Tiziana Terranova: Το Διαδίκτυο, όργανο ελέγχου και επιτήρησης της εξουσίας

Η γκουρού των Νέων Μέσων αναλύει τον ρόλο των social media. 

Συνέντευξη στον Ματθαίο Τσιμιτάκη, Καθημερινή, 29.1.12

Η Ιταλίδα καθηγήτρια πολιτικής οικονομίας του Διαδικτύου και των Νέων Μέσων στο Πανεπιστήμιο της Νάπολης, Tiziana Terranova, είναι γνωστή στον ακαδημαϊκό κόσμο από το 2004, όταν εξέδωσε το βιβλίο Network Culture: politics for the information age («Κουλτούρα της δικτύωσης και πολιτική στην εποχή της πληροφορίας»). Στο βιβλίο της αναλύει τις αλλαγές που φέρνουν στην πολιτική οικονομία το Διαδίκτυο και οι νέες τεχνολογίες. Μεταξύ άλλων πιστεύει ότι η παραγωγή υπεραξίας για τις επιχειρήσεις δεν συντελείται πλέον εντός του εργάσιμου χώρου και χρόνου, αλλά υπερβαίνει και τις δύο παραμέτρους διεισδύοντας πλέον στο σύμπαν των κοινωνικών μας σχέσεων και επικοινωνιών. Ως παράδειγμα αλλά και πεδίο έρευνας χρησιμοποιεί τα κοινωνικά δίκτυα όπως το facebook και το twitter τα οποία αντλούν τα κέρδη τους από την επικοινωνία εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων ανά τον κόσμο και βρίσκονται στο κέντρο της προσοχής σε ό, τι αφορά κεντρικά ζητήματα όπως η συγκρότηση κοινωνικών κινημάτων, η κρίση των ΜΜΕ κ. ο. κ.

Ζούμε το φιάσκο του δόγματος της λιτότητας

Του Πωλ Κρουγκμαν, 31.1.12, Το Βήμα, The New York Times

Την περασμένη εβδομάδα το Εθνικό Ινστιτούτο Οικονομικής και Κοινωνικής Έρευνας, μία βρετανική δεξαμενή σκέψης, δημοσίευσε μία αναπάντεχη γραφική παράσταση συγκρίνοντας την τρέχουσα ύφεση με προηγούμενες υφέσεις και ανακάμψεις. Αποδεικνύεται ότι βάσει ενός σημαντικού δείκτη - εκείνου που καταγράφει τις αλλαγές στο πραγματικό ΑΕΠ από την αρχή της ύφεσης - η Βρετανία τα πάει χειρότερα τώρα σε σχέση με την περίοδο της Μεγάλης Ύφεσης προπολεμικά. Τέσσερα χρόνια μετά τη Μεγάλη Ύφεση το βρετανικό ΑΕΠ είχε ανέβει και πάλι στα προηγούμενα επίπεδα. Σήμερα, τέσσερα χρόνια μετά τη νέα ύφεση, η Βρετανία δεν βρίσκεται κοντά στο να επανακτήσει το χαμένο έδαφος του ΑΕΠ. Και η Βρετανία δεν είναι η μοναδική περίπτωση. Η Ιταλία επίσης τα πάει χειρότερα τώρα από ό,τι τη δεκαετία του 1930 - και με την Ισπανία να κινείται προς μία διπλή ύφεση, έχουμε τρεις από τις μεγαλύτερες οικονομίες της Ευρώπης στην ίδια μοίρα.

Στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.

 Του Νίκου Γραικούση, 31.1.12
Η τρόικα μας επισκέπτεται ξανά. Σε λίγους μήνες κλείνουν δυο χρόνια από την πρώτη επίσκεψή της στο πλαίσιο της εφαρμογής του μνημονίου πρώτα , του μεσοπρόθεσμου έπειτα και της επικείμενης δανειακής σύμβασης τώρα. Η Ελλάδα σε κρίση χρέους. Αδυνατώντας να ανταποκριθεί στις δανειακές της υποχρεώσεις κατέφυγε στους ευρωπαίους εταίρους της ζητώντας αλληλέγγυα βοήθεια. Και οι εταίροι για τους δικούς τους πάντα λόγους την πρόσφεραν. Όχι φυσικά με το αζημίωτο και πάντα υπό όρους. Ο πρώτος όρος και απόλυτα λογικός ήταν να πάψουμε να ζούμε με δανεικά ώστε να έχει νόημα η όποια βοήθεια. Και μάλιστα συνέταξαν ένα σχέδιο (μνημόνιο, αναθεωρημένο μνημόνιο κλπ) που περιέγραφε το πώς θα γίνει αυτό. Απέτυχαν και μάλιστα οικτρά. Όχι από έλλειψη γνώσεων, αλλά από έλλειψη φαντασίας.Αν το έκαναν εσκεμμένα ή όχι θα το δείξει (αν το δείξει) η ιστορία.

Τιμ Τζάκσον: Συνδέονται οικονομική και περιβαλλοντική κρίση

Του Ηλία Mαγκλίνη, Καθημερινή, 29.1.12

Εχει γίνει γνωστό πια ότι η τρέχουσα κρίση δεν είναι αποκλειστικά και μόνον οικονομική. Ορισμένοι αναλυτές θεωρούν ότι η οικονομική πτυχή είναι το σύμπτωμα και όχι η πηγή της ασθένειας, που είναι η διεθνής πολιτική και κοινωνική κρίση – η βαθιά πολιτισμική κρίση αξιών. Ο Βρετανός Τιμ Τζάκσον προσθέτει ακόμη μία παράμετρο ή, αν προτιμάτε, προσεγγίζει το ζήτημα από άλλη σκοπιά: αυτή της σύνδεσης της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης με την αντίστοιχη περιβαλλοντική. Ο Τ. Τζάκσον δεν είναι τυχαίο πρόσωπο: επίτροπος Οικονομικών στην Επιτροπή Αειφόρου Ανάπτυξης –το ανεξάρτητο συμβουλευτικό όργανο των βρετανικών κυβερνήσεων σε θέματα αειφόρου ανάπτυξης, καθηγητής στον ίδιο τομέα στο Πανεπιστήμιο του Σάρεϊ και συγγραφέας. Στο βιβλίο του «Ευημερία χωρίς ανάπτυξη» (Κέδρος), αναλύει αυτή τη θέση, μιλώντας για μια διαφορετική έννοια της ανάπτυξης από αυτήν που έχουμε συνηθίσει να ακούμε.

Πώς οδηγηθήκαμε στο τέλος της μεταπολίτευσης

Της Σοφιας Καϊτατζη - Γουιτλοκ, Καθημερινή, 29.1.12

ΛΑΟΚΡΑΤΗΣ ΒΑΣΣΗΣ

Ανοιχτή Συζήτηση

Η χρεοκοπία της Μεταπολίτευσης

Πολιτιστικές Αναγνώσεις

εκδ. Ταξιδευτής

Στο επίκαιρο βιβλίο του ο Λαοκράτης Βάσσης προβαίνει σε μια διεισδυτική κριτική ανάλυση για τα αίτια της πολυ-επίπεδης κρίσης που βιώνει σήμερα η Ελλάδα. Σημαντικότατη είναι η φόρμα του διαλόγου, την οποία προκρίνει ως όχημα για την πραγμάτευση του θέματός του. Συνεισφέρει έτσι δύο ατόφιες αξίες οι οποίες, μάλιστα, αλληλο-τροφοδοτούνται και αλληλεπιδρούν διαλεκτικά. Η ανάλυση αναπτύσσεται σε μορφή διαλόγου, ενώ αντικείμενο του αιχμηρού προβληματισμού των δεκαπέντε συνομιλητών της συντροφιάς είναι η «Χρεοκοπία της Μεταπολίτευσης» (1974-2011), η οποία ορίζεται ως «πολιτιστική και μετά πολιτική» (σ. 28). Τα βαθύτερα αίτια του τραγικού αδιεξόδου μας εντοπίζονται, πρωτίστως, στην πολιτιστική - ηθική σφαίρα. Ο συγγραφέας αποσαφηνίζει ότι το πολιτιστικό υπόστρωμα περιλαμβάνει «το ηθικό, πνευματικό, αξιακό και ταυτοτικό “έρμα” της κοινωνίας μας» (σ. 18).

Tα λογοτεχνικά περιοδικά την εποχή της κρίσης

Με εξαιρετική επιτυχία και μεγάλη συμμετοχή πολιτών πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση 'Τα λογοτεχνικά περιοδικά την εποχή της κρίσης', που οργάνωσε το Τμήμα Πολιτισμού της Δημοκρατικής Αριστεράς. Οι έξη εκδότες-διευθυντές των περιοδικών, Γιώργος Γιαννόπουλος  (Ένεκεν)  Γιώργος Χ. Θεοχάρης (Εμβόλιμον) Βασίλης Καραγιάννης  (Παρέμβαση) Γιώργος Κορδομενίδης  (Εντευκτήριο) Κώστας Κρεμμύδας  (Μανδραγόρας) Νέστορας Πουλάκος  (Βακχικόν), μετά την παρουσίαση των περιοδικών τους απάντησαν στο πλήθος των ερωτήσεων που υποβλήθηκαν και κράτησαν το ενδιαφέρον των συμμετασχόντων μέχρις αργά. Την συζήτηση χαιρέτησε και  συντόνισε ο Γιώργος Μήλιας.

Αγαπητοί φίλοι και  φίλες, αγαπητοί προσκεκλημένοι

Εκ μέρους του Τμήματος Πολιτισμού    της Δημοκρατικής Αριστεράς Θεσσαλονίκης σας  ευχαριστούμε  που ανταποκριθήκατε στην  πρόσκλησή μας  και ελπίζουμε ότι  όλα  θα συντελέσουν ώστε η βραδιά να είναι όμορφη και δημιουργική για όλους.  

Ποιος μίλησε για διγλωσσία και αυταρχισμό;

Του Πάνου Τσορμπατζόγλου*

'Για τους εργαζόμενους, το άρθρο 99 σημαίνει ότι χάνουν τα πάντα, δεδουλευμένα, αποζημιώσεις, ασφαλιστικές εισφορές, δικαίωμα εγγραφής στο Ταμείο ανεργίας, με παράλληλους εκβιασμούς από την εργοδοσία για να αποχωρήσουν, παίρνοντας μισή αποζημίωση ή και με επιβολή εκ περιτροπής εργασίας, ή μερικής απασχόλησης και όλα αυτά για να σωθούν τα κέρδη της εταιρείας.' Από ανακοίνωση του ΠΑΜΕ τον Νοέμβριο του 2010 για την υπαγωγή των Σούπερ Μάρκετ Ατλάντικ στο συγκεκριμένο άρθρο.

Δεν ήταν η πρώτη φορά το Κ.Κ.Ε. ξιφούλκησε εναντίον της συγκεκριμένης ρύθμισης «των πλουτοκρατών και των μονοπωλίων». Κάτι αντίστοιχο, απ’ ότι θυμάμαι, συνέβει και στις περιπτώσεις της Απογευματινής τον Οκτώβριο του 2010 και των ναυπηγείων Σκαραμαγκά τον Μάρτιο του 2011.
Το θέμα δε βρίσκεται βεβαίως στο δίκαιο ή το υπερβολικό της καταγγελίας.

Ελληνες και φιλέλληνες

Του Δημήτρη Τζιόβα, ΒΗΜΑ, 29.1.12

Η οικονομική κρίση έφερε μια σημαντική αλλαγή στην εικόνα της Ελλάδας στο εξωτερικό καθώς στο παλιό πολιτισμικό στερεότυπο του Ζορμπά ήρθε να προστεθεί ένα νέο στερεότυπο, οικονομικό αυτή τη φορά, του άσωτου εταίρου. Την εδραιωμένη εικόνα περί έθνους Ζορμπάδων ήρθε να ενισχύσει μια νέα αφήγηση περί μη κυβερνήσιμης και σπάταλης χώρας. Η επωδός που ακούει κανείς συνεχώς στα ξένα ΜΜΕ είναι ότι δεν έπρεπε να επιτραπεί στην Ελλάδα να γίνει μέλος της ευρωζώνης. Για καμία άλλη χώρα δεν λέγεται κάτι τέτοιο, ούτε για την Πορτογαλία ούτε για την Ιρλανδία αλλά ούτε και για άλλες χώρες που έγιναν αργότερα δεκτές στην ευρωζώνη, όπως η Σλοβακία, η Εσθονία ή η Σλοβενία. Οσους φίλους, φιλέλληνες ή συμμάχους στο εξωτερικό και αν ανακαλύψει η Ελλάδα, δεν μπορεί να αποσείσει τη διεθνή εντύπωση ότι είναι μια χώρα όπου δεν τηρούνται οι νόμοι και κυριαρχούν η φοροδιαφυγή και η οικονομική κακοδιαχείριση.

«Οι άριστοι των Ελλήνων»: Μεταρρύθμιση ή μεταπολιτική ;

Έργο του Εδουάρδου Σακαγιάν

Tου Γιάννη Παπαθεοδώρου, Αυγή, ΕΝΘΕΜΑΤΑ, 29.1.12

«Αν είσαι από τους αληθινά εκλεκτούς

την επικράτησί σου κύταζε πώς αποκτάς».

Κ.Π. Καβάφης, Ο Θεόδοτος

Εκθέσεις ιδεών. Η υπουργός Παιδείας κ. Άννα Διαμαντοπούλου πιέζει –με την απειλή διακοπής της χρηματοδότησης των πανεπιστημίων– να ολοκληρωθεί η διαδικασία εκλογής νέων διοικήσεων για τα Συμβούλια των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων. Για τον χρόνο ωστόσο διεξαγωγής των κοινοβουλευτικών εκλογών, η υπουργός δεν φαίνεται να βιάζεται καθόλου. Σύμφωνα με δηλώσεις της, σε πρόσφατη εκδήλωση της πρωτοβουλίας «Για την Ελλάδα, τώρα», οι εκλογές «σε ένα σύντομο χρονικό διάστημα θα είναι μια πρόσκαιρη νίκη του λαϊκισμού, των αντιμεταρρυθμιστικών δυνάμεων, οι οποίες συσπειρώνονται».[1] Είπε κι άλλα η κ. Διαμαντοπούλου σε εκείνη την εκδήλωση. Θυμήθηκε τον Τρικούπη και ανακάλεσε την ιστορία της πτώχευσης του 19ου αιώνα ως «παράδειγμα συμμόρφωσης» (sic), θυμήθηκε τον Πολιτικό του Πλάτωνα για τη σύνεση και την τόλμη που χρειάζεται σήμερα, εκθείασε εκείνη την Ελλάδα «που θέλει να συγκρουστεί με τον κακό εαυτό της», και κάλεσε όλους όσους έχουν ενεργοποιηθεί στο «επιτέλους να προτείνουμε» να συνδιαμορφώσουν την πρότασή τους για την «εθνική ατζέντα 2020».

Η Μέρκελ βρήκε αντίπαλο. Δεν είναι πολιτικός. Είναι ο Τζορτζ Σόρος

Της Κάκης Μπαλή, Αυγή, 29.1.12

Η στάση σχεδόν όλων έναντι της Ελλάδας είχε δύο κοινά στοιχεία: πρώτον, κανείς δεν θέλει τη χρεωκοπία της, κυρίως επειδή δεν μπορεί να εκτιμήσει τις επιπτώσεις της. Και δεύτερον, κανείς δεν έχει εμπιστοσύνη στην Ελλάδα, στο πολιτικό της σύστημα, αλλά και στην κοινωνία της. Για πολλά χρόνια το ετήσιο ραντεβού του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ στο Νταβός είχε έναν χαρακτήρα επιθετικό και θριαμβευτικό. Οι πολύ πλούσιοι και πολύ ισχυροί μαζεύονταν στο θέρετρο των ελβετικών Άλπεων, εκεί που πήγαιναν παλιά για κούρα οι φθισικοί της ευρωπαϊκής αριστοκρατίας, για να καμαρώσουν για τις επιτυχίες τους και να κλείσουν τις επόμενες δουλειές που θα τους έφερναν τις επόμενες επιτυχίες. Καλεσμένοι σ’ αυτό το ραντεβού ήταν εξ αρχής και οι εκάστοτε ισχυροί της πολιτικής, άλλοτε για να παρουσιάσουν τις απόψεις τους κι άλλοτε για να ακούσουν τα αιτήματα και τα οράματα του επιχειρηματικού κόσμου και πάντα για να καλλιεργήσουν τις σχέσεις τους με την οικονομία - όχι απαραίτητα μόνο με την κακή έννοια της διαπλοκής.

Πώς πρέπει να χρηματοδοτούνται τα κόμματα

Του Γιώργου Σιακαντάρη, www.protagon.gr

Η επίθεση κατά της πολιτικής και των κομμάτων, ως των μέχρι σήμερα πιο κατάλληλων μέσων για την έκφραση της δημοκρατικής πολιτικής ζωής, δεν είναι κάτι καινούργιο. Σε περιόδους όμως κρίσης αξιών και προσανατολισμού της κοινής γνώμης η κριτική στα κόμματα και στο πολιτικό σύστημα, γίνεται το κατάλληλο άρμα στο οποίο συνωστίζονται οι δυνάμεις του λαϊκισμού. Δυνάμεις που φυσικά καταλαμβάνουν όλο το πολιτικό τόξο από την άκρα Αριστερά μέχρι τη νεοφιλελεύθερη Δεξιά. Ακροαριστερές και νεοφιλελεύθερες δυνάμεις σε τέτοιες περιόδους απαξιώνουν την πολιτική και τα κόμματα, από διαφορετικές είναι αλήθεια αφετηρίες. Οι μεν «αριστεροί» στοχοποιούν τα κόμματα ως φορείς της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας στο όνομα μιας ανύπαρκτης δικής τους άμεσης δημοκρατίας. Ο διαμεσολαβητικός ρόλος των κομμάτων κρίνεται ως αντιδημοκρατικός παράγοντας, στη θέση του οποίου προτείνεται η διαβουλευτική δημοκρατία. Η κριτική μου στην άμεση δημοκρατία δεν αφορά τον ουτοπικό της χαρακτήρα, αλλά αντιθέτως τον κίνδυνο κάποτε να πραγματωθεί. Δηλαδή στο όνομα της διαφθοράς και της ανικανότητας της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας των κομμάτων, είναι πολύ πιθανόν στην εξουσία να ανέρθουν δυνάμεις που πιστεύουν μόνο στη δημοκρατία της άποψής τους. Όπως όμως προειδοποιούσε τους μπολσεβίκους η Ρόζα Λούξεμπουργκ, δημοκρατία δεν ήταν τα σοβιέτ από μόνα τους, αλλά η δυνατότητα εκείνου που διαφωνούσε με αυτά να εκφράσει την άποψή του. Δημοκρατία δεν είναι η δυνατότητα να εκφράζουν την άποψη τους οι νικητές, αλλά οι ηττημένοι.

Ευρώπη της αλληλεγγύης …Το κοινωνικό πρόβλημα της Ελλάδας και οι θεμελιακές συνθήκες της ΕΕ

Toυ Π. Κ. Ιωακειμίδη, ΝΕΑ, 27.1.12

Αναγνωρίζεται τώρα ευθέως και από τους εταίρους μας. Πληθώρα δημοσιευμάτων στο ξένο Τύπο έχει αναδείξει τελευταία τις ιδιαίτερα δραματικές διαστάσεις που έχει προσλάβει το φαινόμενο της κοινωνικής αποσύνθεσης - εξαθλίωσης - περιθωριοποίησης - ανέχειας στην Ελλάδα. Παράλληλα, τηλεοπτικά μέσα έφεραν στην επιφάνεια δραματικές περιπτώσεις αστέγων, πεινασμένων, ανέργων, ασθενών, κατατρεγμένων, ανθρώπων στα όρια της αυτοκτονίας, γονέων που δεν μπορούν να αναθρέψουν τα παιδιά τους και τα εγκαταλείπουν σε ιδρύματα ή ΜΚΟ - γεγονότα που κανένας δε μπορούσε να διανοηθεί ότι θα ζούσε η Ελλάδα του 21ου αιώνα και που δεν ταιριάζουν, σε καμιά περίπτωση, σε μια χώρα μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΕΕ) και σε μια (υποτίθεται) ανεπτυγμένη χώρα, ανάμεσα στις τριάντα περισσότερο ανεπτυγμένες χώρες της υφηλίου (σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΗΕ). Εδώ δεν μιλάμε απλώς για (σχετική) φτώχεια. Εδώ έχουμε την πλήρη εξαθλίωση ολόκληρων κοινωνικών ομάδων, ιδιαίτερα στα αστικά κέντρα, την πλήρη περιθωριοποίηση (marginalization).

Μήπως τα κεντρικά ΑΕΙ ευημερούν παρά το κλάμα μας;

Της Νιόβης Παυλίδου, Μη μαδάς τη μαργαρίτα, 

Αναρτήθηκαν, τελικά, οι εκλογικοί κατάλογοι στην ιστοσελίδα της Οργανωτικής Επιτροπής των εκλογών για τα εσωτερικά μέλη του Συμβουλίου. Θα τους βρείτε εδώ:http://newton.ee.auth.gr/eklogesauth2011/katalogoi.html# Κατ' αρχάς, συγχαίρουμε την Πρυτανεία για τη συνεργασία της στη διεξαγωγή των εκλογών της 15ης Φεβρουαρίου. Κατανοούμε πως, σε προσωπικό τουλάχιστον επίπεδο, δεν είναι και ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να σου συμβεί, να απειλείται με διακοπή η πρυτανική σου θητεία στη μέση. Επί του παρόντος, θα αρκεστούμε να τονίσουμε ότι αυτές εδώ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΔΕΙΞΗ ΠΡΥΤΑΝΕΩΝ, ΑΛΛΑ ΣΥΜΒΟΥΛΩΝ. Οι Πρυτάνεις έκαναν λάθος που προεξόφλησαν από την αρχή την αποπομπή τους, και ίσως το πληρώσουν ακριβά. Όλοι εμείς οι άλλοι, πάντως, πληρώσαμε ήδη το λάθος τους πανάκριβα. Κατασπατάληση χρόνου και δυνάμεων για το τίποτα. Επί του θέματος, όμως, θα επανέλθουμε αναλυτικότερα εν ευθέτω χρόνω.

«Νεοάστεγοι» στις πόλεις. Η έκρηξη ενός δραματικού φαινομένου και η κρατική αντίδραση

Του Κωστή Παπαϊωάννου, ΝΕΑ, 26.1.12

Η έκρηξη του αριθμού των αστέγων στα αστικά κέντρα έχει προ πολλού ξεπεράσει ακόμα και τις πιο απαισιόδοξες προβλέψεις. Μεγάλος το εύρος, πλούσια η σύνθεση του «νεοάστεγου» πληθυσμού που ξεβράζεται στα πεζοδρόμια της πόλης και προστίθεται στους μακροχρόνια αστέγους. Ανεργία ή υποαπασχόληση, απώλεια ιδιοκτησίας λόγω κατάσχεσης, χαμηλές συντάξεις, όποια και αν είναι η αιτία, η φτώχεια πλήττει πλέον και όσους είχαν επαρκές βιοτικό επίπεδο. Τις τελευταίες ημέρες υπάρχει - επιτέλους - κάποια κινητικότητα κρατικών φορέων, με κυριότερη πρωτοβουλία αυτή του υπουργείου Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης που προωθεί, μεταξύ άλλων, τη νομοθετική κατοχύρωση της έννοιας του αστέγου. Θυμίζουμε λοιπόν ότι η αντιμετώπιση του προβλήματος σε επίπεδο πρόληψης και επαναστέγασης απαιτεί βαθιά αντίληψη για την έλλειψη στέγης και κατανόηση των διαδικασιών που οδηγούν σε αυτήν. Η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Οργανώσεων που εργάζονται με τους Αστέγους (FEANTSA) έχει αναπτύξει μια τυπολογία για την έλλειψη στέγης και τον αποκλεισμό από την κατοικία.

Το Μνημόνιο και οι… Ολυμπιακοί Αγώνες

Toυ Ανδρέα Ε. Παπαδόπουλου *, Athens Voice, 26.1.12

Στα μέσα της δεκαετίας του ’90 και πολύ περισσότερο στις αρχές της δεκαετίας του 2000 όποιος μιλούσε κατά της διεξαγωγής των Ολυμπιακών Αγώνων στη χώρα μας θεωρείτο μίζερος, οπισθοδρομικός και στη χειρότερη περίπτωση εθνοπροδότης. Σε πολιτικό επίπεδο την υπόθεση της αντίθεσης στους Αγώνες σήκωσε με πειστικά επιχειρήματα, πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά και περιβαλλοντικά, ο αείμνηστος Μιχάλης Παπαγιαννάκης. Μολονότι κανείς δεν μπορούσε να του χρεώσει αριστερισμό ή ό,τι άλλο έχει μπροστά το συνθετικό «αντί», δέχτηκε τότε σφοδρή κριτική από σχεδόν το σύνολο των πολιτικών κομμάτων και των ΜΜΕ. Όταν τα φώτα έσβησαν και η χλιδή που συνόδευε τους Αγώνες επέστρεψε… στο Π. Ψυχικό, πολλοί συμφώνησαν ότι οι Αγώνες, για μια χώρα και μια οικονομία όπως της Ελλάδας, ήταν εντέλει καταστροφή. Δυστυχώς ήταν αργά…

Ένας χρόνος Kαμίνης

Συνέντευξη στους Λένα Χουρμούζη Παναγιώτη Μένεγο

Ο δήμαρχος Αθηναίων Γιώργος Καμίνης πιστεύει ότι στον πρώτο του χρόνο η Αθήνα έγινε καλύτερη. Εμείς είχαμε κάποιες αντιρρήσεις. Το συζητήσαμε…

Καλημέρα, κύριε Καμίνη, χαθήκαμε… Σας καταλαβαίνω κι εν μέρει έτσι είναι. Ο δημότης κυκλοφορεί στην πόλη κι εγώ είμαι μέσα στο γραφείο προσπαθώντας να νοικοκυρέψω μια κατάσταση. Ο Δήμος είναι σαν καινούργιο σπίτι. Όταν μπεις μέσα, θα κάνεις πρώτα κάποιες επισκευές και μετά θα αρχίσεις τις βεγγέρες. Ψηφίσαμε, όμως, έναν προϋπολογισμό με σημαντική εξοικονόμηση. Αν είχε κάνει κάτι αντίστοιχο το κράτος δεν θα ήμασταν τώρα σ’ αυτή την κατάσταση. Παραλάβαμε χρέη 47 εκ. ευρώ και τα κάναμε 26, πληρώσαμε πιστωτές που λόγω χρεών δεν μας δίνανε λαμπτήρες για να φωτίσουμε, για να καταλάβετε. 

Από το στρεβλό ξύλο της ευρωπαϊκής ενοποίησης τίποτα ίσιο δεν φτιάχτηκε

Του Γιώργου Σιακαντάρη, Athens Voice, 25.1.12

Η ευρωπαϊκή οικονομική κρίση έχει βαθύτερα αίτια από τα στερεότυπα για τον «τεμπέλη» Νότο
Όλο και περισσότερο γίνεται κατανοητό πως η ευρωπαϊκή οικονομική κρίση έχει βαθύτερα αίτια από τις στερεοτυπικές κρίσεις για τον «τεμπέλη» Νότο. Αίτια που άπτονται του χαρακτήρα που έλαβε η νομισματική και οικονομική ενοποίηση της Ευρώπης. Από αυτό «το στρεβλό ξύλο της ευρωπαϊκής ενοποίησης τίποτα ίσιο δεν φτιάχτηκε», για να προσαρμόσω τη γνωστή ρήση του Ιμμάνουελ Καντ. Οι στερεοτυπικές και απολίτικες αντιλήψεις για τον «τεμπέλη» Νότο, για τους μη Ευρωπαίους μεσογειακούς λαούς στους οποίους πρωτεύουσα θέση κατέχουν οι «ανατολίτες» Έλληνες, πρέπει να δώσουν τη θέση τους σε αναλύσεις που θα αποφεύγουν τα ουδόλως αθώα, από οικονομική άποψη, στερεότυπα. Βεβαίως η προσπάθεια να δει κανείς τα πράγματα στη συνθετότητά τους και όχι στην απλοϊκή μορφή του «αμαρτωλού», ο οποίος πρέπει να τιμωρηθεί για να εξαγνισθεί, εμπεριέχει κινδύνους.

Πέντε κρίσιμα λάθη για τη δημοσιονομική εξυγίανση και το χρέος

Του Ρόμπερτ Σκιντέλσκι ,  ΒΗΜΑ/ The Project Syndicate, 25.1.12

Η Ευρώπη έχει πλέον στοιχειωθεί από το φάντασμα του χρέους. Όλοι οι Ευρωπαίοι ηγέτες τρέμουν μπροστά του. Για να ξορκίσουν τον δαίμονα, βάζουν τις οικονομίες τους στη μέγκενη. Αυτό όμως δεν βοηθάει. Οι οικονομίες εξακολουθούν να καταρρέουν, και το χρέος συνεχίζει να αυξάνεται. Ο οίκος Standard & Poor's ανακοίνωσε την υποβάθμιση της πιστοληπτικής του αξιολόγησης για εννιά χώρες - μέλη της ευρωζώνης, μεταξύ των οποίων και της Γαλλίας. Το Ηνωμένο Βασίλειο πιθανόν θα ακολουθήσει. Για οποιονδήποτε δεν έχει τυφλωθεί, η εξήγηση γι' αυτή την μαζική υποβάθμιση είναι προφανής. Αν ξεκάθαρος σκοπός σου είναι να συρρικνώσεις το ΑΕΠ σου, τότε ο λόγος χρέους προς ΑΕΠ είναι δεδομένο πως θα αυξηθεί επίσης. Ο μόνος τρόπος λοιπόν για να περιορίσεις το χρέος σου - εκτός από την στάση πληρωμών - είναι να επιτύχεις οικονομική ανάπτυξη.

Η έκρηξη της «μεταμικρομεσαίας κοινωνίας»

 Του Κωνσταντίνου Τσουκαλά, ΒΗΜΑ, 25.1.12

Η ομιλία του καθηγητή στην παρουσίαση του βιβλίου του Σταύρου Λυγερού «Από την κλεπτοκρατία στη χρεοκοπία»

Ο κύκλος της Μεταπολίτευσης, γράφει ο Σταύρος Λυγερός, είναι ο κύκλος της μικρομεσαίας θάλασσας. Αυτόν ακριβώς τον κύκλο περιγράφει, ανατέμνοντας τις τύχες του, καταγγέλλοντας την απόληξή του και αναλύοντας το «κοινωνικό συμβόλαιο» που τον θεμελίωσε. Ο χαρακτηρισμός είναι, νομίζω, απολύτως εύστοχος. Και σε ό,τι με αφορά προσωπικά, είναι επίσης και ιδιαίτερα ευπρόσδεκτος. Θυμάμαι ότι όταν, το 1984, πριν από είκοσι οχτώ χρόνια, είχα γράψει ένα απαισιόδοξο άρθρο με τίτλο «Η δομή της απασχόλησης και το μικρομεσαίο θαύμα», οι αντιδράσεις της αισιόδοξης τότε Κεντροαριστεράς και Αριστεράς υπήρξαν ομόφωνα επικριτικές.

"Να πληρώνεις με το ίδιο σου το αίμα, αυτά που είπες ως μεγάλες ηθικές αρχές."

Συνέντευξη του Ντίνου Χριστιανόπουλου στον Μάκη Καραγιάννη,  ΑΥΓΗ (1.1.2005) 

- Το Εναντίον των βραβείων, των κλικών και των κρατικών επιχορηγήσεων που γράφτηκε το 1977, δεν ήταν μόνον μια προσωπική δήλωση αλλά διέγραφε έναν ρόλο για τον λογοτέχνη. Τριάντα χρόνια μετά, μήπως περισσεύουν οι συμβιβασμοί των πνευματικών ανθρώπων με την εξουσία και την αγορά;

Το Εναντίον το έγραψα σαν ένα πιστεύω ή και ευαγγέλιο, όχι για τους άλλους αλλά για τον εαυτό μου. Επομένως, αν εγώ κατάφερα να το εφαρμόσω, είμαι ευχαριστημένος. Ότι οι άλλοι δεν θα το εφάρμοζαν είμαι σίγουρος. Όταν από πολύ μικρός άρχισα να μιλώ εναντίον των βραβείων, κανείς δεν ήθελε ούτε να με ακούσει, με τον ίδιο τρόπο που και σήμερα δεν θέλουν να με ακούσουν. Πες ότι ήμουν μια φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Πάντως, αν μπορεί ένας άνθρωπος να εφαρμόσει τα ίδια του τα διαγράμματα για τις αρχές του και τις ιδέες του, τότε αυτό είναι πάρα πολύ σπουδαίο.

Όσα διαβάζει ο Μιχάλης

www.protagon.gr, 24.1.12

Ο Μιχάλης Χρυσοχοϊδης δεν διάβασε το μνημόνιο καθώς ήταν απασχολημένος με τα της Προστασίας του Πολίτη. Η εκπληκτική δήλωση από τον κορυφαίο υπουργό και διεκδικητή της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ έγινε το πρωί της Τετάρτης, σε συνέντευξη του στον τηλεοπτικό ΣΚΑΙ: «Δεν διάβασα το μνημόνιο, γιατί είχα άλλες υποχρεώσεις, είχα άλλα καθήκοντα. Είχα να αντιμετωπίσω το έγκλημα ως υπουργός Προστασίας του Πολίτη. Δεν ήταν δική μου δουλειά». Όσοι έχετε πρόσβαση στα κοινωνικά δίκτυα θα έχετε αντιληφθεί το αντίκρυσμα αυτής της δήλωσης προς την κοινή γνώμη. Θεωρητικά τώρα, ως υπουργός Ανάπτυξης, ο κ. Χρυσοχοϊδης, θα έχει διαβάσει το σημείωμα που έστειλε η τρόικα προς την κυβέρνηση σχετικά με τις εργασιακές σχέσεις. Ουσιαστικά η τρόικα προτείνει κατάργηση 13ου και 14ου μισθού και εισαγωγή της ιδέας του προαιρετικού μπόνους στις επιχειρήσεις που επιθυμούν να το χορηγήσουν.

"Για την Ελλάδα τώρα": «Να επανέλθουμε σε μια κουλτούρα συνεισφοράς στα κοινά

Tου Γιάννη Μπουτάρη
Θέλω να σας ευχαριστήσω που μου δώσατε αυτό το βήμα. Με τιμάτε με την επιλογή σας. Την θεωρώ σημαντική ευκαιρία γιατί συμπίπτει με την κατάρτιση του απολογισμού του πρώτου χρόνου της δημοτικής αρχής της Θεσσαλονίκης, όπου και έχουμε εξάγει συμπεράσματα που δεν αφορούν μόνο την πόλη μας αλλά τολμώ να πω και το σύνολο της επικράτειας. Θα επικεντρωθώ σε τέσσερα σημεία.  Πρώτον, και άκρως επίκαιρο, στην διαχείριση των οικονομικών.  Δεύτερον, και εξαιρετικά σημαντικό στην διαχείριση του ανθρώπινου δυναμικού.  Τρίτον, στην αναπτυξιακή ατζέντα της πόλης.  Τέταρτον, σε δύο άρρηκτα συνδεδεμένες έννοιες, στην άντληση πόρων και στην απόκτηση δικαιοδοσιών σε τοπικό επίπεδο.      
Διαχείριση των Οικονομικών
Ο Δήμος Θεσσαλονίκης κατάφερε να μειώσει αντί να αυξήσει τις υποχρεώσεις του προς του προμηθευτές του το 2011, από 40 σε 20 εκ ευρώ, και να μειώσει αντί να αυξήσει τα δημοτικά τέλη, τους φόρους του δηλαδή, κατά 7 %, για το 2012.   Κατάφερε δηλαδή ο δήμος μας να βάλει χρήματα στην αγορά της πόλης αντί να τα τραβήξει, να ενισχύσει αντί να αποδυναμώσει την τοπική οικονομία.   Πως το κατάφερε; 

"Για την Ελλάδα τώρα": Η νέα Μικρασιατική Καταστροφή

Tου Νίκου Αλιβιζάτου
Κυρίες και κύριοι,

Αγαπητές φίλες και φίλοι,

Εκ μέρους της Επιτροπής Πρωτοβουλίας της σημερινής δημόσιας συζήτησης, σας ευχαριστώ κατ’ αρχάς, που θυσιάσατε λίγες ώρες από την κυριακάτικη σχόλη σας, για να βρεθείτε εδώ μαζί μας. Ευχαριστώ ιδιαίτερα και τους καλεσμένους ομιλητές μας, την Υπουργό Παιδείας κ. Άννα Διαμαντοπούλου, τον βουλευτή Αθηνών κ. Κωστή Χατζηδάκη και κυρίως τον καινοτόμο Δήμαρχο Θεσσαλονίκης κ. Γιάννη Μπουτάρη, ο οποίος μας έρχεται από πιο μακριά, που ανταποκρίθηκαν πρόθυμα στην πρόσκλησή μας. Ευχαριστώ, τέλος, το Δ.Σ. της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρίας της Ελλάδος και, ιδιαίτερα, τον Γενικό Γραμματέα κ. Γιάννη Μαζαράκη για την ευγενική παραχώρηση της ιστορικής αυτής αίθουσας, για την πραγματοποίηση μιας εκδήλωσης που τελικά, όπως θέλω να πιστεύω, το πνεύμα της δεν προδίδει  την ιστορία και την παράδοσή της.

Η αναποφάσιστη αριστερή χλαίνη

 Του Δημήτρη Σεβαστάκη, ΒΗΜΑ, 22.1.12

Η λαϊκή προσδοκία θέλει τον εξοµολόγο της. Αλλά αυτό καθιστά ιστορικά αναγκαία την Aριστερά; Εγκλωβισµένη στην τρέχουσα αντιρρητική µυθοπλασία ή στα παρηγορητικά παραπήγµατα που στήνει το ξέπνοο πολιτικό lifestyle, η Aριστερά κοιµάται ή ατακτεί, ανάλογα µε το ρεύµα και την παράδοση που ενσωµατώνει. Από τη µία ο εµπειρισµός στην τρέχουσα πολιτική παραγωγή και από την άλλη η χρήση µεγάλων ιδεολογικών σχηµάτων, τελικά συγκροτούν το κενό. Καρφωµένη πάνω του η Aριστερά ζει στο πιο ιλιγγιώδες πρόβληµα που πρέπει να λύσει. Ή θα ξεχειλώσει ή θα ανασυσταθεί. Η Ιστορία εξάλλου υπήρξε και σκληρή και αβρόφρων µαζί της. Η αντοχή στις διώξεις, το ηθικό απόθεµα, αλλά και ο περιορισµένος συνθετικός της ορίζοντας είναι προϊόντα αυτής της διπλής αφοµοίωσης. Μια αβαθής Aριστερά λοιπόν, του πολιτικού επιµερισµού και των καθηµερινών στερεoτύπων, είναι µια εξηµερωµένη και εθιµοτυπική Aριστερά που ισορροπεί απλώς καλύτερα τις συµβολικές ροπές του συστήµατος. ∆εν διαµορφώνει την πραγµατικότητα.

Την άλλη φορά στον δρόμο

Του Αντώνη Παπαγιαννίδη, www.protagon.gr, 22.1.12

Κόσμο, πάντως, μάζεψε. Και μάλιστα ηλικιακά, ενταξιακά, πολιτικά (κατά τεκμήριον) ετερόκλητο. Ο λόγος για την πολυδιαφημισμένη/πολυπροβεβλημένη συνάντηση «Για την Ελλάδα τώρα», που οργανώθηκε μεσημέρι Κυριακής στην Αίθουσα της Παλιάς Βουλής , από ομάδα επωνύμων συμπολιτών μας. Όμως, όποιος έφθανε χωρίς να είναι υπουργός ή διοικητής ή άλλως «επώνυμος» (και χωρίς να δηλώνει «δημοσιογράφος»: ω, της φρίκης!) βρισκόταν μπροστά σε απαγόρευση εισόδου από διπλή και τρίδιπλη αλυσίδα βλοσυρών ματσουκοφόρων και ασπιδοκραδαινόντων ΜΑΤατζήδων. Και του/της απαγορευόταν να προσέλθει, να ακούσει το ανανεωτικό/ανατρεπτικό/μεταρρυθμιστικό κήρυγμα: από τα μεγάφωνα και στο αγιάζι! (Οι μεσόκοποι επιδιώχθηκε ίσως να θυμηθούν το κλίμα έξω από το κτίριο των συναντήσεων της ΕΚΙΝ, στην Οδό Γιάννη Σταθά, τα δίσεκτα εκείνα χρόνια της Επταετίας, όταν μέσα μιλούσε π.χ. η Joan Robinson). Ας είναι.

Από τον Σεραφείµ στην Αλέκα

Του Σήφη Πολυμίλη, ΒΗΜΑ, 22.1.12

Τι κοινό µπορεί να έχει ένας µητροπολίτης, εκφραστής των πιο ακραίων συντηρητικών θέσεων της Εκκλησίας, µε το ΚΚΕ; Πώς γίνεται ένας κατ’ εξοχήν µισαλλόδοξος ιεράρχης να δηλώνει δηµοσίως ότι συµπλέει σε µια σειρά θέµατα µε το κόµµα που υποτίθεται ότι φιλοδοξεί να αλλάξει, σε προοδευτική µάλιστα κατεύθυνση, την ελληνική κοινωνία; Κι όµως, στη χώρα όπου βασιλεύουν η θολούρα, η εύκολη συνθηµατολογία και οι θεωρίες συνωµοσίας υπάρχει µια διαχωριστική γραµµή που διαπερνά σχεδόν όλα τα κόµµατα. Εν ονόµατι της αντίστασης στους επάρατους τροϊκανούς, στους Ευρωπαίους που µας πίνουν το αίµα και της υπεράσπισης του εθνικοπατριωτικού συµφέροντος, όπως το εννοούν αυτοί, συνασπίζονται κόµµατα και πρόσωπα που φαινοµενικά απέχουν ιδεολογικά πα ρασάγγας. Από τον Μίκη και τον σερ Βασίλειο ως τον Σεραφείµ, από το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ ως τους «αριστερούς» του βαθέος ΠΑΣΟΚ και τους αντιµνηµονιακούς Φαήλους της ΝΔ.

Το τέλος της πρώτης παγκοσμιοποίησης

Του Πάσχου Mανδραβέλη, Καθημερινή, 22.1.12

Στην παγκόσμια συζήτηση για τη χρηματοπιστωτική κρίση λείπει ένας όρος που για είκοσι χρόνια φλόγιζε τις συζητήσεις για το διεθνές σύστημα. Η λέξη «παγκοσμιοποίηση». Είναι περίεργο, δε, διότι μπορεί η παγκοσμιοποίηση να μην ευθύνεται για τη δημιουργία της κρίσης, σ’ αυτήν όμως οφείλεται η ταχύτατη εξάπλωσή της. Ενα πρόβλημα με τα στεγαστικά δάνεια στις ΗΠΑ, έγινε δια των διασυνδέσεων των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, παγκόσμια τραπεζική κρίση, για να καταλήξει δημοσιονομική κρίση και μπορεί να γίνει κρίση της πραγματικής οικονομίας των προϊόντων που παράγει η... Κίνα. Η απουσία μπορεί να δείχνει ότι πήραμε το μάθημά μας από τη μεγάλη κρίση του ’29, όταν η αντίδραση ήταν ο περιορισμός της παγκοσμιοποίησης με εθνικές νομοθεσίες, με αποτέλεσμα ο κόσμος εκτός από τη βαθιά ύφεση να μπει σε εξοντωτικούς εμπορικούς πολέμους και τελικά στον αιματηρό Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η εθνική μας μουντζούρα. Οι γραμμές που τραβάμε χωρίς καμία προγραμματική βάση λίγο πριν έρθει η τρόικα

 Του Γιάννη Βούλγαρη, ΝΕΑ, 21.1.12

Και να μην το ξέραμε, θα καταλαβαίναμε ότι η τρόικα έρχεται. Την προαναγγέλλουν εθιμοτυπικά πλέον οι «κόκκινες γραμμές». Τις παραμονές της άφιξής της, πολιτικοί και πολιτικάντηδες, δημοσιογράφοι και «κοινωνικοί εταίροι» τραβούν τις «κόκκινες γραμμές» τους από τις οποίες η Ελλάδα ή η κυβέρνηση ή ο Πρωθυπουργός δεν πρέπει να υποχωρήσουν κ.λπ. Συνήθως πρόκειται για γραμμές στην άμμο που σβήνουν για τον απλούστατο λόγο ότι δεν συνθέτουν καμία συνολική πολιτική, καμία προγραμματική βάση για διαπραγμάτευση με τους δανειστές. Κόκκινες, πράσινες, μπλε και μαύρες γραμμούλες, δημαγωγικές ή συντεχνιακές, σωστές αλλά αποσπασματικές, λαθεμένες αλλά εύπεπτες, φτιάχνουν μια εθνική μουντζούρα. Εικόνα μιας πολιτικής τάξης και μιας κοινωνίας που παραπαίει περισσότερο πλέον αποθαρρημένη παρά οργισμένη.

Το Μάρκετινγκ άγνωστη λέξη στη γλώσσα της Ελληνικής Γεωργικής Πράξης

Του Πάνου Τσορμπατζόγλου*, 21.1.12

Η λογική της γεωργικής παραγωγής στη χώρα μας τις τελευταίες δεκαετίες παρέπεμπε σταθερά σ’ αυτό που στο μάρκετινγκ αναφέρεται ως «μάρκετινγκ της βιομηχανικής εποχής». «Παράγουμε όσα και ό,τι μπορούμε, μια και η ζήτηση τους είναι διασφαλισμένη». Η ένταξη μας στην ΕΟΚ ελάχιστα διαφοροποίησε τα πράγματα καθώς η διασφαλισμένη ζήτηση αντικαταστάθηκε από τη διασφαλισμένη πώληση, (λέγε με επιδότηση), πράγμα που διαιώνιζε τον εφησυχασμό του αγροτικού τομέα και κυρίως του παραγωγικού τμήματος του. Οι ραγδαίες αλλαγές που οι νέες συνθήκες απαιτούσαν, άφησαν παγερά αδιάφορους τους περισσότερους που είχαν την ευθύνη για την τύχη της αγροτικής οικονομίας μας, οικονομίας που αν μη τι άλλο πριν 50 χρόνια απασχολούσε σχεδόν το 40% του ενεργού πληθυσμού.

«Ο φασίζων εθνικισμός και η μεταρρύθμιση»: ανοιχτός διάλογος

Του Αρίστου Δοξιάδη, www.protagon.gr, 21.1.12

Γιατί οργανώνουμε την εκδήλωση που θα γίνει αύριο Κυριακή στην Παλαιά Βουλή; Γιατί θα ανέβουν στο ίδιο βήμα ο Νίκος Αλιβιζάτος, η Άννα Διαμαντοπούλου,  ο Γιάννης Μπουτάρης, ο Λουκάς Τσούκαλης, ο Κωστής Χατζηδάκης; Πότε-πότε η ιστορία παίζει παράξενα παγνίδια με τις διαχωριστικές ταμπέλες που η ίδια έχει καθαγιάσει, ιδίως αυτές που στήθηκαν πάνω στο φάσμα δεξιά-αριστερά. Τα δύο τελευταία χρόνια, αυτές έχουν γελοιοποιηθεί όσο ποτέ άλλοτε στη μεταπολεμική περίοδο. Βλέπουμε να συγκλίνουν σε κοινούς στόχους, κοινές πρακτικές και παρόμοια επιχειρήματα ακροδεξιοί, πολαννεοδημοκράτες, βαθυπασόκοι, συριζαίοι και παμίτες. Πότε ευτράπελα, και πιο συχνά επικίνδυνα, κατασκευάζουν τους ίδιους μπαμπούλες, κρύβουν τις ίδιες ευθύνες, υπερασπίζονται τα ίδια προνόμια, και δημιουργούν τα ίδια θύματα, αυτούς δηλαδή που δεν είχαν και δεν έχουν πρόσβαση στον κορπορατισμό και στο πελατηλίκι.  Για αυτό το μέτωπο, η κρίση οφείλεται αποκλειστικά στο παγκόσμιο χρηματιστικό κεφάλαιο ή/και σε εκατό μεγάλα λαμόγια ή/και στην συντηρητική ιδεολογία της Μέρκελ. Αν εκδιώξουμε το πρώτο, βάλουμε φυλακή τα δεύτερα και πούμε ένα βροντερό όχι στην τρίτη, καθαρίσαμε.

Ποιος ποντάρει στη Δημοκρατική Αριστερά;

Tου Λεωνίδα Καστανά , Μη μαδάς τη μαργαρίτα                                                                                              

                                                                                            Στο σ. Γιώργο Αδαμόπουλο

 Ένα μεγάλο μέρος από το δημοσκοπικό, 10%, της ΔΗΜ.ΑΡ είναι ΠαΣόκ. Δεν προέρχεται απλά από εκεί, αλλά εκεί ανήκει. Πολίτες με μόρφωση ανώτατης εκπαίδευσης, υπάλληλοι δημόσιοι και ιδιωτικοί, μικροί και μεσαίοι επιχειρηματίες, νέοι και νέες με σπουδές. Τη δεκαετία του 90 πίστεψαν στον εκσυγχρονισμό και την ευρωπαϊκή προοπτική του Κ. Σημίτη. Ίσως κάποιοι να δοκίμασαν και το δεξιό λαϊκισμό του Κωστάκη. Πριν δυο χρόνια εμπιστεύτηκαν το ΓΑΠ, έπεσαν πάνω στην κρίση, έφαγαν χτυπήματα, φοβούνται το αύριο. Παρακολούθησαν με ενδιαφέρον το κίνημα των αγανακτισμένων, αλλά δε μούτζωσαν, δεν σκέφτηκαν ούτε μια στιγμή να μην πληρώσουν διόδια ή χαράτσια. Είναι κατά των καταλήψεων στα σχολεία, αλλά οι περισσότεροι συμμετέχουν σε απεργιακές κινητοποιήσεις. Δεν κατάλαβαν και πολλά από την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση στα ΑΕΙ, τους τη δίνουν οι ταξιτζήδες, αλλά λυπούνται τους εργαζόμενους στην καθαριότητα. Για την εφεδρεία ούτε λόγος, το άνοιγμα των κλειστών το συζητούν κατά περίπτωση. Θέλουν το Ευρώ, αλλά έχουν πρόβλημα με τα μνημόνια. Για τους μετανάστες έχουν περίπου την άποψη της δεξιάς, δηλαδή να μπει πλέον ένας φραγμός και να φύγουν αυτοί που δεν έχουν χαρτιά και εργασία.

Ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Στήριξης της Ελλάδος. Προείκασμα της οικονομικής διακυβέρνησης και της διακυβερνητικής ενοποίησης της Ευρώπης

Του Αντώνη Μανιτάκη,  Athens Review of Books, τχ. 25, Ιανουάριος 2012. 
Στο άρθρο που δημοσιεύουμε σήμερα από το αφιέρωμα του Athens Review of Books με τίτλο "Αχ Ευρώπη" ο  κ. Αντώνης Μανιτάκης ανιχνεύει τη θεσμική προοπτική της Ευρώπης, η οποία οδεύει σε μια Ευρωζώνη με διακυβερνητικού χαρακτήρα οικονομική κυβέρνηση. Το βάρος των υπερεθνικών οργάνων, όπως είναι η Επιτροπή και το Κοινοβούλιο, μειώνεται. Και αυτό, όπως τονίζει, είναι δηλωτικό του θεσμικού μέλλοντος της ΕΕ. Η ιδέα της κάλυψης του δημοκρατικού ελλείμματος της ΕΕ μέσω της ενίσχυσης του Κοινοβουλίου φαίνεται πως εγκαταλείπεται. Η Επιτροπή μετατρέπεται σταδιακά σε εκτελεστικό όργανο του Συμβουλίου.

1.

[Η μέθοδος του «βλέποντας και κάνοντας» ή της step by step προόδου] 

Η Ευρωπαϊκή Ένωση μετασχηματίζεται, αργά αλλά σταθερά, μέσα από την κρίση και υπό την πίεση της κρίσης. Οι αλλεπάλληλες Σύνοδοι Κορυφής, οι αποφάσεις που λαμβάνονται και ειδικά οι μηχανισμοί που στήνονται για την αντιμετώπισή της το αποδεικνύουν. Ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Στήριξης της ελληνικής οικονομίας (ΕΜΣ) με τη μετεξέλιξή του σταδιακά σε Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας (ESM) προσφέρεται τα μέγιστα, κατά τη γνώμη μου, για μια προδρομική ανάγνωση των θεσμικών αλλαγών που προοιωνίζονται και διακυβεύονται.

H πολιτική απεχθάνεται το κενό.

Του Παύλου Αθανασόπουλου, 20.1.12

Οι μέρες που περνάμε είναι κρίσιμες. Σε αυτές θα κριθεί αν θα πετύχει η διαπραγμάτευση του PSI και επομένως και η νέα δανειακή σύμβαση. Ο κίνδυνος της άτακτης χρεοκοπίας δεν είναι πλέον μακρινό ενδεχόμενο. Ο πρωθυπουργός Λουκάς Παπαδήμος δίνει μια δύσκολη μάχη. Πρέπει όλοι να τον ενισχύσουμε. Η διαπραγμάτευση του PSI πρέπει να πετύχει. Τυχόν επιστροφή στην δραχμή θα σημάνει ραγδαία επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου ιδίως των φτωχότερων λαϊκών στρωμάτων και οικονομική, πολιτική, κοινωνική και πολιτιστική οπισθοδρόμηση της χώρας, κίνδυνο για τη διεθνή θέση της, εσωτερικές και εξωτερικές περιπέτειες. H σύγχρονη Αριστερά και κεντροαριστερά έχει σαφή ευρωπαϊκό προσανατολισμό και έχει συνδέσει τις τύχες της Ελλάδας με την Ευρώπη. Αλλά ενώ δίνεται αυτή η μάχη εμφανίζονται εντονότερες οι παθογένειες της κοινωνικής και πολιτικής μας ζωής.

Στη Θεσσαλονίκη φάνηκε πόσο βαθειές ρίζες έχει η αισθητικά και ηθικά αποτρόπαιη Ελλάδα της σήψης και της παρακμής.

Το Μάαστριχτ ναυαγεί, οι καπετάνιοι μπαλώνουν τα συντρίμμια

Των Genevieve Azam, Etienne Balibar , Thomas Coutrot , Dominique Meda , Yves Sintomer, ΤΟ ΒΗΜΑ - LE MONDE, 20.1..12

Υπάρχουν δύο τρόποι για να εξηγηθεί αυτό που συμβαίνει στην Ευρώπη. Σύμφωνα με την κυρίαρχη άποψη το πρόβλημα είναι ότι εμείς οι Ευρωπαίοι ξοδέψαμε πολλά. Οι ειδήμονες αλλά και οι αρθρογράφοι αποφαίνονται ότι η Γαλλία όπως και όλες οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης «ζούσαν επί τριάντα χρόνια με δανεικά». Το σενάριο αυτό μοιάζει τόσο προφανές όσο και ο αέρας που αναπνέουμε. Κι όμως: έρχεται σε σύγκρουση με τα επίσημα οικονομικά στοιχεία! Μια διαφορετική περιγραφή μοιάζει να στηρίζεται σε καλύτερα επιχειρήματα. Αν τα ελλείμματα και τα χρέη διογκώθηκαν, αυτό δεν έγινε λόγω της αύξησης των δημοσίων δαπανών αλλά λόγω της μείωσης των εσόδων. Αυτό το χρέος το δημιούργησαν ο χρηματοπιστωτικός τομέας και ο νεοφιλελευθερισμός. Όχι οι πολίτες και όσοι καταβάλλουν εισφορές στα ταμεία. Οι δύο αντικρουόμενες περιγραφές της ιστορίας του χρέους οδηγούν σε δύο επίσης ανταγωνιστικές απαντήσεις στο πρόβλημα. Η επίσημη ιστορία θέλει να επιβάλει μια αυστηρή θεραπεία συρρίκνωσης του προϋπολογισμού χωρίς να γίνεται λόγος παρά για τις τεχνικές λεπτομέρειες. Η εναλλακτική προσέγγιση προτάσσει την ανάγκη φορολογικής μεταρρύθμισης με αναδιανεμητικό χαρακτήρα ταυτόχρονα με μια συνταγή συρρίκνωσης και εποπτείας του… χρηματοπιστωτικού τομέα.

Παρακοινωνία

Του Κώστα Γιαννακίδη, www.protagon.gr

Θεωρείται πλέον πιθανό να μπουν και οι υπογραφές κάτω από μία καταληκτική συμφωνία για το PSI. Όχι επειδή στο μάτι του Νταλάρα θα λάμψουν οι καλές προθέσεις, αλλά επειδή το μάτι της Μέρκελ γυαλίζει επικινδύνως. Ο Τσαρλς γνωρίζει ότι καλόν είναι να μη βάζεις το κεφάλι κοντά στο στόμα ενός λιονταριού ακόμα και όταν αυτό χασμουριέται. Το PSI θα κλείσει, όπως φαίνεται, θετικά, επειδή είναι μία διεθνής υπόθεση. Ελληνική είναι η υπόθεση που ξετυλίγεται σαν μπλεγμένο κουβάρι στη Θεσσαλονίκη. Υποθέτω ότι θα έχετε πληροφορηθεί το γεγονός. Στη γλώσσα του αστυνομικού ρεπορτάζ περιγράφεται κάπως έτσι: κύκλωμα πενήντα ατόμων, αρκετά εξ αυτών υπεράνω κάθε υποψίας, εξαρθρώθηκε από τις αστυνομικές αρχές στη Θεσσαλονίκη. Το κύκλωμα ελέγχεται για τοκογλυφία, ξέπλυμα μαύρου χρήματος και πλήθος φορολογικών παραβάσεων με τη συνεργασία τουλάχιστον ενός επίορκου δημοσίου λειτουργού. Μία δικογραφία είναι ο πιο σύντομος δρόμος για να πέσεις από τα σύννεφα και να τσακιστείς έκπληκτος στο έδαφος. Πώς είναι δυνατόν ένας κορμός ευυπόληπτων πολιτών να αποκτά τα μακριά χέρια του υποκόσμου και την κεφαλή της νύχτας; Είναι.

Οι κηδείες των άλλων

Του Σταύρου Θεοδωράκη, www.protagon.gr, 19.1.12

Ίσως και να μην έχετε πληροφορηθεί τις λεπτομέρειες του γεγονότος γιατί είχαμε και την απεργία των δημοσιογράφων. Στην Βέβτσανι της ΠΓΔΜ κήδεψαν την Ελλάδα. Μην ταράζεσθε. Δεν έμαθαν κάτι που δεν μάθαμε (ακόμη) εμείς. Απλώς στα Σκόπια κάποιοι πηγαίνουν με το Ιουλιανό ημερολόγιο, αυτές τις μέρες έχουν απόκριες και στο καρναβάλι της Βέβτσανι μας κήδεψαν. Ξέρετε, φέρετρο, σημαία γαλάζια (όχι ελληνική αλλά περίπου ελληνική) και αγγελτήριο θανάτου. «Μετά από μακροχρόνια ενόχληση, ο αγαπητός μας γείτονας Γιουνανιστάν, μας άφησε στην ηλικία των 181 χρόνων». Αυτά που κάνει ο Ολυμπιακός για τον Παναθηναϊκό και τούμπαλιν το έκαναν οι Βεβτσανοί για μας! Και βεβαίως η αντίδραση του Ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών ήταν άμεση. Κάναμε διάβημα στα Σκόπια και ζητήσαμε από το υπουργείο Εξωτερικών της γείτονος «να καταδικάσει επίσημα και απερίφραστα τα έκτροπα και να λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα για τον καταλογισμό ευθυνών και την αποφυγή παρόμοιων περιστατικών στο μέλλον».

Για την Ελλάδα, τώρα!

Η πανεπιστημιακός Βάσω Κιντή, μέλος της Επιτροπής Πρωτοβουλίας που διοργανώνει την ομώνυμη εκδήλωση-συζήτηση, τονίζει στην ATHENS VOICE ότι «όσο υπάρχει καιρός, πρέπει όλοι κάτι να κάνουμε»

Tο αυτονόητο: το ομαδικό συμφέρον, με την καλή έννοια, είναι πολύ πιο σημαντικό από το ατομικό – τουλάχιστον για τους πολλούς. Και η διαπίστωση: η Ελλάδα, τους αμέσως προσεχείς μήνες, κινδυνεύει να χάσει ό,τι με κόπο και θυσίες κέρδισε τις προηγούμενες δεκαετίες. Έχοντας αυτά υπόψη μια ομάδα πολιτών, η Επιτροπή Πρωτοβουλίας, διοργανώνει συζήτηση με θέμα «Για την Ελλάδα, τώρα!», την οποία θα προλογίσει και θα συντονίσει ο πανεπιστημιακός Ν.Κ. Αλιβιζάτος, με προσκεκλημένους την υπουργό Παιδείας Άννα Διαμαντοπούλου, το δήμαρχο ΘεσσαλονίκηςΓιάννη Μπουτάρη, τον πανεπιστημιακό Λουκά Τσούκαλη και το βουλευτή Β΄ Αθηνών Κωστή Χατζηδάκη, καλώντας τους να παραμερίσουν για λίγο όσα τους χωρίζουν και να αναδείξουν αυτά που τους ενώνουν και έχει ανάγκη η χώρα.

Τα έξυπνα πουλιά. Το παράδειγμα της Ουγγαρίας – και τι πρέπει να μην κάνουμε

Του Αντώνη Τριφύλλη, ΝΕΑ, 17.1.12

Μια εικόνα με κυνηγάει από την έναρξη της περιπέτειας της χώρας μας. Πριν από τις εκλογές του 2009 σε μια τράπεζα, ενώ συναλλασσόμουν με νεαρό υπάλληλο μιλούσα στο κινητό με φίλο για τα επερχόμενα δεινά στη χώρα μας και χρησιμοποίησα τη λέξη «πτώχευση». Ο νέος κατέβασε το μολύβι και με κοίταζε παγωμένος. «Την είδα», μου είπε, «την πτώχευση». Είχε πάει εκδρομή στην Ουγγαρία, είπε, και είδε κλειστά μαγαζιά με κατεβασμένα σκονισμένα ρολά, λογαριασμούς στην είσοδο, σιωπή και λιγοστό φωτισμό... Από τότε, συχνά επανέρχεται στη μνήμη μου η έντονη εικόνα της δυστυχίας που μου έδωσε ο τραπεζικός. Τώρα, προσαρμοσμένη στην πραγματικότητα της Αθήνας. Ο κ. Ορμπάν είναι Πρωθυπουργός της Ουγγαρίας. Πριν από ενάμιση χρόνο κέρδισε τις εκλογές με έντονο αντιμνημονιακό πολιτικό λόγο, μια και η Ουγγαρία, έχοντας προσφύγει στον τότε μηχανισμό διάσωσης ως υποψήφια για πτώχευση χώρα, στηρίχτηκε από το δίδυμο ΕΕ - ΔΝΤ πολύ πριν έρθει η σειρά των μηχανισμών διάσωσης με το ίδιο σχήμα για τις χώρες της ευρωζώνης. Μαζί με τα απαραίτητα δάνεια ήρθαν και οι δεσμεύσεις των «τελευταίων δανειστών», που πήγαζαν από τις αρχές λειτουργίας του ΔΝΤ: λιτότητα, δηλαδή, περιορισμός ελλειμμάτων, διαρθρωτικές αλλαγές και ανά τρίμηνο αγχωτικοί και σκληροί έλεγχοι. Ο κ. Ορμπάν, καταγγέλλοντας την τρόικα, κατέβηκε στις εκλογές με ατζέντα εξόδου από τη διεθνή εποπτεία και το σύνθημα «να πληρώσουν οι έχοντες»,

Πες μου τις εισροές σου να σου πω ποιος είσαι.

Του Γεράσιμου Γεωργάτου

Στην κυριακάτικη Αυγή (15/1/12), ο Κώστας Πουλάκης σε μια συγκριτική μελέτη μιας σειράς δημοσκοπήσεων, μεταξύ πολλών άλλων, αναφέρεται και στις μετακινήσεις ψηφοφόρων από το ΠΑΣΟΚ προς τα κόμματα της αριστεράς, γράφοντας: «Από τον πίνακα των συσπειρώσεων - μετακινήσεων παρατηρούμε ότι 8% μετακινείται προς τη ΔΗΜ.ΑΡ. του Φ. Κουβέλη, το 6% προς τον ΣΥΡΙΖΑ και το 5,0% προς το Κ.Κ.Ε. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το προφίλ των μετακινούμενων ψηφοφόρων. Το «εκσυγχρονιστικό» τμήμα στρέφεται προς τη ΔΗΜ.ΑΡ, ενώ το κατά βάση «παραδοσιακό» τμήμα μετακινείται προς ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ. Θα πρέπει να επισημάνουμε ότι οι μετακινήσεις προς το ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ είναι περισσότερο σταθερές και ελάχιστα εξαρτώνται από τις εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ. Αντίθετα οι μετακινούμενοι «νοικοκυραίοι» προς τη ΔΗΜ.ΑΡ, έχουν μικρότερη βεβαιότητα, αφού οι εξελίξεις στο ηγετικό πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ θα παίξουν καθοριστικό ρόλο στην τελική τους επιλογή.»

Ανεμομαζώματα...

Του Νίκου Μπίστη, Έθνος, 16.1.12

Ο Αλέξης Τσίπρας και ο Αλέκος Αλαβάνος συναγωνίζονται εσχάτως στην προσπάθεια στοίχισης όλων των σχημάτων που με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο στρέφονται κατά του μνημονίου. Τα αποτελέσματα, παρά ταύτα, είναι πενιχρά. Οχι γιατί οι πολίτες είναι ενθουσιασμένοι με το μνημόνιο και τις περικοπές μισθών και συντάξεων. Κάθε άλλο. Ομως, δεν είναι διατεθειμένοι και να εναποθέσουν τις ελπίδες τους σε ανεμομαζώματα που είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα καταλήξουν σε διαβολοσκορπίσματα. Αριστεριστές που αποστρέφονται το ευρώ και την ΕΕ, σχήματα με πομπώδη ονόματα αντιστρόφως ανάλογα της επιρροής τους (π.χ. Κόκκινο, Οικοσοσιαλιστές, ANTΑΡΣΥΑ, ΔΗΚΚΙ, Ομάδα Ρόζα, ΑΡΑΝ, ΑΡΑΣ, ΕΚΚΕ, Κομμουνιστική Ανανέωση, ΟΚΔΕ-Σπάρτακος, ΣΕΚ, Ξεκίνημα) και μαζί παράγοντες και σχήματα μιας χρήσεως από το βαθύ ΠΑΣΟΚ, που, ενώ επί χρόνια υπηρέτησαν τις πιο αναχρονιστικές πολιτικές, θέλουν να ξεπλυθούν στην κολυμβήθρα της «αριστερής αντιμνημονιακής ενότητας».

Η βλακεία αθροίζεται, η ευφυΐα όχι

 Του Θανάση Διαμαντόπουλου, ΝΕΑ. 16.1.12

Μέσα στην καταχνιά που έχει «δομικά» εναποτεθεί τα τελευταία δύο χρόνια πάνω από το εθνικό μας τοπίο, βλέπει κανείς, κάπως σαν αχνή φωτεινή αχτίδα, να ξεπροβάλλει ένας νέου τύπου πολιτικός λόγος. Τα βασικά του στοιχεία είναι τα ακόλουθα: Πρώτον, αταλάντευτος ευρωπαϊκός προσανατολισμός της χώρας (ένας προσανατολισμός, μάλιστα, που δεν επιδιώκεται με τις παραδοσιακές μεθόδους της καθ' ημάς Ανατολής, οι οποίες συνίστανται στην αποδοχή των ωφελημάτων χωρίς την εκπλήρωση των επακόλουθων υποχρεώσεων). Δεύτερον, πραγματισμός που βασίζεται τουλάχιστον στη μη αγνόηση τόσο των διεθνοπολιτικών δεδομένων όσο και των βασικών αριθμητικών πράξεων. Τρίτον, εκσυγχρονισμός θεσμών και εξορθολογισμός πολιτικών πρακτικών.

Τέλος, δε, τέταρτον, αντιλαϊκισμός και αρνητισμός απέναντι στον κακώς νοούμενο υπερπατριωτισμό των «ελληναράδων».

«Φτάνει πια» από 127 δημοσιογράφους της ΕΡΤ

BHMA, 16.1.12

Οι 127 υπογραφές δημοσιογράφων της ΕΡΤ κάτω από το κείμενο με τίτλο «Φτάνει πια», συγκεντρώθηκαν το τελευταίο 24 ωρο και αφορούν «τις απεργίες στην ΕΡΤ και όχι», όπως τονίζεται, «τη 48ωρη απεργία της ΠΟΕΣΥ». Η συλλογή υπογραφών συνεχίζεται ενώ το κείμενο έχει ως εξής: 

ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ

«Μετά από βδομάδες κινητοποιήσεων, οι οποίες, -ανεξαρτήτως των διαφορετικών απόψεων για την τακτική- οδήγησαν στην ικανοποίηση του μεγαλύτερου μέρους των αιτημάτων μας, περάσαμε, πλέον σε κινητοποιήσεις … έτσι, χωρίς πρόγραμμα. Κι αυτές οι κινητοποιήσεις "συνδικαλιστικής γυμναστικής" πραγματοποιούνται σε μια περίοδο πελώριας κρίσης και δοκιμασίας της ελληνικής κοινωνίας, σε μια εποχή μεγάλης όξυνσης της κρίσης και στο χώρο των media. Σ' αυτή τη συγκυρία, λοιπόν, κάποιοι/ες έχουν επιλέξει να διατηρούν, για μεγάλο διάστημα, κλειστή την ΕΡΤ, παρότι προτάθηκαν εναλλακτικές μορφές διεκδίκησης των αιτημάτων.

Τζάκια, φαµίλιες και κληρονόµοι

 Του Δημήτρη Κ. Ψυχογιού, ΒΗΜΑ, 15.1.12

Ο ∆ηµήτρης Ρέππας είχε δηλώσει κάποτε πως ο Γιώργος Παπανδρέου «είναι ηγέτης που έρχεται από το µέλλον». ∆εν υπάρχει αµφιβολία ότι ο πρώην πρωθυπουργός είχε καινοτόµες ιδέες, από τις οποίες τις περισσότερες – και σηµαντικότερες µάλλον – δεν κατάφερε δυστυχώς να υλοποιήσει. Αλλά το βασικό χαρακτηριστικό του κ. Παπανδρέου ήταν ότι ερχόταν από το παρελθόν, από παππού και πατέρα πρωθυπουργό, που άφησαν έντονα σηµάδια στην πολιτική ιστορία της Ελλάδας. Το παρελθόν του τον έκανε βουλευτή, υπουργό, πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, πρωθυπουργό. Γιατί καινοτόµες ιδέες έχουν πολλοί, πολιτικοί και µη, αλλά αυτά τα αξιώµατα δεν τα απέκτησαν. Τα ίδια ισχύουν και για λιγότερο θαρραλέους ηγέτες, όπως ο Κώστας Καραµανλής, η Ντόρα Μπακογιάννη, ο Αντώνης Σαµαράς (γιος και εγγονός βουλευτή) – αλλά και για χιλιάδες πολιτικούς, γνωστούς ή άγνωστους, που η πορεία τους καθορίστηκε από την καταγωγή τους και όχι από τη δύναµη των ιδεών ή την πρακτική τους. Ακόµη και οι δύο σηµερινοί αντιπρόεδροι (Σταύρος ∆ήµας – Θόδωρος Πάγκαλος) «κληρονόµοι» είναι.

O Κέινς είχε δίκιο (και για την Ιρλανδία)…

Του Πωλ Κρούγκμαν, ΒΗΜΑ, 15.1.12

«Η ανάπτυξη, όχι η ύφεση, είναι η σωστή στιγµή για λιτότητα». Αυτά έλεγε ο Τζον Μέιναρντ Κέινς το 1937, καθώς ο πρόεδρος Φραγκλίνος Ρούζβελτ ήταν στη διαδικασία να τον δικαιώσει προσπαθώντας να ισοσκελίσει τον προϋπολογισµό πολύ γρήγορα και βυθίζοντας την αµερικανική οικονοµία – που µέχρι εκείνη τη στιγµή ανέκαµπτε σταθερά – σε βαθιά ύφεση. ∆υστυχώς, στα τέλη της δεκαετίας του 2010 και στις αρχές του 2011 οι πολιτικοί στο µεγαλύτερο τµήµα του δυτικού κόσµου πίστεψαν ότι ξέρουν καλύτερα και ότι θα πρέπει να επικεντρωθούν στα ελλείµµατα – και όχι στις θέσεις εργασίας – παρ’ ότι οι περισσότερες οικονοµίες µόλις είχαν αρχίσει να δίνουν ενδείξεις ανάκαµψης µετά την κρίση. Ετσι, αντιδρώντας βάσει των αντικεϊνσιανών απόψεών τους κατέληξαν να αποδείξουν και πάλι πόσο δίκιο είχε ο Κέινς. 

Ζούμε το τέλος της δυτικής ευημερίας

Του Ηλία Mαγκλίνη, Καθημερινή, 15.1.12

  Ο ιστορικός Αντώνης Λιάκος βάζει στο μικροσκόπιο το σήμερα και μιλάει για τις μεγάλες προσδοκίες που κατέληξαν τραγωδίες

«Τα μεγάλα προτάγματα, πολιτικά και επιστημονικά, εκείνα που περιβάλαμε με πολλές προσδοκίες, είδαμε να καταλήγουν σε τραγωδίες. Δεν μπορούμε να τα εγκαταλείψουμε, αλλά ταυτόχρονα φοβόμαστε και τις συνέπειές τους. Αυτή είναι η νέα πραγματικότητα με την οποία πρέπει να αναμετρηθούμε. Αυτή η στάση διαμορφώνει ιστορική συνείδηση». Ο ιστορικός Αντώνης Λιάκος κάθεται απέναντί μας, σε μια μονοκατοικία στα Εξάρχεια, έναν χώρο που σε κάνει να ξεχνάς ότι βρίσκεσαι στο πολύβουο αθηναϊκό κέντρο. Ηρεμη δύναμη εδώ και χρόνια στον χώρο της ιστοριογραφίας, με λόγο αναλυτικό, δραστικό, ο Αντ. Λιάκος, από τους Ελληνες ιστορικούς με επιρροή, μόλις εξέδωσε ένα ακόμα βιβλίο: «Αποκάλυψη, Ουτοπία και Ιστορία. Οι μεταμορφώσεις της ιστορικής συνείδησης» (εκδ. Πόλις), το οποίο βρίσκεται ήδη στη δεύτερη έκδοσή του Είναι το δεύτερο μέρος μιας τριλογίας που ξεκίνησε με το «Πώς το παρελθόν γίνεται ιστορία;» και θα ολοκληρωθεί με ένα ακόμα, το οποίο θα αφορά «τον κανόνα της ευρωπαϊκής ιστοριογραφίας και τις αποκλίσεις του». «Και τα τρία (βιβλία) έχουν τον ίδιο στόχο», γράφει. «Την εξερεύνηση και την κατανόηση του τι σημαίνει σκέφτομαι ιστορικά, το πώς γράφουμε ιστορία, το ίδιο το φαινόμενο του ιστορείν».

Η υποβάθμιση από Standard and Poors και η κριτική μας

Του Σάκη Παπαθανασίου*, 15.1.12

Η υποβάθμιση 9 χωρών από τον οίκο Standard and Poors με την αιτιολογία ότι οι πολιτικές πρωτοβουλίες των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων « ίσως δεν αρκούν για την πλήρη αντιμετώπιση των συστημικών πιέσεων στην Ευρωζώνη», και ότι μία πολιτική που βασίζεται μόνο στη λιτότητα είναι μία πολιτική που κινδυνεύει «να υπονομευτεί από μόνη της» γίνεται σε μια κρίσιμη περίοδο για την Ελλάδα και την Ευρώπη.
Αναμένεται η τελική εξέταση για την αξιολόγηση του Ευρωπαϊκού Ταμείου Αρωγής (EFSF) που τώρα πλέον στηρίζεται και σε χώρες που έχουν απολέσει το ΑΑΑ και άρα δεν αποκλείεται μια υποβάθμιση του ταμείου.
Η υποβάθμιση των 9 χωρών πρέπει να εξετασθεί σε συσχέτιση με το φόβο που εκφράζει ο οίκος για οριστική κατάρρευση των διαπραγματεύσεων ανάμεσα στην Ελλάδα και τους ιδιώτες πιστωτές, σχετικά με την εθελοντική συμμετοχή τους στη μείωση της ονομαστικής αξίας των ομολόγων που κατέχουν( PSI).

Οι Ελληνικές επιχειρήσεις και η επιχειρηματικότητα στην εποχή της κρίσης.

Του Πάνου Τσορμπατζόγλου, 15.1.12

Είναι προφανές ότι οι ελληνικές επιχειρήσεις, στη σημερινή συγκυρία, καλούνται όχι μόνον να λειτουργήσουν αλλά και να δημιουργήσουν κάτω από συνθήκες ιδιαίτερα αντίξοες. Δεν πρόκειται απλά για την ανάγκη υπέρβασης μιας κρίσης. Ουσιαστικά υποχρεούνται να συμβάλουν στη διευθέτηση ενός χάους. Ενός χάους που παροξύνεται καθώς το παγκόσμιο επιχειρηματικό τοπίο, και όχι μόνον, πλήττεται από τυφώνες πολλών μποφόρ με τις συνέπειες της πιθανής καταστροφής απολύτως ορατές. Το φαινόμενο, πανθομολογείται, δεν έχει προηγούμενο. Η Ελλάδα βιώνει προβλήματα πρωτοφανή στην πρόσφατη ιστορία του τόπου και ο επιχειρηματικός κόσμος, ως μία από τις πλέον σημαντικές παραμέτρους της δημιουργίας και της λύσης των προβλημάτων αυτών, υποχρεούται να αποδείξει ότι μπορεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Κι εδώ η ανάγκη της εφευρετικότητας, της τόλμης, της κοινωνικής ευαισθησίας και του πατριωτισμού, στοιχεία που πρέπει να χαρακτηρίζουν και την επιχειρηματική κοινότητα του τόπου, οφείλουν να αναδειχτούν και να παίξουν ένα κυρίαρχο ρόλο.

Πολιτική και αντι-διαφήμιση. Occupy WallStreet: Ψάχνοντας πίσω απ’ την καμπάνια

Tης Χριστίνας Τσαμουρά, ΕΝΘΕΜΑΤΑ, 15.1.12

Χρόνια λέμε πως η δύναμη της διαφήμισης είναι τέτοια που μπορεί να υποδαυλίσει καταναλωτικές ανάγκες, ακόμη και πλαστές. Οι adbusters δοκίμασαν αν υπό Χ συνθήκες μπορεί να υποδαυλίσει και κινήματα

Η θρυλική πρώτη αφίσα με τον ταύρο, το σύνθημα-πολυεργαλείο «Occupy… something» και το εμπνευσμένο σλόγκαν «Είμαστε το 99%» συνθέτουν την εικόνα μιας τόσο άρτιας καμπάνιας που θα έλεγε κανείς ότι στήθηκε από ειδικούς της διαφήμισης. Ε, λοιπόν δε θα έπεφτε και πολύ έξω.

Από την πρώτη στιγμή που είδα να κυκλοφορεί στο facebook η αφίσα με τη χορεύτρια και τον ταύρο, αρχές του περασμένου Αυγούστου, ομολογώ ότι και εντυπωσιάστηκα και τη θαύμασα και αναρωτήθηκα. Δεν θα σταθώ όμως εδώ ούτε στην πολιτική σημασία του «πρωτοφανούς» διαδικτυακού καλέσματος κατάληψης της Wall Street, αν και δεν είναι λίγο να βλέπεις φρέσκες κινηματικές πρακτικές του εξαθλιωμένου βορειοαφρικανικού Βορρά και του υποβαθμισμένου ευρωπαϊκού Νότου να εξάγονται, εν μια θερινή νυκτί, στην «καρδιά του κτήνους».

Δημοκρατική Αριστερά : μια ευκαιρία στην πολιτική

Του Γεράσιμου Γεωργάτου, http://www.e-flou.gr, 

Ένας λαός, έλεγε ο εκ των θεμελιωτών του γαλλικού διαφωτισμού Ζαν Ζακ Ρουσώ, είναι ό,τι τον κάνει να είναι η φύση της διακυβέρνησής του. Η ελληνική μεταπολιτευτική ιστορία έρχεται και επιβεβαιώνει την ακρίβεια των λόγων του μεγάλου διανοητή. Διαφθορά, διαπλοκή, πελατειακός συντεχνιασμός, εύκολο κέρδος, αντιαναπτυξιακή λογική, καλλιεργήθηκαν συστηματικά σε όλη αυτή την περίοδο, με την ευθύνη να επιμερίζεται πρωτίστως στα δύο κόμματα που διαχειρίστηκαν εναλλάξ την εξουσία, το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, χωρίς να είναι άμοιροι ευθύνης και οι ελάσσονες πολιτικοί σχηματισμοί, ακόμα και αυτοί των κομμάτων της αριστεράς. Το ότι δεν κυβέρνησαν, δεν σημαίνει πως δεν ανέχτηκαν και δεν ευνόησαν, στην τάξη μεγέθους τους, πελατειακές και συντεχνιακές πρακτικές.