«Γουστάρεις ακόμη;»

Από τον Άκη Σακισλόγλου

parallaximag.gr, 29.11.11

Τελευταίες ημέρες του Νοέμβρη του 2011. Πίνω καφέ στο Σάρωθρον και διαβάζω το ολόφρεσκο τεύχος της Παράλλαξης που έχει αφιέρωμα στον έναν χρόνο διοίκησης Μπουτάρη. Συνέντευξη με τον δήμαρχο, αποτίμηση των πρώτων 365 ημερών, προβληματισμοί, προεκτάσεις κι ένα εντιτόριαλ του Γιώργου Τούλα που θα μπορούσα κάλλιστα να το έχω γράψει εγώ. Του στέλνω αμέσως ένα μήνυμα. Του λέω πως θέλω να γράψω ένα κείμενο για τον Μπουτάρη που γνώρισα δύο ολόκληρους μήνες προεκλογικά. Να το βάλει στο σάιτ της Παράλλαξης. Να έχουν να διαβάζουν τα παιδιά μου όταν σε λίγα χρόνια θα βάζουν «σακισλόγλου» στις μηχανές αναζήτησης και θα σκαλίζουν τα κατακάθια του ιντερνετικού χρόνου. «Αγαπητέ μου κυβερνοχώρε, εσύ που όλα τα ακούς κι όλα τα φιλοξενείς αδιακρίτως, άκου και τη δική μου ιστορία για την Πρωτοβουλία του Γιάννη Μπουτάρη. Ετυχε να την ζήσω στην τελευταία ευθεία της κούρσας των δημοτικών εκλογών του 2010 και μέσα από την εθελοντική συμμετοχή μου στο γραφείο Τύπου της, να γνωρίσω τους ανθρώπους της, το παρελθόν της και κυρίως τον ηγέτη και σημερινό δήμαρχο της πόλης μας, της Θεσσαλονίκης».

Tο «Ευρωπαϊκό ζήτημα». Tου Ιταλού προέδρου Τζόρτζιο Ναπολιτάνο

 tvxs, 30.11.11

Με απόλυτη επίγνωση της τιμής που μου έγινε και με τη δέσμευση που απαιτείται από μέρους μου, αποδέχτηκα την πρόσκληση να μιλήσω στην εναρκτήρια τελετή του ακαδημαϊκού έτους 2011-2012 του Collège d’Europe. Πρόκειται για μια τιμή που αισθάνομαι πολύ έντονα επειδή εδώ και καιρό θεωρώ αυτό το ίδρυμα ως έναν από τους πιο λαμπρούς φάρους για την ανάπτυξη και τη διαμόρφωση της ευρωπαϊκής συνείδησης όπως αυτή συνεχίζει να αναπτύσσεται. Γνωρίζω πόσοι Ευρωπαίοι Δημόσιοι Λειτουργοί έχουν μαθητεύσει στο Bruges, σε ένα πνεύμα αυστηρού επαγγελματισμού και απόλυτης ανεξαρτησίας, σε συνδυασμό με την αίσθηση των ορίων και του σεβασμού για τη σφαίρα των πολιτικών αποφάσεων. Αυτές παραμένουν ουσιαστικές συνθήκες για την επιτακτική φωνή και αποτελεσματικότητα που πρέπει να διατηρούν και να υιοθετούν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις.

Όχι πλέον στην άγνοια και στους μύθους!

Του Αιμίλιου Ζαχαρέα, Ανανεωτική, 30.11.11

Όποιος ασχοληθεί με τα γραπτά και τις ομιλίες στελεχών ενταγμένων στα κόμματα της αριστεράς, θλίβεται από την επανεμφάνιση ενός παραδοσιακού λεξιλογίου της εποχής του Κομμουνιστικού Μανιφέστου. Διαπιστώνεται επίσης ελλιπής τεχνική συγκρότηση σε θέματα οικονομικής θεωρίας και πολιτικής αλλά και παθιασμένη επιστροφή στην παραδοσιακή ταξική ανάλυση για την ερμηνεία του παρόντος. Προκαταβάλλοντας το συμπέρασμα της παρούσης συνοπτικής περιγραφής, ας μου επιτραπεί η κατάθεση μερικών σκέψεων για το τι πράγματι συμβαίνει στην εποχή μας και στη χώρα μας. Τι έχει αλλάξει στην παγκόσμια συνείδηση και πώς δρα η αριστερά, (αμιγώς κομμουνιστική ως ΚΚΕ, ριζοσπαστική αριστερά ως ΣΥΡΙΖΑ, ανανεωτική αριστερά ως ΔΗΜΑΡ κλπ.). Τι έχει αλλάξει εκτός από το αυταπόδεικτο γεγονός πως ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα εκμεταλλευτικό, εξουθενωτικό, αλλοτριωτικό της ανθρώπινης ύπαρξης;

Γιούργκεν Χάμπερμας: "Να σώσουμε τον βιότοπο της γηραιάς Ευρώπης"

Αυγή, 29.11.11

"Η Ευρώπη είναι ένα πρόγραμμα πολιτισμού, που δεν πρέπει να του επιτραπεί να αποτύχει" τόνισε ο διάσημος Γερμανός φιλόσοφος Γιούργκεν Χάμπερμας σε εκδήλωση που έλαβε χώρα στο Ινστιτούτο Γκαίτε στο Παρίσι. Στη σχετική ανταπόκριση του "Spiegel", ο Γερμανός φιλόσοφος υπογράμμισε πως γι΄αυτό τον λόγο "δεν είναι απλώς εφικτή η ύπαρξη της παγκόσμιας κοινότητας, είναι απαραίτητη - για να συμφιλιώνει τη δημοκρατία με τον καπιταλισμό. Πρέπει σήμερα να θεσπίσουμε τη συνεργασία ανάμεσα στους πολίτες και τα κράτη, για να δημιουργήσουμε την παγκόσμια κοινότητα των πολιτών" λέει και συμπληρώνει πως "αλλιώς διατρέχουμε τον κίνδυνο να βρεθούμε σε μια κατάστασης μόνιμης έκτακτης ανάγκης και τα κράτη να καθοδηγούνται από τις αγορές" παραπέμποντας σχετικά στον τίτλο των "Financial Times" που συνόψισε τις ιταλικές εξελίξεις ως εξής: "Ο αγώνας της Ιταλίας να εγκαταστήσει τον Μόντι".

Γ.Βαρουφάκης: Η Γερμανία θα φύγει από το Ευρώ πριν από την Ελλάδα

tvxs, 29.11.1

Η Ελλάδα δεν θα φύγει από το ευρώ. Η χώρα πού θα αναγκαστεί να το κάνει είναι η Γερμανία, η οποία μάλλον θα δημιουργήσει μία δική της νομισματική ένωση, αφήνοντας έξω τη Γαλλία. Οι επενδυτές έχουν αρχίσει να μην αγοράζουν γερμανικά ομόλογα που είναι σε ευρώ. Σε Βρετανία και ΗΠΑ αντιλαμβάνονται πλέον ότι ο μέσος Έλληνας δεν ευθύνεται για αυτή την κρίση και πως έχει υποφέρει περισσότερο απ’ όσο έπρεπε. Ο Γιάννης Βαρουφάκης, καθηγητής Οικονομικής Θεωρίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ερμηνεύει στο tvxs.gr τις τελευταίες εξελίξεις και εξηγεί πού κατά τη γνώμη του βρισκόμαστε: κοντά στην κατάρρευση του Ευρώ.

Πληροφορίες οι οποίες επισήμως διαψεύδονται θέλουν τις χώρες της Ευρωζώνης με πιστοληπτική ικανότητα ΑΑΑ να προωθούν την έκδοση κοινών ομολόγων «ελίτ». Βρισκόμαστε κοντά σε ένα Ευρώ δύο ταχυτήτων;

Ανήκει η Ελλάδα στην Ευρώπη;

Του Γιώργου Σιακαντάρη, ΝΕΑ, 29.11.11

«ΤΑ ΝΕΑ» αναφέρθηκαν εκτενώς στο δημοσίευμα της γαλλικής «Monde» με τίτλο: «Ελλάδα - Ευρώπη: Η μεγάλη παρεξήγηση». Εκεί δεν αμφισβητείται απλώς η ικανότητα της Ελλάδας να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις της δημοσιονομικής πειθαρχίας, ούτε καν μόνο η είσοδός της στην ΟΝΕ. Κυρίως, αμφισβητείται η θέση της στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Η εφημερίδα μιλάει για ένα «αδύναμο και ανοργάνωτο κράτος» στη θέση της Δημοκρατίας του Περικλή. Στο κείμενο γίνεται αναφορά στις χρεοκοπίες του 1897 και του 1932. Φιλοξενείται και συνέντευξη του πρώην προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας Βαλερί Ζισκάρ ντ' Εστέν ο οποίος χαρακτηρίζει την είσοδό μας στην ευρωζώνη «σοβαρό σφάλμα», το οποίο και αποδίδει στο «πολιτικό lobbying» Σιράκ - Ζοσπέν. Ο Ντ' Εστέν, πάντως, δεν προσυπογράφει το δημοσίευμα με το οποίο αμφισβητείται η ευρωπαϊκότητα της χώρας μας.

Στον αντίποδα, βεβαίως, υπήρξαν αντιδράσεις. Μεταξύ άλλων, ο Μαρκ Μαζάουερ και ο Μίλαν Κούντερα αντέδρασαν κατά της αμφισβήτησης της ευρωπαϊκότητας της Ελλάδας που την ανάγουν τις ρίζες του ευρωπαϊκού πολιτισμού.

Προλεγόμενα σε μια απόπειρα πολιτειακής ανίχνευσης της νέας, παγκοσμιοποιημένης, εποχής στη χώρα μας.

H Πολιτική Επιθεώρηση δημοσιεύει σήμερα ένα εξαιρετικό κείμενο του κ. Αντώνη Μανιτάκη για την Ελλάδα της μεταπολίτευσης, την Ελλάδα του "Μνημονίου" και της παγκοσμιοποιημένης εποχής και τις προοπτικές της στην Ευρώπη.

Tου Αντώνης Μανιτάκη, 28.11.11

                            

·          « Η κρίση που αποκαλούμε οικονομική είναι πάνω από όλα κρίση του τρόπου ζωής μας(…) βαραίνει όλους μας ενόχους και αθώους, είναι κρίση του σημερινού ανθρώπου,  κρίση του «είμαστε  εμείς». «Και έπειτα για σκεφτείτε το λιγάκι: αυτή η καταστροφή που πλήττει καίρια της ζωή μας και η ίδια μας η ζωή δεν έχουν κάποια σχέση με τον νόημα των λέξεων με τις οποίες αγωνιζόμαστε να πούμε όσα πράττουμε και όσα μας συμβαίνουν; Τι άλλο σήμαινε οικονομία παρά το νόμο του οίκου, για ποιό πράγμα μιλούσε αυτή η λέξη αν όχι ακριβώς για το σπίτι μας; Και ποιο είναι σήμερα το σπίτι μας –το κοινό μας σπίτι- αν όχι, είτε το επιζητήσαμε είτε όχι, ολόκληρος ο κόσμος; (Γιάννης Κιουρτσάκης, Ένας χωρικός στη Νέα Υόρκη, Ίνδικτος, 2009) 

 1.Το τέλος της μεταπολίτευσης και η επώδυνη κυοφορία μιας άλλης εποχής

Ανεξάρτητα από τη θέση που παίρνει κανείς, αρνητική ή θετική, απέναντι στην αναγκαστική υπαγωγή της χώρας μας  υπό την επιτήρηση του «Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Στήριξης» με τη σύναψη   της «Δανειακής Σύμβασης Διευκόλυνσης» των 80 δισεκατομμυρίων Ευρώ και με την προσφυγή στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, εκείνο που διαφαίνεται, ως  σίγουρο, είναι ότι το έτος 2010, και ακριβέστερα η 3η ή η 8^η Μαΐου, σηματοδοτεί το τέλος της μεταπολίτευσης και την απαρχή μιας άλλης εποχής.

Σημίτης και Κουβέλης σε κοινή εκδήλωση

www.politics.gr

Στην εκδήλωση του περιοδικού Μεταρρύθμισηπου έχουμε ήδη αναφέρει και η οποία ολοκληρώθηκε το βράδυ της Δευτέρας στο θέατρο Γκλόρια παραβρέθηκε ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης. Να σημειώσουμε ότι η πληροφορία ότι ο κ. Σημίτης θα παραβρεθεί στην εκδήλωση κυκλοφορούσε σαν φήμη τις τελευταίες μέρες, ωστόσο η τελευταία είδηση που είχαμε ήταν ότι κάτι τέτοιο δεν θα συμβεί γιαυτό και επιφυλαχτήκαμε να μην το δημοσιεύσουμε. Και μπορεί ναι μεν την πληροφορία να μην μπορούσαμε να την επιβεβαιώσουμε, ωστόσο η σύνδεση των δύο πολιτικών ανδρών ήταν προφανής όταν σημειώναμε ήδη προχθές: “…και επειδή ο Φώτης Κουβέλης δείχνει να προσέχει πια περισσότερο τις συμμαχίες του να αναφέρουμε και την εκδήλωση της Δευτέρας 28 Νοεμβρίου που οργανώνει το περιοδικό Μεταρρύθμιση (γνωστό από τη στήριξή του στον Σημιτικό εκσυγχρονιστικό χώρο)”. Στην εκδήλωση ομιλητές ήταν ο Φώτης Κουβέλης, ο Νίκος Μπίστης, ο Νίκος Χριστοδουλάκης ενώ απηύθυνε χαιρετισμό ο Παρασκευάς Αυγερινός. Θέμα της εκδήλωσης ήταν “Η προοδευτική απάντηση στην κρίση”.

Κατανόηση και αυστηρότητα

Tης Όλγας Σελλά, Καθημερινή, 29.11.11

Εχω ζηλέψει αρκετές φορές όσους ζουν στη Θεσσαλονίκη. Για πολλούς και διαφορετικούς λόγους. Μία από αυτές ήταν η χθεσινή μέρα. Να εξηγηθώ: ο Δήμος Θεσσαλονίκης ανακοίνωσε -για πρώτη φορά απ’ ό,τι θυμούνται άνθρωποι που ζουν και ασχολούνται με τα κοινά στην πόλη- μείωση των δημοτικών τελών κατά 7,5% για όλους τους δημότες και από 50 - 75% για όσους επαγγελματίες πλήττονται από τα έργα διάνοιξης του μετρό (μετρόπληκτους τους λένε στη Θεσσαλονίκη). Η ανακοίνωση έλεγε ότι στην απόφαση λήφθηκε υπόψη η δυσχερής θέση των πολιτών από την οικονομική κατάσταση της χώρας. Μείωση έγινε και σε ένα ακόμη τέλος που αφορά όλους τους δημότες και που κανείς δεν μπορεί να αποφύγει: τα κοιμητήρια. Χθες άλλη μία είδηση ήρθε από τη Θεσσαλονίκη. Πάλι με απόφαση του δήμου είχε να κάνει. Αυτή τη φορά, η δημοτική αρχή της συμπρωτεύουσας αποφάσισε να βάλει φρένο σε καθημερινές πράξεις ανομίας και αδιαφορίας, που όμως αποβαίνουν σε βάρος άλλων πολιτών. Ετσι, οι 70 επόπτες υγείας που μετέχουν στην αναδιαρθρωμένη υπηρεσία καθαριότητας μπορούν να παρεμβαίνουν με μικρά αλλά διαπαιδαγωγητικά πρόστιμα σε όσους Θεσσαλονικείς θεωρούν ότι τους ανήκει ο δρόμος

Αχ Αντώνη, η αποκάλυψη.

Του Νόπα Κατραμήδη, Θεσσαλονίκη, 28.11.11

Τα λεγόμενα “κόμματα εξουσίας” (1) ΝΟΥ.ΔΟΥ και ΠΑΣΟΚ, που καταξέσκισαν το δημόσιο τα 37 χρόνια της μεταπολίτευσης 1974-2011, κατέληξαν το “σωτήριο έτος 2011”, σε κυβέρνηση “συνδιάσωσης” της χώρας, αφού προηγούμενα την χρεοκόπησαν. Οι κατάλληλοι άνθρωποι στις κατάλληλες θέσεις, που λέμε!!! Αν δεν ξέρουν να την ξεχρεώσουν αυτοί που τη χρεοκόπησαν, τότε ποιος ξέρει ;

Αφού φάγανε τα χρόνια λέγοντας μας, ότι ο καθένας παραλάμβανε καμμένη γη, από τον άλλο, μάλλον είχαν δίκιο και οι δύο, αλλιώς πως θα φτάναμε εδώ ; Παίξανε και το αν ήταν απασφαλισμένη η “χειροβομβίδα” ελλείμματος χρέους, που παρέλαβε ο Γιώργος, ή η απασφάλιση έγινε στα χέρια του, καθώς και το ότι ο Γιώργος είναι υπάκουος, ενώ ο Αντώνης τσαμπουκάς και διαπραγματεύεται, για να καταλήξουμε “ελέω Μέρκελ” στην “κωλοτούμπα του Αντώνη”(2) και με τους δυο υπάκοους.

Γυμνός λοιπόν ο Αντώνης σε κατάσταση παραφροσύνης φώναζε.

Γιάννης Μπουτάρης: "Μας βαθμολογώ με 6"

Parallaxi, 28.11.11

Η Parallaxi επιχειρεί μία αποτίμηση του πρώτου χρόνου δημαρχίας του Γιάννη Μπουτάρη και ανακρίνει το δήμαρχο Θεσσαλονίκης χωρίς περιορισμούς.

Συνέντευξη: Μιχάλης Γουδής, Γιώργος Τούλας

Αυτήν την αποκομιδή ποιος θα την κάνει;

-Τα σκουπίδια είναι πολύ μεγάλο πρόβλημα. Το πρώτο κομμάτι αφορούσε την ανακύκλωση. Το σύστημα της ανακύκλωσης που υπήρχε, δε λειτουργούσε σωστά, μια και δε γινόταν έγκαιρη και σωστή αποκομιδή και κατέληγαν όλα τα σκουπίδια στο ίδιο σημείο. Εμείς τώρα έχουμε έξι επιπλέον οχήματα και ξεκινώντας από το δεύτερο διαμέρισμα ήδη στο πρώτο δίμηνο έχουμε 20% επιπλέον αποτελεσματικότητα στην ανακύκλωση.Υπάρχει μία μελέτη του Ινστιτούτου Τοπικής Αυτοδιοίκησης που λέει ότι η παραχώρηση της αποκομιδής σε ιδιώτες κοστίζει έως και 50% λιγότερο στο Δήμο. Ο τρόπος που λειτουργεί το σύστημα μέχρι σήμερα είναι τραγικός. Έχουν προσληφθεί 300 άτομα μέσω καθαριότητας, εμφανίζονται στην καθαριότητα, αλλά εργάζονται σε άλλες υπηρεσίες.

Ο Ακρίτας

Του Πάνου Θεοδωρίδη, Αγγελιοφόρος, 28.11.11

Στις πολιτικές μου φιλίες ανήκω στους Ακρίτες. Σπάνια έτυχε να κάνω παρέα με ομοϊδεάτες ή ομοτέχνους. Οπως ποιητές, κομμουνιστές, αρχιτέκτονες, τραυλούς. Περιστοιχίζομαι μονίμως από μια ιδιότυπη κάστα αριστερών, που από την πολλή παρέα μ' ενδιαφέρει που καταλήγουν περισσότερο κι από την προσωπική μου πολιτική ιστορία, που εξάλλου έχει μια βρεφικότητα. Κολυμπάω, λοιπόν, στα ακριτικά νερά του ρεφορμισμού. Το τελευταίο του επίτευγμα, η λεγόμενη ΔΗΜΑΡ, η Δημοκρατική Αριστερά. Δεν είναι μεγάλο κόμμα και προήλθε από μικροδιασπάσεις των αναθεωρητών της δεκαετίας του '70. Εχω σπουδάσει μαζί τους, τους έχω ρίξει πολύ δούλεμα κι αυτοί επίσης. Εχουμε παίξει χαρτιά, έχουμε τσακωθεί για πλάνα κινηματογράφου που δεν ήταν αρκετά «αριστερά», έχουμε χάσει πολλές συνέχειες διαχειριζόμενοι το δισταγμό, που είναι το παντεσπάνι κάθε «διανοητή» (άλα τις!). Ωσπου τελευταία άρχισα να θυμώνω μαζί τους. Λέω να τους ονομάζω «μαγνήτες». Οχι μόνον τους ΔΗΜΑΡίτες, αλλά και το παλιό εσωτερικό, όσο και το απόσπασμα του Συνασπισμού που κόλλησε στο 1989. Πολλή κουβέντα, αλλά έτσι και ξεκαθαρίσει η κατάσταση, ποτέ δε μαζεύονται να νοικοκυρευτούν. Μόλις γίνουν πάνω από μια δωδεκάδα, διασπώνται.

Οι δήμαρχοι που θα θυμόμαστε στο μέλλον !

@Μοχιανάκης Κωστής, Πόλεις και Πολιτικές

Διαβάζοντας ο υποψιασμένος αναγνώστης το κείμενο του Γιάννη Μπουτάρη στην Athensvoice ανιχνεύει ένα διαφορετικό πρότυπο-μοντέλο εξάσκησης δημοτικής πολιτικής. 

Παλιότερα είχαμε γνωρίσει το πρότυπο του Δημάρχου διεκδικητή. Την τελευταία δεκαετία  το πρότυπο του δημάρχου εργολάβου. Το πρότυπο που θα δούμε να υιοθετείται μαζικά τα επόμενα χρόνια είναι του δημάρχου παρόχου υπηρεσιών. Πρώτα από τους πρωτοπόρους και ακολούθως από τα αντίγραφα.

Αν όμως αυτό είναι το νέο μοντέλο που θα ακολουθηθεί μαζικά τα επόμενα χρόνια ποιά είναι τα κριτήρια που θα αναδείξουν τους Δημάρχους που θα θυμόμαστε στο μέλλον ;

Το Μανιφέστο της αισιοδοξίας

Γράφει ο Γιάννης Μπουτάρης, Athensvoice, 23.11.11

That’s the sound of the πόλις

Η πόλη είναι ένας περίπλοκος κύβος του Ρούμπικ τον οποίο πρέπει να μετακινείς με ιδιαίτερη προσοχή για να ταιριάξουν τα χρώματα. Πρόκειται για μια δουλειά που θέλει πάνω από πέντε χρόνια, μια προσπάθεια που σταδιακά δίνει αποτελέσματα, και κυρίως αποτυπώνει μια διάθεση του κόσμου. Να πάμε για κάτι άλλο. Κανείς δεν ξέρει με σιγουριά αν θα είναι καλύτερο ή χειρότερο. Έχω όμως ένα παρελθόν που μπορεί να δώσει σαφείς ενδείξεις για την πορεία που θέλουμε να δώσουμε, ενώ και οι μέχρι τώρα κινήσεις μας ήταν ένα ηχηρό «φτάνει», στην κακογουστιά, την αδιαφορία, την απραξία, το λαϊκισμό και την κλεψιά. Έχω πει συχνά πως η Θεσσαλονίκη θα πρέπει επιτέλους να απαλλαγεί από τη νοοτροπία της «συμβασιλεύουσας» και να πλασαριστεί σαν η καλύτερη ελληνική επαρχία. Το ξέρω πως εκφράζω μια άποψη που μπορεί να μην είναι δημοφιλής.

Οι φόβοι της γερµανίδας νοικοκυράς

Του Νίκου Μουζέλη, ΒΗΜΑ, 27.11.11

Για να καταλάβουµε την εντεινόµενη ευρωπαϊκή κρίση, καθώς και πού αυτή µας οδηγεί, πρέπει να επικεντρωθούµε στην κυρίαρχη γερµανική πολιτική έναντι των υπερχρεωµένων οικονοµιών της ευρωζώνης. 

Το κράτος ως νοικοκυριό

Κατά τη γερµανίδα καγκελάριο, όπως ο νοικοκύρης δεν πρέπει να ξοδεύει περισσότερα από αυτά που κερδίζει, το ίδιο ισχύει και για το κράτος. Μια «σώφρων» κυβέρνηση πρέπει πάντα να ισορροπεί έσοδα και έξοδα. Η παραπάνω ιδέα ακούγεται προφανής αλλά είναι άκρως παραπλανητική. Γιατί αγνοείται η έννοια του χρόνου, πιο συγκεκριµένα του timing στα αγγλικά. Οταν ο κύριος στόχος δεν είναι η νοικοκυροσύνη αλλά η υπέρβαση της ύφεσης, ο Keynes είναι πιο χρήσιµος από τον Friedman. Βέβαια και η νοικοκυροσύνη και η ανάπτυξη είναι επιθυµητές αξίες. Το πρόβληµα όµως είναι πότε πρέπει να δίδεται περισσότερη έµφαση στην πρώτη και πότε στη δεύτερη.

Απειλητικά επιδεινώνεται η κρίση στην Ευρωζώνη

Της Ελίζας Παπαδάκη, Αυγή, 27.11.11

Εφόσον δεν αλλάξουν συλλογικά την πολιτική τους οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, ριζικά και τώρα αμέσως, η τύχη του ευρώ εναποτίθεται πια αποκλειστικά στα χέρια της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Κάθε μέρα που περνάει παρακολουθούμε και νέα δραματική επιδείνωση των όρων δανεισμού στην Ευρωζώνη, καθώς οι αγορές δυσπιστούν πλέον στην επιβίωσή της. Ήδη απαιτούν επιτόκια που δεν μπορούν να αντέξουν ούτε η Ισπανία, ούτε η Ιταλία. Η χιονοστιβάδα επεκτείνεται σε άλλες χώρες, σε ολοένα περισσότερες τράπεζες, ωθώντας τις οικονομίες, τη μία μετά την άλλη, σε πιστωτική ασφυξία και πίσω στην ύφεση, στον εφιαλτικό για τη νομισματική ένωση κίνδυνο αδυναμίας πληρωμών. Μετέωρο φαίνεται έτσι όλο το ευρωπαϊκό εγχείρημα. Όμως οι κυβερνήσεις, με επικεφαλής τη Γερμανία από τη συγκριτικά πλεονεκτικότερη θέση της, δεν ανταποκρίνονται. Η δε ΕΚΤ κρατάει ακόμα κλειστά τα χαρτιά της.

Πλατεία Ταχρίρ: η επιστροφή

Αυγή, 27.11.11, ΕΝΘΕΜΑΤΑ, 
Για άλλη μια φορά, μέσα στον χρόνο που διανύουμε, η σκέψη και η καρδιά μας βρισκόταν, την περασμένη εβδομάδα, στην Αίγυπτο: στη λαϊκή έκρηξη που πλημμύρισε ξανά την Πλατεία Ταχρίρ, στη βάρβαρη καταστολή και στο πνίξιμο των διαμαρτυριών στο αίμα, που οδήγησε στην παραίτηση της μεταβατικής κυβέρνησης. Με το βλέμμα στις σημερινές εκλογές, δημοσιεύουμε τέσσερα μικρά σχόλια, του Mohamed El Hebeishy (φωτογράφος και δημοσιογράφος, Κάιρο), της Amira Nowaira (καθηγήτρια αγγλικής λογοτεχνίας, Πανεπιστήμιο της Αλεξάνδρειας), Matthew Cassel (δημοσιογράφος και φωτογράφος, Βηρυτός) και της Sara Khorshid (δημοσιογράφος, Κάιρο). Δημοσιεύθηκαν όλα στην Guardian, στις 21.11.2011.

ΕΝΘΕΜΑΤΑ

Η βαρβαρότητα δεν μπορεί πια να πετύχει τίποτα

του Μatthew Cassel

«Ο λαός απαιτεί: Κάτω το καθεστώς!». Αυτό ήταν το σύνθημα που κυριαρχούσε μερικούς μήνες πριν, όταν χιλιάδες άνθρωποι κατέβηκαν στους δρόμους ζητώντας την απομάκρυνση του προέδρου Χόσνι Μπουμπάρακ.

Όταν απαιτείς απλή αναλογική και λες όχι στις συνεργασίες, είσαι διαταραγμένη φύση!

Συνέντευξη στο περιοδικό informer 26.11. 2011. Του Γιώγρου  Κατσιγιάννη

 Είχαμε την εντύπωση πως θα δίνατε ψήφο ανοχής στην κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου. Τι μεσολάβησε και αλλάξατε στάση?

--- Τίποτα δεν άλλαξε. Η ψήφος ανοχής εκφράζεται με το ''πάρων'' στην ψηφοφορία ή με την αποχή. Προτίμησα το δεύτερο για προσωπικούς και πολιτικούς λόγους. Όσο για την ''διάσταση απόψεων εντός της Δημοκρατικής Αριστεράς'' που διάφοροι καλοθελητές περιφέρουν στα ΜΜΕ ή στο διαδίκτυο είναι για τους περιφέροντες Ευσεβείς Πόθοι! Δεν υπάρχει καμία ''διάσταση''. Είμαστε Ελεύθεροι Άνθρωποι σ' ένα Ελεύθερο Κόμμα χωρίς ''δημοκρατικούς συγκεντρωτισμούς'', στρατιωτικές πειθαρχίες και κοινοβουλευτική συμπεριφορά λόχου. Ο βουλευτής ψηφίζει ΚΑΤΑ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, ως γνωστόν, κι εμείς ως Δημοκρατικό κόμμα το έχουμε κάνει πράξη και είναι και καταστατικά κατοχυρωμένο. Προσωπικά, δεν υπήρχε θέμα παροχής ''ψήφου εμπιστοσύνης'' ή ''καταψήφισης'' μιας κυβέρνησης '' ειδικού σκοπού πριν δούμε τις προγραμματικές της δηλώσεις, το προϋπολογισμό ή τους σχεδιασμούς της.

Φ. Κουβέλης: «Δεν είμαστε αδιάφοροι στην κυβερνητική εξουσία»

Τη Δημοκρατική Αριστερά δεν την αφήνει αδιάφορη η κυβερνητική εξουσία, δηλώνει σε συνέντευξή του ο Φώτης Κουβέλης, απαντώντας μάλιστα θετικά στο ερώτημα εάν μετά τις εκλογές η Δημοκρατική Αριστερά θα συνεργαζόταν με το ΠΑΣΟΚ και άλλες κεντροαριστερές δυνάμεις. Μιλώντας στα Νέα Σαββατοκύριακο και στον Σταύρο Θεοδωράκη προσθέτει ότι οι συνεργασίες είναι θέμα πολιτικού περιεχομένου και τονίζει ότι ο ίδιος δεν θα μπορούσε να συνυπάρξει σε μια κυβέρνηση με τις απόψεις του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού. Δηλώνει ότι θα ψηφίσει μέτρα της κυβέρνησης Παπαδήμου, εάν αυτά είναι σωστά, ενώ ερωτηθείς ποια είναι η γνώμη του για τον νέο πρωθυπουργό απαντά ότι είναι θετική. Μιλώντας για την κυβέρνηση, αναφέρει ότι οι 49 υπουργοί μαρτυρούν τον συμψηφιστικό της χαρακτήρα.

Τι ζητούν οι «αγορές» από την ευρωζώνη;

Του Γιάννη Βούλγαρη, ΝΕΑ, 26.11.11

Η ευρωζώνη φλέγεται. Η φωτιά αγγίζει τη Γερμανία, πολιορκεί τη Γαλλία, καίει ήδη την Ιταλία και την Ισπανία, απειλεί την Αμερική και όλο το παγκόσμιο σύστημα. Η κρίση της ευρωζώνης είναι εμβληματική. Κάνει διαφανέστερες τις αντιφάσεις της σημερινής μορφής της παγκόσμιας κρίσης και τα διακυβεύματα τόσο στο εθνικό και στο ευρωπαϊκό επίπεδο όσο και στο παγκόσμιο. Δεν είναι τυχαίο. Το ευρώ αποτέλεσε γέννημα της παγκοσμιοποίησης και ταυτόχρονα πρόταση ενός κάποιου πολιτικού ελέγχου της. Εκ πρώτης όψεως, η κρίση της ευρωζώνης φαίνεται να προκύπτει από το ότι «οι αγορές επιτίθενται στα κράτη». Είναι ένα από τα στερεότυπα που καθημερινά αναπαράγονται στον δημόσιο λόγο. Η εικόνα που συνειρμικά γεννιέται είναι «οι κερδοσκόποι» που σπεκουλάρουν για να βγάλουν κέρδος γονατίζοντας τα κράτη. Ομως ούτε «οι αγορές» ούτε οι κεφαλαιούχοι είναι ένα ενιαίο πράγμα, ούτε έχουν ενιαία συμπεριφορά και στόχους.

Ναι «είμαστε το 99%» αλλά οι σούπερ-πλούσιοι είναι μόλις το ένα τοις χιλίοις!

Του Πωλ Κρούγκμαν, TO BHMA - NEW YORK TIMES

Το «Είμαστε το 99%» είναι ένα εξαιρετικό σύνθημα. Διατυπώνει σωστά το πρόβλημα ως «η μεσαία τάξη εναντίον της ελίτ» (αντίθετα προς το «η μεσαία τάξη εναντίον των φτωχών»). Επίσης πηγαίνει παραπέρα από την ευρέως διαδεδομένη αλλά λανθασμένη άποψη ότι η αυξανόμενη ανισότητα έχει να κάνει κυρίως με το ότι οι πιο μορφωμένοι τα πάνε καλύτερα από τους λιγότερο μορφωμένους. Οι μεγάλοι κερδισμένοι σήμερα είναι μια χούφτα σούπερ-πλούσιων και όχι οι απόφοιτοι πανεπιστημίου γενικώς.Μάλιστα το ποσοστό 99% στοχεύει υπερβολικά χαμηλά. Μεγάλο μέρος των κερδών του 1% πήγε στην πραγματικότητα σε μια ακόμη μικρότερη ομάδα, στο κορυφαίο 0,1% _ το πλουσιότερο ένα τοις χιλίοις του πληθυσμού.

Φ. Κουβέλης: ένας άλλος δρόμος είναι εφικτός για τη διάσωση της χώρας

Ομιλία του προέδρου της Δημοκρατικής Αριστεράς, Φώτη Κουβέλη, στη συγκέντρωση του κόμματος στη Θεσσαλονίκη, 21.11.1

Ζούμε σε μια περίοδο ραγδαίων αλλαγών που αποσταθεροποιούν τη ζωή των ανθρώπων διεθνώς. Η κρίση της οικονομίας που κυριαρχείται από πλασματικά χρηματοοικονομικά προϊόντα, η τυραννία του χρέους και η περιοριστική οικονομική πολιτική αποδομούν κατακτήσεις χρόνων και δημιουργούν επισφάλεια στο σύνολο των εργαζόμενων. Η Ελλάδα βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή αφού βρέθηκε στη δίνη της κρίσης. Τα αδιέξοδα των πολιτικών σε Ευρώπη και Ελλάδα είναι προφανή. Αυτή η κατάσταση δεν προκύπτει ως νομοτέλεια φυσικών νόμων. Οι πολιτικές ξαναγράφονται. Θα μείνουμε στα ίδια  ή θα δώσουμε μια κοινωνική και δημοκρατική απάντηση στα διλλήματα της κρίσης;

Η Ελλάδα χρειάζεται άλλους συσχετισμούς, άλλες πολιτικές και άλλο δρόμο. Οι εργαζόμενοι και η νεολαία της χώρας χρειάζονται κουράγιο, δύναμη, αλληλεγγύη. Πρέπει  να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους, να κάνουν αυτό που δεν κάνουν οι οικονομικές ελίτ της χώρας.

Το πρόβλημα της Γερμανίας

Του Γιάννη Βαρουφάκη, www,protagon.gr, 25.11.11

Γιατί η Γερμανία δυσκολεύτηκε να δανειστεί;
Το γεγονός της εβδομάδας ήταν η αποτυχία της πρόσφατης δημοπρασίας Γερμανικών ομολόγων. Η Κρίση έφτασε στα πρόθυρα του πιο σκληρού μέρους του σκληρού πυρήνα της ευρωζώνης, όπως ήταν αναμενόμενο σε όποιον (πλην ευρωπαίων ηγετών) είχε μάτια και έβλεπε. Τι ακριβώς συνέβη; Έχασε η κραταιά Γερμανία την αξιοπιστία της; Όχι βέβαια. Απλά, οι επενδυτές (ιδίως οι εξ Ασίας) άρχισαν να λαμβάνουν πολύ σοβαρά την πιθανότητα να μην υπάρχει ευρώ σε πέντε χρόνια, όταν δηλαδή θα λήξουν τα Γερμανικά ομόλογα που δεν βρήκαν ικανό αριθμό αγοραστών πριν μερικές μέρες. Η διαφορά μεταξύ των προβλημάτων χρηματοδότησης του Ιταλικού χρέους από αυτή της αποτυχημένης δημοπρασίας Γερμανικών ομολόγων είναι μεγάλη. Η Ιταλία σήμερα βρίσκεται στο σημείο που βρισκόταν η Ελλάδα στις αρχές του 2010:

Ιβ Σαρλ Ζαρκά: «Η λιτότητα σκοτώνει την Ευρώπη»

Ο Γάλλος φιλόσοφος θεωρεί απαραίτητη την αλλαγή προτεραιότητων στην ΕΕ

«Αυτό που εντυπωσιάζει μπροστά στον κίνδυνο διάλυσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και μαζί όλων των ιδεών και του πολιτισμού που τη συνοδεύει, είναι η ανικανότητα των πολιτικών ηγετών να κατανοήσουν αυτό που συμβαίνει», τονίζει ο Γάλλος φιλόσοφος Ιβ Σαρλ Ζαρκά, στη Le Monde. Θεωρώντας αποκαλυπτικό τον τρόπο που αντιμετωπίστηκε η Ελλάδα, κρίνει ότι την τύχη της θα έχουν η Ιταλία και η Γαλλία. Στις πηγές των κακών που μαστίζουν την ΕΕ, εντάσσει την εμμονή των ηγετών στη σκληρή λιτότητα και την τυφλή πίστη τους στην αυτορύθμιση της αγοράς. Ο συγγραφέας του βιβλίου «Να ξανασκεφτούμε τη Δημοκρατία» αναλύει γιατί η πολιτική βρίσκεται σε κατάσταση υποδούλωσης απέναντι στις αγορές, ενώ στο ίδιο άρθρο επιχειρείται να απαντηθεί και πώς οι ηγέτες θα πειστούν να αναθεωρήσουν το ρόλο τους.

Τα μαθήματα του Νοέμβρη

Του Θόδωρου Μαργαρίτη, www.aixmi.gr,  24.11.11

Τα ακραία γεγονότα στις παρελάσεις, η επικίνδυνη πρωτοβουλία Παπανδρέου για Δημοψήφισμα και η συγκρότηση της μεταβατικής κυβέρνησης Παπαδήμου αποτέλεσαν έναν πυκνό πολιτικό χρόνο όπου, κυριολεκτικά, ισχύει η συνηθισμένη φράση «τα είδαμε όλα…»Πραγματικά σε αυτό το χρονικό διάστημα η χώρα μας κινήθηκε ως τεράστιο εκκρεμές από τη θέση που χρωματιζόταν από τα μπάχαλα, την κυβερνητική αστάθεια, το ευρωπαϊκό αδιέξοδο και το χείλος του γκρεμού της χρεοκοπίας μέχρι την αντίθετη θέση που εξασφάλιζε την πολιτική ύφεση, την ομαλότητα, τις μίνιμουμ πολιτικές συναινέσεις – ακόμα και τις περιορισμένες ελπίδες για διέξοδο από την κρίση. Είναι αλήθεια ότι ζούμε σε μια χώρα με ευκολία στη μεταβολή των συναισθημάτων και των συμπεριφορών.

Μάχες με τον χρόνο, Στην Αθήνα για την έκτη δόση, στις Βρυξέλλες για το ίδιο το ευρώ

Της Ελίζας Παπαδάκη, ΝΕΑ, 23.11.11

Η συμφωνία ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, τη διαχείριση της εξαιρετικά κρίσιμης για τη χώρα παρούσας φάσης να αναλάβει μεταβατική κυβέρνηση υπό τον Λουκά Παπαδήμο, ο σχηματισμός της με τη συμμετοχή και τη στήριξη των δύο έως τώρα κομμάτων εξουσίας και του ΛΑΟΣ, η ευρύτατη πλειοψηφία στη Βουλή, θα έπρεπε, λογικά, να έχουν απομακρύνει τον άμεσο κίνδυνο χρεοκοπίας και εξόδου από το ευρώ. Αλλά αυτό δεν συνέβη. Ανεύθυνες πολιτικές στενοκεφαλιές και καιροσκοπισμοί συντηρούν την απειλή. Τούτες τις μέρες συμπυκνώνονται στην άρνηση ενυπόγραφης δέσμευσης εκ μέρους του αρχηγού της ΝΔ ότι θα τηρηθούν όσα υπαγορεύουν οι ειλημμένες αποφάσεις της ευρωζώνης, δεν πρόκειται όμως μόνο για αυτό. Αν δεχτούμε ως εύλογη την υπόθεση ότι το πρόσκομμα τελικά θα ξεπεραστεί, ώστε τα 8 δισ. ευρώ της 6ης δόσης να καταβληθούν προτού βρεθεί το ελληνικό Δημόσιο σε αδυναμία πληρωμών τον Δεκέμβριο, το συγκεκριμένο επεισόδιο μας προειδοποιεί.

Υπογράψτε επιτέλους κ. Σαμαρά

 ΒΗΜΑ, 23.11.11

Tρία μέλη της Εκτελεστικής Επιτροπής της Δημοκρατικής Αριστεράς -  Γεωργάτος Γεράσιμος, Λιβαδάς Σταύρος, Χωμενίδης Χρήστος- δημοσιοποίησαν την παρακάτω επιστολή:

Σε μια εξαιρετικά κρίσιμη στιγμή για τη χώρα, όπου η λειτουργία του κράτους, που την έχουν περισσότερο ανάγκη τα πιο αδύναμα κοινωνικά στρώματα, κρέμεται στην κυριολεξία από την εκταμίευση της 6^ης δόσης, ο κ. Σαμαράς επιδίδεται σε ασκήσεις ανευθυνότητας. Απέναντι σε αυτή την κατάσταση δεν χωρούν ούτε ανοχή ούτε αμφισημίες. Η πορεία της χώρας και η καταβολή μισθών και συντάξεων δεν μπορεί να εξαρτάται από τις εσωκομματικές ισορροπίες και τις εκλογικές σκοπιμότητες της ΝΔ και του αρχηγού της, καλυπτόμενες υποκριτικά πίσω από το μανδύα της προσωπικής αξιοπρέπειας και ενός ανερμάτιστου πατριωτισμού.

Η έξοδος από την κρίση θα είναι δύσκολη

Γράφει ο Μαρκ Μαζάουερ . Συγγραφέας, καθηγητής Ιστορίας στο πανεπιστήμιο Columbia της Νέας Υόρκης. Athens Voice, 23.11.11

Αιφνιδιάστηκα με την κρίση στην Ελλάδα.Όλο αυτό το διάστημα που βρίσκομαι στις Ηνωμένες Πολιτείες παρακολουθώ τις εξελίξεις από το ίντερνετ. Οι Αμερικανοί προσπαθούν να καταλάβουν τι συμβαίνει, αν και δεν είναι καθόλου εξοικειωμένοι με τα ελληνικά πράγματα, πόσο δε μάλλον με τα προβλήματα της Ευρωζώνης.  

Η έξοδος από την κρίση θα είναι δύσκολη, πολύ δύσκολη. Το πρόγραμμα λιτότητας που σας έχει ζητηθεί να υιοθετήσετε ως χώρα δεν φαίνεται να οδηγεί άμεσα σε μια προοπτική ανάπτυξης. Από την άλλη οι εναλλακτικές που προτείνονται, τύπου πάγωμα των πληρωμών, θα βύθιζαν τη χώρα σας σε μεγαλύτερη ύφεση. Κάθε πρόβλεψη όμως στην περίπτωση της Ελλάδας είναι παρακινδυνευμένη.

Φουστανέλες και τσαρούχια

Του Κώστα Γιαννακίδη, www.protagon.gr, 23.11.11

Κάπου στην ιστορία έχει γίνει μία παρανόηση με αποτέλεσμα να αλλοιωθεί το αξέχαστο σύνθημα του Ανδρέα. Ο πρόεδρος απευθυνόταν στα περήφανα νιάτα και στα τιμημένα γηρατειά της πατρίδας μας. Όμως κάτι η ασθενής μνήμη, κάτι η ανάγκη για βολικούς τίτλους πάνω από τις διαδηλώσεις συνταξιούχων, η υπερηφάνεια μετακινήθηκε από τα νιάτα και στεφάνωσε λευκές κεφαλές. Μικρό το κακό. Εν προκειμένω δεν έχει σημασία που τοποθετείς την υπερηφάνεια, αρκεί να τη χρησιμοποιήσεις. Ακόμα και αν δεν τη βάλεις στη συνταγή του συνθήματος σου, θα πρέπει να τη σηκώσεις ψηλά, να τη δείξεις στο ακροατήριο.mΟι ψηφοφόροι λατρεύουν να καταναλώνουν υπερηφάνεια, ειδικά όταν δεν τους έχει μείνει κάτι άλλο για να καταναλώσουν. «Οι Έλληνες είμαστε υπερήφανος λαός» συνήθιζε να λέει ο Γιώργος Παπανδρέου, εισερχόμενος σε συνόδους κορυφής.

Οι επίγονοι του Μπίσμαρκ

Του Μιχάλη Μητσού, NEA, 23.11.1

Οι Ισπανοί είναι υπερήφανοι: εκείνοι δεν υπέκυψαν στις αγορές, δεν αναγκάστηκαν να αποδεχθούν για πρωθυπουργό έναν μη εκλεγμένο τεχνοκράτη, αντίθετα εξέλεξαν έναν ηγέτη που διακηρύσσει ότι δεν θα του πουν οι Βρυξέλλες τι θα κάνει. Μήπως κατά βάθος είναι οι «Πρώσοι του Νότου»; Ή μήπως όλα αυτά θα διαψευστούν στην πράξη και οι Ισπανοί θα συνειδητοποιήσουν ότι στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα περισσότερο από «Τυνήσιοι του Βορρά»; Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για το γαλλογερμανικό Διευθυντήριο, που αναστέλλει τη λειτουργία της δημοκρατίας για να της επιτρέψει να επανεφευρεθεί. Ο φιλόσοφος Ετιέν Μπαλιμπάρ προτιμά τη διατύπωση της «επανάστασης από τα πάνω», που υιοθέτησε (αν δεν επινόησε) ο Μπίσμαρκ. Ο όρος αυτός παραπέμπει στην αλλαγή των ισορροπιών εξουσίας ανάμεσα στην κοινωνία και το κράτος, την οικονομία και την πολιτική, ως αποτέλεσμα μιας «προληπτικής στρατηγικής» των κυρίαρχων τάξεων.

Στέφεν Κινγκ : Δέκα πράγματα που νομίζαμε πως ξέραμε για την οικονομική κρίση

 BHMA, 22.11.11

Δεν είναι όλοι «νικητές» στην νέα αυτή οικονομική πραγματικότητα, σύμφωνα με τον Στέφεν Κινγκ. Ο βρετανός οικονομολόγος, επικεφαλής αναλυτής της τράπεζας HSBC, σε άρθρο του στην εφημερίδα Independent», καταρρίπτει, όπως ισχυρίζεται, «δέκα οικονομικές πεποιθήσεις που άρχισαν να διατυπώνονται γύρω στο 2007 και σήμερα φαίνεται ότι έχουν αποτύχει παταγωδώς».
Πεποίθηση Νο1: Η «στόχευση του πληθωρισμού» (inflation targeting) προσφέρει σταθερότητα και ευημερία.
Στα τέλη της δεκαετίας του '80 οι τραπεζίτες είχαν πάθει ψύχωση με την «στόχευση του πληθωρισμού». Πληγωμένοι από τις υπερβολές του πληθωρισμού της δεκαετίας του '70, αυτό που ήθελαν άμεσα ήταν η σταθερότητα των τιμών. Ωστόσο, η εμμονική αναζήτηση του χαμηλού πληθωρισμού έδειξε μια πρωτοφανή άγνοια σε προηγούμενες περιόδους οικονομικής αποσταθεροποίησης όπου δεν υπήρχε τοσο μεγάλος πληθωρισμός.

Τεχνοκράτες βαρετοί, ευρω-ρομαντικοί και απάνθρωποι

Του Πωλ Κρούγκμαν, ΤΟ ΒΗΜΑ - The New York Times

Υπάρχει μια λέξη που την ακούω συνεχώς τις τελευταίες ημέρες: «τεχνοκράτης». Μερικές φορές την χρησιμοποιούν περιφρονητικά - οι δημιουργοί του ευρώ, μας λένε, ήταν τεχνοκράτες που απέτυχαν να λάβουν υπ' όψιν ανθρώπινους και πολιτισμικούς παράγοντες. Αλλες φορές την χρησιμοποιούν εγκωμιαστικά: οι άρτι ορκισθέντες πρωθυπουργοί της Ελλάδας και της Ιταλίας περιγράφονται ως τεχνοκράτες που θα αρθούν υπεράνω της πολιτικής και θα κάνουν ό,τι πρέπει να γίνει. Αλλά αυτοί οι άνθρωποι - αυτοί που εξαναγκάζουν τόσο την Ευρώπη όσο και τις ΗΠΑ σε λιτότητα - δεν είναι τεχνοκράτες. Αντιθέτως, είναι βαθιά ρομαντικοί και καθόλου πρακτικοί.  Ανήκουν, βεβαίως, σε ένα ιδιαίτερο είδος βαρετών ρομαντικών, και όσα απαιτούν στο όνομα των ρομαντικών οραμάτων τους είναι συχνά απάνθρωπα: τεράστιες θυσίες από τους εργαζομένους και τις οικογένειες. Το γεγονός ότι αυτά τα οράματά τους βασίζονται σε απατηλά όνειρα για το πώς θα έπρεπε να είναι η κατάσταση, παρά σε ψύχραιμες εκτιμήσεις για το πώς είναι στην πραγματικότητα.

Τράπεζες: μετά από μία τριετία

 Του Τάσου Τέλλογλου,www.protagon.gr,  21.11.11
Όταν το φθινόπωρο του 2008 ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής αποφάσιζε να «σώσει» τις τράπεζες με 28 δισ. εκατομμύρια ευρώ, το σύνθημα του ήταν να «σώσουμε τον Χ», ο μεγαλομέτοχος μιας απ' τις 4 συστημικές τράπεζες, είχε χάσει πολλά έμμεσα και άμεσα στην αμερικανική κρίση έστω και αν η ελληνική του τράπεζα δεν είχε, όπως μας ζαλίζουν έκτοτε οι ειδικοί, έκθεση σε τοξικά προϊόντα. Τον σώσαμε λοιπόν. Η τράπεζά του ήταν «συστημική τράπεζα» (με άλλες τρείς Εθνική, Alpha και Πειραιώς) και η επιβίωσή του είχε σχέση με την επιβίωση όλων μας. Από τότε, από το πρώτο πακέτο διάσωσης με το οποίο είχε διαφωνήσει ο κ. Γ.Α. Παπανδρέου ως αρχηγός της αντιπολίτευσης, έτρεξε πολύ νερό στο αυλάκι χωρίς ούτε η ΝΔ, ούτε το ΠΑΣΟΚ, ούτε τα κόμματα της αριστεράς να μας προστατεύσουν με τις νομοθετικές τους πρωτοβουλίες από τις αιτίες που προκάλεσαν την κρίση του 2008 και την ανάγκη να πληρώσει ο Έλληνας φορολογούμενος

Το σκάνδαλο του δανεισμού των κομμάτων

Του Νικου Κ. Αλιβιζατου*, Καθημερινή, 20.11.11

Εχει παρατηρηθεί ότι όταν ένα πολιτικό σύστημα καταρρέει, οι κατέχοντες την εξουσία, όποιοι και αν είναι αυτοί, έχουν την τάση να αποκόπτονται από την πραγματικότητα. Ετσι η πτώση τους επιταχύνεται. Συχνά μάλιστα παίρνει και δραματικές διαστάσεις. Το περιστατικό της Μαρίας Αντουανέτας, το 1789, με το ψωμί και το παντεσπάνι, είναι ασφαλώς ένα από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα. Πιο κοντά μας, είναι οι έξαλλες απειλές που εκτόξευε κάθε τόσο ο συνταγματάρχης Καντάφι κατά της Δύσης, λίγο προτού οι αντίπαλοί του τον συλλάβουν και τον κατακρεουργήσουν. Αν αληθεύουν όσα γράφηκαν τις τελευταίες μέρες για τον επικείμενο δανεισμό των δύο μεγάλων κομμάτων από τράπεζα που εμμέσως ελέγχεται από το κράτος (την Τράπεζα Αττικής), πολύ φοβούμαι ότι στον κατάλογο των αποκοπτομένων θα προστεθούν το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία. Διότι τι άλλο από εσωστρέφεια, απομόνωση και αποκοπή μπορεί να σημαίνει η συνέχιση μιας σκανδαλώδους πρακτικής, τη στιγμή που οι ηγέτες των δύο αυτών κομμάτων ζητούν από τον κόσμο να κάνει τη μεγάλη θυσία;

Ο Μαρξ του 21ου αιώνα

Του Ανταίου Χρυσοστομίδη, Αυγή, 20.11.11

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι ο Έρικ Χομπσμπάουμ είναι από τους σημαντικότερους διανοητές και ιστορικούς της εποχής μας. Δεν ξέρω τι σκέφτονται οι συνάδελφοί του ιστορικοί, οι φανατικοί όμως σε όλο τον κόσμο αναγνώστες του σίγουρα έχουν να εκθειάσουν την αντιδογματική ματιά του, την πλατιά κουλτούρα του που δεν εξαντλείται στην ιστορική και την πολιτική ανάλυση, καθώς και τη διάθεσή του να γίνεται κατανοητός χωρίς να κάνει εκπτώσεις στη σοβαρότητα της σκέψης του. Γεννημένος το 1917 στην Αλεξάνδρεια, Βρετανός με γερμανική κουλτούρα, ο Χομπσμπάουμ εξακολουθεί και σε αυτή την ηλικία να γράφει και να ολοκληρώνει ένα ήδη πλούσιο έργο αφιερωμένο στα αριστερά κινήματα που διέτρεξαν το σώμα του 20ού αιώνα. Φέτος παρέδωσε στα τυπογραφεία ένα ακόμα βιβλίο, το οποίο μάλιστα έφτασε με θαυμαστή ταχύτητα μεταφρασμένο και στη χώρα μας με τον τίτλο «Πώς να αλλάξουμε τον κόσμο. Μαρξ και μαρξισμός 1840-2011» (μτφρ. Μάνια Μεζίτη, επιμ. Νικηφόρος Σταματάκης, εκδ. Θεμέλιο).

Ο ευτελισμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας

Του Νίκου Γραικούση, 20.11.11

Η αρθρογραφία που κυριαρχεί σήμερα στα περισσότερα και μεγαλύτερα ΜΜΕ, ασχολείται με τα σπουδαία και μεγάλα του καιρού μας, με τη σωτηρία της χώρας και της οικονομίας, ενώ αφήνει στα ΄΄ψιλά γράμματα΄΄ προβλήματα της καθημερινότητας τα οποία έχουν  τεράστια σημασία για τους ανθρώπους του μόχθου και όχι μόνο. Θα έχετε παρατηρήσει ότι στα γραφεία πρόσληψης προσωπικού των μεγάλων πολυεθνικών και εγχώριων εταιρειών που δραστηριοποιούνται κυρίως στον τομέα του λιανεμπορίου, υπάρχουν οι ίδιες σε μέγεθος ουρές με αυτές που παρατηρούνται μπροστά στα γραφεία του ΟΑΕΔ. Το φαινόμενο είναι απολύτως λογικό, γιατί στον καιρό της ανεργίας αυτές οι αλυσίδες καταστημάτων, έχουν την ανάγκη πολυάριθμου προσωπικού το οποίο ανανεώνουν διαρκώς. Το συντριπτικό ποσοστό των εργαζομένων στα πολυκαταστήματα αυτά είναι με συμβάσεις 4ωρης εργασίας και οι μηνιαίες καθαρές αποδοχές δεν ξεπερνούν συνήθως τα 450 ευρώ.

Ζητούμενο πια η επιβίωση της Ευρωζώνης

Της Ελίζας Παπαδάκη, Αυγή, 20.1.11

Οικονομικοί αναλυτές προειδοποιούν από καιρό, την περασμένη εβδομάδα όμως ο κίνδυνος έγινε άμεσα ορατός σε όλους: Χωρίς αποφασιστική αλλαγή πολιτικής ώστε να αντιμετωπιστεί η κρίση του χρέους στην Ευρωζώνη, η επιβίωση του κοινού νομίσματος, κατ’ επέκταση της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, φαίνεται πια αμφίβολη. Και το πόσο επείγει μια τέτοια αλλαγή πολιτικής το έδειξαν τα επιτόκια νέου κρατικού δανεισμού, που όχι μόνο στην Ιταλία, αλλά και στην Ισπανία πλέον, ξεπέρασαν το απαγορευτικό 7%. Παράλληλα άλλωστε ανέβαιναν ανησυχητικά και στη Γαλλία και σε άλλες χώρες του λεγόμενου «πυρήνα» του ευρώ, στην Αυστρία, την Ολλανδία και την ενάρετη Φινλανδία.

Την Πέμπτη ο πρωθυπουργός της Ισπανίας Χοσέ Λουίς Θαπατέρο (απερχόμενος πια, εφόσον σήμερα διεξάγονται εθνικές εκλογές στη χώρα) καλούσε την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να επιλύσει την κρίση. «Γι’ αυτό μεταβιβάσαμε εξουσίες», έλεγε προσθέτοντας ότι χρειάζεται μια Κεντρική Τράπεζα «που να υπερασπίζεται τις κοινές πολιτικές και τις χώρες της»

Σταμάτησαν οι κραδασμοί

Της Βούλας Κεχαγιά, ΝΕΑ, 19.11.11

Χωρίς σοβαρές παρενέργειες πέρασε τελικώς η Δημοκρατική Αριστερά τον κάβο της ψήφου εμπιστοσύνης στην νέα κυβέρνηση Παπαδήμου. Μετά την έντονη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής και τις αντιδράσεις που εκδηλώθηκαν για το «όχι» στο νέο κυβερνητικό σχήμα (ακόμη και με την απουσία του Γρηγόρη Ψαριανού από την ψηφοφορία) τα χαμόγελα επέστρεψαν και πάλι στην Αγίου Κωνσταντίνου, καθώς τα δημοσκοπικά ποσοστά του κόμματος προσεγγίζουν το 8%, ξεπερνώντας σε ορισμένες δημοσκοπήσεις και τον ΣΥΡΙΖΑ.  Την ίδια ώρα τα ευρήματα των μετρήσεων της κοινής γνώμης εμφανίζουν τον πρόεδρο της ΔΗΜΑΡ Φώτη Κουβέλη πρώτο σε δημοτικότητα πολιτικό αρχηγό. Το κλίμα ευφορίας ενισχύεται από τα αμφίπλευρα ανοίγματα της Δημοκρατικής Αριστεράς στον χώρο της Κεντροαριστεράς και της Οικολογίας. Σ’ αυτήν την κατεύθυνση στις 28 Νοεμβρίου θα πραγματοποιηθεί εκδήλωση («Γκλόρια») του περιοδικού «Μεταρρύθμιση» με ομιλητές τον Φώτη Κουβέλη, τον Νίκο Μπίστη και τον Νίκο Χριστοδουλάκη, ενώ χαιρετισμό θα απευθύνει και το ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ Παρασκευάς Αυγερινός.

Η χαμένη γενιά

Της Μάρης Θεοδοσοπούλου, Ελευθεροτυπία, 19.11.11

Πριν από τέσσερα χρόνια, ο Μάκης Καραγιάννης είχε κάνει μια θριαμβική πρώτη εμφάνιση στην πεζογραφία με τη συλλογή διηγημάτων, Ο καθρέφτης και το πρίσμα. Θριαμβική, βεβαίως, με τα μέτρα και σταθμά της λογοτεχνικής κοινότητας και όχι του μεγάλου πλήθους των αναγνωστών. Εφέτος, επανέρχεται με ένα επίκαιρο μυθιστόρημα γύρω από τη γενιά της Μεταπολίτευσης, καθώς αποκαλείται η γενιά του Πολυτεχνείου διευρυμένη με τους κάπως νεότερους. Όπως συμβαίνει σε όλες τις γενιές, έτσι και σε αυτήν υπάρχουν οι πρωταγωνιστές και ο βουβός θίασος. Από τη μια, όσοι αναμείχθηκαν με τα κοινά και κατέλαβαν υψηλές θέσεις, όπου κάποιοι από αυτούς μπορεί και να ενέδωσαν σε δελεαστικές προτάσεις, γιατί υπόσχονταν, εδώ και τώρα, επαγγελματική ευδοκίμηση και πλουτισμό. Και από την άλλη, εκείνοι που δεν ενέδωσαν ή ίσως, μη διαθέτοντας ένα πρόσφορο προφίλ, δεν τους έγιναν καν αντίστοιχες, παράτυπες προσεγγίσεις. Δηλαδή, άνθρωποι, που είχαν τα προσόντα, αλλά παρέμειναν ένας βουβός θίασος.

Χαμένοι στη μετάφραση

Του Γιώργου Γιαννουλόπουλου, Ελευθεροτυπία, 19.11.11

Πριν από μερικά χρόνια, ελάχιστοι το έλεγαν και ακόμα λιγότεροι ήταν διατεθειμένοι να τους ακούσουν. Μετά την κρίση του '08 ειπώθηκε από περισσότερους, αλλά όταν η κατάσταση άρχισε να εξομαλύνεται, ξεχάστηκε. Στις μέρες μας όμως, ενώ βλέπουμε κράτη ολόκληρα να παραπαίουν τρομοκρατημένα από το φάσμα της χρεοκοπίας, το θέμα τίθεται ξανά. Και τη φορά αυτή επιτακτικά και ολοένα πιο μεγαλόφωνα: οι απορρυθμισμένες και απόλυτα κυρίαρχες αγορές κινούνται ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη της χρηματοπιστωτικής εποχής μας. Από τη μία οι φούσκες που δημιουργεί η δυναμική και χωρίς κανόνες ανάπτυξή τους κι από την άλλη η αδιέξοδη λιτότητα την οποία οι ίδιες επιβάλλουν για να λυθούν τα προβλήματα που εκείνες δημιούργησαν. Αρα, κάτι πρέπει να κάνουμε.

Η γεωπολιτική της δραχμής

Του Γεράσιμου Γεωργάτου, 19.11.1

 Καθώς η κρίση στην Ευρώπη αγγίζει τα άκρα, με τις αγορές να απειλούν το σκληρό της πυρήνα, δηλαδή τα πιο ισχυρά κράτη και εντός ολίγου γιατί όχι την ίδια τη Γερμανία, δεν είναι λίγοι αυτοί που αναφωνούν, ας τελειώνουμε, ας επιστρέψουμε στη δραχμή, φτάνει πια το μαρτύριο της σταγόνας, έτσι κι αλλιώς η ευρωζώνη πάει για διάλυση και δεν έχει κανένα νόημα η προσπάθεια για εξυγίανση και δημοσιονομική προσαρμογή. Οι συνέπειες, η οπισθοχώρηση και η φτώχεια, συλλογικά για τη χώρα και τον καθένα ξεχωριστά, από μια τέτοια εξέλιξη, έχουν περιγραφεί επαρκώς. Συνήθως όμως περιορίζονται σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο, ως πιο άμεσα αντιληπτά, ενώ αγνοούνται ή παραβλέπονται άλλες παράμετροι, εξίσου σημαντικές και εξίσου απειλητικές, που θα δράσουν ως πολλαπλασιαστές της συλλογικής και προσωπικής επιδείνωσης του επιπέδου ζωής.

Η κρίση πολιτικής διαχείρησης και η Δημοκρατική Αριστερά

Του Σάκη Παπαθανασίου*,18.11.11
Η παραίτηση Παπανδρέου και η συγκρότηση του μεταβατικού τρικομματικού κυβερνητικού σχήματος είναι αποτέλεσμα μιας εντεινόμενης κρίσης πολιτικής διαχείρισης.
Στον πυρήνα αυτής της κρίσης βρίσκεται η απονομιμοποίηση των ασκούμενων πολιτικών διάσωσης της χώρας, που θεωρούνται από όλο και περισσότερους πολίτες ως μη δίκαιες κοινωνικά και αναποτελεσματικές οικονομικά. Αυτή η απονομιμοποίηση δεν αφορά μόνο σε πολίτες που η στάση τους ορίζεται από τη χίμαιρα της διατήρησης «κεκτημένων» και πελατειακών σχέσεων, αλλά και σε πολίτες που αρχικά είχαν κρατήσει θετική στάση έναντι των πολιτικών του μνημονίου προσδοκώντας ότι θα συμβάλλουν στη δημοσιονομική εξυγίανση.

Αρχή του τέλους για την ευρωζώνη;

Του Νουριέλ Ρουμπινί, ΤΟ ΒΗΜΑ - The Project Syndicate, 18.11.11
Το πρόσφατο χάος στην Ελλάδα και την Ιταλία ίσως είναι το πρώτο βήμα σε αυτή τη διαδικασία. Εκτός και αν η ευρωζώνη κινηθεί προς μια μεγαλύτερη οικονομική, δημοσιονομική, και πολιτική ενοποίηση (σε έναν δρόμο που θα περιλαμβάνει βραχυπρόθεσμη αποκατάσταση της ανάπτυξης, της ανταγωνιστικότητας, και της βιωσιμότητας του χρέους, που χρειάζονται για να μειωθούν τα χρόνια δημοσιονομικά και εξωτερικά ελλείμματα), ο αποπληθωρισμός εν μέσω ύφεσης είναι βέβαιον ότι θα οδηγήσει σε μια άτακτη διάλυση. Με την Ιταλία «πολύ μεγάλη για να αποτύχει- πολύ μεγάλη για να σωθεί», και τώρα στο σημείο της μη επιστροφής, η αρχή του τέλους για την ευρωζώνη έχει ξεκινήσει. Πρώτα θα δούμε εξαναγκαστικές αναδιαρθρώσεις του χρέους, και μετά εξόδους από τη νομισματική ένωση, που στο τέλος θα οδηγήσουν στη διάλυση της ευρωζώνης.