Πού κάνει λάθος ο Αλέξης Τσίπρας

Του Τάσου Παππά, www.aixmi.gr, 30.4.12

Ένα από τα γεγονότα της σχετικά πρόσφατης ιστορίας που έχει διχάσει  την Αριστερά [την επαναστατική και τη μεταρρυθμιστική] είναι η ανατροπή του Σαλβαντόρ Αλιέντε στη Χιλή, το 1973, από το αμερικανοκίνητο πραξικόπημα του Πινοτσέτ. Η αποτυχία του πειράματος Αλιέντε οδήγησε σε διαφορετικά συμπεράσματα τις πτέρυγες της Αριστεράς. Τα κόμματα που καθοδηγούνται από τη δογματική ιδεολογία του μαρξισμού -λενινισμού, καθώς και οι δυνάμεις που εμπνέονται από τον ελευθεριακό κομμουνισμό, παρά τις σημαντικές διαφωνίες τους, κατέληξαν στην ίδια άποψη: το καπιταλιστικό σύστημα δεν μπορεί να ανατραπεί μέσω του δημοκρατικού δρόμου. Υποστηρίζουν πως η νίκη στις εκλογές και ο έλεγχος του Κοινοβουλίου δεν αρκούν. Αφήνοντας τον ταξικό αντίπαλο να υπάρχει και να λειτουργεί, και μη επιτρέποντας στο λαό  να εξοπλιστεί, αργά ή γρήγορα θα έρθει η στιγμή της μεγάλης σύγκρουσης, από την οποία το κίνημα θα βγει ηττημένο κι ας βρίσκεται στην κυβέρνηση.

Οι πρωταγωνιστές των εκλογών, τα όσκαρ… και ο τρίτος δρόμος

Του Ανδρέα Παπαδόπουλου, http://www.metarithmisi.gr, 30.4.12

Λίγα 24ωρα πριν ανοίξουν οι κάλπες και το πολιτικό τοπίο δεν έχει ακόμα αποσαφηνιστεί, καθώς το 1/3 των ψηφοφόρων δεν έχει αποφασίσει τι θα πράξει στην κάλπη. Αυτό που ωστόσο έχει διαφανεί καθαρά, είναι ποια στάση κρατάει το κάθε κόμμα και πώς πορεύεται. Σταχυολογούμε: -ΠΑΣΟΚ: Ο κ. Βενιζέλος εμφανίστηκε σχεδόν ως «τρίτος» στην εκλογική αναμέτρηση, ωσάν δηλαδή να μην ήταν ο βασικός διαμορφωτής των πολιτικών που ακολουθούνται, ή να μην έχει στην πλάτη μια 20ετη διαδρομή σε υπουργεία και κομματικά αξιώματα. Δεν άνοιξε κανένα από τα ζητήματα που σχετίζονται με τις ελευθερίες, τα δικαιώματα, το μεταναστευτικό, την εξωτερική πολιτική (βλ. Μακεδονικό), τα ζητήματα δηλαδή που σκιαγραφούν απολύτως το συντηρητικό προφίλ του. Άραγε σήμερα, τι θα έλεγε ο κ. Βενιζέλος αν άνοιγε θέμα ταυτοτήτων; Επίσης, οι επιλογές προσώπων ήταν ενδεικτικές, με αποκορύφωμα τον επικεφαλής του Επικρατείας -λες και είμαστε πίσω στη φούσκα του 2004- και το γενναίο άνοιγμα στο Γιώργο Παναγιωτακόπουλο. Το βαθύ ΠΑΣΟΚ είναι εδώ, ενωμένο δυνατό.

Ραφαέλε Σιμόνε: Ο πλανήτης χρειάζεται κάτι σοσιαλιστικό

Συνέντευξη στο BHMA, 29.4.12

Ο ιταλός γλωσσολόγος και διανοητής μιλάει για το μέλλον της Αριστεράς στη Δύση, για το ενδεχόμενο η Ελλάδα να υπονομεύσει τη νοοτροπία της «νέας Δεξιάς» και για τους «κακούς δασκάλους» που παραμονεύουν

Αν υπάρχει κάποιος που μπορεί να απαντήσει γρήγορα, πειστικά και τεκμηριωμένα στο ερώτημα γιατί η Αριστερά έχασε την επαφή της με τους πολίτες και τα τεκταινόμενα της παγκόσμιας δημόσιας σφαίρας, αυτός δεν είναι άλλος από τον Ραφαέλε Σιμόνε. Ο ιταλός συγγραφέας του βιβλίου Το μειλίχιο τέρας: γιατί η Δύση δεν πηγαίνει προς τα αριστερά (Εκδόσεις Πόλις), εκτός από καθηγητής Γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο La Sapienza της Ρώμης, είναι ένας διαυγής αναλυτής θεμάτων πολιτικής φιλοσοφίας και πολιτισμού. Κεντρική θέση στη θεωρία του έχουν η χαρτογράφηση της νοοτροπίας της «νέας Δεξιάς», την οποία παρομοιάζει με ένα μειλίχιο τέρας, και η ερμηνεία για το πώς η Αριστερά σπατάλησε την ιδεολογική περιουσία της, αφήνοντας σε ένα κατ' εξοχήν νεοφιλελεύθερο πολιτιστικό μόρφωμα να διαχειριστεί όλα τα κρίσιμα θέματα της εποχής.

Λέτε ότι οι πολίτες βρίσκονται αντιμέτωποι με έναν άγριο καπιταλισμό που φοράει τη μάσκα μιας καθησυχαστικής κουλτούρας. Μήπως, όμως, στην Ελλάδα η μάσκα αυτή έχει πέσει;

Επικίνδυνη απουσία μνήμης

Της Χριστίνας Κουλούρη, ΒΗΜΑ, 29.4.12

Τον περασμένο Ιούλιο παγώσαμε με την είδηση που έφτασε από τη Νορβηγία: ένας ακροδεξιός ρατσιστής εκτέλεσε 77 άτομα, τα περισσότερα νεαρά παιδιά. Συστηματικά προετοιμασμένος για την πράξη του αυτή, ο Αντερς Μπέρινγκ Μπρέιβικ υποστήριξε ότι πολεμούσε εναντίον των «προδοτών» της πατρίδας του, που προωθούσαν την «πολυπολιτισμικότητα». Διαβάζοντας τις καταθέσεις του, είναι εύκολο να διακρίνει κάποιος την κοινή ιδεολογική μήτρα των ακροδεξιών κινημάτων. Ο ίδιος φόβος για την «επέλαση του Ισλάμ», το μίσος για τους ξένους μετανάστες, η απέχθεια για την πολυπολιτισμική κοινωνία, ο αντικοινοβουλευτισμός και η απαξίωση των πολιτικών κομμάτων, η λατρεία της βίας. Αν πλοηγηθούμε σε ελληνικά blogs θα συναντήσουμε και εκεί αυτές τις απόψεις να αναπαράγονται και να διαδίδονται ως λύση στη σημερινή κρίση.

Αναζητείται ένα κοινό μέτωπο κατά του πολιτικού τυχοδιωκτισμού

Tου Λεωνίδα Καστανά, Μη μαδάς τη μαργαρίτα, 29.4.12

Μόνο τυχαία δεν είναι η αναφορά του Τσίπρα στον Καμένο. Μόνο λάθος δεν είναι στο δικό του προεκλογικό σχεδιασμό. Του φέρνει περισσότερους ψήφους από αυτούς που ίσως του παίρνει.Ο Τσίπρας επισημοποιεί αυτό που ζούμε εδώ και καιρό, το φαιοκόκκινο μέτωπο του άκρατου λαϊκισμού και τυχοδιωκτισμού. Σπάει τα στεγανά άκρας Αριστεράς και άκρας Δεξιάς. Ορίζει κοινωνικές συμμαχίες πάνω στην «πατρίδα» και στο «δεν πληρώνω». Και συσπειρώνει κόσμο. Το ζήτημα είναι, ποιοι και με ποιο τρόπο μπορούν να του αντιπαρατεθούν. Ας δούμε την ακολουθία των «τυχαίων» συμβάντων. Στα γεγονότα της κατάληψης της πλατείας Συντάγματος, φασιστοειδή βρίσκονται πλάι - πλάι με κινήσεις αριστερών, κατά δήλωσή τους, αγανακτισμένων πολιτών στις οποίες πρωτοστατούν μέλη του ΣΥΡΙΖΑ. Κανείς δεν ενοχλείται. Την εποχή του «δεν πληρώνω»  αν έτυχε να περάσεις από διόδια, μπορούσε να διακρίνεις πλάι-πλάι τα πιο αντίθετα σύμβολα και τις πιο ετερόκλητες φάτσες  να προπηλακίζουν από κοινού τους υπαλλήλους, αλλά και όσους διερχόμενους οδηγούς ήθελαν να πληρώσουν.

«Εκδημοκρατισμός τώρα!». Τζον Κιν: η δημοκρατία είναι μια εξελικτική διαδικασία

Του Μιχάλη Λαμπρινίδη, ΝΕΑ, 28.4.12

«Πίστευες κι εσύ, φίλε, ότι η δημοκρατία εξαντλείται στις εκλογές, στην πολιτική και τα κόμματα; Εγώ, υποστηρίζω ότι η δημοκρατία είναι χρήσιμη μόνον όταν μπορεί να εξελιχθεί ώστε να δώσει άνθη και καρπούς σε πεδία όπως είναι τα ήθη, οι ανώτερες μορφές αλληλεπίδρασης των ανθρώπων και οι πεποιθήσεις τους, τα θρησκευτικά ζητήματα, η λογοτεχνία, τα σχολεία και τα πανεπιστήμια, κάθε πτυχή του δημόσιου και του ιδιωτικού βίου, ακόμα και ο στρατός και το ναυτικό». Αυτά έγραφε ο Ουόλτ Ουίτμαν (1819-1891), ο μεγαλύτερος αμερικανός ποιητής της Δημοκρατίας, στο άρθρο του Democratic vistas (1871). Εκατόν σαράντα χρόνια αργότερα, η παγκόσμια κρίση θέτει το πρόβλημα της οικονομικής βιωσιμότητας της δημοκρατίας, καθώς ο κόσμος υφίσταται τις συνέπειες μιας επανάστασης των αγορών που κατόρθωσαν σε όλα τα πεδία να ανατρέψουν τις μεταπολεμικές διευθετήσεις, και κυρίως την έννοια του κοινωνικού συμβολαίου ανάμεσα στην εργασία, το κεφάλαιο και το κράτος. Η απέχθεια που εκφράζεται για την υποκρισία των δημοκρατικών θεσμών - ή μάλλον για τα κατάλοιπά τους - είναι χαρακτηριστική.

Κινήσεις υπέρ μεταρρυθμι​στικής κυβέρνησης εθνικής ενότητας

http://www.aixmi.gr

Ισχυρή μεταρρυθμιστική κυβέρνηση εθνικής ενότητας προτείνουν μέλη πολλών κινήσεων,  υπογράφοντας κοινό κείμενο, στο οποίο τονίζουν ότι στις εκλογές της 6ης Μαΐου δεν κρίνεται μόνο η παραμονη της χώρας στο ευρώ, αλλά και η βιωσιμότητα βασικών αρχών και θεσμών του δημοκρατικού Πολιτεύματος.

Τι προτείνουν; «Να ενισχυθούν εκλογικά τα κόμματα και οι υποψήφιοι βουλευτές που μπορούν και θέλουν να συνεργαστούν για τη συγκρότηση μιας ισχυρής μεταρρυθμιστικής κυβέρνησης εθνικής συνεννόησης, με την ευρύτερη δυνατή στήριξη, σεβαστής στο εσωτερικό και το εξωτερικό».

Διαβάστε το πλήρες κείμενο:

«Μέλη των κινήσεων «Για την Ελλάδα τώρα», «Μπροστά», «Νέοι Μεταρρυθμιστές», «Π80» και «Πολιτεία 2012» και μέλη ομάδας πολιτών, που υπογράφουμε το κείμενο αυτό, πιστεύουμε ότι στις εκλογές της 6ης Μαΐου δεν κρίνεται μόνο η ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας και η παραμονή της στην Ευρωζώνη, αλλά και η βιωσιμότητα βασικών αρχών και θεσμών του δημοκρατικού μας πολιτεύματος.

Η νέα μετανάστευση των Ελλήνων: «ευλογία ή κατάρα»;

Του Μάνου Ματσαγγάνη, Tvxs, 28.4.12

Δεν είμαι ειδικός σε θέματα μετανάστευσης. Θα αναφερθώ κυρίως στη νέα μετανάστευση των φοιτητών και συναδέλφων μου πανεπιστημιακών (την οποία γνωρίζω, ας πούμε, ανεκδοτολογικά), και λίγο στην παλαιά μετανάστευση (την οποία αντίθετα γνωρίζω από πρώτο χέρι). Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα τελευταία χρόνια έχει ζωντανέψει το ενδιαφέρον των Ελλήνων για μετανάστευση στο εξωτερικό. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Τζένης Καβουνίδου (ΚΕΠΕ, περιοδικό «Οικονομικές Εξελίξεις», τεύχος 17, Φεβρουάριος 2012), το α’ εξάμηνο του 2011 εγκαταστάθηκαν στη Γερμανία 4.100 άτομα (+84% σε σχέση με το α’ εξάμηνο του 2010). Όπως ανέφερε πρόσφατα στέλεχος ελληνογερµανικής εταιρείας εύρεσης εργασίας («Καθηµερινή», 23 Νοεμβρίου 2011), η εταιρεία δέχεται καθηµερινά περίπου 60 βιογραφικά Ελλήνων πτυχιούχων 25-40 ετών, αν και ο αριθμός όσων βρίσκουν δουλειά στη Γερµανία είναι µόλις τρία άτοµα το µήνα.

Financial Times: Φτάνει με την ανοησία της λιτότητας

Του Χοσέ Ιγνάθιο Τορεμπλάνκα*, Αυγή, 28.4.12

 Φτάνει! Μετά από δύο χρόνια μεταρρυθμίσεων, οι Ισπανοί έχουν πλέον εξοικειωθεί με το τελετουργικό της θανάσιμης ευρωπαϊκής στρατηγικής για την αντιμετώπιση της κρίσης. Οι ευρωπαϊκοί θεσμοί εγκωμιάζουν κάθε νέο πακέτο μεταρρυθμίσεων που υιοθετείται και μας χτυπούν φιλικά την πλάτη.  Αργότερα, όταν η χώρα βυθίζεται στην ύφεση, η ανεργία εκτοξεύεται και τα spread και τα ασφάλιστρα κινδύνου επιμένουν ανοδικά, επιβάλλεται στους Ισπανούς ακόμη μεγαλύτερη λιτότητα. Σε όσους αναρωτιούνται εάν η στρατηγική αυτή ισοδυναμεί με αυτοπροκαλούμενη ύφεση, η απάντηση είναι να μην ανησυχούν, να κάνουν υπομονή και να περιμένουν να δουν τους καρπούς των προσπαθειών τους. Με λίγα λόγια, αυτό που ζητείται από τους Ισπανούς είναι να αντικαταστήσουν την πολιτική και την οικονομική ανάλυση με το ρητό «πίστευε (τη λιτότητα) και μη ερεύνα».

Η αλήθεια για ευρώ και Μνημόνιο. Η πραγματικότητα την οποία αποφεύγουν να περιγράψουν τα κόμματα

Του Π.Κ. Ιωακειμίδη, NEA, 27.4.12

Ολα τα κόμματα και κυρίως τα δύο μεγαλύτερα διατείνονται ότι θέλουν να πουν «όλη την αλήθεια στον ελληνικό λαό» για τις προοπτικές της χώρας, το Μνημόνιο (δανειακή σύμβαση), τις προκλήσεις και τα διλήμματα που αντιμετωπίζει και, κυρίως, πώς θα βγει η χώρα από τη δεινή κρίση στην οποία βρίσκεται. Οντως, είναι τώρα η στιγμή να αρθεί ίσως μια βασική αντίφαση που χαρακτηρίζει το εκλογικό σώμα και την ελληνική κοινωνία. Η αντίφαση έγκειται στο ότι η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών θέλει (όπως πιστοποιούν διαδοχικές δημοσκοπήσεις) η Ελλάδα να παραμείνει στο ευρώ/ευρωζώνη ως πλήρες μέλος. Παράλληλα όμως η ίδια πλειοψηφία τάσσεται ολοκληρωτικά εναντίον της δανειακής σύμβασης (και του Μνημονίου) και τα μέτρα που συνεπάγονται για την παραμονή της χώρας στο ευρώ. (Εδώ έχουμε ένα τυπικό σύνδρομο «γνωστικής ασυμφωνίας» - cognitive dissonance). Επιπλέον, τμήμα των πολιτών που στηρίζει την παραμονή της χώρας στο ευρώ εμφανίζεται πρόθυμο να ψηφίσει κόμματα οι θέσεις των οποίων άμεσα ή έμμεσα οδηγούν τη χώρα εκτός ευρώ.

Συνταγές και μάγειρες

 www.protagon.gr, 2..12

Ο Αρίστος Δοξιάδης γράφει τέσσερα κείμενα για το μεγάλο θέμα που δεν συζητάμε σε αυτή την εκλογική μάχη: τις μεταρρυθμίσεις. Την Δευτέρα έγραψε για τη δημόσια διοίκηση, την Τετάρτη για το κοινωνικό κράτος, σήμερα για την ανάπτυξη. Την ερχόμενη Δευτέρα θα κλείσει με τις προτάσεις του για την κάλπη.

Η ανάπτυξη είναι το πιο αμφιλεγόμενο από τα πεδία των μεταρρυθμίσεων. Για τις διοικητικές μεταρρυθμίσεις, όπως έγραψα, σχεδόν κανένας δεν διαφωνεί ρητά, απλώς τις σαμποτάρουν σιωπηρά. Για το κοινωνικό κράτος συγκρούονται ομάδες συμφερόντων, αλλά αν βάλετε πέντε καλοπροαίρετους οικονομολόγους με διαφορετικές ιδεολογικές καταβολές σε ένα δωμάτιο, θα συμφωνήσουν σε μεγάλο βαθμό για τις προτεραιότητες της αναμόρφωσης του ελληνικού συστήματος. Για την ανάπτυξη, δεν υπάρχει καν συμφωνία οτι χρειάζονται μεταρρυθμίσεις.

Παλιοί και νέοι λαϊκισμοί.

Του Γιώργου Σιακαντάρη, ΝΕΑ, 26.4.12

Είναι αρκετοί αυτοί που αγωνιούν για το αποτέλεσμα που θα καταγράψουν τα δύο μεγάλα κόμματα στις προσεχείς εκλογές. Αλλοι αγωνιούν γιατί δεν θέλουν να καταρρεύσει ο κορμός της ελληνικής Kεντροαριστεράς και Kεντροδεξιάς, άλλοι γιατί δεν θέλουν η χώρα να μείνει ακυβέρνητη στο μέσον μιας θύελλας, οι δε κομματικοί μηχανισμοί αγωνιούν για το μέλλον τους. Είναι όμως επίσης πολλοί αυτοί που επιθυμούν την κατάρρευση των δύο κομμάτων. Επειδή αυτά που προσέφεραν τα δύο μεγάλα κόμματα δεν μπορούν πλέον να εξακολουθήσουν να τα παρέχουν, οι πολίτες στρέφονται πλέον από τον υπαρκτό λαϊκισμό του δικομματισμού στον ουτοπικό των κομμάτων της δημοκρατικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς και της Ακροδεξιάς.

Ο Μανιχαϊσμός του λαϊκισμού

Του Πέτρου Παπασαραντόπουλου, http://www.metarithmisi.gr, 26.4.12

Τον 3 ^ο αιώνα μ.Χ. εμφανίστηκε ένας Πέρσης θρησκευτικός μεταρρυθμιστής, ο Μάνης, που θεμελίωσε μια αντίληψη για τον κόσμο, όπου συγκρούονται αενάως οι δυνάμεις του καλού, με τις δυνάμεις του κακού. Παρά τα 1700 χρόνια που έχουν περάσει από τότε και παρά τον αφορισμό του Μάνη ως αιρετικού από τις μεγάλες θρησκείες της εποχής του, το X ριστιανισμό, το Ισλάμ, το ζωροαστρισμό και την αυτοκρατορική λατρεία της Ρώμης, αυτός ο τρόπος σκέψης επιβιώνει ακόμα και στις αναπτυγμένες ευρωπαϊκές κοινωνίες. Πολύ περισσότερο στην Ελλάδα, όπου σύμφωνα με την έξοχη διατύπωση του Γιώργου Γιαννουλόπουλου, « T ο μόνο που άλλαξε στην εκκοσμικευμένη εποχή μας, είναι το όνομα του Κακού. Ο ρόλος έχει κατά καιρούς αποδοθεί στους κομμουνιστές, τους τρομοκράτες, τους Εβραίους, τους Αμερικανούς. Αν, όμως, ο ενσαρκωτής του δαίμονα ποικίλλει, η μανιχαϊκή σκέψη ακολουθεί σταθερά την ίδια διαδρομή: ξεκινάει από τον απόλυτα Κακό και στη συνέχεια συμπεραίνει ότι οποιοσδήποτε άλλος είναι λιγότερο κακός, δηλαδή καλύτερος, δηλαδή καλός.

«Ξέρω τι να ψηφίσω;». Απαντά ο σκηνοθέτης Κώστας Κουτσομύτης

Με αφορμή τις επερχόμενες εκλογές της 6ης Μαϊου, στην ενότητα "Ξέρω τι να ψηφίσω;" του tvxs.gr, πρόσωπα των γραμμάτων, της διανόησης και της τέχνης, μιλούν στην Κρυσταλία Πατούλη εκφράζοντας τις απόψεις, τις σκέψεις και τους προβληματισμούς όχι μόνο για την δική τους ψήφο αλλά και την ψήφο του Ελληνικού λαού. Σήμερα απαντά ο σκηνοθέτης Κώστας Κουτσομύτης.

Έχετε αποφασίσει τι θα ψηφίσετε…

 Βέβαια έχω αποφασίσει. Υποστηρίζω τη ΔΗΜΑΡ. 

Οι λόγοι;

Επειδή είναι ένα κόμμα που έχει Ευρωπαϊκές βλέψεις, είναι δημοκρατικό, είναι μέσα στην Αριστερά, και θέλει την καλυτέρευση και τη σωτηρία της Ελλάδος. Τώρα, αυτά σε σχέση με τις συνεργασίες, και τι θα γίνει, και πώς, θα τα δείξουν οι εκλογές μετά τα αποτελέσματα. Πάντως, έχω εκτίμηση μεγάλη στον Κουβέλη, τον γνωρίζω παιδιόθεν και νομίζω ότι είναι ο μόνος που θα κάνει σωστή πολιτική. Από εκεί και πέρα, θα αποφασίσουν οι ψηφοφόροι.

Αναζητούνται ένσημα

Του Ανδρέα Παππά, Athens Voice, 26.4.12

Oι επικείμενες εκλογές υπήρξαν αφορμή να ξανασκεφτώ τη σχέση που έχουν οι περισσότεροι πολιτικοί ηγέτες, όπως και πολλά από τα κορυφαία πολιτικά στελέχη, με την τόσο απλή αλλά και τόσο κακοπαθημένη λέξη «εργασία». Επιχείρησα, λοιπόν, έναν πρόχειρο, ερασιτεχνικό απολογισμό, σχετικό με την επαγγελματική ιδιότητα ή/και σταδιοδρομία των πολιτικών μας. Αλήθεια, ποια δουλειά έχει κάνει στη ζωή του ο Αντώνης Σαμαράς; Εξ όσων γνωρίζω, φοίτησε στο Κολλέγιο Αθηνών, έπειτα σε αμερικανικό πανεπιστήμιο και σε ηλικία 26 ετών είχε ήδη εκλεγεί βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας. Ποια δουλειά έχει κάνει ο Κώστας Καραμανλής, πρώην αρχηγός της ΝΔ και πρωθυπουργός; Εξ όσων γνωρίζω και πάλι, αφού φοίτησε κι αυτός σε «καλά» σχολεία και πανεπιστήμια, ακολούθησε τον φυσικό, τον προδιαγεγραμμένο θα τολμούσα να πω (εκ γενετής και εξ ονόματος) δρόμο της πολιτικής καριέρας. Ποια δουλειά έχει κάνει ο νεόκοπος αρχηγός κόμματος (τι άλλο θα δουν τα μάτια μας!) Πάνος Καμμένος;

Πέντε λόγοι για να ψηφίσουμε ΔΗΜΑΡ -και μερικοί ακόμη για να «μαυρίσουμε» ΠΑΣΟΚ και ΝΔ-

Του Σωτήρη Βαλντέν, http://www.metarithmisi.gr, 25.4.12

Με την 6/5 να πλησιάζει και καθώς η συσπείρωση των (πρώην) οπαδών των κομμάτων της συγκυβέρνησης δεν φαίνεται να πραγματοποιείται, αυξάνεται η νευρικότητά των ηγεσιών τους και εντείνεται η κάθε μορφής πίεση και προπαγάνδα για να γυρίσει το απολωλός κοπάδι στο μαντρί. Θα προσπαθήσω εδώ να δώσω τους δικούς μου λόγους γιατί οι προσπάθειες αυτές με αφήνουν ασυγκίνητο και γιατί επέλεξα να ψηφίσω χωρίς δισταγμό ΔΗΜΑΡ. Όπως είναι φυσικό, με απασχολούν κυρίως τα επιχειρήματα που αφορούν στην ψήφο πολιτών που αυτοπροσδιορίζονται ως προοδευτικοί/αριστεροί και έτσι δεν θα σας κουράσω με το γιατί, λ.χ., ο κ. Σαμαράς δεν με αφορά όταν διεκδικεί την αυτοδυναμία ως μονόδρομο για την κυβερνησιμότητα του τόπου.

Περί θυμικής και έλλογης ψήφου, αλήθειας, υπευθυνότητας και αλλαγών

Το ΠΑΣΟΚ έχει πια εγκαταλείψει την προσπάθεια να πείσει ότι τα μνημόνια αποτελούν την απάντηση στην κρίση της χώρας.

Η ευθύνη της Δημοκρατικής Αριστεράς για τη διακυβέρνηση

 Του Κίμωνα Χατζημπίρου, http://www.metarithmisi.gr, 25.4.12

Σε πρόσφατο κείμενο επισήμαινα ότι η απώλεια της σοβαρής και μετριοπαθούς εικόνας που είχε η Δημοκρατική Αριστερά (ΔΑ), κινδυνεύει να σημάνει μια δύσκολη μάχη εισόδου στη Βουλή. Δυστυχώς, η απαισιόδοξη αυτή εκτίμηση προσεγγίζεται σταδιακά, με τη συνεχή πτωτική πορεία της ΔΑ στις δημοσκοπήσεις. Επίσης, στη μικροκλίμακα του άμεσου περιβάλλοντος, διαπιστώνουμε ότι πλήθος σκεπτόμενων πολιτών που δήλωναν φιλικοί προς την ΔΑ, στρέφονται πλέον προς άλλες λύσεις, οι οποίες, κατά τη γνώμη τους, ανταποκρίνονται περισσότερο προς την εικόνα ενός κόμματος με συγκεκριμένες θέσεις στα σοβαρά ζητήματα. Το κρισιμότερο στοιχείο για τη διατήρηση των αρχικών θετικών εντυπώσεων που είχε δημιουργήσει η ΔΑ στην ελληνική κοινωνία, είναι νομίζω η διατύπωση μιας ξεκάθαρης θέσης σχετικά με τις μετεκλογικές συνεργασίες. Ορθώς αυτοπροσδιορίζεται ως κυβερνώσα αριστερά, καθότι αν ήταν μόνο κόμμα διαμαρτυρίας, δεν θα είχε νόημα η ύπαρξή της.

Δεν ταιριάζει η σιωπή...

Του Μάκη Διόγου, http://www.metarithmisi.gr, 24.4.12

Τι στιγμή που εκφράζεται δικαιολογημένη ανησυχία για την άνοδο της Ακροδεξιάς με την δημοσκοπίκη ενίσχυση της Χρυσής Αυγής, η υπουργός Ανάπτυξης Αννα Διαμαντοπούλου δέχεται επίθεση από 30-40 άτομα στη Καισαριανή. Διαβάστε εδω το ρεπορτάζ. "Αγανακτισμένοι" προσπάθησαν να διαλύσουν  τη συγκέντρωση που είχε με πανεπσιτημιακούς και ανρθώπους της τέχνης. Δυστυχώς ο τραμπουκισμός, η τρομοκρατία και ο φασισμός του όχλου που δήθεν έχει δίκιο να προπηλακίζει τους πολιτικούς του αντιπάλους διαπερνά πλέον οριζόντια και κάθετα την ελληνική κοινωνία. 

 Οταν οι Χρυσαυγίτες προπηλάκισαν τον Πέτρο Ευθυμίου όλοι... έτρεξαν να καταδικάσουν το γεγονός. Τον τραμπουκισμό σε βάρος της Αννας Διαμαντοπούλου γιατί δεν τον καταδικάζουν; Περίπου πριν από ένα χρόνο τον Μάρτιο του 2011 με αφορμή την επίθεση στον Θεόδωρο Πάγκαλο έγραφα στη "Κόκκινη Πιπεριά": "Η αριστερά στην Ελλάδα έχει πληρώσει με αίμα τους τραμπουκισμούς παρακρατικών μηχανισμών, των "αγανακτισμένων πολιτών", του δήθεν όχλου!

Φορολογική δημοκρατία;

Του Μάνου Ματσαγγάνη, www.protagon.gr, 23.4.12

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η αμοιβαία δυσπιστία που πάντοτε χαρακτήριζε τη σχέση κράτους-πολιτών στην Ελλάδα έχει ενταθεί και άλλο λόγω της κρίσης. Παρότι οι πολιτικοί δεν μιλούν για αυτό, το πρόβλημα είναι σοβαρό: δύσκολα θα βγούμε από την κρίση και δύσκολα θα μπούμε σε μια τροχιά (υγιέστερης) ανάπτυξης χωρίς πρώτα το κράτος να ανακτήσει την εμπιστοσύνη των πολιτών. Το ερώτημα είναι «πώς». Και εύκολες απαντήσεις δεν υπάρχουν ούτε εδώ. Για να μετατραπεί η δυσπιστία σε εμπιστοσύνη χρειάζεται να φυσήξει ένας δυνατός άνεμος εξυγίανσης (της πολιτικής, της δικαιοσύνης, της δημόσιας διοίκησης), και αποκατάστασης του κράτους δικαίου (δηλ. σεβασμού των δικαιωμάτων και της νομιμότητας). Κάτι τέτοιο προφανώς δεν πρόκειται να συμβεί από τη μια μέρα στην άλλη – αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε από τώρα να αρχίσουμε να δουλεύουμε λύσεις προς μια τέτοια κατεύθυνση. Ήδη έχουμε αργήσει πολύ...

Η σοσιαλδημοκρατία που δεν ντρέπεται

Του Γιώργου Σιακαντάρη, www.protagon.gr, 24.4.12

Σ’ αυτή την προεκλογική περίοδο είναι η πρώτη φορά που στο ελληνικό πολιτικό τοπίο ακούγονται πιο δυνατά φωνές, οι οποίες προσδιορίζονται ως φιλελεύθερες. Οφείλω να αναγνωρίζω, όσο και να διαφωνώ με το κεντρικό πρόταγμα αυτών των φωνών, πως αυτό αποτελεί ένα ιδιαίτερα σημαντικό και θετικό γεγονός μέσα στην καταχνιά του πολιτικού και κοινωνικού τοπίου. Υπάρχει όμως ένας ακόμη όρος, αυτός ακούει στο όνομα Σοσιαλδημοκρατία και τον οποίο πολλοί στην Ελλάδα αποφεύγουν  να χρησιμοποιούν, όπως ο διάβολος αποφεύγει το λιβάνι. Και όχι μόνο αυτό, αλλά έχουμε καταφέρει να είμαστε η μοναδική χώρα στην οποία η σοσιαλδημοκρατία κατατάσσεται εκτός της Αριστεράς. Για παράδειγμα το ΠΑΣΟΚ, το οποίο τηρουμένων των αναλογιών βρίσκεται πιο κοντά σ΄ αυτό που ονομάζεται ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία,   φοβάται και αρνείται να αυτοπροσδιοριστεί  ως τέτοιο κόμμα.

Η διακυβέρνηση θέλει επισκευή. Γιατί οι θεσμοί στην Ελλάδα είναι πηγή υστέρησης και αστάθειας

 Του Πάνου Καζάκου, NEA, 23.4.12

Ερευνα του ιδρύματος Bertelsmann πριν από το Μνημόνιο «μέτρησε» την ικανότητα των κυβερνήσεων... να κυβερνούν αποτελεσματικά (capacity to manage). Η έρευνα διεξήχθη σε τριάντα χώρες του ΟΟΣΑ και κατέταξε την Ελλάδα τελευταία, πίσω ακόμα και από την Τουρκία, την Πολωνία, την Τσεχία και την Ιταλία. Σύμφωνα με την έκθεση που θα έπρεπε να είχε λειτουργήσει ως σήμα συναγερμού, η «κυβέρνηση» (ως θεσμός) γενικά

• - είχε μικρή ικανότητα να σχεδιάζει στρατηγικά (σε αντίθεση με τακτικές κινήσεις), 
• - υποτιμούσε την επιστημονική συμβουλή και γνώση, 
• - δεν αξιολογούσε τις επιπτώσεις των νομοθετημάτων, 
• - δεν είχε εσωτερική συνοχή, αφού η ενδοκυβερνητική συνεργασία ήταν (και είναι) προβληματική, πράγμα που βιώνουμε καθημερινά πλέον.

Εξηγήσεις από Μπουτάρη για τη στήριξη σε Βενιζέλο ζητεί η ΔΗΜΑΡ

Να προχωρήσει σε διευκρινιστική δήλωση καλεί τον Γιάννη Μπουτάρη, η Δημοκρατική Αριστερά, μετά τη στήριξη που παρείχε o δήμαρχος Θεσσαλονίκης στον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ Εύαγγελο Βενιζέλο, εν όψει των εκλογών της 6ης Μαΐου. «Η «Πρωτοβουλία» ήταν και ελπίζουμε να παραμείνει ανεξάρτητη αυτοδιοικητική κίνηση ενεργών προοδευτικών πολιτών. Η νίκη της «Πρωτοβουλίας», προέκυψε από ευρύτερη κοινωνική συμπαράταξη και δεν ήταν νίκη κανενός κόμματος» δήλωσε, ο γραμματέας της Δημοκρατικής Αριστεράς Θεσσαλονίκης Σάκη Παπαθανασίου, σχολιάζοντας τις σημερινές δηλώσεις του Γ. Μπουτάρη. Όπως τόνισε, σε ανακοίνωσή του, «οι προσωπικές επιλογές του δημάρχου, σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να συγχέονται με την Πρωτοβουλία συνολικά». «Μόνο μια διευκρινιστική δήλωση του κ. Μπουτάρη μπορεί να αποκαταστήσει την πραγματικότητα σε σχέση με τον χαρακτήρα της «Πρωτοβουλίας», την ιστορία, αλλά και την προοπτική της» καταλήγει στην ανακοίνωσή του ο κ. Παπαθανασίου, γραμματέας της οργάνωσης Θεσσαλονίκης της Δημοκρατικής Αριστεράς.

Και μόνον ο ναζιστικός χαιρετισμός είναι πρόκληση για τη δημοκρατία

Η Μαρία Ρεπούση, υποψήφια με τη ΔΗΜ.ΑΡ στην Α΄ Πειραιά και υπεύθυνη του Τομέα Παιδείας και Έρευνας , μιλάει στο tvxs.gr. Αναπληρώτρια καθηγήτρια Ιστορίας και Ιστορικής Εκπαίδευσης στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, υπήρξε υπεύθυνη της επιστημονικής ομάδας που συνέταξε το εγχειρίδιο Ιστορίας, το οποίο ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων το 2007. Σήμερα, είναι αισιόδοξη  ότι η Ελλάδα θα αποκτήσει κάποια στιγμή την επιστημονική Ιστορία που της αξίζει. Η κυρία Ρεπούση παρουσιάζει συνοπτικά στο tvxs.gr ορισμένες από τις προτάσεις της για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, αναφέρεται στις λύσεις για την έξοδο από την κρίση αλλά και στα προβλήματα του Πειραιά. Για τη δήλωση του κ. Γιομπαζολιά -υποψηφίου στο ψηφοδέλτιο της ΔΗΜ.ΑΡ από τους Ελεύθερους Πολίτες- περί εκτοπισμού «λαθρομεταναστών» σε ξερονήσια, σχολιάζει ότι τέτοιες θέσεις δεν πρέπει να έχουν θέση στη ΔΗΜ.ΑΡ. Εκφράζει επίσης τον προβληματισμό της για την πιθανότητα εισόδου της Χρυσής Αυγής στη Βουλή. Της Κατρίν Αλαμάνου.

Μεταρρυθμίσεις, μέρος πρώτο: οι ορφανές

Ο Αρίστος Δοξιάδης γράφει τέσσερα κείμενα για το μεγάλο θέμα που δεν συζητάμε σε αυτή την εκλογική μάχη: τις μεταρρυθμίσεις. Σήμερα γράφει για τη δημόσια διοίκηση, την Τετάρτη για το κοινωνικό κράτος, την Παρασκευή για την ανάπτυξη. Την Δευτέρα θα κλείσει με τις προτάσεις του για την ψήφο. www.protagon.gr, 23.4.12

 Φωνάζουν, διχάζουν  και αλλάζουν βαρειές κουβέντες τα κόμματα σε τούτο τον εκλογικό αγώνα, αλλά αν πιστέψουμε τα λόγια τους συμπίπτουν σε μερικούς μεγάλους στόχους: έντιμη και αποτελεσματική διοίκηση, κοινωνική αλληλεγγύη, ανάπτυξη. Ποιός λέει όχι σε αυτά; Συμπίπτουν, αριστεροί και δεξιοί, μεταρρυθμιστές και αντι-μνημονιακοί (για να μην πω μνημονιακοί και αντι-μεταρρυθμιστές και στεναχωρήσω). Διαφέρουν στον τρόπο. Άλλοι ζητάν αλλαγή προσώπων, άλλοι ψάχνουν περισσότερους πόρους, άλλοι προτάσσουν μεταρρυθμίσεις. Από αυτά τα τρία (πρόσωπα, πόροι, μεταρρυθμίσεις) το τρίτο έχει μακροπρόθεσμα την πιο μεγάλη σημασία  -- ποιές θα είναι και αν θα γίνουν. Στο σημείωμα αυτό, και σε δύο επόμενα, γράφω για τις μεταρρυθμίσεις που σχετίζονται με τους μεγάλους κοινούς στόχους. Κατά σειρά, με τη δημόσια διοίκηση, το κοινωνικό κράτος, και την ανάπτυξη.

Απρόσμενος παραλήπτης.....

Ο Δημήτρης Χατζησωκράτης, υποψήφιος της ΔΗΜΑΡ στη Β’ Αθηνών, μιλώντας σε συγκέντρωση μελών και φίλων του κόμματος στη Λέσβο, μεταξύ άλλων, είπε:

Το κεντρικό μήνυμα της ΔΗΜΑΡ για «κυβερνώσα αριστερά» είχε την άμεση επιρροή στον πιο απρόσμενο παραλήπτη… Στον Αλ. Τσίπρα και στον ΣΥΡΙΖΑ! Τις τελευταίες ημέρες δηλώνουν ότι θέλουν να …κυβερνήσουν. Εντάξει,  για την κυβέρνηση της αριστεράς, χωρίς αποδέκτες, ομιλούν,  αλλά οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι έχουν κάνει ένα σημαντικό βήμα.

Το πανεπιστήμιο της ανομίας

Του Μανου Ματσαγγάνη*, Καθημερινή, 21.4.12

Το ελληνικό πανεπιστήμιο είναι βαριά άρρωστο: λειτουργεί σε ένα θεσμικό κενό, και σε μια ατμόσφαιρα διάχυτης ανομίας. Το θεσμικό κενό προκύπτει από την απροθυμία των πολιτικών δυνάμεων να υποστηρίξουν τις μεταρρυθμίσεις που (υποτίθεται ότι) προτείνουν, καθώς και από την αδυναμία του κράτους να εφαρμόσει τους νόμους που ψηφίζει η Βουλή. Ο νόμος Γιαννάκου προσέκρουσε στη λυσσαλέα αντίδραση των φοιτητικών παρατάξεων της Αριστεράς, καθώς και όσων πανεπιστημιακών πρόσκεινται σε αυτές. Οι τελευταίοι όμως ηττήθηκαν όταν η πλειοψηφία των διδασκόντων, που τάσσονται υπέρ της μεταρρύθμισης, αποφάσισαν να ενεργοποιηθούν στους συλλόγους τους. Ο βασικός λόγος για τον οποίο ο νόμος Γιαννάκου δεν εφαρμόστηκε ήταν άλλος: η υπονόμευσή του εκ των ένδον, αφενός από τη φοιτητική παράταξη της Ν.Δ. και αφετέρου από την ίδια την κυβέρνηση Καραμανλή.

Πώς και γιατί φθάσαμε ως εδώ

Του Νίκου Μουζέλη, ΒΗΜΑ, 22.4.12

Προτού οι πολίτες ψηφίσουν στις επερχόμενες εκλογές αξίζει να ξαναθέσουμε το ερώτημα: ξεκινώντας από την αρχή της Μεταπολίτευσης, ποιες εξελίξεις μάς οδήγησαν στη σημερινή ζοφερή κατάσταση; Νομίζω πως μια ικανοποιητική απάντηση πρέπει να κινηθεί σε τρία επίπεδα - το παγκόσμιο, το ευρωπαϊκό και το εθνικό. Σε παγκόσμιο επίπεδο, στη δεκαετία του '70 παρατηρούμε το απότομο άνοιγμα των παγκόσμιων χρηματιστηριακών αγορών, την ένταση των ανισοτήτων (ενδοκρατικών και διακρατικών) και τη διασφάλιση/νομιμοποίηση του νεοφιλελεύθερου συστήματος από την ηγεμονική καπιταλιστική δύναμη των ΗΠΑ. Αυτή η εξέλιξη είχε προηγούμενο. Στα μέσα του 19ου αιώνα (1860-1914) παρατηρούμε ένα παρόμοιο φαινόμενο. Την ελεύθερη διακίνηση των κεφαλαίων, την ένταση των ανισοτήτων και την ηγεμονική διαχείριση του παγκόσμιου laissez-faire από το Ηνωμένο Βασίλειο. Η βασική διαφορά μεταξύ των δύο παγκοσμιοποιήσεων είναι ότι στην τωρινή οι μηχανισμοί της παγκόσμιας αγοράς έχουν διεισδύσει στις περιφέρειες όλων των κρατών κατά τρόπο που ήταν, για τεχνολογικούς λόγους, αδύνατος στον 19ο αιώνα.

Τhe Guardian: Kρίση του ευρώ: κρίση ηθικής και τραπεζιτών

Αυγή, 21.4.12

Πράγματι έτσι έγινε, την Πέμπτη, όταν η ισπανική κυβέρνηση απευθύνθηκε στις αγορές για να λάβει χρηματοδοτήση για 2ετή και 10ετή δάνεια, βρήκε αγοραστές και για τα δύο. "Ανακούφιση του ισπανικού χρέους κατά παραγγελία" έγραφε ένα πρωτοσέλιδο, κάνοντας μια λογική σύνοψη της αντίδρασης των αγορών. Ωστόσο σχεδόν κανείς δεν πιστεύει πως ο πανικός πέρασε, κάθε άλλο μάλιστα. Για αρχή, το επιτόκιο που πρέπει να πληρώσει η Μαδρίτη τώρα για τα 10ετή δάνειά της αυξήθηκε από το 5,403% στο 5,743%. Δεν είναι τόσο ψηλό όσο το 6% που κυνηγούσαν τα ισπανικά χρεώγραφα αυτήν την εβδομάδα, αλλά η διαφορά δεν είναι τόσο μεγάλη. Σύμφωνα με τη Μοοdy's, το κόστος δανεισμού πάνω από το 5,7% "αυξάνει σημαντικά την πιθανότητα χρεωκοπίας" για την κυβέρνηση του Μαριάνο Ραχόι. Αν κάτι τέτοιο ισχύει, τότε η πέμπτη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρώπης -και η υπόλοιπη Ευρωζώνη- παραπαίει στο χείλος της καταστροφής.

Περίκλειστη χώρα; Χωρίς την ΕΕ και τη διεθνή κοινότητα, δεν λύνεται το ελληνικό πρόβλημα

Του Π.Κ. Ιωακειμίδη, NEA, 20.4.12

Το σύνδρομο της περίκλειστης χώρας είναι πάλι εδώ, επανέρχεται με ιδιαίτερα ηχηρή ένταση. Πολιτικές δυνάμεις, νέες και παλιές και κυρίως αυτές στο απόκεντρο του πολιτικού φάσματος διατυπώνουν πολιτικό λόγο ενόψει των εκλογών και υπόσχονται λύσεις στο πρόβλημα της χώρας ως εάν η Ελλάδα να ήταν έξω από το παγκόσμιο σύστημα, έξω από την Ευρωπαϊκή Ενωση, έξω από διεθνείς θεσμούς και διαδικασίες, χωρίς δεσμούς, σχέσεις, υποχρεώσεις (και δικαιώματα). Ενα απομονωμένο νησί που μπορεί να αποφασίζει εντελώς μόνο του ό,τι του κατέβει. Ετσι, με τη μεγαλύτερη δυνατή ευκολία, προτείνονται ως λύσεις η διαγραφή όλου ή μέρους του χρέους ή αναστολή πληρωμής του χρέους για μικρό ή μεγάλο διάστημα με δική μας μονομερή απόφαση, η απαλλαγή από το Μνημόνιο και η εκδίωξη της τρόικας. Θα τα κάνουμε όλα αυτά ως τη σωτήρια λύση και ορισμένοι πιστεύουν μάλιστα ότι θα παραμείνουμε και στο ευρώ και στην ευρωζώνη γιατί «η κ. Α. Μέρκελ... τρέμει μπροστά στο ενδεχόμενο της εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ»,

Βοήθεια, οι Κόκκινοι!

Του Μιχάλη Μητσού, NEA, 20.4.12

Ενας λόγος που δεν βαριόμαστε ποτέ στην Ελλάδα είναι χωρίς αμφιβολία οι καβγάδες ανάμεσα στις διάφορες τάσεις της Αριστεράς. Το αντικείμενο δεν έχει σημασία, παλαιότερα ήταν η Σοβιετική Ενωση, στη συνέχεια ήταν η Ευρώπη, σήμερα είναι το Μνημόνιο. Η αντιπαράθεση όμως ήταν πάντα για το ποιος είναι ο αυθεντικός εκφραστής των ιδανικών της Αριστεράς. Και τώρα που τα «μεγάλα κόμματα» του χώρου αυτού έγιναν από δύο τρία, η αντιπαράθεση μπερδεύτηκε ακόμη περισσότερο. Πολύ περισσότερο μάλιστα, που σε πολλά κεντρικά ζητήματα υπάρχει απόλυτη συμφωνία μεταξύ τους. Και τα τρία καταψήφισαν τον νόμο για την παιδεία. Και τα τρία καταψήφισαν το Μνημόνιο. Και τα τρία αρνούνται να λάβουν μέρος σε μια μελλοντική κυβέρνηση συνεργασίας για τη σωτηρία του τόπου. Τόμπολα. Αντίθετα μ' εμάς, οι Γάλλοι είχαν ψιλοβαρεθεί με την πολιτική και τους πολιτικούς. Μετά τον Φρανσουά Μιτεράν, από τον οποίο «ξεμαγεύτηκαν» άλλωστε αρκετά γρήγορα, δεν είχαν κάποιον πραγματικά χαρισματικό ηγέτη. Την πάτησαν για ένα διάστημα με τον Σαρκοζί, μετά κατάλαβαν το λάθος τους, κάτι πήγαν να κάνουν η Κάρλα και το μωρό, αλλά το πράγμα είχε πια ξεφουσκώσει.

Φιλελεύθερες ενοχές

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου, NEA, 20.4.12

Ο κ. Μάνος κατηγορεί την κ. Μπακογιάννη ότι, σε αντίθεση με τη Δράση, ο συνδυασμός της πάσχει από παλαιοκομματικό υπέρβαρο. Η κ. Μπακογιάννη λέει ότι πρότεινε στον κ. Μάνο να συνεργαστούν σε ένα σχήμα με συλλογική ηγεσία, αλλά εκείνος δεν δέχτηκε. Η κ. Μπακογιάννη υποψιάζεται ότι ο κ. Μάνος τής γυρνάει την πλάτη γιατί σκοπεύει να συμμετάσχει σε κυβερνητικό σχήμα υπό τον κ. Σαμαρά. Η Δράση υποστηρίζει ότι η ηγεσία της συνεργασίας θα ήταν συλλογική μεν, αλλά όχι και τόσο συλλογική δε, αφού η κ. Μπακογιάννη επέμενε να είναι η ίδια επικεφαλής. Η Φιλελεύθερη Συμμαχία του κ. Βαλλιανάτου συνεργάζεται με τη Δράση, ενώ η Δημιουργία Ξανά του κ. Τζήμερου δεν συνεργάζεται με κανέναν. Και ο καθένας μόνος του στα πεδινά των δημοσκοπήσεων, στο προαύλιο του Κοινοβουλίου, προσδοκά εκείνο το 3% που θα του επιτρέψει να περάσει τη Μεγάλη Πόρτα.

Οι εκλογές της επόμενης μέρας

Του Μάνου Ματσαγγάνη, Athens Voice

Τι σκέφτομαι εγώ; Η Δημοκρατική Αριστερά (το κόμμα στο οποίο ανήκω) είναι η αριστερά της ευθύνης. Δεν μένει αδιάφορη μπροστά στον κίνδυνο της ακυβερνησίας. Ούτε όμως μπορεί να παίζει το ρόλο του αφελούς συνυπεύθυνου για πολιτικές επιλογές άλλων. Ούτε επείγεται για κυβερνητικά πόστα: δεν είναι σαν κάποια κόμματα που λειτουργούν ως γραφεία ευρέσεως εργασίας για τα στελέχη τους. Τι απομένει; Ένας μόνος δρόμος, νομίζω. Η Δημοκρατική Αριστερά έχει καταθέσει μια σειρά από «ισοδύναμα»: μέτρα που μειώνουν το έλλειμμα όσο και τα μέτρα της τρόικας, αλλά με κοινωνικά δικαιότερο τρόπο. Επίσης, έχει επεξεργαστεί συγκεκριμένες προτάσεις για την προστασία των πιο αδύναμων από τα θύματα της κρίσης, μέσω της ενδυνάμωσης του κοινωνικού διχτύου ασφαλείας. Οι βουλευτές της Δημοκρατικής Αριστεράς θα πρέπει λοιπόν να ζητήσουν από την επόμενη κυβέρνηση να συμπεριλάβει στις προγραμματικές της δηλώσεις (πειστικές) δεσμεύσεις εφαρμογής των πιο σημαντικών από τα μέτρα αυτά. Και, εάν αυτό γίνει αποδεκτό από τον εντολοδόχο πρωθυπουργό, να είναι έτοιμοι να προσφέρουν ψήφο ανοχής στη νέα κυβέρνηση.

Το πελατειακό κράτος που αντιστέκεται

Του Φώτη Γεωργελέ, Athens Voice

Aυτές τις μέρες θα ’πρεπε να συγκρίνουμε προτάσεις, να εξετάζουμε τα μέτρα που προτείνουν τα κόμματα για τη μείωση των ελλειμμάτων. Για να καταλήξουμε στα πιο εφικτά και πιο δίκαια. Παραδόξως δεν κάνουμε αυτό. Τα κόμματα της κυβέρνησης κρύβονται πίσω από την τρόικα που τον Ιούνιο θα «απαιτήσει» νέα μέτρα και το αντιμνημονιακό μέτωπο της απάτης καταγγέλλει τους «ξένους δυνάστες».  Τρία παραδείγματα. Η Βουλή ψήφισε να δοθούν οι δόσεις της χρηματοδότησης των κομμάτων. Το θέμα δεν είναι να πάρουν τη χρηματοδότηση, είναι πως αποφάσισαν με νόμο ότι τα χρήματα δεν κατάσχονται, δεν μπορούν οι κρατικές τράπεζες που δάνεισαν τα κόμματα να πάρουν τους τόκους, δεν μπορούν τα ασφαλιστικά ταμεία να εισπράξουν τις οφειλές. Η Δημοκρατική Συμμαχία κατήγγειλε το σκάνδαλο να ψηφίζεται νόμος που θέτει τα κόμματα υπεράνω του νόμου, ο Στέφανος Μάνος αποκάλυψε ότι το κόστος του ελληνικού πολιτικού συστήματος είναι πολλαπλάσιο του ευρωπαϊκού. Την άλλη μέρα, το θέμα έφυγε από τα τηλεοπτικά δελτία, end of story

Προς τη Βαϊμάρη ή προς τη Σομαλία;

Του Δημήτρη Φύσσα, Athens Voice, 18.4.12

1. Κάτω τα μνημόνια

2. Έξω από το ευρώ

3. Έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση

4. Η Ελλάδα στους Έλληνες

5. Οι ξένοι μάς δανείζουν για να μας εκμεταλλεύονται

6. Το διεφθαρμένο κοινοβουλευτικό σύστημα μάς οδήγησε σ΄αυτή την κατάσταση

7. Κάτω τα χέρια από το δημόσιο τομέα

8. Η χρεοκοπία δεν είναι χειρότερη από αυτό που ζούμε τώρα

9. Ο λαός δεν φταίει σε τίποτα

10. Χρειάζεται αντικαπιταλιστική επανάσταση

11. Έξω οι ξένοι.

Μία μόνο από τις παραπάνω προτάσεις, η τελευταία, διαφοροποιεί ακόμα την (Άκρα) Αριστερά από την (Άκρα) Δεξιά στην Ελλάδα. Πού θα πάει, με λίγη ακόμα προσπάθεια θα ταυτιστούν και σ΄ αυτό. 

Θέλει τόλμη η έξοδος από την κρίση, Η αδυναμία του πολιτικού συστήματος να κατανοήσει τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις

Του Κίμωνα Χατζημπίρου, NEA, 18.4.12

Τόσα κοινωνικοοικονομικά προβλήματα, τόσοι ικανοί άνθρωποι αλλά τόσο φτωχές λύσεις, πώς είναι δυνατόν; Αν υπήρχε απόκριση ανάλογη με το μέγεθος των προκλήσεων, μέσα από γόνιμες κοινωνικές διεργασίες, θα είχαν προκύψει ελπιδοφόρα κόμματα με συγκεκριμένες προτάσεις για μεταρρυθμίσεις. Η κοινωνία των πολιτών, όμως, όχι μόνον είναι ατροφική, αλλά έχει και βραδυφλεγή αντανακλαστικά. Εστω και αν η χώρα αντιμετωπίζει κίνδυνο πτώχευσης, έστω και αν η επικράτηση του νόμου της ζούγκλας δεν αποκλείεται ως ενδεχόμενο για τους επόμενους μήνες, οι εκλογές εξακολουθούν να θυμίζουν μία από τα ίδια. Η αύξηση του αριθμού των κομμάτων δεν έδωσε νέες εποικοδομητικές επιλογές, απλώς πολλαπλασίασε τις κάθε είδους ακραίες θέσεις.

Θ.Μαργαρίτης: Δεν θα συγκυβερνήσουμε, εκτός και αν…

Συνέντευξη στο Tvxs, 18.4.12

Ανοιχτό αφήνει το ενδεχόμενο συμμετοχής της ΔΗΜΑΡ σε ένα κυβερνητικό σχήμα το οποίο θα προκύψει από την κάλπη της 6ης Μαϊου το μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής του κόμματος Θοδωρής Μαργαρίτης, αν προηγουμένως συμφωνηθεί μία επαναδιαπραγμάτευση των επαχθών όρων του Μνημονίου. Αναφορικά με τις προσχωρήσεις πρώην στελεχών του ΠΑΣΟΚ στη ΔΗΜΑΡ, δηλώνει πως η πρωτοβουλία για την «ανασύνθεση του δημοκρατικού σοσιαλισμού» απαιτεί και τη συμμετοχή αντίστοιχων φυσικών προσώπων, μετά από αξιολόγηση της διαδρομής τους. Σχολιάζοντας την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για εκλογική συνεργασία (και) με τη ΔΗΜΑΡ, κάνει λόγο για «εκ των υστέρων δάκρυα» της Κουμουνδούρου.

Πώς προσδιορίζει τον εκλογικό στόχο της η ΔΗΜΑΡ βάσει και των επιδόσεων του κόμματος στις τελευταίες δημοσκοπήσεις (εμφανίζουν μειωμένα ποσοστά σε σύγκριση με τις προηγούμενες μετρήσεις).

Η ελεύθερη πτώση

Του Νίκου Γραικούση, 19.4.12

Σίγουρα δεν είμαι ο μόνος που αισθάνομαι ότι βρίσκομαι μέσα σε ένα βαρέλι. Χωρίς καμία διέξοδο φυγής, εκτός από τον πάτο. Έναν πάτο που όμως ….λείπει. Δεν φτάνει λοιπόν που μας έβαλαν στο βαρέλι, αλλά μας αφαίρεσαν και τον πάτο, για να βιώσουμε καλύτερα την αίσθηση της …ελεύθερης πτώσης.  Το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης, που εκφράστηκε κυβερνητικά από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, εφεύρε την έννοια του πελατοκεντρικού κράτους, την εφάρμοσε με αριστοτεχνική δεξιοτεχνία και δημιούργησε μία κρατική δομή καθόλα υποταγμένη στην κομματική βούληση. Αυτό όπως αποδείχτηκε περίτρανα, διαιώνιζε τη νομή της εξουσίας σύμφωνα με το δικομματικό πρότυπο, και προεκτεινόταν παραπέρα με την αλόγιστη σπατάλη και την υπεξαίρεση πόρων του δημόσιου ταμείου. Μια τέτοια πολιτική νοοτροπία δεν μπορεί να φτάσει στο τέλος της, αν δεν καταρρεύσουν μαζί της και αυτοί που την εκπροσωπούν. Και ως πρόσωπα και ως μηχανισμοί.

Η οικονομική αυτοκτονία της Ευρώπης

Του Πωλ Κρούγκμαν, ΤΟ ΒΗΜΑ/ The New York Times , 18.4.12

Tο Σάββατο οι Times έγραψαν για ένα φαινόμενο που διευρύνεται στην Ευρώπη: τις «αυτοκτονίες λόγω οικονομικής κρίσης», αυτοκτονίες από απελπισία λόγω ανεργίας ή επιχειρηματικής αποτυχίας. Ήταν ένα πολύ συγκινητικό δημοσίευμα. Όμως είμαι βέβαιος πως δεν ήμουν ο μοναδικός αναγνώστης, ιδίως μεταξύ των οικονομολόγων, που αναρωτήθηκε μήπως οι αυτοκτονίες δεν περιορίζονται σε ατομικό επίπεδο, αλλά σε ολόκληρη την ήπειρο, καθώς οι Ευρωπαίοι ηγέτες μοιάζουν αποφασισμένοι να οδηγήσουν το σύνολο της Ευρώπης στην οικονομική αυτοκτονία. Μέχρι και πριν λίγους μήνες ένιωθα κάποιες ελπίδες για την Ευρώπη. Θα θυμάστε πως το περασμένο φθινόπωρο η Ευρώπη βρισκόταν στα πρότυπα μιας χρηματοοικονομικής καταστροφής: όμως η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, το ευρωπαϊκό αντίστοιχο της αμερικανικής Fed, έσπευσε να σώσει την Γηραιά Ήπειρο. Πρόσφερε στις ευρωπαϊκές τράπεζες ανοιχτές γραμμές πιστώσεων, ενεχυριάζοντας ομόλογα ευρωπαϊκών κυβερνήσεων: αυτή η κίνηση στήριξε άμεσα τις τράπεζες και έμμεσα τις κυβερνήσεις, και τερμάτισε το κύμα πανικού.

Της πατρίδας μου οι σημαίες

Του Δημήτρη Ψυχογιού, http://www.athensvoice.gr, 18.4.12

Πριν 2-3 χρόνια ήμουν στη Θεσσαλονίκη και στο τελευταίο κτίριο της Πλατείας Αριστοτέλους αριστερά, δίπλα στη θάλασσα, στον πιο ψηλό του όροφο, στο πιο όμορφο διαμέρισμα του, το γωνιακό, είδα να λικνίζεται νωχελικά απολαμβάνοντας τις θωπείες του νοτιά, η ελληνική σημαία. «Ποια δημόσια υπηρεσία βρίσκεται σε τόσο προνομιακή θέση, βρε παιδιά;» ρώτησα τους ντόπιους της παρέας, γιατί κάτι εξακολουθεί να μου λέει μέσα μου ότι μόνο τα δημόσια κτίρια έχει νόημα να φέρουν σημαία. «Υπηρεσία; Το σπίτι του Τσοχατζόπουλου είναι!», με πληροφόρησαν. Πιθανόν ο κ. Τσοχατζόπουλος να είχε σηκώσει την εθνική σημαία γιατί ανέκαθεν ανήκε στο λαϊκό και πατριωτικό ΠαΣοΚ, εγώ όμως ένιωσα ευγνωμοσύνη εκείνη τη στιγμή: ένιωσα πως ψιλοκατοικούσα στο διαμέρισμα αφού κυμάτιζε εκεί το σύμβολο του λαού και του έθνους στα οποία μετέχω. Θεώρησα το φλάμπουρο ειλικρινή δήλωση ότι στο δημόσιο ανήκει στην πραγματικότητα αυτό το διαμέρισμα, με δημόσιο χρήμα αγοράστηκε – και ας μην είναι από αυτά για τα οποία φυλακίστηκε ο «Άκης», όπως αγαπησιάρικα τον αποκαλούσαν όλοι την εποχή της δόξας του.

Η αυθάδεια των «αθώων»

Του Μίμη Σουλιώτη, ΝΕΑ, 17.4.12

Εξαιρώντας τους ανηλίκους, κάθε αθωότητα είναι μαχητή μέχρις αποδείξεως του εναντίου. Γιατί έχουν ξεπηδήσει τόσοι πολλοί αθώοι, τυπτόμενοι και τύπτοντες λόγω Μνημονίου, ώστε αναρωτιέται κανείς μήπως ζούσε τόσα χρόνια σε άλλη χώρα• και μπορεί η ρήση της Μαλβίνας Κάραλη «Αθώο θύμα δεν υπάρχει» να ενέχει υπερβολή, από την άλλη ωστόσο η τόση αθωότητα που μας κατακλύζει καταντά ανυπόφορη και γελοία οίηση. Δεν θα αναφερθώ διεξοδικά στον τρόπο που έχουμε διορισθεί, που παίρναμε τις επιδοτήσεις για τα μοσχάρια μας, τις επιχορηγήσεις και τα δάνειά μας, τις υποτροφίες μας για αξιοκρατικές σπουδές στην αλλοδαπή, τις άνευ τιμολογίου συναλλαγές κ.ο.κ. Θα πάρω την περίπτωση ενός φαινομενικώς αθώου: Εστω λοιπόν ένας διάσημος αοιδός που, χωρίς να έχει λάβει ποτέ κρατική ή άλλην επιχορήγηση, έκαμε τα τελευταία τριάντα χρόνια λαμπρή καριέρα εν τω ιδρώτι του προσώπου του. Σήμερα διαβιοί στα υψίπεδα προάστια των Αθηνών ευτυχής, επαναπαύεται στις χλιδανές καταθέσεις του και ασκεί κριτική στους «φαύλους πολιτικούς» μας: τον θεωρώ ένοχο εξ αγχιστείας και εξηγώ τους λόγους πιο κάτω.

Η εκδίκηση της Δεξιάς

Της Αγγελικής Σπανού,http://www.metarithmisi.gr,  17.4.12

Μετά το τέλος της δικτατορίας, τα έχασαν όλα. Η δύναμη των ιδεών, των αξιών, της αισθητικής και του πολιτισμού της Αριστεράς, κυριάρχησε. Μετά από δεκαετίες βίας, διωγμών και καταπίεσης, οι προοδευτικοί πολίτες δεν ήταν πια στο στόχαστρο των αρχών, αλλά αντίθετα ήταν οι μόνοι περήφανοι για το παρελθόν τους και τους συντρόφους τους. Αποχουντοποίηση δεν έγινε ποτέ, όπως νωρίτερα δεν υπήρξε τιμωρία όσων συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς κατακτητές. Δωσίλογοι, βασανιστές, χαφιέδες και εκτελεστές, χάθηκαν μέσα στο πλήθος, αλλάζοντας παλτό. Η ελληνική Δεξιά δεν αποκήρυξε ποτέ το παρελθόν της, δεν έκανε αυτοκριτική για τους εκτοπισμούς και την καταδίωξη των αντιφρονούντων και βολεύτηκε μέσα στο ιδεολόγημα της εθνικής συμφιλίωσης, με βάση το οποίο έφταιξαν και οι δύο πλευρές: Έφταιξαν, δηλαδή, το ίδιο, και αυτοί που δεν έβρισκαν τόπο να σταθούν και πήραν τα βουνά, μετά τη Βάρκιζα, και εκείνοι που τους κυνηγούσαν.

Γιατί η ΔΗΜΑΡ

Του Ριχάρδου Σωμερίτη,http://www.metarithmisi.gr, 17.4.12

Λύσσαξαν (κυριολεκτικά) για πρόωρες εκλογές και το πέτυχαν: θα γίνουν, το ξέρετε, στις 6 του Μάη. Και ό,τι ήθελε προκύψει. Πάντως, το κυρίως ζητούμενο δε φαίνεται πιθανό να προκύψει. Και αυτό είναι μια αυτοδύναμη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, που, με βάση ένα δεσμευτικό κυβερνητικό πρόγραμμα, θα  στηρίξει σταθερά μια νέα κυβέρνηση. Η πιο πιθανή δυνατότητα είναι έτσι μια νέα συμπαράταξη Νέας Δημοκρατίας και ΠαΣοΚ, αν φυσικά και οι δύο μαζί εξασφαλίσουν 150 συν κάτι έδρες στη νέα Βουλή. Λύση Σαμαρά-Καμμένου με την προσθήκη του Καρατζαφέρη, αν επιπλεύσει, θα προϋπέθετε και από τους τρείς συνιδιοκτήτες της σεισμόπληκτης δεξιάς πολυκατοικίας μια θρασύτατη επίδειξη κυνισμού, τόσο πολύ οι μεν έχουν βρίσει τους δε. Το ίδιο θα προϋπέθετε και μια συμμαχία Νέας Δημοκρατίας – ΠαΣοΚ, αλλά με βάση το προηγούμενο της κυβέρνησης Παπαδήμου, αυτό μπορεί να “περάσει” πιο εύκολα, αν μάλιστα θυσιαστούν ορισμένα πρόσωπα φορτωμένα με κάθε λογής θανάσιμες αμαρτίες.

Για έναν «ελληνικό ιστορικό συμβιβασμό»

Του Οδυσσέα Βουδούρη, http://www.metarithmisi.gr, 16.4.12

Η θεραπεία προϋποθέτει πάντα διάγνωση. Η απάντηση στην ελληνική κρίση, προϋποθέτει τον προσδιορισμό της φύσης της. Η κρίση που αντιμετωπίζει σήμερα η Ελλάδα εντάσσεται στην παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού, ωστόσο παρουσιάζει μια σημαντική ιδιαιτερότητα. Η χώρα μας είναι πολιτισμικά συνδεδεμένη με τη Δύση, ενώ οι κοινωνικές της πρακτικές εμπεριέχουν στοιχεία της Ανατολής. Από την ανεξαρτησία του ελληνικού έθνους και μετά, η Ελλάδα πέρασε στη σφαίρα επιρροής της Δύσης, χωρίς όμως να αναπτύξει τα χαρακτηριστικά μιας σύγχρονης ευρωπαϊκής χώρας. Δεν αναπτύχθηκε βιομηχανική καπιταλιστική οικονομία, δεν δημιουργήθηκε ούτε σημαντική εργατική τάξη, ούτε ισχυρή εθνική αστική τάξη, ενώ η νεοελληνική ιστορία κυριαρχείται από ωμές ξένες παρεμβάσεις και καταστρεπτικούς εθνικούς διχασμούς. Μόνο τις τελευταίες δεκαετίες η Ελλάδα μπαίνει σε μια πορεία ομαλότητας και ευρωπαϊκής σύγκλησης. Η πορεία αυτή ελπίζαμε ότι θα ήταν ευθεία και γρήγορη, ωστόσο το ξέσπασμα της κρίσης θέτει τα πάντα υπό αμφισβήτηση.

The New York Times: Η άνοδος της ελληνικής ρατσιστικής ακροδεξιάς

Tvxs, 14.4.12,
Hard Times Lift Greece’s Anti-Immigrant Fringe

«Αυτό είναι το πρόγραμμα του κόμματός μας, για μια καθαρή Ελλάδα, μόνο για τους Έλληνες, μια ασφαλής Ελλάδα», λέει ο Ηλίας Παναγιώταρος, εκπρόσωπος της Χρυσής Αυγής και υποψήφιος βουλευτής, καθώς μέλη της ακροδεξιάς οργάνωσης μοίραζαν φυλλάδια στην περιοχή του Παπάγου. Ο Παναγιώταρος πλησίασε μια ηλικιωμένη γυναίκα, που του εκμυστηρεύτηκε πώς ένας συγγενής της έπεσε θύμα ληστείας για 600 ευρώ. «Την έριξαν στο έδαφος, τις πήραν τα χρήματα που είχε αποσύρει από την τράπεζα για να πληρώσει το γηροκομείο του συζύγου της», είπε η γυναίκα. «Ήταν κομμμουνίστρια αλλά μου είπε, "Πάω στη Χρυσή Αυγή να το καταγγείλω"». Η συνομιλία αυτή -σημειώνει το ρεπορτάζ της αμερικανικής εφημερίδας -  είναι ένα παράδειγμα  για το πώς η ακροδεξιά οργάνωση - περισσότερο γνωστή για τις βίαιες επιθέσεις κατά των μεταναστών στο κέντρο της Αθήνας και για την ναζιστικούς χαιρετισμούς  - προσπαθεί να διευρύνει την απήχησή της, αξιοποιώντας τους φόβους για την ανεξέλεγκτη παράνομη μετανάστευση την ώρα που η οικονομία αιμορραγεί και χάνονται θέσεις εργασίας. 

Καλό Πάσχα

Η Πολιτική Επιθεώρηση

 σας εύχεται

 Χρόνια Πολλά και Καλή Ανάσταση

Τόνι Τζαντ: Οταν η Δύση άραξε στην πολυθρόνα της. Τα κρίσιμα χρόνια «τα έφαγαν οι ακρίδες»

Του Μιχάλη Μητσού, ΝΕΑ, 13.4.12

Ενας από τους μεγαλύτερους μύθους που κυκλοφορούν στον πλανήτη τα τελευταία χρόνια, αν όχι τις τελευταίες δεκαετίες, είναι ότι δεν έχει πλέον νόημα η διάκριση μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς. Η παγκοσμιοποίηση έχει σβήσει τις όποιες διαφορές, λένε οι οπαδοί της μονόδρομης οικονομικής σκέψης. Οι αγορές δεν καταλαβαίνουν από ιδεολογία. Και ο πρώτος που το κατάλαβε στην Ευρώπη ήταν ο Τόνι Μπλερ. Γι' αυτό μακροημέρευσε. Η κυριαρχία αυτού του μύθου και η πλήρης απελευθέρωση των αγορών που στηρίχθηκε σ' αυτόν έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο στο ξέσπασμα της σημερινής χρηματοπιστωτικής κρίσης. Μεγαλύτερο μυστήριο όμως είναι ότι ο μύθος επιβίωσε και ΜΕΤΑ την κρίση. Οι οπαδοί του μοντέλου που κατέρρευσε θέλουν τώρα να μας πείσουν ότι δεν έχει καμιά σημασία αν στις επόμενες γαλλικές εκλογές θα νικήσει ο Σαρκοζί ή ο Ολάντ. Οταν ο Τόνι Τζαντ εμφανιζόταν τον Οκτώβριο του 2009 μπροστά σ' ένα κατάμεστο ακροατήριο στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης για να εκφωνήσει διάλεξη με θέμα «Τι είναι ζωντανό και τι νεκρό στη Σοσιαλδημοκρατία», η κρίση που ξεκίνησε με την κατάρρευση της Lehman Brothers συμπλήρωνε ήδη έναν χρόνο.

Από την οργή στην περισυλλογή

Του Γιάννη Βούλγαρη, ΝΕΑ, 13.4.12

Οι δημοσκοπήσεις λίγο πριν από την έναρξη της επίσημης προεκλογικής περιόδου αποτύπωσαν την περισυλλογή των πολιτών, που καλούνται πλέον να συμβιβάσουν την οργή για το παρελθόν με τις προσδοκίες για το μέλλον. Η παρατηρούμενη σύμπλευση των άκρων του πολιτικού φάσματος σε επιλογές που άμεσα (ΚΚΕ, Καμμένος, Χρυσή Αυγή) ή έμμεσα (ΣΥΡΙΖΑ, ΛΑΟΣ) καταλήγουν στην αποκοπή από την Ευρώπη και στη δραχμή επαναλαμβάνει γνωστά φαινόμενα που εκδηλώνονται σε περιόδους εθνικής κρίσης, παρακμής της δημοκρατίας και διάχυσης της ανομίας. Οι συμπλεύσεις δεν αφορούν μόνο τις ηγεσίες. Η ευκολία με την οποία «φουσκώνει» δημοσκοπικά πότε το ένα και πότε το άλλο άκρο δείχνει ότι ένα μέρος, μικρό προς το παρόν, της κοινωνίας προσλαμβάνει τον λόγο των δύο χώρων ως συγγενικό. Οχι τυχαία το 49% όσων δηλώνουν ότι θα ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ «προτιμά» τον κ. Καμμένο (VPRC - «Επίκαιρα»). Το παιχνίδι αυτής της ετερόκλητης συμπόρευσης είναι και δεν μπορεί παρά να είναι καταστροφικού χαρακτήρα.

Μνημονιολογία - ή: άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε

Του Δημοσθένη Κούρτοβικ, NEA, 13.4.12

Πώς και γιατί, αντί για μια κουλτούρα της δημιουργίας, κυριάρχησαν η διαμαρτυρία και η γκρίνια

Φίλη μου που πηγαινοέρχεται στη Ρουμανία, για οικογενειακούς λόγους, μου έλεγε τις προάλλες ότι ο κόσμος εκεί δεν ασχολείται τόσο εμμονικά με το Μνημόνιό τους όσο εμείς με το δικό μας, ότι έχει γενικά θετικότερη διάθεση και ότι η ίδια έχει απαυδήσει από το μίζερο κλίμα που επικρατεί στη χώρα μας εδώ και δύο χρόνια. Οι λίγες μέρες που πέρασα πρόσφατα στη ρουμανική πρωτεύουσα θα έλεγα ότι επιβεβαιώνουν τα λόγια της. Το Βουκουρέστι δίνει την εντύπωση μιας πόλης πιο χαρούμενης από τη σημερινή Αθήνα - ποιος θα μπορούσε να το φανταστεί αυτό πριν από λίγα χρόνια! Ίσως βέβαια παρατηρήσει κανείς ότι οι Ρουμάνοι, όπως και οι άλλοι λαοί που έζησαν υπό κομμουνιστικό καθεστώς, είναι μαθημένοι στη στέρηση ή τέλος πάντων στη λιτότητα και ότι μια μνημονιακή πολιτική δεν τους πέφτει τόσο βαριά όσο σ' εμάς. Αλλά και αυτό κάτι λέει για τα μεταπολιτευτικά ήθη μας.

Ξυπνήστε, η Δημοκρατία οπισθοχωρεί

ΤΟ ΒΗΜΑ - LE MONDE,13.4.12

Claude Alphandery, Dounia Bouzar, Francois Chereque, Jean-Paul Delevoye, Jacques Delors, Jean-Baptiste de Foucauld, Patrick Viveret

Πριν από λιγότερο από έναν χρόνο καλέσαμε μέσω του «Monde» τους πολιτικούς να αντιδράσουν στην κοινωνική και ηθική αναστάτωση που ταλαιπωρούσε τους Γάλλους. Τους καλέσαμε να «κινητοποιηθούν για ένα κοινωνικό σύμφωνο βασισμένο στις προσταγές της δημιουργικότητας, της νηφαλιότητας, της δικαιοσύνης και της αδερφοσύνης». Ελπίζαμε σε μια προεκλογική εκστρατεία που θα αποτελούσε «την ευκαιρία να προσεγγίσουμε ως υπεύθυνοι πολίτες τις προκλήσεις με τις οποίες είμαστε αντιμέτωποι». Δυστυχώς, αντί για την ενίσχυση της δημοκρατικής και ηθικής ποιότητας της προεκλογικής εκστρατείας, είδαμε τις τελευταίες εβδομάδες, ιδίως από την πλευρά ορισμένων υποψηφίων, την εκμετάλλευση φόβων, την αναζήτηση αποδιοπομπαίων τράγων, τον στιγματισμό ενός μέρους του πληθυσμού…Επιπροσθέτως, πολλές απόψεις περιέχουν θέσεις ή πολεμικές που καταλήγουν να ξεχνούν ότι η χώρα μας δεν είναι ένα νησί και ότι κανένα πρόγραμμα που σέβεται τον εαυτό του δεν μπορεί σήμερα να μην εμπεριέχει μια ευρωπαϊκή και μια παγκόσμια οπτική των προβλημάτων προς αντιμετώπιση.