Δεν Έμεινε Τίποτα; Σε Αναζήτηση (μιας Νέας) Σοσιαλδημοκρατίας Η επανεφεύρεση της σοσιαλδημοκρατίας απαιτεί μια γκραμσιανή προσέγγιση, όπου η πολιτισμική αλλαγή θα πρέπει να προηγηθεί της πολιτικής αλλαγής

Του Cas Mudde, www.metarithmisi.gr, www.opendemocracy.net

---

Το κείμενο που ακολουθεί, γραμμένο από τον διαπρεπή πολιτικό επιστήμονα Cas Mudde, είναι μια σημαντική συμβολή στο διάλογο για τις ιστορικές προκλήσεις που αντιμετωπίζει η σοσιαλδημοκρατία τον 21^ο αιώνα. Ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι «Η επανεφεύρεση της σοσιαλδημοκρατίας απαιτεί μια γκραμσιανή προσέγγιση, όπου η πολιτισμική αλλαγή θα πρέπει να προηγηθεί της πολιτικής αλλαγής… Αυτή η πολιτισμική αλλαγή απαιτεί μια μεσοπρόθεσμη στρατηγική, για την οποία τα (υπάρχοντα) πολιτικά κόμματα είναι ακατάλληλα.» Η πρότασή του αυτή έχει ιδιαίτερη σημασία για την Ελλάδα, όπου η μάχη των ιδεών, της ιδεολογικής ηγεμονίας, έχει χαθεί, με αποτέλεσμα να κυριαρχούν ο ανορθολογισμός, οι μύθοι και τα στερεότυπα. Δεν θα ήταν υπερβολή να υποστηρίξει κανείς ότι μόνο μέσα από μια τέτοια, ηγεμονική επαναθεμελίωση της σοσιαλδημοκρατίας, θα γίνει δυνατή μακροπρόθεσμα, η αποτελεσματική αντιμετώπιση του λαϊκισμού και του εξτρεμισμού. Αξίζει επίσης να προσεχθούν οι επισημάνσεις του συγγραφέα για τα αίτια της επιτυχίας του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, «... όπου ένα μεγάλο μέρος του λαού είναι τόσο απελπισμένο, που αναζητά οποιαδήποτε εναλλακτική στα κυρίαρχα κόμματα που συνεργάζονται με την τρόικα.»
Το κείμενο στα αγγλικά, αναρτήθηκε στο Open Democracy
Πέτρος Παπασαραντόπουλος
Η συνεχιζόμενη οικονομική κρίση έχει δημιουργήσει πολλούς πολιτικούς χαμένους, και κάποιους (κυρίως εφήμερους) πολιτικούς νικητές, αλλά μέσα σε όλη την αλλαγή που συντελείται, ένα πράγμα παραμένει το ίδιο: Η Αριστερά παραμένει αδύναμη.

Το συνέδριο της ΔΗΜΑΡ Ο χώρος του δημοκρατικού σοσιαλισμού θα πρέπει να δημιουργηθεί, γιατί σήμερα υπάρχει μόνο ως υπόσχεση

Έργο Κώστα Ντιου

Του Γιώργου Γιαννου­λόπουλου, Εφημερίδα των Συντακτών, 29.11.13

---

 Ο όρος «ιδεολογική καθαρότητα» εύλογα προκαλεί επιφυλάξεις. Παραπέμπει σε μια απόλυτη αλήθεια που όποιος την επικαλείται θέλει να μας πείσει ότι την ενσαρκώνει ή τουλάχιστον έχει πρόσβαση σ’ αυτήν, και συνήθως ενδημεί σε σέχτες θρησκόληπτων ή αριστεριστών. Από την άλλη μεριά, όμως, χρειαζόμαστε την έννοια της ταυτότητας. Χωρίς ταυτότητα γινόμαστε τα πάντα, άρα τίποτα. Προτείνω λοιπόν στη θέση της ιδεολογικής καθαρότητας να βάλουμε την ταπεινή αρετή της σαφήνειας. Με αυτό κατά νου, ποιες είναι οι απαντήσεις στα ερωτήματα που θα τεθούν στο συνέδριο της ΔΗΜΑΡ, αρχίζοντας από το πώς βγήκε από την κυβέρνηση, περνώντας στο γιατί αρνήθηκε να συμμετάσχει στην «κίνηση των 58», και καταλήγοντας στο «τώρα τι κάνουμε»; Οποιες και όσες κι αν είναι οι απαντήσεις, χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Η πρώτη έχει να κάνει με την κομματική πολιτική. Δηλαδή, ποιος καπελώνει, εξαγνίζει, υπονομεύει ή προωθεί ποιον; Κοντολογίς, ποιος ωφελείται και ποιος ζημιώνεται; Κρίνοντας από τα σχόλια, η συζήτηση περιορίζεται σχεδόν αποκλειστικά σε αυτό το επίπεδο. Το οποίο δεν προτίθεμαι να αμφισβητήσω ως παρακατιανό· έτσι ασκείται η πολιτική, άλλος τρόπος δεν υπάρχει. Πρέπει όμως να λάβουμε υπόψη μας ότι τέτοιου είδους αντιπαραθέσεις μπορεί μεν να γεννούν πάθη, αλλά σπανίως διεισδύουν στην καρδιά των θεμελιακών επιλογών.

Ο Αγκάμπεν, η Ακροδεξιά και η «τραπεζοκρατία» Η εναντίωση στην κυριαρχία των τραπεζών δεν συνιστά, από μόνη της μια αριστερή θέση

Έργο Κώστα Ντιού

Του Νικόλα Σεβαστάκη*, Εφημερίδα των Συντακτών, 28.11.13

---

 Υπάρχει, δυστυχώς, ένα έδαφος όπου και οι πιο σύνθετοι συλλογισμοί υποκύπτουν στην ιδεολογική ευκολία. Πόσο μάλλον αν οι συλλογισμοί είναι προβληματικοί από μόνοι τους. Να τι εννοώ: Κάποιος ας πούμε που ακούει ότι «δεν είναι ο εχθρός η Ακροδεξιά αλλά το τραπεζικό σύστημα» αισθάνεται ότι δεν χρειάζεται να πάει μακρύτερα στη σκέψη του από την τελετουργική καταγγελία του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού και των κυβερνήσεών του. Και από εκεί, δεν θέλει πολύ για να υποτιμήσει το ιδιαίτερο πρόβλημα αξιών και πολιτισμού το οποίο θέτουν οι νέες δεξιές ταυτότητες στην Ευρώπη. Με τη συνοπτική καταγγελία της τραπεζοκρατίας ή, επί το θεωρητικότερον, του «βιοπολιτικού νεοφιλελευθερισμού», τα λύνεις όλα. Και με αυτόν τον τρόπο, αρνείσαι να δώσεις την πρέπουσα σημασία στα βαθύτερα ρεύματα που ορίζουν τα συλλογικά πάθη και τις κοινωνικές στάσεις στη σύγχρονη Ευρώπη. Αποσιωπώντας, επίσης, ότι και για μεγάλο κομμάτι των δεξιών ριζοσπαστισμών της Ευρώπης, πάλι η «τραπεζοκρατία» και η διάλυση των παραδοσιακών πολιτισμικών πλαισίων είναι ο εχθρός. Με άλλα λόγια, η εναντίωση στην κυριαρχία των τραπεζών ή στη δημοκρατία του θεάματος και των τεχνικών χειραγώγησης της κοινής γνώμης δεν συνιστά, από μόνη της, μια αριστερή θέση

Φόροι και δημόσια αγαθά Περισσότεροι φόροι χρειάζονται για να λειτουργούν στοιχειώδη δημόσια αγαθά, Υγεία, Παιδεία, ασφάλεια, πολιτισμός, για να προστατεύονται οι ασθενέστεροι

Της Ελίζας Παπαδάκη, ΝΕΑ, 28.11.13

---

Ξεκίνησε στην αρμόδια κοινοβουλευτική επιτροπή η συζήτηση του προϋπολογισμού 2014 και επίκειται στην ολομέλεια της Βουλής. Ανοικτό παραμένει αν το κείμενο που κατέθεσε η κυβέρνηση - εφόσον ψηφιστεί - θα είναι αυτό που θα εφαρμοστεί τελικά, καθώς μάλιστα τα μεγέθη δεν έχουν συμφωνηθεί με την τρόικα. Αλλά αφήνοντας κατά μέρος τις αβεβαιότητες, ας δούμε κατʼ αρχάς ότι ο νέος προϋπολογισμός προβλέπει αύξηση εσόδων και μείωση δαπανών, προκειμένου να επιτευχθεί πρωτογενές πλεόνασμα σχεδόν τριών δισεκατομμυρίων ευρώ ή 1,6% του ΑΕΠ. Ο στόχος δεν επιδέχεται αμφισβήτηση, και όχι μόνο επειδή αποτελεί μνημονιακή υποχρέωση της χώρας. Αν υποτεθεί ότι, στο όνομα μιας πολιτικής πιο «κοινωνικής» και πιο ενθαρρυντικής για την ανάκαμψη, καταλήγαμε σε έλλειμμα αντί για πλεόνασμα, τρόπος να χρηματοδοτηθεί τέτοιο έλλειμμα στις παρούσες συνθήκες δεν υπάρχει κανένας: αναπόφευκτα θα επιβάλλονταν σπασμωδικές περικοπές ή/και έκτακτες φορολογίες για να εξαλειφθεί. Το άμεσο πολιτικό ερώτημα είναι, επομένως, πώς και πόσο αυξάνονται τα έσοδα, πώς και πόσο μειώνονται οι δαπάνες, ώστε να προκύψει το αναγκαστικό αποτέλεσμα.

Eπιστρέφουμε στα παλιά, γνωστά, δικά μας δοκιμασμένα κόλπα Το πολιτικό σύστημα εξακολουθεί να αυτοκτονεί αποτρελαίνοντας την κοινωνία.

Του Φώτη Γεωργελέ, Athens Voice

---

Ένας κανονικός άνθρωπος δεν μπορεί να καταλάβει τι γίνεται σ’ αυτή τη χώρα. Του φαίνονται όλα παράλογα. Και σε άλλες χώρες πεθαίνουν άνθρωποι, όταν συμβαίνουν θεομηνίες. Εκεί όμως έχουν τυφώνες, ανεμοστρόβιλους, ξεχειλίζουν ποτάμια. Εδώ πεθαίνουν 3 άνθρωποι, όταν βρέχει στην πόλη. Τα έργα στο δρόμο της Ρόδου είχαν προγραμματιστεί, πάντα τα έργα έχουν προγραμματιστεί. Αλλά δεν γίνονται ποτέ. Όταν βρέχει τα κανάλια βγάζουν ειδικούς ρεπόρτερ, στη Χαμοστέρνας, την Κηφισού, την Πειραιώς. Εκδίδονται έκτακτα ανακοινωθέντα ακραίων φυσικών φαινομένων: θα βρέξει. Ακραίο φαινόμενο δεν είναι η βροχή. Είναι το ελληνικό κράτος. Που δεν υπάρχει. Όταν πλημμυρίζουν οι δρόμοι βγαίνουν κάποιοι με σιδερένιες ράβδους και ανοίγουν τα φρεάτια. Ξαναπρογραμματίζουν τα έργα. Κοινωνικό κράτος στην Ελλάδα δεν υπάρχει. Το κράτος πληρώνει μόνο μισθούς, συντάξεις, καταναλωτικές δαπάνες. Οι πολίτες πληρώνουν διπλά ακόμα και τη δωρεάν παιδεία και τη δωρεάν υγεία. Κόβονται οι δημόσιες δαπάνες συνεχώς. Για να μην κοπούν οι άχρηστοι φορείς. Η κρατική γραφειοκρατία υπερασπίζεται τα προνόμιά της, αντιστέκεται σε κάθε απόπειρα που τη θίγει και καταγγέλλει τη μείωση του κοινωνικού κράτους. Που δεν έχουμε.

Κυβέρνηση και τρίτος δρόμος Και όμως, τρίτος δρόμος υπάρχει και δεν υπακούει στο πρότυπο που επιβάλλει ο γερμανικός ηγεμονισμός επί της Ευρώπης

Του Γιάννη Τσαμουργκέλη, Έθνος, 27.11.13

---

Η συνέντευξη του κ. Στουρνάρα στο Mega τη Δευτέρα το βράδυ διακατεχόταν από την αγωνία να πείσει ότι οι εναλλακτικές της χώρας ορίζονται από την τρέχουσα πολιτική της κυβέρνησης και την πρόταση του κ. Αλαβάνου για έξοδο από το ευρώ. Η προσπάθεια διλημματικού εγκλωβισμού της κοινωνίας αποκρύπτει την αλήθεια. Η Ιρλανδία ή η Ισπανία, που εφάρμοσαν πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής με παράλληλη υποβοηθητική νομισματική πολιτική μειώνοντας τα επιτόκια στο μισό και αυξάνοντας τη ρευστότητα, εντάσσεται στην πρόταση του κ. Στουρνάρα ή του κ. Αλαβάνου... Οι ΗΠΑ που έκαναν το αντίστοιχο τι σχέση έχουν με τη συνταγή Σόιμπλε; ʼΗ μήπως ακολουθούν τον Αλαβάνο;... Το παιχνίδι του πολιτικού διπολισμού παρασύρει... Και όμως, τρίτος δρόμος υπάρχει και δεν υπακούει στο πρότυπο που επιβάλλει ο γερμανικός ηγεμονισμός επί της Ευρώπης... Είναι ο δρόμος της αύξησης της ρευστότητας που επιτρέπει τη συνολική ανάκαμψη της οικονομίας, τη μη κατάρρευση των περιουσιών και την επανασυγκρότηση της μεσαίας τάξης σε μια κοινωνία ίσων ευκαιριών και ελεύθερης επιχειρηματικότητας, σε ανταγωνιστικές αγορές

Ευημερία αριθμών ή ανθρώπων; Ηomo economicus κατά του homo ethicus

Του Θανάση Βασιλείου, Καθημερινή

---

ΝΤΑΝΙΕΛ ΚΟΕΝ

Ηomo Economicus, Ενας (παραστρατημένος) προφήτης της νέας εποχής

μετ.: Μιχάλης Μητσός, εκδ. Πόλις, 2013

Τις τελευταίες δεκαετίες υπήρξε μια ριζική μετατόπιση. Η ανάπτυξη ως αίτημα, με ιερά κριτήρια που καθορίστηκαν στο τραπέζι του δυτικού προτύπου, αφορά πλέον τις χώρες του Βορρά. Από τη Λατινική Αμερική και την Ασία ή τις οικονομίες του πρώην σοβιετικού συνασπισμού, ούτε λίγο ούτε πολύ, η ανησυχία εστιάζεται πλέον στην Ευρώπη. Η ανάπτυξη, με τη στενή λογική της ευημερίας των αριθμών, ταυτίστηκε με την οψέποτε ανθρώπινη ευτυχία, όταν όλες οι έρευνες δείχνουν μείωση της πραγματικής ευημερίας και κατακόρυφη αύξηση των αντικαταθλιπτικών. Είναι σαν να «κατασκευάζουμε μόνοι τη δυστυχία μας», λέει ο Ντανιέλ Κοέν, όταν η οικονομία των ειδικών σκοπών αναλαμβάνει την οργάνωση της κοινωνίας –κυρίως την οργάνωση της εργασίας– και, εντέλει, τη διαχείριση ενός κόσμου, σε φάση που οι κοινωνικές ανάγκες μετατοπίζονται σε «μη παραγωγικούς» τομείς (παιδεία, υγεία, έρευνα, υποδομές, περιβάλλον κ.ά.), τομείς που δυσκολεύεται να παρακολουθήσει η λογική της αγοράς. Ο οικονομολόγος Ντανιέλ Κοέν (καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Paris I και στην Ecole Normale Superieure) με την κριτική που ασκεί στο ανταγωνιστικό, νεοδαρβινικό μοντέλο που έχει επιβληθεί στην οικονομία, στην ουσία επεκτείνει τις αναλύσεις της «Ευημερίας του κακού» (εκδ. Πόλις), αναστοχαζόμενος τους προβληματισμούς της ηθικής φιλοσοφίας στο κυνήγι της ατομικής και συλλογικής ευτυχίας. Το tour de force του Κοέν, από την αρχαία Ρώμη μέχρι το σημερινό Πεκίνο, μιλάει για τις αποτυχίες ενός κόσμου που θα μπορούσε να ήταν διαφορετικός, αν δεν κηδεμονευόταν από τον παραστρατημένο του προφήτη: τον homo economicus.

Ο Άδωνις, ο ΣΥΡΙΖΑ και το φάρμακο Το συγκεκριμένο θέμα είναι σαφέστατα πολιτικό και ιδεολογικό και δυστυχώς μόνο ως τέτοιο δεν τίθεται από τις δυο πλευρές

Tου Γρηγόρη Αρχοντάκη, http://mhmadas.blogspot.gr

---

Τις τελευταίες ημέρες παρακολουθούμε μια κόντρα με σοβαρές αιχμές εκατέρωθεν , σε σχέση με τη νομοθετική ρύθμιση της κυβέρνησης που αφορά την τιμολόγηση των φαρμάκων. Από αυτήν την κόντρα ελάχιστα έχει καταλάβει ο Έλληνας χρήστης υπηρεσιών υγείας και φορολογούμενος . Για αυτό, βέβαια, ευθύνονται και οι δυο πλευρές που, αντί να εξηγήσουν τις πολιτικές τους θέσεις στον Ελληνικό λαό, συνεχίζουν την γνωστή τακτική της υπερβολής και του λαϊκισμού, δημιουργώντας σύγχυση στην κοινή γνώμη . Στο εύλογο ερώτημά του, αν δηλαδή οι θέσεις της μιας ή της άλλης πλευράς καθοδηγούνται από συμφέροντα, η απάντηση που δίνω είναι ξεκάθαρα όχι . Αυτό όμως που ισχύει είναι ότι και οι δυο θέσεις πλήττουν ή ευνοούν μεγάλα συμφέροντα του κλάδου, που είναι εκ διαμέτρου αντίθετα . Άρα το ζητούμενο κατά την άποψή μου είναι το όφελος του ασφαλισμένου και του Έλληνα φορολογουμένου, δηλαδή της κοινωνίας, ανεξάρτητα από την ζημιά ή το όφελος που θα προκληθεί σε κάποιες επιχειρήσεις . Για να καταλάβει ο αναγνώστης της τοποθέτησης μου το δίλημμα που τίθεται από τις δυο πλευρές, πρέπει να εξηγήσω σύντομα τι ισχύει στην χώρα μας στην τιμολόγηση των φαρμάκων και τι σκοπεύει η κυβέρνηση να αλλάξει . Έως σήμερα όλες τις τιμές στα φάρμακα τις καθορίζει το κράτος, λαμβάνοντας υπόψη του κάποια δεδομένα όπως την πατέντα , τις τιμές που ισχύουν σε άλλα κράτη της Ευρώπης κ.λ.π

Το πάθος της ισότητας Στον 19ο αιώνα, το κράτος-έθνος εγγυόταν ένα χώρο πολιτικής αμφισβήτησης και η σοσιαλδημοκρατία ήταν μια ενεργός πολιτική δύναμη σε πολλές χώρες. Πού είναι ένας τέτοιος χώρος στην παγκόσμια κοινωνία;

Από τον Θανάση Γιαλκέτση, Εφημερίδα των Συντακτών

---

 Γεννημένος το 1935 στη Νέα Υόρκη, ο Μάικλ Γουόλτσερ είναι ένας από τους κορυφαίους εκπροσώπους της αμερικανικής πολιτικής φιλοσοφίας. Στη γλώσσα μας κυκλοφορούν τα βιβλία του «Δίκαιοι και άδικοι πόλεμοι» (Ιωλκός, 2008), «Η ηθική εντός και εκτός των συνόρων» (Πόλις, 2003) και «Περί ανεκτικότητας» (Καστανιώτης, 1998). Η ακόλουθη συνομιλία του με τον Ιρανό φιλόσοφο Ramin Jahanbegloo είναι ένα απόσπασμα από το βιβλίο «Conversazioni con Michael Walzer» (Marsilio, 2012).

• Ενας ριζοσπάστης διανοούμενος, όπως εσείς, ο οποίος έχει πίσω του πάνω από πενήντα χρόνια αδιάκοπης ακαδημαϊκής και συγγραφικής δραστηριότητας και πολιτικής στράτευσης, θα πρέπει να εμπνέεται όχι μόνον από ένα ηθικό πάθος για την κοινωνική δικαιοσύνη, αλλά και από ένα είδος έλλειψης ανοχής απέναντι στον αποκλεισμό.

–Αν η ζωή μου και το έργο μου σημαδεύτηκαν από ένα πολιτικό πάθος, αυτό είναι η επιδίωξη της ισότητας· μια βαθιά αποστροφή για οποιαδήποτε μορφή ιεραρχίας, για την αλαζονεία που η ιεραρχία τροφοδοτεί σε όποιον βρίσκεται στην εξουσία και για τη δουλικότητα και την ταπείνωση που προκαλεί σε όσους κατέχουν τις τελευταίες θέσεις. Δεν είμαι ανεκτικός απέναντι στις ελιτίστικες αξιώσεις, όπου και αν εκδηλώνονται, στις οργανώσεις της Αριστεράς καθώς και στον ακαδημαϊκό κόσμο. Είναι δύσκολο να διατηρεί κανείς το ίδιο πάθος για πάνω από πενήντα χρόνια, ιδίως αν είναι ένα πάθος μονογαμικό (στην περίπτωσή μου, η αφοσίωση στην Αριστερά). Η ανισότητα είναι ένα θεμελιώδες γνώρισμα των καπιταλιστικών κοινωνιών. Αλλά έχει παραχθεί και από πολλά και διαφορετικά πολιτικά και οικονομικά συστήματα και όχι μόνον από τον καπιταλισμό. Η φεουδαλική κοινωνία ήταν ιεραρχική, όπως ιεραρχικές ήταν η ρωμαϊκή κοινωνία, εκείνη της αρχαίας Ελλάδας και η κινεζική.

Tα πανεπιστήμια της παρανομίας με τις ευχές της άνομης πολιτείας Μια παρέμβαση του καθηγητή Φαρμακολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης και Ερευνητή του ΙΤΕ, Αχιλλέα Γραβάνη

 http://mhmadas.blogspot.gr
Σε ποια χώρα (συμπεριλαμβανόμενων και των φτωχότερων αφρικανικών) το ΕΞΑΜΗΝΟ στα Πανεπιστήμια θα διαρκούσε 2 ΜΗΝΕΣ (Δεκέμβριο-Ιανουάριο με τις διακοπές των Χριστουγέννων μέσα) και δίχως πρόβλημα θα δίνονταν κανονικά οι εξετάσεις τον Φεβρουάριο!

Και εάν οι ‘αρχές’ των ‘Πανεπιστημίων’ αυτών ερμήνευαν όπως θέλουν τον Νόμο τι θα έπρεπε να κάνει η ελέγχουσα Πολιτεία? Να αποδεχθεί τις παρανομίες τους?

Και οι προοδευτικές δυνάμεις της ‘Αριστεράς’ τι κάνουν για να προστατεύσουν την ποιότητα των ΔΗΜΟΣΙΩΝ Πανεπιστήμιων για τα οποία κόπτονται?

Αποδέχονται αυτήν την απαράδεκτη κατάσταση που εμφανώς υποβαθμίζει τα δημόσια Πανεπιστήμια, που υποδέχονται τα παιδιά του λαού?

Τα παιδιά της πλουτοκρατίας σπουδάζουν εξω....

Πρέπει να διερωτηθούν οι πολίτες που εμπιστεύονται αυτήν την ‘Αριστερά’ ποια ήταν η ακαδημαϊκή συμπεριφορά της πλειοψηφίας των ακαδημαϊκών στελεχών της τόσα χρόνια: συνέβαλαν καθοριστικά στο να ρημάξουν τα δημόσια πανεπιστήμια με την υποστήριξη, προτροπή τους (ενεργό ή παθητική) στις καταλήψεις, απεργίες, και καταστροφές δημόσιας περιούσιας.

Ο χρόνος των περισσότερων εξ αυτών καταναλώνονταν στην ‘πολιτική’ δουλειά και όχι στις ακαδημαϊκές, εκπαιδευτικές, ερευνητικές υποχρεώσεις τους!

Οι περισσότεροι εξ αυτών είναι παγκοσμίως άγνωστοι επιστημονικά αλλά ετοιμάζονται να κυβερνήσουν την χώρα, τρομάρα μας!

 Μία αναζήτηση στο Google Scholar ή στο Web of Knowledge τα λέει όλα.

Η φιλελεύθερη δημοκρατία και οι εχθροί της Η φιλελεύθερη δημοκρατία δεν έχει πρόβλημα με τη φύση σου, τα «πιστεύω» σου ή τις αξίες σου. Πρόβλημα έχει με τη συμπεριφορά σου, όταν αυτή παραβιάζει τους νόμους της δημοκρατίας

Του Νίκου Μαραντζίδη, Εφημερίδα των Συντακτών

---

 Η οικονομική κρίση επανέφερε στη χώρα μας έναν ξεχασμένο φόβο, αυτόν της κατάρρευσης της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Αντιληφθήκαμε όλοι πλέον πως η δημοκρατία δεν έχει κάποιο συμβόλαιο με την αθανασία αλλά, αντίθετα, υπό ορισμένες συνθήκες μπορεί να απειληθεί με ανατροπή. Κατά τη διάρκεια της κρίσης οι «αγανακτισμένοι» αντίπαλοι της φιλελεύθερης δημοκρατίας επαγγέλθηκαν το επικείμενο τέλος της. Οι συστημικές πολιτικές δυνάμεις καταποντίζονταν. Το φάντασμα της δημοκρατίας της Βαϊμάρης άρχισε να πλανάται πάνω μας. Ποιοι όμως είναι οι εχθροί της φιλελεύθερης δημοκρατίας; Είναι, απλώς, όσοι αμφισβητούν τις θεμελιώδεις αξίες και τους θεσμούς πάνω στους οποίους συγκροτείται το κοινωνικο-πολιτικό μας οικοδόμημα. Είναι οι κάθε λογής αντισυστημικές ιδεολογίες και οργανώσεις είτε της επαναστατικής Αριστεράς είτε της εξτρεμιστικής Δεξιάς. Παρότι, εκ πρώτης όψεως, τίποτε το κοινό δεν υπάρχει ανάμεσα στην αντισυστημική Αριστερά και την άκρα Δεξιά καθώς, η πρώτη επαγγέλλεται την ισότητα της αταξικής κοινωνίας, ενώ η δεύτερη εκφράζει τον ρατσιστικό εθνικισμό, οι αντιφιλελεύθερες δυνάμεις έχουν αρκετά κοινά στοιχεία πάνω στα οποία θεμελιώνουν την εχθρότητά τους για το «σύστημα». Τέσσερα από αυτά είναι καθοριστικής σημασίας:

1. Η αντιπάθεια έναντι του Κοινοβουλίου

 Τα αντισυστημικά κινήματα τοποθετούνται αρνητικά και συχνά περιφρονητικά απέναντι στο Κοινοβούλιο. Το τελευταίο δεν αντιμετωπίζεται ως ο ναός της δημοκρατίας, αλλά νοείται είτε ως απάτη είτε ως ένα από τα πολλά πεδία του πολιτικού ανταγωνισμού.

Το γραφειάκι στον προθάλαμο Η μεγάλη διαπραγμάτευση στην Ευρώπη είναι μια διαρκής αναμέτρηση ανάμεσα στις δυνάμεις της δημοσιονομικής πειθαρχίας και εκείνες της κοινοτικής αλληλεγγύης και συνοχής

Του Γιώργου Παγουλάτου*, Καθημερινή, 24.11.13

---

Πριν από δύο εβδομάδες βρέθηκα σε ένα πάνελ, στο Γαλλικό Ινστιτούτο, με έναν αξιόλογο Γάλλο οικονομολόγο της Αριστεράς. Εκανε μια ανάλυση της κατάστασης ασκώντας κριτική στις αδυναμίες της ΟΝΕ, στις αποτυχίες των χρηματοπιστωτικών αγορών που οδήγησαν στην κρίση, στα αδιέξοδα της λιτότητας, επισημαίνοντας την ανάγκη να διασωθεί το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο. Συμφώνησα σχεδόν σε όλα. Οταν όμως ήρθε η ώρα των συμπερασμάτων, πρότεινε να εγκαταλειφθούν οι κανόνες της δημοσιονομικής πειθαρχίας, να σταματήσουν οι μεταρρυθμίσεις και η μείωση των ελλειμμάτων, και να άρει η Γερμανία τις μεταρρυθμίσεις Σρέντερ, με τις οποίες ανέκτησε ανταγωνιστικότητα και πέρασε στην ανάπτυξη με ποσοστά σχεδόν πλήρους απασχόλησης. Οταν τον ρώτησα εάν υπάρχουν στην Ευρώπη και τη Γερμανία οι πολιτικοί συσχετισμοί που θα καθιστούσαν τις προτάσεις του κατά το ελάχιστο εφικτές, μου απάντησε με αφοπλιστική ειλικρίνεια: Οχι. Στην Ευρώπη σήμερα αντιπαρατίθενται δύο βασικές ιδεολογικές αντιλήψεις. Από δεξιά υπάρχουν εκείνοι που μιλούν αποκλειστικά για δημοσιονομικούς κανόνες και οικονομική ανταγωνιστικότητα. Και από αριστερά, για την προστασία της απασχόλησης, της κοινωνικής συνοχής, του κοινωνικού κράτους. Η διαιρετική τομή δεν είναι μόνο ιδεολογική. Είναι και διακυβερνητική, καθώς η Γερμανία σήμερα ηγείται στην ιδεολογία της ανταγωνιστικότητας, με τη Γαλλία να παλεύει να περισώσει ό,τι μπορεί από τα κεκτημένα του κοινωνικού κράτους.

Ευρώ χωρίς Ευρώπη και Σοσιαλδημοκρατία; Οι ιδεολογικές αρχές που εμπνέουν τις κυρίαρχες στην Ευρώπη πολιτικές, καταλήγουν στον ευρωσκεπτικισμό και στην άνοδο της ακροδεξιάς

Του Γιώργου Σιακαντάρη, www.metarithmisi.gr, 24.11.13

---

Μα καλά αναρωτιούνται κάποιοι, αυτοί της τρόικας δεν βλέπουν που οδηγούν οι απαιτήσεις τους; Δεν βλέπουν ότι αν συνεχίσουν να πιέζουν για τα υπαρκτά ή τα φουσκωμένα χρηματοοικονομικά κενά θα οδηγήσουν την Ελλάδα στην αγκαλιά όσων ονειρεύονται μονομερείς καταγγελίες των μνημονιών; Αυτό βεβαίως θα σημάνει άλλο νόμισμα για την Ελλάδα και μέγιστη κρίση για την ευρωζώνη. Το βλέπουν, αλλά τους εμπνέουν άλλα. Καταρχήν τα Μνημόνια ήταν ένας υποχρεωτικός γάμος. Αυτό τον γάμο δεν τον ήθελε ούτε η Ελλάδα, ούτε οι δανειστές. Τον επέβαλλε το παιδί που οι δυο πλευρές έφεραν στον κόσμο. Ένα παιδί Ιανός. Παιδί με δυο πρόσωπα, το ένα ήταν αυτό της χρεοκοπίας της Ελλάδας και το άλλο αυτό του κίνδυνου κατάρρευσης της ευρωζώνης. Καμία από τις δυο πλευρές δεν ήθελε να αναλάβει την φροντίδα αυτού του παιδιού. Οι δυο, Ελλάδα και δανειστές, απλώς φροντίζουν να μη πεθάνει στα δικά τους χέρια, αλλά αδιαφορούν αν πεθάνει στα χέρια του άλλου. Η ελληνική πλευρά δεν κατανόησε σε βάθος ότι η αδυναμία δανεισμού, ήταν αποτέλεσμα του τρόπου λειτουργίας του πολιτικού και παραγωγικού συστήματος της χώρας. Από την άλλη η άποψη που υποστηρίζει ότι οι εταίροι μάς τιμωρούν για τις σπατάλες μας, είναι πολύ ρηχή, νεοφιλελεύθερα απολίτικη. Γιατί ήσαν οι ίδιοι νεοφιλελεύθεροι εταίροι που σφύριζαν αδιάφορα, όταν το έλλειμμα της χώρας ανέρχονταν από το 5,7% το 2006, στο 6,5% το 2007 και στο 9,8% το 2008 και το χρέος σκαρφάλωνε από το 106% του 2006 στο 142,8% του 2009.

Πολιτική εγκλωβισμένη στο παρελθόν Μπορεί η συγκρότηση του «τρίτου πόλου» να γίνει με όρους μαζικής πολιτικής διαδικασίας;

Του Γιάννη Βούλγαρη,  ΝΕΑ, 23.11.13

---

Ποιος μπορεί να πιστέψει ότι τα προσεχή χρόνια ένα κόμμα του επιπέδου ακόμα και του 35%, κάνοντας αυτοδύναμη ή σχεδόν αυτοδύναμη κυβέρνηση ελέω εκλογικού νόμου και έχοντας αντίθετα ως είθισται όλα τα υπόλοιπα κόμματα, θα μπορέσει να καθοδηγήσει την Ελλάδα μέσα στην κρίση και μετά, στην εθνική ανασυγκρότηση; Και όμως αυτή είναι η φιλοδοξία του νέου μικρού δικομματισμού ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ. Και όμως αυτή είναι η υπόδειξη που προέρχεται από ποικίλα κέντρα και ΜΜΕ τα οποία προκαταβάλλουν το δίλημμα «Σαμαράς ή Τσίπρας». Τα κίνητρα της υπόδειξης ποικίλλουν. Είναι προπαγάνδα που καλλιεργείται από τους ενδιαφερόμενους, δηλαδή από τους κύκλους της ΝΔ ή του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος φαίνεται να έχει ξεχάσει τελείως τώρα που έγινε ψιλοβαθύ ΠαΣοΚ τι έσερνε η Αριστερά στον δικομματισμό όταν ήτανε μικρή. Είναι παραδοχή που γίνεται στο όνομα του ρεαλισμού και της προετοιμασίας προσαρμογής των οργανωμένων και μεμονωμένων συμφερόντων στην υποτιθέμενη νέα κατάσταση. Είναι αυτοεγκατάλειψη και υποταγή στο μοιραίο όταν το δίλημμα προβάλλεται ή υπονοείται από αυτούς που θα έπρεπε να το αποτρέψουν - τις δυνάμεις και το πολιτικό προσωπικό του λεγόμενου κεντροαριστερού «τρίτου πόλου».

«Σε πολλά ζητήματα οι επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ είναι ακραίες από πολιτική άποψη» Ο χώρος του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού περιλαμβάνει τις ιστορικά διαμορφωμένες δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας στην Ελλάδα

 Συνέντευξη του Σπύρου Λυκούδη στο  ΑΠΕ-ΜΠΕ

---

Κατά της συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ τάσσεται ο γραμματέας και βουλευτής της Δημοκρατικής Αριστεράς, Σπύρος Λυκούδης, μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ. Εκτιμά μάλιστα ότι «σε πολλά ζητήματα οι επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ είναι ακραίες από πολιτική άποψη». «Το πιστεύω απολύτως» τονίζει ο κ. Λυκούδης και προσθέτει: «Έζησα την περίοδο της δικής μας κρίσης, όταν η ανανεωτική του πλευρά έφυγε από το συνέδριο του Συνασπισμού, έχω ζήσει τις πολιτικές απόψεις και τις πλατφόρμες μέσα στις οποίες εκινείτο τότε ο Συνασπισμός και ο ΣΥΡΙΖΑ. Τότε, οι απόψεις ήταν πολύ πιο μετρημένες από τις σημερινές... Θεωρώ ότι σε πολλά ζητήματα είναι ακραίες οι επιλογές, ακραίες από πολιτική άποψη φυσικά». Παρά τις διαφωνίες του με τις απόψεις της πλειοψηφίας στη ΔΗΜΑΡ, ενόψει του συνεδρίου του κόμματος, ο κ. Λυκούδης τονίζει κατηγορηματικά: «Κανένα πρόβλημα διάσπασης και κανένα πρόβλημα διχασμού στη Δημοκρατική Αριστερά. Υπάρχει μια συζήτηση, όπως σε όλα τα κόμματα της Αριστεράς, που γίνεται με έντονο τρόπο, είναι μια συζήτηση ζωντανή, υπάρχουν διαφωνίες, αμφισβητήσεις, αλλά είναι απολύτως βέβαιη, το επαναλαμβάνω απολύτως βέβαιη, η διατήρηση της ενότητας του κόμματός μας στο συνέδριο». Αναφερόμενος στις προτάσεις, που διατυπώνονται για την επάνοδο της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση, ο κ. Λυκούδης εκφράζει την αντίθεσή του. «Δεν συμφωνώ. Εγώ, που ήμουν πολύ επιφυλακτικός έως αρνητικός στην έξοδό μας από την κυβέρνηση, δεν είμαι τώρα υπέρ της επανόδου στην κυβέρνηση» σημειώνει.

«Οπως λέγω ή όπως πράττω;» Η κρατούσα αντίληψη οδηγεί σε μια κατάσταση σύμφωνα με την οποία τα όσα λέγω δημόσια «δεν με δεσμεύουν» ατομικά

 Του Παναγιώτη Ιωακειμίδη, ΝΕΑ, 22.11.13

---

Σε ποιον βαθμό η συνέπεια λόγων και πράξεων είναι μια σημαντική, αν όχι κεντρική, αξία στον χώρο της πολιτικής; Εάν, όπως πιστεύω (πρέπει να), είναι, τότε δεν μπορεί παρά μερικά φαινόμενα στη χώρα μας να μας προβληματίσουν. Ειδικότερα στην παράδοση των αριστερών, σοσιαλιστικών κομμάτων για τα οποία η συνέπεια ανάμεσα στο «τι λέει» κάποιος και στο «τι πράττει» οφείλει να συνιστά μια ιδιαίτερα υψηλής σημασίας ηθική αξία. Η διάσταση ανάμεσα στα «λόγια» και στις «πράξεις» απαξιώνει την πολιτική και ιδιαίτερα την Αριστερά. Το ερώτημα, όπως έχει διατυπωθεί στον αγγλοσαξονικό χώρο της Αριστεράς, παραπέμπει στο «Do as I say or do as I do» - «Πράξε όπως λέγω ή πράξε όπως πράττω». Και το ερώτημα εγείρεται όταν προφανώς υπάρχει διάσταση ανάμεσα σε αυτό που λέγω και σε αυτό που πράττω. Και ίσως σε ορισμένες περιπτώσεις να μην υπάρχει απλά και μόνο διάσταση αλλά «το πράττω» να αντιστρατεύεται ευθέως «το λέγω». Με άλλα λόγια και σε απλά νεοελληνικά, «άλλα να λες και άλλα να κάνεις». Σε αυτή την περίπτωση όλη η έννοια του «leading by example», «να ηγείσαι με το παράδειγμά σου», που συνιστά τον ακρογωνιαίο λίθο μιας πετυχημένης και ουσιαστικά νομιμοποιημένης, αποδεκτής ηγεσίας, σε οποιονδήποτε χώρο, πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό, πάει περίπατο.

Η εργολαβία της «αντίστασης» Ένας άκαπνος που δηλώνει μαρξιστής εκτοξεύει τη μομφή «είστε υπέρ της εξουσίας» σε εκείνους που ρίσκαραν τη ζωή τους

Του Πάσχου Μανδραβέλη, Καθημερινή, 22.11.13

---

Ο καθηγητής Δημοσίου Δικαίου στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Γιώργος Κατρούγκαλος γεννήθηκε το 1963. Οταν έπεσε η χούντα ήταν ένδεκα ετών και συνεπώς μπορούμε να συμπεράνουμε με ασφάλεια ότι δεν είχε αντιστασιακή δράση. Δεν ξέρουμε τι θα έκανε αν ήταν μεγαλύτερος· αν δηλαδή θα εκτόξευε και επί δικτατορίας κηρύγματα υπέρ της βίας -όπως κάνει τώρα εκ του ασφαλούς στο δημοκρατικό καθεστώς- αλλά έχουμε ένα δεδομένο: στις δύσκολες για πολιτική ανυπακοή εποχές ήταν -απολύτως δικαιολογημένα- απών. Δύο από τους συνομιλητές του στην προχθεσινή συζήτηση περί βίας, που έγινε στο βιβλιοπωλείο «Free Thinking Zone» (20.11.2013), ήταν μεγαλύτεροι και δεν ήταν απόντες στα «μολυβένια χρόνια». Ο καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου Σταύρος Τσακυράκης ήταν τότε γραμματέας της ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος. Συνελήφθη από το χουντικό καθεστώς και βασανίστηκε στο ΕΑΤ-ΕΣΑ. Ο δημοσιογράφος Δημήτρης Ψυχογιός ήταν ενεργό μέλος της αντιδικτατορικής οργάνωσης «20 Οκτώβρη», κάτι που το πλήρωσε και στα πρώτα χρόνια της Δημοκρατίας, αφού ανοήτως οι διωκτικές αρχές τον είχαν βάλει στον κατάλογο των υπόπτων για τρομοκρατική δράση. Ηταν τότε που διάφοροι Κλουζό θεωρούσαν ότι όποιος αντιστάθηκε στη χούντα έπρεπε να είναι και τρομοκράτης.

Ας τελειώσει ο πόλεμος Στον παγκόσμιο οικονομικό στίβο, η αδιάλλακτη στάση και η τακτική του τσαμπουκά οδηγούν σε αποτυχίες.

 Του Κίμωνα Χατζημπίρου, ΝΕΑ, 21.11.13

---

 Οι λαϊκιστές πολιτικοί, αλλά και ο μέσος πολίτης που από γενιά σε γενιά γαλουχείται με τα νάματα της φυλής, εμφορούνται από ένα συγκρουσιακό πνεύμα, σύμφωνα με το οποίο τίποτα δεν επιτυγχάνεται χωρίς πολεμική ιεροτελεστία. Οι κόκκινες γραμμές αναγορεύονται σε σύμβολο ενός προαιώνιου, ανυποχώρητου, αντιστασιακού πάθους. Πολεμική ορολογία βασιλεύει σε όλο το φάσμα κοινωνικών και οικονομικών δραστηριοτήτων. Η επικράτηση επί του αντιπάλου θεωρείται η κύρια μέθοδος για την επίλυση προσωπικών, κοινωνικών και εθνικών διαφορών. Ο πολιτικός ρίχνεται στη μάχη για να υπερασπιστεί τα απαράγραπτα δικαιώματα των ψηφοφόρων, ο συνδικαλιστής στις επάλξεις για «δίκαια» αιτήματα. Μαχόμενοι είναι ο πετυχημένος δημοσιογράφος ή ο δικηγόρος. Ο επαγγελματίας τιτλοφορείται βιοπαλαιστής. Η κοινωνική πρόοδος έρχεται μόνο με «νέους αγώνες λαϊκούς». Παλαιοδεξιοί και παλαιοαριστεροί συναγωνίζονται να πείσουν πόσο απαραίτητες είναι οι πολεμικές βιομηχανίες. Η πλειονότητα πρόθυμα πιστεύει ότι η χώρα περιβάλλεται από εχθρούς, η πεποίθηση περί του μεγαλείου της φυλής τροφοδοτεί την απέχθεια προς ξενόφερτες απόψεις. Ακόμη και όταν ο εχθρός δεν είναι προφανής, οφείλουμε να τον εφεύρουμε. Ο λαός εκστασιάζεται με μια σκληρή στάση απέναντι στους ξένους ή τους γείτονες και βαριέται όταν αρχίζουν τα συγκεκριμένα αναλυτικά επιχειρήματα.

Πικάντικες ιστορίες Ξαναβγήκαν τα φαντάσματα του ζντανοφισμού στους δρόμους.

 Της Βένας Γεωργακοπούλου, Εφημερίδα των Συντακτών, 21.11.13

---

 Και να πήγαινα εγώ να τους πάρω συνέντευξη. Και να μη μου “λεγαν «παιδιά, σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους». Και να “βγαινε, λέει, τότε ένα αντιμνημονιακό μειράκιο της λογοτεχνίας μας και να έλεγε στο facebook τον Σεφέρη και τον Ελύτη «καθεστωτικούς», τον έναν γιατί είναι πρέσβης με βελάδα, τον άλλο γιατί θαυμάζει τον Σαμαρά. Να κατάγγελλε τον Κοτζιά, που δούλευε και επί ΠΑΣΟΚ στο υπουργείο Εξωτερικών, ως πουλημένο στο αστικό πολιτικό σύστημα – άσε που και στον «Ιαγουάρο» του η στρίγγλα της οικογενειακής τραγωδίας ήταν μια διαφνοστεφανωμένη αριστερή. Να κραύγαζε «προδότες» στα μούτρα του Τσίρκα και του Αλεξάνδρου, που τα “ψελναν στην Αριστερά. Πού ξέρεις; Μπορεί και κάνας συντάκτης της «Αυγής» να αποφαινόταν ότι όλοι τούτοι οι περίεργοι είναι και «συγγραφείς β΄ κατηγορίας». Να μη σου πω και «βιζιτούδες» Ζούμε μεγάλες στιγμές. Ξαναβγήκαν τα φαντάσματα του ζντανοφισμού στους δρόμους. Και δεν θα είχα κανένα ιδιαίτερο πρόβλημα αν το κυνήγι των καλλιτεχνών, που δεν μοιράζονται τα «πιστεύω» του Λαφαζάνη και του Σκουρλέτη, το είχαν αναλάβει μόνο οι κομισάριοι των κομμάτων και τα έντυπά τους. Βλέπω, δυστυχώς, και τους ίδιους τους δημιουργούς να παίρνουν μέρος στο σπορ: «Από “δώ οι δικοί μας, από “δώ οι άλλοι». Ή να σιωπούν. Εξίσου θλιβερό. Να βλέπουν τη λάσπη που πέφτει πάνω στο σινάφι τους και να γυρνάνε την πλάτη σφυρίζοντας κλέφτικα.

Η «προσώρας» πολιτική Η Δημοκρατική Αριστερά έχει μέλλον αν επιχειρήσει να λειτουργήσει ως καταλύτης στο πεδίο της ανασυγκρότησης του χώρου του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού και της Κεντροαριστεράς

 

Του Σπύρου Λυκούδη

---

Το κόμμα μας, η Δημοκρατική Αριστερά, παρουσιάζει εικόνα που ούτε τα πρόσωπα που την απαρτίζουν τιμά ούτε την ιστορία της Ανανεωτικής Αριστεράς. Αναφέρομαι στο παραλυτικό αποτέλεσμα που επιφέρουν από τη μια η δυσκαμψία μας στις προσκλήσεις διαλόγου που μας απευθύνονται και από την άλλη οι συνεχείς, αντικρουόμενες δηλώσεις στελεχών μας για το μείζον ζήτημα των στρατηγικών συμμαχιών. 

Μόνο που, πλέον, δεν πρόκειται για ζήτημα στρατηγικής αλλά για ζήτημα ταυτότητας του κόμματος. 

Η εικόνα που παρουσιάζουμε, του αθροίσματος προσώπων που καταθέτουν καθημερινά τον αυθορμητισμό τους μπροστά στα δημοσιογραφικά μικρόφωνα, είναι ένδειξη του προβλήματος. Και η εικόνα στελεχών πρώτης γραμμής που ψήφισαν χθες στην Κεντρική Επιτροπή υπέρ της ανάληψης ηγετικού ρόλου από τη ΔΗΜΑΡ για την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς (με τον τρόπο που προτείνουν οι Θέσεις), αλλά σήμερα προτείνουν συνεργασία με ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ, η εικόνα κορυφαίων στελεχών που ώθησαν με συνοπτικές βεβαιότητες το κόμμα εκτός κυβέρνησης και σήμερα εισηγούνται την επιστροφή του, είναι η εξώφθαλμη απόδειξη του προβλήματος. Και είναι εικόνα οδυνηρή. 

Την πολυτέλεια να παραβλέψουμε την κατάσταση δεν την έχουμε και, εξάλλου, δεν την δικαιούμαστε. 

Διανύοντας προσυνεδριακή περίοδο, το θέμα των συνεργασιών συζητείται μονοπωλιακά στις οργανώσεις μας, επικαθορίζει τον εσωκομματικό διάλογο. Το δημοσιογραφικό και πολιτικό ενδιαφέρον επικεντρώνεται αποκλειστικά στο θέμα αυτό. Οι Θέσεις του Συνεδρίου μας και κάθε πολιτική πρωτοβουλία ουσιαστικά ακυρώνονται από τη συζήτηση αυτή.

Αριστερή φαντασία, ακροδεξιά πραγματικότητα Οι ευρωεκλογές επιφυλάσσουν πράγματι εκπλήξεις, μόνο που δεν θα είναι αυτές που οραματίζεται ο κ. Τσίπρας.

Του Μιχάλη Μητσού, ΝΕΑ, 20.11.13

---

Στην Ελλάδα, τα πράγματα είναι απλά: η κυβέρνηση μετράει μήνες, αν όχι εβδομάδες, ζήτημα αν θα επιβιώσει μετά τις ευρωεκλογές του ερχόμενου Μαΐου, το πιθανότερο είναι ότι θα τη ρίξουν νωρίτερα κάποιοι γενναίοι βουλευτές που θα χάσουν πια την υπομονή τους, και στις πρόωρες εκλογές θα έρθει πρώτος ο ΣΥΡΙΖΑ, το λένε όλες οι δημοσκοπήσεις, ακόμη κι από ινστιτούτα που τα ακούμε πρώτη φορά, μπορεί μάλιστα να είναι και αυτοδύναμος, αλλά κι αν ακόμη δεν είναι αυτοδύναμος θα συγκροτήσει μια αριστερή κυβέρνηση μαζί με τη ΔΗΜΑΡ, ή τέλος πάντων τη σοβαρή πλευρά της ΔΗΜΑΡ, το είπε χθες το πρωί ο Κουβέλης, το διέψευσε το μεσημέρι και το ξαναείπε το βράδυ, αλλά κι αν ακόμη εκείνο το κρίσιμο πρωί ξυπνήσει με άλλη διάθεση ο αρχηγός υπάρχουν πάντα οι Ανεξάρτητοι Ελληνες, ή τέλος πάντων η σοβαρή πλευρά των Ανεξάρτητων Ελλήνων, η Ραχήλ ας πούμε που αποκάλυψε χθες ότι μικρή διάβαζε Μαρξ, πάντως αριστερή ή τέλος πάντων αντιμνημονιακή κυβέρνηση θα γίνει οπωσδήποτε, και τότε τρέμετε διαπλεκόμενοι και μαζί τους δημοσιογράφοι και σκιτσογράφοι που τους υπηρετείτε! Λαϊκά δικαστήρια θα σας κρίνουν. Ερχονται κρεμάλες. Αυτή τουλάχιστον είναι η ανάγνωση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ενώ όμως στον τόπο μας οργιάζει η αριστερή πολιτική φαντασία, στην υπόλοιπη Ευρώπη αρχίζει να διαμορφώνεται η ακροδεξιά πολιτική πραγματικότητα. Οπως ανακοίνωσε προχθές εκπρόσωπος του αυστριακού Κόμματος της Ελευθερίας, έξι ευρωσκεπτικιστικά κόμματα συμφώνησαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους για τις ευρωεκλογές με σκοπό να γίνουν η τρίτη δύναμη στο Ευρωκοινοβούλιο και να αλλάξουν την πορεία της Ευρώπης.

Το τσιφλίκι του παππού του

 Του Ηλία Κανέλλη, ΝΕΑ, 19.11.13

---

Είναι ή δεν είναι υπεύθυνος ο πρύτανης Πελεγρίνης για το κλειστό επί δέκα εβδομάδες Πανεπιστήμιο Αθηνών; Ο ίδιος έχει οχυρωθεί πίσω από τους διοικητικούς υπαλλήλους και την απεργία τους και ισχυρίζεται ότι δεν έχει καμία ευθύνη για ό,τι συμβεί, επιρρίπτει δε όλες τις ευθύνες στην κυβέρνηση. Μπορεί, όντως, ταυτόχρονα ο πρύτανης Πελεγρίνης να διοικεί ένα πανεπιστήμιο με φοιτητές, ερευνητικό πρόγραμμα, διεθνείς σχέσεις, ιδρύματα και παράλληλα να ασκείται στη θαυμαστή τέχνη του αγκιτάτορα, επενδύοντας πολιτικά στη στασιμότητα και στο χάος; Δεν έχει δικαίωμα να έχει πολιτικές απόψεις και να τις εκφράζει; Δεν δικαιούται να έχει πολιτική δράση, να αισθάνεται και να συμπεριφέρεται σαν Σπίθας, σαν Αγανακτισμένος, σαν φίλος των απεργών, σαν εχθρός της τρόικας; Εχει, προφανώς. Ενα τμήμα αυτών των συμπεριφορών, όμως, συγκρούεται με τις υποχρεώσεις που έχει ως πρύτανης. Και επειδή το αξίωμά του δεν είναι τυχαίο, έχω την εντύπωση ότι δεν είναι δυνατόν να μην αναλαμβάνει τις ευθύνες της διοίκησης που αντιστοιχούν στο αξίωμά του.

Στον καιρό των ακραίων

Του Γιώργου Σιακαντάρη, ΝΕΑ, 19.11.13

---

Την περασμένη εβδομάδα γίναμε μάρτυρες μιας πρωτοφανούς επίθεσης που εκτυλίχθηκε στις στήλες της «Αυγής» κατά του γελοιογράφου Δημήτρη Χαντζόπουλου και της εφημερίδας «ΤΑ ΝΕΑ» για μια γελοιογραφία. Την ίδια στιγμή, η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Ζωή Κωνσταντοπούλου μετέτρεπε την πολιτική αντιπαράθεση σε σόου ζητώντας βοήθεια, επειδή είχε «στριμωχτεί» από τις ανάσες των αστυνομικών, που κατόπιν εντολών δεν επέτρεπαν σε κανέναν την είσοδο στον χώρο του Ραδιομεγάρου της ΕΡΤ. Ο δε βουλευτής Δημήτρης Στρατούλης καλούσε τους παρευρισκομένους να μην ξεχάσουν ότι «η χούντα δεν έπεσε το ʼ73», αναπαράγοντας το σύνθημα «Δούρειο Ιππο» των δυνάμεων άρνησης του κοινοβουλευτισμού. Σύμφωνα με την «Αυγή» οι δημοσιογράφοι του λεγόμενου συστημικού Τύπου γράφουν μόνο κατόπιν «παραγγελίας» των δυνάμεων της διαπλοκής, των πετρελαιάδων, των εργολάβων κ.ο.κ. Για την πρώην καλή εφημερίδα - στην οποία έχουν πρωτοαρθρογραφήσει κατά καιρούς οι περισσότεροι απʼ όσους σήμερα λοιδορεί - όσοι βρίσκονται στα ΜΜΕ γράφουν γιατί τους βάζουν τα συμφέροντα να το κάνουν ή γιατί έχουν ίδια συμφέροντα να γράφουν με αυτόν τον τρόπο. Με αυτόν τον τρόπο η εφημερίδα ενός κόμματος που είναι στα πρόθυρα της κυβερνητικής εξουσίας αναπαράγει τον πυρήνα των απόψεων που πλημμυρίζουν τον βόθρο του βαθέος Διαδικτύου.

Δημοκρατία η καπιταλισμός; Από την αθλιότητα της εθνικο-κρατικής αποσπασματικότητας σε μία ολοκληρωμένη, από καπιταλιστικής απόψεως, παγκόσμια κοινωνία.

Από τον Jürgen Habermas, Εφημερίδα των Συντακτών

---

Στο βιβλίο του για την αναβλημένη κρίση του δημοκρατικού καπιταλισμού ο Wolfgang Streeck αναπτύσσει μια σκληρή ανάλυση της γενεσιουργού ιστορίας της παρούσας κρίσης οφειλών και τραπεζών, που οφείλεται στην πραγματική οικονομία. Αυτή η δυναμική και εμπειρική εκ θεμελίων ανάλυση προήλθε από τις παραδόσεις του Theodor W. Adorno (Γερμανός κοινωνιολόγος – φιλόσοφος) που έγιναν στο Ινστιτούτο της Φραγκφούρτης για την κοινωνική έρευνα. Θυμίζει στα καλύτερα σημεία της – δηλαδή πάντα όταν το πολιτικό πάθος συνδεθεί με την δύναμη που ανοίγει τους οφθαλμούς, και φωτίζει τα γεγονότα, και τα ισχυρά επιχειρήματα – την «18η Brumaire του Louis Napoleon». Αρχικό σημείο αποτελεί η δικαιωματική κριτική στην αναπτυχθείσα θεωρία της κρίσης, που έγινε από τον Claus Offe και εμένα στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Η τότε επικρατούσα φορολογική αισιοδοξία του Κέυν, μας ενέπνευσε την αποδοχή, ότι η πολιτικά επικρατούσα οικονομική δυναμική της κρίσης επί αντιφατικών καθηκόντων – προσταγών, μετατίθεται σε ένα υπερφορτωμένο κρατικό όργανο, και σε «πολιτισμικές αντιφάσεις του καπιταλισμού» (όπως διατύπωσε μερικά χρόνια αργότερα ο Daniel Bell), και εκφράζεται ως μια μορφή νομιμοποιητικής κρίσης. Σήμερα δεν γνωρίζουμε (ακόμη;) μια νομιμοποιητική κρίση, αλλά μια σταθερή οικονομική κρίση.

Η γέννηση της κρίσης

Με τις γνώσεις του ιστορικού παρατηρητή που μελετά το παρελθόν, ξεκινά ο Wolfgnag Streeck την παρουσίαση της πορείας της κρίσης με ένα σχέδιο του κοινωνικού-κρατικού καθεστώτος, που είχε δημιουργηθεί στην μεταπολεμική Ευρώπη μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1970.

Με τον Μαρξ πέρα από το Μαρξ Ο Γάλλος φιλόσοφος Εντγκάρ Μορέν μιλάει για τους στοχαστές που συνέβαλαν στη διαμόρφωση της σκέψης του

Από τον Θανάση Γιαλκέτση, Εφημερίδα των Συντακτών

---

 Στο βιβλίο του «Mes philo-sophes» (Germina, 2011) ο Γάλλος φιλόσοφος Εντγκάρ Μορέν μιλάει για τους στοχαστές που συνέβαλαν στη διαμόρφωση της σκέψης του: τον Ηράκλειτο, τον Μοντέν, τον Πασκάλ, τον Σπινόζα, τον Ρουσό, τον Χέγκελ, τον Μαρξ, τον Φρόιντ κ.ά. Το κείμενο που ακολουθεί είναι ένα απόσπασμα από το κεφάλαιο που αφιερώνει στον Μαρξ.

 (…) Σε κάθε νέα μου μελέτη ο μαρξισμός μου επεκτεινόταν και γινόταν βαθμιαία μεταμαρξισμός, ώς το σημείο να μην είναι κάτι άλλο από ένα πλαίσιο στο οποίο συντελούνταν η ασυνείδητη κυοφορία της αντίληψής μου για την πολυπλοκότητα, που θα κλόνιζε και θα εκθρόνιζε τον Καρλ Μαρξ. Δεν τον αρνήθηκα. Δεν τον απέρριψα, όπως τόσοι άλλοι που έκαψαν αυτό που είχαν τυφλά λατρέψει. Ο Μαρξ δεν είναι πλέον η Βίβλος μου, αλλά έχει γίνει το άστρο ενός αστερισμού. Ετσι δεν χρειάστηκε να απαρνηθώ τον Μαρξ, επειδή από την αρχή ο μαρξισμός μου ήταν ανοιχτός και αφομοιωτικός. Και οφείλω να αναγνωρίσω ότι τέτοιος ήταν και ο μαρξισμός του Μαρξ και αυτό είναι που μου επέτρεψε να τρέφομαι από αυτόν και ταυτόχρονα να απελευθερώνομαι από αυτόν. Ο Μαρξ ενσωμάτωνε στη σκέψη του την ανάγκη να γνωρίζει, την ανάγκη να δρα, την ανάγκη να ελπίζει. Απαντούσε έτσι στα τρία ερωτήματα που είχε θέσει ο Καντ πριν από δύο αιώνες: «Τι μπορώ να γνωρίζω; Τι οφείλω να κάνω; Τι μου επιτρέπεται να ελπίζω;» Με θεμέλιο τη γνώση, αυτός επεξεργάστηκε ένα σύστημα που προμήθευε όχι μόνο βεβαιότητες, αλλά και νόημα και ελπίδες για τις σοσιαλιστικές και κομμουνιστικές επιδιώξεις.

Ο διάβολος διάβαζε Πράβντα Όταν ένα αριστερό πολιτικό κόμμα βγάζει ανακοινώσεις για γελοιογραφίες, τότε ή έχει χάσει το χιούμορ του ή έχει αποκτήσει προβλήματα με τη δημοκρατική του λειτουργία.

Tου Γιάννη Παπαθεοδώρου για τη στήλη Ανώμαλα Ρήματα, http://dimartblog.com

---

 Η πρόσφατη επίθεση της «Αυγής» και του ΣΥΡΙΖΑ στον σκιτσογράφο Δημ. Χαντζόπουλο έδειξε πως η πολιτική αντιπαράθεση μπορεί γρήγορα να καταλήξει σε απειλητικές κατηγορίες για «σεξισμό», εγκαλώντας, έτσι, για πολιτική ορθότητα τον κατεξοχήν χώρο που δεν μπορεί να υπαχθεί σε αυτήν: τη γελοιογραφία. Η γελοιογραφία, «παίζοντας» εξορισμού με τον στερεοτυπικό, παρωδιακό και ειρωνικό χαρακτήρα των θεμάτων της, μιλάει πάντοτε με τη φωνή και το ύφος μιας «εξωτερικότητας». Το θέμα του σκίτσου είναι υποχρεωτικά «εκτός τόπου», επειδή αυτή η απόσταση επιτρέπει στον σκιτσογράφο να καθιστά ανοίκειο το οικείο. Το θεμέλιο της γελοιογραφίας είναι ακριβώς αυτή η ασεβής χρήση του λόγου και της εικόνας∙ η σκηνή της γελοιογραφικής αναπαράστασης της πραγματικότητας συνιστά μια βεβήλωση. Στη δυτική νεωτερική δημοκρατία, μάλιστα, η βεβήλωση αυτή συνδέθηκε οργανικά με την εκκοσμίκευση, και για αυτό θεωρήθηκε πως η γελοιογραφία είναι το οξυγόνο της δημόσιας σφαίρας και της δημοσιογραφικής κριτικής.

Με λάθος πολιτική η Ελλάδα στην κρίση Η αναπαραγωγή του μοντέλου σε χαμηλότερα επίπεδα δημιουργεί νεόπτωχους χωρίς ελπίδα

Του Πάσχου Μανδραβέλη, Καθημερινή, 17.11.13

---

Στα χρόνια της κρίσης (2009-2012) οι φτωχοί στην Ελλάδα έγιναν φτωχότεροι, αλλά και περισσότεροι. Επιπλέον, σε αντίθεση με όσα λέγονται, και οι πλούσιοι έγιναν φτωχότεροι, αλλά και λιγότεροι. Αυτό είναι ένα από τα βασικά συμπεράσματα της έκθεσης που δημοσίευσε για λογαριασμό του σοσιαλδημοκρατικού Ινστιτούτου «Φρίντριχ Εμπερτ» ο αναπληρωτής καθηγητής του Οικονομικού Πανεπιστημίου κ. Μάνος Ματσαγγάνης. Στην έκθεση με τίτλο «Η ελληνική κρίση: κοινωνικές επιπτώσεις και πολιτικές ανάσχεσης» σημειώνεται ότι η λιτότητα ήταν αναπόφευκτη για την Ελλάδα, αλλά οι πολιτικές που εφαρμόστηκαν ήταν επιθετικές και αντί να απαλύνουν τις επιπτώσεις της κρίσης, ανατροφοδότησαν τις δυσμενείς επιπτώσεις της ύφεσης στην διανομή των εισοδημάτων. Ολα δείχνουν ότι το ελληνικό σύστημα κατά τη διάρκεια της κρίσης αναπαρήχθη ανέπαφο, αλλά σε πιο χαμηλά επίπεδα. Το ποσοστό των Ελλήνων που ζουν κάτω από το σχετικό όριο της φτώχειας (60% του μέσου εθνικού εισοδήματος) ανέβηκε λίγο: ήταν 20% το 2009 κι έφτασε το 21,3% το 2012. Αυτό φαίνεται και από την κατανομή των εισοδημάτων ανά δεκατεταρτημόριο: το φτωχότερο 10% των Ελλήνων την περίοδο 2009-2012 έχασε σωρευτικά το 24,2% των εισοδημάτων του, ενώ το πλουσιότερο 10% έχασε την ίδια περίοδο το 29,4%·

Τα υδραυλικά του σπιτιού μας

Του Αρίστου Δοξιάδη*, Καθημερινή, 17.11.13

---

Το 2002 συζητούσα με μια φίλη που υποστήριζε το κυβερνητικό έργο του Κώστα Σημίτη. Διαφωνούσαμε, γιατί πίστευα ότι ενισχύονταν η εσωστρέφεια και ο παρασιτισμός στην οικονομία, παρόλα τα άλλα θετικά που συνέβαιναν. Αφού μου αντέτεινε την ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ενωση, τη διεθνή αναγνώριση της χώρας, είπε: «Ο Σημίτης κάνει μεγάλη πολιτική, κι οι επικριτές του ασχολούνται με τα υδραυλικά του σπιτιού μας». Το θυμήθηκα αυτό όταν ο Αλέξης Τσίπρας δήλωσε στο Τέξας ότι η έξοδος από την Ευρωζώνη θα ήταν καταστροφική. Αρκετοί χαιρέτισαν τη στροφή στον ρεαλισμό, που είναι θετική αν είναι ειλικρινής. Εγώ, όμως, αναρωτιέμαι αν αυτό αρκεί για να φέρει τον ενδεχόμενο μέλλοντα πρωθυπουργό πιο κοντά στη σκληρή πραγματικότητα της οικονομίας, στα υδραυλικά του σπιτιού μας. Στην Ελλάδα έχουμε παράδοση να κάνουμε τις σωστές μεγάλες επιλογές, έστω και έπειτα από διχόνοια: Δύση μετά τον Πόλεμο, ΕΟΚ τη δεκαετία του 1980, ΟΝΕ το 2000, και τώρα παραμονή στο ευρώ. Εχουμε όμως και παράδοση να μην κάνουμε αρκετά, σε επίπεδο καθημερινής δημόσιας πολιτικής, για να αξιοποιήσουμε τις καλές μεγάλες αποφάσεις.

Ηρωικές και πένθιμες επέτειοι Ένα παλιό κείμενο στην Ελευθεροτυπία για την επέτειο του Πολυτεχνείου, το 1993

Του Φώτη Γεωργελέ , Athens Voice

---

Τα νεολαιίστικα κινήματα, συνήθως, μοιάζουν με τους ήρωες εκείνων των αμερικανικών νεανικών ταινιών, που σε μια στιγμή, πνιγμένοι από τη βλακεία, την αδικία, τη συντηρητικότητα ενός ολόκληρου κόσμου που τους περιβάλλει, κάνουν τη μεγάλη έκρηξη, παίρνουν τον δρόμο, περνούν το «σημείο μη επιστροφής». Στις δυο ώρες της ταινίας αποδεικνύουν όσα πρέπει να αποδείξουν, όμως σ’ αυτόν τον κόσμο που ζούμε, ο ρεαλιστής σκηνοθέτης ξέρει, χάπι εντ δεν υπάρχει. Έτσι, στο τέλος, το φινάλε πάντα είναι ηρωικό και τραγικό, ο ήρωας χάνεται, μαρσάρει με τη Χάρλεϊ Ντάβινσον και «φεύγει» με 200 χιλιόμετρα την ώρα πάνω στα οδοφράγματα της αστυνομίας ή «απογειώνεται» σαν Θέλμα και Λουίζ πάνω από το Γκραν Κάνιον. Τα νεολαιίστικα κινήματα τα θέλουν όλα ή τίποτα, δηλαδή «είναι ρεαλιστές, ζητάνε το αδύνατο» κι αυτή είναι η δύναμη και η γοητεία τους. Ιστορικές στιγμές που λειτουργούν σαν ηλεκτροσόκ στην κοινωνία, αναγκάζοντάς την να κάνει τις απαραίτητες διορθώσεις. Ο κόσμος μας δεν θα ήταν καθόλου όπως τον ξέρουμε αν δεν είχε υπάρξει η εξέγερση των αμερικανικών πανεπιστημίων, το κάψιμο των κλήσεων στράτευσης στο Βιετνάμ, το καλοκαίρι της αγάπης, οι Φράουλες και το Αίμα.

Πλεόνασμα στη Γερμανία, ύφεση στη Γαλλία, αγωνία στην Ελλάδα Γ. Παγουλάτος: Να αξιοποιηθεί προσεκτικά το διαπραγματευτικό ατού του πρωτογενούς πλεονάσματος

Τις συστάσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στις πλεονασματικές χώρες της Ευρωζώνης, όπως και την «ακαμψία» του Βερολίνου, αναλύει στο naftemporiki.gr ο κ. Γιώργος Παγουλάτος, καθηγητής Ευρωπαϊκής Πολιτικής και Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, διευθυντής στρατηγικού σχεδιασμού επί κυβέρνησης Παπαδήμου. Ειδικότερα για την Ελλάδα σημειώνει ότι το διαπραγματευτικό ατού του πρωτογενούς πλεονάσματος θα πρέπει να αξιοποιηθεί πολύ προσεκτικά εκεί που κατά τη γνώμη του πρέπει, δηλαδή στη  διευθέτηση του χρέους.

• Η Αθήνα θα καταλήξει ακόμη μία φορά σε συμβιβασμό με την τρόικα, αλλά δεν θα πρέπει να «κάψει» το χαρτί του πρωτογενούς πλεονάσματος.
• Το βάρος της προσαρμογής του ελλειμματικού Νότου είναι πολύ μεγαλύτερο λόγω της διατήρησης υψηλών πλεονασμάτων στον Βορρά.
• Χρειάζεται ένας συνδυασμός τόνωσης της ζήτησης σε χώρες όπως η Γερμανία και διοχέτευσης επενδύσεων σε χώρες όπως η Ελλάδα.
• Το Βερολίνο δεν υποκύπτει στις πιέσεις για αύξηση των μισθών διότι ανησυχεί ότι θα βάλει τέλος στο «θαύμα» της σχεδόν πλήρους απασχόλησης (αν και με υψηλό ποσοστό εργαζόμενων φτωχών) στη Γερμανία.
• Οικονομικά αλλά και πολιτικά ανησυχητική η στασιμότητας της Γαλλίας.
• Μύθος ότι οι χαμηλές επιδόσεις των νότιων χωρών ευνοούν τη Γερμανία.
• Μία Ευρωζώνη δύο ταχυτήτων δεν θα ευνοούσε ούτε τις βόρειες ούτε τις νότιες χώρες. Μία έξοδος της Ελλάδας από το Ευρώ θα ήταν καταστροφική.
• Η Ευρωζώνη έχει ημερομηνία λήξης, αν δεν προβεί σε πραγματική οικονομική ενοποίηση.

Τι είδους προβλήματα μπορεί να δημιουργεί το δυσανάλογα υψηλό εμπορικό πλεόνασμα μιας χώρας – μέλους της Ευρωζώνης και δη της Γερμανίας;

Αυτή η κρίση, εκτός από κρίση δημοσιονομική και κρίση δημόσιου χρέους, για χώρες όπως -κυρίως- η Ελλάδα, υπήρξε και κρίση εξωτερικών ανισορροπιών.

Ευρώ εναντίον της Ευρώπης;

 

Του Παναγιώτη Ιωακειμίδη, ΝΕΑ, 15.11.13

Πυκνώνουν οι φωνές που υποστηρίζουν ότι το ευρώ όπως λειτουργεί σήμερα οδηγεί στην αποσύνθεση της Ευρώπης (της Ευρωπαϊκής Ενωσης - ΕΕ). Πρόκειται δυστυχώς για μια θλιβερή διαπίστωση που όμως οφείλει να οδηγήσει στο σωστό δίδαγμα: για να μη διαλυθεί η Ευρώπη, το ευρώ - το σύστημα της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης (ΟΝΕ) - θα πρέπει να πάψει να λειτουργεί ως έχει. Θα πρέπει να αποκτήσει όλα τα αναγκαία στοιχεία για να λειτουργήσει ως γνήσια νομισματική και οικονομική και τελικά πολιτική ένωση και όχι απλώς και μόνο ως νομισματική, όπως λίγο - πολύ συμβαίνει σήμερα. Αυτό προϋποθέτει «περισσότερη Ευρώπη». Το δίδαγμα, με άλλα λόγια, δεν πρέπει και δεν μπορεί να είναι η διάλυση του ευρώ για να σωθεί η Ευρώπη (όπως υποστηρίζουν ορισμένοι), γιατί σε αυτήν την περίπτωση ούτε το ευρώ θα διασωθεί ούτε βεβαίως η Ευρώπη. Θα διαλυθούν αμφότερα. Και τότε θα ακολουθήσει το ευρωπαϊκό χάος, η καταστροφή και οτιδήποτε άλλο που δεν μπορεί κανείς να προβλέψει. Είναι πλέον σαφές τώρα ότι το ευρώ απέτυχε στις τέσσερις βασικές «προσδοκίες» που είχαν επενδυθεί με τη δημιουργία του. Η πρώτη προσδοκία ήταν ότι η δημιουργία του ενιαίου νομίσματος θα οδηγούσε σε ευημερία (prosperity) στον ευρωπαϊκό χώρο. Βεβαίως κανένας σήμερα, ούτε καν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, μπορεί «να ταυτίσει» τη λειτουργία του ευρώ με ευημερία. Αντιθέτως, στα μάτια αυξανόμενου αριθμού πολιτών τείνει να ταυτιστεί και ήδη ταυτίζεται με διευρυνόμενη φτώχεια.

Αν υπάρχει σχέδιο: Είναι η κατάρρευση της Ελλάδας...

Του Κώστα Στούπα, www.capital.gr, 15.11.13

 Το να μοιράζει η Ελλάδα εν έτει 2013, τρία χρόνια μετά την χρεοκοπία, συντάξεις στα 55 είναι σαν ο καπετάνιος του Τιτανικού να μοιράζει κουπόνια δωρεάν σίτισης για όλο το ταξίδι, μια ώρα πριν την πρόσκρουση με το παγόβουνο. Όταν διάβασα χθες το σχετικό ρεπορτάζ έμεινα άναυδος με την αδυναμία της πολιτικής ηγεσίας να προσπαθήσει τουλάχιστον να διασώσει ό,τι μπορεί να διασωθεί απ’ αυτή τη χώρα που  συνεχίζει να βρίσκεται υπό κατάρρευση. Βλέπε: Ποιοι μπορούν να συνταξιοδοτηθούν στα 55...
Κάθε χρόνο πληρώνουμε πάνω από 30 δισ. ευρώ σε συντάξεις εκ των οποίων τα μισά περίπου καταβάλουν τα ασφαλιστικά ταμεία και τα υπόλοιπα ο προϋπολογισμός. Τι σημαίνει αυτό με απλά λόγια;  Για να πάρει κάποιος σύνταξη στα 55 του έτη κάποιος πρέπει να πληρώσει χαράτσι για το ακίνητο ή αν δεν έχει να πληρώσει, να χάσει το σπίτι του. Επειδή το μέτρο της πρόωρης συνταξιοδότησης αφορά κατά κύριο λόγο το δημόσιο και τα ευγενή ταμεία το συμπέρασμα που βγαίνει είναι πως δημεύουν τα ακίνητα του συνόλου προκειμένου να συνταξιοδοτήσουν πρόωρα ομάδες πελατών τους. Η συνεισφορά του κ. Βενιζέλου στην επαναδιατύπωση της φορολογίας ακινήτων είναι η διπλή επιβάρυνση όσων διαθέτουν συνολική ακίνητη περιουσία αντικειμενικής αξίας άνω των 300.000 ευρώ.

Στις καταλήψεις του Μπέρκλεϋ θα ήσασταν με το Νίξον ή με τους φοιτητές;

http://greeklish.info, Debate: Ελληνικό Πανεπιστήμιο

“Στις καταλήψεις του Μπέρκλευ και της Κολούμπια θα ήσασταν με το Νίξον, όχι με τους φοιτητές”, ρωτάει ο Καθηγητής Δημοσίου Δικαίου στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, Γιώργος Κατρούγκαλος, τους συναδέλφους του Λίνα Παπαδοπούλου, Αριστείδη Χατζή και Παναγιώτη Γκλαβίνη. Στη συνέχεια ο πρώην Πρύτανης στο ΕΜΠ, Νίκος Μαρκάτος, τους απευθύνει το ερώτημα αν θεωρούνε ότι οφείλει έστω και με χρήση βίας να προστατεύσει την κόρη του που κάποιος επιχειρεί να τη βιάσει; Και εάν ναι, η βία που θα χρησιμοποιούσε (π.χ. γροθιές) είναι ‘ίδια’ με τη βία του εν δυνάμει βιαστή( θεωρία των δυο άκρων); 

Αριστείδης Χατζής*: Δεν καταλαβαίνω το νόημα της ερώτησης. Η σχέση της σημερινής Ελλάδας με τα γεγονότα π.χ. στο Πανεπιστήμιο Berkeley τη δεκαετία του 1960 είναι ανύπαρκτη. Οι φοιτητές στο Berkeley αγωνίζονταν κατά του πολέμου στο Βιετνάμ, κατά της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας, υπέρ της ελευθερίας του λόγου, κατά των φυλετικών διακρίσεων, κατά του σεξισμού. Αγωνίζονταν δηλαδή για φιλελεύθερα ιδεώδη και θα ήμουν περήφανος να είμαι στο πλευρό τους. Επιπλέον οι καταλήψεις ήταν συμβολικές, στόχευαν τα κτίρια της διοίκησης και δεν χρησιμοποιούσαν την αστειότητα του ασύλου ως ασπίδα. Όχι μόνο δεν εμπόδιζαν την εκπαιδευτική διαδικασία αλλά θεωρούσαν ιερή την ακαδημαϊκή ελευθερία. Τι σχέση έχουν τα νέα παιδιά του θρυλικού αντιπολεμικού κινήματος με τους προσοδοθήρες των κλειστών επαγγελμάτων που υπερασπίζονται τα προνόμια που τους πρόσφερε ως αντάλλαγμα ή λάφυρο ένα διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα;

Σώβρακα στις λέξεις

Του Ηλία Kανέλλη, NEA, 14.11.13

Ενα από τα κυρίαρχα συνθήματα της πολιτικής διαμαρτυρίας με το οποίο η ελληνική κοινωνία τείνει να εξοικειωθεί λέει: «Να καεί, να καεί, το μπουρδέλο η Βουλή», και ήταν από τα συνθήματα που δέσποσαν στο Σύνταγμα το καλοκαίρι του 2011, τότε που ο αντισυστημικός λόγος γιγάντωσε τον ΣΥΡΙΖΑ και έκανε υπολογίσιμους παίκτες τούς ΑΝΕΛ και τη Χρυσή Αυγή. «Μισθούς, συντάξεις, τις έκανες κουρέλι, άντε και γ@#$σου σύντροφε Κουβέλη», φώναζαν οι νεολαίοι του ΣΥΡΙΖΑ σε διαδήλωση, όταν η ΔΗΜΑΡ συμμετείχε στην τρικομματική συγκυβέρνηση - και απορώ πώς δεν γλίστρησαν στην τεστοστερόνη της αντρίλας όσοι (και όσες) το φώναζαν. Ηταν ωραία χρόνια τότε, κυριαρχούσε ο σεξισμός «του λαού», τότε ο σεξισμός βόλευε. Οταν έπαψε να βολεύει, θυμήθηκαν οι θεματοφύλακες της γραμμής να βάλουν «σώβρακα στις λέξεις». Ο γελοιογράφος Δημήτρης Χαντζόπουλος δεν έθεσε τη σάτιρά του στην υπηρεσία αυτού που λέμε «του λαού» και δεν αυτολογοκρίνεται, ακόμα κι όταν ξέρει ότι θα ενοχλήσει. Είναι σκληρός όταν χρειάζεται, δεν ηθικολογεί και δεν υποκρίνεται. Υπονόμευσε συστηματικά τη λεγόμενη εθνική ιδεολογία, δεν χαρίστηκε στον λαϊκισμό, δεν δόξασε την περιρρέουσα κοινοτοπία (υπήρξε ιδιαίτερα επικριτικός στην τρομοκρατία της 17 Νοέμβρη κι από τις ελάχιστες κριτικές φωνές στην Ελλάδα που αποδοκίμασαν το «Καλά να πάθουν» με το οποίο μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινής γνώμης επέχαιρε για το τρομοκρατικό χτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου κατά των ΗΠΑ).

Φελλοί στα κάγκελα

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου, Καθημερινή, 14.11.13

Οταν η κυρία Πιπιλή κατήγγειλε την απειλητική χειρονομία που της έκανε βουλευτής της Χρυσής Αυγής δεν μίλησε για σεξισμό. Αν και θα μπορούσε, αν επιθυμούσε να κερδίσει ακόμη περισσότερο τη συμπάθεια ομοφύλων και αλλοφύλων. Οταν είπε ότι πολλές φορές την έχουν απειλήσει στο εξοχικό της, δεν μίλησε εν ονόματι του γυναικείου φύλου που διώκεται και καταπιέζεται. Μίλησε ως βουλευτής της Ελληνικής Δημοκρατίας που απεκάλυπτε τις παρανομίες ανθρώπων οι οποίοι, αν και συμμετέχουν στο Κοινοβούλιο, συμπεριφέρονται ως υπόκοσμος. Μίλησε πολιτικά και πολιτικά κρίθηκε. Γι’ αυτό και το πρόβλημα δεν είναι η ποσόστωση της γυναικείας παρουσίας στο Κοινοβούλιο ή στην κυβέρνηση, αλλά το ποσό πολιτικού λόγου που παράγεται από τους βουλευτές, ασχέτως φύλου, φυλής, χρώματος, ύψους, βάρους, ηλικίας, κοινωνικής καταγωγής, περιουσιακής κατάστασης, μορφωτικού επιπέδου και πυκνότητος τριχοφυΐας. Και το πρόβλημα είναι ότι όταν βλέπεις την κυρία Ραχήλ Μακρή σκαρφαλωμένη στα κάγκελα να φοράει sneakers και να φωνάζει ρυθμικά ότι η «χούντα δεν έπεσε το ’73», αν θέλεις να μιλήσεις πολιτικά, θα πρέπει να ξεχάσεις και να διαγράψεις από το οπτικό σου πεδίο την εικόνα. Διότι η εικόνα μόνον πολιτική δεν παράγει. Παράγει αυτό το είδος της δημόσιας βαβούρας στο οποίο διαπρέπουν οι πατέρες του έθνους.