότητας, είχε φτωχή σοδειά λόγω κακών καιρικών συνθηκών. 

Ανέξοδες γκρίνιες

Του Νίκου Μπίστη, Μεταρρύθμιση, 26.9.12

«Ουδείς αναμάρτητος...». Η αποστροφή του Σαμαρά είχε πολλούς αποδέκτες, με πρώτον τον εαυτό του. Στο μέλλον, όταν κατακαθίσει ο κουρνιαχτός, θα επιμεριστούν με την ψυχραιμία που εγγυάται η χρονική απόσταση, οι ευθύνες. Αλλά τι νόημα έχει σήμερα, κάποιοι στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ να προσπαθούν να φορτώσουν στον άλλον τις ευθύνες; Μαθημένοι στην κολακεία του εκλογικού σώματος και φοβισμένοι από τις αντιδράσεις του οι πρώτοι, θυμωμένοι γιατί πλήρωσαν ολομόναχοι το μάρμαρο μιας σκληρής πολιτικής οι δεύτεροι, δίνουν μερικές φορές εικόνα αντιπάλου σε αναμονή. Κάποιοι βουλευτές της ΝΔ συνεχίζουν να μιλάνε για την καταστροφική διετία 2009 – 2011, ξεχνώντας την έρημο που πέρασε η χώρα την 5ετία Καραμανλή, αλλά και την πρόσφατη συμπεριφορά τους που γέννησε Καμμένους. Κάποια στελέχη του ΠΑΣΟΚ προσπαθούν να πάρουν ρεβάνς και ξεχνούν ότι η πολιτική τους στηρίχθηκε σε ένα ψέμα (λεφτά υπάρχουν) και σε συμβιβασμό με το συντεχνιακό ΠΑΣΟΚ, το οποίο μετανάστευσε στον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτές οι μάχες οπισθοφυλακών, ελάχιστη σημασία θα είχαν αν δεν μεταφέρονταν στην κυβέρνηση... Τώρα που χρειάζεται η μέγιστη συσπείρωση για να αξιοποιηθεί το ευνοϊκότερο διεθνές κλίμα και να αντιμετωπιστούν ιδεοληψίες της τρόικας, ξεσπάει μια συνεχής γκρίνια που συνήθως κατευθύνεται προς τον υπουργό Οικονομικών.

Αποχαιρετισμός ενός Ρηγά στον Σαντιάγκο Καρίγιο

Του Γιάννη Καλογήρου, Μεταρρύθμιση, 25.9.12

«Ξένος από δογματισμό, νηφάλιος, σοβαρός, χωρίς φανατισμούς, μυαλό λαγαρό, έξοχος μελετητής των κοινωνικών και παγκοσμίων προβλημάτων, ο Σαντιάγκο Καρίγιο είναι ένας από τους αληθινούς οδηγούς της εποχής μας», σημείωνε το ’74 ο Ηλίας Ηλιού προλογίζοντας την ελληνική έκδοση -σε μετάφραση του Λάκη Προγκίδη- του βιβλίου τού τότε ΓΓ του ΚΚ Ισπανίας, Προβλήματα του σοσιαλισμού σήμερα. Ο Ηλίας Ηλιού, ένας από τους σημαντικότερους διανοητές και πολιτικούς της ελληνικής Αριστεράς, είχε ήδη αναφερθεί στην προβληματική του Σαντιάγκο Καρίγιο πολύ νωρίτερα, τον Μάη του 1965, στο κλείσιμο της ιστορικής ομιλίας του στο «Κεντρικό» για τον προσδιορισμό των πολιτικών στόχων και τις διαρθρωτικές αλλαγές, στο πλαίσιο της Α΄ Εβδομάδας Σύγχρονης Σκέψης, που είχαν οργανώσει ο Μίμης Δεσποτίδης και οι εκδόσεις Θεμέλιο. Ο Ηλιού συνάντησε στον Καρίγιο την αντανάκλαση των δικών του σκέψεων και ανησυχιών και διεξοδικά παρουσίασε την έμφαση που απέδιδε ο Ισπανός κομμουνιστής στην «καλή γνώση της κατάστασης». Στον πρόλογό του, ο Ηλιού σημείωνε συγκεκριμένα πως «Για να ’ναι κάποιος αποτελεσματικός στην προσπάθεια να μεταβάλλει μια κατάσταση, πρέπει να τη γνωρίσει, να παρακολουθεί τις μεταβολές της χωρίς να αιχμαλωτίζεται από προκατασκευασμένες ιδέες. Στην επανεξέταση πρέπει να προχωρεί με φρεσκάδα μυαλού, αδέσμευτος από παρωπίδες, με εντιμότητα και οξυδερκή ειλικρίνεια, παρατηρώντας την κατάσταση κατάματα… Κυρίως, πρέπει να αποφύγει να γίνεται σκλάβος στόχων, συνθημάτων και δράσεων που έχει επεξεργαστεί και οργανώσει από καιρό, στη βάση προγενέστερων και παρωχημένων εκτιμήσεων.»

Μεταμορφώσεις αντιευρωπαϊκών και αντιδεξιών στερεοτύπων

Του Γεράσιμου Γεωργάτου, Μεταρρύθμιση, 25.9.12

Στα αμέσως μεταπολιτευτικά χρόνια, σε πορείες, διαδηλώσεις και συγκεντρώσεις, κυριαρχούσαν δύο πολύ γνωστά σε όλους συνθήματα: «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» και «Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά». Η συμπύκνωση μιας ολόκληρης θεωρίας και μιας εθνοταξικής κοσμοαντίληψης. Κάποιοι, λίγοι τότε, ούτε τα φώναξαν, ούτε τα πίστεψαν, κάποιοι, επίσης λίγοι, τα αντιμετώπισαν με επιφύλαξη και δυσπιστία. Με αυτά όμως γαλουχήθηκε μια ολόκληρη γενιά πολιτικών στελεχών που βρέθηκαν αργότερα σε κυβερνητικές θέσεις ή με πρωταγωνιστικό ρόλο στο πολιτικό στερέωμα. Το χειρότερο όμως, με αυτά γαλουχήθηκε και τα εμπέδωσε το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κοινωνίας, από την αριστερά της αριστεράς, μέχρι και ένα μέρος του κέντρου, αλλά και της λαϊκής δεξιάς τουλάχιστον ως προς το ρόλο της Ευρώπης ή και των Αμερικάνων. Παρά το περίφημο «Ανήκομεν εις την Δύσιν» του Κωνσταντίνου Καραμανλή και την αποδοχή της ένταξης στην τότε ΕΟΚ παρά την περί του αντιθέτου ρητορική του, από τον Ανδρέα Παπανδρέου, επί μία σχεδόν δεκαπενταετία, τα συνθήματα αυτά δεν έπαψαν να εκφωνούνται από το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου της Αριστεράς και να αποτελούν credo και για μεγάλο μέρος του κόσμου του ΠΑΣΟΚ.

ΔΗΜΑΡ:Φονταμελιστικού χαρακτήρα η σύληψη 27χρονου

Η ΔΗΜΑΡ ζητά την κατάργηση των αναχρονιστικών νόμων με αφορμή τη σύλληψη του δημιουργού της σελίδας στο Facebook, "ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΣΤΙΤΣΙΟΣ". Μετά το σάλο που προκλήθηκε από τη σύλληψη του 27χρονου δημιουργού της σελίδας στο facebook, "ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΣΤΙΤΣΙΟΣ", η Δημοκρατική Αριστερά τοποθετήθηκε επί του θέματος, δηλώνοντας την αντίθεσή της.  Το κόμμα κάνει λόγο για μία σύλληψη η οποία αφενός στο συμβολικό επίπεδο δείχνει ένα κράτος πρόθυμο να ανταποκριθεί τάχιστα στις επιταγές της Χρυσής Αυγής, "αφετέρου αντίκειται στην ελευθερία του λόγου, όπως το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου την έχει ορίσει: η ελευθερία του λόγου δεν πρέπει να περιορίζεται σε ιδέες και πληροφορίες ευρείας αποδοχής, αλλά να περιλαμβάνει και αυτές που αντιβαίνουν στις κυρίαρχες αντιλήψεις". Χαρακτηρίζει τέτοιου είδους συλλήψεις φονταμελιστικού χαρακτήρα, που δεν αρμόζουν σε ευρωπαϊκό δημοκρατικό κράτος, αλλά σε θεοκρατικά καθεστώτα και "προσβάλλουν όχι μόνο την ελευθερία του λόγου, αλλά και όλους ανεξαιρέτως τους πολίτες, καθώς πρόκειται για μισαλλόδοξες, μεσαιωνικές πρακτικές οι οποίες εφαρμόζονται επ’ ονόματί τους. Αμαυρώνουν δε την εικόνα της χώρας μας διεθνώς". Η Δημοκρατική Αριστερά θεωρεί ότι πρέπει να ανοίξει άμεσα η συζήτηση για την κατάργηση των αναχρονιστικών νόμων περί βλασφημίας και τον τυπικό και ουσιαστικό εναρμονισμό των κανόνων που ρυθμίζουν την ελευθερία του λόγου με τα ισχύοντα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για τα φαινόμενα σκοταδισμού, θρησκευτικού φανατισμού και μισαλλοδοξίας, που πληθαίνουν στις μέρες μας, και υπενθυμίζει πως η σάτιρα γεννήθηκε στην αρχαία Αθήνα.

Ολόκληρη η ανακοίνωση:

Το ευχολόγιο για ανάπτυξη και τι - δεν - κάνουν κυβερνήσεις και τρόικα

Του Τάσου Γιανίτση, ΒΗΜΑ, 23.9.12

Πού πάμε; Δεν ξέρουμε. Θα ξεπεράσουμε την κρίση μέσα από τις πολιτικές που ακολουθούμε; Δεν ξέρουμε. Για τέσσερα χρόνια τώρα το σημείο ισορροπίας, μετά το οποίο θα μπορούσαμε να ατενίζουμε μια προοπτική προς τα επάνω, δεν έχει βρεθεί. Από την άνοιξη του 2010 κάθε κάποιους μήνες βρισκόμαστε σε κρίσεις πολιτικής, που ακολουθούνται από νέες κρίσεις. Η πολιτική επικεντρώνεται - αναγκαστικά - στα μακροοικονομικά. Eτσι τα ζητήματα του παραγωγικού συστήματος και του κοινωνικού κράτους βρίσκονται στο κενό. Και τα δύο αποτελούν τα παθιασμένα στοιχεία κάθε δημόσιας συζήτησης, αλλά κατά περίεργο τρόπο είναι οι παρίες της πολιτικής αντιμετώπισης της κρίσης. Ομως η σχέση της χώρας και της ελληνικής κοινωνίας με την κρίση θα κριθεί από την ισορροπία στο τρίγωνο «δημοσιονομική, παραγωγική, κοινωνική διάσταση». Η ισορροπία αυτή ήταν προβληματική για δεκαετίες και γι' αυτό η κρίση πήρε τη μορφή και την ένταση που πήρε. Η ίδια ισορροπία συνεχίζει να είναι πιο προβληματική σήμερα, μέσα στην κρίση.

Συρία: ενάντια στον Άσαντ, ενάντια στη νατοϊκή επέμβαση

Tου Ταρίκ Αλί, ΕΝΘΕΜΑΤΑ, Αυγή, 23.9.12 

Για να είμαι ειλικρινής, δεν είχα φανταστεί ότι η Συρία θα εκρήγνυτο, όπως η Αίγυπτος, αλλά αισθάνθηκα μεγάλη χαρά όταν συνέβη αυτό.  Είχα την ελπίδα ότι το εύρος της εξέγερσης και η ολοφάνερη αποδοχή της από τον λαό θα ανάγκαζε το καθεστώς να προχωρήσει σε διαπραγματεύσεις και σε μια συμφωνία για την εκλογή ενός αντιπροσωπευτικού σώματος που θα ψήφιζε ένα νέο Σύνταγμα. Σύμφωνα με αρκετές ενδείξεις,  λίγοι μόνο στους κόλπους του καθεστώτος πριμοδοτούσαν μια τέτοια εξέλιξη. Πολύ λίγοι. Εις μάτην. Η βλακεία και η βαρβαρότητα, τα δύο κύρια χαρακτηριστικά του καθεστώτος, δεν  μπορούσαν να παραμεριστούν. Είχαν θεσμοποιηθεί, και ο Μπασάρ Άσαντ ήταν πεπεισμένος ότι οποιεσδήποτε παραχωρήσεις θα ήταν μοιραίες.Από την πρώτη κιόλας στιγμή, υποστήριξα ανοιχτά και δημόσια τη λαϊκή εξέγερση εναντίον της οικογενειακής κλίκας που, υπό το ένδυμα του μπααθισμού, κυβερνά τη Συρία.

Salman Rushdie: «Καμιά ανοχή για τους εχθρούς της ανοχής»

Συνέντευξη στην Μικέλα Χαρτουλάρη, ΝΕΑ, 22.9.12 

H λογοτεχνία μάς δίδασκε ανέκαθεν ότι η ταυτότητά μας δεν είναι μονοσήμαντη. Δεν είμαστε μονάχα μουσουλμάνοι, μονάχα χριστιανοί ή μονάχα άθεοι. Είμαστε και χοντροί ή αδύνατοι, κι ο καθένας μας θα μπορούσε να δώσει 20-30 ορισμούς για τον εαυτό του που να είναι όλοι ειλικρινείς και σημαντικοί για τον αυτοπροσδιορισμό μας. Οσο πιο σύνθετη είναι λοιπόν η εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας τόσο πιο εύκολο είναι να βρούμε κοινό έδαφος με τους άλλους ανθρώπους. Μπορεί να έχεις διαφορετική θρησκεία, αλλά να υποστηρίζεις την ίδια ποδοσφαιρική ομάδα κ.ο.κ. Βλέποντας τον κόσμο μέσα από τα μάτια των λογοτεχνών, καταλαβαίνεις ότι έχεις πολλά κοινά με πολύ διαφορετικούς ανθρώπους. Αντίθετα, η πολιτική της δημόσιας ζωής μάς σπρώχνει σε έναν όλο και πιο στενό, σχηματικό, στερεοτυπικό προσδιορισμό του εαυτού μας, πράγμα που αυξάνει τις πιθανότητες να συγκρουστούμε με τους άλλους.

Γιατί τα άκρα δεν ταυτίζονται

Του Γιώργου Σιακαντάρη, Μεταρρύθμιση, 23.9.12

Στη χώρα μας, ο δημόσιος διάλογος για την ταύτιση των δυο άκρων είναι στημένος πάνω σε κλισέ, υπεραπλουστεύσεις και επικίνδυνες γενικεύσεις. Η εντυπωσιοθηρία, ο συναισθηματισμός και η υπεραπλοποίηση της θεωρίας της ταύτισης των δυο άκρων, παραβλέπουν σημαντικές διαστάσεις της ομοιότητας και των διαφορών μεταξύ της άκρας Δεξιάς και της άκρας Αριστεράς. Συναφής με τη θεωρία της ταύτισης είναι και η άποψη που υποστηρίζει πως ο φασιστικός και ο κομμουνιστικός ολοκληρωτισμός, είναι της ίδιας φύσης. Πιστεύω πως πίσω από τη δήθεν φιλελεύθερη όψη της θεωρίας της ταύτισης των άκρων, βρίσκεται η απολίτικη (και γι’ αυτό μη δημοκρατική) άποψη για τη μη ύπαρξη διαφορών μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς. Η αντίθετη «αριστερή» άποψη, υποστηρίζει πως υπάρχει μόνο μία ακραία πλευρά, αυτή της άκρας Δεξιάς. Επίσης, η ριζοσπαστική και η κομμουνιστική Αριστερά, υποστηρίζουν πως μόνο ο φασισμός ήταν ολοκληρωτισμός. Γι’ αυτήν την Αριστερά, τα εκατομμύρια θύματα του κομμουνισμού είτε αγνοούνται, είτε καταδικάζονται ως «προδότες του λαού». Αυτή η «Αριστερά», καταδικάζει μονομερώς τη ρατσιστική βία των «ταγμάτων εφόδου», αλλά «ξεχνά» τη βία των κομισάριων παλαιότερα και των πάσης φύσης «αναρχοαυτόνομων» και «αγανακτισμένων» σήμερα. Συμβάλλει με αυτόν τον τρόπο στη συνολική απαξίωση της Αριστεράς.

Η παράξενη γοητεία του πολέμου

Του Tzvetan Todorov,ΤΑ ΝΕΑ, LE MONDE, 22.9.12 

Αντίλαλοι πολέμου τόνισαν μουσικά, όπως και το 2011, το καλοκαίρι. Αυτή τη φορά όμως πήγαζαν από μια άλλη αραβική χώρα, τη Συρία και όχι τη Λιβύη. Και δεν είναι οι δυτικές δυνάμεις (οι δικές μας) αυτές που συνθλίβουν τον άτιμο εχθρό, πρόκειται για έναν εμφύλιο πόλεμο στον οποίο, επισήμως τουλάχιστον, είμαστε απλοί θεατές. Μια φράση αποτυπώνει και ταυτόχρονα ενσαρκώνει το πνεύμα που χαρακτηρίζει τα στρατιωτικά ρεπορτάζ, η οποία ανήκει στην επιφανή δημοσιογράφο Φλοράνς Ομπενά («Λε Μοντ» της 24ης Ιουλίου). Περιγράφει ένα κομβόι έτοιμο να φύγει για τη μάχη. Κατόπιν προσθέτει: «Τριγύρω θαμπωμένα παιδιά σχηματίζουν μια τιμητική φρουρά. Είναι τέτοιος ο θαυμασμός που νιώθουν ώστε δεν τολμούν να πλησιάσουν αυτούς τους άνδρες». Καθώς η ίδια η δημοσιογράφος δεν τολμά να σχολιάσει τον θαυμασμό των παιδιών, τραγική εντούτοις συνέπεια της διαμάχης, καλούμαστε όλοι εμείς να μοιραστούμε αυτή την εμπειρία του δέους. Η γοητεία μεταφράζεται, στον Τύπο, σε μια υπεραφθονία εικόνων: ο πόλεμος είναι φωτογενής. Στη μία σελίδα μετά την άλλη βλέπουμε τα καπνισμένα ερείπια των κτιρίων, τα πτώματα απλωμένα στους δρόμους, τους κακούς να οδηγούνται για ανάκριση, το πιθανότερο βίαιη•

Τιτάνια

Του Ηλία Κανέλλη, NEA, 21.9.12
Συγκαταλέγεται στα αξιομνημόνευτα πρόσωπα που διέπρεψαν στη «διασκέδαση» αλλά και στην «ενημέρωση» της λεγόμενης «ελεύθερης» τηλεόρασης, στη «ζώνη του λυκόφωτος» της λεγόμενης trash TV. Ο λόγος για τη (κατά δήλωσή της, στη χώρα όπου είσαι ό,τι δηλώσεις) «δημοσιογράφο-πολιτισμιολόγο» Τάνια Ιακωβίδου. Τι εστί Τάνια Ιακωβίδου; Ενα κορίτσι που, τη δεκαετία του 1990, εργαζόταν σε περιφρονημένους σταθμούς, όπως ο Τηλε-Τώρα και, αργότερα, το Τηλεάστυ του προέδρου Καρατζαφέρη. Οπου έγινε γνωστή και μετακόμισε στα πιο γυαλιστερά κανάλια, σε πιο γυαλιστερές εκπομπές - του κ. Χαρδαβέλλα, της κ. Κορομηλά, του κ. Αρναούτογλου. Που αργότερα πολιτεύτηκε στη Β' περιφέρεια της Αθήνας (δυστυχώς, χωρίς να εκλεγεί) αρχικά με τον ΛΑΟΣ και, στη συνέχεια, με τη Νέα Δημοκρατία του κ. Σαμαρά, στην οποία μεταγράφηκε, προφανώς ως εθνική εφεδρεία. Εκεί, αρχικώς έγινε αναπληρώτρια γραμματέας κοινωνικής συνοχής και αλληλεγγύης (τιιιιιι;), ώσπου να ανακαλύψει τα προσόντα της, τις ικανότητές της και, προφανώς, την αξία της και να την καλέσει κοντά του ως ειδική σύμβουλο, στο υπουργείο Δικαιοσύνης, ο γενικός γραμματέας Γεώργιος Σούρλας.

Οι περικοπές και το Σύνταγμα. Τα οικονομικά μέτρα και η επίκληση της «συνταγματικότητας»

Του Π.Κ. Ιωακειμίδη, NEA, 21.9.12

Προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση η συμπεριφορά σε λόγια και πράξεις ορισμένων κατά κανόνα προνομιούχων ομάδων, όπως, π.χ. η συχνή αναφορά στην έννοια της «συνταγματικότητας» προκειμένου να αποκρούσουν την ανάληψη βαρών (περικοπή μισθών κ.λπ.). Η απόκρουση των οποιωνδήποτε μέτρων δεν γίνεται με αναφορά σε κάποια ευρύτερα καθολική αρχή, όπως της Δικαιοσύνης, λ.χ., ή της ισότητας, αλλά στη συνταγματικότητα - στο ότι δηλαδή κάποια μέτρα εμφανίζονται να αντίκεινται στο συνταγματικό κείμενο. Και επειδή αντίκεινται δεν πρέπει να εφαρμοσθούν. Δεν είμαι συνταγματολόγος και ως εκ τούτου δεν μπορώ και δεν προτίθεμαι να μπω σε συζήτηση για τη «συνταγματικότητα» καθεαυτήν. Ούτε θα μπω στην ουσία, εάν καλώς ή κακώς γίνονται κάποιες περικοπές (που μπορεί, όπως φαίνεται, να γίνονται εντελώς κακώς). Αυτό που είναι εμφανώς ενοχλητικό είναι ότι η αναφορά στη «συνταγματικότητα» γίνεται χωρίς να λαμβάνονται υπόψη το ευρύτερο κοινωνικό συμφέρον και η γενικότερη οικονομική πραγματικότητα της χώρας, χωρίς να σταθμίζονται οι επιπτώσεις για άλλες, λιγότερο προνομιούχες, ομάδες (που έχουν όντως γονατίσει κάτω από τις οριζόντιες περικοπές μισθών και συντάξεων), χωρίς να συνεκτιμάται η προοπτική της χώρας.

Οι δύο μαύρες συμπληγάδες

Του Παύλου Αθανασόπουλου, Μεταρρύθμιση, 21.9.12

Δεν είναι εύκολα τα πράγματα. Η χώρα βρίσκεται ανάμεσα στις δύο μαύρες συμπληγάδες, που λέει ο ποιητής. Από τη μια, πρέπει πάση θυσία να αποφύγει την καταστροφική χρεοκοπία και να παραμείνει στην Ευρώπη, ειδικά τώρα που διαμορφώνονται ελπιδοφόρες προοπτικές σε αυτήν. Κι από την άλλη, πρέπει να αντιμετωπίσει τον ορατό κίνδυνο της κοινωνικής διάλυσης, της βίας και του εκφασισμού. Δύσκολη η ισορροπία ανάμεσα στα δύο. Αλλά δεν υπάρχει και άλλος δρόμος. Μέσα σε μικρό διάστημα πρέπει να γίνουν μεταρρυθμίσεις που δεν έγιναν μέσα σε δεκαετίες. Και να αντιμετωπισθούν οι παθογένειες μιας άρρωστης οικονομίας και κοινωνίας, που έχουν, με την πάροδο του χρόνου, γίνει ένα κουβάρι που δεν ξεμπλέκεται εύκολα. Σε αυτό το δύσκολο έργο, δεν βοηθά η τρόικα. Είναι κλεισμένη σε μια ανάλγητη, στενοκέφαλη λογική, που βλέπει μόνο αριθμούς και δεν παίρνει υπόψη της τις κοινωνικές και πολιτικές παραμέτρους και παρενέργειες. Δεν βοηθούν βέβαια και οι υπουργοί, που δεν φαίνεται να έχουν μελετημένες και επεξεργασμένες προτάσεις διαρθρωτικών μέτρων που θα αντικαθιστούσαν τις οριζόντιες περικοπές.

Καταλήψεις και δημόσιος χώρος. Από τη Δημοτική Αγορά της Κυψέλης στην παιδική χαρά του Αγίου Παντελεήμονα

Του Κωστή Παπαϊωάννου, NEA, 20.9.12

Ο δήμαρχος Αθηναίων ήταν σαφής: «Νοείται άραγε σε μία δημοκρατία δικαίωμα κατάληψης δημόσιου χώρου; Η απάντηση είναι αρνητική. Αφού ο δημόσιος χώρος εξ ορισμού ανήκει στο σύνολο των πολιτών, τις επιμέρους ειδικότερες χρήσεις του τις αποφασίζει η εκάστοτε αρμόδια, άρα και δημοκρατικά υπεύθυνη, εκλεγμένη, Αρχή. Ο κατειλημμένος από μια ομάδα χώρος αποβάλλει αυτομάτως τον δημόσιο χαρακτήρα του, καθώς περιέρχεται στη φυσική εξουσίαση μιας μειοψηφίας που δεν έχει καμιά δημοκρατική νομιμοποίηση και δεν εγγυάται καμιά ελευθερία για κανέναν, προπάντων για τους διαφωνούντες» («ΤΑ ΝΕΑ», 4/9). Ευπρόσδεκτη - και αναμενόμενη - η τοποθέτηση. Αλίμονο αν ο δήμαρχος, όπως και κάθε τοπικός άρχοντας, δεν ήταν υπέρ του δημόσιου χώρου. Θα επιχειρήσω ωστόσο να συμπληρώσω την τοποθέτηση με ορισμένες επισημάνσεις, ώστε η καταδίκη των καταλήψεων να μην αδικεί ανθρώπους και καταστάσεις.

Στο παρά πέντε. Εμπειροι αναλυτές αντικρούουν τις δογματικές εμμονές της τρόικας

Της Ελίζας Παπαδάκη, NEA, 20.9.12

Καθώς οριστικοποιούνται πια τα μέτρα για την εξάλειψη του δημόσιου ελλείμματος, που είχε δεσμευτεί η χώρα μας να εφαρμόσει τη διετία 2013-14 όταν προ εξαμήνου συνομολογούσε τη δεύτερη δανειακή σύμβαση με την ευρωζώνη και το ΔΝΤ, ακούστηκαν και κάποιες ενθαρρυντικές δηλώσεις: από τη Λευκωσία, όπου συνήλθε το Eurogroup την περασμένη εβδομάδα, από την Ουάσιγκτον, έδρα του ΔΝΤ, από ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, το Βερολίνο ιδίως, και σε επίπεδο ηγετών, στην ίδια την Αθήνα ευρωπαίοι αξιωματούχοι σαν τον Ράιχενμπαχ αναγνωρίζουν και στηρίζουν τις προσπάθειες που καταβάλλονται, εκδηλώνεται επίσης ξένο επιχειρηματικό ενδιαφέρον, όπως στο ελληνο-κινεζικό συνέδριο τις προάλλες. Το αρνητικό κλίμα φάνηκε να αλλάζει, τοποθετήσεις που προδίκαζαν αποτυχία της Ελλάδας και τελική έξοδο από το ευρώ βρίσκονται σε υποχώρηση στα σχόλια πολιτικών προσώπων και στην αρθρογραφία του ευρωπαϊκού Τύπου.

Αποτελεί η εσωτερική υποτίμηση λύση για την ανταγωνιστικότητα;

Του Κώστα Μήλα, ΒΗΜΑ, 20.9.12

Ο Ζαν - Κλοντ Γιούνκερ αναγνώρισε ότι η Ελλάδα έχει προβεί σε σημαντικά βήματα ενίσχυσης της ανταγωνιστικής της εικόνας καθώς η Eurostat εκτιμά ότι το μισθολογικό μας κόστος μειώθηκε, σε ετήσια βάση, κατά 11,5%.  Με άλλα λόγια, η πολιτική εσωτερικής υποτίμησης φαίνεται ότι αποδίδει καρπούς. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Για να απαντηθεί το ερώτημα αυτό θα πρέπει να εξετάσουμε ποιοι παράγοντες επηρεάζουν την ανταγωνιστικότητα.  Μεταξύ των ποσοτικών παραγόντων, η παραγωγικότητα της εργασίας, και οι δαπάνες σε έρευνα και ανάπτυξη (ως ποσοστό του ΑΕΠ) επηρεάζουν θετικά την ανταγωνιστικότητα ενώ οι μέσοι πραγματικοί μισθοί ασκούν αρνητική επίδραση.  Χρησιμοποιώντας ένα απλό οικονομετρικό υπόδειγμα (το οποίο κάνει χρήση της καλούμενης μεθόδου variance decomposition analysis), εκτιμάμε ότι οι παραπάνω συνιστώσες συνεισφέρουν μέχρι και 30% στο «προφίλ» της ανταγωνιστικότητας.  Ιδιαίτερη αναφορά κάνουμε στις δαπάνες σε έρευνα και ανάπτυξη οι οποίες βρίσκονται στάσιμες στο 0,6% του ελληνικού ΑΕΠ την ίδια στιγμή κατά την οποία τα αντίστοιχα ποσοστό σε άλλες χώρες του Νότου είναι σαφώς υψηλότερα (ήτοι 1,4% στην Ισπανία, 1,3% στην Ιταλία και 1,6% στην Πορτογαλία). 

Η βία και το προαύλιο

Του Θανάση Γεωργακόπουλου, Athens Voice, 19.9.12

Tις τελευταίες μέρες κυκλοφορεί -πάλι- έντονα στα σόσιαλ μύδια η ιδέα ότι για τις τρομακτικές (ή τρομοκρατικές;) εκδηλώσεις βίας της Χρυσής Αυγής ευθύνεται η ανοχή της κοινωνίας μας στη βία, μια ανοχή που γαλούχησε τα τελευταία χρόνια η Αριστερά, και δη ο ΣΥΡΙΖΑ. Η ιδέα αυτή εμφανίζεται σε διάφορες παραλλαγές, είτε με μια δόση ειρωνίας, όπως στο άρθρο του Στέφανου Κασιμάτη στην Καθημερινή, είτε συγκρίνοντας απευθείας την “αριστερή” με τη “δεξιά” βία (τεχνητά λεκτικά κατασκευάσματα και τα δύο) και κρίνοντας ποια είναι μεγαλύτερη ή πιο απεχθής (όπως κάνει πότε πότε ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας Άδωνις Γεωργιάδης, μεταξύ άλλων). Πιστεύω ότι είναι μια ιδέα λανθασμένη και άδικη. Θα προσπαθήσω τώρα να υποστηρίξω τα εξής πράγματα:

1) Η βία δεν είναι μεμονωμένο πρόβλημα της Ελληνικής κοινωνίας

2) Η ανοχή στην ανομία είναι το πρόβλημα

3) Σ’ αυτό το πρόβλημα η “αριστερή” ανομία είναι συστατικό στοιχείο, μα όχι αίτιο

4) Η ανοχή στην ανομία πάντα ξεκινά από τα προαύλια των σχολείων -και στη δική μας την περίπτωση για κάποιο λόγο δεν σταματά.

Αν δεν υπήρχε φοροδιαφυγή, η Ελλάδα δεν θα είχε προσφύγει στην τρόικα...

Το πιο διαδεδομένο «σπορ» στην Ελλάδα δεν είναι το ποδόσφαιρο, αλλά η... φοροδιαφυγή. Δεν είναι λίγοι, μάλιστα, εκείνοι που κομπάζουν για τις επιδόσεις τους στην απόκρυψη εισοδημάτων, ενώ ταυτόχρονα πολλές φορές πρωτοστατούν στις διαμαρτυρίες για τα μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής. Εισοδήματα τουλάχιστον 28 δισ. ευρώ ετησίως δεν δηλώνονται στην εφορία από ελεύθερους επαγγελματίες, με αποτέλεσμα το Δημόσιο να στερείται ετησίως έσοδα 11,2 δισ. ευρώ. Πρωταθλητές στη φοροδιαφυγή ανακηρύσσονται τα ιατρικά επαγγέλματα, με το πραγματικό εισόδημα να είναι 2,45 φορές υψηλότερο του δηλωθέντος, οι μηχανικοί με το πραγματικό εισόδημα να είναι μεγαλύτερο κατά 2,4 φορές και όσοι ασχολούνται με την... εκπαίδευση! Τα «πειστήρια» για την απόκρυψη εισοδημάτων είναι πολλά. Για παράδειγμα, πώς είναι δυνατόν ένας ελεύθερος επαγγελματίας να καταβάλλει κάθε χρόνο το 82% του εισοδήματός του για την εξυπηρέτηση των δανείων του και με το υπόλοιπο να καλύπτει όλες τις άλλες ανάγκες του; Σύμφωνα με την έρευνα, την περίοδο 2006 - 2009, το 75,38% των απασχολουμένων σε ιατρικά επαγγέλματα, το 67,59% των μηχανικών και μηχανολόγων, το 73,37% των επαγγελματιών που δραστηριοποιούνται στον τομέα της εκπαίδευσης, το 78,92% των... λογιστών-φοροτεχνών και το 78,79% των δικηγόρων απέκρυψαν φορολογητέα εισοδήματα.

Η βία και η δράση

Tου Στέφανου Κασιμάτη, Καθημερινή, 19.9.12

Ο ένας προπηλακίζει τον μικροπωλητή, επειδή είναι σκούρος, αλλόθρησκος, η παρουσία του στη χώρα είναι παράνομη και δεν έχει άδεια επιτηδεύματος. Ο άλλος προπηλακίζει έναν εργάτη, επειδή έχει δεχθεί μείωση μισθού, δεν συμμετέχει στην απεργία και πηγαίνει στο εργοστάσιο. Πείτε μου, σας παρακαλώ, σε τι διαφέρει ο δράστης του προπηλακισμού στην πρώτη περίπτωση από εκείνον στη δεύτερη. Διαφέρουν, μπορεί να υποστηρίξει κάποιος, επειδή ο μεν πρώτος στρέφεται κατά της φυλής, του χρώματος του δέρματος και της πολιτισμικής ταυτότητας του μικροπωλητή, ενώ ο δεύτερος υπερασπίζεται το ιερό δικαίωμα του εργάτη στην απεργία -ή, αν προτιμάτε να το πούμε διά του τρόπου με τον οποίον νοείται εκ των πραγμάτων, της υποχρέωσης στην απεργία, η οποία υπερισχύει παντός άλλου δικαιώματος, διότι σε δέκα, πενήντα, εκατό ή διακόσια χρόνια μέσα από τη συντονισμένη πάλη του λαϊκού κινήματος θα οδηγήσει σε έναν καλύτερο κόσμο για όλους.

 Εστω, λοιπόν, ότι οι δύο περιπτώσεις διαφέρουν κατά τον σκοπό: της μεν πρώτης ο σκοπός είναι κακός, της δεύτερης όμως είναι καλός. Ως προς το μέσον, όμως, που χρησιμοποιείται για την επίτευξη του σκοπού, τόσο ο κακός όσο και ο καλός δεν διαφέρουν σε τίποτε: σπρωξιές, χαστούκια και, γενικώς, ψιλές χρησιμοποιούν και ο ένας και ο άλλος. Κατά συνέπειαν, μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι υπάρχει καλή βία -είναι αυτή που ασκείται για καλό σκοπό- και κακή βία, όπως της Χρυσής Αυγής. Να το πούμε απλά; Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.

Η ΔΗΜΑΡ πιέζεται για τα μέτρα και ανοίγεται στην Κεντροαριστερά

Οργανωτικές εσωκομματικές αλλαγές αλλά και πρωτοβουλίες για τη σύγκλιση με άλλες πολιτικές δυνάμεις του λεγόμενου χώρου του δημοκρατικού σοσιαλισμού - την ώρα που και ο αρχηγός του ΠαΣοΚ κ. Ευ. Βενιζέλος μιλά για στρατηγική συνεργασία και συμπόρευση ΠαΣοΚ και ΔΗΜΑΡ- δρομολογούνται από το κόμμα του κ. Φ. Κουβέλη.  Μάλιστα, τρία στελέχη της ΔΗΜΑΡ - με πιο ηχηρή την αξιοποίηση του κ. Νίκου Μπίστη-αναβαθμίζονται, αποκτώντας κρίσιμους ρόλους για την πορεία του κόμματος, με δεδομένες τις γοργές εξελίξεις λόγω της οικονομικής κρίσης και του πολιτικού φορτίου που ανέλαβε το κόμμα του κ. Κουβέλη από τη συμμετοχή του στην συγκυβέρνηση. Ο κ. Σάκης Παπαθανασίου αναλαμβάνει υπεύθυνος πολιτικού σχεδιασμού ενώ ο κ.Δημήτρης Χατζησωκράτης ορίστηκε υπεύθυνος προγράμματος του κόμματος - μέλη και οι δυο της Εκτελεστικής Επιτροπής που εκπροσωπούν τη ΔΗΜΑΡ κατά τις συζητήσεις για το πακέτο των 11,5 δις με τους εκπροσώπους των άλλων κομμάτων που μετέχουν στην κυβέρνηση. 

Το μακρύ χέρι

Της Άννας Δαμιανίδη, www.protagon.gr, 18.9.12

Ακούω μια φράση κι αναρωτιέμαι αν ακούω καλά: «Θεωρούμε ότι αυτή η οργάνωση, (Χρυσή Αυγή) που η δράση της βρίσκεται έξω από τα όρια της νομιμότητας, δεν είναι μια τυχαία οργάνωση, αλλά είναι το μακρύ χέρι του συστήματος…» Απόσπασμα από το λόγο του Τσίπρα. Κάτι μου θυμίζει… α, ναι, το είδα προχτές γραμμένο σε κάποιο άρθρο. «Η Χρυσή Αυγή είναι συστημική». Δεν πρόκειται για ρητορικό σχήμα εν τη ρύμη του λόγου, αλλά για μια ιδέα που κυκλοφορεί και γράφεται, για ένα κλισέ περίπου αυτονόητο. Τι πάει να πει αυτό; Ποιανού συστήματος είναι μακρύ χέρι η ΧΑ; Υποθέτω ότι εννοούν το καπιταλιστικό σύστημα. Τι άλλο; Να εννοεί κάποιο άλλο σύστημα; Κάποιο μυστικό σύστημα που λειτουργεί εντός του φανερού συστήματος; Κάποιο σύστημα που δεν το αντιλαμβανόμαστε εμείς οι κοινοί θνητοί, το οποίο κρύβεται ύπουλα στους θεσμούς και τους νόμους κι όταν τα βρίσκει σκούρα βγάζει το μακρύ του χέρι για να σκεπάσει τη γύμνια του; Θα ήθελα να καταλάβω περισσότερα. Αν το δημοκρατικό πολίτευμα είναι το σύστημα, τότε δεν μπορεί αυτό το ίδιο να έχει μακρύ χέρι μια ναζιστική οργάνωση. Ο ναζισμός ήταν απόλυτος εχθρός της δημοκρατίας, όπως ξέρουμε. Ή μήπως δεν το ξέρουμε; Το πρώτο πράγμα που κατάστρεψε στη Γερμανία ήταν η Βουλή. Στο όνομα της δημοκρατίας τον πολέμησαν και τον νίκησαν το ναζισμό και το φασισμό οι Άγγλοι κι οι υπόλοιποι ευρωπαίοι, με τους Έλληνες μαζί. Ο ναζισμός μισεί τη δημοκρατία, η δημοκρατία είναι εξ ορισμού αντίθετη με τον ναζισμό.

Οποιος δεν πληρώνει τους φόρους που του αναλογούν, διαφθείρει την κοινωνία

Συνέντευξη του Γερμανού καθηγητή της Ηθικής της Οικονομίας Ούλρικ Τίλμαν, ΒΗΜΑ, 18.9.12

«Η φοροδιαφυγή στην Ελλάδα κόβει την ανάσα. Ενοχοι δεν είναι μόνο οι πλούσιοι, που βγάζουν αδήλωτα κεφάλαια στις ελβετικές τράπεζες, αλλά και οι ελεύθεροι επαγγελματίες που δηλώνουν ψεύτικα εισοδήματα, δήθεν κάτω από το αφορολόγητο», λέει μιλώντας στο ΒΗΜΑ ο Ούλρικ Τίλμαν, γερμανός καθηγητής στο Baltic College του Πότσδαμ, και από τις αυθεντίες στην Ηθική της Οικονομίας. Παρά τα μνημόνια, και τις δεσμεύσεις, «η χώρα σας παραμένει παγιδευμένη στον φαύλο κύκλο της φοροδιαφυγής, ιδίως μετά την τεράστια ανάπτυξη που έφερε το ευρώ. Οταν το ΑΕΠ, από το 2004 ως το 2009, αυξήθηκε κατά 40%, οι δαπάνες της κεντρικής κυβέρνησης αυξήθηκαν κατά 87%. Αυτό θα μπορούσε βέβαια να είναι η αυτόνομη απόφαση μιας δημοκρατικής χώρας. Αλλά σε αυτή την περίπτωση θα έπρεπε να αυξηθούν, αναλόγως, και τα έσοδα από τη φορολογία. Καθώς αυξήθηκαν κατά μόλις 31%, το έλλειμμα ήταν αναπόφευκτο.

Κλαζομένιοι της Δικαιοσύνης

Του Γιώργου Κτιστάκη, αντεισαγγελέα Εφετών, NEA, 17.9.12

Πρόσφατα ανακοινώθηκε το προσχέδιο για τις νέες σημαντικές περικοπές στις αποδοχές των δικαστικών λειτουργών. Οι δικαστικές ενώσεις αντέδρασαν έντονα στο σχέδιο. Ηδη δημοσιεύτηκε το άρθρο του καθηγητή Θανάση Διαμαντόπουλου - υπαγόμενου στα ειδικά μισθολόγια («Αντι-κοινωνικός κανιβαλισμός», «ΤΑ ΝΕΑ», 10/9/2012), το οποίο τοποθετούσε το ζήτημα στις σωστές του διαστάσεις. Ομως μια φωνή νηφαλιότητας ακόμα δεν κάνει κακό. Οι δικαστικές ενώσεις υποστήριξαν ότι:

1 Οι δικαστικοί έχουν υποστεί μειώσεις 38% (ποσοστό που υιοθέτησε και ο υπουργός Δικαιοσύνης), άρα δεν μπορούν να υποστούν άλλες. Προφανώς κάποιο λάθος έχει γίνει στον σχετικό υπολογισμό. Προσωπικά υπολογίζω τις συνολικές μέχρι τώρα μειώσεις (προ φόρου εισοδήματος) σε 22% - 24%. Σε ποσοστό 22% ή 23% τις υπολόγισε στην εφημερίδα «Το Βήμα» ο Ζώης Τσώλης (Κυριακή 9/9/2012). Ας ξαναδούν τους υπολογισμούς οι συνάδελφοι και θα επισημάνουν το λάθος στο οποίο υπέπεσαν. Σε κάθε περίπτωση δεν «δικαιούνται (μόνο) οι δικαστικοί λειτουργοί μια αξιοπρεπή διαβίωση», αλλά όλοι οι εργαζόμενοι, άρα προσφέρουμε χείριστες υπηρεσίες στο δικαστικό σώμα με το επιχείρημα αυτό και αδυνατίζουμε την έξωθεν καλή μας μαρτυρία. Επίσης δεν μπορεί να προβληθεί ως επιχείρημα ότι οι δικαστικές αποδοχές κατοχυρώνονται συνταγματικά, άρα οι περικοπές είναι αντισυνταγματικές. Ζούμε σε μια ακραία δύσκολη εποχή και τις δυσκολίες οφείλουμε να τις υποστούμε όλοι, ακόμα και αυτοί με συνταγματικά κατοχυρωμένες αποδοχές.

Κάτω από την ομπρέλα του ο γιατρός με το φακελάκι και ο παράνομος μικροπωλητής

NEA, 17.9.12

Τι κοινό έχουν η ταβερνιάρισσα της Υδρας, ο παράνομος μικροπωλητής της Μπότσαρη, ο καθηγητής που τα παίρνει μαύρα από τους μαθητές του για να κάνει φροντιστήριο και ο γιατρός με το φακελάκι; Οτι όλοι βρήκαν κάλυψη στην ομπρέλα του ΣΥΡΙΖΑ.  ΤΟ ΣΚΕΠΤΙΚΟ. Το σκεπτικό του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, όπως το ανέπτυξε ο ίδιος στη Θεσσαλονίκη, είναι απλό: αν το κράτος δεν δείξει τη βούληση και αποτελέσματα στην καταπολέμηση της φοροδιαφυγής από τους «μεγάλους», τότε δεν νομιμοποιείται να κυνηγήσει τους «μικρούς». Εκτός από αυτό, ειδικά για τους επίορκους δημοσίους υπαλλήλους - οι οποίοι «αναγκάζονται να κάνουν φροντιστήριο για να καλύψουν το εισόδημά τους» - το επιχείρημα του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης ήταν πως θα πρέπει πρώτα να λάβουν αξιοπρεπείς μισθούς, και μετά «να είμαστε αμείλικτοι». Οπως είπε ο κ. Τσίπρας για όσους πληρώνονται μαύρα από φροντιστήρια, «είναι υποκριτικό τώρα να αιφνιδιαζόμαστε. Οταν δώσουμε στον καθηγητή τη δυνατότητα να μπορέσει να ζήσει με αξιοπρέπεια, όταν ξαναφτιάξουμε το δημόσιο σχολειό κύτταρο του εκπαιδευτικού μας συστήματος, όταν τα κάνουμε όλα αυτά, τότε βεβαίως θα πρέπει να είμαστε και πάρα πολύ αυστηροί και όποιος είναι επίορκος να τιμωρείται με αποπομπή, βεβαίως να χάνει τη δουλειά του».

Ο γερμανός Σάιλοκ και εμείς

Του Νίκου Μουζέλη, ΒΗΜΑ, 16.9.12

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο γεωπολιτικός παράγοντας είναι σημαντικός σε ό,τι αφορά τη σχέση της Ελλάδας με τους εταίρους της στην ευρωζώνη. Ο εμφύλιος πόλεμος στη Συρία, η ισραηλινοϊρανική διαμάχη, το κύμα του αραβικού ημι-εκδημοκρατισμού, που σε πολλές περιπτώσεις εντείνει τη δύναμη μουσουλμανικών κομμάτων, ο κίνδυνος να επεκταθούν οι λαϊκές κινητοποιήσεις στη Σαουδική Αραβία και στις άλλες χώρες του Κόλπου που εξάγουν πετρέλαιο - όλες αυτές οι εξελίξεις δεν ανησυχούν μόνο τις Ηνωμένες Πολιτείες αλλά, για προφανείς λόγους, και την ΕΕ/ευρωζώνη. Από αυτή τη σκοπιά η πιθανή έξοδος της χώρας μας από το ευρώ ή και την ΕΕ δεν θα χειροτερεύσει μόνο την αμυντική δύναμη της Ελλάδας. Μπορεί επίσης να εντείνει τον αντιδυτικισμό και αντιευρωπαϊσμό των λαϊκών στρωμάτων, πράγμα που θα έκανε πιθανές σοβαρές κοινωνικές εκρήξεις. Κοινωνικές εκρήξεις που θα οδηγούσαν σε αυταρχικές ή και ημι-φασιστικές πολιτικές λύσεις. Σίγουρα τέτοιες εξελίξεις θα δημιουργούσαν ένα γεωπολιτικό κενό που θα άλλαζε τις σημερινές ισορροπίες δύναμης μεταξύ Μέσης Ανατολής, Ευρώπης, Ρωσίας και ΗΠΑ.

Μάχη για την αποφυγή νέων άδικων μέτρων

Συνέντευξη του Σάκη Παπαθανασίου στον Δημήτρη Τσιούφο, Ημερησία, 15.9.12

Κύριε Παπαθανασίου, «καλύτερα να είχαμε γίνει Αργεντινή;»

Θα ήταν γεγονός άνευ σημασίας αν η έκφραση του κ. Τσίπρα ήταν απλώς μια ατυχής έκφραση. Δυστυχώς όμως ο ΣΥΡΙΖΑ εκτός από την καλλιέργεια αυταπατών για τη άμεση απαλλαγή από το Μνημόνιο με την επίδειξη «τσαμπουκά», ταυτόχρονα «παίζει» με το ενδεχόμενο χρεοκοπίας της χώρας, διασκεδάζει τον κίνδυνο και έλκεται από ένα ανορθωτικό ρόλο μετά την καταστροφή. Κανείς όμως δεν πρέπει να αποσείει την ευθύνη του έναντι της αναγκαιότητας επιλογής της βέλτιστης οικονομικά και κοινωνικά διαδρομής για την αποφυγή του κινδύνου χρεοκοπίας.

Με βάση τα όσα έως σήμερα γνωρίζουμε τόσο για τις απαιτήσεις της τρόικας όσο και για τις θέσεις των κομμάτων, τι είναι εφικτό να διασωθεί;

Δεν θέλουμε να διατηρηθούν οι παθογένειες χρόνων που μας οδήγησαν έως εδώ. Πράγματι στα προτεινόμενα μέτρα συνυπάρχουν οι διαστάσεις της εξυγίανσης, του εξορθολογισμού αλλά δυστυχώς και του κοινωνικά άδικου. Ενδεικτικά η εξυγίανση αφορά στην καταπολέμηση της διαφθοράς στις κρατικές προμήθειες και την άρση της απόδοσης επιδομάτων σε μη πραγματικά δικαιούχους.

«Η αλήθεια είναι καλή Θεά...»

Του Νίκου Ξυδάκη, Καθημερινή, 16.9.12

H χώρα έχει περάσει πόλεμο και έχει ηττηθεί. Ο πόλεμος διεξαγόταν υπόκωφα, όσο διογκωνόταν το χρέος· η επίσημη κήρυξη του πολέμου, η διαπίστωση του χρέους δηλαδή, βρήκε τη χώρα απαράσκευη και την ηγεσία της πανικόβλητη. Σήμερα, μετά περίπου τρία χρόνια χαρακωμάτων και βομβαρδισμών, βρισκόμαστε ενώπιον μιας ιστορικής ήττας με δυσβάστακτες απώλειες: το εθνικό προϊόν έχει συρρικνωθεί κατά το ένα τέταρτο, η ύφεση καλπάζει, οι νέοι μεταναστεύουν. Πόλεμος λοιπόν. Με μάχες που δεν δόθηκαν καν. Το χρέος τύλιξε σιωπηλά σαν βρόχος τη χώρα και την έπνιξε. Πόλεμος χωρίς ορατό εχθρό, χωρίς ορατό πεδίο μάχης· άρα χωρίς σκοπό ικανό να συνενώσει και να συνεγείρει τον λαό, τις ανόμοιες ομάδες του, σε αγώνα υπέρ του κοινού καλού, υπέρ βωμών και εστιών. Ο χειρότερος πόλεμος: ο καλυμμένος, ο βουβός· οδηγεί σε υποδούλωση χωρίς αγώνα. Επιπλέον, αυτός ο πόλεμος διαιρεί αντί να ενώνει, χωρίζει, κερματίζει και τυφλώνει, στρέφει όλους εναντίον όλων, αχρηστεύοντας ζωτικές δυνάμεις και εξουδετερώνοντας λανθάνοντα δυναμικά, απογοητεύοντας τις νεότερες γενιές, ποτίζοντάς τες ηττοπάθεια.

Τάγματα εφόδου: Οι μπράβοι που έστειλαν τον Χίτλερ στην εξουσία

Του Γιώργου Λακόπουλου, ΝΕΑ, 15,9,12

Αρχικά ανέλαβαν την περιφρούρηση στις συγκεντρώσεις του Αδόλφου, αλλά γρήγορα διείσδυσαν στη γερμανική κοινωνία στρατολογώντας ανέργους, εξοντώνοντας Εβραίους και διαδίδοντας την εξτρεμιστική ιδεολογία του μίσους. Ουσιαστικά σε όλη την περίοδο 1921 - 1935 προετοίμασαν το έδαφος για την επικράτηση του ναζισμού

Η ιστορία επαναλαμβάνεται είτε σαν φάρσα είτε σαν τραγωδία, όπως είχε αποφανθεί ο Καρλ Μαρξ, αλλά καμιά φορά επαναλαμβάνεται σαν φάρσα και τραγωδία ταυτοχρόνως. Συμβαίνει στη νότια πλευρά της Βαλκανικής τους τελευταίους μήνες: μια εντελώς περιθωριακή οργάνωση της Ακρας Δεξιάς αιφνιδίως εκπροσωπείται στη Βουλή με ένα εντυπωσιακό ποσοστό. Αλλά η ίδια δείχνει να ενδιαφέρεται περισσότερο πώς θα εκπροσωπήσει μια απεχθή περίοδο της ευρωπαϊκής Ιστορίας, που κανείς δεν θα ήθελε να αναβιώσει - προφανώς ούτε οι περισσότεροι από όσους έδωσαν με επιμονή την ψήφο τους στη Χρυσή Αυγή: την περίοδο μεταξύ 1920-1935, όταν στους δρόμους των γερμανικών πόλεων περιπολούσαν ομάδες που έμειναν γνωστές με την επωνυμία Τάγματα Εφόδου. Για την ακρίβεια δεν περιπολούσαν απλώς. Η δράση τους εκτεινόταν από την άσκηση ωμής βίας - συχνά μέχρι θανάτου - εναντίον ανυπεράσπιστων ανθρώπων που είχαν λάθος θρησκεία, λάθος εθνότητα και λάθος ιδεολογία, μέχρι τις ηθικοπλαστικές παρεμβάσεις για το έθνος, τη φυλή και τη δόξα της πατρίδας. Με αυτές τις μεθόδους ο Χίτλερ έφτασε στην εξουσία και στη συνέχεια αιματοκύλισε τον πλανήτη.