Ακιλινό Μορέλ: Ενας αριστερός μπορεί να είναι πλούσιος;

Από τον Θανάση Γιαλκέτση, Εφημερίδα των Συντακτών

Ο Ακιλινό Μορέλ είναι στέλεχος του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος και διδάσκει κοινωνική πολιτική στο Πανεπιστήμιο Paris I (Panthéon-Sorbonne). Το ακόλουθο άρθρο του δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Libération».

Συστατικό στοιχείο της ταυτότητας της Δεξιάς είναι η οργανική συνάφειά της με τον κόσμο των «πλούσιων» και των «ισχυρών», η αιμομικτική σχέση ανάμεσα στην εξουσία και το χρήμα. Εγείρεται ωστόσο ένα ερώτημα που αφορά την Αριστερά. Ενα ερώτημα λεπτό: εκείνο της σχέσης με το χρήμα, καθώς και της σχέσης της ελίτ με τον λαό. Ενας πολιτικός της Αριστεράς μπορεί να είναι πλούσιος; Μπορεί να συνδέεται με προσωπικότητες του πλούτου; Η κατοχή του χρήματος ή η συναναστροφή με τους ανθρώπους του χρήματος αφαιρούν από έναν αριστερό τη δυνατότητα να ζητήσει τις ψήφους των συμπολιτών του και να ασκήσει εξουσία; Είναι θεμιτό να ανήκει στην ελίτ, ιδίως την οικονομική, κάποιος που θέλει να εκπροσωπεί την Αριστερά και τον λαό της; Δεν μπορούμε πλέον να παρακάμπτουμε αυτά τα ερωτήματα επικαλούμενοι την ιστορία και θυμίζοντας ότι, από τον Λεόν Μπλουμ ώς τον Φρανσουά Μιτεράν και τον Λιονέλ Ζοσπέν, το Σοσιαλιστικό Κόμμα και η Αριστερά είχαν πάντοτε ηγέτες που προέρχονταν από την αστική τάξη και ποτέ από το προλεταριάτο. Γιατί η εποχή δεν είναι πλέον η ίδια και οι καιροί έχουν αλλάξει. Η παγκοσμιοποίηση δεν έχει αλλάξει μόνον τον χαρακτήρα του καπιταλισμού, προσδίδοντας υπέρμετρο και εντελώς ανορθολογικό βάρος στον χρηματοπιστωτικό τομέα.

Ο Κάντας και η Κεντροαριστερά

Της Αγγελικής Σπανού, Athens Voice

 Οι αλήθειες του υπόδικου πρώην αναπληρωτή διευθυντή εξοπλισμών αποκτούν ακόμη μεγαλύτερη αξία σε μια στιγμή στην οποία γίνεται προσπάθεια ανασυγκρότησης της κακοπαθημένης και κατακερματισμένης Κεντροαριστεράς, που υπάρχει κοινωνικά, αλλά δεν εκφράζεται με ισχυρό και αποτελεσματικό τρόπο πολιτικά. Το δίλημμα μπροστά στο οποίο βρίσκονται οι μετέχοντες στις διεργασίες είναι αν θα κάνουν μικρά βήματα για τη βελτίωση του υπάρχοντος status quo στον πολιτικό χώρο μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ ή αν θα επιχειρήσουν το άλμα για να συμβάλουν στη δημιουργία ενός νέου πολιτικού κόσμου, που θα σαρώσει τον παλιό. Με άλλα λόγια, «ΠΑΣΟΚ plus» ή κάτι άλλο που δεν θα έχει καμία σχέση με το παραδοσιακό κομματικό κατεστημένο που δίνει μάχη επιβίωσης; Η απάντηση είναι προφανής για όσους δεν θέλουν η λέξη Κεντροαριστερά να δημιουργεί συνειρμό με τον Κάντα.

Aκόμη και οι πλέον ένθερμοι υποστηρικτές της άποψης ότι το ΠΑΣΟΚ πρέπει να έχει ηγεμονικό ρόλο στην προσπάθεια ανασυγκρότησης της «δημοκρατικής παράταξης» θα δυσκολευτούν να βρουν επιχειρήματα μετά τις αποκαλύψεις του πρώην αξιωματούχου του ΥΠΕΘΑ Αντώνη Κάντα για τα όπλα και τις μίζες την περίοδο 1997-2002, δηλαδή επί κυβέρνησης Σημίτη. Η απολογία του είναι ένα συνταρακτικό κείμενο που περιγράφει πολύ παραστατικά τον τρόπο λειτουργίας του συστήματος εξουσίας που συνέβαλε στη χρεοκοπία της χώρας και την καταδίκη της ελληνικής κοινωνίας σε μια πολευτή περιπέτεια με απρόβλεπτη έκβαση.

Κίνηση ή στασιμότητα

Του Γιάννη Βούλγαρη, ΝΕΑ
Το 2013 κρίθηκε η δημοσιονομική αντοχή και βούληση της Ελλάδας να μείνει στο ευρώ. Η δημοσιονομική μάχη τείνει να κερδηθεί. Το 2014 και το 2015 θα κριθεί η ικανότητα της Ελλάδας να μείνει στο ευρώ και να επανέλθει στην ΕΕ ως κανονικό μέλος. Ας είμαστε σαφείς. Κανείς «ξένος» δεν μας δείχνει την πόρτα. Αυτό παίχτηκε και ζυγίστηκε το 2011. Σήμερα κρίνεται αν εμείς θα δημιουργήσουμε τις κατάλληλες πολιτικές συνθήκες ώστε η συμμετοχή μας στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι να γίνει αποδεκτή από την κοινωνία. Οχι ως αναγκαίο κακό, αλλά ως εθνική επωφελής επιλογή. Να είμαστε και πάλι σαφείς. Η διακινδύνευση της θέσης μας στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι δεν θα προκύψει από μια καθαρή απόφαση εξόδου από αυτό. Ο ΣΥΡΙΖΑ επισήμως προσπαθεί να αποστασιοποιηθεί από προηγούμενες τοποθετήσεις του. Η Χρυσή Αυγή από τα δεξιά, το ΚΚΕ και ο ακροαριστερός χώρος εκτός αλλά και εντός ΣΥΡΙΖΑ, που έχουν υποστηρίξει την έξοδο, δεν πρόκειται να μας κυβερνήσουν. Το πρόβλημα δεν θα προκύψει με απόφαση, αλλά «διά της διολισθήσεως». Εφόσον δηλαδή τα επόμενα χρόνια η Ελλάδα βαλτώσει σε μια κατάσταση όπου η έξοδος από την κρίση θα παραμένει επισφαλής, η οικονομία θα παλινωδεί μεταξύ ανάκαμψης και νέας ύφεσης, οι κυβερνήσεις θα αποδεικνύονται αναποτελεσματικές και αναλώσιμες. Βεβαίως, οι δυνάμεις της δραχμής εξακολουθούν να υπάρχουν και δεν έχουν εγκαταλείψει την προσπάθεια. Εσχάτως τη συναρτούν με αυτό που κυκλοφορεί ως «κυβερνητική παρένθεση ΣΥΡΙΖΑ».

Η πολιτική του μίσους

 Του Πέτρου Παπασαραντόπουλου, Μακεδονία, 29.12.13

 Αντίθετα, ο λόγος του μίσους συναντιέται συχνά σε αυτό που συμβατικά αποκαλούμε “μέση τάξη”. Στους ελεύθερους επαγγελματίες, στους αυτοαπασχολουμένους επιστήμονες, στη δημοσιοϋπαλληλική τάξη. Κοινό χαρακτηριστικό του μεγαλύτερου μέρους αυτής της τάξης είναι το προστατευμένο καθεστώς που απολάμβαναν επί δεκαετίες. Ακριβώς για αυτό το λόγο αντιδρούν, μέχρις εσχάτων, σε κάθε απόπειρα μεταρρύθμισης που θίγει έστω και ελάχιστα από τα κεκτημένα τους. Φαντασιώνονται ότι μπορούν να διατηρήσουν τα σοβιετικού τύπου προνόμια που απολάμβαναν και αδυνατούν να κατανοήσουν ότι το προστατευτικό μοντέλο κοινωνικής οργάνωσης δεν είναι βιώσιμο. Είναι οι προνομιακοί δέκτες και πολλαπλασιαστές του λόγου του μίσους.

Ένα τοξικό νέφος μίσους κυκλοφορεί ανεξέλεγκτα στους δρόμους. Το νιώθουμε στις καθημερινές συναναστροφές μας.Το βιώνουμε μιλώντας με φίλους και γνωστούς, που έως πρόσφατα μοιραζόμασταν παρόμοιες απόψεις. Όσοι επιμένουμε να αντιμετωπίζουμε την κρίση με μετριοπάθεια, αναζητώντας απαντήσεις, προσπαθώντας να κατανοήσουμε τι έφταιξε, ερευνώντας και τις δικές μας ευθύνες, πολύ συχνά συναντάμε ανθρώπους με απόλυτες βεβαιότητες, που συνήθως συνοδεύονται από μίσος. Για αυτή την κατηγορία των συμπολιτών μας πάντοτε φταίνε οι “άλλοι” για την κρίση. Η Μέρκελ, το μνημόνιο, οι πουλημένοι πολιτικοί, το “σύστημα”. Ειδικά για τους “μνημονιακούς” πολιτικούς, τους μισούν γιατί είναι προδότες, πουλημένοι, γερμανοτσολιάδες, εχθροί της πατρίδας, όργανα ξένων συμφερόντων. Το μόνο που τους αξίζει είναι κρεμάλες. Πίσσα και πούπουλα. 

Το ρόδινο μέλλον του πολέμου

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου, Καθημερινή, 29.12.13

Την Πρωτοχρονιά του 1914, η Ευρώπη υποδεχόταν τον καινούργιο χρόνο με αισιοδοξία. Σχεδόν έναν αιώνα από το τέλος των Ναπολεόντειων Πολέμων, η Γηραιά Ηπειρος απολάμβανε τη μεγαλύτερη περίοδο σταθερότητας, σε πείσμα κάποιων γεωγραφικά και χρονικά περιορισμένων συγκρούσεων, όπως ο Κριμαϊκός, ο Γαλλοπρωσικός και ο Ρωσοτουρκικός πόλεμος. Το πρώτο κύμα της οικονομικής παγκοσμιοποίησης –από ορισμένες απόψεις, πιο προχωρημένο από το σημερινό– και η ταχύτατα αυξανόμενη φονική ισχύς των σύγχρονων οπλικών συστημάτων έκαναν το ενδεχόμενο ενός μεγάλου πολέμου να φαντάζει σαν το άκρον άωτον της απιθανότητας. Δεν έλειπαν βέβαια και οι Κασσάνδρες, αλλά οι πολλοί ασπάζονταν τη θεώρηση του Ιβάν Μπλοχ, ενός Πολωνού επιχειρηματία, ο οποίος το 1899, στη μελέτη του «Είναι άραγε δυνατός ένας νέος πόλεμος;», έγραφε: «Ο πόλεμος στον οποίο θα ριχτούν τα μεγάλα έθνη... οπλισμένα μέχρι τα νύχια, χρησιμοποιώντας όλους τους πόρους τους, σε μια πάλη ζωής ή θανάτου, είναι ένας πόλεμος που μέρα με τη μέρα γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο να πραγματοποιηθεί. Ενας πόλεμος μεταξύ του Τρίπτυχου (Γερμανία, Αυστρία, Ιταλία) και της γαλλορωσικής συμμαχίας έχει γίνει εντελώς αδύνατος. Οι διαστάσεις των σημερινών πολεμικών εξοπλισμών και η οργάνωση της κοινωνίας έχουν κάνει την επιδίωξή του οικονομικά αδιανόητη».

Ευρώπη: το διαζύγιο εξουσίας και πολιτικής

Το άρθρο του Zygmunt Bauman, «Εurope is trapped between power and politics», δημοσιεύθηκε στο Social Europe Journal, στις 14.5.2013. Εδώ δημοσιεύονται αποσπάσματα., ΕΝΘΕΜΑΤΑ, Αυγή

Η διάγνωση για την ασθένεια που οδήγησε την Ευρωπαϊκή Ένωση στην εντατική έχει γίνει επιτυχώς: «δημοκρατικό έλλειμμα». Μάλιστα, κοντεύει να καταντήσει κοινός τόπος, αφού θεωρείται δεδομένη, και σχεδόν κανένας δεν την αμφισβητεί σοβαρά. Κάποιοι αναλυτές αποδίδουν την ασθένεια σε κάποιο εκ γενετής ελάττωμα του οργανισμού, άλλοι αναζητούν φορείς της νόσου ανάμεσα στα μέλη του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και αυτά που εκπροσωπούν· κάποιοι πιστεύουν ότι η νόσος έχει φτάσει στο τελικό στάδιο και κατέστη πλέον ανίατη, ενώ άλλοι διατηρούν την πεποίθηση ότι μια τολμηρή χειρουργική επέμβαση μπορεί να σώσει τον ασθενή. Ωστόσο, σχεδόν κανένας δεν αμφισβητεί τη διάγνωση. Όλοι, ή περίπου όλοι, συμφωνούν ότι οι ρίζες της ασθένειας βρίσκονται στη διάρρηξη της επικοινωνίας ανάμεσα στους πολιτικούς ιθύνοντες (εκείνους που χαράσσουν πολιτική στις Βρυξέλες και/ή τους πολιτικούς του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου) που δίνουν τον ρυθμό, και στον λαό ο οποίος καλείται να χορέψει σ' αυτά τα βήματα, χωρίς να έχει ερωτηθεί ή συναινέσει. Τουλάχιστον δεν υπάρχει έλλειμμα επιχειρημάτων για να υποστηριχθεί η διάγνωση, το «έλλειμμα δημοκρατίας» δηλαδή, στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η κατάσταση της Ένωσης, χωρίς αμφιβολία, απαιτεί εντατική φροντίδα: το μέλλον της --ακόμα και η ίδια η πιθανότητα επιβίωσής της-- είναι αμφίβολο. Μια τέτοια κατάσταση ονομαζόταν, από τις απαρχές της ιατρικής πρακτικής «κρίση».

Οι εποχές του Έρικ Χομπσμπάουμ

Της Έφης Γαζή, ΕΝΘΕΜΑΤΑ, Αυγή

Ένας χρόνος από το θάνατο του Έρικ Χομπσμπάουμ

Στο τρίτο κεφάλαιο της Εποχής του Κεφαλαίου, με τίτλο «Η ενοποίηση του κόσμου», ο Έρικ Χομπσμπάουμ αναφέρεται στην ανάπτυξη των μέσων μεταφοράς και επικοινωνίας της εποχής (σιδηρόδρομοι, ατμόπλοια, τηλέγραφος κτλ.) και δίνει ένα γλαφυρό παράδειγμα της «μείωσης του χρόνου» στον ύστερο 19ο αιώνα, περιγράφοντας τα ταξίδια του Φιλέα Φογκ:

«Ως το 1872, τα μέσα αυτά είχαν ήδη πραγματοποιήσει τον θρίαμβο που εξιστορούσε ο Ιούλιος Βερν: τη δυνατότητα να κάνει κανείς το γύρο του κόσμου σε 80 ημέρες, ακόμα και με τις διάφορες αναποδιές που παραμόνευαν τον αδάμαστο Φιλέα Φογκ. Ας θυμηθούμε τη διαδρομή αυτού του φλεγματικού ταξιδιώτη: διέσχισε με σιδηρόδρομο και πορθμείο την Ευρώπη από το Λονδίνο ως το Μπρίντιζι, και εκεί πήρε το πλoίο και πέρασε τη διώρυγα του Σουέζ, που είχε εγκαινιασθεί πρόσφατα (όλα αυτά μέσα σε επτά ημέρες). Το ταξίδι από το Σουέζ στη Βομβάη με το πλοίο επρόκειτο να διαρκέσει 13 μέρες. Το σιδηροδρομικό ταξίδι από τη Βομβάη στην Καλκούτα θα του έπαιρνε 3 μέρες». Ο ιστορικός συνεχίζει την αφήγηση των ταξιδιών του Φιλέα Φογκ: Χονγκ Κονγκ, Γιοκοχάμα, Σαν Φρανσίσκο με πλοία και τρένα σε μια διαδρομή που πήρε σαράντα μια μέρες, άλλες επτά μέρες μέχρι τη Νέα Υόρκη, και μετά Λίβερπουλ και Λονδίνο. Και διερωτάται: «Πόσο καιρό θα ήθελε ο Φιλέας Φογκ για ένα τέτοιο ταξίδι το 1848»; Με παιδικό σχεδόν πείσμα και περιέργεια, υπολογίζει μέρες, αναφέρεται στις ταχύτητες των ιστιοφόρων, στις πιθανές θαλάσσιες διαδρομές, καταλήγοντας: «Ο περίπλους της υδρογείου το 1848 δεν θα απαιτούσε λιγότερο από έντεκα μήνες, δηλαδή τέσσερις φορές περισσότερο απ’ όσο χρειάστηκε ο Φιλέας Φογκ».

Η ιστορία του Φιλέα Φογκ, ένα σύντομο επεισόδιο μέσα στο εκτενές και συναρπαστ

Τα κάλαντα

Του Στρατή Τσίρκα

 Το μεγάλο το ζήτημα, καταλαβαίνεις, ήταν το ταμπούρλο: Aν είχες ταμπούρλο, η δουλειά ήταν τελειωμένη. Σύντροφο έβρισκες αμέσως και το φανάρι δεν κόστιζε παραπάνω από ένα γρόσι. Eκείνη τη χρονιά ο πατέρας έκανε ένα μεγάλο έξοδο. Tο μεσημέρι της παραμονής της Πρωτοχρονιάς μου έφερε ένα ταμπούρλο! Mικρούτσικο, βέβαια, και τενεκεδένιο.

- Έτσι δεν θα το σπάσεις εύκολα, μου είπε.

- Mα εγώ κατάλαβα πως ήταν από οικονομία. Tα πέτσινα ταμπούρλα εκείνα τα πρώτα χρόνια μετά τον πόλεμο κόστιζαν έναν κόσμο λεφτά.

Πήγα και βρήκα αμέσως το φίλο μου το Mιχάλη. Ήταν το παλικάρι της γειτονιάς κι ο καλύτερος σύντροφος για τα κάλαντα. Συχνά τύχαινε να μας ριχτούν τα αραπάκια στις γειτονιές και να μας σκίσουν το φανάρι ή να σπάσουν το ταμπούρλο. O Mιχάλης ήταν πολύτιμος.

- Tο ταμπούρλο το έχουμε, του φώναξα. Bγαίνουμε απόψε;

O Mιχάλης δέχτηκε αμέσως. Eίπε, όμως, πως έπρεπε να πάρουμε μαζί μας και τον αδερφό του, τον Δημήτρη. Ήταν καλλίφωνος, λέει, και θα βοηθούσε πολύ στη δουλειά. H αλήθεια είναι πως ο Δημήτρης τραγουδούσε σαν άγγελος. Σου ‘φτανε να τον ακούσεις να ψάλλει μια φορά Tη Yπερμάχω ή να διαβάζει τον «Aπόστολο» για να προτιμήσεις αμέσως τον Άγιο Kωνσταντίνο όπου εκείνος έψαλλε από τον Aϊ Nικόλα.

Αναζητώντας ένα απλό όραμα

Του Κώστα Καρακώτια, Έθνος, 24.12.13

Το τέλος του προηγούμενου αιώνα συναντήθηκε με το τέλος των μεγάλων αφηγήσεων. Τα μεγάλα συστήματα σκέψης που προσδοκούσαν να συμπεριλάβουν και να καθοδηγήσουν τη συνολική κίνηση του κόσμου, επενδυμένα βέβαια με τα αναγκαία οραματικά στοιχεία, όχι μόνο δεν επαληθεύτηκαν, αλλά αντίθετα διαψεύστηκαν, πολλές φορές επώδυνα και με τεράστιο ανθρώπινο κόστος. Στην εγχώρια δημόσια σφαίρα όμως αυτό δεν έγινε άμεσα αντιληπτό, παρόλο που οι τοπικές εκδοχές των «μεγάλων αφηγήσεων» έφτασαν μέχρι την ένοπλη σύγκρουση. Μετά δε την πτώση της δικτατορίας, οι μεγάλες θεωρητικές ενοράσεις εισέβαλαν ορμητικά στο πεδίο της πολιτικής και ιδεολογικής πρακτικής. Σχεδόν όλα, από τις σημαντικές πολιτικές επιλογές μέχρι και την πιο ασήμαντη διεκδίκηση, επενδύθηκαν με μεγαλόστομες διακηρύξεις και μεγαλεπήβολα οράματα: τη δημοκρατία, το καλό του λαού και του τόπου, τον σοσιαλισμό. Κάτω όμως από την επιφάνεια των Υψηλών Ιδεωδών γρήγορα άρχισαν να αναπτύσσονται συμπεριφορές και νοοτροπίες ολότελα διαφορετικές. Ο κομματισμός, ο συντεχνιασμός, η διαφθορά, ο καταναλωτισμός, η υποχώρηση των υποχρεώσεων και η απαίτηση των δικαιωμάτων μόνο, η υποτίμηση της παραγωγικής εργασίας, η διαφθορά ήταν κάποια από τα χαρακτηριστικά εκείνα που καθόρισαν την περιρρέουσα ατμόσφαιρα των τελευταίων δεκαετιών της χώρας και συνετέλεσαν στη σημερινή τραγική της κατάσταση. Δέκα περίπου χρόνια μετά το γύρισμα του αιώνα, η Ελλάδα βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού.

Το έλλειμμα αριστερού ευρωπαϊσμού

Του ΤΖΟΥΖΕΠΕ ΒΑΚΑ* – Επιμέλεια-μετάφραση: Θανάσης Γιαλκέτσης, Εφημερίδα των Συντακτών,

  Ο Ιταλός ιστορικός και πολιτικός Τζουζέπε Βάκα είναι πρόεδρος του Ινστιτούτου Γκράμσι στη Ρώμη. Το κείμενό του αυτό είναι απόσπασμα άρθρου του που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Italianieuropei».

«Πρέπει να ελπίζουμε ότι η ευρωπαϊκή Αριστερά, αφομοιώνοντας το μάθημα της περασμένης δεκαετίας, θα κάνει σημαντικά βήματα προς την κατεύθυνση διαμόρφωσης μιας υπερεθνικής πολιτικής δύναμης»

Η κρίση του χρέους και οι δυσκολίες της πολιτικής αντιπροσώπευσης απαιτούν να ξανασκεφτούμε την Ευρώπη του Μάαστριχτ. Η ευρωπαϊκή Αριστερά έχει μεγάλη ευθύνη για τη γέννηση της τωρινής κατάστασης. Οταν συγκροτήθηκε η ευρωπαϊκή οικονομική και νομισματική ένωση, η Αριστερά κυβερνούσε σε δεκατρείς από τις δεκαπέντε χώρες της Ενωσης. Το ότι όμως σταμάτησε την εφαρμογή της συνθήκης του Μάαστριχτ στη δημιουργία του ενιαίου νομίσματος και μιας κεντρικής τράπεζας στερούμενης κυριαρχίας πάνω σε αυτό το νόμισμα γέννησε τις διαδικασίες που οδήγησαν στην τωρινή κατάσταση. Με μια Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα περιορισμένη στον μοναδικό ρόλο του θεματοφύλακα της νομισματικής σταθερότητας, το σύμφωνο για τη σταθερότητα και την ανάπτυξη, που συνόδευε τη γέννηση του ευρώ, ανέθεσε στους ευρωπαϊκούς θεσμούς τη διακυβέρνηση της σταθερότητας και εμπιστεύτηκε στις εθνικές κυβερνήσεις την ευθύνη της ανάπτυξης. Αυτή η επιλογή, που τότε χαρακτηρίστηκε «επανεθνικοποίηση των οικονομικών πολιτικών», ευνόησε το πέρασμα της σκυτάλης στα χέρια της Δεξιάς.

Συμβίωση με δικαιοσύνη

Από τον Θανάση Γιαλκέτση, Εφημερίδων των Συντακτών

 «Ποτέ άλλοτε η ανθρωπότητα δεν διέθετε τόσους υλικούς πόρους και τόσες τεχνικές και επιστημονικές γνώσεις […]. Κανείς ωστόσο δεν μπορεί πλέον να πιστεύει ότι αυτή η συσσώρευση ισχύος μπορεί να συνεχίζεται επ’ άπειρον, ως έχει, χωρίς να στραφεί εναντίον του εαυτού της και χωρίς να απειλήσει τη φυσική και ηθική επιβίωση της ανθρωπότητας». Με αυτές τις φράσεις αρχίζει το «Manifeste convivialiste» (Le Bord de l’eau, 2013), ένα μικρό βιβλίο-μανιφέστο που συνυπογράφουν 64 μελετητές και διανοούμενοι από όλο τον κόσμο (ανάμεσά τους και οι Εντγκάρ Μορέν, Σαντάλ Μουφ, Σερζ Λατούς, Ζαν- Πιερ Ντιπιί κ.ά.). Ο Γάλλος κοινωνιολόγος Αλέν Καγέ, που ήταν ένας από τους πρωταγωνιστές αυτής της συλλογικής πολιτικής πρωτοβουλίας, έδωσε στο περιοδικό «La Vie» τη συνέντευξη που ακολουθεί.

• Μπορείτε να μας δώσετε έναν απλό ορισμό του «συμβιωτισμού»;

Η λέξη μπορεί να δημιουργεί πρόβλημα. Εξάλλου, από την πρώτη στιγμή που συγκεντρωθήκαμε, τα δύο τρίτα των συμμετεχόντων είπαν: «Σύμφωνοι, να εργαστούμε από κοινού, αλλά η λέξη αυτή δεν μας αρέσει». Ορισμένοι επειδή υπήρχε μέσα ο όρος συμβίωση και άλλοι επειδή υπήρχε ένας «-ισμός». Αλλά καθώς δεν βρήκαμε τίποτα καλύτερο, επιστρέψαμε στο σημείο αφετηρίας. Εγώ προσωπικά υποστήριζα πολύ τον «-ισμό» για έναν βασικό λόγο: έχουμε να προτείνουμε 36.000 λύσεις για οικονομικά, κοινωνικά, οικολογικά προβλήματα, αλλά αυτό που λείπει από όλους μας σήμερα είναι ένας θεωρητικός πυρήνας κοινής πολιτικής φιλοσοφίας.

Στην εποχή της πολιτικής «δυσλεξίας»

Της Πόπης Διαμαντάκου, Καθημερινή, 22.12.13

 Τι σχέση μπορεί να έχει ένα κομματικό συνέδριο με όλα αυτά; Κατ’ αρχήν παραμένει κορυφαία επικοινωνιακή του στιγμή. Και ως εκ τούτου μόνον αυτό θα μπορούσε να απευθύνει πολιτικές διεξόδου από το κλειστοφοβικό μιντιακό κλίμα. Να υπερβεί την αίσθηση της πολιτικής «δυσλεξίας», που δημιουργεί η κλειστοφοβική άρνηση διαλόγου με φυσικούς συμμάχους του χώρου της δημοκρατικής αριστεράς, όπως είναι οι «58» –στην πλειοψηφία τους από τα σπλάχνα του βγαλμένοι– οι οποίοι προτείνουν μια νέα για τον τόπο συνθήκη συνεργασιών. Ενός διαλόγου που να αφορά συγκεκριμένα τη συγκρότηση εθνικών προτάσεων στους κρίσιμους τομείς. Σε αυτούς όπου η πραγματικότητα έχει αποδείξει ότι παλαιοκομματικές συμπεριφορές για τη συντήρηση οφίτσιων και «πελατείας» έχουν διαλυτικά αποτελέσματα (π.χ. παιδεία). Και ακόμη να θέσει προς επεξεργασία και να αξιοποιήσει την εμπειρία δημάρχων, οι οποίοι προέρχονται από τον ευρύτερο πολιτικό του χώρο και οι οποίοι προτείνουν όχι μαγικές λύσεις, αλλά ένα διαφορετικό ήθος πολιτικής, αποτελεσματικής σε συγκεκριμένα προβλήματα, με λιγότερο επικοινωνιακό και περισσότερο ουσιαστικό περιεχόμενο.

Η διπλά χαμένη τιμή της πολιτικής ηθικής

 Του Γιώργου Σιακαντάρη, www.metarithmisi.gr, 23.12.13

 Όλα αυτά σημαίνουν μεταρρυθμίσεις που θα μετατρέπουν τις δομές πρόνοιας και παροχής κοινωνικών υπηρεσιών σε αναπτυξιακούς μοχλούς, σημαίνουν αλλαγές στη σχέση πολιτικής και επιχειρηματικότητας. Η πολιτική για να είναι ηθική και αποτελεσματική χρειάζεται επίσης μια Σοσιαλδημοκρατία που θα κατανοεί την κοινωνία και όχι μια «Κεντροαριστερά» που υπεροπτικά βάλλει μόνο εναντίον του κράτους και αφήνει στο απυρόβλητο την αγορά.

Αμέσως μετά την πτώση της χούντας η ενασχόληση με την πολιτική ήταν τίτλος τιμής. Ο κάτοχος αυτού του τίτλου δικαιούνταν να υπερηφανεύεται. Σήμερα οι περισσότεροι ταυτίζουν τη συμμετοχή στην πολιτική δραστηριότητα με μια ιδιοτελή συμπεριφορά. Πνέει λοιπόν η πολιτική τα λοίσθια; Αν κρίνουμε από τη συσσωρευμένη απογοήτευση των τελευταίων ετών, από την κρίση αντιπροσώπευσης που έχει μετασχηματιστεί σε κρίση της Δημοκρατίας, μάλλον ναι. Αν μάλιστα προσθέσουμε και τα γεγονότα των τελευταίων ημερών όπου είχαμε τη δημοσίευση του πόθεν έσχες των ιδιαίτερα πλουσίων πολιτικών, τους αριστερούς επενδυτές που προβλέπουν κατάρρευση των χρηματοπιστωτικών επενδύσεων, τον βουλευτή που είχε εισπράξει ένα μυθικό ποσόν από ιδιωτική ασφαλιστική και τον Λιάπη με τις πλαστές πινακίδες, για να αρκεστώ μόνο σ’ αυτά τα παραδείγματα, βλέπουμε ανάγλυφα τις αιτίες που η πολιτική διαρκώς αποστρέφει. Φυσικά η χειρότερη υπηρεσία που μπορεί κανείς να προσφέρει στην πολιτική είναι «να το ρίξει» στην ηθικολογία. Γιατί αν και είναι αλήθεια ότι η πολιτική δεν ανάγεται στην ηθική, είναι επίσης αλήθεια ότι αυτή έχει τη δική της ηθική.

Το νέο κοινωνικό συμβόλαιο

Της Τασούλας Καραϊσκάκη, Καθημερινή, 22.12.13

Είναι το όραμα που επαναφέρει σε καμπές, ξανά και ξανά ο άνθρωπος: «προς ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο». Από τον Χομπς και τον Ρουσό μέχρι τον Λοκ και τον Μαρκούζε το είδος μας περιγράφεται να περνάει από μία κατάσταση (π.χ. εκείνη των κατώτερων ενστίκτων) σε μια άλλη (της συγκρότησης κοινωνιών) μέσω ενός κοινωνικού συμβολαίου. Για να πολεμήσει τη βία που έφερε το κυνήγι της προσωπικής ευδαιμονίας έπρεπε να συναφθεί ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο. Εκτοτε, ανάλογα με τον πολιτικο-κοινωνικό χωροχρόνο αυτό ερμηνευόταν είτε ως ανάκτηση της έμφυτης ανθρώπινης καλοσύνης, είτε ως διεκδίκηση της ισότητας και της ελευθερίας, είτε ως διαφύλαξη των αγαθών της ευημερίας και της ιδιοκτησίας. Για να υπερασπίσει τα συμφέροντά του ο άνθρωπος, αντιδρά. Η αντίσταση εκπολιτίζει. Ομως η βία που προκύπτει όταν τεντωθεί πολύ το σκοινί οδηγεί στα άκρα. Η ανάγκη, σήμερα, για ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο, εκφέρεται πλέον συχνά και από χείλη πολιτικών. Σε πρόσφατη ομιλία του ο Μπαράκ Ομπάμα είχε διαπιστώσει ότι «από τα τέλη της δεκαετίας του 1970, το κοινωνικό συμβόλαιο άρχισε να φθίνει» και σήμερα η αύξηση των ανισοτήτων απειλούν να γκρεμίσουν ό,τι έχει οικοδομηθεί. Για ένα «κοινωνικό συμβόλαιο ανάμεσα στους νέους και την πολιτεία», με στόχο την ανοικοδόμηση της χώρας είχε μιλήσει προ μηνών και ο Αντώνης Σαμαράς.

Αριστερός επενδυτής: σωστό ή λάθος;

 Του Παναγή Παναγιωτόπουλου, ΝΕΑ, 21.12.13

Η πληροφορία ότι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ (ο Γιώργος Σταθάκης και ο Ευκλείδης Τσακαλώτος που με απασχολούν εδώ, διότι η περίπτωση Δημήτρη Τσουκαλά εμπίπτει στο τελείως διαφορετικό παράδειγμα της ανεξαρτησίας και ακεραιότητας της συνδικαλιστικής δράσης) διαθέτουν και επενδύουν εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ σε αμοιβαία κεφάλαια διεθνών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων ήταν φυσικό να προκαλέσει ποικίλα συναισθήματα και αντιδράσεις που κυμαίνονται από την αμηχανία μέχρι τον σκανδαλισμό. Η δημόσια κριτική που ασκείται στους δύο βουλευτές είναι δριμεία αλλά όχι πάντοτε ουσιώδης, καίρια ή δίκαιη. Για παράδειγμα, το αξίωμα ότι εκείνος που μάχεται υπέρ της ισότητας (μια έτσι και αλλιώς στενή σύνοψη του αριστερού προτάγματος, που όμως το επικαλούνται οι ίδιοι οι έλληνες αριστεροί) δεν δικαιούται να είναι πλούσιος, είναι ρηχή και ατελέσφορη. Αν ήταν έτσι, ένα καλό και πολλαπλώς παραμετροποιημένο περιουσιολόγιο θα μας γλίτωνε απʼ την εκλογική διαδικασία και την περιπέτεια των πολιτικοκομματικών ταυτίσεων. Βεβαίως οι συγκεκριμένοι βουλευτές υποθέτω ότι, στο εξής, θα είναι περισσότερο προσεκτικοί όταν θα περιγράφουν την κοινωνική πραγματικότητα, ότι θα απενταχθούν από τη μιζεραμπιλιστική τους αφήγηση και ότι θα μειώσουν τα ντεσιμπέλ της κραυγής υπέρ «του λαού». Κι ότι δεν θα διεκδικούν το μονοπώλιο της κοινωνικής ευαισθησίας.

ΕΟΠΥΥ: η πιο σημαντική μεταρρύθμιση στον χώρο της Υγείας

Του Λυκούργου Λιαρόπουλου*, Καθημερινή, 21.12.13

Στις μέρες μας επιχειρείται μια σημαντική θεσμική μεταρρύθμιση, που ίσως μεταβάλει άρδην το σκηνικό στην Υγεία. Ανάλογα με την τόλμη και την αντοχή που θα επιδείξει η κυβέρνηση, η μεταρρύθμιση μπορεί να αποδειχθεί ανάλογης σημασίας με την καθιέρωση του ΕΣΥ το 1983, αλλά μεγαλύτερης εμβέλειας. Αυτό θα εξαρτηθεί από την επιτυχία με την οποία θα επιτευχθούν δύο μείζονες στόχοι. Ο διαχειριστικός στόχος είναι η ισορροπία προσφοράς και ζήτησης σε κόστος που αντέχει η κοινωνία. Ο πολιτικός στόχος είναι η ισορροπία μεταξύ ελεύθερης επιλογής και κοινωνικής δικαιοσύνης. Ως προς τον διαχειριστικό στόχο η συζήτηση έχει ανοίξει με ευκαιρία το μέλλον του ΕΟΠΥΥ, αλλά διεξάγεται, δυστυχώς όπως πάντα στην Ελλάδα, με πολιτικά κριτήρια.Ως προς τον πολιτικό στόχο, η συζήτηση πρέπει να γίνει για τις επιλογές στην ασφάλιση και την παροχή υπηρεσιών. Με δεδομένες τις πρακτικά δυσδιάκριτες πολιτικές διαφορές των δύο κομμάτων, η συζήτηση μάλλον θα γίνει περί ανέμου και υδάτων. Ήδη εξελίσσεται μια ανούσια συζήτηση για το αν «ο ΕΟΠΥΥ θα είναι πληρωτής ή πάροχος», ή το μέλλον των γιατρών του ΙΚΑ. Το πραγματικό ζήτημα είναι ο ρόλος του ΕΟΠΥΥ, που προέκυψε όλως τυχαίως το 2012, ως… μνημονιακή υποχρέωση. Με κλασική ανεμελιά τον «νομοθετήσαμε», κρεμώντας άλλο ένα αδειανό πουκάμισο στη νεοελληνική μπουγάδα με τα άπλυτα. Σε περιβάλλον κρίσης απεδείχθη απασφαλισμένη χειροβομβίδα, που τώρα πετάει ο ένας στον άλλο. Αν εκραγεί, θα πάρει μαζί του την ασφάλιση, τα νοσοκομεία και 30.000 γιατρούς.

Το συνέδριο της Δημοκρατικής Αριστεράς και το φάντασμα του Ντύλαν Τόμας

 Του Γιώργου Τσακνιά, 20.12.13
Δεκαοχτώ ουίσκι, πρέπει να είναι ρεκόρ!Τα τελευταία λόγια του Ντύλαν Τόμας
Ένα βράδυ του 1982, σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών, πήρα ένα κόκκινο σπρέι και πήγα κι έγραψα στον τοίχο του σχολείου της γειτονιάς μου: Ζήτω το 3ο (11ο) συνέδριο του ΚΚΕ εσωτ. Βεβαίως, επειδή ήτο νυξ ασέληνος και δεν έβλεπα την τύφλα μου —είχα επιπλέον μια αόριστη αίσθηση ότι έκανα κάτι παράνομο και επαναστατικό και τρομερά επικίνδυνο— δεν πρόσεξα αρχικά προς τα πού ήταν στραμμένο το στόμιο του σπρέι, με αποτέλεσμα να βάψω τα μούτρα μου και να καταστρέψω ένα καλό μπουφάν. Λίγη ώρα και αρκετά μπουκάλια νέφτι αργότερα, οι γονείς μου με κράξανε: «τι αηδίες είναι αυτές, εμείς δεν γεμίζουμε τους τοίχους της πόλης μας με συνθήματα και μπούρδες…» Δεν έχω ιδέα τι με έκανε να πάω να γράψω το ακατάληπτο αυτό σύνθημα (με τη σχιζοφρενική διπλή αρίθμηση, που υποδηλώνει την ανάγκη σύνδεσης με το παρελθόν, για να μπορούμε να λέμε ότι «αυτό το κόμμα έρχεται από μακριά και πηγαίνει μακριά…») σε έναν αθώο τοίχο. Πάντως, φαίνεται πως αντιλαμβανόμουν ότι τα συνέδρια των αριστερών κομμάτων είναι κάτι σημαντικό για τα μέλη τους.

Είσαι το ταίρι μου

Της Βένας Γεωργακοπούλου, Eφημερίδα των Συντακτών 

Δεν πάει να επικαλείται ακόμα και την εικασία του Γκόλντμπαχ. Συντεχνία και μόνο συντεχνία μου βρομάει. Από αυτές που φάγανε τον Γιαννίτση, μάθανε τον Ελληνα να συγχέει την τσεπούλα και τον μικροαστισμό του με τα αριστερά ιδεώδη, κάνανε το κράτος μας λαμπόγυαλο κι όταν το ΠΑΣΟΚ, τραβάτε με κι ας κλαίω, δεν μπορούσε πια να τις κανακεύει, βρήκαν στοργή, προδέρμ και θέση στη Βουλή. Να “ναι καλά η Κουμουνδούρου που τιμά τις αγνές ελληνικές παραδόσεις.

 Τι τους έπαιρνα τοις μετρητοίς; Γιατί κάθε φορά που άνοιγαν το στόμα τους φανταζόμουνα τον καπιταλισμό να σωριάζεται, πρώτα εδώ, μετά στην υπόλοιπη Ευρώπη και όπου φύγει φύγει αυτούς τους φρικτούς τραπεζίτες, που είδα με τα ίδια μου τα μάτια να παίζουν τα παιχνιδάκια τους στο «Capital» του Γαβρά; Ανθρωποι σαν κι εμάς είναι οι οικονομικοί εγκέφαλοι του ΣΥΡΙΖΑ, ο γλυκούλης ο Σταθάκης και ο ζωηρούλης ο Ευκλείδης. Οσους Τσε Γκεβάρα και να κολλάνε ακόμα στα γραφεία τους για να παρατείνουν την εφηβεία τους, το κάνουν το κουμάντο τους.

Το τσάμπα τελείωσε

Του Ηλία Κανέλλη, ΝΕΑ, 19.12.13

Μήνυμα τρίτο, προς την κυβέρνηση και τα πολιτικά κόμματα, αλλά και προς τους φοιτητές: το τσάμπα έχει πεθάνει και όλα έχουν κόστος. Ολες οι επιλογές πολιτών, κοινωνικών ομάδων, συνδικάτων, πολιτικών κομμάτων έχουν κόστος, το οποίο προσμετράται. Μήνυμα τέταρτο, προς τη σιωπηλή πλειοψηφία των φοιτητών: διεκδικήστε και βρείτε τρόπο να μη σας καπελώνουν οι μειοψηφίες. Συμμετέχετε, μην υποτάσσεστε στους κομματάρχες και στους (μειοψηφικούς) στρατούς τους. Αλλάξτε τα όλα.

Η είδηση ήταν δυσάρεστη για τους φοιτητές της Νομικής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Με ανακοίνωσή της, η Γενική Συνέλευση της Σχολής στη χθεσινή συνεδρία της «διαπίστωσε με λύπη ότι το χειμερινό εξάμηνο έχει πλέον οριστικά χαθεί». Στην ανακοίνωση προστίθενται οι ημερομηνίες των εξ απεργιακής αναβολής εξετάσεων του Σεπτεμβρίου, καθώς και οι ημερομηνίες διδασκαλίας ορισμένων μαθημάτων που θεωρούνται προαπαιτούμενα για τη γνώση του β' εξαμήνου. Η παράσταση έλαβε τέλος.

Σώθηκε το εξάμηνο; Ζει ο Βασιλιάς Αλέξανδρος;

Του Ορέστη Καλογήρου, Μακεδονία, 18.12.13
Έχουν γραφτεί πια τόσα πολλά κείμενα για τα βάσανα του ελληνικού πανεπιστημίου και τα νοήματα έχουν θολώσει. Εχθές(!), λίγες ημέρες πριν τα Χριστούγεννα, “άνοιξε” το εμβληματικό πανεπιστήμιο της χώρας, το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Οι ελάχιστοι κομματικοί συνδικαλιστές που είχαν απομείνει να απεργούν δήλωσαν χωρίς ίχνος ντροπής: “Θα παραδώσουμε τα κλειδιά του ΕΚΠΑ”. Κατόπιν διευκρινίστηκε ότι για τις εκατό ημέρες απεργίας κάθε εργαζόμενος θα χρεωθεί οκτώ ημέρες και αν θέλει θα δηλώσει περισσότερες. Για όλες τις υπόλοιπες θα πληρωθεί κανονικά. Η πανεπιστημιακή κοινότητα αθόρυβα και χωρίς να δώσει λογαριασμό σε κανέναν, αλλά με τις κρυφές ευλογίες, με τη συνενοχή ολόκληρου του πολιτικού προσωπικού, θα παραβιάσει για άλλη μια φορά τον νόμο. Η κοινωνία θα συναινέσει, κυρίως οι φοιτητές και οι οικογένειές τους. Θα συμφωνήσουν οι πάντες ότι το πανεπιστήμιο μπορεί να είναι κλειστό, αλλά η δουλειά μας γίνεται. Όλοι θα πάρουν από ένα πτυχίο χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις, θα “σωθεί το εξάμηνο”. Πριν από λίγες ημέρες οργανώθηκε για πολλοστή φορά η λεγόμενη “σύνοδος των πρυτάνεων”. Δεν έχει καμία θεσμική νομιμοποίηση και καμία θεσμοθετημένη αρμοδιότητα. Λειτουργεί εδώ και πολλά χρόνια κυρίως ως μηχανισμός εκφοβισμού του εκάστοτε υπουργού Παιδείας, αλλά προσφάτως έχει μετατραπεί σε συνδικαλιστικό όργανο μερικών δεκάδων πρυτάνεων και αναπληρωτών πρυτάνεων που υπηρετούν στα 24(!) πανεπιστήμια της χώρας.

Λαγήνια και τσουκάλια αξίας εκατομμυρίων

Του Δημήτρη Ψυχογιού, Athens Voice

«Ο πόλεμος που έχει ξεκινήσει είναι ανάμεσα στους λαούς και τις τράπεζες ... η Ενωτική Κίνηση μπορεί να δώσει το όραμα του ξεσηκωμού στον κόσμο που βράζει και θέλει όραμα και αριστερή ηγεσία να τον οδηγήσει», διακήρυξε ο Δημήτρης Τσουκαλάς πριν δύο χρόνια, Νοέμβριο του 2011. Ήταν η ημέρα που μαζί με τους πρώην εν ΠαΣοΚ συντρόφους του Νίκο Κοτζιά, Αλέξη Μητρόπουλο, Παναγιώτη Κουρουμπλή και Αντώνη Κοτσακά παρουσίαζαν το μανιφέστο της Ενωτικής Κίνησης, αυτής που τελικά μετέτρεψε τον ΣΥΡΙΖΑ σε ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. Ένα χρόνο πριν, το 2010, είχε πάρει ως αποζημίωση για τη συνταξιοδότησή του από την τράπεζα ABN AMRO 1.000.000 ευρώ, μάθαμε από τη δήλωση «πόθεν έσχες» που κατέθεσε στη Βουλή ο νυν βουλευτής Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ και κάποτε πρόεδρος της ΟΤΟΕ. Πάντα χαίρομαι όταν ακούω πως μισθωτοί έχουν μεγάλες αποδοχές. Αυτό σημαίνει πως η αγορά αναγνωρίζει την αξία τους και τους ανταμείβει. Υπάρχουν βέβαια περιπτώσεις υψηλόβαθμων στελεχών επιχειρήσεων που παίρνουν εξωφρενικές αμοιβές, κυρίως στον χρηματοπιστωτικό τομέα, αλλά αυτό αφορά τους μετόχους που βλέπουν να μειώνονται τα κέρδη τους, να παίρνει τη μερίδα του λέοντος το μανάτζμεντ και όχι η ιδιοκτησία. Ας το λύσουν μεταξύ τους το ζήτημα, δεν μας αφορά. Υπό τον όρο φυσικά ότι η εταιρεία που μπορεί και δίνει μεγάλες αμοιβές δεν αντλεί τα κέρδη της λόγω κατάχρησης της δύναμης που διαθέτει στην αγορά ή δεν αποτελούν μέρος της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής φούσκας.

Προτάσεις διαλόγου για διαμόρφωση συγκεκριμένων και εφαρμόσιμων διαρθρωτικών αλλαγών*

Του Αντώνη Μανιτάκη 
Γραπτή, εκτενής, απόδοση της προφορικής  παρέμβασης στο 2^o συνέδριο της Δημάρ, 14.12.13

Η σύντομη εμπειρία μου στη διακυβέρνηση του τόπου, ως Υπουργού της Διοικητικής Μεταρρύθμισης, με υποχρεώνει τιμώντας την εντολή εκείνη του Προέδρου της Δημαρ και τη στήριξη της κοινοβουλευτικής ομάδας της και αξιοποιώντας την κυβερνητική εμπειρία, που απέκτησα το διάστημα αυτό, να καταθέσω στους συνέδρους και να θέσω, παράλληλα, σε δημόσια διαβούλευση μερικές σκέψεις, με βάση αυτά που έζησα και γνώρισα, γι΄αυτά που έχει ανάγκη ο τόπος, άμεσα,  ειδικά για το Κράτος και τη Διοίκηση. 

Η Διοίκηση έχει ανάγκη επειγόντως από ριζική αναδιοργάνωση

Το Κράτος μας έχει ανάγκη, σήμερα, από ριζική αναδιοργάνωση  και η Διοίκηση από επαναθεμελίωση. Σήμερα, όμως όχι αύριο ή μεθαύριο, διότι αύριο  θα είναι αργά και η πρόταση μας άχρηστη. Χρειαζόμαστε ένα Κράτος ισχυρό, επιτελικό, δίκαιο και υπερκομματικό. Και μία διοίκηση, ευέλικτη, μικρότερη, επιχειρησιακή, ικανή να επεξεργάζεται δημόσιες πολιτικές, αποδοτική και αποτελεσματική. Το δράμα  όμως είναι ότι όλα αυτά, τα πολλά και δύσκολα, πρέπει  να γίνουν επειγόντως και ταυτοχρόνως. Και το χειρότερο, εξαναγκαζόμαστε να τα κάνουμε, υπό την αφόρητη και εκβιαστική  πίεση των ελεγκτών μας,  βιαστικά και βίαια, χωρίς συναίνεση χωρίς συζήτηση και οικειοποίηση από τους ενδιαφερομένους, χωρίς επαρκή προετοιμασία και ενδελεχή μελέτη, μέσα σε ένα κλίμα κυβερνητικού πανικού και εμφύλιου σπαραγμού.  

Η συλλογή των 58 (όχι στο σφυρί)

Του Φώτη Γεωργελέ, Athens Voice

Πόσες φορές βλέπουμε στην πολιτική κάτι που δεν ξέρουμε από την αρχή τι θα γίνει; 

 Hπρώτη συνάντηση στην Αθήνα ήταν μαζική και πανηγυρική. Ίσως επειδή ήταν περισσότερο μαζική απ’ ότι περίμεναν όλοι, να ήταν και τόσο έντονες οι αντιδράσεις που ακολούθησαν. Φάνηκε ότι υπάρχει ζήτηση. Τώρα μένει να αποδειχτεί απ’ τη μεριά των 58 ότι μπορούν να ανταποκριθούν σ’ αυτή τη ζήτηση με την προσφορά που χρειάζονται οι περιστάσεις. Η αναγκαιότητα ενός σχήματος μεταξύ της κεντροδεξιάς και της συντηρητικής Αριστεράς, δεν χρειαζόταν μια εκδήλωση για να φανεί. Ούτε καν τις δημοσκοπήσεις που το επισημαίνουν. Αρκεί η ιστορία και η κοινή λογική. Σε μια χώρα που οδηγείται σε πόλωση βασισμένη σε εμφυλιοπολεμικά στρατόπεδα, η ανάγκη ενός πόλου που θα αλλάξει το κλίμα είναι προφανής. Την επισημαίνουν ακόμα και οι πιο διορατικοί του Σύριζα, οι οποίοι βλέπουν με άγχος ένα πολιτικό σκηνικό με κερδισμένους τον Σύριζα και τη Χρυσή Αυγή. Οι αντιδράσεις για την κίνηση των 58, όχι τυχαία, αντί να εστιαστούν στο περιεχόμενο, εξαντλήθηκαν στις διαδικασίες. Και είναι κρίμα, γιατί το πραγματικά νέο, το «αντισυστημικό» θα τολμούσα να πω αν δεν είχε τόσο γελοιοποιηθεί η λέξη, είναι το περιεχόμενο, όπως φάνηκε από τα κείμενα της διακήρυξης αλλά και τις πολιτικές θέσεις που μέχρι σήμερα έχουν εκφράσει μεμονωμένα.

Σπύρος Λυκούδης: Ο ατίθασος της Νεολαίας Λαμπράκη που λατρεύει τον Αττίκ

Του Ηλία Κανέλλη, ΝΕΑ, 17.12.13

 Αγνωστες πτυχές για τον βίο – πολιτικό και μη – του απερχόμενου γραμματέα της ΔΗΜΑΡ
Η παρέμβαση του Σπύρου Λυκούδη στο 2ο Συνέδριο της ΔΗΜΑΡ, στον Κεραμεικό, το παραδέχθηκαν όλοι, είχε δραματικότητα, συγκίνηση αλλά, προπάντων, έθετε με πολιτικό τρόπο και με ευγένεια το πρόβλημα του κόμματος που, σήμερα, είναι το πιο κοντινό στην παράδοση της Ανανεωτικής Αριστεράς. Ο απελθών γραμματέας της ΔΗΜΑΡ είπε με σαφήνεια ότι είναι υπέρ της επιδίωξης πολιτικών και κοινωνικών συμμαχιών και, επειδή ο πρόεδρος και φίλος του Φώτης Κουβέλης έχει άλλη άποψη, εκείνος δεν θα καταθέσει εκ νέου υποψηφιότητα. Απίστευτη ταύτιση πολιτικής και ηθικής, σε μια εποχή που ο πολιτικός κυνισμός δεσπόζει... Η ομιλία του έκλεισε με φωνή σπασμένη από τη συγκίνηση. Κάτι τελείωνε, ήταν σαν μια δημόσια τελετή χωρισμού. Το ότι, αργότερα, εξελέγη στην Κεντρική Επιτροπή με 406 ψήφους, μολονότι κατέβηκε με τη λίστα που μειοψήφησε, μπορεί να ήταν ένδειξη αγάπης και σεβασμού ακόμα και από κομματικούς αντιπάλους, αλλά δεν άλλαζε την πραγματικότητα. Στη νέα συνθήκη, θα είναι εκτός της ηγετικής ομάδας του κόμματός του.
ΚΕΦΑΛΟΝΙΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ. Αλλά για ποιον λόγο ο Λυκούδης έβαλε μπροστά από τα αξιώματα τη συνείδησή του; Φταίει άραγε το κεφαλονίτικο κεφάλι του;
Η αλήθεια είναι ότι, όντως, οι γονείς του κατάγονταν από την Κεφαλονιά, ο ίδιος όμως γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Μεταξουργείο - το 1945, λίγο μετά την επίσημη έναρξη του Εμφυλίου.

Γ. Β. Δερτιλής: Καλλιεργούμε διαρκώς μια εμφυλιοπολεμική νοοτροπία

Ο έλληνας ιστορικός μιλά για την Ελλάδα, την κρίση και τις στρατηγικές διεξόδου, BHMA

Το τέρας έχει κεφαλή Σφίγγας, κορμί φιδιού και σφυρίζει, στον Γ. Β. Δερτιλή, πάντοτε το ίδιο ερώτημα: «Ποιο μίσος θα σας ξεσκίζει στον εμφύλιο πόλεμο που ετοιμάζετε πανηγυρίζοντας;». Ανατριχιαστικά, ομολογουμένως, πράγματα ενδέχεται να συμβούν στον ύπνο ενός έμπειρου ιστορικού. Τούτος ο εφιάλτης είναι όψιμος και επίμονος, προέκυψε στα χρόνια της νέας, της εν εξελίξει κρίσεως. Τον καταγράφει ο ίδιος, απαράλλαχτο μάλιστα σε δύο  περιπτώσεις, στο άρτι εκδοθέν και κατά το πλείστον αυτοβιογραφικό βιβλίο του «Συνειρμοί, μαρτυρίες, μυθιστορίες» (Πόλις), ένα από τα πλέον ενδιαφέροντα που κυκλοφόρησαν μέσα στο 2013. Γιατί όμως; Σε αυτό, ταλαντευόμενος συνειρμικά από τη «μικρή» στη «μεγάλη» Ιστορία, παρακολουθεί μια οικογενειακή ιστορία πέντε γενεών παραπέμποντας συνεχώς στην ιστορία της Ελλάδας κατά τους τελευταίους δύο αιώνες. Ο 74χρονος σήμερα Γ.Β. Δερτιλής, τακτικό μέλος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας, ομότιμος καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ως το 2009 διευθυντής Σπουδών στην περίφημη École des Hautes Etudes en Sciences Sociales του Παρισιού, αποδεικνύεται ένας καθηλωτικός αφηγητής, στοχαστικής ειρωνείας και υψηλής ευαισθησίας. Στον ετερόκλητο αυτόν τόμο ξεχωρίζουν τα πολιτικά κείμενα όπως αυτό που τιτλοφορείται «Ιστορία και εξουσία». Αυτά πρωτίστως συζητεί με «To Βήμα της Κυριακής» στη συνέντευξη που ακολουθεί.

Ντανιέλ Κοέν: Το νέο πνεύμα του καπιταλισμού

 Από τον Θανάση Γιαλκέτση, Εφημερίδα των Συντακτών

Ο Ντανιέλ Κοέν είναι καθηγητής Oικονομικών στο Πανεπιστήμιο Paris I (Panthéon-Sorbonne) και στην École normale supérieure. Πρόσφατα κυκλοφόρησε και στη γλώσσα μας το βιβλίο του «Homo economicus» (μετάφραση Μιχάλης Μητσός, εκδόσεις Πόλις, 2013). Στο βιβλίο αυτό αναφέρεται η ακόλουθη συνέντευξη του Ντανιέλ Κοέν, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Libération».

• Γιατί ο οικονομολόγος –που είστε και εσείς– να ενδιαφέρεται για την ευτυχία;

- Οι οικονομολόγοι θεωρούσαν επί μακρόν ότι το ζήτημα της ευτυχίας ήταν κεντρικό θέμα της επιστήμης τους. Ο homo economicus, όπως τον περιγράφουν τα εγχειρίδια της οικονομίας, είναι κάποιος που προσπαθεί να μεγιστοποιήσει την ευημερία του, κάνοντας τον αυστηρό υπολογισμό των απολαύσεών του και των βασάνων του. Τον 18ο αιώνα, ο Τζέρεμι Μπένθαμ επινοεί τον «ωφελιμισμό», εκείνη τη θεωρία σύμφωνα με την οποία κάθε κοινωνία οφείλει να αναζητάει τη μεγαλύτερη ποσότητα ωφελιμότητας για τα μέλη της. Αλλά μόνον εδώ και καμιά τριακονταετία οι οικονομολόγοι κατανόησαν ότι η ωφελιμότητα, έτσι όπως την κατανοούσαν, δεν ήταν διόλου η ευτυχία. Προσφεύγοντας σε όλο και πιο ακριβείς αναλύσεις, ανακάλυψαν μετά από πολλές έρευνες ότι η ευημερία, η ευτυχία μένει στάσιμη ή υποχωρεί στις πλούσιες χώρες και ότι η συσσώρευση του πλούτου δεν έχει καμιά σχέση με τη στάθμη και την ποιότητα της ευτυχίας.

Η επόμενη μέρα για τη ΔΗΜΑΡ

Του Μάνου Ματσαγγάνη, www.protagon.gr

 Επαναλαμβάνω, το να ανήκεις σε ένα κόμμα που απορρίπτει τη μια ή την άλλη πρότασή σου πάει κι έρχεται. Το να ανήκεις σε ένα κόμμα που δεν σε ακούει καν, δεν λαμβάνει καν υπόψη τη γνώμη σου, δεν έχει κανένα νόημα – εκτός και αν προσβλέπεις σε αδιευκρίνιστα οφέλη, συνήθως όχι ιδιαίτερα ανιδιοτελή. Κάτι τέτοια απομάκρυναν τους εκατοντάδες ανθρώπους «των γραμμάτων και τεχνών» που είχαν υπογράψει το καλοκαίρι του 2010 τη διακήρυξη που χαιρέτιζε με ελπίδα την ίδρυση της Δημοκρατικής Αριστεράς. Η παρακμιακή ατμόσφαιρα του 2ου συνεδρίου δικαίωσε την επιλογή τους να απομακρυνθούν.

Με το τέλος του 2ου συνεδρίου της ΔΗΜΑΡ ολοκληρώνεται η μετάλλαξη του κόμματος αυτού από πάλαι ποτέ ελπίδα του τόπου σε ένα από τα πιο αρτηριοσκληρωτικά πολιτικά σχήματα της πρόσφατης ιστορίας του. Πώς θα επηρεάσει αυτό τις πολιτικές εξελίξεις, και ειδικά στον χώρο της κεντροαριστεράς; Κατ’ αρχήν, μια απαραίτητη διευκρίνιση: Παρότι οργανωτικά παραμένω ακόμη μέλος της ΔΗΜΑΡ, συναισθηματικά έχω αποχωρήσει προ πολλού. Όχι επειδή κάποια στιγμή βρέθηκα στη μειοψηφία – αυτό όντως συνέβη, αλλά κάτι τέτοια ποτέ δεν με ενόχλησαν. Άλλος ήταν ο κύριος λόγος: ότι το κόμμα αυτό έπαψε να συζητά, να σκέφτεται συλλογικά, ακόμη και να διαφωνεί, όπως είναι φυσικό να διαφωνούν άνθρωποι που πονούν μια κοινή υπόθεση.

Πολιτιστικές πολιτικές για τις παγκόσμιες πόλεις

#ΠΟΛΕΙΣ και ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ
 Η θεωρία των παγκόσμιων πόλεων, έχει μέχρι σήμερα δώσει ελάχιστη προσοχή στον πολιτισμό

To World Cities Culture Forum δημιουργήθηκε το 2012 την περίοδο των Ολυμπιακών αγώνων του Λονδίνου , από 12 πόλεις που μπορούν να χαρακτηρισθούν ως "World" με την έννοια ότι είναι σημαντικές σε παγκόσμιο επίπεδο.
Το 2013 το forum διευρύνθηκε και τώρα αποτελείται από 22 πόλεις.Το Amsterdam, Berlin, Bogotá, Buenos Aires, Hong Kong, Istanbul, Johannesburg, London, Los Angeles, Montréal, Mumbai, New York, Paris, Rio de Janeiro, São Paulo, Seoul, Shanghai, Singapore, Sydney, Tokyo and Toronto.Επίσης συμμετέχει και το Πεκίνο αλλά ειδικά για το 2013 απουσίαζε.
Το forum παρουσίασε μια αναφορά για τον πολιτισμό που περιγράφονται πολιτιστικές στρατηγικές , προκλήσεις και τις αντίστοιχες απαντήσεις που δίνει κάθε μία από αυτές τις πόλεις.
Παρουσιάζοντας σήμερα το κείμενο δεν μπορούμε να μην επισημάνουμε ότι ο πολιτισμός πέρα από τα προφανή είναι και ισχυρό ανταγωνιστικό στοιχείο της αναπτυξιακής ταυτότητας μιας πόλης.
#Την μετάφραση της εισαγωγής επιμελήθηκαν ο Λάζαρος Αγαπίδης και η Άννα Δωροβάτα

Τρία σχόλια για το συνέδριο. Ο πρόεδρος στην καταληκτική του ομιλία απευθύνθηκε στο συνέδριο ως εκπρόσωπος μια τάσης και όχι ως πρόεδρος του κόμματος

 Του Σάκη Κουρουζίδη

---

"Η μοναξιά παραμονεύει πριν απ’ την ευθύνη και μετά την ευθύνη• 
η πρόσκαιρη δόξα είναι η ευθύνη η πιο αβάσταχτη. (παραφράζοντας στίχους του Γ. Ρίτσου)
Ο πρόεδρος στην καταληκτική του ομιλία απευθύνθηκε στο συνέδριο ως εκπρόσωπος μια τάσης και όχι ως πρόεδρος του κόμματος. Δεν είχε έναν λόγο να απευθύνει στη μειοψηφία, να τους πει τι άκουσε από όσα είπαν, αν κάτι τον επηρέασε ώστε να μετακινηθεί ...λίγο, τόσο δα έστω, κάπου, ώστε να τους κάνει να αισθανθούν ότι κάτι σήμαινε και για το κόμμα η συμμετοχή τους στο συνέδριο, ότι κάποιος τους άκουσε, σε κάτι τον επηρέασε. Αυτή είναι δουλειά του προέδρου, του κάθε προέδρου οποιουδήποτε κόμματος ο οποίος θέλει και τη μειοψηφία στο κόμμα του. Βλέπει ένας πρόεδρος ότι το 1/4 του συνεδρίου (που εκπροσωπούν 1-1200 μέλη του κόμματος σύμφωνα με τη δημιουργική αριθμητική του Χ. Μαυροκεφαλίδη, ο οποίος είπε ότι οι 1060 σύνεδροι εκπροσωπούν πάνω από 5.000 μέλη του κόμματος), είναι σε αυτήν την κατάσταση, από ανήσυχοι για την πορεία του κόμματος, έως απογοητευμένοι ή και υπ' ατμόν ακόμα και δεν λέει λέξη για να τους συγκρατήσει, δεν απευθύνεται προς αυτούς για να τους καλέσει σε κάτι κοινό, να πει ποιο θα μπορούσε να είναι το "κοινό" αυτό που μπορούν να κάνουν μαζί, δεν ξέρω τι συμπέρασμα να βγάλω. Το μόνο που έκανε ήταν να τους αντικρούσει, να τους κριτικάρει, τίποτε δεν θεώρησε ότι άξιζε να συμπεριλάβει στα δικά του συμπεράσματα από όσα είπαν κάποιοι από τους δεκάδες ομιλητές της άποψης αυτής. Δεν έκανε ούτε μία αναφορά στο βασικό του συνεργάτη, απερχόμενο γραμματέα του κόμματος!

Η κεντροαριστερά και το «ηθικό ζήτημα» Η κεντροαριστερά δεν έχει πολύ μέλλον εάν πρώτα δεν ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς της με το παρελθόν. Αυτό σημαίνει να αναλάβει τις ευθύνες που της αναλογούν για τη χρεωκοπία της χώρας.

Του Μάνου Ματσαγγάνη, Βήμα, 15.13.13

---

Πόσο πετυχημένη ήταν η εκδήλωση της «Πρωτοβουλίας των 58» στο Ακροπόλ την περασμένη Δευτέρα; Όχι παρά πολύ – εάν την κρίνουμε με το απαιτητικό μέτρο της ανασύστασης μιας μεγάλης προοδευτικής παράταξης που εκτείνεται από το φιλελεύθερο κέντρο έως τη δημοκρατική αριστερά. Μάλλον αρκετά – εάν την κρίνουμε με γνώμονα τις θυμωμένες αντιδράσεις όσων πίστεψαν ότι το μέλλον της πολιτικής αντιπαράθεσης στη χώρα μας είναι ο μικρός διπολισμός, η άγονη σύγκρουση μεταξύ του παλαιοκομματισμού της ΝΔ και του εθνολαϊκισμού του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι αυτό το μέλλον μας, ή μάλλον δεν χρειάζεται να είναι. Αρκεί η κεντροαριστερά να ξαναγίνει υπολογίσιμος αντίπαλος. Πάντως, είναι αλήθεια ότι ένα μέρος της κοινής γνώμης αντιδρά στην προοπτική ανασύστασης της κεντροαριστεράς κυρίως επειδή αισθάνεται απέχθεια προς μερικά από τα προβεβλημένα στελέχη του ΠΑΣΟΚ (ή και όλα) που ήταν παρόντα στην εκδήλωση. Και απαιτεί να μάθει τι σκέφτονται για αυτό οι «58». Δεν ξέρω τι σκέφτονται οι άλλοι «57» (αν και μπορώ να φανταστώ). Ευχαρίστως όμως να σας πω τι σκέφτομαι εγώ.

Η Τραγικότερη Φαντασίωση του 20ού αιώνα Το σταλινικό φαινόμενο διαπότισε βαθιά την ελληνική Αριστερά, όχι μόνον ως προς τις προσεγγίσεις του και τις πολιτικές του απολήξεις, αλλά κυρίως ως τρόπος σκέψης, ως μέθοδος διανοητικής προσέγγισης

Του Πέτρου Παπασαραντόπουλου,www.metarithmisi.gr

---

Ο Λεωνίδας Χατζηπροδρομίδης ανήκει σε μια κατηγορία διανοουμένων που τείνει να εκλείψει από τον δημόσιο λόγο της χώρας. Πρόκειται για το σπάνιο εκείνο είδος που δεν διστάζει να πάει κόντρα στο πνεύμα των καιρών, στο Zeitgeist της εποχής. Το απέδειξε με τα κείμενά του την εποχή της Γιουγκοσλαβικής κρίσης, που ήταν μια ανάσα ορθολογισμού στην παράνοια μιας χώρας που αποθέωνε τους «Σέρβους αδελφούς» και έκλεινε τα μάτια στα τραγικά γεγονότα στο Σεράγεβο, τη Σρεμπρένιτσα και τόσα άλλα μέρη. Το αποδεικνύει και με το παρόν βιβλίο, καρπό μιας σύνθετης και επίμοχθης προσπάθειας, που περιλαμβάνει κείμενα για το σταλινικό φαινόμενο καθώς και για τους μεταμοντέρνους θαυμαστές του.

Ο Μαρξισμός

Ο συγγραφέας θέτει από την αρχή το δάκτυλο επί τον τύπον των ήλων. Αναμετριέται με την απλουστευτική θεώρηση, που είχε για πολύ καιρό επικρατήσει στην Αριστερά, ότι ο Σταλινισμός ήταν μια παρέκκλιση, ένα ατύχημα, σε μια κατά βάση σωστή θεωρία, τον μαρξισμό[1].

Να οικοδομήσουμε τη μεγάλη παράταξη του δημοκρατικού σοσιαλισμού Γιατί Κεντροαριστερά και τρίτος πόλος είναι η συσπείρωση ενός κρίσιμου μεγέθους, που θα ανακόψει τη δύναμη του δικομματισμού που δεν θα του επιτρέψει να επιφέρει έναν διχασμό που θα ακυρώσει ό,τι μέχρι σήμερα μάτωσε ο λαός μας για να πετύχει.

Η ομιλία του Σπύρου Λυκούδη στο 2ο συνέδριο της ΔΗΜΑΡ

Στήσαμε, όλοι μαζί, το κόμμα μας το 2010 στη δίνη της μεγάλης κρίσης.

Και το στήσαμε, συντρόφισσες και σύντροφοί μου, υπερήφανοι, αισιόδοξοι, με ευοίωνες προοπτικές. Γιατί ήμασταν και Δημοκράτες και Αριστεροί. Και τολμήσαμε. Γιατί ήμασταν δικαιωμένη δύναμη. Γιατί απείχαμε από τον πελατειακό λαϊκισμό, γιατί υπερείχαμε σε ηθική και πολιτική αξιοπιστία. Και λίγο αργότερα, τολμήσαμε ξανά, στηρίξαμε τη συγκυβέρνηση. Γιατί ήμασταν θεσμικοί, πεισμένοι για την αναγκαιότητα και τη δύναμη των συνεργασιών. Γιατί είχαμε ολοφάνερη ευρωπαϊκή ταυτότητα. Ευρώ και μεταρρυθμιστικός εκσυγχρονισμός. Γιατί είχαμε επίσης μια ξεκάθαρη, ευθύς εξαρχής, ανάλυση ότι η κρίση στα ιδιαίτερα ελληνικά χαρακτηριστικά της, δεν είναι μόνο οικονομική. Είναι και πολιτική, κρίση εμπιστοσύνης, θεσμών, δομών και προσώπων, κρίση παραγωγικού μοντέλου, αξιών, κρίση κοινωνικής και πολιτισμικής ταυτότητας τελικά. Τα θυμόσαστε όλα αυτά;

Οι λέξεις και ο σπασμένος καθρέφτης Είμαστε διχασμένοι όχι γιατί είμαστε κακοί αλλά γιατί ήρθε η ώρα να συνεννοηθούμε για την αλήθεια και το βάρος των λέξεών μας

Η ομιλία του Μάκη Καραγιάννη στο συνέδριο της ΔΗΜΑΡ

---

Φύγαμε από την κυβέρνηση γιατί μας τέλειωσαν οι λέξεις. Γιατί ήταν γενικόλογες, στρογγυλές, δεν έκοβαν και δεν στενοχωρούσαν κανέναν. Γιατί όλες μαζί δεν έκαναν ένα σχέδιο που θα μας έβγαζε από την κρίση, αλλά μια φιλολογία για την υπεράσπιση των εργαζόμενων γενικώς, που δεν ξεκλείδωνε τα πράγματα και δεν απαντούσε σε αριθμούς. Οι αμφισημίες και οι πολλαπλές ερμηνείες είναι αρετές του μυθιστορήματος. Στην πολιτική χρειάζονται καθαρές κουβέντες. Πρέπει να αλλάξουμε γλώσσα και ύφος: «Σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις. Να μην τις παίρνει ο άνεμος», για να θυμηθούμε το δικό μας Μανόλη Αναγνωστάκη. Είμαστε διχασμένοι όχι γιατί είμαστε κακοί, αλλά γιατί ήρθε η ώρα να συνεννοηθούμε για την αλήθεια και το βάρος των λέξεών μας.

Θα ξεκινήσω με ένα καυτό ερώτημα:  Τι συνέβη και όλοι εμείς που ξεκινήσαμε πριν τρία χρόνια με τη χαριτωμένη αφέλεια και την ομολογημένη ματαιοδοξία να φτιάξουμε ένα Άλλο κόμμα, δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε; Γιατί είμαστε τόσο βαθιά διχασμένοι;  Δυστυχώς η  αλήθεια σήμερα είναι ένας σπασμένος καθρέφτης. Όλοι έχουν ένα μικρό κομματάκι αλλά και τη λαμπρή αυταπάτη ότι την κρατούν ακέραια στην αγκαλιά τους. Ήρθαν οι μέρες που -όπως λέει ο Ρίτσος- «οι λέξεις δεν εφάρμοζαν πια πάνω στα πράγματα». Αριστερά, Κεντροαριστερά, Δημοκρατική Αριστερά, Ριζοσπαστική Αριστερά και Αριστερά Δίκτυα και Ρεύματα, ένα βουνό από Αριστερά. Αλλά τι σημαίνει Αριστερά; Είναι όλα ρόδες που γυρίζουν στον αέρα.

Η χρεοκοπία της νεοελληνικής ταυτότητας Η χαμένη νεοελληνική συλλογικότητα και δημιουργικότητα υποκαταστάθηκαν από τον εθνικισμό, τη θρησκεία, το Βυζάντιο και τον ναρκισσισμό της «αρχαίας καταγωγής»

Του Γιώργου Ν. Οικονόμου*, Εφημερίδα των Συντακτών

---

 Η χρεοκοπία που διέρχεται η χώρα δεν είναι μόνο οικονομική και πολιτική, αλλά πρωτίστως και κυρίως χρεοκοπία ταυτότητας. Τα στοιχεία που συγκρότησαν τη νεοελληνική ταυτότητα ήταν κυρίως εθνικά και θρησκευτικά, με έμφαση στον Ελληνα και στον πιστό. Οι ιδέες και οι σημασίες στις οποίες στηρίχθηκε η ύπαρξη και η πορεία του νεοελληνικού μορφώματος ήταν: το «αναλλοίωτο» διαχρονικό έθνος, η «ανωτερότητα» της Ορθοδοξίας, η αυτοκρατορική δύναμη του χριστιανικού Βυζαντίου και η αίγλη της αρχαίας Ελλάδας. Οι ιδέες αυτές προσέδωσαν μια επίπλαστη συλλογική ταυτότητα, μια ψευδαίσθηση του συνανήκειν, διότι ήταν νεκρά παρελθοντικά στοιχεία και ως εκ τούτου δεν μπόρεσαν να στοιχειοθετήσουν πραγματικά στηρίγματα για πορεία στον σύγχρονο κόσμο. Εφ’ όσον θεωρείται δικαίωση το «ένδοξο» παρελθόν, τότε υπάρχει αυτοϊκανοποίηση και επανάπαυση, άρα απουσία κάθε προσπάθειας για αξιόλογη δημιουργία στο παρόν. Η «δικαίωση» μέσα από το παρελθόν είναι το άλλοθι για το μίζερο παρόν και το άθλιο μέλλον, το άλλοθι για τη διαρκή πολιτική παρακμή και πολιτισμική μιζέρια, τη στεγανοποίηση των σημασιών, την έλλειψη κριτικής αντιμετώπισης και αμφισβήτησης της παράδοσης. Κατασκευάζει δηλαδή περίφραξη της σημασίας, κλειστότητα του νοήματος και κυριάρχηση ιδεολογημάτων και ιδεοληψιών.

Η εκδήλωση των «58» και η ανάγκη αυτογνωσίας Το θέμα είναι να μη δημιουργούνται μη αντιστρεπτά γεγονότα, όπως τυχόν διάσπαση ή διάλυση του ΠαΣοΚ ή της ΔΗΜΑΡ που επιδιώκουν διάφοροι υπεραισιόδοξοι και διάφοροι καλοθελητές

Του Δημήτρη Ψυχογιού, Athens Voice

---

Ήταν εντυπωσιακή η συγκέντρωση της Δευτέρας των «58» στο «Ακροπόλ. Πολύς κόσμος, 2.000-3.000, ξεπέρασε τις εκτιμήσεις των οργανωτών, ξεδιπλώθηκε στα πεζοδρόμια και στο οδόστρωμα της Ιπποκράτους η εκδήλωση. Αλλά οι αριθμοί δεν είναι το μόνο ενδιαφέρον στοιχείο. Οι εισηγήσεις και οι τοποθετήσεις ήσαν σημαντικές, με την εμπνευσμένη ομιλία του Γιάννη Βούλγαρη να ξεχωρίζει (Για την προοδευτική ανασυγκρότηση της Ελλάδας- Για την προοδευτική αλλαγή της Ευρώπης). Ήταν διάχυτη η αγωνία του «τι κάνουμε», η επιθυμία για ενότητα και νέο ξεκίνημα του χώρου της Κεντροαριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας. Δεν έλειψαν οι μεμψιμοιρίες, ακόμα και μεταξύ των παρισταμένων, κυρίως τα «τι θέλει αυτός εδώ;». Οπαδοί της παρθενογένεσης υπάρχουν και μεταξύ των μη χριστιανών. Ή σχόλια «να μη γίνει το αίτημα για την «Ελιά» η «Κολυμβήθρα του Σιλωάμ» των αμαρτωλών του ΠαΣοΚ – σαν να υπάρχουν αναμάρτητοι στο πολιτικό προσωπικό της χώρας. Το οποίο πρέπει να αλλάξει φυσικά, να ανανεωθεί ριζικά. Αλλά αυτό δεν γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη. Και πρέπει να θυμόμαστε από την πολιτική ιστορία, ιδιαίτερα την ελληνική, πως η επίκληση του ήθους απέναντι σε διεφθαρμένους είναι ο καλύτερος τρόπος για αντικατάσταση των διεφθαρμένων με νέους. Η επίκληση του «ήθους» στην πολιτική είναι συνήθως ο ασφαλέστερος τρόπος για να αποκτήσουν πολιτική ισχύ οι επικίνδυνοι ή οι ανίκανοι.

Φορολογήστε εκτάκτως τις τράπεζες Η έκτακτη φορολόγηση είναι η επιστροφή του κοινωνικού πλεονάσματος που εισφέρθηκε προς αυτές με την πληρωμή των διόλου ευκαταφρόνητων τόκων

 Του Γιάννη Τσαμουργκέλη, Έθνος, 11.12.13

Οι ελληνικές συστημικές τράπεζες δηλώνουν στο εξάμηνο κέρδη των 4 δισ. περίπου με αυξητική τάση. Στο σύνολό τους οι τράπεζες έχουν απορροφήσει το 2012 περί το 10% του ΑΕΠ σε πληρωμές τόκων. Στην Ιρλανδία οι περισσότερες τράπεζες δεν καταγράφουν κέρδη, έχουν απορροφήσει περί το 6% του ΑΕΠ σε τόκους, ενώ έχουν κληθεί να εισφέρουν ως έκτατη φορολόγηση 150 εκατ. ευρώ για το διάστημα 2013-2015, με βάση τις καταθέσεις που φιλοξενούν. Ανάλογη πολιτική έκτακτης φορολόγησης των τραπεζών λόγω της κρίσης έχει χρησιμοποιηθεί επίσης από τη Γαλλία, τη Μεγάλη Βρετανία και την Ολλανδία. Στην Ελλάδα, οτιδήποτε αφορά τις τράπεζες τίθεται εκτός συζήτησης. Οπως επίσης δεν συζητείται ο παραλογισμός κατʼ ουσία κρατικές τράπεζες (χρηματοδοτημένες από τις φορολογικές εισφορές των πολιτών), να μη μειώνουν τα επιτόκια χορηγήσεων για να βοηθηθούν οι επιχειρήσεις και να υποστηριχθούν οι αξίες των περιουσιών των πολιτών, να αυξάνουν το ποσοστό κερδοφορίας στην περίοδο της κρίσης, να διεκδικούν κερδοφόρα αποτελέσματα σε μια οικονομία που βρίσκεται 6 χρόνια σε ύφεση χωρίς κανένας άλλος κλάδος της οικονομίας να παρουσιάζει εξίσου θετικά αποτελέσματα, ή να καταβάλλουν bonus απομάκρυνσης στελεχών από τη μία (δημόσια) τράπεζα που προσλαμβάνονται σε άλλη (δημόσια).

Η Κεντροαριστερά μετά το συνέδριο της ΔΗΜΑΡ Η συγκρότηση ενιαίου πόλου της Σοσιαλδημοκρατίας δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ερήμην της συζήτησης του τι διαχρονικά εκφράζει ο χώρος της Ανανεωτικής Αριστεράς

Του Γιώργου Σιακαντάρη, www.metarithmisi.gr, 11.12.13

---

Την Πέμπτη ξεκινάει το 2ο Συνέδριο της ΔΗΜΑΡ. Το ενδιαφέρον όμως επικεντρώνεται στα πολιτικά παραφερνάλια της μικροπολιτικής και όχι στο προγραμματικό πλαίσιο που προτείνει αυτό το κόμμα για συζήτηση. Φυσικά πολιτική είναι και η συζήτηση για το ποιος στηρίζει ή ποιος αντιπολιτεύεται την ηγεσία, ποιος υποστηρίζει και ποιος υπονομεύει ποιόν. Βεβαίως και είναι πολιτική η συζήτηση για το τι συνέπειες θα έχει πρώτα η συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση και στη συνέχεια η αποχώρησή της απ’ αυτήν. Πολιτική όμως (με Π κεφαλαίο) είναι κυρίως η συζήτηση για το τι εκφράζει πολιτικά, ιδεολογικά, ταξικά και πολιτισμικά κάθε πολιτικός χώρος και σε τι είναι αναγκαίος. Δυστυχώς ακόμη και σήμερα η πολιτική ζωή παρουσιάζεται ως άθροισμα προσωπικών διαδρομών και επιλογών. Βεβαίως τα ίδια τα κόμματα και το ιδιαίτερα χαμηλό επίπεδο ορισμένων πολιτικών δίνουν τροφή για τέτοιου είδους αναλύσεις. Η παρουσίαση της πολιτικής μόνο ως άσκηση προβολής και όχι και ως πεδίο σύγκρουσης και συμβιβασμού διαφορετικών πολιτικών στάσεων συναντιέται με πολιτικούς που πολιτεύονται ωσάν η πολιτική να είναι ένα ατέλειωτο σώου καγκελο-καλαμοκαβαλαρίας συν μια αποκρουστική ανταλλαγή ύβρεων.

Η Δημοκρατική Παράταξη της δίκαιης αλλαγής και της κοινωνικής μεταρρύθμισης. Δεν μας ενδιαφέρει η μεταρρυθμιστική ισοπέδωση, ούτε, όμως, φοβόμαστε την σύγκρουση με κατεστημένα συμφέροντα.

 

Η ομιλία του Πασχάλη Αγανίδη στην εκδήλωση των 58 στην Αθήνα.

---

Αγαπητοί φίλοι, η σημερινή μας συνάντηση, μας κάνει περισσότερο αισιόδοξους. Δεν πρέπει, όμως να χάνουμε την αίσθηση της ευθύνης και της περισυλλογής. Η φορά των πραγμάτων δεν είναι με το μέρος μας. Μας απειλεί. Είμαστε ακόμα μέσα στην κρίση, με τους περισσότερους πολίτες να μην ελπίζουν και να δυσπιστούν... Κανείς δεν αρνείται τις μεγάλες ευθύνες του χώρου μας γι΄αυτό. Αν και πολλοί αρνούνται τις ευθύνες των δικών τους χώρων και αυτό είναι ιστορικά άδικο, αλλά μικρή σημασία έχει τώρα. Όμως είμαστε ακόμα εδώ, γιατί πιστεύουμε ότι μπορούμε να ανακόψουμε τη φορά των πραγμάτων. Γιατί πιστεύουμε ότι οι άνθρωποι δεν είναι κοινωνικά και εκλογικά έρμαια της συγκυρίας. Έχουν συνείδηση, εμπειρίες, βιώματα, πολιτικές ταυτότητες με ιστορικό βάθος. Για τους ανθρώπους του προοδευτικού χώρου, αυτή είναι η ισχυρή αίσθηση του «ανήκειν» στην Δημοκρατική Παράταξη. Γι΄αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο αυτό που όλοι διαπιστώνουμε. Ότι υπάρχει μία μεγάλη αναντιστοιχία μεταξύ των κοινωνικών προσδοκιών και της σημερινής πολιτικής γεωγραφίας, ενός αναχρονιστικού «διπόλου», που βολεύεται στις συμβιωτικές στρατηγικές μίας αφόρητης σύγκρουσης, γιατί αυτή είναι η μόνη συνθήκη για να μπορεί να αναπαραχθεί.