Τα λεφτά δεν έρχονται με «νωπή λαϊκή εντολή»

 Του Φώτη Γεωργελέ, Athens Voice

Η επιλογή του Γιάνη με ένα ν ήταν μια έξυπνη επιλογή. Για δύο λόγους. Όταν οι Ευρωπαίοι αντίκρισαν πρώτη φορά τη νέα κυβέρνηση έμειναν έκπληκτοι. Όπως εκμυστηρεύονταν, περίμεναν να αντικρίσουν κάποιους νέους Ευρωπαίους ριζοσπάστες. Αντί αυτού συνάντησαν κάποιους εκπροσώπους της δημοσιοϋπαλληλίας, κάτι παλαιοκομμουνιστικών απόψεων πολιτικούς, από αυτούς που έχουν να αντικρίσουν στις χώρες τους από τη δεκαετία του ’70 και του ’80. Η επιλογή Βαρουφάκη ήταν η απάντηση σ’ αυτό το πρόβλημα. Την ώρα που τα σοβαρά ΜΜΕ της Ευρώπης αντιμετώπιζαν με ελαφρά ειρωνεία τις εξαντρίκ οικονομικές απόψεις του Έλληνα υπουργού, οι τηλεοράσεις και τα λαϊκά ταμπλόιντ είχαν βρει το νέο media darling. Μοντέρνο, πιασάρικο και ουάου. Και λίγο αστείο. Αλλά έτσι δεν είναι κάπως όλος ο σύγχρονος κόσμος μας; Ο δεύτερος λόγος ήταν η ίδια η αντιμνημονιακή παράνοια. Ήταν τόσο μακριά από την πραγματικότητα, τόσο μακριά από τη λογική, τα δεδομένα, τα πραγματικά γεγονότα, την απλή αριθμητική, που έκανε αδύνατη οποιαδήποτε σοβαρή συζήτηση. Χρειάζονταν λίγο χρόνο πουλώντας τρέλα για να απορροφήσουν το σοκ της πρόσκρουσης. Αυτό επετεύχθη με τη «δημιουργική ασάφεια» του υπαρκτού σουρεαλισμού. Τα δάνεια είναι έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, δεν θέλουμε καινούργια δανεικά αλλά αξιοπρέπεια, δεν θέλουμε τη δόση, δώστε μας τη δόση, δώστε μας έστω τμήμα της δόσης, μας στραγγαλίζετε αν δεν μας δώσετε δόση, θέλουμε λεφτά, χανόμαστε. Η περίοδος αυτή τελείωσε. Η υπερβολική έκθεση οδηγεί πάντα στην κατανάλωση και στο γρήγορο «κάψιμο». Τα media αγαπούν, αλλά αγαπούν να μισούν. Και η περίοδος της αλαζονείας διαρκεί όσο κρατάνε τα λεφτά.

Κοίτα ποιoς μιλάει...

Του Γιάννη Παντελάκη, www.protagon.gr

O Κυριάκος Μητσοτάκης, επιφανές πια στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας, ανέβασε στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook, μια λίστα με τα ονόματα των συγγενών των υπουργών του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ οι οποίοι/ες έχουν προσληφθεί σε κυβερνητικά και υπουργικά γραφεία. Ο ανηψιός του τάδε, ο σύντροφος της τάδε κ.ο.κ. Από μια πρώτη ματιά, έχει δίκιο. Ακόμα και οι θέσεις συνεργατών υπουργών ή διοικητών δημόσιων οργανισμών, θα έπρεπε να συνοδεύονται από κριτήρια αξιοκρατίας. Kαι ακόμα και αν τα συγγενικά πρόσωπα έχουν αυτά τα κριτήρια, θα έπρεπε για λόγους αρχής και παραδειγματισμού να μην προσλαμβάνονται στα υπουργικά γραφεία. Από μια δεύτερη ματιά, ωστόσο, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Για δύο λόγους. Ο ένας είναι πως αυτός που επικρίνει τα κυβερνητικά στελέχη για ρουσφετολογικές ρυθμίσεις, είναι προϊόν οικογενειοκρατίας, νεποτισμού και συνεχιστής αυτής της μακράς παράδοσης που θέλει παιδιά πολιτικών να προωθούνται στην πολιτική ως συνεχιστές. Και ο δεύτερος, ότι και ο συγκεκριμένος πολιτικός και όσοι διαχειρίστηκαν τις τύχες μας εδώ και αρκετά χρόνια, συνέβαλλαν σ' αυτήν τη νοοτροπία των ρουσφετολογικών διορισμών, της τακτοποίησης των «δικών μας», της αναξιοκρατίας. Δεν θα επικαλεστώ για τον Κυριάκο Μητσοτάκη τη φράση (δεν δικαιούσθε δια να ομιλείτε) που είχε πει κάποιος (Κουτσόγιωργας) για τον πατέρα του, δεν είναι και τόσο δημοκρατικό κάτι τέτοιο. Δικαιούται ο καθένας να λέει ό,τι νομίζει. Όμως, εκ των πραγμάτων, ο αντιπολιτευτικός λόγος ορισμένων πολιτικών που έφεραν τη χώρα στη σημερινή κατάσταση ή συνετέλεσαν σ' αυτό, είναι αδύναμος και όχι πειστικός. Σε τέτοιον βαθμό μάλιστα, που ακόμα και αν έχει δίκιο (που έχει) καταγγέλλοντας ρουσφέτια, ν' αναρωτιούνται πολλοί «κοίτα ποιος μιλάει»!

Οι νέοι εθνικόφρονες

 Του Κώστα Καρακώτια, Έθνος

Η κυβέρνηση εφαρμόζει πλήρως, τουλάχιστον επικοινωνιακά ακόμα, το θεωρητικό σχήμα του γνωστού ναζιστή συνταγματολόγου και πολιτικού φιλοσόφου Καρλ Σμιτ «εχθρός/φίλος». Οποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας και πρέπει να εξοντωθεί πολιτικά και ηθικά διά του στιγματισμού του. Αλλωστε από τις ευρωεκλογές ακόμα το κυρίαρχο σύνθημα ήταν το «ή εμείς ή αυτοί». Τα δύο κυβερνητικά κόμματα, τα οποία αντιδρούσαν λυσσαλέα εναντίον οποιουδήποτε μέτρου των προηγουμένων, τώρα θεωρούν πλέον, όπως παλιά οι εθνικόφρονες, ότι μόνον αυτά ενσαρκώνουν το έθνος και τα συμφέροντά του. Η περίεργη, αλλά επιτήδεια «αριστεροακροδεξιά» συμμαχία οικειοποιείται τώρα το έθνος. Η κυνική και ιδιοτελής αναπαραγωγή αυτής της νέου τύπου εθνικοφροσύνης είναι απαράδεκτη και ντροπιαστική για την Αριστερά, που διώχθηκε στο παρελθόν ως «αντεθνικώς δρώσα». Στους τωρινούς δύσκολους καιρούς έπρεπε, τουλάχιστον, να παραμείνει η ηθική στην πολιτική διαπάλη.

Ενα από τα σημαντικότερα ιδεολογήματα της εγχώριας μετεμφυλιακής καχεκτικής δημοκρατίας και της απριλιανής δικτατορίας που ακολούθησε ήταν η άποψη ότι μόνον η παράταξη των εθνικοφρόνων ενσάρκωνε και εξέφραζε το έθνος και τα ιδανικά του. Η Αριστερά θεωρούνταν μίασμα, ξενοκίνητη και εκτός του εθνικού κορμού. Ακόμα και τα κεντρώα κόμματα εγκαλούνταν για συνοδοιπορία με την αντεθνική Αριστερά.

Ο φόβος και το ψέμα

 Του Γιώργου Σιακαντάρη, ΝΕΑ

Tην ημέρα που απομονώθηκε από τους πάντες στη Ρίγα, ο Γιάννης Βαρουφάκης δήλωνε: «είμαστε δυο βήματα από τη συμφωνία». Ενώ ο πρωθυπουργός «αισθανόταν αισιόδοξος». Αφήστε που σε συνομιλία του με τους δημοσιογράφους, δήλωνε ότι η χώρα έχει υλοποιήσει το 70% των υποχρεώσεών της και απομένει οι εταίροι να υλοποιήσουν το δικό τους 30%. Φαντάζομαι την έκπληξη της κυρίας Μέρκελ μπροστά σ’ ένα τόσο καταφανές ψέμα. Την ώρα που ο υπουργός Οικονομικών οδηγούσε τους εταίρους να ξεχάσουν πως «η ευγένεια υποχρεώνει», προσέθετε στο ψέμα και την αλαζονεία. Την αλαζονεία του οδηγού που κινείται στο αντίθετο ρεύμα και, όταν ακούει στο ραδιόφωνο πως κάποιος επικίνδυνος τρελός κινείται στο αντίθετο ρεύμα, αυτός αναφωνεί, «τι ένας, μωρέ; Ολοι είναι». Το αντιμνημόνιο παράγει φόβο. Σύμφωνα με δημοσκόπηση της Κάπα Research που δημοσιεύθηκε στο «Βήμα της Κυριακής», το ποσοστό όσων αισθάνονται φόβο ανέβηκε κατά 22,1 μονάδες από το Φεβρουάριο και έφτασε στο 36,7%. Όταν όμως ο φόβος συναντά το ψέμα, τότε οι κοινωνίες καταρρέουν. Και η ελληνική θα καταρρεύσει αν αντιπαραθέσουμε τις ανάγκες του λαού στις υποχρεώσεις της χώρας, όπως κάνει ο «σοβαρός» Γιάννης Δραγασάκης. Γιατί αν η χώρα δεν εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της, ίσως τους αμέσως επόμενους μήνες να μην υπάρχει καν λαός με ανάγκες.

Η θυμωμένη Ελλάδα που φοβάται

 Του Ανδρέα Πανταζόπουλου, ΒΗΜΑ

Ο θυμός και ο φόβος, τα δύο κυρίαρχα συναισθήματα στην Ελλάδα των τελευταίων χρόνων, προσδιόρισαν σε μεγάλο βαθμό τις πολιτικές συμπεριφορές, απονομιμοποίησαν συνήθεις πολιτικές ταυτίσεις, επέτρεψαν την άρση των πολιτικών διαιρέσεων. Θυμική έκφραση της απόρριψης του πολιτικού και κομματικού συστήματος, αλλά και ένας φόβος, περισσότερο ή λιγότερο βάσιμος, ότι η πτώση ευρύτερων κοινωνικών ομάδων από την κοινωνική κλίμακα θα είναι οριστική. Αυτή η τελευταία συνειδητοποίηση προσδιόρισε το ύφος και το περιεχόμενο του θυμού: η ψήφος τιμωρίας και εκδίκησης, τόσο στις εκλογές του 2012 όσο και σε αυτές του 2015, ενσάρκωσε έναν ιδεολογικό αποχρωματισμό, «επιτρέποντας» τη σύμπηξη ετερόκλητων, σύμφωνα με τα παλαιά δεδομένα, αντιμνημονιακών μετώπων «σωτηρίας», τόσο από θέσεις αντιπολίτευσης όσο και από θέσεις συμπολίτευσης. Στην πραγματικότητα βεβαίως αυτή η αντικειμενική διαδικασία κοινωνικής απονομιμοποίησης του «συστήματος» οργανώθηκε και πολιτικά ολοκληρώθηκε εκ των άνω, από αυτόκλητους «αντισυστημικούς» φορείς που πλαισίωσαν την κοινωνική διαμαρτυρία. Και οργανώθηκε στη βάση της απόρριψης των μεταπολιτευτικών ελίτ, αλλά και των «ξένων», των «τροϊκανών», των «τραπεζών», της Γερμανίας, της ίδιας της Ευρώπης. Η καταγγελία των ελίτ  δόμησε τη διάχυτη δυσφορία ως ρεύμα κοινωνικού λαϊκισμού και η υπόδειξη των ξένων ως εχθρών γονιμοποίησε τον λαϊκισμό με τον εθνικισμό.

Το ραντεβού Μέρκελ εν όψει του τέλους της παρένθεσης…

 Του Κώστα Στούπα, capital.gr

Το τέλος του ΣΥΡΙΖΑ όπως τον ξέρουμε δρομολογεί τις πολιτικές εξελίξεις του τέλους της μεταπολίτευσης. Το τέλος του ΣΥΡΙΖΑ όπως το δρομολογεί η εμπιστευτική συνάντηση του Αλέξη Τσίπρα με την καγκελάριο δρομολογεί και το τέλος της μεταπολεμικής εκκρεμότητας της ελληνικής κομμουνιστικής αριστεράς με την ολοκλήρωση της καταστροφής που χρωστούσε στη χώρα μετά την αποτυχία της το ’45 να την καταστήσει μια ακόμη Αλβανία ή Βουλγαρία των Βαλκανίων

Η συνάντηση της περασμένης εβδομάδας μεταξύ του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα και της καγκελαρίου της Γερμανίας Άγκελα Μέρκελ αποτελεί σημειολογικά το τέλος μιας περιόδου της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και της αρχής μιας άλλης.  Η καγκελάριος της Γερμανίας όταν ρωτήθηκε από τους δημοσιογράφους, σχετικά με το περιεχόμενο της συνάντησης, απάντησε πως αυτό συμφωνήθηκε να είναι εμπιστευτικό.  Εμπιστευτικό είναι το περιεχόμενο όταν η μία από τις δυο πλευρές ή και οι δύο δεν μπορούν να διαχειριστούν τις αντιδράσεις τρίτων σε αυτό.  Καθώς ο αδύναμος κρίκος αυτής της διαπραγμάτευσης είναι η Ελλάδα είναι προφανές πως η ελληνική πλευρά έχει τις περισσότερες πιθανότητες να έχει λόγους που απαιτούν εμπιστευτικότητα στις συζητήσεις.  Υπάρχουν και «αιθεροβάμονες» που μπορεί να πιστεύουν το αντίθετο, όπως ο βουλευτής που έχει αναρτήσει στο twitter πως η ελληνική πλευρά έχει θέσει το τελεσίγραφο στους Ευρωπαίους. Δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσουμε για το άτοπο αυτής της άποψης…

Η σκοπιά του Γκαλεάνο

Επιμέλεια Θανάση Γιαλκέτση, Εφημερίδα των Συντακτών. 

Στις 13 Απριλίου πέθανε ο Ουρουγουανός συγγραφέας Εδουάρδο Γκαλεάνο (1940-2015). Σίγησε έτσι μια από τις πιο μαχητικές φωνές της Λατινικής Αμερικής. Η ακόλουθη συνέντευξη του Γκαλεάνο δημοσιεύτηκε τον Αύγουστο του 2005 στο ιταλικό περιοδικό Una città.

• Συχνά στα γραφτά σας τονίζετε τη σημασία της «σκοπιάς» από την οποία βλέπουμε τα πράγματα…

Ναι, η σκοπιά που υιοθετούμε είναι πάντα θεμελιώδης. Σε κάποιο σημείο του χρόνου ο κόσμος ήταν γκρίζος. Χάρη στους Ινδιάνους Ishir, οι οποίοι έκλεψαν το χρώμα από τους θεούς, τώρα ο κόσμος λάμπει και τα χρώματα του κόσμου χρωματίζουν ζωηρά τα μάτια που τα βλέπουν. Πριν από κάμποσο καιρό, ο Τίσιο Εσκομπάρ, ένας Παραγουανός φίλος μου, συνόδευε ένα ευρωπαϊκό τηλεοπτικό συνεργείο που ήθελε να κινηματογραφήσει σκηνές της καθημερινής ζωής αυτών των ιθαγενών. Ενα κορίτσι της φυλής ακολουθούσε τον σκηνοθέτη του συνεργείου σαν σιωπηλή σκιά κολλημένη στο σώμα του και τον κοιτούσε στο πρόσωπο από πολύ κοντά, σαν να ήθελε να μπει στα παράξενα γαλανά του μάτια. Ο σκηνοθέτης επωφελήθηκε από τη μεσολάβηση του Εσκομπάρ, που γνώριζε το κορίτσι και καταλάβαινε τη γλώσσα του, κι αυτή του είπε: «Θέλω να μάθω με ποιο χρώμα βλέπει αυτός τα πράγματα». Στον σκηνοθέτη, που της χαμογέλασε λέγοντας: «Με το ίδιο χρώμα που τα βλέπεις κι εσύ», απάντησε: «Και πού ξέρεις εσύ με ποιο χρώμα βλέπω εγώ τα πράγματα;».

• Ολα αυτά μας θέτουν μπροστά στο θέμα της διαφορετικότητας…

Η διαφορετικότητα περνάει μέσα από τη διαφορά των πιθανών σκοπιών. Από τη σκοπιά του Νότου το καλοκαίρι του Βορρά είναι χειμώνας. Και από τη σκοπιά ενός σκουληκιού ένα πιάτο μακαρόνια είναι κραιπάλη. Εκεί όπου οι Ινδοί βλέπουν μιαν ιερή αγελάδα, άλλοι βλέπουν ένα μεγάλο χάμπουργκερ. Από τη σκοπιά του Ιπποκράτη, του Γαληνού, του Μαϊμωνίδη και του Παράκελσου υπήρχε μια ασθένεια που ονομαζόταν δυσπεψία, αλλά δεν υπήρχε ασθένεια που να ονομάζεται πείνα.

Σκύψε ευλογημένε!

Της Ρέας Βιτάλη, www.protagon.gr

Αχ, βρε Λαφαζάνωφ! Μου ξετίναξε όλη την γκάμα των συναισθημάτων σε μερικά λεπτά. Έτσι όπως τον έβλεπα να σκύβει το κεφάλι μέχρι τα γόνατα. Στην αρχή μαρμάρωσα. Κάτι δεν είδα καλά, νόμισα. Μετά ανοιγόκλεισα τις βλεφαρίδες για να εμπεδώσω ό,τι έβλεπα. Μετά κούνησα αυθόρμητα το κεφάλι με θλίψη. Α, ρε καψοΕλλάδα! Μονολόγησα. Μια ζωή να υποκλίνεσαι στις χίμαιρες και να τινάζεις ανάστημα στο reality! Μετά και λίγο σαν να ντράπηκα για λόγου μας. Η ντροπή είναι το πιο περίεργο συναίσθημα. Απλώνεται επάνω σου κι ας μην τη δικαιούσαι. Μετά η επανάληψη -και κόντρα επανάληψη- μου έφερε γέλια. Μετά το γέλιο ήρθε η συμπάθεια. Ναι. Άρχισα να βλέπω με συμπάθεια την περίπτωση Λαφαζάνη. Για φαντάσου! Κόλλησε σε σελίδα δανεικής νιότης. Δεν έπεσε ποτέ το τείχος του Βερολίνου. Δεν γκρεμίστηκαν ποτέ αγάλματα. Δεν ξεδόντιασαν ποτέ, οι ίδιοι οι κομμουνιστές, τον κομμουνισμό, τόσο φρικτά άτσαλα... Να μη μείνει ούτε ένα τόσο δα, διάολε, απ΄ αυτή την ανθρωποκεντρική ιδεολογία -ως ιδεολογία- ένα τόσο δα ανάχωμα στον άπληστο καπιταλισμό. Όλα στάχτη!… Για τον Λαφαζάνη δεν υπήρξε ποτέ κάποιος Κορνήλιος Καστοριάδης, να τον προβληματίσουν τα γραπτά του. Γραπτά του 1964 «Ο Μαρξισμός είναι νεκρό σώμα μιας ψευδοθεωρίας που δεν αναπτύσσεται και το οποίο κοινωνικά και ιστορικά λειτουργεί μόνο και μόνο σαν ιδεολογία για τη νομιμοποίηση καθεστώτων εκμετάλλευσης και τρομοκρατίας όπως αυτά που υπάρχουν στις ανατολικές χώρες». Δεν θεωρήθηκε απαραίτητη ποτέ μια ανάλυση του Εμφυλίου. Δεν υπήρξε ποτέ μια ρώσικη «πόρτα» στη μούρη των Ελλήνων «συντρόφων». Δεν υπήρξε ποτέ μια παραδοχή, εκ του αποτελέσματος, ρε αδελφέ, ότι εν τέλει καλύτερα που ήρθαν όπως ήρθαν τα πράγματα. Στο σωστό μέρος ανθρωπότητας βρεθήκαμε. Για τον «σύντροφο» Λαφαζάνη υπήρξε μόνο μια σχεδόν θρησκευτική προσκόλληση σ΄ ένα δημιούργημα μιας φαντασίας.
Πώς το λέει το λαϊκόν άσμα... «Δεν φταις εσύ, η φαντασία μου τα φταίει. Που σ΄ έπλασε όπως ήθελε αυτή». Κοίτα τι κύκλους κάνει η ψυχή... Στο τέλος κατέληξα να νιώθω ένα νοιάξιμο για τον κ. Λαφαζάνη. Αφού το έφτασε έτσι μέχρι εδώ… Τι νόημα έχει να ξυπνήσει στην επόμενη σελίδα Ιστορίας; Άστον να περιμένει εκ Ρωσίας... (Αρκεί να μην περιμένουμε εμείς).

Το νησί που φεύγει

Του Γιώργου Παγουλάτου,  Καθημερινή

  Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ανθρώπους που βλέπουν πραγματικά το μέλλον της Ελλάδας άρρηκτα συνδεδεμένο με την Ευρώπη και το ευρώ. Ανθρωποι που στρατεύτηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ αγανακτισμένοι από την ατιμωρησία της φοροδιαφυγής και παρανομίας των ισχυρών, οργισμένοι από μια ύφεση που άφησε πίσω της 400.000 οικογένειες χωρίς εργαζόμενο μέλος. Ευρωπαϊστές που στοιχήθηκαν έντιμα πίσω από το αίτημα της κοινωνικής και πολιτικής αλλαγής, βλέπουν τώρα με τρόμο την πατρίδα να κλυδωνίζεται στο χείλος της καταστροφής, με τις τύχες της στα χέρια επικίνδυνων ερασιτεχνών, ιδεόληπτων και τυχοδιωκτών. Ηρθε η ώρα αυτοί οι άνθρωποι να λύσουν τη σιωπή τους, να κραυγάσουν την αγωνία τους, να απαιτήσουν από τον πρωθυπουργό να εγγυηθεί τα ευρωπαϊκά κεκτημένα της χώρας. Τώρα, γιατί αργότερα ίσως να είναι πολύ αργά.

Στην τελική σκηνή της ταινίας Underground του Εμίρ Κουστουρίτσα, οι ήρωες, αρειμάνιοι Βαλκάνιοι λεβέντες, άντρες και γυναίκες, γλεντάνε και μεθοκοπάνε πυροβολώντας περήφανα στον αέρα, ενώ το μικρό νησί όπου έχουν στήσει το γλέντι τους αποκόπτεται σιγά-σιγά από την υπόλοιπη ήπειρο και αρμενίζει μόνο του στο πέλαγος. Στην τρέχουσα εκδοχή του ελληνικού δράματος, σαστισμένοι από την αγωνία και μεθυσμένοι από τις «ενέσεις υπερηφάνειας», παρακολουθούμε το μακρύ θρίλερ της σύγκρουσης με τους εταίρους, την ώρα που το ρήγμα της χώρας από την Ευρώπη βαθαίνει.

Η συμφωνία τώρα είναι μονόδρομος!

 Του Κώστα Καλλίτση, Καθημερινή

Οταν ανέλαβε τα καθήκοντά της η νέα κυβέρνηση, η εσωτερική υποτίμηση περίπου ολοκληρωνόταν. Κάπου, άλλωστε, θα φρέναρε, αφού προηγήθηκε 25% κατάρρευση του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος και μείωση των οικογενειακών εισοδημάτων 40% σε μέσο όρο – με το εισόδημα ενός εκατομμυρίου συμπολιτών μας, νέων ανέργων, να μηδενίζεται. Το «Μνημόνιο» με την έννοια ενός προγράμματος εσωτερικής υποτίμησης πρακτικά είχε λήξει. Ποιο ήταν το ζητούμενο; Η επίτευξη μιας νέας συμφωνίας με τους εταίρους, που θα είχε δύο κεντρικά στοιχεία: Αμεσο, η εξασφάλιση πόρων για τη χρηματοδότηση των δομών ενός νέου παραγωγικού μοντέλου, αναστροφή της ύφεσης, ανάπτυξη. Δεύτερο, η μείωση του κόστους εξυπηρέτησης του χρέους ώστε να σμικρύνουν τα προβλεπόμενα πρωτογενή πλεονάσματα και να καταστεί εφικτή η χαλάρωση της δημοσιονομικής πολιτικής, χωρίς νέα ελλείμματα. Το ζητούμενο δεν μπορούσε να ήταν η αποφυγή κάθε επώδυνου μέτρου. Αφενός γιατί ορισμένα επώδυνα (για αρκετούς...) μέτρα είναι αναγκαία για λόγους κοινωνικής δικαιοσύνης και ανάπτυξης (π.χ., η αντι-πελατειακή μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού, ώστε αυτό να καταστεί βιώσιμο...), αφετέρου διότι σε μια διαπραγμάτευση με το σημερινό ευρωπαϊκό κατεστημένο αναπόφευκτα θα κάνεις και, λιγότερο ή περισσότερο σημαντικές, υποχωρήσεις. Αλλά το θέμα δεν είναι κάθε δέντρο ξεχωριστά, είναι το δάσος – το συνολικό πακέτο.

Ώρα να πηγαίνει ο Γ. Βαρουφάκης

  Του Τάσου Τέλλογλου, www.protagon.gr

Την ώρα που την Παρασκευή το πρωί ο Γ. Βαρουφάκης δεχόταν τα πυρά των συναδέλφων του στη Ρίγα, ένας συνομιλητής του πρωθυπουργού στην Αθήνα μού εκμυστηρευόταν: «Εγώ του το είπα. Αν δεν φύγει, συμφωνία δεν έχουμε». Σύμφωνα με το Reuter, χθες το βράδυ ο Βαρουφάκης έμεινε μακριά από τους συναδέλφους του, είναι εντελώς απομονωμένος.
Το θέμα του αν είναι κατάλληλος να οργανώσει αυτή τη διαπραγμάτευση δεν τίθεται για πρώτη φορά. Έχει τεθεί και τον Φεβρουάριο, όταν ο Αλέξης Τσίπρας πρακτικά τον υποκατέστησε. Στη συνέχεια ο Ιρλανδός υπουργός Οκονομικών Μάικλ Νούναν, ένας άνθρωπος εξαιρετικά χαμηλών τόνων, ανακοίνωσε ότι παραδίδει τις διαπραγματεύσεις στον Δραγασάκη, κάτι που το Μαξίμου έσπευσε να διαψεύσει. Τις σχετικές τεχνικές συζητήσεις ανέλαβε στη συνέχεια ο κ. Χουλιαράκης, ένας από τους λίγους ανθρώπους μαζί με τους συνεργάτες του πρωθυπουργού Παππά και Κιντώνη που οι Ευρωπαίοι λένε ότι μπορούν να συνεννοηθούν. Έπειτα εμφανίσθηκε και πάλι ο κ. Βαρουφάκης με τον κ. Θεοχαράκη να αντικαθιστά τον κ. Χουλιαράκη στο Euroworking group(EWG).
Τα κεφάλαια της διαπραγμάτευσης που αφορούν το υπουργείο του κ. Βαρουφάκη είναι τα πιο καθυστερημένα χρονικά. Και να γιατί:

• Οι κατάλογοι των μέτρων που πρότεινε στους θεσμούς και τα κοστολογούσε 6-7 δισ., υπολογίζεται ότι δεν θα φέρουν πάνω από 1-1.2 δισ. ευρώ.
• Το δημοσιονομικό κενό υπολογίζεται για το 2015 σε 4 δισ. ευρώ. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει, εκτός από το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, δεσμευθεί σε έναν ισοσκελισμένο προϋπολογισμό. Το κενό αυτό εμφανίζεται με ένα πρωτογενές πλεόνασμα 1,5%. Αν αυτό ανεβεί στο 3%, το κενό γίνεται 6,5 δισ.

Η χώρα και ο χώρος

Του Νίκου Μπίστη, www.protagon.gr

Το ότι ο χώρος της σοσιαλδημοκρατίας, της κεντροαριστεράς και του μεταρρυθμιστικού κέντρου είναι σήμερα αποδυναμωμένος και κατακερματισμένος είναι κάτι παραπάνω από προφανές. Όποιος όμως νομίζει ότι αυτό θα συνεχιστεί εις το διηνεκές κάνει λάθος. Ο κόσμος της Δημοκρατικής Παράταξης υπάρχει και έχει μια διπλή έγνοια: Πώς θα σωθεί η χώρα και πώς θα ανασυγκροτηθεί ο χώρος. Με αυτή όμως τη σειρά, η οποία καθορίζει και τις πολιτικές προτεραιότητες. Ο κίνδυνος για τη χώρα δεν είναι μόνο υπαρκτός, είναι παρών. Η ζημιά που έχει προκύψει είναι δεδομένη και πολυεπίπεδη, δεν περιορίζεται στην οικονομία. Ακόμα και αν είχε βάση η τεχνητή αισιοδοξία για συμφωνία που δημιούργησε προχθές η κυβέρνηση (αισιοδοξία η οποία εξανεμίστηκε στη μακρινή Ρίγα, εγείροντας σοβαρά ερωτηματικά όχι μόνο για τη σοβαρότητα της κυβέρνησης, αλλά και για τη δυνατότητα πρόσληψης των πραγμάτων από μέρους της), τα προβλήματα θα παρέμεναν ενώ είναι βέβαιο ότι θα δοκιμαζόταν η κυβερνητική πλειοψηφία και η συνοχή του ΣΥΡΙΖΑ. Και αυτό γιατί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αντί να προετοιμάζει στροφή και συμβιβασμό ερωτοτροπεί με τη ρήξη και καλλιεργεί κλίμα σύγκρουσης με το οποίο θα βρεθεί αντιμέτωπη αν προχωρήσει στον επώδυνο συμβιβασμό. Σε κάθε περίπτωση εμείς οφείλουμε να παίρνουμε τα μέτρα μας για το χειρότερο σενάριο. Αν δεν το κάνουμε και λειτουργούμε με τη βεβαιότητα της στροφής τους την τελευταία στιγμή, μπορεί να μας πιάσουν με τις πυτζάμες και να οδηγηθούμε απροετοίμαστοι σε κάλπες. Και αν οι κάλπες είναι για Δημοψήφισμα, εκ των πραγμάτων θα συγκροτηθεί ένα πλατύ μέτωπο απόρριψης των επιλογών της συγκυβέρνησης. Γι’ αυτό και θεωρώ περισσότερο πιθανή την προσφυγή σε εθνικές εκλογές. Σε αυτή την περίπτωση μία μόνο αποτελεσματική απάντηση υπάρχει: η συγκρότηση Μετώπου Λογικής των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων της χώρας. Πρακτικά η συγκρότηση εξ υπαρχής ενός ενιαίου σχήματος (με τίτλο π.χ. Μένουμε Ευρώπη) που θα διεκδικήσει την πρώτη θέση και το bonus των 50 εδρών, θα κρατήσει τη χώρα στην Ε.Ε. και το ευρώ και θα αποτρέψει την καταστροφή.

Σημειωτόν

 Του Γιώργου Σιακαντάρη, ΝΕΑ

Ο καθηγητής και αναπληρωτής υπουργός Προστασίας του Πολίτη Γιάννης Πανούσης σε άρθρο του στα «ΝΕΑ» κατηγόρησε την κυβέρνηση πως δεν κάνει τίποτα όσον αφορά τον τομέα πάταξης της ανομικής δράσης και της ασφάλειας των πολιτών. Αυτή όμως η κυβέρνηση δεν κάνει τίποτα παντού. Ή, μάλλον, η μια πλευρά της ακυρώνει ό,τι κάνει η άλλη. Ο κ. Λαφαζάνης και ο κ. Δρίτσας παγώνουν τις ιδιωτικοποιήσεις των λιμανιών που είχε ξεπαγώσει ο κ. Δραγασάκης. Ο κ. Βούτσης εμποδίζει την Αστυνομία να απαλλάξει τα πανεπιστήμια από τους «απελευθερωτές» τους. Ισως είναι επηρεασμένος από το μαρξικό «απαλλοτρίωση των απαλλοτριωτών» και προσαρμόζοντάς το στο σήμερα, το μετέτρεψε σε ασυδοσία των ασύδοτων. Ο υπουργός Δικαιοσύνης κατάσχει το Γκαίτε, το οποίο ξε-κατάσχει ο καθηγητής κ. Παρασκευόπουλος. Στο υπουργείο Εργασίας καταργούν τη ρήτρα μηδενικού ελλείμματος, αλλά δεν εγγυώνται την καταβολή έστω και μηδενικών συντάξεων. Ο κ. Κατρούγκαλος προσλαμβάνει τους απολυμένους, αλλά δεν τους «απολύει» από το δικηγορικό του γραφείο. Και το σπουδαιότερο, η κυβέρνηση συμφωνεί με τους εταίρους να της δώσουν χρήματα, αλλά δεν συμφωνεί να τους δώσει τίποτα από όσα αυτοί - καλώς ή και κακώς - ζητούν από τη χώρα για να τη δανειοδοτήσουν. Και επειδή κανείς δεν της δίνει χρήματα παίρνει τα διαθέσιμα των γενικών φορέων της κυβέρνησης. Και μετά; Ο κατάλογος θα μπορούσε να συνεχιστεί μέχρι να εξαντληθεί το όριο των λέξεων για το άρθρο, αλλά κυρίως μέχρι να εξαντληθεί ο ήδη εξαντλημένος από την αγωνία του πολίτης για το μέλλον της χώρας. Δεν εξαντλείται όμως η κυβέρνηση που τρέχει σημειωτόν από την 20ή Φεβρουαρίου.

Μερκελιστής (και) ο Τσίπρας; Ευτυχώς!

 Του Γιώργου Καρελιά, www.protagon.gr
Με τον ρυθμό των συναντήσεων και επαφών του Αλέξη Τσίπρα με τη Μέρκελ να έχει ανεβεί κατακόρυφα (τρεις-τέσσερις μέσα σε μόλις τρεις μήνες!), σε λίγο θα ξεπεράσει σε «μερκελισμό» τον προκάτοχό του Αντώνη Σαμαρά. Και δεν χρειάζεται ο Τσίπρας να πει δημοσίως «ουδείς αναμάρτητος», που είπε ο Σαμαράς στο Βερολίνο το 2012 για την προηγούμενη αντιμνημονιακή ρητορική του. Ο Τσίπρας το λέει κατ’ ιδίαν στη Μέρκελ και συμφωνούν να μην πουν τίποτα δημοσίως.
Αν στη θέση του Τσίπρα ήταν άλλος πρωθυπουργός και έκανε όσα κάνει ο νυν, ο Τσίπρας θα τον καταχέριαζε ως «μερκελιστή», θα τον κατακεραύνωνε επειδή κάνει «μυστική διπλωματία» και όλα τα σχετικά. Τώρα τα κάνει ο ίδιος και περασμένα ξεχασμένα. Και μπράβο του!
Δεν το λέμε καθόλου ειρωνικά. Τι σημαίνει ότι ο Τσίπρας έγινε «μερκελιστής»;

1. Ότι πέρασε ανεπιστρεπτί η εποχή του “go back, κυρία Μέρκελ” (εδώ). Ευτυχώς που πέρασε.
2. Ότι αναγνωρίζει πως και οι προηγούμενοι πρωθυπουργοί, που πήγαιναν στη Μέρκελ, πήγαιναν ακριβώς για τους ίδιους λόγους που πάει και ο ίδιος. Για να πάρουν λεφτά.
3. Ότι δηλώσεις του τύπου οι προηγούμενοι «έπεφταν στα τέσσερα» είναι απλώς γελοίες και θα πρέπει να επιβάλει στον συνεταίρο του, Καμμένο, να το βουλώσει. Ας αγοράζει καμιά παλιατζούρα πληρώνοντας εκατομμύρια.
4. Ότι άλλοι υπουργοί του, πιο αρμόδιοι και πιο σοβαροί υποτίθεται, να σταματήσουν να λένε ανοησίες περί «πραξικοπημάτων» (εδώ). Ας μαζέψουν λίγο τη γλώσσα τους κι ας βγάζουν φωτογραφίες για περιοδικά ελαφράς ύλης. Λιγότερη ζημιά θα κάνουν στη χώρα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει πόλεμο για λογαριασμό του

Του Δημήτρη Ψυχογιού, Athens Voice

Συνθήκες πολέμου

Η κατάσταση της χώρας τα τελευταία πέντε χρόνια (και κυρίως αφότου ανέλαβε την εξουσία η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ) θυμίζει όλο και περισσότερο εμπόλεμη κατάσταση. Βασικό χαρακτηριστικό τέτοιων περιστάσεων είναι πως τα κράτη χρησιμοποιούν όλους τους πόρους που διαθέτει η χώρα για να τους χρησιμοποιήσουν στον πόλεμο, αμυντικό ή επιθετικό: κηρύσσουν γενική επιστράτευση, οι βιομηχανίες υποχρεώνονται να παράγουν όπλα και πολεμοφόδια αντί για μηχανές και καταναλωτικά αγαθά. Γίνεται αναγκαστικός δανεισμός μέσω ομολόγων ή έκτακτων φορολογιών και ό,τι μείνει στα νοικοκυριά μαζεύεται μέσω «εράνων». Η αγροτική παραγωγή και τα τρόφιμα κατευθύνονται προς τους στρατιώτες στο μέτωπο, οι μεταφορές επιτάσσονται για τις ανάγκες του στρατού, τα νοσοκομεία λειτουργούν για τους τραυματίες και δεν δέχονται άλλους ασθενείς, ξενοδοχεία γίνονται νοσοκομεία κ.λπ. κ.λπ. Σημαντικό στοιχείο της εμπόλεμης κατάστασης είναι και η δημιουργία υπηρεσιών προπαγάνδας που ενισχύουν το ηθικό του λαού και αποδυναμώνουν το ηθικό του αντιπάλου. 
 Συνολικά, στην εμπόλεμη κατάσταση τα συμφέροντα της κοινωνίας των πολιτών μπαίνουν στην άκρη και ενδιαφέρει μόνο το συμφέρον του κράτους που έχει μετατραπεί σε πολεμική μηχανή – το συμφέρον του κράτους, όπως το εννοούν φυσικά οι κυβερνώντες στην εμπόλεμη χώρα. Και όποιος έχει αντίθετη αντίληψη κατηγορείται ως προδότης, σύμμαχος του εχθρού. Προδότες επίσης θεωρούνται και όσοι προσπαθούν να διαφυλάξουν τον πλούτο τους ή τις αποταμιεύσεις τους από τις ανάγκες του πολέμου – ενώ όσοι ευνοούνται από αυτή την τροπή της οικονομίας σε πολεμική, θεωρούνται κατεξοχήν πατριώτες.

H είδηση του αυτονόητου...

 Του Γιώργου Καρελιά, www.protagon.gr
Είμαστε μια χώρα όπου το αυτονόητο αποτελεί είδηση. Αναφέρομαι στην περίπτωση του επιχειρηματία Λεωνίδα Μπόμπολα, ο οποίος κλήθηκε να πληρώσει 1.8 εκατ. ευρώ για υπόθεσή του. Στη χώρα μας κάτι τέτοιο αποτελεί μια σημαντική είδηση. Και αυτό επειδή αρκετοί μεγάλοι, ισχυροί και με προσβάσεις στα -κάθε είδους- κέντρα εξουσίας επιχειρηματίες καταφέρνουν συνήθως να μην πληρώνουν. Το καθεστώς αυτό υπάρχει για πολλά χρόνια, είναι σύμφυτο με το ελληνικό κράτος. Άρα, όποτε συμβαίνει το αυτονόητο, οι ισχυροί να κληθούν να πληρώσουν δηλαδή, το γεγονός αποκτά ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, γίνεται μεγάλη είδηση και γίνεται και αντικείμενο πολιτικών διαχωρισμών. Είμαστε παράλληλα μια χώρα όπου ο ρουσφετολογικού χαρακτήρα διορισμός στο δημόσιο δεν αποτελεί είδηση. Είναι τόσο συνηθισμένο ισχυρά πολιτικά πρόσωπα με πρόσβαση στην εξουσία να διορίζουν κομματικούς φίλους, συγγενείς και άλλους, ώστε όταν η εκπρόσωπος τύπου των Ανεξάρτητων Ελλήνων εγκαλείται γιατί προσλήφθηκε η κόρη της στο γραφείο του υπουργού Άμυνας, να επιχειρηματολογεί λέγοντας πως είχε τα προσόντα. Ενδεχομένως να τα είχε, ωστόσο τα ίδια προσόντα φαντάζομαι είχαν χιλιάδες άλλα παιδιά τα οποία δεν έχουν την ευκαιρία να είναι και παιδιά ενός πολιτικού προσώπου. Η δημοσιοποίηση του διορισμού αυτού ήταν μικρή και είμαι σίγουρος πως την απάντηση της μαμάς της διορισθείσας αρκετοί θα τη θεώρησαν ως λογική. Εδώ ο ίδιος ο πρωθυπουργός διόρισε αρχικά σύμβουλο και πολύ συντομα γραμματέα τον ξάδελφό του και δεν σηκώθηκαν οι πέτρες, με την κυρία Χρυσοβελώνη θα ασχολούμαστε;

Η ελληνική κοινωνία πρέπει να αποφασίσει σοβαρά και συνολικά το μέλλον της

 Του Φώτη Γεωργελέ, Athnes Voice

«Είναι ανόητο να δανείζεσαι ως πτωχευμένος υπό τον όρο ότι θα μειώσεις τα εισοδήματά σου». Όταν οι 18 υπουργοί Οικονομικών ακούν τον Έλληνα υπουργό να λέει αυτή τη φράση, κατεβάζουν τα μολύβια, βγάζουν τα ακουστικά. Τους είναι αδύνατον να παρακολουθήσουν την ελληνική οικονομική σκέψη. Αν είναι ανόητο τότε γιατί ζητάς δανεικά; Ποιος ζήτησε να μειώσεις τα εισοδήματά σου; Είχες δηλαδή λεφτά και σου ζήτησε κάποιος να πετάξεις τα μισά στη θάλασσα; Το αντίθετο συμβαίνει, δεν έχεις εισοδήματα, σου προτείνουμε τους τρόπους που θα αυξήσεις την παραγωγή σου κι εσύ αρνείσαι. Ο υπόλοιπος πλανήτης δεν μπορεί να κάνει τη μετάφραση και γι’ αυτό δεν μας καταλαβαίνει. Όταν λέμε να μη μειώσουμε τα εισοδήματά μας, εννοούμε να συνεχίσουν να πληρώνουν όπως έκαναν πάντα για να συνεχίσουμε κι εμείς να ζούμε όπως το 2009 χωρίς να αλλάξουμε τίποτα. Εννοούμε τα δικά τους λεφτά. Έτσι, δεν είναι ανόητο να δανειζόμαστε πτωχευμένοι. Έτσι μάλιστα. Υπάρχει ένα καλός κύριος αρμόδιος για τις συντάξεις που κάθε μέρα είναι σε κάποια τηλεόραση. Δευτέρα, Τετάρτη, Παρασκευή είναι πένθιμος, ανακοινώνει ότι δεν υπάρχει σωτηρία για τον ΟΑΕΕ, ότι καταρρέει με τρύπα 535 εκ. για το 2015, ότι έχουν μαζευτεί 400 χιλιάδες που περιμένουν να πάρουν σύνταξη αλλά δεν υπάρχουν λεφτά, ότι το ΕΤΕΑ δεν μπορεί να πληρώσει τις συντάξεις, ότι κάθε χρόνο χρειάζονται επιπλέον 1-2 δις για να λειτουργήσουν τα ασφαλιστικά ταμεία. Τρίτη, Πέμπτη, Σάββατο καταγγέλλει την τρόικα aka θεσμούς, ότι ζητάνε μειώσεις των συντάξεων, βάζει κόκκινες γραμμές, δίνει ηρωικές μάχες, αποκαλύπτει ότι οι μειώσεις του 2012 δεν έπρεπε να γίνουν.

Κάτω από τη βάση

 Του Γιώργου Σιακαντάρη, NEA

Τα ψέματα τελείωσαν, ο καβγάς όμως δεν είναι για το πάπλωμα αλλά για την παραμονή μας στην Ευρώπη, και αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί υποστηρίζοντας «κριτικά» την κυβέρνηση για πράγματα που δεν κάνει και σφυρίζοντας αδιάφορα για όσα καταστροφικά πράττει. Οι καθαρές αλήθειες κάνουν και τους καθαρούς φίλους και συντρόφους. Και αυτό σημαίνει ότι, για να έχουμε τον σοσιαλδημοκρατικό πόλο, χρειάζεται πρώτα να έχουμε την κριτική υποστήριξη στον φιλοευρωπαϊκό πόλο, απαλλαγμένο βεβαίως από τους ηγέτες της προηγούμενης διακυβέρνησης. Ευρωπαϊσμός ή έξοδος από την Ευρώπη και όχι μνημόνιο ή αντιμνημόνιο είναι το πραγματικό δίλημμα. Η πραγματικότητα συνήθως είναι περίπλοκη, αλλά σήμερα η ελληνική πραγματικότητα είναι απλούστατη. Ευελπιστώ ότι η χώρα θα σωθεί για να ξαναγίνει η πραγματικότητά της περίπλοκη.

Στο μυθιστόρημα της Τζόις Κάρολ Όουτς «Αδελφή μου, αγάπη μου» (εκδ. Καστανιώτη), η πεντάχρονη που διαπρέπει στο παιδικό καλλιτεχνικό πατινάζ ρωτάει τον οκτάχρονο καταπιεσμένο από τις επιτυχίες της αδελφό της: «Αν πέσω (στο πατινάζ) θα με αγαπούν; Εσύ θα με αγαπάς;» Η κυβέρνηση ίσως ήρθε η ώρα να αρχίσει να θέτει το ίδιο ερώτημα. Όπως προκύπτει στη δημοσκόπηση του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, ήδη η αίσθηση είναι πως η κυβέρνηση, αξιολογούμενη από τους πολίτες, παίρνει πάνω από τη βάση μόνο στα θέματα εξωτερικής πολιτικής και άμυνας.

Ενα ασυγχώρητο πείσμα

Του Νίκου Αλιβιζάτου, Καθημερινή
Η ηλεκτρονική ψηφοφορία «δεν απαγορεύεται από καμιά συνταγματική ή υπερνομοθετικής ισχύος διάταξη και […] αποσκοπεί στην εξασφάλιση του εκλογικού δικαιώματος, σε περίπτωση που αυτό δεν μπορεί να ασκηθεί με φυσική παρουσία των ψηφοφόρων». Με την κατηγορηματική αυτή διατύπωση, η Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας απέρριψε καθαρά προ ημερών ως εντελώς αβάσιμες τις αιτιάσεις που είχαν διατυπωθεί για την αντισυνταγματικότητα, την αδιαφάνεια και τον αυθαίρετο, τάχα, χαρακτήρα της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας, που είχε καθιερωθεί το 2012 και το 2013 για την ανάδειξη των Συμβουλίων των ΑΕΙ, των πρυτάνεών τους, των κοσμητόρων και των άλλων μονομελών οργάνων των πανεπιστημίων (ΣτΕ (Ολ.) 519/2015). Εκεί, λοιπόν, που θα περίμενε κανείς ότι, ως προς αυτό τουλάχιστον το ζήτημα, η συζήτηση έκλεισε και ότι θα μπορούσαμε, πλέον, οι πανεπιστημιακοί να εκλέγουμε τους επικεφαλής των ιδρυμάτων μας χωρίς να προπηλακιζόμαστε, έρχεται ο υπουργός Παιδείας και, με το νομοσχέδιό του για τα ΑΕΙ και την έρευνα, καταργεί τις σχετικές υπουργικές αποφάσεις (άρθρο 3 παρ.6). Και τούτο με την απίθανης υποκρισίας σκέψη, ότι έτσι τάχα επιτυγχάνεται ο σκοπός της «ενδυνάμωσης της δημοκρατίας και της καθολικής εκπροσώπησης στα ιδρύματα», αφού τα όργανα διοίκησής τους θα «εκλέγονται πλέον από το σώμα των εκλεκτόρων και όχι από μέρος του, χωρίς τη διαμεσολάβηση κανόνων που στρεβλώνουν τη δημοκρατική εκπροσώπηση».

Μόνο η Ευρώπη

 Της Αγγελικής Σπανού, http://metarithmisi.gr

“Η Ευρώπη είναι συλλογικά ένοχη επειδή αφήνει εκατοντάδες μετανάστες να πεθαίνουν στη Μεσόγειο. Είναι ντροπή μας” δήλωσε ο ιδρυτής της μη κυβερνητικής οργάνωσης «Γιατροί Χωρίς Σύνορα» Μπερνάρ Κουσνέρ. Εχει δίκιο και είναι ο πρώην υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας, όχι ένας ξένος ούτε ένας αντίπαλος των ευρωπαϊκών ελίτ.Αυτό είναι στοιχείο του ευρωπαϊκού μεγαλείου, ότι εδώ δεν βρίσκεται μόνο το πρόβλημα αλλά επίσης η λύση ή η ουτοπία, γιατί σε κάποιες περιπτώσεις, όπως ίσως στο μεταναστευτικό, μπορεί και να μην υπάρχει μια πλήρης λύση. Η πολύνεκρη τραγωδία στη Μεσόγειο μας άφησε άφωνους όπως -κατά δήλωσή του- και τον πρόεδρο του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου Μ. Σουλτς, από τον οποίο όμως περιμένουμε να έχει φωνή, ακόμη περισσότερο να δρα, και μάλιστα όχι μετά, αλλά πριν. Η Ευρώπη των πνιγμών είναι αποκρουστική αλλά η Ευρώπη παραμένει ο ωραιότερος κόσμος του κόσμου, όχι μόνο για τους πρόσφυγες πολέμων, για τους μετανάστες που στοιβάζονται σε καρυδότσουφλα προκειμένου να φτάσουν, χωρίς πάντα να φτάνουν, εκεί που ζούμε εμείς. Σε όλες τις παγκόσμιες κατατάξεις, για το καλύτερο βιοτικό επίπεδο, για το αποτελεσματικότερο εκπαιδευτικό σύστημα, για το ισχυρότερο κοινωνικό κράτος, για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, για το σεβασμό της διαφορετικότητας, στις πάνω θέσεις βρίσκονται ευρωπαϊκές πόλεις. Στη διάρκεια της κρίσης το ξεχάσαμε, όπως δεν θυμόμαστε ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι το συγκλονιστικότερο πολιτικό σχέδιο της ανθρωπότητας με το οποίο αποτράπηκε η επανάληψη των παγκόσμιων πολέμων που καθόρισαν τον 20ό αιώνα. Ο Γ. Χάμπερμας μιλά με οξυδέρκεια για το δημοκρατικό έλλειμμα στην ΕΕ και είναι Γερμανός. Μιλά για το “μοιραίο κράμα παράλυσης και διάλυσης” από το οποίο υποφέρει κατά την ανάλυσή του η γηραιά ήπειρος και προτείνει, περισσότερη ολοκλήρωση, περισσότερη ενοποίηση, περισσότερη Ευρώπη.

Πραξικόπημα; «Ούτε μία στο εκατομμύριο»…

Του Γιώργου Καρελιά, www.protagon.gr

Το πρόβλημα δεν είναι οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου. Οσο κι αν είναι υποκριτική η στάση των πρώην συγκυβερνώντων κομμάτων, που τις καταγγέλλουν σήμερα ενώ τις είχαν για ψωμοτύρι όσο κυβερνούσαν. Οσο κι αν είναι διπλά υποκριτική η στάση της σημερινής κυβέρνησης, η οποία, σε μια επίδειξη πολιτικού κυνισμού, ακολουθεί κατά γράμμα την τακτική των προηγούμενων, που, ως αντιπολίτευση, κατακεραύνωνε.  Αν οι ΠΝΠ εξυπηρετούν επείγουσες ανάγκες, ας χρησιμοποιούνται κι ας είναι στα όρια της  συνταγματικότητας. Αν είναι να μην χρεοκοπήσει η χώρα, ας έρθει άλλη μία ΠΝΠ. Πρόβλημα δεν είναι ούτε το γεγονός ότι η κυβέρνηση κάνει εσωτερικό δανεισμό δεσμεύοντας και το τελευταίο ευρώ από τους φορείς του Δημοσίου κι ας φανταζόμαστε όλοι για πόσα «πραξικοπήματα» θα  έκανε λόγο ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση, αν έκανε το ίδιο η προηγούμενη κυβέρνηση. Αν είναι να μη χρεοκοπήσει η χώρα, ας το καταπιούμε κι αυτό. Ας σταματήσει, επιτέλους, ο λαϊκισμός των αντιπολιτευομένων όταν παύουν να είναι κυβέρνηση. Το πρόβλημα με τη σημερινή κυβέρνηση είναι άλλο, μάλλον είναι σοβαρότερο και  έχει μια διπλή διάσταση:
- Ως αντιπολίτευση ο ΣΥΡΙΖΑ  βρισκόταν στον κόσμο του, ακόμα και ορισμένες μέρες πριν από τις εκλογές. Είναι απλώς ενδεικτικό ότι ο Αλέξης Τσίπρας εμφανιζόταν βέβαιος(!) ότι η Μέρκελ δεν θα ήταν αρνιόταν να αποδεχθεί τις απαιτήσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Ο τρόπος που το είπε έδειχνε, στην καλύτερη περίπτωση, αφέλεια (εδώ) και, στη χειρότερη, εξαπάτηση του εκλογικού σώματος.

Πρώτη φορά... ακροδεξιά!

Του Κίμωνα Χατζημπίρου*, Εφημερίδα των Συντακτών

Ο χαρακτηρισμός «ψεκασμένοι» ακούγεται συχνά για τους Ανεξάρτητους Ελληνες. Κάποιες αφελείς εκ μέρους τους ερμηνείες περιβαλλοντικών φαινομένων προκαλούν ιλαρότητα, κάνοντας να γελάσουν οι πικραμένοι στην άχαρη εποχή που ζούμε. Από την άλλη, η παρουσία τους σε καίριες κυβερνητικές θέσεις είναι ανησυχητική. Το χειρότερο, όμως, είναι ότι η ιδεολογία του νεαρού κόμματος δικαιολογεί βαθύτερες και διαχρονικές ανησυχίες. Ο αρχηγός και υπουργός Εθνικής Αμυνας δεν διστάζει να επαναλαμβάνει συνθήματα που ακούγονταν συχνά πριν από 45 χρόνια. Επανέφερε στη μνήμη μας ότι μια θρησκευτική θεομητορική εορτή είχε καθιερωθεί από τη δικτατορία ως ημέρα της «Πολεμικής Αρετής των Ελλήνων». Πριν από λίγες μέρες στη Νέα Υόρκη μίλησε για τη «μέρα της παρελάσεως και της δοξολογίας, για την Παναγία μας, την Υπερμάχω Στρατηγώ [sic!] και προστάτη των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας και του έθνους». Εμφανιζόμενος ως υγιώς σκεπτόμενον έθνος, φέρνει στην πολιτική επιφάνεια «τις παραδόσεις της πίστης, της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού», ως απάντηση στην προδοτική στάση «των προσκυνημένων» που «εξαγοράστηκαν» και «γονάτισαν». Με την υπερσυντηρητική αντιμνημονιακή ρητορεία του απειλεί φιλικές κυβερνήσεις, σαμποτάροντας την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας αλλά και τη διεθνή της προκοπή. Σε μια κοινωνία όπου θεωρείται θεμιτή και γίνεται πρώτη είδηση η παρέλαση εικόνων ή κεριών με τιμές αρχηγού κράτους, ο αναγκαίος εκσυγχρονισμός ακυρώνεται από παραδοσιακά αναχρονιστικά στερεότυπα. Η προσκόλληση σε υποτιθέμενες εθνικές ιδιαιτερότητες οδηγεί σε αδυναμία υπέρβασης της χρόνιας κοινωνικής καθυστέρησης. Οσο και αν η ανθρωπότητα θεωρεί ότι η Αρχαία Ελλάδα έθεσε τα θεμέλια της φιλοσοφίας, της επιστήμης, της τέχνης, της πολιτικής, του αθλητισμού, κάποιοι εδώ σμικρύνουν την εθνική ταυτότητα στην «πολεμική αρετή».

Υπάρχει αριστερή ή δεξιά σοσιαλδημοκρατία;

 Του Γιώργου Σιακαντάρη, ΒΗΜΑ

Πολλές φορές στον ελληνικό δημόσιο διάλογο ακούμε κάποιους να ισχυρίζονται ότι υποστηρίζουν την αριστερή και όχι τη δεξιά σοσιαλδημοκρατία. Κάποιοι άλλοι υποστηρίζουν τη ριζοσπαστική. Εναντι ποιας; Της μετριοπαθούς και μεταρρυθμιστικής υποθέτω. Πάλι καλά που δεν ακούμε ότι είναι με την καλή και όχι με την κακή, με την τίμια και όχι τη διεφθαρμένη. Θυμίζει τη ρήση «προτιμώ να είμαι πλούσιος και όμορφος από το να είμαι φτωχός και άσχημος». Φυσικά πουθενά κανείς δεν θα βρει κάποιους να υποστηρίζουν ότι είναι με τη δεξιά ή με την αριστερή χριστιανοδημοκρατία. Θα γελοιοποιείτο όποιος έλεγε κάτι τέτοιο. Ετσι κανείς στην Ευρώπη δεν μπορεί να καταλάβει έναν Ελληνα όταν αυτός ισχυρίζεται ότι είναι αριστερός και όχι δεξιός σοσιαλδημοκράτης ή όταν ισχυρίζεται πως η σοσιαλδημοκρατία είναι ενδιάμεσος και όχι αριστερός πόλος. Υπάρχει σοσιαλδημοκρατία που να μην είναι μετριοπαθής, μεταρρυθμιστική και αριστερή; Οχι. Η σοσιαλδημοκρατία ήταν ακριβώς μια αριστερή απάντηση σε μια άλλη Αριστερά η οποία υποστήριζε ότι οι κοινωνίες αλλάζουν μόνο με επαναστάσεις και ριζοσπαστικά μέτρα, χωρίς σεβασμό στη δημοκρατία και στο κράτος δικαίου. Ο εμπνευστής της σοσιαλδημοκρατίας είναι ο κατά Καντ «ηθικός πολιτικός» και όχι ο κατά Λένιν «επαναστάτης» ή ριζοσπάστης. Και ηθικός πολιτικός, σύμφωνα με τον Καντ, είναι αυτός που «αποδέχεται τις αρχές της πολιτικής φρόνησης έτσι ώστε αυτές να συνυπάρχουν με την ηθική» (1). Η  βασική ειδοποιός διαφορά του καντιανού «ηθικού πολιτικού» από τον συντηρητικό «πολιτικό ηθικολόγο» και από τον επαναστάτη είναι η πίστη του πως οι κοινωνίες αλλάζουν δημοκρατικά, μόνο με μεταρρυθμίσεις.

Υπουργοί σε οίστρο και προοδευτικές αλλαγές

Του Κώστα Καλλίτση, Καθημερινή

Ακούω κάποιους υπουργούς σε ρητορικό οίστρο, απειλητικά να εκτινάσσουν (εν είδει σπάθας...) προς τους συνομιλητές τους το «αμείλικτο» ερώτημα: Υπάρχει, μήπως, κάποιος που τολμά να εισηγηθεί στην κυβέρνηση να υποχωρήσει σε ζητήματα όπως οι μειώσεις μισθών και συντάξεων, οι αλλαγές στο ασφαλιστικό, οι αυξήσεις του ΦΠΑ, προκειμένου να ικανοποιηθούν οι απαιτήσεις των εταίρων μας; Ε, υπάρχει;... Καταρχήν, ουδείς θέτει θέμα μείωσης μισθών στη διαπραγμάτευση – εξ ου ο πρωθυπουργός, κ. Αλ. Τσίπρας, μιλώντας προχθές στο Reuters, δεν περιέλαβε τέτοιο θέμα στα τέσσερα σημεία διαφωνίας με τους εταίρους. Δεύτερον, όμως, υπάρχουν θέματα με τα οποία οφείλαμε να ασχοληθούμε ακόμα κι αν οι εταίροι επέμεναν στην αντίθετη κατεύθυνση, ακόμη κι αν επέμεναν να μην ασχοληθούμε. Μεταξύ αυτών, περιλαμβάνονται το ασφαλιστικό και οι συντελεστές του ΦΠΑ. Πρόκειται για αλλαγές που θα έπρεπε να είχαμε μελετήσει και εφαρμόσει εκουσίως, χωρίς οποιαδήποτε ξένη παρότρυνση.
Εκ των πραγμάτων ακροθιγώς, εξηγούμαι:
Αδυνατώ να αντιληφθώ γιατί άραγε είναι προοδευτική και αντι-υφεσιακή η διατήρηση μειωμένου συντελεστή ΦΠΑ σε Κυκλάδες, Δωδεκάνησα και άλλα νησιά του Αιγαίου. Από πού προκύπτει ότι η αναπτυξιακή πολιτική ασκείται μέσω του... ΦΠΑ; Γιατί θα πρέπει τα μεσαία στρώματα, η φτωχολογιά και οι άνεργοι των μεγάλων αστικών κέντρων (αυτών, δηλαδή, που βαριά πλήττει η κρίση...) να πληρώνουν υψηλότερο ΦΠΑ από τον κάτοικο του Αιγαίου; Γιατί θα πρέπει να συνεχίζεται μια αναδιανομή βαρών και εισοδήματος σε βάρος όσων κατοικούν στα Κάτω Πατήσια, στην ορεινή Ηπειρο, στην Αρκαδία κι άλλες περιοχές με μικρότερο κατά κεφαλήν ΑΕΠ, υπέρ των κατοίκων του Αιγαίου;

Πληροφορία και συνεργασία

Του Αρίστου Δοξιάδη, Καθημερινή

Από το μεγάλο έπος των διαπραγματεύσεων της νέας κυβέρνησης με τους θεσμούς, έχω κρατήσει ένα μικρό επεισόδιο. Στην επταμερή συνάντηση της 20ής Μαρτίου, σύμφωνα με το ρεπορτάζ της Ελ. Βαρβιτσιώτη, «ο κ. Τσίπρας είπε ότι δίνοντας τα στοιχεία που ζητούν τα τεχνικά κλιμάκια είναι σαν να παραδίδει μέρος της κυριαρχίας της χώρας. Η κ. Μέρκελ παρενέβη εκεί για να εξηγήσει στον Ελληνα πρωθυπουργό ότι ούτε σε αυτήν αρέσει που κάθε χρόνο έρχεται το ΔΝΤ στο Βερολίνο και μπαίνει σε υπουργεία για να μαζέψει στοιχεία, ώστε να συντάξει την ετήσια έκθεση του Ταμείου, αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει άλλος τρόπος». Δύο εβδομάδες αργότερα, ανήμερα Πάσχα των Καθολικών, η κ. Λαγκάρντ συνάντησε τον κ. Βαρουφάκη στο γραφείο της για το ίδιο θέμα. Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα του κόσμου όπου τα στελέχη του ΔΝΤ δεν μπορούν να μπουν στα υπουργεία, και όπου τους δίνονται ελάχιστα από τα στοιχεία που ζητούν. Ο υπουργός υποσχέθηκε ότι θα συνεργαστούν. Στην πράξη δεν φαίνεται να έχει αλλάξει τίποτε. Η πληροφορία ως εθνική κυριαρχία. Η πληροφορία ως όπλο στη διαπραγμάτευση. Αν είναι αυτές οι αντιλήψεις του πρωθυπουργού και του υπουργού, τότε δεν θα καταλήξουμε σε μακροχρόνια συμφωνία με τους εταίρους. Θα είμαστε σε ένα διαρκές παζάρι, μήνα με τον μήνα, για μία ακόμα μικρή δόση, με αντάλλαγμα ένα ακόμα νομοσχέδιο. Αυτό ακριβώς είναι που ο κ. Βαρουφάκης θέλει να αποφύγει με τα μεγάλα του σχέδια για την αναμόρφωση της Ευρωζώνης. Ας διδαχτεί λοιπόν από τον κόσμο των επιχειρήσεων πώς γίνονται οι διαπραγματεύσεις και πώς χτίζονται οι συνεργασίες. Υπάρχει ένας απλός κανόνας: η εμπιστοσύνη χτίζεται πάνω στην ανοιχτή πληροφορία. Και, φυσικά, όσο μεγαλύτερη είναι η εμπιστοσύνη, τόσο μεγαλύτερα περιθώρια ελευθερίας έχει το κάθε μέρος, και τόσο περισσότερο μπορεί να συμβάλει στον κοινό στόχο.

Η Ελλάδα στην παγίδα της παρακμής

Tου Γιάννη Βούλγαρη, ΝΕΑ

Στο άρθρο αυτό δεν θα βρείτε καμία «έκκληση» στον κ. Τσίπρα «να παρέμβει επιτέλους», «να αποφασίσει επιτέλους» ποιον δρόμο κρίνει ότι η χώρα πρέπει να τραβήξει. Οσο αυξάνει η βουβή απόγνωση για την αβεβαιότητα και την προϊούσα οικονομική καταστροφή της χώρας τόσο αυξάνουν και οι «εκκλήσεις». Η εξέλιξη δείχνει ότι ο κ. Τσίπρας ούτε μπορεί ούτε θέλει ούτε ξέρει να λύσει τα θανάσιμα προβλήματα που συσσωρεύονται. Η εικόνα ότι υπάρχει ο κακός ΣΥΡΙΖΑ του κ. Λαφαζάνη που εμποδίζει τον καλό ΣΥΡΙΖΑ του «πραγματιστή» κ. Τσίπρα είναι ψευδής. Η κυβερνητική πορεία δείχνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένας ανομοιογενής φορέας που η εξουσία τον αποδιαρθρώνει περαιτέρω αντί να τον ενοποιεί. Και η αποδιάρθρωση του κυβερνητικού κόμματος αποδιαρθρώνει την Ελλάδα, οδηγώντας τη σε μια τροχιά ιστορικής παρακμής και φτωχοποίησης. Η εικόνα της κυβέρνησης αποτυπώνει τη συγκεχυμένη φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ. Ενα κόμμα της μετακομμουνιστικής Αριστεράς του 4% εκμεταλλεύτηκε επιτυχώς τη χρεοκοπία και την κρίση, πραγματοποιώντας μια εθνικολαϊκιστική μετάλλαξη που το έφερε στο 36%. Η ίδια μετάλλαξη προετοίμασε την κυβερνητική συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με την εθνικολαϊκιστική Ακροδεξιά των ΑΝΕΛ. Συνεργασία που δεν περιορίζεται στο επίπεδο της κορυφής, αλλά προϋποθέτει την εθνικολαϊκιστική και συνωμοσιολογική μετάλλαξη ενός μέρους της αριστερόστροφης κοινωνικής βάσης. Κοινός παρονομαστής του όλου εγχειρήματος ήταν η ακραία αντιπολιτευτική πόλωση και ο βαθύς κοινωνικός - συντεχνιακός συντηρητισμός τού «να μην αλλάξει τίποτα - φταίνε οι ξένοι». Σήμερα βλέπουμε τα κομμάτια αυτού του μορφώματος να κινούνται ασυνάρτητα.

Ένα νομοσχέδιο από μπαλώματα

 Της Βάσως Κιντή, www.protagon.gr
O Υπουργός Παιδείας κ. Α. Μπαλτάς δήλωσε ότι από τα 80 άρθρα του νόμου Διαμαντοπούλου «πειράζουν» μόνο τα 10 οπότε είναι υπερβολικό να λέγεται ότι τον κατεδαφίζουν. Θυμίζω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, ο κ. Μπαλτάς και ο κ. Κουράκης απέρριπταν μετά βδελυγμίας (υποστηρίζοντας απεργίες, διαδηλώσεις, καταλήψεις, κ.λπ.) το νομοσχέδιο Διαμαντοπούλου θεωρώντας πως ούτε κατά διάνοια μπορεί να αποτελέσει βάση συζήτησης. Τώρα που έχουν την ευκαιρία να τον καταργήσουν, διατηρούν τον νόμο κατά το μεγαλύτερο μέρος του και για έναν τουλάχιστον χρόνο διότι, παρά τα αντιθέτως λεγόμενα, δεν έχουν τίποτε μελετήσει και θα αρχίσουν, μας λένε, τώρα να σκέφτονται «ποια είναι τα κεφάλαια τα οποία πρέπει να μελετήσουμε διεξοδικά» (βλ. συνέντευξη Υπ. Παιδείας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ).
Θυμίζω επίσης ότι η ρύθμιση για ψήφο όλων των φοιτητών στις πρυτανικές εκλογές περιλαμβανόταν στη μεταρρύθμιση Γιαννάκου την οποία πάλι απέρριπτε διαρρήδην και μετά βδελυγμίας ο ΣΥΡΙΖΑ ενώ η πρόβλεψη για στάθμιση της ψήφου των φοιτητών ήταν τότε βελτιωτική πρόταση των μεταρρυθμιστών καθηγητών τους οποίους ο ΣΥΡΙΖΑ κατηγορούσε για πρόθυμη συνεργασία με την αντίδραση. Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ, κατεδαφίζει ό,τι έχει χτιστεί και, καθώς δεν διαθέτει ούτε μία δική του πρόταση, αναζητεί απεγνωσμένα μπαλώματα υιοθετώντας λύσεις άλλων που είχε προηγουμένως αποκηρύξει.
Στο νομοσχέδιό του ο ΣΥΡΙΖΑ:

• Υποκαθιστά το Συμβούλιο της Επικρατείας και, ενάντια σε πρόσφατη απόφασή του Ανώτατου Δικαστηρίου, αποφαίνεται τι από τον νόμο είναι αντισυνταγματικό (βλ. αιτιολογική έκθεση).

Η χώρα καταστρέφεται με σχέδιο και εμείς απλώς ανησυχούμε;

Του Λεωνίδα Καστανά, http://metarithmisi.gr

Δεν πρόκειται για μια κυβέρνηση χωρίς σχέδιο. Πρόκειται για μια κυβέρνηση με ένα πολύ κακό «σχέδιο» που συστηματικά καταστρέφει τις θεμελιώδεις δομές της πατρίδας μας και την οδηγεί πολλές δεκαετίες πίσω. Στην Παιδεία, στη Δικαιοσύνη, στην Οικονομία, στη Βιομηχανία, στη Δημόσια Διοίκηση, στο Ασφαλιστικό, στο Μεταναστευτικό, στην Εξωτερική Πολιτική. Αλλού με νομοθετικές παρεμβάσεις, αλλού με ηθελημένη και προσχεδιασμένη αποφυγή λήψης μέτρων. Είναι το σχέδιο της διάλυσης της αστικής μας δημοκρατίας υπό την σκέπη της ιδεολογίας του εθνολαϊκισμού και τη συνεργασία των δύο άκρων. Κακώς, κάκιστα πολλοί ασχολούνται μόνο με το δανειακό ζήτημα και το πιθανολογούμενο Grexit.  Και να βρεθεί λύση με τους δανειστές, τι θα γίνει με την Παιδεία που διαλύεται, τι θα γίνει τα ασφαλιστικά ταμεία που χρεοκοπούν, τι θα γίνει με την παραγωγική ανάταξη της χώρας; Με ποιες προϋποθέσεις θα πιάσουν τόπο τα λεφτά των εταίρων ώστε να βρούμε ένα δρόμο προς την ανάπτυξη; Σε μια χώρα που διαλύεται με σχέδιο το φιλοευρωπαϊκό – δημοκρατικό τόξο απλώς περιδιαβάζει στα κανάλια και δηλώνει την ανησυχία του. Ή ακόμα χειρότερα περιμένει από την κυβέρνηση να βάλει μυαλό και να αλλάξει ρότα. Μα δεν είναι θέμα μυαλού. Είναι θέμα πολιτικής. Αυτή είναι η πολιτική της. Η διάλυση του κοινωνικού ιστού, ο εκβαρβαρισμός, η έκπτωση του αστικού περιβάλλοντος και η έλευση μιας ολοκληρωτικής κοινωνίας μακριά από τα δυτικά κοινωνικά πρότυπα. Δεν είναι ο σοσιαλισμός σοβιετικού τύπου που επαγγέλλεται το ΚΚΕ είναι ο «αναρχοσοσιαλισμός» τύπου ΣΥΡΙΖΑ.

Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. πέθανε, μα το πασόκ ζει ακόμα

 Του Θοδωρή Γεωργακόπουλου, Καθημερινή

Το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα σβήνει, έχει πρακτικά χαθεί, η ύπαρξή του βρίσκεται στα όρια του στατιστικού λάθους, δεν είναι πια παρά ένα μετείκασμα, ένας απόηχος. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. πέθανε. Μα το πασόκ ζει. Γι’ αυτό θέλω να μιλήσουμε απόψε.

Το πασόκ στο οποίο αναφέρομαι δεν είναι κόμμα, δεν είναι κίνημα, δεν είναι δομή, δεν είν’ οργάνωση. “Πασόκ” είναι η πολιτική ορθοδοξία. Είναι το επίσημο πολιτικό και κοινωνικό μας δόγμα, η ιδεολογική μας ταυτότητα, θα έλεγε κανείς. Ανατράφηκε από το ΠΑ.ΣΟ.Κ., αλλά δεν ταυτίζεται μαζί του, ή μάλλον, έπαψε να ταυτίζεται μαζί του πολύ νωρίς. Έγινε κάτι άλλο, πολύ μεγαλύτερο. Ξεκίνησε από το ΠΑ.ΣΟ.Κ., από τον ουτοπικό αντιδυτικό σοσιαλισμό που, ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ’70, φαντάζομαι, έζεχνε αφέλεια και συντήρηση. Οικειοποιήθηκε το λεξιλόγιό του και βασικές, υποτυπώδεις ιδέες (αν μπορεί κανείς να αποκαλέσει ιδέες τα συναισθηματικά τσιτάτα) μα μετά εξελίχθηκε, προσαρμόστηκε, μεταλλάχτηκε σε ένα αμάλγαμα ιδιομορφιών, ιδιοσυγκρασιών και ιδιαιτεροτήτων, μπολιάστηκε και με το χαρακτήρα και την αισθητική μας, των Ελλήνων πολιτών του 20ου, του 21ου και του 19ου αιώνα (το ίδιο είναι) και έγινε κάτι νέο, κάτι αυτόνομο, διαχρονικό: Έγινε πασόκ. Πασόκ είναι η ΓΕΝΟΠ, πασόκ είναι οι καθηγητές κατά της αξιολόγησης, πασόκ είναι το κίνημα δεν πληρώνω. Είναι τα μπουζούκια και τα σκυλάδικα, οι καταλήψεις στα σχολεία, αυτοί που έρχονται από δεξιά και μπαίνουν μπροστά από τους άλλους που περιμένουν να στρίψουν. Πασόκ είναι οι γιατροί που δηλώνουν 9.999 ευρώ εισόδημα, οι τυφλοί της Ζακύνθου, οι σκατούλες των σκυλιών στα πεζοδρόμια, οι μουχλιασμένοι τοίχοι του ακάλυπτου, άβαφοι από τότε που φτιάχτηκαν τα κτίρια. Οι φοιτητές αφασικοί επαναστάτες. Οι καμμένοι κάδοι απορριμάτων, οι παράνομες χωματερές, εκατομμύρια αυθαίρετα, γόπες στις παραλίες.

H ριζοσπαστική αριστερά σημείωσε το μεγαλύτερο πολιτικό ναυάγιο της ιστορίας

Συνέντευξη του Δημήτρη Ραυτόπουλου, ενός από τους σημαντικότερους κριτικούς της ελληνικής λογοτεχνίας στην Athens Voice

 Είμαστε μια χώρα, όπου ο νόμος δεν είναι υποχρεωτικός. Ο ίδιος ο νόμος μάλιστα συχνά προτρέπει στην παράβαση ή την επιβραβεύει, ενώ τιμωρεί τη νομιμοφροσύνη, μειονεκτούσα στον ανταγωνισμό. Αυτό δεν ισχύει μόνο στα οικονομικά (φορολογία, πίστωση, πολεοδομία), αλλά σε όλα τα πεδία της δημόσιας ζωής. Δημοκρατικό, προοδευτικό, ιερό δικαίωμα θεωρείται η βία των λίγων επί των πολλών, που πληρώνουν τα σπασμένα, οι καταλήψεις και οι καταστροφές δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, ο αποκλεισμός της κυκλοφορίας και των μεταφορών, η ομηρεία πόλεων, παραγωγών, τουρισμού, μαθητών, σπουδαστών, ασθενών... οι βαρβαρότητες σε μνημεία, το κιτσαριό των συνθημάτων και γκράφιτι, η ηχορύπανση της ντουντούκας και των ηρωικών παιάνων, οι ρεβανσιστικές φαντασιώσεις του νέου Δεκέμβρη, του Γράμμου και των γουναράδικων. Λες και το αύριο του έθνους, το μέλλον αυτών των παιδιών είναι... η κάθοδος στον Ομφαλό για να κάνουν μάνες δίχως γιους... ή το Κούγκι, η Έξοδος των Βρυξελλών! Όλα αυτά δεν είναι σύμπτωση ή άσχετα μεταξύ τους, είναι αλληλένδετα, πραγματική κουλτούρα αντικοινωνικότητας και ανομίας, όπου συμπράττουν η αναξιοκρατία, η καταδίκη της αριστείας, η παιδαγωγική της ελάσσονος προσπάθειας

Ύστερα από δύο δικτατορίες, του Μεταξά και της Χούντας των Συνταγματαρχών, τη γερμανική Κατοχή, την εμπειρία του Εμφυλίου και τις εξορίες, ο Δημήτρης Ραυτόπουλος, εμβληματική μορφή της Aριστεράς, εξακολουθεί να γράφει και να ασκεί κριτική. «Η Αριστερά», έχει πει, «πρέπει να λέει αλήθειες. Δεν μπορεί να παραμένει προσκολλημένη στους μύθους της, να κατασκευάζει εχθρούς σε όσους λένε κάτι άλλο». Αλήθειες που ο ίδιος τολμούσε να ξεστομίζει σε δύσκολες, φορτισμένες εποχές. Όσοι τον γνωρίζουν λένε ότι ήταν ασυμβίβαστος, με μια αδιάλλακτη προσήλωση σε αυτά που πίστευε. Το ίδιο είναι και τώρα όταν σχολιάζει την «πρώτη φορά Αριστερά», τη σοσιαλδημοκρατία, το συγκρουσιακό κλίμα που για μια ακόμα φορά κυριαρχεί, λες και κανένα μάθημα δεν πήραμε από τον εμφύλιο που αυτός γνώρισε. Σ’ αυτή την εξαιρετικά κρίσιμη για τη χώρα περίοδο, οι σκληρές αλήθειες από έναν άνθρωπο που έζησε έντονα τον ταραγμένο 20στό αιώνα, αφυπνίζουν και προειδοποιούν.

«Πάμε γυάλα» ή πάμε γι’ άλλα;

 Του Γιάννη Παπαθεοδώρου, http://metarithmisi.gr

Το ΠΑΣΟΚ όμως «δεν αρέσει πια», η ΔΗΜΑΡ «τρεμοσβήνει», οι Μεταρρυθμιστές «στριμώχτηκαν», το ΚΙΝΗΜΑ εκφυλίστηκε. Η πολιτική γεωγραφία του προοδευτικού χώρου έχει πλέον αλλάξει δραματικά. Όπως σωστά επισήμανε πρόσφατα ο Γιώργος Σιακαντάρης,[1] σήμερα χρειάζεται ένας νέος σοσιαλδημοκρατικός πόλος που να σηματοδοτεί την υπέρβαση των υπαρχόντων κομματικών σχηματισμών με σεβασμό στην ιστορικότητα και την ιδιαιτερότητά τους.

Τα δεδομένα είναι γνωστά. Όλες οι προηγούμενες συζητήσεις, ιδέες, κινήσεις και  πρωτοβουλίες για την περίφημη «κεντροαριστερά» ναυάγησαν. Μαζί τους, ναυάγησαν και τα κόμματα που προσπάθησαν να εκφράσουν τις διαφορετικές εκδοχές της. Η ΔΗΜΑΡ, κουβαλώντας το συμβολικό φορτίο της Ανανεωτικής Αριστεράς, επέλεξε την πολιτική της αυτοκτονία, ζαλισμένη από τα πολλά «σλάλομ». Το ΠΑΣΟΚ, που κάποτε εξέφρασε το ιστορικό προοδευτικό κέντρο, οδηγήθηκε στην συρρίκνωση της κοινωνικής του βάσης και, συνακόλουθα, στην εκλογική του απαξίωση, εγκαταλείποντας την ηγεμονική συμμαχία του με τη μεσαία τάξη. Το μικρό κομμάτι των «Μεταρρυθμιστών», γοητευμένο αρχικά από την ιδέα της «μεγάλης κεντροαριστεράς», πλέει σήμερα μέσα στο Ποτάμι, χωρίς να μπορεί να μπολιάσει ουσιαστικά το νέο κόμμα με τις ευαισθησίες του. Το Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών μέτρησε ανεπιτυχώς τις διασπαστικές δυνάμεις του, με αφορμή ένα μάλλον προσωπικό καπρίτσιο. Όλα δείχνουν πως ο χώρος της λεγόμενης «κεντροαριστεράς» βρίσκεται μπροστά σε ένα ιστορικό αδιέξοδο.

Δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την αλήθεια, την Αλήθεια με κεφαλαίο

Του Φώτη Γεωργελέ, Athens Voice 

Όσοι πιστεύουν ότι στις δραματικές συνθήκες της Ελλάδας μετά τη ρήξη και την έξοδο θα παίζουν στο παιχνίδι ο Αλέξης και ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης και ο Βαρουφάκης, είναι δραματικά αφελείς. Στην τριτοκοσμική Ελλάδα που θα μοιάζει με λατινοαμερικάνικη μπανανία του προηγούμενου αιώνα, συμμορίες της νύχτας, μαφίες, ιδιωτικοί στρατοί και βαρώνοι ολιγάρχες θα ασκούν την εξουσία αδιαμεσολάβητα. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την αλήθεια, την Αλήθεια με κεφαλαίο. Η μόνη διέξοδος είναι η Ευρώπη. Τίποτε πια λιγότερο. Κάθε μέρα που περνάει με αυτή τη διφορούμενη ασάφεια και άρνηση συνεννόησης φέρνει την αυτοεκπληρούμενη προφητεία πιο κοντά.

Το τριήμερο του Πάσχα, ένα μπαράζ δημοσιευμάτων στα ξένα μέσα ενημέρωσης προανήγγειλε ρήξη, ατύχημα, grexit, εκλογές, εμπλοκή στις διαπραγματεύσεις, διπλό νόμισμα, βοήθεια της Ευρώπης για να αποχωρήσει η Ελλάδα συντεταγμένα ώστε να μην αντιμετωπίσει μια πραγματική ανθρωπιστική κρίση. Υπολογίζουν μάλιστα σε 30 δις αυτή τη βοήθεια, το «χρυσό αλεξίπτωτο» της αποχώρησης. Είναι πρώτη φορά που αξιωματούχοι της Ένωσης μιλάνε ανοιχτά γι’ αυτό το ενδεχόμενο, μέχρι τώρα ήταν απαγορευμένη λέξη, πάντα διέψευδαν κάθε τέτοια προοπτική. Κάποιοι έχουν καταλήξει ότι η ρήξη είναι επιλογή της ελληνικής κυβέρνησης η οποία ωθεί τα πράγματα προς τα εκεί.

Η δυστυχία να είσαι Έλληνας φιλελεύθερος

 Του Γιώργου Σιακαντάρη, Athens Voice

Πριν 40 χρόνια κυκλοφόρησε το βιβλίο του Νίκου Δήμου «Η δυστυχία να είσαι Έλληνας». Αυτό προκάλεσε ευρύτερες συζητήσεις και σε μερικές περιπτώσεις γόνιμες αντιπαραθέσεις. Σήμερα ίσως είναι εποχή να γραφεί ένα βιβλίο στο οποίο θα περιγράφεται η δυστυχία να είσαι Έλληνας φιλελεύθερος. Εξηγούμαι. Υπάρχουν δύο γενικευμένοι τρόποι ιδεοληπτικής πρόσληψης του φιλελευθερισμού. Κοινό σημείο και των δύο είναι η μεροληψία. Από τη μία έχουμε εκείνους για τους οποίους φιλελευθερισμός είναι η ηδονή να αφαιρείς εισόδημα, πόρους ή ικανότητες από τους φτωχούς για να τα δίνεις στις τράπεζες. Από την άλλη έχουμε εκείνους που τον παριστάνουν ως την ιδεολογία αποθέωσης της ελεύθερης αγοράς. Για αυτούς φιλελευθερισμός είναι εκείνη η ιδεολογία που στα ερωτήματα αγορά ή κράτος, λιγότερο ή περισσότερο δημόσιο, επενδύσεις ή αναδιανομή, ατομικές ή συλλογικές συμβάσεις, λιγότερη ή περισσότερη φορολογία και τέλος ελευθερία ή ισότητα τάσσεται πάντα με το πρώτο σκέλος. Πριν όμως ο φιλελεύθερος απαντήσει σ’ αυτά τα ερωτήματα, καλείται να πάρει τη θέση αυτού που ο Άνταμ Σμιθ ονόμαζε «αμερόληπτο παρατηρητή». Αυτό σημαίνει να εξετάσει τις ιδέες και τη διαγωγή του, όπως θα ήθελε να τις εξετάσει κάθε αμερόληπτος παρατηρητής. Αυτός ο αμερόληπτος (Σμιθ) ή ο ακριβοδίκαιος (Τζον Ρολς) παρατηρητής είναι η προϋπόθεση για να καταλήξουμε σε κάποιες αρχές με βάση τις οποίες μπορούμε στη συνέχεια να διαφωνήσουμε για τις απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα, που αφορούν το πώς και με ποια μέσα επιτυγχάνεται η ευζωία. Φιλελευθερισμός δεν είναι οι απαντήσεις, αλλά ο τρόπος με τον οποίο οργανώνεται η συζήτηση για να προκύψουν αυτές.

Ούτε αφελείς ούτε ανόητοι: Βγαίνοντας από το αδιέξοδο

*Γράφουν οι: Αντιγόνη Λυμπεράκη - βουλευτής  & Μίλτος Κύρκος ευρωβουλευτής, Athens Voice

---

Οι πρώτες 70 ημέρες διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ μας έχουν αφήσει μια έντονη γεύση απογοήτευσης. Δεν είναι μόνο ο χαμένος χρόνος που μετράει σε βάρος μας. Οι εβδομάδες που σπαταλήθηκαν στις διαπραγματεύσεις πριν η κυβέρνηση αποδεχτεί αυτό που όλοι (και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι) λέγαμε. Ότι, δηλαδή, διαπραγμάτευση γίνεται μόνο με αριθμούς και προτάσεις. Δεν γίνεται διαπραγμάτευση με εκθέσεις ιδεών. Ούτε φταίει μόνο η μεγάλη ευκολία με την οποία η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ χάρισε 500 εκατομμύρια ευρώ στην αμερικάνικη Lockheed για αεροπλάνα, ενώ υποσχέθηκε μόλις 200 εκατομμύρια για την οξύτατη κοινωνική κρίση. Μια υπόσχεση που φαντάζει ακόμα πιο αναξιόπιστη, καθώς δεν προσδιορίστηκε (ούτε στο περίπου) το ποιοι τα δικαιούνται. Ούτε, βέβαια, είναι μόνο ο εθνολαϊκισμός, η φανφαρολογία, το «νόμιμο άρα και ηθικό», η αδράνεια σε θέματα δημόσιας τάξης, η μετακίνηση ολόκληρων υπουργείων όταν δεν τα βρίσκουνε οι υπουργοί κλπ. Είναι όλα αυτά, μα περισσότερο απ’ όλα είναι η διαπίστωση πως κανείς δεν ξέρει τι πρέπει να κάνει. Είναι η πεποίθηση που σταδιακά εμπεδώνεται ότι, δηλαδή, το πολυδιαφημισμένο πρόγραμμα ΣΥΡΙΖΑ, αν εξαιρέσουμε τις ήδη ξεχασμένες από την κυβέρνηση υποσχέσεις της Θεσσαλονίκης, είναι μια σειρά από άγραφες σελίδες. Σελίδες που αναρωτιέται κανείς αν «πιάνει μελάνι» πάνω τους. Δείτε το νομοσχέδιο για την «ανθρωπιστική κρίση» που αντί να συγκεντρώσει όλους τους πόρους στοχεύοντας εκείνους που έχουν τη μεγαλύτερη ανάγκη, προσφέρει αμφίβολες υποσχέσεις σε ασαφείς δικαιούχους, ενώ διατηρεί το σύνολο των πόρων για κοινωνική στήριξη χωρίς εισοδηματικά κριτήρια. Είχε μια ευκαιρία να ξανασχεδιάσει μια άδικη και αναποτελεσματική κοινωνική πολιτική σε νέες βάσεις (με πραγματικά Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα) και αντί γι’ αυτό έστησε μια φτωχή βιτρίνα πίσω από την οποία τακτοποίησε θέματα λειτουργίας της κυβέρνησης, συμβούλων και εθελοντών.

10 λόγοι για τη Βία και την Επανάσταση

 Του Νίκου Δήμου, www.protagon.gr

1. Κάθε βία είναι απάνθρωπη. Παραβιάζει την ελευθερία, την βούληση και την αξιοπρέπεια του ανθρώπου.
2. Ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα. Δεν υπάρχει καλή, χρήσιμη ή ωφέλιμη βία. Από την στιγμή που είναι απάνθρωπη, είναι αρνητική. Κάθε άτομο είναι ιερό. Ακόμα και η αναγκαία βία του κράτους είναι απεχθής και οφείλει να παραμένει ελάχιστη και μόνον αμυντική.
3. Η βία δεν οδηγεί πουθενά – παρά μόνο σε βία (αντίθετη).
4. Οι αριστεροί αναμασούν την φράση του Μαρξ: «η βία είναι η μαμή της ιστορίας» που μόνιμα την αναφέρουν λανθασμένα. (Η ακριβής φράση είναι: «Η βία είναι μαμή για κάθε παλιά κοινωνία που εγκυμονεί μία καινούργια»). Η βία ως εμβρυουλκός. Αλλά θα δούμε τι γεννάει.
5. Η βία της Γαλλικής Επανάστασης γέννησε την Τρομοκρατία, τον Ροβεσπιέρο, τον δικτάτορα Ναπολέοντα και την Παλινόρθωση των Βουρβόνων. Η βία της Ρωσικής επανάστασης γέννησε τον Στάλιν, τα Γκούλαγκ και τριάντα εκατομμύρια θύματα. Η βία της Επανάστασης του Μάο είχε σαράντα εκατομμύρια – αλλά του Πολ Ποτ μόνο τρία.
6. Καμία κοινωνική επανάσταση δεν έφερε την δημοκρατία ή την πρόοδο. Έθνη όπως η Αγγλία, η Ελβετία και οι ΗΠΑ πέρασαν στην δημοκρατία πριν πέσει η Βαστίλη αναίμακτα και πολύ πιο αποτελεσματικά. Η σύγκριση Αγγλίας και Γαλλίας είναι διαφωτιστική. Οι Γάλλοι χρειάστηκε να περιμένουν άλλα ογδόντα πέντε χρόνια μετά την επανάσταση τους για να απολαύσουν αυτά που οι Βρετανοί είχαν εγκαθιδρύσει ειρηνικά αιώνες πριν!
7. Γράφει η Simone Weil: «Η λέξη ‘επανάσταση’ είναι μία λέξη για την οποία σκοτώνεις, για την οποία πεθαίνεις, για την οποία στέλνεις τις εργαζόμενες μάζες στον θάνατο – αλλά η οποία τελικά δεν έχει κανένα περιεχόμενο».